Stop Jo Frost!

annej

Niet elk kind is leerbaar, of ontwikkelt zich, niet alle medicatie is een oplossing. Waarschijnlijk heeft Katniss dit uit den treure al gedaan. Dan helpt soms alleen oppakken. Of plekken mijden.

tjeez

Nee je had geen gelijk. Maar ik was zo naïef te denken dat er dialoog mogelijk was.

Ik zeg niet dat JIJ schreeuwend met geweld een kind van de schommel moet trekken. Maar als je kind niet meer te bereiken is met praten (en een 2 jarige die driftig is, is dat niet, daar gaan de oren gewoon dicht), dan kun je toch niet je kind dan maar op die schommel laten? Of doet dat andere kind dat staat te wachten er dan niet toe? Heeft die minder recht op een 'onvoorwaardelijke behandeling' dan?

Ik probeer duidelijke te maken dat je er soms niet komt in harmonie. En waarom niet? Omdat een 2/3 jarige nog niet toe is aan al te sociaal gedrag. Die staat in het middelpunt van het universum en die wezens om hem heen, daar bedenkt het nog niet van dat die ook gevoelens en rechten en wensen hebben. Die zijn of handig (ouder: eten, aandacht, troost) of lastig (ander kind: wil wat ik heb, wil ook aandacht). En verder draait alles nog om het "ik". Dat is ook een normale ontwikkeling, en al het sociaal wenselijke gedrag zul je het kind nog aan moeten leren. Dat doe je in mijn ogen vooral ook door voor te leven (want imiteren kunnen ze al wel heel goed, daarom is gedrag van kinderen vaak zo opvallend vergelijkbaar met dat van hun ouders). En soms MOET je wel ingrijpen, omdat het gedrag van je kind over een grens gaat. Misschien niet jouw grens, maar wel die van een ander kind, bijvoorbeeld.

geweld

Nou, 't is maar hoe je het noemt. Ik heb mijn twee-jarige weglopertje een keer voor een auto weggetrokken. Ja, het deed hem zeer, want ik had z'n capuchon het eerst te pakken, maar het alternatief was dat hij geschept werd.
Ik heb niet geschreeuwd anders dan een NEEE!!! toen hij zich losrukte en wegstoof in de richting van de drukke straat, ik had mijn adem nodig voor de sprint om zijn leven te redden. Ook daarna heb ik niet geschreeuwd, alleen met een wit gezicht gezegd dat hij dat nooit nooit weer moest doen. Het schreeuwen kwam van de geschrokken automobilist die vol in de ankers was gegaan. Die vent dacht echt dat hij een peuter aanreed en was net zo van de kaart als ik. Die scheldkannonnade en mijn witte gezicht hebben behoorlijk indruk gemaakt.
Overigens weet ik niet of die scheldkannonnade doorslaggevend was voor de indruk, maar het geheel heeft behoorlijke indruk gemaakt.

Waarom je met geweld en schreeuwend een peuter van een schommel af zou moeten trekken, ontgaat mij overigens. Daarvoor is de schommel stil houden en het kind er desnoods af tillen bij mijn kinderen voldoende.

Nee Mijntje

En soms lukt het niet. Dan is er echt geen kruid tegen gewassen en gaat het niet goed wat je ook doet. Maar ik denk juist dat er teveel geregeld en gestraft wordt en vooral dat kinderen niet begrepen worden en zichzelf niet begrijpen en dat in een competitieve sfeer meer kinderen hun zelfvertrouwen verliezen en te weinig adem krijgen om rustig op te groeien.
http://www.npo.nl/kruispunt/08-03-2015/KN_1667687
Hier is de zaak helemaal ontspoort. Kun je treffen.
Maar ik zie om me heen toch te vaak dat men meent dat gedragsmodificatie het maar moet doen waar verzuimd wordt om een kind goed ontwikkelingstechnisch en zonodig psychiatrisch te laten evalueren en dan daar op een meer ontwikkelingsgerichte manier mee om te gaan. Prioriteiten stellen, niet alles tegelijk eisen, Ross Greene, Geef me de vijf, omgeving aanpassen aan een kind, kind uit de brand halen. Te vaak ontketen je een circus waar iedereen van de kook van raakt en dat niet helpt.
Ik zou graag meer goede voorbeelden zien waar het, zonder straffen maar met begrip voor wat er in een kind omgaat en hoe je dat ontwikkelingsgericht kunt zien, de goede kant uitgaat.
Maar dat het met sommige kinderen echt niet lukt dat ben ik me ook terdege bewust.
Ik ben altijd maar dankbaar dat het met mijn kinderen zo goed gaat en dat we goede mensen zijn tegengekomen en goede adviezen en dat we het verschil hebben leren zien.

