Te dik kind en de ouders doen niks?

Zooo herkenbaar (exdikzak)

Ik zou wel willen weten wie die internist was, exdikzak want ik snak naar een medicus die eens meekijkt hoe het kan dat ik overgewicht heb. Na de bevalling van mijn kind ben ik 30 kilo aangekomen. Niet door snoep of chips of patat of ijs, maar door gewoon eten, boterhammen, matig warm eten. Ik zelf vermoed de oorzaak in een verstoorde stofwisseling door jarenlang dieten en te weinig eten. Mensen die met mij leven en me de hele dag meemaken begrijpen niet waarom ik niet veel dunner ben.
Dietisten hebben ook tegen mij gezegd dat ik te weinig eet. Dat klopt ik eet weinig, maar wat moet ik dan? Als ik meer ga eten kom ik aan. Ik eet dit op een dag: bakje huttenkase, een koolhydraatarme boterham, een avocado, warm eten: eiwitbron (bijvoorbeeld stukje vis) en groente
en een bakje magere kwark met lijnzaad en zemelen. Ik sjoemel nooit. Daarbij doe ik een uur per dag cardio-training! Dus zeven uur per week. En nog ben ik twee keer zo dik als vriendinnen die nooit sporten en twee keer zoveel eten als ik.
On topic over dat meisje: het slechtste voor haar is de beeldvorming. Niet het kind laten dieten maar langzaam naar een gezond patroon laten toegroeien. Mijn kinderen zijn overigens geen gram te zwaar en net zo sportief als ik. Voor mij is het verpest door het dieten (maar misschien is er dus meer aan de hand zoals een virus begrijp ik? Ik wou dat een arts eens meedacht) laat dat in Gods naam niet bij die jonge kinderen gebeuren.

Even vasthouden voor de eeuwigheid

Van Liora: 'als ik nooit was gaan lijnen vanaf mijn 12e was ik ook nooit zo zwaar geworden!

en van exdikzak en Moniek etc.

Nu nog even uitzoeken wat het verschil is tussen 'lijnen' en 'gezond eten'(want dat is dan weer wel van belang voor kinderen).

Bedoelen jullie met 'lijnen' speciale diëten volgen die allemaal supermodelletjes beloven?
Wat maakt 'lijnen' op jonge leeftijd zo'n probleem later?
Waarin wijkt 'lijnen' af van 'gezond eten'?

Tsjor

Dikke kinderen

Dan kunnen we nog een toename verwachten van dikke kinderen en dikke mensen. Gewoon omdat er nu al babies aan de lijn zijn.

Te dik van weinig eten

Ik ga me even niet in de diepte met de discussie bemoeien.

Maar ik heb wel een puntje voor iedereen hier die zegt dat je van weinig eten niet te dik kan worden. Wat een mens nodig heeft om in leven te blijven kan verschillen van rond de 1000 tot rond de 2500 KCal per dag. De een twee en half keer zoveel als de ander. Dat is nog zonder enige lichaamsbeweging mee te tellen, of de door diëten veroorzaakte spaarstand. Het verschil tussen op gewicht blijven of niet begint bij 20 KCal per dag voor langzaam-doch-gestaag groeien. Als je per dag 100 KCal teveel krijgt, kom je in een behoorlijk tempo aan. Dus, de ene (normale) persoon kan 1500 KCal nodig hebben, er 1600 eten, en veel te dik worden. Iemand anders (al even normaal) kan 2500 KCal nodig hebben, er 2400 eten, en zo mager als een lat zijn. Terwijl de magere anderhalf keer zoveel eet als de dikke.

En dank je wel voor je verhaal en je durf, exdikzak!

Tsjor

Tja het lijnen... het begon -net als Liora op mijn 12e- met een vrij gezond dieet uit de Libelle of de Margriet. Gewoon 1000 kcal per dag of zo. Wat mij werkelijk negatief voedde was het beeld per se echt slank te moeten zijn. Dus niet tevreden zijn met maat 40 of 42 maar echt maat 36 of 38 was eigenlijk nog te groot. Dus toen ging ik ver onder dat dieet zitten en kreeg dus anorexia. Terugkijkend heb ik daarmee mijn normale stofwisseling verpest. Dat was mijn eigen 'schuld'. Maar ja, ik was dertien, veertien toen het begon. Dus wat weet je nou op die leeftijd? Het is lang geleden maar volgens mij weten meisjes van tegenwoordig nog niet dat dat zo slecht voor je kan zijn.
En ja als zo'n beetje mollig meisje als hierboven vaak gepest is en scheef aangekeken (en kinderen voelen dat hoor ook en speciaal als volwassenen het doen) is ze al snel een prooi voor het anorexia-spook. Daarom: liever een wat mollig meisje die geen hekel heeft aan haar lijf dan een graatmagere die zogenaamd gezond is maar vervreemd van haar lichaam.

