

Algemeen Ouderschap
U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.

Eira
31-10-2012 om 22:10
Passende straf voor zoon die beeldscherm stuk maakt
Ik ben helemaal woest, onze zoon heeft voor de tweede keer in twee weken(!)een beeldscherm stukgemaakt (laten vallen), doordat hij een game niet kon winnen. De eerste van mijn laptop en de tweede van de tablet.
Ik ben vanavond zo kwaad op hem geworden! Heb hem meteen naar bed gestuurd nadat ik hem heb uitgefoeterd en de computer en tv van zijn kamer gehaald.
Mijn boosheid is nog niet gezakt, hij is overal zo enorm slordig mee en heeft totaal geen benul van de waarde van spullen.
Ik zoek dus een passende straf want hij mag het zolangzamerhand wel eens voelen vind ik:(

AnneJ
03-11-2012 om 16:11
Against all odds
Inderdaad Nickelo. Dat is verbijsterend om te merken als zelfs deskundigen er geen soep van kunnen koken. Daar kom je juist voor hulp en goede inzichten. Mogelijk dat er in een veel eerder stadium, juist ook door de hulpverlening, verwezen moet worden naar ouderverenigingen en inderdaad groepen als OOL. Het is toch helemaal niet nodig om jezelf een waardeloze moeder te vinden. Of inderdaad, zo het gevoel te hebben er alleen voor te staan.

Pirata
03-11-2012 om 16:11
Mooi he nickelo
Mooi altijd om te horen wat een echt goede therapeut kan bereiken. Onze zoon krijgt nu een soort rollenspelen van de AB-er, daar gebeurt in het klein wat jouw zoon ook heeft geleerd van de dramatherapeut. En hij is net een paar weken begonnen met de integratieve kindertherapie. Opeens begint hij ons te vertellen wat zijn woedeaanvallen triggert. En dat helpt enorm, want daardoor komt er nu een dialoog op gang.
Wat jullie zeggen over de oordelen van anderen: oeh, dat is zo. Gewoon even aanpakken, haha. Alsof je dat niet allang geprobeerd hebt. Maar bij een kind met ASS-trekken is alle opvoeding toch wel even een tikkeltje complexer.

AnneJ
03-11-2012 om 17:11
Verwennen
En Eira laat je niet in de hoek zetten van de verwennende moeder. ASS komt niet door verwenning. De andere omgang met je kind, rekening houden met het stressvolle functioneren van je kind en je kind helpen daar rust in de vinden, is geen verwennen maar noodzakelijke ondersteuning. Ik zou wel eens wat strenger mogen zijn en dat soort gaat je niet helpen. Dat is alleen maar zonodig voor de buhne. Let vooral op wat praktisch helpt bij je kind en niet op wat anderen daar met hun gemiddelde kinderen, en hun opvatting dat de buren het altijd slechter doen dan zijzelf, van vinden.

nickelo
03-11-2012 om 17:11
Integratieve kindertherapie
Die is ook heel goed. Wij hebben dat met onze zoon gedaan toen hij 8/9 was. We hebben daar toen ook zelf de oudercursussen gevolgd. Meerdere keren in een paar jaar. Die therapeut heeft ons toen al geleerd wat er bij onze zoon misging met zijn frustratietolerantie. Zij heeft toen niet gezien dat hij Asperger had. Maar hoe dat werkt begrijp ik inmiddels. Hoogbegaafde kinderen met Asperger worden vaak in 1 op 1 contact niet herkend door volwassenen. Hans Asperger zelf concludeerde al dat het echte probleem eigenlijk alleen zichtbaar wordt in groepen kinderen.
Maar ik vind integratieve kindertherapie echt geweldig. Wij hebben het toen gedaan bij Charlotte Visch zelf, de grondlegster dus. Ook die oudertrainingen. Ik vind haar aanpak met in gesprek gaan met je kinderen echt briljant. Dat het hier in huis vaak veel minder moeilijk was dan in de boze buitenwereld kwam omdat wij haar adviezen opvolgen. Heb je een exploderend kind? Dan heeft je kind van binnen pijn. Dus als je je kind wil bereiken, dan moet je niet boos worden of gaan straffen. Maar troosten en kalmeren. Begrip tonen voor het gevoel. Op die manier kon ik mijn zoon altijd binnen een paar minuten uit zijn woede halen. Daarna konden we dan praten over wat hij voelde. En tot slot een oplossing zoeken.
En ja: dat betekende soms wel degelijk dat er consequenties zaten aan zijn gedrag. Niet als straf, maar als consequentie. Als jij dit vernielt, dan kost dat geld. Bovendien bewijst het dat jij bepaalde zaken niet kun handelen. Dus een vernield beeldscherm betekent terugbetalen, maar het betekent ook bijv. andere spelletjes spelen die die woede niet ontketenen. Tot je in staat bent het spel te spelen zonder woede. Als je nog niet goed kunt autorijden, dan ga je niet de bergen in. Opbouwen.

