U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Pushende of achter het kind aanhollende ouders?
Ik kopieer even een stuk uit het mooie bericht wat Tsjor hierboven geschreven heeft:
---------------------------------
"Het verhaal over puchende ouders kregen wij, ouders van kinderen die dansten, ook al over ons heen van een psychologe. domme, domme uitspraken. De meeste ouders die ik toen leerden kennen waren net als ik: we holden achter een kind aan dat een bepaalde weg insloeg.
Achter elk zo'n kind staat een ouder, ja, dat is zo onvermijdelijk zal ik maar zeggen. De kans dat een kind onder de 14 jaar zelf met een grote auto een 34kg zware harp naar een concours kan rijden is 0,0. Wat moet je dan als ouder? Voor die vraag staan de meeste ouders van kinderen met talenten: wat moet je ermee? Verbieden (Nee, je mag alleen triangel spelen), beknotten, of ondersteunen in de voorwaardenscheppende sfeer? Ik weet wel dat ik mijn kind nooit tot huilens toe heb laten deelnemen aan lessen, echt nooit. Het is wel een dilemma als een kind een dip heeft (wat voorkomt, ook bij getalenteerde kinderen): moet je opgelucht ademhalen en zeggen dat het hierbij stopt, of ga je je kind leren om door te zetten, ook als het moeilijk wordt (pushende ouder spelen). Ik heb er nooit spijt van gehad dat ik hem heb laten gaan, maar tot op de dag van vandaag weet ik niet of ik hem had moeten 'pushen' toen hij wilde stoppen. En dat heeft te maken met wie het kind is: het kind leeft voor en van muziek, muziek is de taal waarin hij woont, de ademtocht waarop hij leeft, zijn expressiemogelijkheid, zijn bestaan."
----------------------------------
Prachtig beschreven en recht uit mijn hart. Vooral vanavond na de zoveelste discussie om trainer en zwemvereniging te overtuigen dat we echt geen pushende ouders zijn, maar het kind zelf voor zwemmen leeft. Dat echt zijn idee van ontspanning juist lekker hard trainen met oudere kinderen is en hun idee van ontspannen door spelletjes met de lagere groep waarin hij kwa leeftijd zou horen juist als straf wordt ervaren. Groot onbegrip bij andere ouders die ons overdreven vinden en het opvatten alsof goud bij de net afgelopen kampioenschappen nog niet genoeg was.
Zucht 
En toch, ik voel me helemaal geen enge ouder, alleen maar een ouder die achter haar kind aanholt. Een ouder die voor dat kind opkomt als anderen niet willen snappen dat zwemmen zijn passie en water zijn element is. Die zich er niks van aan trekt als anderen niet willen geloven dat het kind echt liever naar een zwemtraining gaat ipv een verjaardagspartijtje.
Het gaat er helemaal niet om of hij ooit goed genoeg voor beroeps zal worden of wat hij in de toekomst eventueel wel of niet zou kunnen bereiken. Het zou best kunnen dat hij er op een gegeven moment genoeg van heeft. Maar nu niet, nu is zwemmen zijn lust en zijn leven en ik zie geen enkele reden om hem daarin als ouder te dwarsbomen alleen maar omdat hij daarin afwijkt van wat de rest van de wereld als ' wel genoeg' vindt.
Ik weet zeker dat hier nog een heleboel andere ouders zijn, die door omgeving al snel hoofdschuddend als pushende engerds bestempeld worden, terwijl ze alleen maar achter hun kind aanhollen wat een bepaalde weg is ingeslagen. Die weg kan muziek zijn, dans of een sport. Of het kind heeft juist zeer veel intelectuele uitdaging nodig hebben, terwijl buitenstaanders vol afkeuring commentaar geven dat het van zijn ouders zo nodig een tweede klas over moest slaan, enz.
Ik zou het leuk vinden om meer van deze verhalen te horen. Om te weten in welke bochten deze ouders zich allemaal moeten wringen om hun kind bij te houden. Hoeveel km, hoeveel tijd en inspanning en hoe je ondanks dat je jezelf een beetje voor gek verklaart het toch graag allemaal voor je kind doet. Ik ben benieuwd om richtingen te leren kennen waar ik misschien nog nooit over heb nagedacht en vooral te lezen dat dit ook normaal is. Minder gebruikelijk misschien, maar zeker niet verwerpelijk. Ik ben even de mensen als de door Tsjor hierboven aangehaalde vioolspeelsters helemaal zat.
