Pappadag

Oh Hombre

Wat ontzettend jammer dat ik nu niet kan Liken...

Versimpelen voor de kinderen

Als het is om het duidelijk te maken voor de kinderen, vind ik het nog erger! Waarom kun je kinderen niet vertellen dat het dinsdag is en dat pappa dan altijd thuis is? De mijne zijn echt niet briljant maar hebben dat altijd uitstekend begrepen. Ik heb nooit begrepen waarom je voor kinderen aparte woorden zou gebruiken.

Mussie

Jij maakt van dinsdag dus een soort papadag, dat is niet handig want dan leert een kind dat op dinsdag alle papa's thuis zijn Dinsdag is gewoon de dag na maandag en voor woensdag, daar moet je niet meer van maken dan het is. Net zo verwarrend als woensdag gehaktdag noemen.

Mussie

Daarbij: het kan best wel eens zijn dat mannen eens een week hun papadag op woensdag houden en dat zou dus erg onlogisch worden voor jouw kinderen.

Ehh?

Ik snap je geloof ik niet, mijn kinderen zijn niet briljant zoals gezegd maar ze snapten altijd wel dat hun pappa een andere man is dan andere vaders. Gelukkig maar. En als hun vader ineens op woensdag thuis is, dan zeggen we dat hij deze week op woensdag thuis is. Begrijpen ze zomaar! Misschien zijn ze toch briljant!?

verzet tegen de natuur

Aha. Wanhopig verzet, zelfs. Poe hee.
Dan ben ik een aberratie. Ik val niet op stoere eikels. Ah well. Shit happens.

omdat

'Waarom kun je kinderen niet vertellen dat het dinsdag is en dat pappa dan altijd thuis is? '

Omdat het veel korter is om te zeggen: 'het is vandaag papadag'.
En kinderen snappen papadag sneller dan de dagen van de week.

Zeker korter

Maar die 7 of 8 extra woorden kan ik nog wel opbrengen. En ik vraag me echt af of kinderen dat sneller snappen. Ik heb geen vergelijkend onderzoek gedaan, maar ik zou echt niet inzien waarom ze zo'n uitdrukking sneller begrijpen. Ik blijf het een raar woord vinden.

Mussie

'En ik vraag me echt af of kinderen dat sneller snappen. Ik heb geen vergelijkend onderzoek gedaan, maar ik zou echt niet inzien waarom ze zo'n uitdrukking sneller begrijpen'

Omdat papadag en mamadag maar twee dagen zijn om te leren/onthouden, en de dagen van de week zijn er zeven?

Ik heb er uiteraard ook geen onderzoek naar gedaan ;-)

centjes

Daarom valt dat papadag woord voor mij in dezelfde catogorie als 'centjes' i.p.v. geld zeggen tegen je kind.
En ook hier zeer briljante kinderen die ondanks dat de dagen wisselden van zowel mama als ook papa en te tussendoor ook nog naar de BSO gingen én een oppas hadden tóch begrepen wie er was vandaag.
En voor wie er morgen is interesseerden ze zich pas toen ze de dagen van de week allang kenden. Ik geloof er niet in dat een kind dat nog niet naar de basisschool gaat, gaat vragen wie er morgen is...Hoogstens als je zelf begint over we gaan morgen naar....(vul in) Dat ze dan zelf vragen met wie.
De wetenschap dát er iemand is, is voldoende voor een kind. En zelfs als er niemand is....Hebben die van jullie daar ooit wakker van gelegen ofzo?
Van de week pastte ik op buurjongetje (3) die wakker werd rond 22.00 uur en die wist ook niet dat ik zou komen. Omdat zijn ouders nogal onverwachts weg moesten (familiegedoe). Het duurde natuurlijk alleen wat langer dan verwacht voor er iémand kwam, dus zijn volume nam behoorlijk toe.
En geen onvertogen woord hoor....hij zei letterlijk : "Ooo, daar ben je!" op opgeluchte toon. En pas nadat ie wat gedronken had en bijgekomen en geplast en er weer in lag, vroeg hij naar zijn vader en moeder. Meer alsof 'm dat op het laatste moment pas te binnen schoot. Dat ze weer terug zouden zijn als hij wakker was, was genoeg. En aangezien ik geen idee had wie van de 2 dat zou zijn heb ik dat in het midden gelaten. Hij vroeg er trouwens ook niet naar. Want ook daar is dat per dag nogal verschillend.
Ik denk dat de term papadag meer in 'zwang' is bij ouders die beiden een cariére hebben en zich graag naar de buitenwereld tonen als 'kijk 's hoe goed wij bezig zijn!' dan door ouders die dat zowiezo al niet meer dan logisch vinden en dat vanzelfsprekend vinden. Dat die term ter verduidelijling van de kinderen bedoeld is geloof ik al helemaal niet, om wát te verduidelijken dan?
Die is alleen bedoeld voor collega's en vrienden zodat ze goed snappen dat die die dag niet welkom zijn voor onverwachte telefoontjes enzo...wat dat kan zo'n moderne papa niet handelen allemaal tegelijk. Die is de rest van de week niet gewend om te multitasken dus vandaar dat m dat moeite kost om zoiets te combineren.
groeten albana

