Tablet op visite

Thuislaten

De kinderen of het scherm. De kinderen hoefden bij mij niet mee naar gelegenheden waarbij ik bij voorbaat al wist dat ze zich te pletter zouden gaan vervelen. Waren ze nog te jong om alleen thuis te blijven, dan was er wel een vriendje waar ik ze een dagje kon stallen. Gingen ze mee, dan verwachtte ik wel dat ze zich enigszins sociaal opstelden. Je zo demonstratief in je uppie in je eigen wereldje ingraven en uitstralen dat het gezelschap je niet boeit vind ik op de rand van het onfatsoenlijke. Voor zowel kinderen als volwassenen.

Mijn hobby is het ook niet om op verjaardagen urenlang met vage bekenden - de mensen om wie je komt zijn vaak te druk met gastheer spelen - over koetjes en kalfjes te babbelen. Dan ga ik ook niet zitten ool'en of ik pak er een boek bij. Gelukkig heb ik er niet zoveel.

Tien jaar geleden waren er trouwens ook al schermpjes in de vorm van ds'en. Regel bij ons was dat die in de auto bleven.

Ja, dat vind ik ook. Als je je (langdurig) terug trekt met een schermpje voor je neus, straal je de boodschap uit: mijn omgeving interesseert me niet zo, ik ga mijn eigen wereld in. Vaak wordt dat helemaal niet zo bedoeld maar op mij komt het wel zo over. En vaak hebben de veelschermkijkers helemaal niet door dat ze het doen en hoe dat overkomt op een ander. In mijn familie is zo'n gezin die verkleefd zitten aan hun scherm. En als je er wat van zegt, dan krijg je als antwoord dat dat wel meevalt en als jij dan echt zo'n pietlut bent, willen ze hem wel even wegleggen. Maar op het moment dat ze denken dat niemand het ziet, dan wordt het scherm er gelijk weer bij gepakt.
Ik heb ook wel eens gezegd dat het omgaan met echte mensen maar eng is. Liever de wereld aan de andere kant van het scherm dan de echte wereld.

Scheiding van de generaties is nog heel gewoon

Nog even terugkomen op #94. Er zijn families waar de scheiding van de generaties nog echt in stand wordt gehouden. Tijdens feestjes bij mijn schoonfamilie zitten de ouders van mijn man met de ooms en tantes bij elkaar, de neven en nichten (mijn generatie) voor zover aanwezig ook en als onze kinderen mee moeten is er een kindertafel als het in een restaurant is of als het bij iemand thuis is horen de kinderen in de keuken. De 75 plus generatie is ook actief in het aanwijzen van de plaatsen. Vooral de klein(e)kinderen horen hun plaats te weten. Dan moeten mijn kinderen zich vermaken met de kinderen van neven en nichten van mijn man. Varierend in leeftijd van 17 tot een jaar of 4. Niet iedereen is er altijd dus de meesten zijn totaal vreemden. Schermgebruik is daar heel algemeen bij de pubers dus de schermen gaan mee of de kinderen blijven thuis. Het liefst blijf ik zelf ook thuis maar dat kan nou eenmaal niet altijd. Komend weekend hebben we weer zo'n feestje. Ga denk ik maar helpen met koffieschenken en taart delen dan spreek ik met iedereen en dat kan gelukkig het is een feestje thuis.

enge mensen:-)

"Ik heb ook wel eens gezegd dat het omgaan met echte mensen maar eng is. Liever de wereld aan de andere kant van het scherm dan de echte wereld."

Ja nou. Dat kom je tegenwoordig vaak tegen met bellen... mensen blijven maar mailtjes/appjes sturen (en ik heb niet eens een smartphone), terwijl ze je echt te spreken zouden willen hebben. Maar bellen is blijkbaar eng....?

Vesper Lynd

Ik heb maar 500 mb, maar ik heb het via-via gekregen van mensen die dingen kunnen downloaden.