Pirata
03-11-2012 om 18:11
Precies
Precies en dit was ook allemaal de reden dat ik Eira vroeg of haar kind wel "doorsnee" was. ASS-kinderen barsten heus van de mogelijkheden maar je kunt de normale handleiding er niet rücksichtlos op los laten, daarom sneden de eerste adviezen in deze draad ook niet helemaal hout.
Overigens heb ik hier voorlopig ook een game/computerverbod ingesteld, dit omdat de neiging ontstond om alleen maar voor schermen te hangen en zichzelf niet meer te kunnen vermaken. Voorlopig voor 2 weken helemaal niks maar daarna ga ik er ook weer scherpere grenzen aan stellen dan eerst. Niet meer elke dag. Het was hier niet meer gezellig. Ik merk nu al het verschil, er is de hele dag gespeeld met broertje en nog tamelijk vredig ook.

Tineke
03-11-2012 om 18:11
Voorzichtig pirata
"Precies en dit was ook allemaal de reden dat ik Eira vroeg of haar kind wel "doorsnee" was. ASS-kinderen barsten heus van de mogelijkheden maar je kunt de normale handleiding er niet rücksichtlos op los laten, daarom sneden de eerste adviezen in deze draad ook niet helemaal hout."
Ik denk dat er hier meer ouders lopen van kinderen met ontwikkelingsproblemen, dan zonder. Dat je het niet weet van alle forummers is niet erg, maar ga er niet zomaar vanuit dat anderen niet ervaringsdeskundig zijn.

Anneque
03-11-2012 om 18:11
Pirata
Dit heb je iets te snel geconcludeerd. Overigens denk ik dat het stellen van grenzen niet alleen de ontwikkeling van NADH-kinderen ten goede komt, ik zou bijna zeggen: integendeel.

Pirata
03-11-2012 om 18:11
(k)aatje
Aatje dat is zeker waar, dat er hier een hoog gehalte aan ouders met kinderen met een of ander ontwikkelingsprobleem is. En misschien moet je een kind ook niet helemaal anders beoordelen al naar gelang er nu sprake is van ASS of niet, maar het zet het geheel wel in een totaal ander perspectief. De eerste commentators wisten waarschijnlijk niet dat er sprake was van een extra handleiding. Wat ik zelf zie bij Eira (sorry Eira, ik ga het nu even over jou hebben) is een moeder die flink worstelt met de problematiek van haar kinderen. Ze kunnen heel doorsnee zijn maar op andere momenten ook weer helemaal niet. Precies wat ik zelf thuis herken met mijn eigen PDD-Nos/ADHD-zoon. Die kan zo gewoon zijn en zo supergaaf en toch vliegt hij soms volledig uit de bocht. En dat is moeilijk, dat verschil. Want je weet dat het meestal goed gaat, maar jammer genoeg niet altijd. En dan gaat het ook goed fout. Die balans is ontzettend moeilijk.

Pirata
03-11-2012 om 18:11
Anneque
Wat bedoel je precies? Dat er dezelfde regels gelden voor ASSers als voor niet-ASS-ers?

Anneque
03-11-2012 om 18:11
Nee dat bedoel ik niet
Ik bedoel dat ook (en soms juist) kinderen met ass of een andere ontw. stoornis er baat bij hebben als hun ouders duidelijke grenzen stellen. Natuurlijk vergt dit bij IADH-kinderen vaak een aangepaste aanpak, dat betwist ik niet en daar heb ik het ook helemaal niet over gehad.