welnee Albana

'Ik denk dat de term papadag meer in 'zwang' is bij ouders die beiden een cariére hebben en zich graag naar de buitenwereld tonen als 'kijk 's hoe goed wij bezig zijn!' dan door ouders die dat zowiezo al niet meer dan logisch vinden en dat vanzelfsprekend vinden'

Wat een onzin. Ik werk 'maar' 26 uur per week en mijn ex-man werkt tegenwoordig bij de technische dienst na jarenlang automonteur geweest te zijn. Wij maken niet eens gebruik van de BSO omdat er altijd iemand beschikbaar is na schooltijd en op vrije dagen. Niks carriere hier dus, maar wel papadagen (en mamadagen). Gewoon, omdat het lekker makkelijk bekt.

Onderwerp ligt blijkbaar gevoeliger

dan het lijkt, als ik zie hoelang er al nieuwe reacties toegevoegd worden. Grappig.

Pappadag vind ik eigenlijk op hetzelfde vlak liggen als 'pappa past vandaag op'. Ik vind het zo vreemd dat er een speciaal woord nodig is om aan te geven dat je kinderen niet alleen op de bank zitten, maar wel degelijk door een ouder worden verzorgd en in de gaten gehouden. Als iemand al vragen heeft, voldoet 'mijn man is thuis' dan niet net zo? Of tegen de kinderen 'pappa is morgen thuis, dus als er vragen zijn...'.

Het is fijn dat ieder mens unieke eigenschappen heeft en vanuit dat feit een mening heeft. Ik probeer me dan ook slechts te verwonderen bij bepaalde opvattingen. Zo ook bij dat een man dus inboet aan aantrekkingskracht als hij de 'moederrol' op zich neemt in het gezin. Toen ik nog geen kinderen had, zag ik vanuit de bus een vader, een grote sterke vent, stapje voor stapje met zijn dochtertje over straat lopen. Ik vond dat zeer ontroerend om te zien. Het is me apart genoeg altijd bijgebleven. Een vader die zichtbaar zorgt, attent is voor zijn kind(eren), daar ook eerlijk voor uitkomt en niet pas naar voren springt als kind op voetbal zit of waar even een pittig gesprek over gevoerd moet worden met de juf, vind ik júist eerder sexy, dan ruwe bolsters die doen alsof ze daar te stoer voor zijn. Maar ieder zijn meug natuurlijk.

Grappig

Ha, ik heb wat losgemaakt met mijn opmerking De vader die ik noemde (die schooltijdenwerker) is overigens nog wel een leuke vent, en als hij werkt heeft hij ook best een aardige baan. We werken min of meer in 'dezelfde branche', aan verschillende kanten van de tafel, dus die neem ik wel serieus. Er is ook nog een andere vader, bedacht ik later, die helemaal de rol van bijklussende moeder op zich heeft genomen. Zijn vrouw heb ik nog nooit gezien, is er wel maar heeft een goede baan en is veel op reis. Vader werkt niet, maar zorgt voor alle kinderen. Ik hoorde hem laatst vertellen dat hij misschien wel parttime iets wil gaan doen als de jongte 4 is. Nou sorry, maar dat vind ik wel ontzettend truttig. Van een vrouw zou ik dat nog wel accepteren, maar zo'n man kan ik dan niet meer serieus nemen. Vinden jullie dat dan niet 'erg'?

