Pushende of achter het kind aanhollende ouders?

Moeilijk

Ook ik heb een talentje in huis. Tennis is haar sport. Ze is 9 jaar en kan al heel goed tennissen. Ze doet ook niets liever dan 7 dagen per week op de tennisbaan staan. Als ze een uitnodiging krijgt voor een feestje, en ze heeft training of een wedstrijd, dan zegt ze zelf het feestje al af.
En dan komen wij in het geweer. Want heel veel tennissen is leuk, maar ik vind haar sociale leven ook belangrijk. En vaak is er toch wel iets te regelen. Eerder weggaan van een feestje, of iets later komen, zodat ze toch mee kan doen.
En ja, wij hebben nu een auto gekocht, zodat we haar naar trainingen en wedstrijden kunnen brengen. Die auto was er niet geweest als zij niet zo veel had getennist.
Maar aan de andere kant, heeft ze ook nog 2 broers, die ook zelf sporten en hun aandacht nodig hebben. En dat dan ook zeker krijgen. Ze is namelijk wel onderdeel van een gezin en dat houdt bij ons in, dat niet het hele gezinsleven om haar tennis draait. Als het logistiek, financieel en wat nog meer in te passen valt, dan doen we het, en anders heeft ze pech gehad.
Ze zal de top dus waarschijnlijk niet halen, maar dat vinden wij ook helemaal niet belangrijk. Zolang ze het leuk vindt, bieden wij het binnen onze mogelijkheden haar aan. En als ze sraks wil stoppen of minderen, prima. Al het geld en alle tijd die we er nu instoppen, is onze keuze en zeker niet haar verantwoordelijkheid. Dat is ook hetgene wat we haar heel duidelijk vertellen. Ik zou het vreselijk vinden dat ze ons niet zou durven vertellen dat ze zou willen stoppen.

En volgens haar behoren we echt niet tot de pushende ouders :)
En of we het goed gedaan hebben... De tijd zal het ons pas leren.

Tsjor

Voor jezelf leren opkomen en je eigen weg volgen moet je inderdaad leren. Dat kan alleen wel heel moeilijk zijn als je nog heel jong bent en toch al wat onzeker. Zeker als er ook andere mensen zijn die een belang hebben in wat je doet. Als je ziet dat je ouders en anderen in je omgeving van alles voor jou opofferen dan kan het heel moeilijk zijn om je eigen weg te gaan. Immers je zult dan mensen teleurstellen en dat zijn dan vaak mensen waar je wel veel omgeeft. Het muzikale meisje uit mijn omgeving heeft dit uiteindelijk wel gedaan maar daar is veel ellende (zelfmoordpoging) aan vooraf gegaan.
Overigens zegt ze zelf dat ze ook niet weet wat haar ouders beter of anders hadden moeten.
In elk geval kan het heel moeilijk zijn om met de omgeving om te gaan en je eigen weg daarin vinden.

Masoth

Daar heb je ook weer een ander dillemma te pakken.Wat als je kind nu behalve zeer getalenteerd en gemotiveerd ook echt die top wil bereiken? Wat doe je als ouder dan? Hoever ga je met investeren van je eigen geld en tijd in de carriere van je kind. Dat is ook een heel lastige vraag. Zeker als je weet dat zonder de investering van de kant van de ouders het kind de top dus niet zal bereiken. Dan ontneem je een kind dus ook iets. Hij mag wel heel veel sporten of muziek maken maar de middelen om echt de top te bereiken wordt het kind onthouden. Misschien zal het kind daar uiteindelijk heel blij om zijn en het fijn vinden dat zijn ouders er altijd voor gezorgd hebben dat hij wel de tijd had om naar feestjes te gaan en dat school een prioriteit blijft. Of misschien zal het kind er wel veel moeite mee hebben dat hij zijn grote droom niet na kon jagen.

Het scheelt natuurlijk ook enorm over welke sport of instrument je spreekt. Bij sommige sporten haal je de top niet meer als je niet heel jong begint maar er zijn natuurlijk ook sporten waar je het kan veroorloven om wat rustiger op gang te komen.

Ook dat is een lastig vraagstuk voor ouders. Wat je doet met een kind dat wel die top wil bereiken en waar je als ouder vervolgens flink in moet investeren om dat mogelijk te maken. Ook een moeilijke keuze.