Wester

'Wat een mens nodig heeft om in leven te blijven kan verschillen van rond de 1000 tot rond de 2500 KCal per dag.'
Dat deel van het verhaal snap ik, en dat is één van de vele mogelijke oorzaken van overgewicht. Naast hormonen, virusinfectie, aanleg etc.
Maar is er ook een ondergrens? Dat wil zeggen, zijn er ook mensen die maar 600 calorieën nodig zouden hebben (en toch 700 binnenkrijgen), of maar 400?

Tsjor

En wat ook interessant is (wester, tsjor)

'Wat een mens nodig heeft om in leven te blijven kan verschillen van rond de 1000 tot rond de 2500 KCal per dag.\'

Ja en wat ik nou interessant vind is of dat beínvloedt wordt juist door te weinig eten. Dus als mensen 1500 kcal nodig hebben en ze gaan een tijd maar 800 kcal eten, of ze daarna bijvoorbeeld maar 1200 kcal nodig hebben en bij inname van 1500 dus erg aankomen. Zo voelt het wel voor mijn lichaam namelijk.

Je basisstofwisseling kan idd beïnvloed worden door periodes te weinig te eten. Maar er zit zeker een ondergrens aan, anders zouden mensen niet omkomen van de honger.
En nogmaals: anorexiapatienten wegen nooit 140 kilo.
Tuurlijk ik geloof best dat exdikzak minder at dan men dacht, echt.
Maar als ze nu is afgevallen door meer te eten, had ze daarvoor toch geen operatie nodig?

Niet helemaal duidelijk

Ik las laatst dat het verhaal over de 'spaarstand' misschien ook wel niet waar is. Overigens heb ik zelf ervaren, jaren geleden, dat je weken/maandenlang op minder dan 1000 calorieën per dag kunt leven en stevig sporten, terwijl je toch op gewicht blijft. Na zo'n periode kún je niet eens meer normaal eten, omdat je maag van alles wat niet licht verteerbaar en vetarm is van slag raakt (en daar val je dan wel weer vanaf).
Wat ik bij mijn nichtje zie is dat haar eetgedrag er van nature in lijkt te zitten. Mijn zus heeft haar, toen ze 4 was, wel eens betrapt op nachtelijk snoepen. Ga daar dan maar eens verstandig mee om. Je wilt het kind inderdaad geen complexen en verstoord eetgedrag aanpraten, maar de manier waarop ze van nature met eten omgaat is natuurlijk ook al niet 'normaal'.

leidt een kleinere maag tot een andere wijze van voedselvertering, waardoor er ook een andere wijze van vetopslag plaatsvindt? Ik weet het niet.

Bij de dansjongen leidde meer eten (veel brood, aardappelen, groente) wel tot afvallen.

Ik denk dat de oorzaken zo divers kunnen zijn en dat er nog zoveel onbekend is, dat eenduidige verhalen over oorzaak en gevolg de plank mis slaan.

Tsjor

Zo moeilijk

Het is moeilijk.
Sis heeft het over 'normaal eten'. Wat is dat? Wat het voedingscentrum voorschrijft? Ik ken niemand die zo eet. Sonja Bakker?

Bij mijn schoonfamilie is iedereen (inclusief kinderen) obees. Maar zij vinden echt dat ze 'normaal eten'.
Ik vind dat zij heel veel eten. (niet snoep, niet tussendoor, maar gewoon elke dag, bij de maaltijden, veel) Dat schrijf ik hier, zou ik nooit tegen ze zeggen. Ik praat sowieso nooit met hen over gewicht, lijnen of eten. Want ik ben 'dun' en 'kan alles eten'. (in hun beleving dan, mijn bmi is toch echt 27, ik moet hartstikke oppassen om niet nog dikker te worden)

