Pappadag

Zonder kinderen

op mijn werk zijn meerdere mensen zonder kinderen die parttime werken. Zowel mannen als vrouwen. En als ze duidelijk moeten maken dat ze er niet zijn omdat het niet hun werkdag is zeggen ze: .... ben ik er niet. Ze geven toch ook geen reden op wat ze op hun niet-werkdag doen. Waarom zou dat dan wel moeten als je kinderen hebt?

Normaal

Bij ons op het werk hebben heel veel mensen een deeltijddag. Die heet ook gewoon deeltijddag. Ik heb geen deeltijddag (helaas) maar neem op maandag twee uur vrij zodat ik op het schoolplein kan staan. Zo benoem ik dat ook gewoon, en er moet wel iets heel bijzonders aan de hand zijn om mijn vrije uren voor op te geven.

Hanne

Ja inderdaad die vader is er gewoon. Prima hoor, maar de moeders doen daar erg hyper over. Dat vind ik weinig geëmancipeerd. In dit geval ligt dat aan die vrouwen. Maar het zijn ook mijn moeder en schoonmoeder die er zo idioot op reageren.
Ik ken eigenlijk meer vrouwen die er zo lijp mee omgaan dan mannen.
Dit is een stukje emancipatie die vrouwen wel zelf wat beter kunnen regelen vind ik (staat dat ook niet in het krantenstukje?).

Maar aan de andere kant was het wel steeds mijn mannelijke baas die meer technische klussen aan mijn mannelijke collega's gaf, terwijl ik er bewezen veel beter in was. Vervolgens kon ik het technisch weer oplappen omdat mijn collega er niet uitkwam en kreeg mijn collega de credits voor het gehele project, zelfs als ik aangaf dat de techniek van mij was.
Dit is bij twee werkgevers regelmatig zo gegaan, en een van de redenen om voor mezelf te beginnen.
En ik heb een vriendin in hetzelfde vakgebied die dit ook steeds overkomt. Alsof je als vrouw niks van technische dingen snapt.

Maar dat is een heel ander verhaal.

Maar

het feit dat die moeders zo lyrisch doen over de vader die komt helpen, zegt misschien niet alleen iets over de moeders die het bijzonder vinden, maar ook iets over de hele omgeving. Ik bedoel: als je in de situatie zit dat er doorgaans alleen moeders komen helpen versieren dan is die ene vader daar een bijzonder verschijnsel. Niet dat ik dat zelf nu per se bijzonder vind, maar als het dat in de context wel is, kan dat de reactie kan wel verklaren.

Verder krijg ik ook spontaan jeuk van de term 'papadag'. Niet omdat ik er iets tegen heb dat mensen een dag per week expliciet aan hun kinderen besteden, maar meer omdat ik 'papa' en 'mama' geen termen vind je die als volwassene tegen andere volwassenen gebruikt. Tegen een peuter- of kleutervriendje/vriendinnetje zei ik wel eens 'ik ben Aagje, de mama van Pluk jr,' of 'mag jij dat van je mama?', maar nu jongste 6 is, vervang ik 'mama' heel gauw door moeder.

Tenslotte, ik werk 32 uur op 4 vaste dagen en die ene dag dat ik thuis ben, noem ik mijn vaste vrije dag. Vrij betekent dan alleen maar dat ik vrij ben van mijn betaalde werk en dat het in principe niet de bedoeling is dat ik dan werk verricht voor mijn baan (gebeurt natuurlijk soms toch wel). Maar verder ben ik dan zelden vrij in de zin dat ik de tijd volledig aan mezelf heb: er zijn bijna altijd wel dingen die moeten en die ik juist plan op die dag.
Moeder ben ik trouwens 24/7, ook als ik werk, slaap en wat dan ook doe. Zo is mijn man 24/7 vader. Doet verder heel veel aan het huishouden en de zorg voor de kinderen. Heeft geen vaste dag voor die zorg.

Aagje

Elinde en Aagje

"Waarom zou dat dan wel moeten als je kinderen hebt?"

Niemand zegt dat het moet maar ik krijg het gevoel dat er van velen hier het ook niet MAG.

Aagje, je hebt het over moeder en vader maar nogmaals: vaderdag is al ingepikt en ik denk dat de mensen die allergisch zijn voor het woord papa dat ook zijn voor 'vaderen' of iets anders.