Fransien en primavera
Primavera, hear hear! Ik sluit me er volledig bij aan.
Fransien, het probleem ligt dus inderdaad gewoon bij de scholen. Ik ga je toch nog een advies geven. Dat heb ik een paar andere ouders ook al gegeven en ik hou het mezelf ook nog vaak voor. Verhard je hart en negeer de opmerking volledig, dat je een pushende ouder zou zijn. Je weet voor jezelf dat het niet zo is. Als jij niet voor je kind opkomt, wie dan wel? Je zal nog vaak het gevoel krijgen dat anderen je een pushende ouder vinden. Ik bezeer me er ook nog wel eens aan. Maar veranderen gaat dat toch niet meer.
Fransien, eerder examen doen in n vak, maar wel op school
Je mag wél op school eerder examen doen dan je medeklasgenoten. Mijn dochter is tweetalig, nederlands en duits, en mocht een jaar eerder eindexamen duits doen. Dus ook een jaar eerder pta's, een leeslijst op eigen niveau, enz. De docent en de teamleider hebben zich daar enorm voor ingezet. Ik kan me zo voorstellen dat voor een wiskundig begaafd kind een dergelijke constructie eveneens mogelijk is. Hij kan dan misschien wel enkele jaren eerder eindexamen doen, en daarna evt een wiskundeklas op eigen niveau volgen met evt mogelijkheden via de universiteit.
Het is dus geen staatsexamen, maar gewoon schoolexamen , maar dan 'wat' eerder. Andere vakken kunnen dan weer wel op niveau van zijn eigen klas.
Zo hoeft een school dus niet bang te zijn dat jouw kind voor hen niet meetelt in de statistieken.
Overigens heb ik ook een kind de andere kant op. Vanwege desinteresse, demotivatie en, vrezen wij, inmiddels depressie, is hij afgezakt van vwo, havo naar nu vmbo. We hebben gemerkt day een school, dezelfde als die van dochter, in zo'n geval nauwelijks tot extra moeite wil/kan doen om een dergelijk kind bij de les te krijgen, te enthousiasmeren.
Ik zou enorm uitkijken met te proberen een kind tezeer binnen een schoolstramien te laten passen, als het niet bij het kind past, want een depressieve, sombere puber is verschrikkelijk...
mirjam
Fransien
Ik heb even getwijfeld of ik me hier in ging mengen, alsof ik even over je heen moet pissen met een minstens zo slimme zoon, en dat is zeker niet de bedoeling. Maar misschien heb je toch wat aan mijn mening.
Ik heb dus ook een kind met een wiskundeknobbel. Hoe jij jouw kind beschrijft, zo was die van ons ook. Die was ook in groep 2 al met breuken aan het rekenen. Is vooral in groep 2 en 3 (met een leerkracht die heel veel oog voor hem had) uitgebreid getest en was ook met rekenen 'al het materiaal al door', en met lezen was hij in groep 1 al avi-uit. Dus ja, wat moet je ermee. Hij heeft groep 4 versneld. Daarna kreeg hij andere leerkrachten die hem wel extra werk gaven, maar ik denk dat hij qua schoolwerk toen weinig nieuws meer heeft geleerd.
Hij is inmiddels 15 en zit nu in 4 VWO. Hij doet ook sinds de brugklas ook mee met de kangoeroewedstrijden en heeft alle keren de finale gehaald (= laatste 30) en dit jaar was hij zelfs zo hoog dat hij nu mee mag naar de internationale competitie.
Ook heb je nog de gewone olympiade, bedoeld voor de (gehele) bovenbouw, waaraan mijn zoon sinds vorig jaar aan meedoet en waar hij ook altijd de NL finale haalt. Dit jaar met een bijna foutloze score, terwijl hij nog maar in de 4e zit. Om koud van te worden.
