Stop Jo Frost!

Oudste dochter

word bijna 2 inderdaad. Maar ze is niet mijn eerste ervaring met kinderen en opvoeding. Ik werk al 14 jaar met kinderen.

Ik zie ook nooit een kind als moeilijk of lastig of gedrag als ongewenst. Dat vind ik rare termen. Als een kind enkel patat en pizza wil en verder niets ga ik eerst op zoek naar de reden (kookkunst? Meer of minder kruiden, zout, jus, melk erdoorheen, boter erdoor of juist niet, stamppot of juist los, ovenschotel, etc.) en anders komt er een hele trucendoos boven water om het eten vooral leuk te maken. Met dwingen gaat een kind niet ineens wel broccoli eten. Met dwingen gaat een kind alleen een hekel krijgen aan het aan tafel zitten en eten.

jaha

Maar jij wil ook niet goed gedrag belonen en dat is wat ik nu net met dat eten zou doen. Je kookkunst veranderen doet zo'n koppig kind niet eten hoor.

Verder: heb jij maandenlang met een kind 's nachts gewerkt wat urenlang niet wilde slapen?
Hoe doorbreek je dat nu met zo'n kind als je er na maanden wel eens vanaf wil omdat je nog een kind hebt, je werk hebt en je er helemaal aan onderdoor gaat? En nee soms zijn er geen tantes of oma's waar je je kind dan eens een paar dagen kan brengen.

Waar is Jo dat kind gaan dwingen te eten? Niemand heeft het hier over een kind dwingen te eten want iedereen weet dat dat niet lukt.

mijn kind

Dank je mamma. Dank je AnneJ. Niet veel anders dan ik heb gedaan in het verleden.
Mijn kind sliep niet en at niet, dat geeft zorgen niet in de eerste plaats door mij maar ook door de kinderarts.

Ik vind het frappant dat bv mamma (met nog heel jonge kinderen wiens fases ik allemaal achter de rug heb, ook de pubertijd enz) het vreedzaam en positief noemt, terwijl ik niet veel anders doe en van geweld wordt "beschuldigd". Als je huilend wegloopt en de deur dichtknalt en vervolgens sorry zegt...wat is er anders als je aanwezig blijft, lief blijft en het kind in bed teruglegt? Sorry zeggen als het al achter de rug is is prima, maar het kind doorstaat het alsnog. Die zetpil gaat er in, dus het vervelende gebeurt alsnog. Ik troost daar net zo goed bij, leid af. Ik ken de trukendoos, mijn kinderen zijn ruim 20+.
Mijn kind trapte niet in die truukjes, mobiele telefoons waren er nog niet met deze opties. Ik leidde ook af, ik heb ook alle geduld en liefde toegepast. Maar het bracht haar niet aan het eten en slapen en dat moest wel gebeuren met haar niet-groeien. Leuk een EEG bij een kind van nog geen twee dat er niets van snapt en geen roesje mag. Maar het moest wel gebeuren. Leuk aan de monitor 4 uur lang na de bmr-prik, wat je een kind van die leeftijd nooit kunt uitleggen, maar het moest wel gebeuren omdat ze anders in shock kon raken.
Soms moeten dingen, niets aan te doen en daar lopen ze echt niets van op, het is een voorproefje op het leven en moeders is er bij en deukt ze naderhand wel weer uit.

Zoveel mensen zoveel manieren om op te voeden. Maar soms vind ik de manier van presenteren heel autoritair, alsof er 1 weg naar volwassenheid leidt en dat is nooit die van een ander.

een eigen kind

is heel anders dan werken met kinderen. Je hebt geen bloedband met die kinderen, bent er niet emotioneel aan verbonden. Ik heb ook jaren met kinderen gewerkt en nog, het is niet te vergelijken.
Het is ook niet altijd een fase van een paar weken.
Ik heb het over 2 jaar, zo oud is jouw kindje nog niet eens :-)
Het slapen was na de methode snel gedaan gelukkig.
Het eten duurt tot de dag van vandaag (ruim 20+). Elk jaar komt er een gerecht of ingredient bij.

