Passende straf voor zoon die beeldscherm stuk maakt

Ganzenbord:)

We doen wel gewoon spelletjes maar dan kan hij juist heel goed tegen zijn verlies:) Het zit hem in wat gamen met je doet, ik weet nog wel dat ik dat vroeger ook wel had, je zit zo ingespannen en wilt winnen. Ik heb ook wel eens een gameboy door de kamer gesmeten hoor toen ik jong was en ik ben ook geen hooligan geworden.
Echt dames, ik vind die vergelijking nergens op slaan, nog steeds niet, ook niet dat hij op een glijdende schaal zit.
Deze vergelijkingen gaan veel te ver.
Wat mij betreft is het hiermee nu klaar in deze draad.
Bedankt voor alle adviezen en goedbedoelde raad maar ik geloof dat wij het hier goed aangepakt hebben en houden ons aan deze straf.

Eira

Ik vind de vergelijkingen ook wel wat ver gaan. Maar wat nu volgens mij voorop moet staan is hoe je dit in de toekomst kunt voorkomen. En ik betwijfel of het louter laten uitzitten van zijn straf voldoende bijdraagt aan zijn woedebeheersing/frustratietolerantie.
Die games, daar wordt je inderdaad ingezogen. Dus zorg er voor dat dat niet meer kan gebeuren, door alleen nog bepaalde spellen aan te bieden. De spellen waar hij te heftig op reageert, helaas pindakaas. En laat hem regelmatig een pauze nemen, dat helpt ook om niet te zeer in het spel gezogen te worden.
Dat artikel in Balans Magazine zou ik zeker even lezen.

Pirata

Dat ga ik zeker doen! Dank je wel voor de tip.
En fijn dat je het met me eens bent wat betreft de vergelijkingen.
Verder ben ik het helemaal eens hoor met het feit dat we iets moeten doen met zijn woede beheersing.

Vergelijken (meta)

Eira, volgens mij ging het zo: hoe meer jij het gedrag van je zoon aan het goed praten was, hoe meer jij geconfronteerd werd met hooligans, vandalen en relschoppers. Dat was wat in dit draadje gebeurde. Iedereen ging steeds een stapje verder om jou er van te doordringen dat het uiten van frustraties op deze manier (dure dingen slopen) geen goed manier is, niet acceptabel, niet wenselijk. Maar het had alleen tot effect dat jij nog meer ging vergoelijken.
Maar ik hoop van harte dat je echt er iets mee gaat doen, en niet alleen 'ja' roept om van ons gezeur af te zijn, net als je zoon...:)

Je vergoeilijkt nog steeds

" Ik heb ook wel eens een gameboy door de kamer gesmeten hoor toen ik jong was en ik ben ook geen hooligan geworden."

Hooligan

Eerlijk gezegd vind ik dit soort speculaties nogal flauw. Er is namelijk geen rechtstreeks verband tussen het kapot maken van je eigen spullen in je jeugd en het vernielen van straatmeubilair, laat staan het molesteren van mensen, in Haren. En je kunt er ook niet veel mee. Omdat je kind een hooligan in Haren kan worden van het vernielen van zijn computer moet je.............????? Er is dus ook geen logisch advies uit te verwachten. Behalve dan dat sommigen menen groot uit te moeten pakken omdat ze nog steeds denken dat straf de manier is om een kind groot te krijgen. Het ligt veel dichterbij. Een kind is ook een individu en je helpt je kind grip te krijgen op zichzelf door uit te leggen en mee te denken en te sturen in de mogelijkheden. Lijkt me een kwestie van respect voor je kind. Heftig reageren, boos worden, straffen doet een kind krimpen. En vernedering lijkt mij juist een reden om agressief en onbeheerst te worden.

Straf?