Rond hun elfde verjaardag stonden allebei mijn dochters op het punt om ook te dik te worden. Ik zag het figuur van hun tantes ontstaan. De oudste is nu 16 en bij haar is het niet gebeurd gelukkig. Ze heeft inmiddels een normaal postuur en eet redelijk gezond. Mijn andere dochter is nog elf en hoewel ze niet zwaarder wordt, moet ze nog steeds opletten.
En ik vind het razend moeilijk, om daar als moeder iets aan te doen. Want ik moet zo vaak zeggen: "nee'.
Ik wil niet dat eten een obsessie voor haar wordt, zoals bij mijn schoonzussen. Ik wil ook niet dat ze gaat denken: 'Ach, ik ben erfelijk belast, ik wordt toch dik, niets aan te doen.' Want ik zag bij mijn jongste schoonzusje, dat die gedacht er voor zorgde dat ze veranderde van een mollige elfjarige, tot een veel te dikke dertienjarige. Maar ik wil ook niet dat ze denkt haar gewicht een obsessie wordt. Dat ze denkt dat ze niet geaccepteerd wordt voor hoe ze eruit ziet. Of dat ze denkt dat ze van mij 'niet dik mag worden'. Ik heb het gevoeld dat ik moet balanceren.
Dus aan de ene kant er niet te veel aandacht op vestigen, aan de andere kant ook niet onbegrensd toegeven aan de honger van mijn dochter. Want die zegt zelf: 'Mama, ik heb altijd honger. Ik lust altijd wel iets, ik zit nooit vol.'
Ze eet netjes drie maaltijden per dag, met ongeveer vier tussendoortjes. Maar die maaltijden, daar moet ik een rem op zetten. Anders eet ze zoveel. Ze lust tussen de middag wel zes boterhammen. Lust wel drie porties aardappelen, drie borden met boerenkoolstamppot. Ze lust in haar eentje wel alle mais voor het hele gezin, lust wel een hele tros bananen, twee stukken vlees, driedubbel kaas op haar brood. Snappen jullie? Onverzadigbaar. Dus moet ik ook tijdens de 'gezonde en normale' maaltijden de hele tijd aan de rem trekken. 'Je moet nu stoppen met eten, je hebt genoeg op.' dat zinnetje hoort ze vaak.

Ik vind het lastig. Ik wil haar niet een rotgevoel over zichzelf geven. En het is een oerdrang dat je als moeder je kind, dat om voedsel vraagt, tegemoet wilt komen. Maar als iemand haar kan helpen om obesitas te voorkomen, ben ik het, als moeder. Ik zie de ellende en het verdriet bij haar tantes, dat zou ik graag voorkomen.

En dus hebben we het er over samen. Ze wordt er soms woedend van, ze vindt het vreselijk confronterend. Maar snapt later ook wel weer wat ik bedoel. Ziet ook wel weer dat er wel wat in zit. Ik worstel ermee.

Ik zie bij mijn schoonfamilie hoe verschrikkelijk lastig het is, dat worstelen met gewicht en eetgewoontes. En worstel er op mijn manier ook mee. Ik zou dus nooit een oordeel over andere ouders hebben. Het is echt een complex probleem, wat niet eenvoudig op te lossen is.

Zinsopbouw

Dat ik het lastig vind, kun je wel merken zeg. Wat een rare zinnen heb ik in mijn vorige post gemaakt. Ik hoop dat jullie er chocolade van kunnen maken.

Balanceren

Wow mama5, wat een verhaal. Toch denk ik dat jij inderdaad degene bent die er samen met je dochters balans in kunt brengen. Ik vind dat heel knap. Ik kan me inderdaad niet voorstellen dat iemand geen interne rem op eten heeft. Maar des te beter dat je daar de vinger op de zere plek weet te leggen en je dochters helpt om daar extern een rem op te leggen. Dat kan ik me goed voorstellen. En toch die boodschap blijven meegeven dat ze goed is, dik of dun, maar voor haarzelf de uitdaging om verstandig met voedsel om te gaan, voor haarzelf en zelf die rem extern aan te brengen. Ik kan me goed voorstellen dat dat een worsteling is.

Tsjor

Ik heb de link die je gaf gelezen, maar er staat volgens mij toch duidelijk dat als je meer energie inneemt dan je nodig hebt dat je dan te dik wordt. Is dat iets anders dan te veel eten dan? en als je door een gastric bypass minder calorien opneemt en dan wel afvalt dan heb je eerder toch teveel calorien binnengekregen? Waar gaat de redenering van Liora dan fout?
En als ik lees dat een kind 4 tussendoortjes per dag neemt,(op welke tijdstippen dan? smorgens op school, als ze thuis komt, en dan savonds ook nog en wanneer is dan die 4e?) dan lijkt me dat je daar juist mee moet stoppen, en dan wel normale gezonde maaltijden eten, met veel groentes. Juist tussendoortjes zijn meestal calorierijk toch? Je hoeft toch niet de hele dag door te eten?