Maatschappelijke verwachtingen

Of iets als pushen of niet pushen wordt ervaren hant ook heel erg af van de maatschappelijke verwachtingen die de cultuur waarin je leeft heeft. Al het gepush van een kind in de richting van wat normaal of tenminste gemiddeld is, wordt juist als positief gezien voor het kinds bestwil.
Ik heb nog nooit een kind zoveel gepusht en zoveel verplichtingen opgelegd als mijn zoon met primaire taalstoornis. En dat terwijl hij praten helemaal niet leuk vond en het liefst verbale comunicatie uit de weg ging.
Hier in Italië is door de kortere schooltijden huiswerk op de basisschool heel gewoon. Ouders die hun kinderen daarin niet stimuleren, overhoren en nakijken worden al snel als ouders gezien die hun kinderen verwaarlozen. Een hoop ouders doen hun kind ook nog twee keer in de week op engelse les omdat ze het aanbod op school niet genoeg vinden. In Nederland is er nauwelijks huiswerk op de basisschool en een talencursus na schooltijd zzal al snel overdreven worden gevonden wat ten koste gaat van de vrije tijd.
Daarintegen is in Nederland weer sociaal gewoon dat een kind vroeg z'n zwemdiploma's haalt op het nou van zwemmen houdt of niet. De strikte regels volgens welke zulke jonge kinderen moeten leren zwemmen met die eindeloze rij badjes zou juist hier weer de wenkbrouwen hoog op doen trekken. Zwemmen wordt prima als sport gezien, maar het moet wel leuk (en speels) blijven en anders maar niet. Het idee dat een zwemdiploma een soort sociale ouderlijke pilcht is zit er hier niet in.

Het wordt nog lastiger te beslissen of iets pushen is als het gaat om dingen die niet algemeen maatschappelijk als normaal beschouwd worden. Je ziet het al met schoolniveau. De ene groep ouders is er van overtuigd dat het kind beter zo hoog mogelijk kan inzetten als het dat kan en hier en daar hulp normaal is, omdat je nou eenmaal niet alles van pubers kan verwachten. De andere groep ouders meent dat als het niet min of meer vanzelf gaat, ze het kind toch wel heel erg op de tenen laten lopen.

In het in dit draadje voorbij komende voorbeeld van een kind dat HAVO gaat doen ipv VWO alleen om meer te kunnen trainen zal de ene groep ouders van mening zijn dat het kind teveel in de richting van sport gepusht wordt. Als het kind echter haar sport wat ze kennelijk graag doet zou laten schieten om VWO te kunnen doen zal een andere groep ouders weer vinden dat het arme kind teveel in haar schoolcarriere gepushd wordt, want daarvoor moet ze nu haar vrijetijdsbesteding laten schieten. Is het dat papiertje wel waard aangezien ze met HAVO ook naar het HBO zou kunnen? Het hangt er maar net vanaf hoeveel gewicht er aan het één en aan het ander wordt gehangen.
De ondergetekende ouder is helemaal erg. Als zoon zwemmen op hoog niveau wil blijven beoefenen dat wordt hij daarvoor ondanks dyslectieproblemen (dysorthografie) voor naar het VWO gepusht, omdat het enige sport-V.O. wat logistiek te behappen is toch echt alleen op atheneum niveau is.

Verder zijn we als ouders wel van mening dat als een kind voor een sport op een bepaald niveau kiest het er dan ook helemaal voor gaat. Een keertje overslaan is echt geen ramp, maar als het sistematisch een groot deel van de trainingen is of als het kind tijdens de training niet zijn best doet en alleen maar een beetje met de halve slag wil lol trappen dan zou ik als ouder er geen zin meer in hebben om daar zoveel tijd en geld in te steken. Dan kunnen ze beter iets anders op recratief niveau voor 2 keer in de week kiezen.

En toch ik kom een hoop ouders tegen die er anders over denken. Die wel hun kinderen in het selectie-team willen, maar als ze er eenmaal in zitten daar geen enkele verplichting aan verbinden, want het moet wel leuk blijven. Kinderen zijn liever lui dan moe, bouwen geen conditie op en op den duur zakken ze steeds verder af. Die ouders zijn vervolgens hoogst verontwaardigd dat hun bloedjes niet ook in een hoger team mogen trainen. Menen dat het niet eerlijk is dat de kinderen die dat wel mogen medailles halen, want als hun Pietje of Marietje zoveel zou trainen, dan zouden die dat ook halen. Ze verkondigen dat er een maximun aan trainigsduur zou moeten worden ingesteld, die natuurlijk precies overeen komt met hoe vaak en lang zij willen komen. Ouders, zoals wij, die het daar niet mee eens zijn, zijn pushende ouders en worden weggezet als onverantwoorde fanatiekelingen die het talent van hun kind vroeg of laat wel zullen verpesten. En dan wordt er weer een één of andere mythe opgeduikeld van iemand die toch schijnbaar met heel weinig trainen en matige jeugdresultaten toch aan de top gekomen is. Het zal wel, maar voor verreweg de meeste kinderen met talent en zelfs voor wonderkinderen blijft het gewoon hard werken om steeds een klein stapje hogerop te komen.
Persoonlijk heb ik juist het idee dat ouders die hun kind niet ondersteunen (of moet ik het toch pushen noemen?), maar er wel van alles van verwachten kwa resultaat het eigenlijk verkeerd doen.

