toch tweede ?

Lies

dat ligt er aan: ik wilde ook van aanbiedingen profiteren.
Daarom ga ik maar eens in de twee weken boodschappen doen.
Dan is mijn hoeveelheid geld verdubbeld en pak ik de voor mij belangrijkste aanbiedingen, waarmee ik het meeste kan besparen. (shampoo's, wasmiddelen, schoonmaakmiddelen enz.)
Dan mis ik misschien het dubbeltje korting op de sla, maar heb ik wel die grote aanbieding te pakken.

Anno

Ik heb zelf de ervaring niet. Het werd mij verteld dat het zo werkte en nam dat aan. Goed dat het jou wel lukt om van die aanbiedingen te profiteren.
Voor sommigen zal het drama zo groot zijn dat ze ook niet meer verder dan 1 week kunnen kijken, laat staan plannen.

Bodemloze put

Daarom was het zo schrijnend dat mensen door die fout bij de zorgtoeslag of iets dergelijks opeens 10x zoveel ontvingen: dat viel in de bodemloze put van schuldeisers en was voor een groot deel niet eens terug te krijgen door de belastingdienst: hoppekee, weer een schuldeiser er bij.

Dat artikel is nou precies wat ik bedoel, maar ik zou het nooit zo goed kunnen formuleren. Dankjewel!

Ik ben zelf ook nooit arm geweest, dus het is best lastig om het na te voelen. Tenminste, er zijn wel periodes geweest dat ik heel weinig geld had, maar toen had ik ook weinig behoeftes en voelde ik me dus niet arm. Het kostte me dus geen "bandbreedte". Maar ik vind het wel een belangwekkend probleem. Tenslotte kan iedereen arm worden, dus het is goed om voorbereid te zijn.

De dag van morgen

Als je arm bent is het heel erg ingewikkeld om verder te kijken dan morgen. En dus koop je die zonnebril, en boek je die reis. Zonder stil te staan bij het effect dat dat op de lange termijn heeft.

Waarom moet je trouwens overal dankbaar zijn als je arm bent? Dat is me een raadsel. Moet je overal enthousiast op reageren en ontvangst nemen? Voor de kinderkleren die je spuuglelijk vindt bijvoorbeeld? Veel mensen geven ook omdat ze zich er zelf beter door gaan voelen. Dat is niet perse onbaatzuchtig.

Swaen

Dat is ook een interessante met die kinderkleding want ik lees dat je niet mag weigeren maar wel mag doorverkopen terwijl ik in het verleden op dit forum ook wel eens heb gelezen dat je niet mag doorverkopen maar wel weigeren...

Kortom: hoe weet je wat je moet doen? Dat weet je als de gever je dat zegt. Dus zeg: "Kies maar uit wat je leuk vindt", of "Als je het niet meer wil hebben: geef het dan terug" of nog anders, maar wees niet boos als de ander er iets anders mee doet dan jij wil zonder dat je dat gezegd hebt.

Geen geld

Als je niet eens geld genoeg hebt om je kinderen te voeden, dan ben je niet in de positie erg kieskeurig te kunnen zijn over gekregen kleding voor de kinderen of kinderwagens (het is geen bugaboo). Ja, als je genoeg gekregen hebt om te kunnen kiezen dan kan het. Anders niet.

Swaen

Dankbaar is misschien een zwaar woord maar toch op zijn minst blij mee. Een winterjas is altijd beter dan geen winterjas met 6 graden onder nul. En als je zoontje dan uit school komt met een knol van een gat midden op zijn rug dan moet je als ouders nog iets opvoedends zeggen over zuinig zijn op je spullen, zeker als de gulle gever met je staat te praten. Een ach schatje dat kan gebeuren daar gingen mijn nekharen van overeind staan.

Hmm, LiesK

Dus als je iemand iets geeft, moet diegene zijn opvoedstijl aan de jouwe aanpassen? Geef mij dan maar niks.

Aanpassen?