Bij de Action koop je voor, ik geloof, 2,50, een adaptertje die je in de usb-ingang van je telefoon plugt. In dat adaptertje kun je een usb-stick, SD-kaart of micro-SD doen. Ik doe de video's op een USB-stick en leg de telefoon met adapter en al op schoot (op mijn tas) of op een tafeltje als dat er is in de trein.

lieverdje

"Dat kom je tegenwoordig vaak tegen met bellen... mensen blijven maar mailtjes/appjes sturen (en ik heb niet eens een smartphone), terwijl ze je echt te spreken zouden willen hebben. Maar bellen is blijkbaar eng....?"

Ja, ik vind bellen niet prettig. "Eng" is een te groot woord, maar ik voel me altijd overvallen door telefoontjes. Bij mail/app kan ik even nadenken over een antwoord. Misschien is dat mal, maar ik heb dat nodig en ik heb besloten dat bij mezelf te respecteren en me er niet meer tegen te verzetten. Maakt mijn leven een stuk prettiger

Natuurlijk sluit ik telefonisch contact niet uit. Wie echt direct en sprekend e.e.a. wil doen, mag me altijd bellen. Maar ik schaam me er niet meer voor om te zeggen dat mijn voorkeur uitgaat naar mail of appjes, met de kanttekening dat een blauw vinkje als teken dat ik het heb gelezen niet meteen betekent dat ik à la minute antwoord.

En ik ben hondsblij dat deze mogelijkheid er is en dat weinig mensen moeilijk reageren als ik dit aan geef. En vooral, dat er meer mensen blijken te zijn zoals ik.

Sally

dat is op zich prima, maar wat ik dan weer vervelend vind, is dat mijn inbox soms volstroomt met berichtjes van een persoon, zelfs met 'kan je even snel reageren'. Of dat er een zee van berichtjes komt met elk 1 of 2 tekstregeltjes. Maak dan even een praatje, kom zeg. Gelijk een stuk gezelliger, en wat het eerste betreft, ik kijk niet elk uur op mijn devices of ik bericht heb...

Verder vind ik dat in geschreven tekst minder nuance zit. Zeker als die van de telefoon moet komen is de tekst ook nog kort gehouden.

lieverdje

Met drammers die vinden dat ik op stel en sprong moet reageren ben ik snel klaar. Die mogen extra wachten

En ik begrijp je wel, hoor Maar ik persoonlijk vind het niet zo'n probleem om het te lezen.

Zolang ze maar niet gaan pushen dat ik à la minute moet reageren als ik dat niet heb gedaan. Ik heb er zelfs een vriendschap om laten verwateren. Ik was vanwege mijn werk destijds één van de eersten met een smartphone en zij meende dat ik dan ook maar 24/7 bereikbaar kon 9moest) zijn. Toen ik haar telefoonstroom (niveau koetjes en kalfjes) negeerde bombardeerde ze me met SMS-jes "want je hebt toch zo'n mooie telefoon?"

Ja doei, ik heb echt mijn grenzen wat bereikbaarheid betreft

(voor echt acute berichten ben ik natuurlijk altijd bereid direct te reageren).

lieverdje

"Dat kom je tegenwoordig vaak tegen met bellen... mensen blijven maar mailtjes/appjes sturen (en ik heb niet eens een smartphone), terwijl ze je echt te spreken zouden willen hebben. Maar bellen is blijkbaar eng....?"

Ik heb laatst gehad dat iemand me wilde bereiken via whatsapp en dat niet lukte omdat ik geen goede whatsapp heb en toen gaven ze het maar compleet op. Hoewel ik liever mail dan bel, mag iemand me best bellen. Geen garantie dat ik het merk (telefoon meestal niet mee & op stil), maar als je mijn nummer hebt, dan kun je me altijd nog bellen of sms'en.... Dus of het altijd 'eng' is als iemand het niet doet, geen idee. Ik neig naar 'je moet maar doen wat wij doen' of zo.