AnneJ
03-11-2012 om 19:11
Grenzen
Oeps, ik denk juist dat het ook voor zogenaamde gewone kinderen handig zou zijn om ze te benaderen met de richtlijnen voor kinderen met een ass. Voorspelbaarheid, erkenning van de lastige kanten van het leven, samen puzzelen om het beter te maken. Tijdig plannen van zaken en je daar dan ook aan houden, kinderen een vaste tijd naar hun kamer sturen om te landen, extra attentie voor sacherijnigheid door honger, dorst of slaapgebrek, ook als ze al ouder zijn, afijn al die zaken die hier hun vrachten dagelijks afwerpen. En grenzen stellen vind ik, sorry hoor, gewoon een soort opvoedslogan, iedereen vind er van alles van. En het lijkt of je het dan eens bent, maar je weet niet waar je het dan over eens bent, want dat kan voor iedereen anders zijn. Hier is eigenlijk maar 1 grens en dat ben ik, als je aan mij komt dan heb je onmiddelijk de grens bereikt. Verder denk ik niet in grenzen maar in mogelijkheden en juiste routes en hoe op het juiste pad te blijven. En natuurlijk zijn er dingen die niet mogen, die buig je om, leg je uit, zoek je uit waarom het eventueel niet lukt. De meeste grenzen zie je trouwens pas als ze overschreden worden. Je mag geen moord plegen of zoiets.

Tineke
03-11-2012 om 19:11
Heel goed kijken
Even hoe ik het doe: heel goed kijken naar wat een kind nodig heeft om te leren, en heel goed kijken naar waar de ingang zit om het te kunnen leren. Voor kinderen zonder ontwikkelingsproblematiek is dit een heel stuk eenvoudiger dan met. Maar het principe blijft hetzelfde.
Als ouder moet je signalen van je kind oppikken. In dit geval: het signaal is: door games té gefrustreerd raken. Wat moet het kind leren? De oplopende frustratie herkennen. De oplopende frustratie weer doen verminderen.
Dit principe is ook hetzelfde voor kinderen met of zonder ontwikkelingsstoornis. Alleen de manier waarop het geleerd kan worden, dat zal per kind verschillen. Het ene kind leert door ervaring, het ander door erover te praten, weer een ander kind door eindeloos te puzzelen, of door te herhalen, of gewoon, door het ouder worden.
Bij ieder signaal dat kind afgeeft, moet je bedenken of je er iets mee moet of niet. En het antwoord zal bij kinderen met bijv. autisme, bijna altijd 'ja' zijn.
En juist daarom, kun je en mag je het signaal niet bagatelliseren. Want dat ontslaat jou, als ouder, van de taak er iets mee te moeten doen. Iets aktiefs. Heel goed kijken, heel goed bedenken hoe of wat. Welke stapjes, op welke manier.
Ik ervaar als belangrijkste verschil tussen NADH en IADH, die inzet, de heel veel meer moeite die het jou als ouder kost, maar ook de heel veel meer moeite die het het kind kost.
Maar ik vind dat je als ouder, juist van een IADH-kind, verplicht bent die moeite te nemen. Zeker als het gaat over zoiets belangrijks als omgaan met frustraties. Want gamen is van tijd tot tijd misschien frustrerend, maar het hele leven is van tijd tot tijd frustrerend. En daar kun je moeilijk mee gaan gooien.

Eira
03-11-2012 om 19:11
Pirata, nickelo
Ja ik worstel inderdaad met mijn kinderen en zoals jij het beschrijft Pirata, dat ze de ene keer zo gewoon kunnen zijn dat je gewoon twijfelt aan hun Ass en de andere keer is het er weer helemaal, dat maakt het heel zwaar.
Nickelo schrijft: "Heb je een exploderend kind? Dan heeft je kind van binnen pijn. Dus als je je kind wil bereiken, dan moet je niet boos worden of gaan straffen. Maar troosten en kalmeren. Begrip tonen voor het gevoel." Dat vind ik heel mooi en dat doe ik meestal ook. Ik weet ook dat er meestal veel meer achter zit en daar wil ik rekening mee houden. DIt keer werd ik woest maar ja dat is ook logisch..
Wat je verder schrijft over die integratief therapeute, dat is iets wat ik al jaren zelf met mijn kinderen doe. Ik benader ze meestal op die manier en dat werkt idd beter dan welke straf dan ook. Straf is ook een teken van onmacht, al ga ik deze straf wel even volhouden omdat het gewoon de consequentie is van zijn daden. Ik pak hem er ook veel meer mee dan het beeldscherm terug te moeten betalen, dit voelt hij veel meer.
Wat mij altijd wel heel erg frustreert is die mening van anderen zonder zorg intensief kind en daarom viel ik ook ontzettend over de uitspraken van sommigen hier. Mensen weten het gewoon niet waar ze het over hebben en ook alle kinderen met Ass hebben niet eenzelfde aanpak.
Om nog even een voorbeeldje te noemen waarom ik het niet zo somber zie. Mijn oudste zoon, ook Ass, was een aantal jaren geleden nog veel agressiever, hij heeft daar zelfs nog medicatie voor gehad omdat we het niet meer konden handelen. Ook dit is nu over, puur en alleen door onze aanpak want er is geen therapeut aan te pas gekomen. Inmiddels is hij van de medicijnen af (gelukkig) en is het een hele zelfstandige en wijze jongen en is de agressie volledig verdwenen..