Slaaptip aan moeder van S en H

Mijn kinderen sliepen als baby al als marmotten. Waarschijnlijk omdat ik gebruik maakte van de zijliggingkussen waarbij ze met een kussen in de rug en een kleintje tegen de buik enigszins ingebakerd waren, maar toch ook weer niet. Bij de oudste begonnen na 3 maanden wegens een voorkeurligging, bij de jongste vanaf dag 1. Met name die laatste sliep binnen 5 minuten.

Misschien kan deze tip je zoon snel in slaap krijgen; de ruggesteun als vervanging van jouw draagzak of arm.
En een hele grote grote knuffel in de bed van je dochter als surrogaat-moeder.

http://www.baby-dump.nl/index.php?page=product&id=3001&groep_id=433&merk=1296

Oh dus je moet

Kinderen van 20+ hebben om iets te mogen zeggen over opvoeden en als je kind 2 jaar is of je zelf nog nooit een kind hebt gehad dat maandenlang wakker was 's nachts moet je je mond maar houden? Ik zeg nu hoe ik het zou aanpakken. En hoe ik heb aangepakt met andere kinderen in die 14 jaar werkervaring. Kinderen zijn echt niet gek hoor. In het begin ben ik een nieuw gezicht en gedragen ze zich anders maar na een tijdje zijn het net zulke bengels als bij hun ouders en en ik gewoon opvoeder. Ik heb het niet over kinderen die ik eens per week een uurtje zie maar over kinderen die ik jaren achter elkaar in hun eigen huis 5 dagen per week van 7:30/8:00 tot 17:30/18:00 onder mijn hoede heb. Geloof me, dan moet je echt wel opvoeden. Opvoedervaring genoeg hier dus ondanks dat mijn eigen kinderen nog klein zijn. En allemaal volgens het principe van Unconditional Parenting.

Haha Flanagan

Ik hoop vooral niet dat je die tip aan mij serieus bedoelde.

Nu ook de aflevering gezien

Ik vond het een erg goede aflevering. Moeder is zich erg bewust dat het fout gaat, geeft haar zoon niet de schuld en is volop bereid om te leren.
Over dat tafel dekken. Moeder zegt: zet de bordjes op tafel, ik heb ze al klaar gezet. En inderdaad zie je bordjes op het aanrecht klaar staan. Ze zegt niet: dek de tafel. Een kind van 3,5 kan best drie bordjes op tafel zetten. Zeker dit kind. Het is een slim jongetje volgens mij.
Alleen dit jongetje koppelt de borden aan moeten eten. En daarom wil hij niet helpen.
De tip om te zeggen dat ze hoort dat hij niet wilt eten, maar dat hij wel aan tafel moet gaan zitten als de anderen gaan eten, vond ik geniaal. Je ziet dat hij toch gaat eten, zo onder het praten. Niemand dwingt hem om te eten. Om meer kaas te krijgen moet hij wel nog wat pastaatjes eten. Prima toch?
Het bedritueel vond ik heel duidelijk. En ja, het kost tijd voor hem om dit te accepteren. Er was geen geweld en het was ook niet liefdeloos. Hij werd niet vastgebonden, de deur was niet op slot, het was niet donker, hij kon gewoon naar zijn moeder lopen. Het was wel duidelijk. Hij moest terug naar bed.
En bang voor het donker? Onzin, met de lamp aan in de gang en de deur open.

Het enige moment dat er echt dwang was, was onder het tandenpoetsen. Daar hoor ik degenen die het slaapritueel veroordelen, niet over. Dwang moet soms. Als deze jongen geleerd heeft dat hij soms geen eigen keus heeft, dan zal tanden poetsen een stuk makkelijker gaan.
Mijn zoon mocht op die leeftijd een infuus ondergaan omdat dat nodig was. Daar kwam heel veel dwang bij kijken. Ik heb hem zelf in de houdgreep genomen omdat ik liever zelf (met liefde) hem dat aandoe, dan dat een vreemde het doet.

moni

Dank je wel dat je gekeken hebt en zo goed commentaar kon leveren. Ik ben het helemaal met je eens.