Niet dat

stoere vaders niet attent zijn. Laat ik dat misverstand alvast voor zijn. Maar het gaat mij er om dat ik het apart vind dat een man aan aantrekkingskracht inboet voor sommige vrouwen, als hij de was opvouwt of meer zorguren maakt dan zijn vrouw. Dat verbaast mij.

Ha ha Katniss

Dat vind ik wel 'erg' ja, dat je het van een vrouw acceptabel vindt dat ze voor de kinderen zorgt en 'wel weer iets wil gaan doen', parttime, onder schooltijd vanzelfsprekend als de jongste vier is maar dat je het van een man truttig vindt. Persoonlijk (maar ja, het woord zegt het al, da's heel persoonlijk hè) vind ik dit in de huidige tijd gemiddeld genomen een truttige redenering. Van mannen niet meer dan van vrouwen. Maar ja, die beelden over echte mannelijkheid en echte vrouwelijkheid hè, die blijken erg hardnekkig.

Aagje

Dan ben ik geen gemiddelde vrouw. Ik vind een kokende man echt ontzettend sexy, en ook een strijkende man trouwens. Ben ik wel een vrouw eigenlijk, want ik ben ook nog eens een poosje fulltime kostwinner geweest. Ai. Moest toen veel op reis voor mijn werk ook, en als ik dan weg was belde steevast mijn vader de eerste avond mijn man op om te vragen of hij het wel allemaal redde, alleen. Man ergerde zich dood daaraan (we hebben altijd allebei 4 dagen gewerkt, en 1x een poosje dus waarin hij niet werkte, door omstandigheden).
Mijn jongere mannelijke collega's noemen hun dag trouwens allemaal "parttime dag", zie ik in hun outlookagenda's.

Wat op het moment wel lastig en ergerlijk is dat de huidige werkgever van man (althans, de rooster maker) elke keer weer over zijn vrije dag heen roosters, of er vergaderingen of werkbezoeken op inplant. Man weigert dat categorisch, maar ze blijven het proberen en vinden het ook gek. Doen ze dat bij de jonge parttime werkende moeders met kleine kinderen ook, vraag ik me dan af?

Strijken en poetsen

Mijn vriend (die alleen woont) strijkt en poetst ook hoor, en heel wat beter dan de gemiddelde (huis-) vrouw. Daar ligt het niet aan, en dat maakt een man ook niet meer of minder aantrekkelijk. Hoewel, als hij zijn huis zou laten vervuilen zou ik dat natuurlijk niet zo stoer vinden Het ligt ook niet aan ambitie, want hardwerkende loodgieters vind ik net zo stoer. Ik denk dat het toch echt het beeld van ft thuis theedrinkende mannen is die met de wasmand voor hun neus naar koffietijd kijken, wat ik niet aantrekkelijk vind.

On topic

Waar het volgens mij in de vraagstelling vooral over gaat is dat zorgen door mannen en vrouwen maatschappelijk gezien verschillend gewaardeerd wordt.
Aan de ene kant werden een boel vrouwen van mijn generatie (eind jaren 60) al opgevoed met de gedachte dat voor hen opleiding net zo belangrijk was als voor mannen en dat je na die opleiding deze te gelde zou maken door te werken. Ik zelf ook. Tegelijkertijd is men maar gedeeltelijk anders gaan kijken naar zorgtaken dan eerder. Toen onze eerste werd geboren vroeg he-le-maal niemand aan mijn man of hij na de geboorte van kind zou blijven werken. Ik kreeg die vraag juist heel erg veel, in allerlei varianten. Toen ik eenmaal weer (fulltime) werkte vroeg men regelmatig aan mij hoe ik dat dan dan nu deed met mijn kind, mijn man kreeg die vraag echt nooit.