Gevolgen

Uiteindelijk kan het gezin alleen zelf bepalen waar de balans moet liggen bij een kind en bij het gezin zelf. Door maatschappelijke druk kan de druk op een kind ook te hoog worden. Daarvan is Japan een voorbeeld.
Kinderen die zich door te hoge prestatiedruk gaan terugtrekken.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Hikikomori
"Hikikomori (ひきこもり of 引き篭り ;vertaling: sociale terugtrekking) is een Japans fenomeen waarbij een persoon, meestal een jongere (student), zich sociaal volledig terugtrekt"
"Een aan hikikomori lijdend persoon trekt zich sociaal volledig terug van zijn familie, vrienden en andere contacten doordat hij de grote prestatiedruk van zijn omgeving, zoals op school en in de Japanse maatschappij, niet of nauwelijks meer aankan."
" In andere landen wordt er eerder een andere benaming aan gegeven, zoals sociale fobie, ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, autismespectrumstoornis, agorafobie, burn-out of depressie"

Levenslessen

Voor je eigen 'gevoel' opkomen en voors en tegens afwegen is iets dat héél erg moeilijk wordt als je hele sociale omgeving je iets anders influitert en iets anders van je 'verwacht' en al helemaal als die ook nog 's een 'eigen belang' daarin hebben (b.v. die voorlichting voor sporters, b.v. die pushende dirigent). Het is vrijwel onmogelijk denk ik zelfs.
Juist daarom is het belangrijk dat je ook in de wereld buiten 'jouw talent' leeft...zodat je een referentiekader hebt dat wat realistischer is en niet zo 'vertekent' is door allerlei belangen van anderen.
Zodat je niet zónder dat talent in een totaal zwart gat van leven valt...Je amper nog een alternatief hebt.
Het is allemaal prachtig als je het kan bereiken. Maar realistisch gezien is de kans dat je hét wonderkind wordt maar heel klein, zelfs met pushende (of stimulerende) ouders, dus is het wel handig dat je een alternatief hebt, qua leven, qua sociale contacten, qua toekomstperspectief.
En niet zoals mede-muzikant bij de mac-donalds eindigt omdat je een HBO opleiding kiest omdat je per sé je talenten moet benutten en de realiteit een beetje uit het oog verliest en zelfs dán anderen aanraad hetzelfde te doen....
Daar kan ik nu weer niets van snappen. Misschien ben ik daar wel te nuchter voor. Gelukkig heeft oudste die nuchterheid geërfd en kan iedereen om haar heen haar dat wel aanraden, zelfs een beetje dwingend, maar gaat ze daarin tóch haar eigen weg, kijkend naar realistische perspectieven. En volgt niet alleen haar hart (dat zegt: muziek, muziek,muziek) maar ook haar verstand...(dat zegt: minimaal kans om genoeg geld te kunnen verdienen).
groeten albana

Voorbeeldje

Bij de voorlichtingsdag van deze HBO bleek al snel dat van de 'nieuwe jaars' oudste het meeste muziekonderwijs én het meeste talent had. Geweldig vonden die onderwijskrachten haar. Oudste heeft de halve voorlichting uitgezeten...maar toen ze uitleg gingen geven die onder haar niveau was wilde ze weg. Tijd verspilling...jammer, jammer,jammer, vonden de leerkrachten. Wij naar andere opleiding die ook haar belangstelling heeft mét uitleg aan leerkrachten muziekopleiding dat we dit aan ons voorbij laten gaan omdat we dit wel weten en al aan de eisen voldoen (ruimschoots). Komen ze haar later tóch weer zoeken! Bij die andere voorlichting. Want nee, nu ging het over dit en dit en dat is belangrijk om te weten...Oudste mompelde iets als dat ze dan wel zo kwam, misschien...en over de zeer geringe kans op werk met die opleiding. Ja maar wij zijn nieuwe doelgroepen aan het ontginnen en dat maakt de kans op werk héél veel groter ...
Niet gegaan dus. Gaan we naar huis, rijden bijna weg...wachten bij uitrit, komt fietser aan. Fietser zwaait, stopt komt bij ons raampje...is het de juf van die muziekopleiding! Of ze het mail-adres mocht van oudste. Het was toeval oke...maar wat een moeite doen zeg. En dus mailt juf een overvloed aan info naar oudste waarvan haar lap-top bijna overloopt (mopper de mopper) om haar maar te bewegen tóch die richting te kiezen. Inclusief de nodige succesverhalen mét you-tube filmpjes en allerlei voordeeltjes die ze kán krijgen als ze toch die richting kiest.
En als je hart dan sneller klopt eigenlijk daarvan..is het erg moeilijk om dan tóch je verstand te blijven volgen. Want wie weet ben jij wel dat jaar net die ene die het tóch maakt....Juf ziet het in haar, dus....
Zucht. Wat een dilemma weer...
Gelukkig wordt ze na een weekje in de échte wereld en een happy-meal bij de al gediplomeerde weer een beetje zichzelf.
Moet je daar nog ouders bij hebben die zoals die juf doen, dan kom je daar toch helemaal niet meer uit? En tegen haar muziekcontacten heeft ze maar helemaal niets gezegd verder want anders wordt het helemaal onmogelijk nog 'jezelf' te blijven.
groeten albana

Jilian

'Voor jezelf leren opkomen en je eigen weg volgen moet je inderdaad leren. Dat kan alleen wel heel moeilijk zijn als je nog heel jong bent en toch al wat onzeker.' Hele onzekere kinderen kiezen dan ook niet hun eigen weg uit, die weten het niet, durven niet etc. Het merkwaardige vond ik juist, dat er op die opleiding allemaal kinderen waren die heel erg bewust keuzes konden maken. Ik denk ook dat je anders niet op zo'n plek terecht komt. Maar daarna komen er nog veel meer keuzes, waarbij de kinderen zelf steeds afwegingen moeten maken.