Ho ho liora!

Ik heb 'veelvraat' helemáál niet denigrerend bedoeld. Sterker nog: ik ben erg gesteld op deze meid en ken haar al vanaf dat ze een jaar of 6 was. Ik vond het toen zelfs wel 'vertederend' 'ons' 'veelvraatje'. Kortom, blijkbaar maak jij een andere associatie en wellicht komt dat in tekst zo over, maar zo is het zéker niet bedoeld.
Bibi

Mama5

Je zag vast al dat mijn 'normaal' tussen aanhalingstekens stond Maar ik denk dat ik wel kan stellen dat het niet normaal is als een 4-jarige zich 's nachts stiekem te buiten gaat aan snoep, in hoeveelheden waar anderen allang genoeg hadden gehad.
Maar voor het overige kan ik alleen maar achter je betoog staan. Zelf worstel ik daar ook mee bij mijn puberdochter. Ze heeft een (nu nog) gezond gewicht, maar loopt de hele dag te eten. Afhankelijk van wat ik kook eet ze 's avonds weinig tot heel veel, maar vooral aan tussendoortjes werkt ze bergen weg. Ondertussen maakt ze zich wel zorgen over haar dikke buik, en ik weet ook niet zo goed welke insteek ik daar moet nemen. Ik vermijd uitspraken over haar figuur en probeer haar maar zoveel mogelijk te stimuleren om voor wat calorie-armere tussendoortjes of fruit te kiezen. Zonder succes overigens ;-(

Eigenwaarde

Ook ik ben het (natuurlijk) met jullie eens dat je iemand nooit mag afrekenen op het uiterlijk, de waarde van iemand kan je natuurlijk niet ophangen aan gewicht. Het lijkt me goed kinderen al vroeg bij te brengen dat het ideale vrouwbeeld (niet alleen wat betreft uiterlijk trouwens) niet bestaat, alleen al om de jongetjes te behoeden voor grote teleurstellingen later. Toch vind ik het propageren van totale acceptatie van overgewicht niet het juiste antwoord op een actueel maatschappelijk prbleem. Als er al uitzonderingen zijn, blijft het een gegeven dat leefwijze en overgewicht met elkaar samenhangen. Juist door kinderen te leren goed te eten (niet alleen de kinderen met aanleg om wat sneller aan te komen, maar alle kinderen) en voldoende te bewegen, leer je ze hun eigen lichaam te koesteren. Het is me een raadsel waarom het volstoppen met vetten en suikers voor een bonenstaak niet slecht zou zijn. Dieten voor kinderen vind ik een godsgruwel en zou wat mij betreft alleen met medische noodzaak een optie zijn.

Bewegen moet!

"Juist door kinderen te leren goed te eten (niet alleen de kinderen met aanleg om wat sneller aan te komen, maar alle kinderen) en voldoende te bewegen, leer je ze hun eigen lichaam te koesteren"

Precies, leer ze dat bewegen bij het leven hoort. Alle te dikke mensen om mij heen eten te veel en bewegen te weinig (stappen in de auto en sporten dan wel een keer per week, maar hoe is je verdere levenstijl?). Ik heb zelf een man die met een bourgondische levenstijl is opgegroeid. Hij vertelde dat er borden vla als dessert werden gegeten. Ik heb geleerd dat je beter goed kunt eten en een klein toetje kunt eten (is extra heb je niet nodig, met een wel wat sobere calvinistische inslag). Man en zijn broer en vader zijn stevig (moeten sporten om in vorm te blijven), onze familie is slank.

Teveel eten begint al vroeg in de opvoeding en je wordt daarbij ook gevoed door wat je van je ouders meekrijgt (letterlijk en figuurlijk). Beweging hoort daarbij. Een kind kan best wat steviger zijn als er maar beweging is. Het zorgelijke aan de beginposting vind ik dat het meisje niet alleen te dik is maar dat haar conditie ook slecht is. Dat is dus een combi van slecht eten en niet bewegen. Als ze wat meer zou bewegen en misschien wat gezonder zou eten, kun je ook weer 'schade' voorkomen. Dus voorkomen dat ze moet gaan dieten wat weer tot van alles leidt.

Mama 5

Toen ik 11 was begon ik alles wat los en vast zat te eten. Ik werd dik en toen begonnen mijn eetproblen, omdat iedereen om me heen zei dat ik moest oppassen, dat ik vet was, en bladiebla.