Ik begreep ook al niet waarom dat tafeldekken een probleem was maar ik had daar niet zo op gelet. Jij wel, de bordjes stonden gewoon klaar maar het wordt hier wel weer gebruikt alszijnde foute boel. Daarom begrijp ik ook het hele draadje niet: kind werd met geweld op de trap gezet met een tik op de billen VOOR Jo kwam. Daarna heb ik de hele time-out niet meer gezien volgens mij.

En inderdaad: er was niets engs aan dat bedtijdritueel, er werd zelfs liefdevol voorgelezen

Mammavs

Nee hoor, je mag overal een mening over hebben en ik vond het leuk dat je reageerde. Ik had ook mijn idealen bij de opvoeding, maar door omstandigheden ben ik heel erg met de neus op de feiten ipv de idealen gedrukt. Soms moet je bijstellen. Ik vond dat geen probleem, een ander blijkbaar wel. Dat kan, dat mag, maar ik ken die fases, de problemen, de grote zorgen en wat werkte bij mijn kinderen en hoezee ik heb het volbracht. Wat werkt in je gezin moet je gewoon doen zolang het werkt. Zo doen vele ouders dat, dat is normaal.

Nu was ik een watje met speen/duimen. Ik vond dat een echte troost, dat bouw je niet per se zo vroeg af, zeker niet als iets anders niet genoeg troost en bevrediging biedt. Dat afpakken zou hard zijn.
Weet je wat nog veel harder was achteraf gezien?
De pijnlijke beugels die ze erna moesten.
Tanden poetsen is dus ook iets dat moet, want kiespijn of tandheelkundige behandelingen zijn veel erger dan die minuut even doorzetten met poetsen.

slaappsychologie

Even wat slaappsychologie van de koude grond. Uit Duitsland, om precies te zijn, kreeg het boek van een Duitse vriendin toen zoon slaapproblemen had. Aardige ervan was dat het niet alleen een beproefde methode aangaf om doorslapen aan te leren, maar ook de theorie erachter. Die was ongeveer als volgt (al is het iets simplistischer weergegeven, kan hier geen boek schrijven): Ieder mens wordt meerdere keren per nacht wakker. Dat is een evolutionair overlevingsmechaniscme, nodig bij slapen in het wild, zeg maar. Dat wakker zijn duurt maar seconden, net genoeg om even te checken of alles om je heen nog veilig is en vertrouwd. Je herinnert je van deze checks en het wakker worden niets, normaal gesproken, en slaapt ook meteen weer verder.
Kinderen die niet alleen en in hun eigen bed inslapen, maar bijvoorbeeld met een ouder die naast ze zit, of in het ouderlijk bed, of met het licht aan (als de ouder dat later uit doet) zien bij dat eventjes wakker worden iets anders om zich heen dan toen ze insliepen. Signaal: niet vertrouwd, niet in orde. In plaats van snel weer verder te slapen worden ze echt wakker en gaan huilen of roepen. Meerdere keren per nacht, vooral als de reactie van de ouder is er weer bij te gaan liggen of zitten tot het kind ingeslapen is. Niks geen achterliggende diepere angsten of slechte ouder-kind banden of mentale pijn, of weet ik wat. Simpelweg een aangeleerd inslaappatroon dat niet strookt met een lichamelijk gegeven. Daarom kan een kind beter leren om zelf, alleen en in bed, in te slapen. De methode die er bij hoorde, in het boek, lijkt wat op die van Frost. Eerste keer er heen gaan, kind geruststellen, er even bij blijven maar niet tot het slaapt. En zeker niet oppakken of uit bed halen. Tweede keer weer erheen, minder zeggen en wat korter blijven. Derde keer nog korter, etc. Elke keer dat je weggaat gaat het kind weer huilen of roepen en dan wacht je even. Je begint met 2 minuten en dat wordt bij elke keer wat langer. Ik kan je vertellen dat 10 minuten dan heel lang kunnen lijken, als je je kind zo hoort huilen! Maar ik kan je ook vertellen dat het werkt. Na twee avonden wat het over en sliep hij alleen in en door. Zijn verdere leven.
Ook bij de kinderen van mijn vriendinnen, de een had me om die reden het boek gegeven, de anderen heb ik het weer gegeven. Al deze kinderen zijn nu groot en vrijwel volwassen. Zonder problemen en verwijten naar ons, zonder emotionele problemen. Ze weten er niets meer van.