-----

Het gaat er mij maar om (verder interesseert het mij helemaal niets, ik gebruik het niet, mijn man ook niet) dat er best een woord voor mag zijn voor de mensen die het woord willen gebruiken maar blijkbaar mag dat dus niet.

Ooh Aagje

Dus als ik het goed begrijp mag je bij kinderen onder de zes wel spreken een ’papadag'?

Ik zit me opeens af te vragen waar ik me nu druk om maak. Ik heb geen papadagen, maar mijn man noemt zijn vaste vrije dag geloof ik wel zo. Al weet ik dat ook niet zeker. Maar wat maakt het verder uit wat jullie daarvan vinden?
Ik geloof eigenlijk dat ik niet zo goed tegen die braakreacties kan. Wat maakt het jullie nu uit of iemand z'n vaste vrije dag nu wel of niet papadag noemt? Waarom moet je daar braakneigingen of pukkeltjes van krijgen? Laat die mensen toch, waarom moeten we nu echt overal iets van vinden? Dat is eigenlijk het gevoel dat mij bekruipt.

Ik kan er niet tegen

En sorry voor de schenen waar ik misschien tegenaan trap, maar iemand die het woord pappadag bezigt, die vind ik best sneu. Ik krijg er echt kriebels van. Lijkt me balen als je in een omgeving werkt waar dit een geaccepteerde term is, en je moet dit woord gebruiken! Ik kan gewoon m'n oren niet geloven als volwassen mensen deze term bezigen en ik vind ook vaak de trots waarmee het gemeld wordt stuitend. Ik snap ook nooit waar ze dan zo trots op zijn. Op het feit dat ze kinderen gemaakt hebben? Of dat ze daar voor zorgen?
Maar ik heb sowieso niet zoveel met verkleinwoordjes enzo. Mensen die tegen kinderen zeggen dat ze hun 'jasje' aan moeten trekken vind ik vaak ook al infantiel.

Jeumig

Wat een rare manier om mijn mening uit z'n verband te rukken.

Dalarna, ik houd ook geen pleidooi om van vader- of moederdag te spreken als het er over gaat over de dag die je niet werkt? Ik geef aan dat ik het gewoon mijn vrije dag noem. Heb er zelf niet de behoefte aan om via een benaming uit te leggen waarom ik die dag niet op mijn werk ben of waarom ik doorgaans niet beschikbaar ben om te komen.

Ginny, als je goed gelezen hebt, heb je gezien dat ik de term papadag helemaal niet zal gebruiken, ook niet als het gaat tegen of over kinderen van 6. Ik vind (persoonlijke mening) het spreken over 'papa' en 'mama' tegen anderen kinderachtig vanaf een bepaald moment, dus daar houd ik op een gegeven moment mee op tegen kinderen. Meestal als ze zelf ook niet meer zeggen 'mijn mama doet...', maar spreken over mijn moeder/mijn vader.... Ter nuancering: mijn kinderen (allemaal 6 jaar of ouder) noemen mij wel mama, mijn eigen moeder noem ik ook mama, zoals ik ook over papa praat als ik het over mijn vader heb. Maar dan is het spreken binnen een bepaalde relatie, daar zit voor mij een essentieel verschil in met meer algemene manieren van spreken.

Verder heb ik geen braakneigingen, maar spreek ik over jeuk. Een manier van spreken die aangeeft dat ik mij ergens ongemakkelijk bij voel, me er niet huis bij voel....

Aagje

Ik kan er niet tegen

En sorry voor de schenen waar ik misschien tegenaan trap, maar iemand die het woord pappadag bezigt, die vind ik best sneu. Ik krijg er echt kriebels van. Lijkt me balen als je in een omgeving werkt waar dit een geaccepteerde term is, en je moet dit woord gebruiken! Ik kan gewoon m'n oren niet geloven als volwassen mensen deze term bezigen en ik vind ook vaak de trots waarmee het gemeld wordt stuitend. Ik snap ook nooit waar ze dan zo trots op zijn. Op het feit dat ze kinderen gemaakt hebben? Of dat ze daar voor zorgen?
Maar ik heb sowieso niet zoveel met verkleinwoordjes enzo. Mensen die tegen kinderen zeggen dat ze hun 'jasje' aan moeten trekken vind ik vaak ook al infantiel.