Jippox

Kijk, ik zeg wel eens dingen die door anderen hier verkeerd begrepen worden. Nu begrijp ik jou blijkbaar verkeerd. Want je komt nog steeds op mij over alsof je mij een lesje opvoeden probeert te geven en mijn visie onderuit probeert te halen. Je hoeft mij niets duidelijk proberen te maken. Je kent ons niet, je kent onze kinderen niet, je weet niet wat wij doen, hoe we het doen, hoe S in elkaar zit. Laat ons denken en doen wat wij willen en stop met proberen mij de les te lezen.

Annej

Bedankt. Helaas ben je de enige die er zo over denkt De gangbare opinie is dat ze bij mij ontlaadt omdat ik over me heen laat lopen. Ze heeft ook geen diagnose, wel heel veel kenmerken van het een en ander. Ik denk wel eens dat het komt door de gezinsdynamiek (misschien is dat meer iets voor een anoniem draadje). Oudste is (net als ik) stil en bedachtzaam, we voeren ingewikkelde gesprekken en het kost ons wel eens moeite om jongstes gedachtengang te volgen (en zij die van ons, waardoor ze zich 'buitengesloten' voelt). En ze heeft minstens tien keer zoveel energie dan oudste en ik bij elkaar ;-)

lezen is moeilijk

Blijkbaar.

Ik zeg juist dat wat jij doet (praten, uitleggen) precies is wat ik OOK zou doen, maar dat er situaties zijn waarbij dat niet (meer) gaat.

Wie denkt dat er met een driftige peuter te praten valt heeft nog nooit een driftige peuter meegemaakt. En misschien maak je er wel nooit eentje mee, dat kan. maar misschien ook wel. En het enige wat ik zeg is dat dat dan niet altijd harmonieus is op te lossen.
Ja, je kunt je kind dan tot 'ie er klaar mee is op de schommel laten zitten. Om bij het voorbeeld te blijven. Maar als nou een andere kind weigert van die schommel af te komen en die ouders laten dat dan maar, vind je dat dan nog steeds zo oké?

Geef maar geen antwoord hoor, ik weet het toch al en ga je toch weer afbranden en 'de les lezen'. Want ja, zo ben ik.

Agressie en schakelvaardigheid

Vooral de tweede lezing over de CIBA de crisisafdeling van het Leo Kannerhuis.
Ja, ik heb autisme tv ontdekt.:-)
Het is soms wat monotoon en nondramatisch, het is ook geen cartoon, maar dit zijn de specialisten en ik herken er zelf heel veel in. Natuurlijk test ik het altijd aan mijn eigen intuitie en kennis over mijn eigen kinderen.Maar het zet je aan het denken en geeft mij meer focus om goed met mijn kinderen om te gaan.

Conclusie

Van het tweede onderzoek: Als agressie niet gevoed wordt dan dooft die uit.
Ik stel me voor dat je door meer kennis van de executieve functies, zoals mentale schakelvaardigheid en emotieregulering, en je kind en jezelf daarbij te helpen die goed te ontwikkelen, maar ook door de innerlijke dynamiek van je kind in kaart te brengen en angsten te bestrijden of onbegrip, maar ook de condities van de omgeving mee te nemen en af te stemmen op je kind, daardoor kun je agressie, want frustratie en onvermogen, proberen te voorkomen en in goede banen te leiden.
Het voortraject. Te vaak wordt agressie als uitgangspunt genomen.