Anne J: " Behalve dan dat sommigen menen groot uit te moeten pakken omdat ze nog steeds denken dat straf de manier is om een kind groot te krijgen."
Gek. Ik lees hier vooral dat men vindt dat kind de gevolgen van zijn gedrag moet ondervinden. Vooral Eira heeft het over straf.
Ik ben principieel tegenstander van straf. Ik ben groot voorstander van duidelijke gevolgen. Te gefrustreerd of boos door een game? Dan ben je blijkbaar niet toe aan het spelen van games. Een beeldscherm in woede vernielen? Dat zul je moeten vergoeden (wie anders?).
Binnen korte tijd een tweede beeldscherm vernielen, laat zien dat kind in elk geval geen gevolgen ondervindt van zijn gedrag. Even een boze moeder, nou ja, dat gezeur gaat ook wel weer voorbij.
Als je nooit leert hoe je moet omgaan met frustraties als kind, hoe moet je dan ooit het hoofd bieden tegen complexe situaties waar je als (jong-)volwassene tegenaan loopt? Juist bij een kind met ASS komt dit helemaal niet vanzelf goed, en moet er bewust getraind geworden.

Kaatje

Omgaan met frustraties kun je leren al kost het natuurlijk soms moeite en honderd keer zeggen en puzzelen. Voor mij staat dat los van vergoeden en zakgeld inleveren en wat nog meer. Dat soort maatregelen kan de frustratie nog verder laten oplopen en daar ben jij als ouder dan de aanstichter van. Terwijl kind vooral ervaren heeft dat het niet lukte om die explosie binnen te houden krijgt kind er ook nog straf, pardon consequenties, bij. Gevolgen ervaren is toch wat anders dan door jou bedachte en veroorzaakte gevolgen.

Sorry annej

Juist een kind met ass heeft meer aan duidelijke grenzen dan aan oeverloze discussies en uitleg. Je maakt iets kapot, dus moet je een nieuwe kopen.
Van mij had zoon na het kapot maken van de laptop al zo'n "straf" gekregen: terugbetalen en voorlopig op geen enkele computer. En als het weer wel mag, alleen op zijn eigen pc met afspraken over boos worden. Mijn dochter vertelde (nav dit draadje) dat als zij heel boos wordt met kussens gaat gooien.

Fay blijkbaar kun je daar dus ook over van mening verschillen hoe je een kind met een ass opvoed. En er zijn natuurlijk ook verschillende ouders met verschillende perspectieven. Ik heb het hier naar tevredenheid al jaren klein weten te houden, geen oeverloos gedoe met passende straffen maar gewoon waar gaat het over en hoe leiden we dat nu en in het vervolg in goede banen, zonder emoties, vergelding of dwang. En natuurlijk geef je een kind korte concrete instructie maar herhaalt dit zo lang het nodig is.

Maar annej

"Dat soort maatregelen kan de frustratie nog verder laten oplopen en daar ben jij als ouder dan de aanstichter van."
Als je de ouder al aanstichter noemt, dan gaat dat wat mij betreft ook over de beginsituatie: als ouder voorkom je de frustratie door tijdig in te grijpen bij het gamen, opdat ontploffen gewoon niet nodig is. Tijdig stoppen is eerst taak ouders, en later taak kind.

Kaatje

Daar ben ik het dus helemaal mee eens, als ouder leer je steeds beter situaties aan te zien komen en dan te voorkomen hoewel ik al weer lichte weerstand ervaar bij zoiets als 'ingrijpen'. Bijsturen, afleiden en kind helpen te signaleren wat er gebeurt en te sturen op kind's eigen greep op zaken lijkt me handiger. Het is natuurlijk maar wat je onder 'ingrijpen' verstaat. Bij een toenemend geluidsniveau ga ik erbij staan luisteren en kijken en langzaam meedoen door 'oeps' te zeggen of commentaar te leveren en te vragen of dit nog wel behapbaar blijft voor kind danwel door mee te doen zaken te laten zakken. En natuurlijk kun je bepaalde games afwijzen maar ingrijpen en afpakken is weer een andere zaak. Je kunt kind wijzen op de consequenties en mee laten helpen hoe daarmee om te gaan zonder direct iets af te pakken.

Voorkomen

En je kunt niet altijd voorkomen dat iets toch fout loopt. Jammer, geen drama van maken. Afkoelen en opnieuw beginnen, denk ik dan maar. En ik zie hier dat het steeds beter gaat nu ze pubers zijn om zelf te sturen in situaties. Daar helpt ook bij dat ze een fijne school hebben en zichzelf mogen zijn en geaccepteerd worden en dat er ruimte is voor fouten maken en groei.