en licht aan is schadelijk voor de ogen

herinner ik me ooit gelezen te hebben destijds. Heb het ook weer teruggevonden: http://www.nature.com/news/1999/990513/full/news990513-1.html

Tja Stenna

Het is een theorie en je kunt er een geruststelling aan ontlenen. Persoonlijk denk ik dat andere mensen in je buurt natuurlijker is, ook voor je gevoel van veiligheid.
Ik heb dat ook persoonlijk ervaren. Op reis in het binnenland van Zuid Amerika bijvoorbeeld. Je beweegt je vooral in een groep. Je isoleert je niet, dan ben je een makkelijke prooi voor wilde dieren of foute mensen.

Inderdaad

Met een deel van die tekst ben ik het eens. Een kind dat wakker word in een andere omgeving dan waar het in slaap viel kan verward en angstig reageren omdat het "onveilig voelt". Onze dochter had dat ook toen ze jonger was. Als ze bij ons in de armen in slaap was gevallen en we legden haar vervolgens slapend weg, raakte ze in paniek als ze wakker werd.
Máár een jong kind is van nature "onveilig". Dat is het overlevingsinstinct van een kind dat nog hulpeloos is en afhankelijk van de ouder. Van nature moest een kind altijd bij de moeder zijn, 24 uur per dag. Alleen daar was het veilig. Als de moeder weg liep was het kind een prooi voor roofdieren want het was nog niet snel en sterk genoeg om zich daar zelf tegen te verweren. En dat instinct zit er nog altijd in. Net als dat instinct van meerdere keren wakker worden 's nachts en even de omgeving "scannen". Een volwassene kan voor zichzelf zorgen en heeft geen persoon in de buurt nodig als het slaapt. Een kind kan niet voor zichzelf zorgen. Uit puur overlevingsinstinct voelt een jong kind zich het veiligst in de directe nabijheid van de ouders.

Je kan ervoor kiezen om het kind met laten huilen en slaaptrainingen dat instinct af te leren. Tuurlijk werkt dat. Maar dat is niet wat ik wil. Wij hebben ervoor gekozen om dat instinct te accepteren en af te wachten tot ze uit zichzelf in ging zien dat ons huis en onze omgeving veilig genoeg is om alleen te slapen. Zonder slaaptrainigen en laten huilen heeft ze ook geleerd om zelfstandig in slaap te vallen. Niet vanaf dag 1 maar met een maand of 20. Prima toch. Alle kinderen kunnen tegen de tijd dat ze 16 zijn wel zonder de armen van hun moeder in slaap vallen .

Waarom denk je überhaupt dat zoveel baby's en jonge kinderen slaaptraining nodig hebben omdat ze niet zelfstandig in slaap kunnen vallen en/of 's nachts huilend wakker worden? Totaal natuurlijke gedrag dat baby's en jonge kinderen dat doen.

stenna

Mooi en duidelijk verhaal maar het gaat de dames hier niet overtuigen

Het gaat helemaal niet over het verschil tussen alleen slapen of bij pa/ma op de kamer, het gaat om het leren zelf weer in slaap te vallen en wáár dat is is het probleem niet. Als mijn jongste bij mij op de kamer had gelegen had ik precies hetzelfde probleem gehad: hij wilde gewoon 2-4 uur aan de borst liggen zodat ik niet kon slapen en dat allemaal omdat hij ergens in de nacht wakker werd en niet zelf in slaap kon vallen. Dit speelde tussen 18 en 24 maanden overigens (voor ik weer beticht wordt van een harteloze ouder die een baby van een paar weken de borst weigert).