Katniss

Hoe oud is kind? Ik zou kiezen voor heel bewust elke dag positieve 1op1 aandacht terwijl jullie samen iets doen: spelletje, voorlezen, koken, afwassen enzovoort.

Andere kind mag zich daar niet mee bemoeien, omdat het al vanzelf gaat tussen jullie.

En ook ik geloof in goed gedragen elders en thuis ontladen.

En..

Als kind meer energie heeft, bewust 'uit laten' dus samen fietsen, voetballen of andere actieve dingen buiten, dat eventueel ook alleen samen

Katniss

Een kind van 9 wat een ouder fysiek aanvalt gaat natuurlijk veel grenzen over. Niet voor niets hebben jullie hulp gezocht want blijkbaar kom je er thuis samen niet uit.
Het kan inderdaad zijn dat je dochter te makkelijk over je grenzen heen gaat. Misschien zijn die grenzen ook niet duidelijk voor haar?
Er is in elk geval iets wat misgaat tussen jullie.
Ik denk dat straf geven zoals de ipad afnemen inderdaad een goed idee is (maar ik ben ook niet tegen straffen). Niet dat daarmee het probleem meteen is opgelost natuurlijk. Het geeft echter wel een heel duidelijk signaal af dat er grenzen zijn en dat die overtreden geen leuke gevolgen heeft.
Daarnaast is het natuurlijk zaak om er achter te komen waarom ze zulke woede aanvallen heeft en zelfs fysiek wordt.
Je schrijft dat ze de moeder aanvalt. En de vader? Welke rol speelt hij hierin? Valt ze hem ook aan? Of is ze bij hem anders? Hoe reageert hij als ze zich zo tegen jou gedraagt? Of is dat nooit als hij thuis is?

Als je professionele hulp hebt dan zullen wij denk ik daar weinig meer aan toe kunnen voegen. Ik neem tenminste aan dat er al gekeken is naar oorzaken en dergelijke.

even terug naar Jo Frost

ik heb alleen de aflevering gezien met de verwaarloosde tiener, stoute peuter en de borstverslaafde peuter. Er wordt meerdere keren gezegd dat er moet worden gekeken naar de oorzaak van probleemgedrag, ipv het gedrag rechtlijnig te corrigeren. Wat zou de oorzaak geweest zijn van het gedrag van de kindertjes? In de uitzending werd gesuggereerd dat de vader te makkelijk is, alles laat oplossen door de moeder en zodoende teveel toelaat (het slechte gedrag van Anne-Roos). Verder gaat er teveel aandacht van moeder (de voornaamste opvoeder) uit naar de borstvoeding van de jongste, waardoor Anne-Roos om negatieve aandacht vraagt. Ook moeder heeft te weinig grenzen aangegeven (borstvoeding en kinderen in bed).

De oplossingen die worden aangedragen: minder (geen) borstvoeding, vader moet zich actiever opstellen w.b. de opvoeding en huishouden, moeder laat niet meer over haar grenzen gaan, oudste kind krijgt ook aandacht. Wat zou er volgens de tegenstanders van Jo Frost anders moeten? (mijn eigen mening laat ik even in het midden).

artikel over jo frost

https://pbs.twimg.com/media/B_0dz3wUcAAxrjo.jpg:large

Nur, (ot)

Ben je Katniss niet te veel aan het fileren terwijl ze in #406 aangeeft er over te denken een draadje te starten maar dan wel anoniem. Dat lijkt mij wel begrijpelijk.