Nogal

Om eerlijk te zijn, ik vind iemand die zo kwaad kan worden dat ie tot twee keer toe een beeldscherm molt nogal beangstigend.
Zo kwaad worden IS niet normaal.
Hier in huis ook een dertienjarige jongen, vierkante oogjes zo'n beetje, maar nooit zoiets aan de hand gehad.
Voor mij zou het trouwens heel simpel zijn: reageer je op zo'n manier op een game, dan gaan games de deur uit. Leer dan maar breien of kleien of zo. Of ga hardlopen of honderd pushups doen.

Gameboy door de kamer smijten vind ik ook niet normaal trouwens, dus dat lijkt me geen excuus voor zoons destructieve gedoe.

Kwaad worden

Zo kwaad worden is soms de realiteit voor een kind, maar ook een volwassene, met een ASS. Dat hoort er gewoon bij omdat ze vaak een hele emotionele binnenwereld hebben maar er weinig greep op hebben. En bovendien kunnen die emoties heel snel wisselen, soms met, soms zonder greep erop. Daar moet je wat mee. Maar wat dan? Afpakken en verbieden? Games de deur uitdoen en je hebt weer een ander heet hangijzer waar over ontploft kan worden.

Eens

Een met AnneJ. Voor het kind van Dirksmama is zo'n uitbarsting misschien heel raar maar die zal vermoedelijk geen ASS hebben. Begeleiden is het motto. En geef 'm dan wel iets te gamen waarvan hij niet zo snel uit zijn dak gaat. Zo'n spel waarin je een stad moet bouwen ofzo. Of een vliegveld (Skyrama is leuk). En praat over wat er gebeurt met zijn emoties, en probeer hem te helpen dat te reguleren. Ik vind overigens wel dat hij financieel moet bijdragen aan de vervanging. Ook met ASS kosten die dingen nou eenmaal geld.

Tja anne j

Ik heb toch sterk het idee dat jij erg inzoomt op een bepaald woord, daar een eigen gedachte bij fabriceert en dat vevolgens projecteert op wat ik zeg. Zo lijkt het nu, voor jou, alsof we mijlenver uit elkaar liggen qua opvoedidee Ass. Volgens mij valt dat wel mee.
Ik vind dat we onze kinderen moeten opvoeden met het idee dat ze volwassen worden en dan moeten kunnen beschikken over een aantal vaardigheden. Omgaan met frustraties hoort daar voor mij zeker bij. Dat leer je door herhaling, veel puzzelen, maar op een zeker moment ook door gevolgen van je gedrag kunnen erkennen als gevolg. Je eigen aandeel kunnen zien. Juist dat is zo belangrijk. Als moeder ben je er steeds minder bij om altijd maar alles op te vangen. Zeker vanaf twaalf jaar wordt dat met de dag belangrijker om dat geleerd te hebben.
En ja, dat is misschien voor veel autisten te hoog gegrepen, maar als een kind cognitief sterk is, dan kan het kind dit leren. Maar dan moet je als ouder daar wel een 'project' van willen maken. En zeker niet denken "ach, hij is nog maar dertien, dat komt wel". Het komt niet vanzelf, en ook zeker niet met het gedrag goed praten.

Kaatje

Ik denk inderdaad niet dat er grote verschillen zijn. Voor mij is het wel verwarrend als de discussie verrijkt wordt met straf, consequenties en goed praten. Daar gaat het helemaal niet om en het leidt af van waar het wel om gaat bij een kind met een ASS. Hoe leer je dit kind de eigen emoties te hanteren. En ik geloof er niet in dat dat gaat lukken, anders dan dat je, zeker een cognitief sterk kind inderdaad, je kind helpt dat te herkennen, te erkennen, en er creatief oplossingen voor te vinden. Hoewel ik me goed kan voorstellen dat je ook kan kiezen voor het vergoeden van zaken, voor zover het niet bijdraagt aan de frustratie en niet afleidt van waar het werkelijk om gaat. Autisten en straf is een item. En al helemaal als je hier niet ziet dat dit geen eitje is als je meer dan gemiddeld moeite hebt met greep te houden op je emoties. Voor een kind voelt dat ook alsof het iets is dat hem of haar overkomt. Die realisatie dat je er wat mee kunt komt niet met opgelegde consequenties maar met doelgericht begeleiden en samen puzzelen en leren.
Die consequenties gaat uit van het idee dat een kind het heus wel kan als je ze maar de kans geeft. Als tie het maar voelt, die consequentie, dan snapt ie het wel en kan er mee stoppen. Maar een kind met een ass heeft die verbeelding vaak niet en moet je bij de hand nemen om oplossingen te vinden.