Ik zou willen dat iemand me toen verteld had dat mijn lichaam gewoon een groeispurt aan het voorbereiden was. Ik veranderde in ongeveer anderhalf jaar van een klein meisje (altijd een van de kleinsten in de klas) in een kind dat het grootste was in de klas. Ik ben geeindigd bij 1m80. Na die groeispurt was er van mijn vette buik trouwens niets meer over (zie ik nu op foto's), maar mijn zelfbeeld was volledig naar de maan, en de 6 jaren erop zijn een strijd geweest tegen mijn lichaam en eten.

Vertrouw je kind, vertrouw haar lichaam, en ga haar nu niet een eetprobleem aanpraten. Als ze zich niet volstouwt met chocola, dan zal ze het wel nodig hebben!

Tsjor

"De versie-voor-de-simpelen-onder-ons (teveel eten en te weinig bewegen)doet het wellicht goed bij de RTL-kijkers van Obese, maar iets serieuzere mensen zouden toch wat verder moeten kijken dan dat."

Ben ik niet met je eens. Ik vind dat bij Obese ook genoeg aandacht is voor wat je eet, hoeveel, dat het belangrijk is om regelmatig te eten en dat eten met emotie te maken heeft. Ik vind dat je juist ook ziet en gemeld krijgt waardoor emoties leiden tot eten. Zeker vandaag.

Dank je voor je waarschuwing!
Ik ben me daar van bewust. Mijn angst is inderdaad wat jij schetst. Aan de ene kant die groeispurt en het zal wel bij haar 'normale' ontwikkeling horen en ik wil haar geen probleem aanpraten. Maar aan de andere kant ook die tantes, (en kinderen van die tantes). Daar wil ik haar toch voor behoeden.
Dus ze eet gewoon die vier tussendoortjes hoor. En de ene dag vijf, en de andere dag drie. Maar ik laat haar toch ook niet grenzeloos eten. Want dat is echt te veel.
Een jaar terug, werd eten zo belangrijk voor haar. Ze had het er ook de hele tijd over. Na een aantal goede gesprekken, werd het trouwens al een stuk beter. Het is niet meer zo, dat ze, als ze 's middags even alleen thuis is, er een pak koek doorheen is. Ze was dus echt eetbuien aan het kweken. Vooral als ze zich rot voelde. Dat vond ik zorgelijk gedrag. Gelukkig gaat dat nu wel beter.

Mama5

Als je bang bent voor emotieeten, daar kun je zeker wat aan doen. Ik heb toen ik 17 was een tijdlang een dagboek bijgehouden van wat ik precies at, en waarom ik het at. De dietiste zei dat ik gewoon aan alles moest toegeven, maar me wel bewust moest worden van wat er achter zat. Dat is de eerste stap naar er iets tegen kunnen doen.

Toen ik eenmaal doorhad wanneer ik uit verdriet iets wilde eten, verbood ik het mezelf nog steeds niet, maar ik probeerde dan eerst op te schrijven waarom ik verdrietig was met een kop thee. Na een tijdje werd het emotie eten vervangen door emotiedrinken (thee dus). En nog steeds als ik verdrietig ben, snak ik naar een kop thee!

Emotiet.v.

Margriet, het verhaal dat je ovanwege bepaalde emoties veel gaat eten is toch zo verschrikkelijk flinterdun!. Ik zag toevallig een fragment van een aflevering met een veel te dikke man. Foto's van de man een aantal jaren daarvoor. Knappe, goedgebouwde sporter. NU kan hij nauwelijks lopen, zo dik was hij. Oorzaak: ergens zou iemand overleden zijn en het verdriet daarvan....ja hoor. Zullen we dan voortaan de diëtiste opnemen in de rouwceremonie?

De vraag is: waarom gaat iemand zoveel eten. emoties alleen zijn niet genoeg als verklaring. Sommige mensen willen helemaal niet eten in de rouw. Hoe komen die verschillen dan? Maar nog sterker: hoe komt het dan iemand nooit 'vol' kan zitten?

Er zijn, ook op de link die ik gaf, talloze andere verklaringen:
- hormoonhuishouding is ontregeld (dat kan door stress gebeurd zijn, maar dat wil niet zeggen dat stress de oorzaak is, het is alleen de trigger)
- het kan door een virusinfectie zijn, zoek maar eens op ad36-virus.
- genetische factoren kunnen een rol spelen;
- hormonen in vlees;
- toevoeging van maiszetmeel aan voeding (Mirjam Lavell heeft hierover eerder nog interessante stukjes geschreven in een andere discussie).