Ginny

Dat is toch het hele forum? Het gaat om wat mensen vinden en dat ventileren ze hier. Je haalt eruit wat je nodig hebt, sommige dingen vind je belachelijk en over andere dingen haal je je schouders op. Als jouw man zich prima voelt bij dat woord, hoeft hij zich echt niks van de meningen hier aan te trekken natuurlijk. Zal hij ook vast niet doen denk ik! Maar ik heb hier wel dingen gelezen en geleerd waar ik me niet zo bewust van was en dan vind ik een andere mening wel heel handig.

klopt hoor Mussie

Het was ook geen oproep om niet meer in termen van braakneigingen, pukkeltjes of jeuk te spreken, al vind ik in zijn algemeenheid wel dat 'men' wel vaak een mening heeft over anderen. Ik probeerde meer te achterhalen waarom dit nou zo'n issue is. Ik snap aan de ene kant best goed waarom het woord bestaat en heb aan de andere kant eindelijk geen mening over mensen die woorden gebruiken die ik zelf niet gauw zou gebruiken. Ik snap echt eerlijk waar niet waarom je er niet tegen kunt of er kriebels van krijgt of noem maar op. Waarom? Wat zegt dat dan over jou of over de ander?

En Aagje, het was een oprechte vraag.

Ginny

Welke vraag bedoel je, ik lees minstens vier vraagtekens in jouw posting?

Als het gaat om een mening hebben: ik sluit me aan bij Mussie, het idee van een forum is imo dat meningen worden geventileerd en tegenover elkaar geplaatst worden. Dat helpt mij iig weer in de wijze waarop ik naar dingen kijk. En hier kun je dat wat uitgesprokener doen dan irl. Irl zal ik niet ongevraagd mijn mening geven als iemand de term 'papadag' gebruikt.
En nee, het is niet verplicht over alles een mening te hebben, maar meestal vind wel iets van de dingen die zich aan mij voordoen. Daar ben ik niet naar op zoek, dat is wat het is. Ik hou die mening nog best vaak in, maar hier hoeft dat niet.

Aagje

maarre... ging het niet ergens anders over?

volgens mij had Bianca het over iets anders dan het woordje 'papadag', maar over het feit dat zei als moeder, met net zo'n hoge opleiding als haar partner die vader is, wordt gezien als een halve huisvrouw. Ik heb hetzelfde. Ik ben ook hoogopgeleid, en partner verdient veel meer dan ik dus hij werkt bijna een volle week en is op dinsdagmiddag thuis als de kinderen uit school komen. We hebben 1 dag in de week bso en verder ben ik thuis. Ik ben ook voor mezelf begonnen, en werk vanuit huis en ik krijg ook geregeld de opmerking dat ik 'eigenlijk thuis zit' (grrrrr!). Of dat ik 'tijd genoeg' heb, want ik ben toch thuis? Mijn verschil met Bianca is dat ik al tijdens mijn studie een kind kreeg en na mijn afstuderen in het geheel geen baan vinden. Niets op mijn vakgebied (dat was al moeilijk, maar anders dan fulltime op 1,5 reisafstand was er niet) en ook niet op lager niveau omdat ik dan wel overgekwalificeerd was, of omdat ik in deeltijd wilde werken. Na een paar freelanceklussen kreeg ik nog een kind en toen kwam de crisis en nu is er helemaal geen zicht op een baan op mijn vakgebied. Nu ben ik een andere weg ingeslagen maar mensen zien het toch alsof ik een huisvrouw ben die met haar hobby bezig is. Alsof wat ik doe geen werk is! (ik ben portretschilder). Ik heb een website, ik krijg opdrachten... alleen heb ik er nu (nog) geen volwaardig inkomen aan. Maar er wordt hier ook door sommige mensen bijzonder over gedaan dat mijn man vrij neemt voor mijn 'hobby'. Gelukkig neemt mijn man mijn nieuwe carrière wel serieus en neemt hij graag vrij als ik veel tijd nodig heb voor een opdracht.

Verder nog meer herkenning bij Bianca: ook mijn ouders waren van de overtuiging dat een slimme meid op haar toekomst is voorbereid en hebben mij zodoende gemotiveerd iets nuttigs te gaan studeren en later te gaan werken. Ik moest tenslotte niet net als mijn moeder ongewenst als huisvrouw eindigen. Toen ik tijdens mijn studie zwanger raakte, dachten ze ineens wel dat ik zou stoppen met mijn studie (wat ze dan ook wel weer zonde vonden). En ook mijn ouders vinden het heel knap dat mijn partner af en toe vrij neemt voor de kinderen, want dat hoeft hij toch niet te doen. Hoezo niet?!!