Consequentie

Ik begrijp wat je bedoelt, Anne. Toch weiger ik de consequenties als straf te zien. Je gebruikt als ouder wel degelijk je macht, maar niet bestraffend, slechts beschermend.
Het kind dat nog niet uitkijkt op straat, mag nog niet alleen in het verkeer.
Het knd dat nog trap kan lopen, bescherm je met een traphekje.
Het kind dat ontploft door een game, mag niet (zonder toezicht) gamen.
Het gaat er dus niet om "voel het maar, daar leer je van", maar veel meer om de ouder ziet wat het kind nog moet leren, beschermt het kind tegen eigen onkunde. En wat mij betreft zijn het traphekje, de hand bij oversteken en het niet mogen gamen, echt hetzelfde. Dat een kind dat traphekje niet leuk vindt, tja, jammer dan. Liever het kind even huilen, dan straks de ouder huilen.

En een vraag aan eira

Je zei ergens dat je zoon voor straf een maand niet mag gamen. Mijn vraag is: wat gaat je zoon in de maand leren zodat hij over een maand wel veilig kan gamen? Wat ga je hem leren? Waarom denk je daar precies een maand voor nodig te hebben? Hoe ga je hem dat leren?

Beschermend

Kan ik me ook wel voorstellen. Belangrijk is dat je kind dat ook zo begrijpt en ervaart, want daar gaat het om. Toen zoon klein was en soms onder druk en veranderingen (toen snapte ik dat nog niet zo maar toch) hardhandig werd tegen andere kinderen. Dan sloopte ik cartoonnet van de tv voor de rest van de week. Ik waarschuwde ook de opvang dat ik dat wilde weten. In cartoons is lelijk vallen of elkaar pijn doen iets om te lachen maar in het echt is het helemaal niet leuk voor jezelf niet en voor de ander niet.
En als je dat verschil niet weet kun je niet kijken naar dat soort dingen.
Toen zoon klein was, 3/4/5/6 jaar kwam ik er mee weg, nu zou dat niet meer gaan, het is ook leeftijdsgebonden denk ik.

Gezin met ass

Een kind of volwassene met zo'n plofbui kan inderdaad heel intimiderend zijn. Ik denk dat een gemiddeld iemand dan ook geen idee heeft hoe het toe kan gaan in een gezin als dat van mij. En ja, vaak krijg je dan reacties dat dat anderen beslist niet zou overkomen want dan zou er stevig ingegrepen worden. Dat ingrijpen is hier echter de ervaring heeft zo weinig zin en werkt zelfs tegen. Kinderen, laat staan mensen met autisme zijn geen honden die je af kunt richten. Ingrijpen heeft voor mij juist iets van ouderlijke onmacht. In mijn hoofd zie ik dan kabouter Kwebbel die voortdurend roept: ik zal, ik zal, ik zou, ik zou! Ouderlijke onmacht denk ik dan maar. Inderdaad, wat kan Eira haar zoon leren door het gamen een maand te verbieden. Maar ook, kind van Eira mee laten denken hoe zo'n plofbui voorkomen kan worden omdat het naar is voor jezelf om in zo'n draaikolk van emoties te zitten en stom is voor de spullen die kapot gaan. En kinderen zijn slimmer dan je denkt.

Autisme

Hier ook een zoon met autisme die helemaal door het lint kon gaan. Wat hier goed geholpen heeft qua woedebeheersing was dramatherapie.