Tsjor

Albana

'Voor je eigen 'gevoel' opkomen en voors en tegens afwegen is iets dat héél erg moeilijk wordt als je hele sociale omgeving je iets anders influitert en iets anders van je 'verwacht' en al helemaal als die ook nog 's een 'eigen belang' daarin hebben.'
Het was eerder het tegenovergestelde: al vanaf het begin (4 jaar) vond de hele omgeving het niets, een jongen die danste. Zoals een moeder dat ook hardop zei, terwijl haar dochtertje met de duim in de mond langs de kant stond op de ouderavond, alleen de tentjes bewogen mee op de muziek. Maar dat was een meisje. Mijn kind was een jongen. De hele sociale ogmeing vond het maar neits, dat hij naar zo'n opleidinbg ging. Ouders van andere kinderen waren jaloers of boos (ik weet het niet precies, ik heb ze neit gesproken), we moesten zelfs op het matje komen bij de direkteur van de muziekschool en zijn juf heeft er alleen maar nadeel van odnervonden, ze is uiteindelijk met ontslag gestuurd. Terwijl zij (in tegenstelling tot de juffen die nu bij je dochter rondhangen) juist heel erg zuiver en goed gehandeld heeft: alleen maar informatie gegeven op het moment dat een kind erom vroeg, objectieve informatie, zonder enige voorkeur, en eigenlijk was ze zelf in het begin niet enthousiast over de opleiding die hij koos, omdat het nogal streng was. Ze heeft echt loepzuiver gehandeld, zelfs ten koste van haar eigen belang, want uiteindelijk kostte haar dat haar baan. Wat ik heel erg vond, ze was en is voor mij goud waard voor mijn kind.

Hier ben ik het dan ook niet mee eens: 'Juist daarom is het belangrijk dat je ook in de wereld buiten \'jouw talent\' leeft...zodat je een referentiekader hebt dat wat realistischer is en niet zo \'vertekent\' is door allerlei belangen van anderen. . In die zin, dat het kind daar zelf wel dingen in aangeeft. Als hij vakantie had wilde hij zich bezig houden met goocheltrucs, bouwde van karton een hele doos en was daar druk mee. Prima toch. Er was ook een kind dat naast ballet dwarsfluit en zang op het conservatorium deed, en VWO. De kinderen moesten daarnaast ook nog gewoon naar school, deels met de eigen groep (apart rooster), maar ook deels met andere kinderen. Prima toch? En die andere wereld is niet minder realistisch of zo. Tenzij je alleen maar denkt in termen van werkmogelijkheden en geld verdienen.

Een ander voorbeeld: in het land waar wij waren was aan alles gebrek. Als je al een keer geld kreeg uit het buitenland, dan kocht iedereen voedsel. Behalve die ene jongen, die kocht verf. Want hij wilde schilderen. Verf was voor hem veel belangrijker dan voedsel. Voor mij zijn het onbegrijpelijke keuzes, maar ik kan dergelijke eigenzinnigheid wel waarderen.

Tsjor

Zandstra en ritsema

In de discussie wordt soms 'wonderkinderen' een 'kinderen met bijzondere talenten' door elkaar gebruikt. Ik stuitte een keer op een verhaal, dat ik vaak nog gebruikt heb: het verschil tussen Falco Zandstra en Rintje Ritsema.
Zandstra was een supertalent. Hij ging op de schaatsen staan en won alles. Rechtstreeks naar de hoogste top. Tot het niet meer ging en toen stortte het ook in een keer in.Ritsema had wel talent, maar werd in het begin een eeuwige tweede. Maar hij wilde wel, bleef trainen, nadenken over wat er kon verbeteren, nog meer trainen. Tot ook hij aan de top stond. En daar ook kon blijven, omdat hij inmiddels geleerd had was hij moest doen als het minder ging.
Ik kan me voorstellen dat kinderen als Zandstra later in een diep gat vallen: ze hebben een talent dat zo groot is, dat ze zelf niet weten waar het vandaan komt, maar ook niet weten hoe het leven eruit ziet zonder dat grote talent, want het ís hun leven. Je kunt niet zeggen: ga maar niet schaatsen, want dat kun je veel te goed. Maar juist doordat ze het zo goed kunnen krijgen ze niet de kans om te leren wat je moet doen om het goed te kunnen. Als dat 'zomaar goed kunnen' dan op een dag weg is, dan is er een zwart gat: je weet niet waar het vandaan kwam, je weet niet waar het naartoe ging en je weet niet wat je moet doen om het terug te krijgen, als je het al terug wil. In tegenstelling tot Ritsema, die wist wat hij wilde, die had alles bekeken wat hij daarvoor moest doen en die kon bij elke stap beslissingen nemen, wel of niet zo gaan trainen, dit pak, deze schaats etc.
Je kunt kinderen toewensen dat ze niet al te getalenteerd zijn, en dat meen ik ook echt. Een herkenbare middenmoter heeft het in alle opzichten gemakkelijker. Alleen je kunt het talent niet uit een kind wegsnijden, tenzij je een kind echt gaat beknotten in wat tot zijn/haar echte eigenheid behoort. Maar dat vind ik dan weer erg, als je dat willens en wetens zou doen.