Creabea,

Ik wil niet ouderwets overkomen, maar als de kinderen in hun eigen kamer/ bed slapen krijgen de ouders ook een betere nachtrust, is moeder overdag fit genoeg om aan hand van een praktisch schema het huishouden te doen, een boodschap met de jongste en koken. 'S zondags kan vader met de oudste fietsen terwijl moeder met de zusjes knutselt.
Zo vreemd lijkt mij dat niet, in de meeste gezinnen met één verdieners werkt dat zo.

Ik zeg niet dat vader helemaal niets hoeft te doen. Als in een gezin een kind ziek is, is bijspringen wenselijk. Net zo als een kookbeurt in de weekend.
Die nachtrust was volgens mij de boosdoener; daardoor had ze geen energie en koos ze voor de minste weerstand. De klacht dat vader te zacht was, vond ik onterecht. Zij liet ook de kinderen in bed.

Katniss

laat je niet gek maken. Als jij niet gelooft in de aanpak (dat proef ik) moet je het niet doen.
Ik geloof er echt niet in,in straffen, en zeker niet bij echt probleemgedrag. ( niet straffen betekent niet geen grenzen aangeven, zeg ik er maar weer bij..)
Ik geloof gewoon niet dat het werkt. Kinderen zijn niet agressief omdat ouders te soft zijn, dus strenger zijn lost het probleem niet op.
Liever los je wel de problemen op, en /of werk je aan vaardigheden. (Explosieve kind?) Heeft ze problemen op school?
Één op één aandacht kan altijd heel effectief zijn, wellicht niet genoeg.

Executieve functies

https://www.understood.org/en/learning-attention-issues/child-learning-disabilities/executive-functioning-issues/key-executive-functioning-skills-explained

Artikel over de executieve functies. Met links naar meer gedetailleerde uitleg.

Eindeloos praten met kind

Toen mijn kinderen op de basisschool zaten paste ik vaak op iemands kinderen en zij op de mijne. Na school of in vakanties. En elke keer was het weggaan een drama voor haar jongste zoon. Ik zei al een kwartie voor zij hem kwam halen dat ze kwam. Na vijf minuten weer en na vijf minuten weer. Dingdong, de bel. Daar was ze. Gesprekje, hoe was t, wat hebben jullie gedaan, dag, tot morgen. En dan begon het. Hij wilde niet mee. Schoenen uittrekken die hij net aan had, jas weer uitdoen als ze zijn veters strikte. En maar geduldig tegen m praten dat hij echt mee moest. Ik begon dan al te koken en een keer heeft ze het gepresteerd om 40 (!!!!) minuten met hem te discussieren. Wij zaten al aan tafel!
Nou, dat vind ik dus niet normaal. Ik had dat kind allang opgepakt en meegenomen, hij bepaalt toch niet wat er gebeurt?
MamavanSenH, dit zou jou ook kunnen overkomen als je alles wil uitleggen aan je kind. Heb je daar het geduld voor?

Dat was ik denk ik

Van die opmerking die Mamavansenh aan het huilen gebracht heeft.

Dat spijt me, dat was niet mijn bedoeling.

Helemaal niet eigenlijk, want die opmerking ging namelijk helemaal niet over jou en jouw manier van opvoeden, maar over het waarom deze manier van opvoeden niet bij mij past.

Krijg eerlijk gezegd wel een beetje het idee dat dit een open zenuw is voor jou. Niet alleen omdat een terloopse opmerking, die eigenlijk ergens anders over ging, je zo kan raken dat het je in de privésfeer in de omgang met je kind treft. Maar ook door de manier waarop je op Jippox reageert. Jammer vind ik dat. Ik lees namelijk bij haar echt oprecht de wil om het te begrijpen. Zo belangrijk zou het toch allemaal niet moeten zijn wat wij hier allemaal vinden? Toch?!

Maar bovenal nogmaals: sorry dat ik je aan het huilen gemaakt heb. Dat is niet mijn bedoeling. Het is mijn bedoeling om mijn mening te geven.

Klonk wel als aan mijn gericht

Omdat je (als dat jouw opmerking was, ik weet het niet meer) zei "de manier waarop jij opvoedt". Dus lijkt me niet zo gek dat ik dat persoonlijk opvatte.