Je gevonden Duitse theorie klinkt heel logisch en heel erg veel mensen zullen beamen dat áls je het zat bent dat nachtelijk gedoe en áls je er even tegen kunt om je kind te laten huilen (bij kind 1 gingen we op het balkon zitten zodat we hem niet hoorden en bij kind 2 gingen we een comedyserie kijken om afleiding te hebben) het vaak binnen een week gewoon gebeurd is. Dat is vele malen beter dan weken- of maandenlang te kort slaap krijgen, voor moeder en kind.

eigen motivatie

Ja, dat gebeurt natuurlijk als je niet het hele boek kunt weergeven. Een belangrijk gegeven erin is dat de ouder(s) zeer gemotiveerd moet zijn om weer door te kunnen slapen en zelf ervan overtuigd is dat dit voor het kind ook beter is. De auteurs stellen absoluut niet dat hun methode voor iedereen de beste is en dat iedereen het zo zou moeten doen. Inderdaad zien zij ook de optie (wat juist in Duitsland erg veel gedaan wordt) om het kind gewoon bij je te laten slapen. Maar het plan was gemaakt voor de ouders die bij hen in hun praktijk kwamen met hun kind, ten einde raad door gebrek aan slaap.

Ik kan er nog aan toevoegen dat wij destijds ZEER gemotiveerd waren om weer eens een nacht door te kunnen slapen. Onze zoon bij ons in bed werkte niet, hij was extreem beweeglijk en hield ons dan ook uit de slaap. Ook in bedje bij ons op de kamer werd hij steeds wakker. Dit was voor ons echt het enige wat werkte, en ik stond er geheel achter (dat moet ook, anders werkt het niet. Het kind voelt je onzekerheid en dat is niet erg geruststellend).
Andere toevoeging: de auteurs stelden heel stevig dat je de methode niet bij kleine babies moet toepassen. Niet vroeger dan bij een maand of 6, beter nog 1 jaar.

Als jij zelf verdrietig bent en moet huilen vind jij het heel prettig en liefdevol als je familie gezellig buiten gaat zitten met de deur dicht zodat ze je niet horen?

Aan Barvaux

Was dat. Die op het balkon gaat zitten zodat ze d'r kind niet hoort huilen...

onzekere ouders

Ik liet me best weleens onzeker maken als verse ouder. Deed alles meer 'op gevoel' maar ging soms twijfelen door al die opvoedadviezen (doorslapen, inslapen)
Iedere keer kwam ik toch weer terug op 'mijn gevoel' en dat werkte uiteindelijk het beste.
Voor baby's is het helemaal niet natuurlijk om alleen te zijn. Hetgeen niet wil zeggen dat er geen baby's zijn die er snel aan wennen.
Voor ouders voelt het blijkbaar ook niet natuurlijk baby alleen te laten, anders heb je geen comedy nodig om afgeleid te raken als je baby huilt. De meeste ouders geven aan er moeite mee te hebben. Zo jammer dat ons vaak geadviseerd wordt die natuurlijke gevoelens te negeren, geweld aan te doen. Het voelt niet fijn maar het 'moet nu eenmaal'. Nee, moet helemaal niet.

mamavansenh

Ja, omdat ik op dat moment wist dat mijn kind veilig was en moest leren hoe zelf in slaap te vallen. Niet anders dan je kind achterlaten, de deur dicht gooien en dan na twee minuten weer binnenkomen en zielig gaan zitten doen.

Mijn kind léérde zelf in slaap vallen en dat was voor ons allemaal op dat moment het beste.

Om dan vervolgens te gaan zitten luisteren naar een huilend kind schiet niet op want gelukkig ben ik een normale moeder die niet kan luisteren naar huilende kinderen omdat dat nu eenmaal ingebakken zit. Ik ben ook in zoverre normaal dat ik weet wanneer mijn kind iets moet leren omdat dat voor ons allebei op dat moment het beste is.