Aanpassen nee, maar het gemak waaarmee hier dat gat werd aanvaard was in mijn ogen niet normaal. Ik leer mijn kinderen ook zuinig te zijn op hun jas en schoenen, of die jas nieuw is of van neefje gekregen, ze moeten er een hele winter mee doen. Zeker als ik moeite had met de eindjes aan elkaar knopen zouden mijn kinderen dat ook mee krijgen.
Hier worden niet alle kapotte spullen acuut vervangen, bewust met je spullen omgaan, er voorzichtig mee zijn kan alleen maar voordelen hebben voor later.

Verschillende opvoedstijlen

Twee belangrijke punten in mijn opvoeding:
1) kinderen moeten kunnen spelen, zonder dat ze bang hoeven te zijn voor een moeder die ze afblaft om vlekken en / of scheuren in hun kleding. Dat geldt ook voor arme kindertjes.
2) roddelen (bijvoorbeeld over de financiële situatie van een kennis en haar gezin) is buitengewoon onfatsoenlijk. Als je je zo erg verveelt dat je toch dit soort neigingen hebt, ga dan wat anders doen.

Hamsteren

Hamsteren kun je alleen als je genoeg geld hebt om te hamsteren. Dat is inderdaad een pijnlijk punt als je van een weekbudget moet leven. Als je in de schuldhulpverlening zit bijvoorbeeld en je hebt ook budgetbeheer met de 'afspraak' (eenzijdig) dat je huishoudgeld per week krijgt, kun je zelden voordeel halen uit aanbiedingen en ben je in totaal dus duurder uit dan iemand die genoeg geld op de rekening heeft. Het dubbele aan die situatie is dat dat weekbudget ook een bescherming is tegen onverantwoorde uitgaven. Het is dus kiezen uit twee kwaden. Het is mooi dat dat soort hulp er is, zo moet je het wel zien vind ik, maar het kan moeilijk zijn om alles elke dag maar weer opgewekt te accepteren.

swaen

"Als je arm bent is het heel erg ingewikkeld om verder te kijken dan morgen. En dus koop je die zonnebril, en boek je die reis. Zonder stil te staan bij het effect dat dat op de lange termijn heeft."

Ja, voor sommige arme mensen dan. Want, Als je arm bent, wil dat nog niet zeggen dat je dan ineens niet meer na kan denken. Het vergt toch niet erg veel denkvermogen om te constateren dat een dure zonnebril of dure reis of iets dergelijks dan echt financieel niet niet kan.

"Waarom moet je trouwens overal dankbaar zijn als je arm bent? Dat is me een raadsel. Moet je overal enthousiast op reageren en ontvangst nemen? Voor de kinderkleren die je spuuglelijk vindt bijvoorbeeld? Veel mensen geven ook omdat ze zich er zelf beter door gaan voelen. Dat is niet perse onbaatzuchtig."

Als je via de sociale dienst een lijstje meekrijgt om samen met een medewerker van de sociale dienst spulletjes voor je baby in te kopen bij Prenatal, mag je inderdaad wel heel dankbaar zijn. Het zijn tenslotte uw en mijn belastingcenten waarvan dat bekostigd wordt. Heb je dat programma wel eens gezien waar een zwangere dame arrogant door de winkel liep en de medewerker liep uit te kafferen omdat ze zich aan de lijst moest houden en geen 2 dure badcape'jes mocht kopen, maar 1 van prenatal zelf etc….daar gaan mijn haren echt van overeind staan.

En ach, of die moeder op het schoolplein het nu vreselijk vindt of niet wat ik haar heb gegeven, dat deert mij niet zo. Ik geef gewoon niets meer nadat ze me had verteld dat ze dozen vol had liggen (nadat ze het had aangenomen overigens). En wat mezelf betreft, ik heb haar dat gegeven omdat ik haar gewon wilde helpen, niet om mijzelf er beter door te voelen. Ben ook niemand tegengekomen die zich beter voelt daardoor, maar het schijnt van wel blijkbaar.

snap LiesK wel

"Aanpassen nee, maar het gemak waarmee hier dat gat werd aanvaard was in mijn ogen niet normaal."