Als een kind niet wil, zoals het kind van Albana, dan is dat duidelijk, daar is geen discussie over.

Tsjor

Praktijkvoorbeeld

Wat zouden jullie doen in mijn geval, ik heb namelijk een kind met talent.
Mijn 6-jarige heeft waarschijnlijk een wiskunde-knobbel. Hij is lekker slim, avi-uit in de kleuterklas, rekenen nu op groep 8 niveau, waarschijnlijk hoger, en dat zonder echte instructie. Als 3 jarige vond hij het heerlijk om uit te rekenen hoeveel lepels, messen en vorken hij moest pakken als opa en oma mee-aten, of als papa 's avonds weg was enz. Het ging vriezen en ik noemde negatieve getallen (lees: bah, het is buiten min 6, extra warme kleren aan) en sinds die tijd kon hij met negatieve getallen rekenen. Met 4 heeft hj zichzelf leren vermenigvuldigen en later delen, met 5 machtsverheffen en procenten, met 6 breuken en vermenigvuldigen en delen met breuken. Verder heeft hij haarfijn door dat oneindig geen echt getal is, maar toch wel (er moet een grootste getal zijn, maar als je dat opschrijft kun je er altijd 1 bij optellen mama) en dat je iets kunt delen door het grootste getal en dat het dan bijna nul is maar nooit helemaal.
Hij zit in groep 3, doet werk zoveel mogelijk op zijn eigen niveau, maar is stukken verder dan school ooit meegemaakt heeft, vooral met rekenen/wiskunde. Ik kan hem stimuleren door hem echte wiskunde te gaan geven, hij zou het fantastisch vinden. Ik kan het ook zo laten, hij vindt in de omgeving meer dan genoeg om te rekenen en hij loopt al zover voor dat het rekenen de komende jaren best wel saai zal worden voor hem.
Wat zouden jullie doen? In de ogen van de schoolpleinkliek zal ik het toch nooit goed doen, maar ik ben benieuwd wat jullie aanvliegroute zou zijn.

Wiskunde

Inderdaad, wat doe je dan? Zelf vind ik wiskunde ook interessant dus ik ben bang dat ik mijn kind wel meer zou aanbieden. In feite deed ik dat ook toen mijn kinderen nog op de basisschool zaten. In plaats van ik zie ik zie wat jij niet ziet en de kleur is.... gingen we worteltrekken als we onderweg waren, machtsverheffen of driehoeken berekenen, net dat beetje wiskunde dat ik zelf nog wel uit mijn hoofd kende. Ik ga er vanuit dat als je kind geinteresseerd is dat dat het moment is dat ze ook iets willen leren, waarom zou ik ze dan tegenhouden? Dat is juist het goede moment.

Sientje

Ken je het boek "de Telduivel"?
Leuk voor je zoon denk ik.
Verder kun je denken aan zaken waar je toegepaste wiskunde kunt gebruiken. Zoals schaken bij een club, of een sterrenkijkersclub, computerclub om te leren programmeren, robots bouwen, technisch lego, er is zoveel boeiends. Mocht hij scheikunde ook interessant vinden, koken combineert wiskunde en scheikunde en iedereen heeft er plezier van. Heerlijk zo'n wiskundekind, geniet ervan!

Veel?

Het is wel nogal zoeken naar clubs. Maar misschien heb je geluk. Veel dingen zijn ook voor oudere kinderen. Maar inderdaad, grijp aan waar je kind wel plezier aan kan hebben. Hier hadden we ook nog een electronicadoos die ik zelf nog weleens had aangeschaft om meer te leren over relais en stroomschema's. Gelukkig ook een technische opa. Behalve de schaakclub -op school- heb ik helaas niets permanents kunnen vinden zodat we er vaak samen aan bezig waren, beetje tijdrovend maar ook zeer de moeite waard.
Het blijkt vanzelf wel of een kind er ook blijvend iets mee heeft. Zoon hier is van een technisch naar een sociaal profiel gegaan, mensen boeien hem inmiddels meer dan getallen. Met dochter weet ik het nog niet.