Zijn wiskunde-talent is dus evident. Wat ook evident is, is dat wij er bijna niets voor hebben gedaan. Toen hij in groep 2/3 zat, dacht ik ook nog dat je een kind helpt door hem vooral te stimuleren in waar hij goed in is. Maar ik merkte dat het succes van extra werk staat of valt met de leerkracht. En ook dat de invloed van de groep veel groter is dan je voor mogelijk houdt. En dan vooral: dat het duizend maal belangrijker is dat je kind in een groep zit waar hij zich thuis kan voelen en waarin hij de vrijheid heeft om te leren wat hij wil, dan dat hij als extreem jong kind in een ouders groep wordt geplaatst met kinderen die niets met hem hebben. Mijn kind is zijn hele schoolperiode een eenling geweest, maar ik heb de indruk dat het erger is geworden nadat we hem versneld hadden. Ik heb regelmatig gedacht: hadden we het maar niet gedaan.
Want, namelijk, wiskunde stimuleren is bijna eindeloos mogelijk. Weet je wel hoe veel leuke boekjes er zijn over getallen en wiskunde? Hoeveel tijdschriften? Je kunt beginnen met boekjes voor een groot publiek (die reeks van Waanzinnig om te Weten heeft er een over getallen, voor kinderen, en bv. die boeken met wiskunderaadsels van Professor Stewart). Mijn zoon kon dat al op jonge leeftijd lezen (OK, hij was wel wat ouder dan 6). En zo zijn er nog veel meer boeken. En mijn zoon is voor weinig te porren, maar als de nieuwe Pythagoras weer binnen is vind je hem urenlang lezend in dat tijdschrift (bij voorkeur ondersteboven op de bank hangend). Die tijdschriften hoef je trouwens niet aan te schaffen, die win je allemaal met de kangoeroewedstrijd. Iedere keer weer een jaarabonnement naar keuze.
Ook op de middelbare school kan je zoon veel extra wiskunde krijgen. Mijn zoon heeft nu wiskunde B, en wiskunde D, en hij volgt extra olympiadetraining. Als hij bij de finale van de olympiade (in september) hoog scoort mag hij meedoen in een trainingsprogramma aan de VU en wordt hij klaargestoomd om mee te doen aan de internationale olympiade.
Echt, je krijgt er nog je handen vol aan.
En hoe leuk is dat allemaal voor een klein jongetje? Ik ben van mening dat je beter een puber tussen de pubers kan zijn voordat je aan al dit leuks begint. Ook zonder extra stimulans van school krijg je dat wiskundetalent niet verpest, zeg maar. Ondanks dat onze zoon in groep 5 t/m 8 niet noemenswaardig iets geleerd heeft op school, floreert hij nu toch gewoon.
Waar hij wel moeite heeft is precies dat puber onder de pubers zijn. Ik zie het als minstens zo'n grote uitdaging dat hij zijn weg vindt tussen leeftijdsgenoten, dan dat hij zijn weg vindt tussen (oudere) talent-genoten. Ik zie hem nu ook op dat vlak 'ontpoppen'. Hij begrijpt steeds beter hoe het werkt, omgaan met mede-scholieren. Ik ben zo blij dat hij nu gewoon 15 is. En niet 12 of zo. Hij is namelijk nog meer dan alleen maar een wiskundeknobbel. Hij heeft ook nog andere vakken op school dan alleen wiskunde. Ook een beetje maatschappelijk benul is wel handig als je op de middelbare school zit. En ook qua wiskunde valt er nog steeds wat te leren: hij scoort geen 10 op wiskunde D, hij kan nog ergens zijn tanden in zetten.
Mijn advies aan jou zou dan ook zijn: zie hem als mens, die op heel veel terreinen zich moet ontwikkelen, en duw hem niet alleen maar die wiskunde in. Dat komt vanzelf. Zijn talent is evident en dat komt eruit, wat je ook doet. Je kunt hem heel veel langs de zijlijn aanbieden, dat hoeft niet allemaal via school (maar ook daar: bied het aan, en niet meer dan dat). Het is belangrijker dat hij zo evenwichtig wordt als hij kan zijn (ik geef toe: in het geval van mijn zoon is dat wel een uitdaging) dan dat hij zich eendimensionaal geniaal ontwikkelt.
Groeten, Margje
Margje
Ben je er op tegen dat Fransienzoon volgend jaar meedoet aan de kangoeroewedstrijd voor de basisschool?
Margje
Ik ben blij met je reactie, ik zou het heel fijn vinden namelijk om te merken dat er meer zijn als mijn zoon, liefst beter...