Ja, ik proef dat ook wel hier en daar. Je bedoelt de gemakzucht waarmee met de spullen wordt omgegaan.…want de ander zorgt toch wel voor vervanging. Alsof ze geen eigen verantwoording meer kennen en willen nemen, zoiets.

armoede schijnt inderdaad mensen dommer te maken:

www.sciencemag.org/content/341/6149/976

Ik vind dat eigenlijk niet zo'n gekke theorie. Geldzorgen voor veel stress en wie stress heeft kan minder goed nadenken.

Armoede is vaak een probleem wat meerdere generaties duurt. Het is heel lastig om uit te komen.

En inderdaad als je een enorme schuldenberg hebt dan zal je eerder geneigd zijn om een eventuele meevaller uit te geven aan iets wat op de korte termijn vreugde brengt.

Verder zijn er natuurlijk mensen die sowieso niet goed met geld om kunnen gaan en die zullen ook eerder geldproblemen hebben.

Eens met Nils

En verder vind ik het echt van de zotte dat iemand durft te oordelen over of iemand anders wel of niet recht heeft op een tweede kind. Dat vind ik echt een bizar uitgangspunt.

Ik zou zeggen: tel je zegeningen en let eens wat minder op een ander....

lastig

Ik vond dat mijn broer de kleertjes beter had kunnen door verkopen dan (een gedeelte) weigeren. Snap de reacties wel maar toch vind ik dat echt, of gewoon niet klagen over geen geld hebben. Wat hij met de kleertjes verder doet boeit me echt niet, ik vind ook niet dat hij dankbaar moet zijn oid, maar een beetje netjes reageren is toch wel handig, want nu krijgt hij ze niet meer. Dat geldt toch ook voor mij, als ik voor gekregen kleding ga bedanken zal ik het vast ook niet meer krijgen. Kinderkleding ligt voor veel mensen toch al wat emotioneler, afkraken mag maar graag achter mijn rug! (Soms bied ik ook kleren aan aan mensen die niet elke cent hard nodig hebben, dan heb ik geen moeite met een beleefde afwijzing)
Verder vind ik dat dit gedrag erg gekoppeld wordt nu aan weinig te besteden hebben en ik vraag me af of dat zo is. Ik ken ook iemand met dit soort gedrag die weliswaar nogal vindt dat ze arm is maar dat naar nederlandse maatstaven absoluut niet is. (misschien relatief in haar eigen kring) Ze kan enom zielig doen over geld en krijgt oa daardoor een hoop voor elkaar, en geeft geld uit aan zaken die ik nooit zou kunnen betalen, terwijl ik me rijk voel. (ben ik naar gemiddelde maatstaf niet maar ook niet arm) Het is toch ook een soort van verwend gedrag, al geloof ik direct dat het vaak ook onhandigheid/ onvermogen is.

Liesk

Ik heb de indruk dat je over ervaringen van persoonlijke aard praat. De schoonvader die veel geld weggeeft aan een onverantwoordelijk stel, de moeder die niet rap in jouw bijzijn pedagogisch verantwoord d'r vingertje richting kind priemt met 'Kind, verdorie, zo ga je niet met die jas om!' Ik zeef hier een beetje uit dat jij eigenlijk de controle wilt houden over weggegeven zaken, zoals geld of een jas. Jij schenkt met voorwaarden. Niet hardop uitgesproken misschien, maar in je denken wel.

Als jij wilt dat een door jou weggegeven kledingstuk niet stuk gaat moet je het niet weggeven.

Als (schoon)vader eigenlijk wil dat er verstandige zaken met zijn geld worden gekocht of betaald moet hij het met die opdracht weggeven. Doet hij dat niet, dan is het aan de ontvangers van het geld hoe het wordt uitgegeven. Al is het aan een tablet, fijn dat dat zomaar kan en sorry maar dat gaat jou niet aan.

Persoonlijk zou ik denk ik de helft verantwoord uitgegeven hebben en de helft puur aan dingen die je als luxe kunt zien (dat kan een ding zijn, maar ook een etentje bijvoorbeeld). Het is zo heerlijk om vanuit een situatie van 'geen geld voor leuke dingen' zomaar eens uit de band te kunnen springen. Zou het kunnen dat schoonvader dat begrijpt en jij iets minder?

