Vader draait afspraak om ...

"achterhoedegevecht"

Als je manier van opvoeden van kleins af aan duidelijk is heb je helemaal geen last van een "gevecht". De grenzen hoeven niet ineens afgebakend te worden, die zijn al van kleins af aan duidelijk. Naarmate een kind ouder wordt verlegd het die grenzen, op weg naar zelfstandigheid. Lijkt me zeer gezond. Stapje voor stapje. Mijn kind is op zijn 16e niet volwassen genoeg om het huis uit te gaan en zou dat ook helemaal niet willen.
Misschien is het bij mij thuis gewoon gezellig en heeft mijn kind helemaal geen behoefte om op zijn 16e zijn eigen leven te leiden. Hij beseft dat hij ons dan nog gewoon nodig heeft en dat geeft ook een gevoel van veiligheid. Misschien juist omdat hij helemaal niet het gevoel heeft dat wij als ouders "de baas" zijn.
Regels zijn geen straf of mijn wil opleggen, zo gaan we niet met elkaar om. Regels zijn er nu eenmaal in je leven. Ze hebben ook te maken met respect. Ook voor mij als ouder. Dat betekend dat ik behandeld wil worden als zijn moeder en ouderlijke "macht" is dan niet nodig. Ik hoef geen gezag af te dwingen, ik ben geen politieagent. Ik houd rekening met de wensen en gevoelens van mijn kind en hij met de mijne.
Dat hij zijn grenzen opzoekt is prima, zolang hij rekening houdt met mijn grenzen. Als hij die grens erg overschrijdt,ja, dan trekken wij "de teugels aan". Dat heet opvoeden.

Doel

Wij wonen in een gezinsverband. Zoon is hiervan een gezinslid. Dat betekent dat hij rekening houdt met de mensen waar hij mee in èèn huis woont. Extra fijn is dat het, doordat we rekening houden met elkaar, ook nog eens gezellig is. Het doel is dat hij ervaart dat het prettig is als je ouders het fijn vinden dat je rond de feestdagen ook thuis je gezicht laat zien. Gewoon omdat we van hem houden en zijn gezelschap op prijs stellen.
Ik hoop dat hij later, als hij zelfstandig woont, kan terugkijken op een warme jeugd waarbij het je ouders interesseerde of je er was of niet. Dan heb ik mijn doel bereikt.

Bedankt voor je toelichting. Ik denk zeker dat het zo ook kan werken. Hoe dan ook, met dit soort regels, ervaart een kind je betrokkenheid en goede bedoelingen.

Ik denk

Dat ik het ongeveer zo zie:
Als ouders kun je kinderen helpen om wegwijs te worden in de wereld en te vinden wat hun eigen weg is, rekening houdend met anderen.

Met zestien vind ik een kind nog niet bijna volwasen, ook al was ik toen ook al bezig met op mijzelf te gaan wonen. Dat heb ik trouwens pas uitgevoerd op mijn achttiende en ik noem mezelf in retroperspectief toen niet 'volwassen' ;)

Dus ik denk dat je -ook met zestien- je kind een plezier kunt doen door het bepaalde kaders te geven die direct of indirect wat meegeven. Niet de hele vakantie uit logeren zijn maar ook geregeld touch base doen zou bv ook kunnen meegeven dat thuis men je gewoon graag geregeld ziet en hoort, een indirecte dus.
Voor de volledigheid: ik zeg niet dat het omgekeerd niet zo is: als iemand het prima vindt dat, kind dat gevoel niet zou kunnen krijgen.

Maar stukje bij beetje laat je los, afhankelijk van kind en van wat jij/jullie zelf belangrijk vinden om ze zo klaar te stomen voor 'het echte werk '.
Ik geloof dat ik het zo zie

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Grensgeschillen

Misschien is dat wel nuttig zodat ze een keer de behoefte gaan voelen om op zichzelf te gaan zodat ze eindelijk zelf over de regels gaan. ===
Elk kind voelt uiteindelijk de behoefte om zich los te maken van de regels van de ouder(s). Ook van de regels van ouders die vinden dat ze weinig regels hebben.
Man en ik voeden niet volgens een bepaald plan op. We hebben nooit opvoedingsafspraken gemaakt. Op 1 na: nooit zonder eten naar bed. Dat is geen straf dat is kwellen. Welke ouder dat toch bedacht heeft...
Ik las in de reactie van AnneJ: 'Nog even de teugels aantrekken, nog even laten merken wie hier de baas is voordat het echt niet meer kan. Nog even je ouderlijke macht laten voelen.' Voor mijzelf geldt dit niet. Ik heb nooit de behoefte gevoeld om mijn macht 'nog even' te laten voelen. Of om te laten zien wie er de baas is. Ik ben op zich wel van mening dat je als ouders de baas bént zolang de kinderen bij je in huis wonen, maar hoe ouder de kinderen, hoe democratischer het geheel wordt.
Nu ik erover nadenk zou je wel kunnen stellen dat mijn vader aan 'grensgeschillen' deed. Ik was 20, zou met een kleine maand op mijzelf gaan wonen en was op verjaardag bij mijn zus. Ik moest 11 uur thuis zijn (hoe ondenkbaar vind ik dat nu voor mijn net zo oude dochters), maar het was zo gezellig dat ik nog even wilde blijven, mijn toen aanstaande zwager wilde mij wel brengen. Ik heb mijn ouders daarover gebeld, maar ik kreeg te horen dat ik niet later thuis mocht komen en onmiddellijk naar huis moest. Het was een idiote situatie. Gezien mijn leeftijd en gezien het feit dat ik met een kleine maand op mezelf ging wonen. Maar, het moest blijkbaar nog even gebeuren. Inderdaad nog even laten zien wie de regels bepaalde.

Kaaskopje (o.t.)

Wat erg zeg. Bij ons was het ook zo ongeveer, al heb ik het idee dat mijn ouders me met de beste bedoelingen zo kort hielden. Nadat ik soort van het huis uit 'gevlucht' was, ben ik na een paar maanden weer terug gekomen omdat mijn relatie uit ging. Toen heb ik gelijk duidelijk gemaakt dat ik me niet meer zou laten vertellen hoe laat ik thuis kwam en met wie ik om mocht gaan. Natuurlijk nam ik wel de normale fatsoensregels in acht, zoals bellen als ik niet kwam eten enzo. Mijn ouders hebben dat zo toch maar geaccepteerd, en als ik dan om 5 uur 's morgens thuis kwam zat mijn vader tv te kijken, want hij kon niet slapen ;-)

Vic o.t.

Na die kleine maand ben ik het huis uitgegaan en kon daarna heerlijk mijn eigen gang gaan.
Ik lig ook niet rustig als mijn dochters nog niet thuis zijn. Vooral omdat ik weet dat ze het eng vinden om de fiets weg te zetten en zich niet bewaakt te voelen doordat er niemand beneden zit.