Sientje

Gewoon aanbieden, begin hier eens mee en vraag of je school hem wil opgeven voor volgend jaar: http://www.w4kangoeroe.nl/kangoeroe/historie/wedstrijd-2011/

Ja schaken

Zo denk ik ook dat je 'talent' het meeste tot bloei komt. Als je dat waar je goed in bent en van geniet niet alleen 'steeds beter, steeds beter etc.' hoeft te worden, maar ook toegepast kan worden in je dagelijkse leven.
Wiskunde dan denk ik ook aan schaken, bakken, koken, technische lego, programmeren.
Wat schaken betreft...Mijn ooit kamergenoot na de bevalling van jongste, haar zoontje bleek een schaakkampioen in spe (zag je er toen niet aan af hoor, hahaha). Die schaakte ook al op erg jonge leeftijd.
Wij hebben altijd min of meer contact gehouden. Leuk even oude kinderen. Die schaakte ook al erg jong. Volgens mij heeft zijn vader gewoon de schaakvereniging ter plaatse benaderd en advies gevraagd. Die hebben clubavond 1 keer per week. Maar een avond is natuurlijk voor zo'n jong kind niet zo geschikt Dus heeft iemand daar zich uiteindelijk ontfermd over hem en 'm van alles geleerd en meegenomen naar mogelijkheden overdag (b.v. jaarlijks groot tournooi). Gewoon erop af stappen dus en vragen.
Ook al hebben ze geen mogelijkheden, als je mensen wil die 'm erbij helpen het te leren ben je daar bij zo'n club aan het goede adres.
Oudste kan ook beslist niet zonder muziek leven. Het eerste waar ze naar zou kijken als ze uit huis zou gaan is of haar piano mee kan. Dat moét anders is het niet leefbaar voor haar voelt ze zich doodongelukkig. En ze zou zich het brood uit de mond sparen om 'm bij zich te hebben. Maar dat wil niet zeggen dat het enige is waar ze voor leeft. Het moet er wél bij.
Maar die muziek kan je ook zoveel mogelijk gebruiken. gewoon op school, in je sociale omgeving, thuis bij feestdagen enzo. De allerbeste worden kan ook in 'toepassen' zijn. Niet alleen in het uitvoeren an sich. Haar vriendinnen vinden het hardstikke leuk als ze met hun examen een serenade organiseerd en het buurjongetje die autistisch is kan al notenlezen door haar eindeloze geduld dat ze anders écht niet heeft maar in de muziek wel. En weer dezelfde eenvoudige kerstliedjes in de aula van school spelen brengt ook wel sfeer en iedereen wordt en kerstachtig van en zingt mee...En dan kun je je wel alleen richten op zo mooi en goed mogelijk spelen en dus oefenen, oefenen, oefenen, maar daar wordt zij écht niet gelukkig van. Dat weet ik gewoon. En gisteren een concert waar ze 'gevraagd' was en mensen tot tranen toe geroerd waren erna. Kijk dát vind ze leuk...Dat het iets 'teweeg' brengt. En zo goed was het niet eens...want dit zijn drukke tijden, dus perfect klonk het niet eens voor een hele goede toehoorder, door gebrek aan tijd om te oefenen. Maar schijnbaar valt zoiets het grote publiek niet eens op. De dirigent wel, die dan enigzins teleurgesteld is, maar zich meteen hersteld/bijstelt als hij de reactie's ziet.
Dus ze mag weer terugkomen...:)
groeten albana

Lastig

Albana, het klinkt allemaal logisch wat je zegt: 'Zo denk ik ook dat je \'talent\' het meeste tot bloei komt. Als je dat waar je goed in bent en van geniet niet alleen \'steeds beter, steeds beter etc.\' hoeft te worden, maar ook toegepast kan worden in je dagelijkse leven.'. Maar:
- kunst en toepasbaarheid in het dagelijks leven is niet direkt hetzelfde, er zijn heel wat kunstenaars die kunt maken zonder dat direkt enige toepasbaarheid voor het dagelijkse leven duidelijk is, hooguit dat er iemand een keer een schilderij aan de muur hangt, of dat er een keer een voorstelling is.
- hetzelfde geldt overigens voor wetenschap. Voordat een wiskunde 'freak' de toepasbaarheid in het dagelijks elven van een bewijs kan aantonen kunnen er eeuwen voorbij gaan. En toch bestaan zijn en blijken ze eeuwen later ook nog van groot belang.

Elk kind heeft zijn eigen 'weg'. Jouw dochter vindt voorspelen leuker dan repeteren, prima. Elk talent heeft zijn eigen vorm.