Voorlopig blijft zoonlief gewoon in de klas waar hij emotioneel en sociaal het beste past, met 1 klas overslaan is hij namelijk niet op het niveau waar hij cognitief zit, dus dat helpt niet echt. Voorlopig heeft hij een prima klas, vriendjes, aansluiting en dat is voor zijn ontwikkeling ook erg belangrijk.
Voorlopig blijft hij op muziek, straks op scouting, schaken blijft hij vreselijk leuk vinden en valt hij vreselijk goed in de groep.
Ik ga eens kijken naar de wiskundeboeken/tijdschriften, maar ik vind het moeilijk om de balans te vinden tussen pushen en aanreiken. Hoe heb jij dat gedaan?
Overigens, als hij met kangaroewedstrijden wil meedoen, mag hij dat van mij. Doe ik niet moeilijk over, voorlopig zit hij nog niet met extra training etc :-)
Zeker meedoen
Kangoeroewedstrijd is toch hartstikke leuk om mee te doen? En zeker bedoeld voor een brede doelgroep. Iedereen mag meedoen.
Wat zou er op tegen zijn?
Dat mijn zoon pas vanaf de brugklas meegedaan heeft was omdat het op onze basisschool niet werd aangereikt en wij niet wisten dat het bestond. Maar ik heb de indruk dat het aan populariteit heeft gewonnen en dat er steeds meer kinderen meedoen.
Fransien, mijn zoon was ook niet 'inhoudelijk' gebaat bij versnellen, want ook verder, maar wij dachten toen nog dat we hem snel door de basisschool heen moesten loodsen zodat hij eerder met 'gelijkgezinden' in de klas zou zitten.
Dat laatste klopt gedeeltelijk: het gymnasium is leuker dan de lagere school. En er zitten veel meer jonge kinderen. Dat wil zeggen: kinderen die een jaar jonger zijn. Nóg jonger niet. (Bij mijn zoon dus). Hij is dus nu minder apart dan vroeger. Maar om te zeggen dat hij nu meer heeft aan zijn klasgenoten: nou nee. Hij leeft nog steeds een beetje in een andere wereld. En toch pubert hij, verandert hij, probeert hij aan te haken en vindt hij belangstelling van anderen leuk. Dit hele proces is makkelijker als je niet veel jonger bent dan de rest. En dit gun ik hem net zo goed als dat hij zijn weg vindt met wiskunde.
Fransien: Mijn zoon was altijd een makkelijk kind in de zin dat hij niet ongelukkig was. Wat er ook gebeurde, hij ging graag naar school. Hij wekte niet de indruk dat hij ongelukkig was of wat dan ook. Dus we 'hoefden' niet wat. Ik heb altijd gezorgd dat hij genoeg boeken om zich heen had, of het nou boeken waren over getallen, of boeken over sterren en planeten, of gewoon een atlas of het junior woordenboek. Ik vond hem altijd lezend in een of ander boek (ja, ook het woordenboek). Maar voor de rest heb ik me erg weinig bemoeid met wat hij op school kreeg. Hij heeft grotendeels een eigen programma gevolgd maar wel binnen zijn eigen klas.
Ik ben van mening dat je er niet zo veel mee opschiet hem versneld door de rekenmethodes heen te helpen. (Wat ze bij mijn zoon ook gedaan hebben). Want vanaf groep 6 heeft hij niks meer gedaan. Tegen die tijd had ik niet zo'n vertrouwen meer in zijn leerkracht en heb ik het maar zo gelaten. Misschien was daar wel iets beters denkbaar geweest 
Anyway, hij zit nu heel goed waar hij zit en dat is gewoon middelbare school. En allerlei extra's die hij geniet doordat hij meedoet met wiskundewedstrijden en hoog scoort. Leuk voor hem is dat zijn klasgenoten hem bewonderen in wat hij bereikt, dus het is in zekere zin statusverhogend voor hem. En dat kan hij best gebruiken. Ultieme nerd, dat mag je best zijn tegenwoordig.
Ik maak me wel alvast een beetje zorgen over hoe dat moet als hij gaat studeren, want hij is echt een warhoofd. Ik moet er niet aan denken dat hij nog veel jonger was geweest. Echt. Ik ben blij dat hij niet 'te' jong is in het woelige leven van de puber, dat hij nu leidt. Maar dat had ik al gezegd.
Groeten Margje