Nu was het voor ons altijd vanzelfsprekend dat we allebei zouden werken. En ik had tijdens mijn studie wel gezien hoe dat ging: vrouwen gingen vaak meteen al parttime werken met het oog op de komst van kinderen. Als dan de combinatie werken en zorgen alsnog te zwaar werd, was de rekensom vaak gauw gemaakt en zegde de vrouw het vaakst haar baan op. Dus zette ik in op ft werk en heb dat tot na de geboorte van ons tweede kind gedaan. Daarna wilde ik graag werken binnen een bepaalde sector, maar daar lagen de uren niet voor het opscheppen. Dus ging ik banen accepteren van minder uren om er maar tussen te komen.
Ondertussen werk ik weer 90%. Daar word ik nog wel eens op aangesproken (wel pittig hè, met een gezin met drie kinderen. Hoe doe je dat toch?), mijn man werkt nog steeds ft, zelfs meer. En hij heeft een 'hogere functie' dan ik. We hebben verder een evenwichtige verdeling tussen werk en zorg.
Ik merk dat 'men' vindt dat ik het erg met hem getroffen heb. Is ook zo :-), maar op de een of andere manier klinkt er wel wat veroordeling in door: ik ben wel een heel dominante vrouw die ook nog dingen van haar man vraagt terwijl hij toch meer werkt en meer geld binnen brengt dan ik. Mijn zorg wordt als veel vanzelfsprekender beoordeeld als die van hem. Zijn zorg wordt dus ook als meer bijzonder gezien. Gelukkig niet door iedereen, hoor, maar toch....

Dat het allemaal nog steeds zo is, vind ik wel bijzonder. Maar ja, blijkbaar is de maatschappij nog steeds niet ingesteld op gelijkwaardige verdeling van zorg en arbeid.

Aagje

truttig

Ik vind het eigenlijk om helemaal eerlijk te zijn van zowel mannen als vrouwen enigzins 'truttig' om je werk altijd in te bouwen rondom de kinderen. Dus ook vrouwen die pas weer gaan werken nadat de kinderen naar de basisschool zijn gegaan of alleen onder schooltijd willen werken vind ik persoonlijk 'truttig'. Zorgtaken nemen daarintegen weer niet.
Maar alles in proportie graag....Die kinderen zijn daarin wel belangrijk, zeker wel. Maar dat werk net zo goed.En om het ene nu te laten voor het andere gaat mij te ver.
En dat geld voor beiden. 2 ouders die beiden geen volledige baan hebben vind ik nog wel aanvaardbaar, ook vaders/moeders die tijdelijk minder werken wel. Maar meer moet het niet worden.
Of je moet een dagtaak hebben aan die zorg (dan denk ik aan 8 kinderen ofzo).
Zo zie ik het meer.
En of dat nu de vader of de moeder is of in evenwicht of niet. Dat doet er in mijn ogen niet zoveel toe. Het gaat er meer om dat je samen 'ouders' bent.
Of vaders in dit verhaal dan minder aantrekkelijk zijn omdat ze zorgtaken doen? Nou nee....geloof dat ik van dat vooroordeel niet zoveel 'last' heb. 1 van beiden of allebei doet er toe. Wie het is niet.
groeten albana

kind ziek

Mij verbaasde het trouwens ook altijd, als er 1 bij ons ziek was, een kind dus. Bleef mijn man altijd thuis. Dit omdat hij makkelijker 'vrij' kan nemen. Zijn werk een dagje opschorten. Als ik onverwachts thuis moet blijven moet ik altijd vervanging hebben.
Op mijn werk vroeg dan iedereen als ik vertelde dat kind ziek was....Moet je dan niet thuis zijn?
Nou nee, want ze zijn met hun vader...En dan kijkt iedereen zo...nou ja verbaasd?
Hoezo moet IK thuis zijn???? Die clou snapte ik ook altijd al niet.
De kinderen heeft het nooit geinteresseerd....die hebben meer belangstelling voor wát we eten, dan voor wie er kookt.
En zo is het met alles eigenlijk.
Zo zijn ze hun leven lang het al gewend.
groeten albana

Albana

Als jij dat werkelijk zou fout vindt houdt dat in dat je ook een andere oplossing wil voor de postbezorging bijvoorbeeld want dat wordt over een poosje alleen nog maar gedaan door mensen met een contract van 12 uur, grotendeels onder schooltijden.

Wat vind ik dat weer een vreemde mening: mensen mogen hun werk niet rond schooltijden inrichten. Jaja jij bent al vanaf heel jong af aan gewend dat je een oppas had maar waarom mogen mensen hun leven niet zo inrichten dat dat niet nodig is? Mijn kinderen hebben nooit overdag een oppas nodig gehad, ik werkte eerst twee middagen als mijn man thuis was, vervolgens onder schooltijd en toen ze wat ouder werden ook als ze alleen thuis waren en ik in de buurt kon werken. Nu zijn ze zover dat er soms vanaf 6:45 geen ouder meer thuis is en soms ook wel tot 16:45 ook. Dat gaat al een jaar zo en dat werkt prima maar Albana moet het werken onder schooltijden weer 'truttig' vinden.