Dat zou ik ook tegen Sientje willen zeggen: je kunt je zoontje wijzen op mogelijkheden in allerlei richtingen en dan kijken welke mogelijkheid hij zelf oppakt. Mijn ervaring is dat dat de beste manier is om ermee om te gaan. als ouder kun je uitzoeken wat de mogelijkheden zijn, zonder dat je daarbij enig streven naar hogere niveaus of top of wat dan ook hebt. simpelweg kijken: wat kan je volgende stap worden, welke mogelijkheden zijn er. Je kind maakt daar zelf wel een keuze in. Daar 'loop' je in feite achteraan. En zo kun je stap voor stap verder gaan, tot je kind oud genoeg is om alles zelf uit te zoeken. en dan 'hol' je er achteraan om hem bij te houden. Dat 'oud genoeg' kan overigens al heel jong.

Tsjor

Aanbod

Schaken, check, doet hij bij de plaatselijke schaakclub, hij zit daar tegen stukken oudere kinderen te schaken en vindt het heerlijk om te doen, hij is er goed op z'n plek.
Instrument, check, blokfluit, ideaal om te leren oefenen en doorzetten, ook niet zo duur want dat ding is bij niet snel genoeg leren wel een keer of wat door de kamer gevlogen.
Technisch lego, check, heerlijk speelgoed. Opruimen is helaas niet zijn ding ;-)
Programmeren, check, scratch is heel kindvriendelijk om mee te beginnen. Computerclub is mij nog een brug te ver, het moet wel leuk blijven en ik wil dat hij ook nog de tijd heeft om met zijn vriendjes te spelen.
Wat leren worteltrekken en driehoeken berekenen betreft, ik ben echt bang dat hij zich dan nog erger gaat vervelen op de middelbare school, en ik ben bang voor pushen. Hij gaat al zo snel...
Wat clubjes etc betreft, hij zit op een sport (zwemmen totdat hij zijn diploma's heeft) en op muziekles en op schaken, meer moet het wat mij betreft ook niet worden, hij heeft ook tijd nodig voor vriendjes, buiten spelen, zelf spelen en liefst ook om zich in te kunnen vervelen en even niets te doen.
Ik zit er echt mee in mijn maag, op een goede manier middelbare schoolstof aanbieden of hem maar laten (zwemmen) en hem niet de tools aan te reiken waar hij cognitief aan toe is, uit angst om hem straks emotioneel en sociaal op een verkeerde plek te krijgen. In zijn hele doen en laten is hij namelijk gewoon zijn leeftijd...

Denk je nou echt dat je het tegenhoudt, sientje

Ach Sientje, denk je nu echt dat je de ontwikkeling van je zoon tegen kan houden door hem geen wiskunde aan te bieden? Hij loopt minstens 5 jaar voor en of dat nu 6 of 10 jaar voorsprong worden, tegen de tijd dat hij naar het VO zal gaan zal hij hoe dan ook zijn klasgenoten mijlenver vooruit zijn.
Dikke kans dat zodra hij zelfstandig op de computer mag, hij zelf de dingen wel opzoekt. Il zou nu dus geen moeite doen om hem te proberen af te remmen en hem gewoon de stof aanbieden waar hij lol in heeft.

Dat denk ik ook wel....

Bepaalde 'talenten' kun je ook niet tegenhouden. Dat hoeft ook niet, daar worden ze alleen maar ongelukkig van....Oudste zat al verheerlijkt klassieke stukken te luisteren toen ze nog maar 3 was. Dat was haar grootste hobby. Klassiek muziekje op, liefst iets 'romantisch', koptelefoon op.....en kind was in de hemel gezien haar gezichtsuitdrukking. Zoiets ontstaat vanzelf. Het is niet dat wij zulke dingen zelf dagelijks doen...(nooit zelfs!) maar je ziet een keer per ongeluk dat ze het mooi vind, kind is nogal druk, vervelend en je probeerd 's wat om haar kalm te krijgen...En dit had het gewenste effect.
Ja ik vind ook dat er tijd over moet blijven voor andere dingen zoals vriendjes en buiten spelen. Dat zijn ook belangrijke dingen/ontwikkelingen die je door moet maken, die je belangrijke sociale vaardigheden leren. Het is niet álleen dát talent.Je bent méér. Je hebt ook méér nodig om gelukkig te zijn.
En nee niet alles is 'toepasbaar' in het dagelijkse leven. Maar zo'n talent op welk vlak dan ook komt altijd wel eens een keer enorm van pas. Al is het je buurjongen helpen met wiskunde uitleggen of een oudere helpen met z'n boekhouding of de telefoon van je vriendje weer aan de praat krijgen.
Wat betreft dat wiskundige talent. Ik zou ook 's proberen of hij het niet leuk vind om allerlei apparaten in en uit elkaar te halen. Afgedankte natuurlijk Vinden vriendjes ook vast leuk. Gezellig aan de keukentafel. Koop 'm wat kleine tangetjes, een mooi schroevedraaiersetje en laat 'm maar ontdekken.
Ik heb zo'n wiskundegenie als vrijwilliger (i.v.m. andere psychische en sociale problemen) en die kan elk maf electrisch ding repareren. Hoe maffer ding, hoe beter/hoe leuker. Van oude horloge's t/m telefoons en juboxen. Gewoon als hobby. 10 keer hetzelfde ding reparen vind hij niet leuk.
Is een hele handige sociale vaardigheid waar anderen je zeker om zullen waarderen en erg toepasbaar in het dagelijkse leven.
groeten albana

Waarom niet?