Maar goed, maakt verder niet uit, is gebeurd en het is oké zo. Ik zit al beter in mijn vel dan de afgelopen dagen en ik kwam ook extra geprikkeld over om die reden, dat ik gespannen was.
Maar ook, als je weet hoe het voelt om je leven lang een buitenbeentje te zijn tot depressie in de puberteit toe omdat ik altijd anders was en nooit ergens bij hoorde, nooit vrienden had en iedereen me altijd links liet liggen, pestte of negeerde (allebei even erg) en ik nu eindelijk het gevoel heb dat ik een plek in het leven heb gevonden waarin ik me goed voel, op mijn gemak, ik heb eindelijk rust in mijn leven en overzicht, eindelijk het gevoel dat er iets is wat ik kan en begrijp en waar ik nodig ben. En dat dan iemand opmerkingen heeft over dat datgene waar ik me nu eindelijk goed en gelukkig bij voel niet realistisch is en nooit kan werken... Ja, dat doet pijn.

Lieve Mamavansenh

Dat snap ik.

En weet je... Eigenlijk geldt dat voor ons allemaal. Hier zitten stuk voor stuk moeders (en vaders) die tot in hun tenen van hun kinderen houden en die daar voor gaan. Lees de verhalen er maar eens op na.

Het is geen wedstrijd, en anders is niet beter of slechter maar gewoon anders.

En weet je: uiteindelijk is er zijn voor je kinderen, van ze houden en van ze genieten toch waar het om draait. Geef jezelf wat ruimte, je bent goed zoals je bent en je mag er zijn!

Weet je, voor mij is het misschien allemaal wat lastiger. Omdat ik zelf een rotjeugd heb gehad. En omdat ik met alles wat in mijn mogelijkheid ligt wil voorkomen dat mijn kinderen zich zo onbegrepen en ongewenst voelen als hoe ik me als kind en puber heb gevoeld. Sinds ik mijn vrouw ken weet ik hoe ik wil leven en waar ik me goed bij voel. Zij heeft mij een andere kijk op de wereld, op leven, op kinderen en ontwikkeling etc. gegeven en daarmee is er zoveel spanning, stress en ongelukkigheid uit mijn leven verdwenen. Dit is waar ik me rustig en gelukkig bij voel. Als ik de grote baas zou moeten zijn in huis zou ik niet gelukkig zijn en constant in de spanning en stress zitten of ik het wel goed doe. Nu kan ik dat loslaten en is opvoeden een taak waar ik iedere seconde van iedere dag ontzettend van geniet.

En dan kijk ik naar mijn kinderen. En dan zie ik een vrolijk meisje dat altijd babbelt en lacht, goed alleen kan spelen maar het ook heerlijk vind om even op schoot te zitten om gewoon even een paar minuutjes te knuffelen tussen het spelen door. Die zich ontwikkelt volgens het boekje en zichtbaar geniet van de dag. En een klein mannetje dat sinds een ruimte week kan lachen en dan al glimlachend en trappelend in de wipstoel zit als we tegen hem praten of met hem spelen. Die heerlijk slaapt en altijd vrolijk wakker word.

En dan denk ik: volgens mij doen we het prima. Niet omdat onze manier van opvoeden zo goed is, maar omdat we ons zelf er gelukkig en rustig onder voelen. En kinderen voelen dat echt wel aan. Als wij anders met onze kinderen zouden omgaan zouden we beiden, maar vooral ik, gespannen en ongelukkig zijn omdat het niet bij ons past en kinderen merken dat.

Dat laatste...

Dat laatste wat je schrijft mamavansenh is volgens mij echt heel waar. Als de ouders tevreden, rustig en ontspannen zijn en zich goed voelen in hun levensstijl en opvoeding dan heeft dat vaak een hele goede en positieve invloed op de kinderen. Kinderen voelen inderdaad echt wel aan of hun ouders heel gespannen zijn.