FayW
03-11-2012 om 19:11
Eira
Jij vraagt in je eerste bericht "om een passende straf want hij mag het zolangzamerhand weleens voelen" zonder erbij te vertellen dat je kind ass heeft. Dat vertel je pas nadat je ook gezegd hebt dat je je kinderen teveel verwend hebt.
Ik vind het onnodig en onaardig dat je boos wordt om "verkeerde" adviezen. Iedereen bedoelt het goed en wil je helpen met hun reactie. Pik er gewoon uit wat jou handig lijkt.

Anneque
03-11-2012 om 19:11
Ja zeg
Annej, nu doe je net alsof ik met "grenzen stellen" pretendeer hét antwoord te hebben gegeven op de aanvankelijk gestelde vraag, of dat dat het allesbepalende motto in de opvoeding van mijn kk zou zijn. Ik reageerde nu alleen op Pirata, die veronderstelde dat aanvankelijk vnl ouders reageerden met NADH-kinderen, en dat die eerste adviezen "niet helemaal hout sneden". Mijn rea daarop was dat het idee van grenzen stellen (onderkennen dat dit gedrag problematisch is en dat aan het kind duidelijk maken - op welke manier hangt dan idd in grote mate van het kind af) niet voorbehouden is aan ouders van NADH-kinderen - integendeel.
Eira vroeg in haar eerste posting om advies. Mijn reactie was: dit gedrag laat geen toegeeflijkheid toe, vraagt om duidelijke grenzen en je ziet het te rooskleurig. Dat verandert niet nu ik weet dat Eira’s kind ass heeft. (Dat beeld is bij mij overigens wel wat bijgesteld na meer berichten van Eira te hebben gelezen).
Vind overigens reacties van het type: “je weet niet waar je het over hebt” erg vervelend en bovendien feitelijk onjuist.

FayW
03-11-2012 om 19:11
Grenzen annej
Niet schelden, niet anderen oijn doen en geen spullen kapot maken. Lijken mij duidelijke grenzen.

Pirata
03-11-2012 om 19:11
Anneque
Ik heb nergens beweerd dat "men" niet weet waar het over gaat. Ik heb alleen steeds beweerd dat die ASS er wel degelijk toe doet in de benadering. En dat was niet bekend na het eerste bericht. Je kunt een "gewoon" kind benaderen als een ASS-er en het zal vast goed uitpakken. Maar doe het andersom en je zal vaak tekort schieten. Omdat de aanpak die bij een kind zonder ASS wel werkt, voor een ASS-er tekort kan schieten omdat er zoveel meer speelt.
Zeker weten dat iedereen hier met de beste bedoelingen reageert, maar dat gebeuren van "je moet gewoon zoals met elk kind doen", dat gaat nu eenmaal niet bij ASS.
Waarbij ik overigens geheel onderschrijf dat er grenzen moeten zijn en dat het feit dat je ASS hebt niet als excuus mag worden gebruikt. Het maakt de zaak wel complexer.

Eira
03-11-2012 om 21:11
Dat zei ik
Maar ik had idd ook niet aangegeven dat zoon Ass had..
Aan de andere kant vond ik bepaald reacties ook niet zo leuk wanneer mijn kind geen Ass zou hebben, ik vind niet dat men meteen zo door moet draven namelijk, dat is overdreven. De een heeft nu eenmaal een gematigder karakter dan de ander en dan is het ook nog zo dat bij de een een bepaalde benadering wel werkt en bij de ander weer niet.
Toen ik het draadje startte was ik ook nog erg boos en was het net gebeurd, dan reageer je ook vanuit die emotie.

AnneJ
03-11-2012 om 21:11
Positief formuleren
Rustig en duidelijk praten met elkaar en altijd positief blijven over jezelf en over een ander. Spullen heel houden en andere mensen en jezelf een goed gevoel geven en alleen aanraken als je zeker weet dat een ander dat goed vind. Negatief geformuleerd land het meestal niet en blijven mijn kinderen hangen in de beelden die die negatieve formulering oproept.