Alles bij elkaar: men weet het nog niet, onderzoeken zijn nog in een primitief stadium. Dus als leek zou ik het helemaal niet durven weten.

Niet bewegen en overgewicht is niet oorzaak-gevolg. Het lijkt eerder andersom: overgewicht en daardoor niet goed meer kunnen of durven bewegen. Als het kind uit het verhaal van het begin merkt, dat haar manier van lopen, met alle onvolkomenheden daarbij, emoties oproept van walging, boosheid op ouders, schuld, dan zal het kind de volgende keer niet meer meewillen. En dus nog minder bewegen. Dat is de cyclus die vrouwen met ervaring hier beschrijven.

Het tweede punt dat in dit draadje duidelijk wordt is dat met name bij kinderen onder de 18 aandacht voor lichaamsgewicht een funeste uitwerking kan hebben, omdat kinderen daardoor calorieëntellers worden, gaan diëten, en daardoor een jojo-effect krijgen,w ardoor ze uiteindelijk geobsedeerd kunnen worden door eten en veel zwaarder dan ze ooit zouden zijn. Het onderscheid tussen 'normale' extra vetproductie vanwege de groeispurt (zo belangrijk, dat het lichaam dan voldoende stoffen heeft) en 'te dik' moet je als buitenstaander en leek niet willen maken.
Niet accepteren van kinderen en diëten op jonge leeftijd lijkt schadelijker te zijn dan eventuele gevolgen van overgewicht. Tot de wetenschap verder is en meer kan vertellen over oorzaken. Die zullen niet eenduidig zijn en dat zal zeker niet van het gehalte 'je bent meer gaan eten omdat je verdrietig was' zijn.

Tsjor

Loskoppelen

Hier een chronisch ziek kind en een topsporter. Daarom zijn we heel bewust met voeding bezig. Mijn kinderen leer ik dat je met gezonde voeding (in gepaste hoeveelheden) heel veel winst kunt behalen bij hoe je je voelt. Dat je beter kunt leren, beter kunt presteren op fysiek gebied en je prettiger voelt als je gevarieerd eet en niet te veel vet en suiker gebruikt.
Sportende zoon wordt ook nog begeleid door een sportdiëtist die dat bevestigd (wat natuurlijk veel overtuigender is dan wat je moeder zegt). Je kunt voor of tijdens een training of wedstrijd bijvoorbeeld beter niet te veel vet eten, dus geen boterham met chorizo, geen mars, geen vette snacks, want daar krijg je meteen last van.
Verder leer ik ze dat je best 'ongezonde' dingen mag. Maar niet te veel of te vaak, want dan komt dat in de plaats van de stoffen die je lichaam nodig heeft en krijg je dus tekorten. Uiteindelijk ga je je dan minder goed voelen.
Dat het allemaal ook nog wat met je gewicht te maken heeft, dat komt hier eigenlijk nooit ter sprake. Het gaat alleen over hoe je er voor kunt zorgen dat je je zo prettig en fit mogelijk voelt, minder vaak ziek bent, enz. Misschien dat zo'n insteek het makkelijker maakt om met je kind over voeding te praten?

Jippox en tsjor

Jippox, precies wat ik ook wilde verwoorden. Gezond eten en beweging omdat het goed voor je kinderen is, niet voor hun gewicht, dat zit dan vanzelf wel goed. En nogmaals, volgens mij breng je op die manier kinderen ook liefde voor hun lichaam bij. Een kind vol inferieure brandstof voelt zich vanzelfsprekend slechter dan het kind met het hoogwaardige spul, niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat er zo nu en dan 'gezondigd' mag worden.
En Tsjor, de medische wetenschap is al heel ver wat betreft de bestaande (!) correlatie tussen voeding / beweging en gewicht. Dat er nog een aantal zaken onduidelijk zijn doet daar niets van af. Liora en Karin stellen een heel terechte vraag: als het overgewicht echt niet door de inname van teveel kalorieen ontstaat / in stand gehouden wordt, kom je niet eens voor een dergelijke medische ingreep in aanmerking (in Nederland dan). Een verstoorde hormoonhuishouding (een bekend gevolg van overgewicht)kan een grote frustrerende werking hebben in het afvalproces, maar kun je niet eenduidig noemen als oorzaak van obesitas, hoewel het natuurlijk, net als andere zaken, wel een rol kan spelen.