Denk je dat ik niets anders deed toen ik thuis was als de kinderen thuis waren? Geen vrijwilligerswerk ofzo of wat dan ook?

Overigens heb ik nog steeds geen antwoord op de vraag hoe lang jij denkt dat mijn kinderen er over doen voor ze snappen dat als ze op zichzelf wonen de was niet vanzelf van de lijn komt bij regen of de afwasmachine zich niet vanzelf aanzet als zij het niet doen. Jij vindt dat je kinderen zo'n enorme voorsprong hebben omdat ze dat zien maar dat slaat echt nergens op. Andere gezinnen richten jouw probleemsituaties met andere oplossingen in of dat hele probleem ontstaat niet eens en jij maar denken dat je kinderen zo'n voorsprong hebben die niet meer in te halen is ofzo door de rest van puberend Nederland.

dalarna

Ik denk dat ik mag vinden en denken wat ik wil....Ik zeg nergens dat het niet MAG! Dat is een heel groot verschil....Van mij mag alles en iedereen zijn of haar leven inrichten zoals die dat wil. Maar ik mag er ook van vinden wat ik wil.
Ja ik vind het truttig, net zo als anderen een man die huishoudelijke taken doet truttig vinden. Het is maar hoe je ertegen aan kijkt denk ik.
En nee ik denk niet dat mijn kinderen zo'n gigantische voorsprong hebben omdat ze wat zien. Ik denk dat dat zo is omdat ze het al jaren doen. Ook dat is wat anders.
En dat het goed komt ook met die andere kinderen die het niet in praktijk brengen daar ben ik van overtuigd. Alleen zal het wat later zijn en misschien een heleboel tegelijk als ze ooit op zichzelf gaan wonen. Ik heb zelf dat allang weten hoe je een huishouden runt als zeer rustig ervaren toen ik ooit op mezelf ging wonen en voelde me er ook veel zelfverzekerder door...Dat mijn medehuisgenoten niet eens begrepen hoe je kan weten dat gehakt genoeg kruiden en zout heeft voordat je het bakt was geen enorm groot probleem, het leverde alleen verprutste maaltijden op een aantal keren. En dat ze een nieuwe garderobe nodig hadden omdat ze de was te warm gewassen hadden, gaf hun een tijdje wat minder geld om te spenderen maar ach daar kwamen ze ook wel weer overheen. Maar ze vonden wel dat het toch o, zo handig was dat ik dat soort dingen wél wist.
En daar was ik dan weer wel blij mee. Thnks too mijn moeder die er ook zo instond als ik. Ik geloof ook niet dat mijn kinderen een hekel hebben aan die huishoudelijke klusjes. Ze vinden het 'gewoon' er wordt bijna geen woord over getwist. Minimaal. Als ik het vergelijk wel 's met de zuchten van andere kinderen die dingen in opdracht moeten doen of volgens een schema. Juist daarom houden we het in ere. Want zuchtende en mopperende pubers is wel het laatste waar ik op zit te wachten.
Dat je je aangesproken voelt is erg jammer voor je.
Misschien toch ergens een stukje frustratie? Van mij mag je vinden van mij wat je wil. Ik maak me er écht niet druk om.
groeten albana

Ik ken in mijn omgeving best een aantal mensen die vinden dat je vooral zo min mogelijk aan je leven moet veranderen als je kinderen hebt. Die zullen het ook wel truttig vinden om met hun werk rekening te houden met hun kroost.
Ik vind dat best wel triest. Alsof die kinderen vooral niet te veel plek in het leven van hun ouders in mogen nemen. Wat mis je dan veel...

is rekening houden met?

Is rekening houden met..........dan hetzelfde als je leven radicaal compleet anders maken? En al je dromen en ambities aan de kant gooien waar je al jaren mee bezig was? En ook nog behoorlijk wat in geïnvesteerd hebt?
groeten albana

'dan hetzelfde als je leven radicaal compleet anders maken? En al je dromen en ambities aan de kant gooien waar je al jaren mee bezig was?'

Tja, een kind is nou eenmaal wat anders dan een cavia. Dus als je je ambities zo belangrijk vind dat je er geen enkele concessie aan wilt doen, kun je misschien beter niet aan kinderen beginnen. Kinderen en carriere zijn prima te combineren, maar het gaat wel om combineren en niet om negeren.