Ik sluit me aan bij Primavera. Denk je dat je het tegenhoudt? Maar ook, denk je dat je zoon er gelukkiger van wordt als hij zijn interesse niet mag volgen?
Vergelijk het met muziek of sport. Als hij heel graag gitaar speelt, zeg je dan ook dat hij maar een paar jaar niet moet spelen omdat hij er anders te goed in wordt? Of dat hij maar een paar maanden niet moet trainen met sport? Waarom zou wiskunde dan niet mogen, als hij daar lol in heeft.

Reactie

Samen een oud apparaat slopen vindt hij geweldig, vooral met papa die ook een behoorlijk technische aanleg heeft, daar begeleiden we hem wel in. Hij mag best met dingen met batterijen zelf stoeien, netstroom vinden we nog te gevaarlijk, hij heeft al wel een paar keer kortsluiting met een batterij-ding gehad en zo'n 9V kan echt niet zoveel kwaad, 220V is een ander verhaal.
Wat de vergelijking met muziek betreft, dat vind ik van een andere orde. Muziek is geen verplicht vak op school, is iets wat je als hobby doet omdat je het leuk vindt. Wiskunde is een schoolvak waarin je verplicht eindexamen moet doen en je op school jaren vervelen zonder dat je dat examen alvast kunt doen is ook niet leuk. Als ik de komende jaren hem de vwo-wiskundestof laat doorwerken, zelfs met alle uitbreidingen, verbreding en verdieping die er mogelijk is, heeft hij echt een probleem op de middelbare school.
We zitten komende week weer met de leerkracht van afgelopen jaar en die van komend jaar en dan ga ik maar weer het gesprek aan over stof van de middelbare school die hij toch echt zal moeten krijgen omdat hij de basisschoolstof al kent. En of het spaans een beetje van de grond komt, en of ze al aan meer verbreding gedacht hebben, enz.

Kendra

Juist de vergelijking met sport maakte dat ik dit draadje starte. Aan mijn zoon die heel graag zwemt werd in de eerste instantie namelijk wel gezegd dat hij niet zoveel mocht trainen, omdat hij anders een nog grotere afstand ten opzichte van zijn leeftijdsgenootjes op de zwemvereniging zou creëren en hoeveel zou hij later dan wel niet moeten trainen om nog beter te worden.
Aan de ene kant snap ik wel dat het niet ideaal is als een kind van 10-11 echt hele dagen in het zwembad zou doorbrengen met trainen. Aan de andere kant als hij in die groep van leeftijdsgenootjes zou moeten trainen, waar hij de meeste tijd doorbrengt met wachten, de oefeningen zwaar onder niveau zijn en het enige toekomstperspectief is dat hij moet wachten tot ze hem inhalen, dan heb ik een diep ongelukkig kind.

Bovendien gaan zijn direkte concurrenten uit andere verenigingen daar ook niet op wachten. Ik heb geen wonderkind, gewoon een kind met talent dat meer dan gemiddeld zin heeft om dat talent te verbeteren en daar een hoop lol aan beleeft. Dat afremmen is inderdaad te vergelijken met de verwachting dat Sientjes zoon braaf bezig blijft met optellen en aftrekken onder de 20.
Zolang Sientjes zoon zich niet in zijn kamer opsluit en zich 8 tot 10 uur lang over wiskundige problemen buigt zal het wel geen kwaad kunnen als hij er alvast mee begint. Op dezelfde manier denk ik dat het echt niet zo'n probleem is als mijn zo'n op zijn eigen niveau met één of twee leeftijdscategoriën hoger traint.
En hoe dat later dan moet dat zien we dan wel weer. Stapje voor stapje. Misschien geeft hij er over een jaar of twee wel helemaal de brui aan, omdat hij er schoon genoeg van heeft. Ook goed, dan heeft hij tenminste een leuke tijd gehad en ondertussen zeer goed leren zwemmen.
En als hij wel door wil gaan dan moet ik me ondertussen maar eens informeren hoe hij dan school en sport goed kan combineren zonder dat één van de twee daarbij in de knel komt. Wat de toelatingseisen voor dat soort scholen zijn en hoe hij daar naar toe kan werken, zodat hij op die leeftijd werkelijk een keuze zal hebben wat hij ermee wil gaan doen en die niet bij voorbaad is uitgesloten. Dat klinkt misschien wat voorbarig, maar zoals de zaken er nu voor staan betekent dat dat we binnen een jaar of van zwemvereniging zullen moeten veranderen met langere reistijden of moeten verhuizen.

Maar

Denk je dat het op deze manier tegen te houden is? Denk je dat je kind er iets mee opschiet? Wij denken dat niet meer.

Mijn vorige reactie was op fransien

niet op primavera.