Precies Mamahippie

Ik had dit draadje alweer even links laten liggen.
Kan mij het woord schelen

Ook heeft iemand mij er eens op aangekeken dat ik voor mezelf was begonnen.
Jij lekker thuis en je man de kost verdienen. Dat heb je goed voor elkaar! Nu kan je man geen kant meer op!

Dus...

En creatieve beroepen begrijpen mensen vaak niet. Ik ben webdesigner, en maak ook schilderijen. Dat laatste wel meer als hobby omdat me de tijd ontbreekt om er echt iets mee te doen.

Men denkt dat mijn werk supersimpel is en dat dit ook best door een handig neefje gedaan kan worden.

'doe wat je wilt, de mensen kletsen toch '

En anderen hebben zelden besef van de realiteit van je thuis/werk-situatie.

Als je zélf voldoening beleeft aan hoe je het leven samen inricht, dan is dat toch genoeg?
Noem het lekker thuisdagen, als je thuis 'je ding doet' (haha, ook zo'n lekker afserveerwoord!) en of je dan intensief met je kinderen aan het knutselen bent, of je urenlang met ze door de natuur wandelt of vanachter de laptop in de gaten houdt of ze de boel niet afbreken, wat geeft dat nou.

En wat papa/mama betreft, dat is ook een streekdingetje denk ik, in de ene regio klinkt het anders dan in de andere. Hierin schiet getypte tekst tekort.

Doe wat je wilt, de mensen kletsen toch.
En de beste stuurlui staan aan wal.

niet elk beroep is geschikt voor parttime

Er zijn legio beroepen te bedenken waar parttime werken prima opgelost kan worden. Maar er zijn er ook, waar dat dus toch wel anders is.
Neem een (service)monteur met een grote regio die hij/zij moet bedienen. Heeft een service-auto van de zaak ter beschikking bomvol gereedschap en (vervangings)materiaal. Het bedrijf zelf zit in een ander deel van het land, dus monteur gaat vanuit huis naar de eerste klant en gaat weer naar huis vanaf de laatst klant, mét auto en materiaal. Die persoon wil een dag minder gaan werken. Consequenties voor bedrijf: auto incl. materiaal en gereedschap staat een dag niets te doen. Kost veel geld voor het bedrijf. Verder zal een andere monteur uit een andere regio de betreffende regio moeten bedienen. Kost veel geld (extra kilometers en tijd). Dus een toch wel veel voorkomend beroep waarbij dat consequenties heeft (voor het bedrijf, dus die zullen dat niet willen).
Wel vervelend als je dan wordt aangesproken dat je partner niet 1 dag in de week op zich wil nemen......
Bibi

Bijklussen

Hm, ik geloof toch niet dat ik het helemaal snap. Als je geen volwaardig inkomen verdient, kan het toch zijn dat mensen dat zien als 'bijklussen'? Dat is het dan toch ook een beetje? Begrijp me niet verkeerd, mijn zegen heb je en ik sta er helemaal achter als mensen iets proberen te bereiken en ik snap ook dat dat niet meteen met een topsalaris gepaard gaat. Maar het kan allemaal mooi wel doordat iemand anders in je gezin meer geld binnenhaalt. Dus in de ogen van mensen kan het zo zijn: je man moet het geld verdienen (fulltime), en doet daarnaast huishoudelijke taken. Jij werkt aan je eigen carrière en je eigen ontwikkeling en verdient daarmee niet genoeg geld en doet dat niet fulltime. Tsja, om heel eerlijk te zijn vind ik het dan wel logisch dat je meer in het huishouden doet en daar misschien minder bewondering voor krijgt.

Mussie

'Als je geen volwaardig inkomen verdient, kan het toch zijn dat mensen dat zien als 'bijklussen'?'

Wat de discussie zo lastig maakt, is dat mensen daar een waarde-oordeel aan verbinden. Alsof je als mens minder waard bent als je 'alleen' het huishouden doet. Of helemaal geen eigen kinder-dag hebt. Terwijl het ideaal natuurlijk zou moeten zijn, dat iedereen de ruimte krijgt om dat te doen waar diegene zich goed bij voelt. Dan hoop je dat carriere-mamma's trouwen met laat-mij-lekker-thuis-met-de-kids-pappa's. En dat beginnend kunsteraars trouwen met iemand genoeg verdient voor het hele gezin. Of dat twee parttimers die een leuke deeltijd-baan, genoeg tijd voor de kinderen én een hobby elkaar weten te vinden.

lol knurf

Dat lijkt mij inderdaad garantie voor een misschien wel heel goed huwelijk Misschien moeten de datingbureau's daar op matchen. Wat maakt het intelligentieverschil nog uit als je maar bij elkaar past qua werk en niet werk!

mussie

Volgens mij is het probleem dat de vader méér bewondering krijgt voor het volgooien van de wasmachine dan het werk (of het 'bijklussen' zoals jij dat noemt) van de moeder. Van de buitenwereld, en zelfs van de eigen ouders. Dat is best wel frustrerend.