Hij was 11 toen hij daar mee begon. Ik gaf de dramatherapeute voorbeeldsituaties waarin hij vaak kon exploderen. Exploderen betekende dan enorm fysieke agressie. Ik maakte me dat enorm veel zorgen over, want die agressie was ook tegen leeftijdgenoten gericht.

In de therapie speelde de therapeute dan situaties na. Ze lokte dus in feite zijn emoties uit en daarbij leerde ze hem zijn gevoel te herkennen. Vervolgens gaf ze hem tactieken om dit gevoel om te buigen. Zoon had, mede door zijn intelligentie, niet veel ervaring met het doorlopen van frustraties. Hij was gewend dat hij heel vaak oplossingen voor zijn problemen kon verzinnen. Maar bij spelletjes waar je verliest, moet je wel door die frustratie heen. Dankzij dat oefenen bij de therapeute kon hij heel bewust die situaties ervaren. Hij leerde dat het niet het einde van de wereld was.

Dankzij die therapie herkende hij het opborrelen van de emotie, voor het onhandelbaar werd. Hij leerde ook hoe hij zichzelf uit de situatie weg moest halen. Voor die tijd moest ik hem altijd uit de situatie weghalen, maar ik wist dat dat eindig was. Hij werd groter, kreeg een leven zonder mij erbij, en dan? Hoe zorg je dan dat hij zelf zijn woede leert beheersen?

En eigenlijk gaat het niet om het beheersen van de emotie. Het gaat erom dat je leert om je gedrag als gevolg van die emotie te beheersen. Boos worden omdat je verliest mag best, mensen of dingen slopen niet.

Zoon is inmiddels 15 en hij heeft echt heel veel geleerd. En hij leert nog steeds, met dank aan deze basis.

De therapeute heeft overigens ook (later) met hem spiegelsituaties geoefend. Zij toonde dan het gedrag wat hij meestal liet zien. Zodat hij kon ervaren wat zijn gedrag bij een ander opriep. Daardoor begreep hij welk effect zijn gedrag op een ander had en ging hij zelf zijn gedrag bijsturen. Want hij wilde niet die ander dat gevoel geven.

Therapie

Wow Nickelo, zo'n therapeute lijkt mij goud waard, daar heb je echt wat aan. Dat is pas deskundige hulp.

Psychiater

De psychiater leek het geen zinnige therapie. Die probeerde me over te halen om medicatie te gebruiken. Ik heb moeten praten als brugman om duidelijk te maken dat IK er van overtuigd was dat dit wel kon werken. En dat ik medicatie echt als laatste redmiddel zag. Ik vind het echt heel jammer dat psychiaters liever aandringen op medicatie dan op therapie. Er is ook botweg meer aanbod op deze manier.

Als ik niet zo eigenzinnig was geweest, dan waren we nooit zo ver gekomen. Het erge vind ik dan wel dat je hier doorheen moet terwijl je meestal zelf al met de handen in het haar zit. De buitenwereld weet precies hoe zij jouw kind zouden opvoeden. Ergo: jij bent een waardeloze moeder. Dat was hoe ik mezelf voelde. Iedereen kan blijkbaar opvoeden, mijn kind ontspoort, dus ik moet wel een slechte ouder zijn met de verkeerde aanpak. Dus op de moment dat je zelfvertrouwen als ouder al op een dieptepunt zit, de buitenwereld het allemaal beter weet, moet je ook nog tegen de artsen inknokken om de juiste keuze te maken voor je kind. De deskundigen. Dat vond ik ook een schokkende ontdekking: dat de plek waar ik de hoop op echte hulp had, het dus ook niet wist. Dat ik er dus echt alleen voor stond. Met een kind dat ik op advies van school en BSO thuis moest houden, omdat zijn agressie onhandelbaar was.....

Dat er maar weinig mensen zo ver komen is dan ook niet toevallig. Nu krijgen we heel vaak van onze omgeving complimenten over de enorme inzet en geduld die we gehad hebben met ons kind. En sommige mensen zeggen zelfs dat ze nu pas begrijpen hoe dom hun conclusies waren.
Ik heb vaak bij alles wat ik deed, gedacht Against all odds. Nu pas durf ik opgelucht adem te halen.