Een moeder

Heb je dat programma wel eens gezien waar een zwangere dame arrogant door de winkel liep en de medewerker liep uit te kafferen omdat ze zich aan de lijst moest houden en geen 2 dure badcape'jes mocht kopen, maar 1 van prenatal zelf etc….daar gaan mijn haren echt van overeind staan. ===

Dat is een nare karaktertrek en niet speciaal voorbehouden aan ondankbare arme zwangere vrouwen. Het feit dat de vrouw arm is en zo reageert op een gift vergroot die nare karaktertrek wel uit, dat zeker. Dat gedrag zou mij hoe dan ook irriteren, van zowel rijk als arm.

arm, ziek en hulpbehoevend?

Is me al vaker opgevallen dat je dan juist extra goede sociale vaardigheden nodig hebt, die juist dan de neiging hebben om te wensen over te laten.

Gemakzucht

Zoals eenmoeder zegt in #40 in het geval van die jas erger ik mij aan de gemakzucht waarmee met dit soort zaken wordt omgegaan. De houding van ach dat kan gebeuren, en dan later weer klagen dat X geen jas heeft. Komt er weer iemand met een jas aan die eigen kinderen te klein is en dan begint het weer van voren af aan.

Een van de broertjes van X zit hier wel eens tussen de middag aan tafel, helemaal verbaasd dat hij 2 boterhammen krijgt en melk en fruit. Hij vertelt in zijn kinderlijke onschuld dat zijn ouders dat niet kunnen betalen, hij mag maar 1 boterham, alleen zijn broer mag er twee maar die is al 15.
Als ik zulke verhalen hoor, van de kinderen zelf, ben ik zeer verbaasd dat een gift van hun opa aan zijn ouders wordt besteed aan gadgets.
Ik kan dat niet zeggen tegen die moeder maar heb er wel een mening over, die ik hier deel.

kaaskopje

Klopt helemaal. Je zou dat programma eens helemaal in de herhaling moeten zien. Briesend liep die vrouw door de Prenatal heen en orders te geven aan de medewerker wat ze allemaal wilde. Medewerker moest natuurlijk op het lijstje letten en de kosten. De vrouw werd achteraf kort geïnterviewd. Ze vond de medewerkers van de sociale dienst maar een 'domme trut' want zij had ook recht op mooie spullen….(en dan nog 2 van elk artikel ook nog) en genoegen moest nemen met volgens haar 'goedkope troep' (alsof Prenatal goedkope troep verkoopt). Ze begreep kennelijk totaal niet dat ze op andermans kosten (u en ik) notabene gratis spullen voor haar baby mocht uitkiezen.
Ik had tegelijkertijd medelijden en diep heb respect voor die medewerker van de Sociale Dienst die met zulke mensen omgaan en heel kalm met een stalen gezicht uitlegde hoe het zat.

Maar inderdaad, rijk of niet je hebt mensen met heel nare karaktertrekken en alles maar als vanzelfsprekend nemen.

Nogmaals

Het behoorlijk onverantwoordelijk om, als je 1 kind al niet kan voeden, nog een kind te verwekken. Iedereen die vindt die dat je onbeperkt kinderen moet kunnen krijgen moet dat maar doen. Maar verwacht dan niet van mij dat ik vind dat we dat onbeperkt moeten subsidiëren.

LiesK

Ik begrijp je verbazing hoor en het klinkt ook echt als dat deze ouders rare keuzes maken maat realiseer je wel dat het niet per se 100% waar hoeft te zijn wat ventje zei. Kinderen, alle kinderen, hebben nou eenmaal de neiging hun eigen weergave van de werkelijkheid te geven, om watvoor reden dan ook.
Volwassenen ook trouwens ;)

Nou de gretigheid waarmee die boerhammen naar binnen gingen deed vermoeden dat er toch wel wat van wasr was. Misschien niet iedere dag maar echt wel meerdere keren per week.