Gedwongen mee is ook niet leuk.

Ik denk nu aan die bezoekjes van vroeger, vreselijk.
Ik en mijn 2 zussen moesten ook mee.
Als jongste met 5 jaar verschil minimaal met welk (ver) familielid dan ook was het vreselijk. Tot 3 uur 's nachts in een rokerige huiskamer tot wel 03.00 met niets te doen. Telefoonboek lezen, deed ik ook:)

Anyway het gaat hier niet over mij maar ik vind wel dat het plezierig voor iedereen moet zijn. Misschien de momenten kiezen zodat er ook buiten gespeeld kan worden? Een groot groepsspel spelen, ook met de volwassenen? (disney triviant kids tegen volwassen triviant, groten tegen de kleintjes bv.) Uit eten met z'n allen op een plek met speelplezier voor de kinderen? Een ander leuk uitje i.p.v. het gehang in de woonkamer? Zo maak je mooie en dierbare jeugdherinneringen voor later.

Verplicht mee

Hie moeten de kinderen wel af en toe verplicht mee, maar dat is alleen bij speciale gelegenheden. Onlangs met een nieuwjaarsborrel bij de broer van mijn man. Ze hadden er weinig zin in maar hebben zich toch wel vermaakt. Zoon van 12 ging nog Pokemons vangen samen met zijn neef van 17. Dochter van 15 kletste wat met nicht van 19 en verder wat met ons mee. Af en toe kwam er een schermpje aan te pas, maar niet overdreven. Uiteindelijk zijn we toch zeker 2 1/2 uur gebleven. Er waren lekkere hapjes, dat scheelt ook altijd al.

telefoonboek lezen

maar daar vind ik dus niks mis mee. Uit verveling komen zo soms best interessante dingen voort!

Ik reis ongeveer 3 kwartier enkele reis en dat drie of vier dagen in de eek. Onderweg kijk ik meestal series op netflix. Ik kom nooit in de problemen met de data.

Om half zeven 's morgens heb ik echt geen behoefte aan gezellig babbelen met medereizigers. 'S middags ook niet.

Op mijn werk ben ik sociaal genoeg.

Vlinder

Ik heb anderhalve maand dagelijks tussen Utrecht en mijn woonplaats gereisd en een van die dagen kwam ik een kennis tegen, die ik al heel lang niet gesproken had. Tot Amsterdam vond ik dat wel prima, maar toen bleek dat ze ook naar Utrecht moest en vanaf dat punt werd mijn animo om lekker bij te praten toch wat minder. Ik vond mezelf niet zo aardig om die gedachten, maar er zou nog een dag vol geklets aankomen, dus een paar minuten stilte had ik wel fijn gevonden. Maar goed... zo vaak zie ik haar niet, dus vooruit (grappig genoeg moet ik nu zelfs nog zuchten terwijl ik het schrijf, haha).

Tekenen

Toen mijn kinderen klein waren, waren er nog geen tablets of telefoons, en hadden we dus tekenpapier etc mee, mag dat wel ?

gelukkig hier niet

Die vraag, om electronische media thuis te laten heb ik hier gelukkig niet gehad en mijn kinderen hadden al vroeg een gameboy, nintendo ds en mobiel.
Het komt op mij ook wat dwingend over: zorg jij dat jou kind met mijn veel kleinere kind gaat spelen.
Kansloos.:-)

ja nou, ik had vroeger ook altijd mijn tekenspullen mee naar familie- en vriendenbezoekjes (waar geen kinderen waren waar ik mee kon spelen, dat dan weer wel).

Ik vind dat het verschil zit in dat kinderen helemaal in dat schermpje gezogen worden. Ze zijn minder aanspreekbaar, kunnen het scherm lastig wegleggen. Dat is het vervelende. In het geval dat je lezertjes hebt met een spannend boek kan dat ook voorkomen, maar van het gemiddelde boek leer je weer meer dan het gemiddelde computerspelletje.