Niets anders dan leren de weg niet over te steken (soms met harde hand), leren te tandenpoetsen, met gordel om in de auto te zitten (er schijnen kinderen te zijn die de boel de hele weg bij elkaar krijsen dan, maar natuurlijk laat jij je kind dan los in de auto zitten als dat jou zou gebeuren want kind mag niet huilen want dan voelt het zich onprettig/onveilig/angstig).

Er zijn gewoon kinderen die zich in slaap huilen, dat is net zo normaal als kinderen die dat niet doen maar een kind alleen maar in slaap krijgen door er eindeloos mee te lopen/wiegen is niet normaal als het bijna anderhalf is, daar ga ik zelf aan onderdoor want het probleem is dan vooral dat het kind dan vervolgens in de nacht wakker wordt terwijl het NIET in mijn armen ligt en dan kan ik weer opnieuw beginnen.

Overigens is een kind in slaap laten huilen rond een uur of acht (oudste) vele malen makkelijker dan midden in de nacht (jongste).

sarah

Een kind van 16 of 22 maanden noem ik geen baby. Dat doen als het kind jonger dan een jaar is vind ik ook niet goed, zie wat Stenna daarover zei.

Het normáál vinden en daar ook naar kunnen luisteren als een kindje huilt vind ik psychisch abnormaal! Dan is er echt wat mis met je...

moedervanSenH

Volgens mij vind je het heel moeilijk om te begrijpen dat andere mensen andere keuzes maken en dat die niet verkeerd zijn. Dat je kind heus niet getraumatiseerd raakt omdat je het lampje losdraait. Bijna 13 jaar geleden werd mijn oudste zoon geboren. Hij huilde aan een stuk door. Mijn bevalling was een drama en na een paar weken zat ik er helemaal doorheen. Het enige wat ik wou was rust. Slapen en niet meer dat gejank horen. Ik heb bovenaan de snelweg gestaan met het idee dat als ik nu de wagen los zou laten ik van alles af zou zijn. Niet grdaan natuurlijk. En niemand hielp. Want alle babies huilen toch. Ja, maar niet zoals deze. Mijn zoon huilde altijd. En ik was inmiddels te moe om nog in geknuffel en aandacht te denken. Ik heb op een gegeven moment mijn zoon in zijn bed gelegd en ik ben een ommetje gaan maken. En dat hielp. Daarna sliep hij en kon ik zelf ook even bijkomen. Gek werd ik van dat huilen. Toen hij 1,5 jaar was hield het trouwens op. Ik weet nu ook dat dat huilen echt niet normaal was want ik heb daarna nog drie kinderen gekregen en die huilden lang niet zoveel.

Mijn jongste heeft in jouw ogen waarschijnlijk helemaal een Spartaanse opvoeding gehad. Toen hij werd geboren waren de andere kinderen 7, 5 en 3 jaar. Zij moesten naar school etc. Mijn jongste moest zijn ritme helemaal aanpassen. Hij kreeg vaak een borst 's morgens. Daarna maakte ik de andere kinderen klaar voor school (mijn man werkt af en aan in het buitenland en is vaak niet aanwezig, is hij er wel dan is het veel makkelijker natuurlijk). Waren ze weggebracht dan kreeg hij alle aandacht. En als hij tijdens het avond eten ging huilen dan legde ik hem gerust in zijn bed. Haalde ik hem weer eruit als de andere kinderen klaar voor bed waren. En weet je. Hij is nu vijf jaar en een schat van een jongen. Hij heeft geen hechtingsproblemen en vertrouwt ons volledig.

En daarom vind ik Jo Frost wel goed. Zij geeft gezinnen de broodnodige aandacht. Komt met plannen om de situatie te verbeteren. En ik las dat de moeder van het Nederlandse programma erg dankbaar is voor de hulp.