FayW
03-11-2012 om 22:11
Jaja maar ik had het tegen jou annej j-)
Hoe je het ook formuleert, de grenzen blijven hetzelfde. Het gaat hier niet alleen om jouw kinderen. Ik vind jouw beschrijving wel positief, maar nogal vaag. "Spullen heel houden", mag je dan wel een Lego bouwwerk uit elkaar halen? En wat moet je met "altijd positief blijven over de ander" als je (terecht) boos bent? Mijn kinderen mogen best negatieve dingen zeggen als ze het maar zonder schelden en schreeuwen doen.

AnneJ
03-11-2012 om 23:11
Ik gaf ook antwoord op jou mail over grenzen stellen. Iets niet doen land hier niet goed, letterlijk blijft het beeld dan hangen van die dingen die je juist niet wilt. Dat is geen grapje, dat is letterlijk zo. En natuurlijk is er ook altijd een context dat maakt het ook zo lastig. Dan hebben ze net begrepen hoe ze iets wel moeten doen en dan doen ze het in een andere context met een heel ander effect. En nee, boosheid is hier niet handig dat loopt snel uit de hand. En door het onbegrip de hele dag hebben ze de hele dag wel reden om boos te zijn. Daarom ging het dak er hier vroeger heel vaak af. Je gaat als ouder ineens snappen hoe slordig zogenaamd gewone mensen met elkaar omgaan. De juf spreekt iets af maar omdat de context wijzigt gaat dat feest niet door. Dat is voor mijn kinderen onbegrijpelijk omdat het ze vaak ontgaat dat de omstandigheden veranderen. Bovendien kunnen ze niet makkelijk schakelen. Veel zaken komen danook oneerlijk op ze over. Inmiddels snappen ze dat veel beter en lukt het ook om dat met een korrel zout te nemen en is het een signaal voor hen dat ze iets niet begrepen hebben en daar kun je naar vragen. Die communicatie is echt een lastig ding, vooral ook omdat ze veel sterker dan andere kinderen geneigd zijn om de schuld bij een ander te leggen. Dus heb ik veel tekst waarin ik ze aanraad eerst naar zichzelf te kijken, wat kun jij doen. En zaken zijn niet zo persoonlijk tegen jou gericht. De meeste mensen zijn met zichzelf bezig. Afijn. Je gaat er als vanzelf heel anders tegenaan kijken. Ik zie dat gedrag handig of niet handig is maar ik ben niet bezig met grenzen.

FayW
03-11-2012 om 23:11
Ik begrijp je wel annej
Maar het gaat hier om het in woede kapot maken van spullen. Dat noem ik geen "onhandige actie" maar iets dat niet mag. Ik zie het onduidelijke niet daarvan en weet niet in welke context het kapot gooien van iets omdat je kwaad bent wel zou mogen.

Tirza G.
03-11-2012 om 23:11
Maar eira
Eerst zeg je dat alle kinderen met een ASS anders zijn en dat je de een niet met de ander kunt vergelijken én dat de aanpak bij de een niet per definitie helpt bij de ander en vervolgens gebruik je je oudste zoon als voorbeeld: die was ook zo, maar het is toch goed gekomen. Dat zegt toch niks over deze zoon? Immers, ieder kind/ASS-er is anders en heeft een andere aanpak nodig.
Tirza

AnneJ
04-11-2012 om 01:11
Dat kun je een grens noemen: niet uit woede spullen kapot maken, maar ik zie een kind dat nog niet weet hoe te voorkomen dat het meegesleept wordt in de eigen emotie die enorm kan zijn. Extreme emotie, niet gewoon een beetje gefrustreerd. Mijn eerste zorg is voor dat kind, die spullen zijn bijzaak. En zeggen dat het niet mag, daar is de grens, helpt niet zolang je dat kind niet helpt greep te krijgen op die emotie. Het is onvermogen geen onwil. Tenzij je het normaal vind om een kind te bestraffen voor onvermogen zoals dat vroeger ging dan kan ik me daar iets bij voorstellen. Misschien heb je de woede van Matthijs gezien, je kunt dat zien als enorm intimiderend, de vonken spatten eraf, je vraagt je af of hij iemand aan gaat vliegen, en dat mag niet. Je kunt ook de onmacht zien, de wanhoop, het onvermogen om met de situatie op een redelijke manier om te gaan. Daar zit ook het ontwikkelpunt, daar valt iets te leren voor dit kind. En voor jezelf uiteraard.