Boek

Nou, dat ligt er dan natuurlijk net aan wat voor boek je mee neemt natuurlijk. Van een stripboek leer je ook niet bar veel lijkt me.
Overigens is het hier mijn vader die als hij hier op bezoek komt, vaak een duik in de kast neemt en een stripboek pakt om te lezen. Niet waar de hele familie bij zit (gelukkig) maar als we alleen met het gezin en mijn ouders zijn doet hij dat vaak wel. Beetje bijzondere man, maar wel lief hoor! Andersom kan hij dan wel weer commentaar hebben op onze kinderen als ze bij hen thuis achter een schermpje duiken, maar meestal is dat mijn moeder eigenlijk. Ach, de tijden veranderen denk ik dan maar, en de grootouders veranderen niet altijd mee....

tango

Een groot deel van mijn historische en landenkennis komt uit strips. In de Donald Duck barst het bv. van de economielessen. Strips, lezen! met ladingen. Geweldig en leerzaam. Ook goed voor je taal.

Gut...

Bestaat het aloude vooroordeel over strips lezen nog steeds? Strips kunnen leuk en leerzaam zijn, en voor kinderen die niet graag lappen tekst lezen is het ook prima. Lezen is lezen tenslotte. Ik heb veel geleerd uit Asterix en Lucky Luke! En de Donald Duck niet te vergeten.

Stripboeken

Stripboeken zijn zeer leerzaam en ook leuk.
Het enige nadeel is dat voor luie lezers het soms wat makkelijker is om over de tekst heen te lezen. Aan de andere kant kan het daarom ook weer een aanmoedigin zijn voor luie lezers om juist wel te gaan lezen.

Maar

Ondanks dat ik lezen als activiteit vele malen beter en leerzamer vind dan hangen achter een tablet (tenzij je daar op leest, maar mijn kinderen beperken zich meestal tot filmpjes en spelletjes) vind ik het ook geen geschikte activiteit in gezelschap.
Boeken hebben net als tablets een nadeel dat het vooral een solo activiteit is die geen interactie met de buitenwereld toelaat en waarbij iemand niet makkelijk even mee kan doen.

Bij knutselen ligt dat vaak wat anders. Dan kan je met elkaar aan tafel zitten, allemaal aan je eigen project werken maar onderwel is ook nog communicatie mogelijk. Althans dat zie ik hier.

Ik moedigde mijn kinderen aan om voor op bezoek bij anderen (waar geen spullen aanwezig waren) groepsactiviteiten mee te nemen, knutselspullen, gezelsschapsspelletjes, een(voet)bal, desnoods de wii,

Dan kan iedereen meedoen en het is ook laagdrempelig.

Vroeger, voor het computertijdperk, was er al wel tv. De ouders die hun kind nu een tablet mee laten nemen voor als de verveling toeslaat, vinden die het ook goed om te vragen of de tv aan mag, zodat de oudste kinderen naar hun eigen programma's kunnen kijken?

nee dat vind ik dan weer niet goed, een tv staat meestal in de ruimte waar iedereen zit en hindert de rest ook.
Een tablet is veel kleiner en gebruik je met een koptelefoon. Doen we thuis ook om anderen niet te storen.

geen tv

Ten eerste kijken mijn kinderen alleen op zaterdagavond naar 1 programma en de rest van de week niet. (Ik ken wel mensen die de tv/een film aanzetten omdat ze dachten dat de kinderen dat leuk vonden, maar de kinderen keken niet eens.)
Ten tweede vind ik het mijn verantwoordelijkheid om te zorgen dat ze zich vermaken en geen overlast veroorzaken. Daar hoort dan, vind ik, niet bij dat ik iemand anders ga vragen of hun tv aan mag. Ik heb wel eens om papier en pen gevraagd, maar daar heeft niemand last van.