(Persoonlijk vind ik het dan ook vooral nog moeilijk om mijn eigen 'werkgrenzen' te bewaken; overdag zijn er toch best veel mensen/dingen die aandacht van je vragen en dan is het wel lastig om nee te zeggen en aan je werk te gaan. (dus snel even dat kadootje voor het kinderfeestje kopen onder schooltijd, of toch maar helpen op school). )

ik bedoel dus

Volgens mij is het probleem dat de vader méér bewondering krijgt voor het volgooien van de wasmachine dan de moeder waardering krijgt voor haar werk (of het 'bijklussen' zoals jij dat noemt).

maar dat is toch logisch mamahippie

'Volgens mij is het probleem dat de vader méér bewondering krijgt voor het volgooien van de wasmachine dan de moeder waardering krijgt voor haar werk (of het 'bijklussen' zoals jij dat noemt).'

Maar dat moet je in perspectief zien: als een kind met een laag IQ goed scoort voor een toets, prijs je die meer dan wanneer een hoogbegaafd kind hetzelfde scoort voor dezelfde test. Als iemand met maar een been een hardloopwedstrijd wint, ben je meer onder de indruk dan wanneer dat het gaat om iemand met twee benen. En als een man de wasmachine vult zonder dat de hele boel ontploft, is dat ook echt meer applaus waard dan wanneer een vrouw dat doet.

(geintje hoor!)

Hahaha Knurf

Hij is grappig.

En eerlijk gezegd, volgens mij nog niet helemaal bezijden de waarheid ook...

Jemig ik klus dus bij

Mag ik even over mijn nek!
Ik heb een HBO opleiding. Ik werk in drukte meer dan 40 uur per week. Helaas is dit door de crisis al een jaar niet meer aan de hand geweest.

Maar omdat mijn jaarinkomsten (ook bij veel uren) niet in de buurt van mijn man komen "klus ik bij?!".
En hij krijgt een pluim al hij een keertje de wasmachine bijvult (dit kan hij overigens net zo goed als ik).

Ik ben een thuis-bijklussende muts.
Jemig.

Het draait potverdorie alleen maar om geld.
Klust een thuiszorger dan ook bij (ik verdien meer)?
Wat weinig respect hier voor andermans keuzes.

Je bent hier als vrouw eigenlijk bij voorbaat al een muts, en als man ben je waardeloos in het huishouden (hoe goed je dat ook doet).
Daar stoort mijn man zich dan weer aan.
En het feit dat kinderen meestal na een scheiding naar mama mogen (hij heeft een collega die in zo'n situatie zit en heeft zijn kinderen al een jaar niet gezien).

Waarom kunnen mannen en vrouwen niet eens een keer gelijk gewaardeerd worden!?
Waarom is een thuisblijvende man zo fantastisch en een thuisblijvende vrouw een muts!
Waarom worden vrouwen in hoge functies afgerekend op hun uiterlijk.

Dit maakt me erg boos.
En ja ik trek het mij persoonlijk aan.

Ik heb het gevoel hoe hard ik ook werk dat het beeld over ik als bijklusmuts nooit verandert.

huh?

'Waarom is een thuisblijvende man zo fantastisch en een thuisblijvende vrouw een muts!'

Mag ik eerlijk zijn? Ik vind thuisblijvende mannen een beetje watjes. Dat is natuurlijk niet politiek correct, en ik doe sommige thuisblijvende mannen nu misschien tekort, maar ik krijg altijd een zo'n 'zachtgekookt ei-'gevoel bij mannen die fulltime thuis zitten. Net alsof ze te soft zijn voor de Echte Wereld.
Niet de stoere mannen die één papa-dag in de week hebben natuurlijk, maar de huismannen.

'Waarom worden vrouwen in hoge functies afgerekend op hun uiterlijk.'

Is dat zo? Ik vind Madeleine Albright nou niet bepaald een schoonheid, en toch wordt ze zeer gewaardeerd als politica.