Ouder zorgt voor kind = kind zorgt voor ouder

Passiebloem

Passiebloem schreef:

De situatie nu is onbetaalbaar geworden. Ik zie ook extreme situaties om me heen. Bv een 60-er die slecht ter been is en die een PGB krijgt waar hij zijn eveneens zestig jarige vrouw van uitbetaald omdat zij hem helpt met de persoonlijke verzorging. Dat is kostbaar AWBZ geld.

Tja... Weet je, kun kunt wel OP een situatie kijken, maar niet IN een situatie, en het is gemakkelijk om te oordelen als je niet IN die situatie zit.

Ik wordt ook betaald vanuit een PGB. En ja, in het begin heb ik mij daar ook voor gegeneerd. Maar nu niet meer.
Wij hebben mijn schoonvader in huis genomen. Hij zat op een gesloten afdeling en kreeg 24/7 zorg. Er moet nu ook 24/7 zorg aanwezig zijn.
Ik kan het zelfs nog simpeler stellen: Als die mogelijkheid er niet geweest was, dan was mijn schoonvader in het verpleeghuis gebleven, en had ik nog een poos WW gehad, totdat ik of ander werk had gehad, of tot het moment dat mijn WW afgelopen was.

Nu snijdt het mes aan meerdere kanten, er is weer een dure! zorgplek vrijgekomen in het verpleeghuis, ik hoef geen beroep op de WW pot te doen, ik verdien mijn eigen boterham weer, en betaal daar ook belasting van.

Alleen: Als partner of inwonend gezinslid werk je met een familie overeenkomst. Ik heb dus geen recht op WW, ik heb geen recht op ziekengeld, ik heb geen recht op vakantiegeld, en ook bouw ik qua pensioen niets op. (of ik moet mezelf inkopen in een pensoenfonds) Als na een X-periode zorg mijn schoonvader komt te overlijden, dan houdt het op. Dan stopt mijn loon, en is het klaar. Geen opgebouwde rechten, niets.

Hoe dan ook, het gaat erom dat zowel die 60 jarige buurman als mijn schoonvader het budget heeft om daar hulp voor in te huren voor verzorging, verpleging, of begeleiding. Hoe die persoon dat in wenst te vullen, dat is zijn of haar eigen keuze. En waarschijnlijk is de keuze voor de partner of voor een inwonend familielid de goedkoopste. Ik kan je namelijk op een briefje geven dat 24/7 hulp/aanwezigheid niet te betalen is als je daar hulp voor in moet kopen van buiten je gezin. (oftewel een professional) Dat is domweg niet op te brengen, ook niet vanuit een PGB.

Ik hoef niet te praten...

Adrie,

Ik hoef hier niet over te praten......mijn besluit staat vast: ik zal er niet voor ze zijn. Niet de wrok jegens mijn ouders vergalt mijn leven, hun gedrag dat tot op de dag van vandaag doorgaat legt er wel een smet op.

Het is allemaal leuk en aardig dat er een beroep wordt gedaan op de moraliteit, maar ik voel mij deze mensen moreel niets verplicht. En als het wettelijk verplicht wordt, dan vraag ik mij toch een ding af?

Hoe gaat men mij verplichten goed voor mijn ouders te zorgen? Als je niet goed voor je kinderen zorgt (of zou zorgen, ik lees hier wle eens vaker wat) dan komt de kinderbescherming en zijn ze weg. Krijgen we een soortgelijk iets voor ouderen? Als je niet goed voor je ouders zorgt dan komt de ouderenbescherming en gaat ze alsnog naar een verpleeghuis? In mijn geval: probleem opgelost......

Mentaliteitskwestie

Iemand in huis nemen die anders naar een verpleeghuis moet vind ik een andere situatie als een PGB voor wat hulp bij de persoonlijke verzorging door iemands eigen partner. Luister, in dit geval was het een kwestie van wat extra geld kunnen krijgen van de overheid, want daar heb je "recht"op. Dat is echt een mentaliteitskwestie. Deze man gaat echt niet anders naar een verpleeghuis. Sterker nog, op een ander moment staat hij te klussen..
Andere goede vriendin heeft een kind met een beperking. Zij hebben ook een PGB voor logeeropvang. Ik heb dit kind regelmatig opgevangen. Hij heeft hier ook vaak gelogeerd zodat ouders eveb ontlast zijn. Ze heeft wel eens gezegd dat ze mij daar wel voor wilde betalen, maar dat hoeft echt niet. Als ik mijn kinderen zonder beperking even kwijt moet staat zij ook klaar. Volgens mij moeten we daar terug naar toe. Het is toch gek dat we overal proffesionals voor nodig hebben?

passiebloem

Het is goed om een eigen beslissing te nemen.

Je hebt gelijk. Ik zie een wederzijdse verplichting, maar de plicht van ouders om goed voor hun kind te zorgen komt op de eerste plaats. Het kind is in oorsprong de zwakste partij. Maar het ouderschap is het enige beroep dat zonder enige vooropleiding door de meeste mensen mag worden uitgeoefend. Het is geen wonder dat zo velen zich niet opgewassen voelen tegen die taak. Daarmee is het een breed maatschappelijk probleem.

Adrie

Maar het ouderschap is het enige beroep dat zonder enige vooropleiding door de meeste mensen mag worden uitgeoefend. Het is geen wonder dat zo velen zich niet opgewassen voelen tegen die taak. Daarmee is het een breed maatschappelijk probleem.

Hmmm, impliceer je hiermee dat ouders een opleiding nodig hebben om voor hun kinderen te zorgen?

Weet je waar ik zo moe van wordt? Dat het zelfvertrouwen van ouders keer op keer onderuitgehaald wordt, waardoor het bijna logisch is dat ze zich niet opgewassen voelen voor die taak. En waardoor het dus een probleem wordt, en er veel logen en agogen en andere deskundigen nodig zijn om "die domme ouders" te ondersteunen...

Hmm, maar misschien is dit ook wel voer voor een ander draadje, ik moest het alleen even kwijt.

Passiebloem --> professionals

Ja, het is ook te gek dat we overal professionals voor nodig denken te hebben.

Maar zoals ik in mijn vorige reactie op Adrie ook al schreef, ik heb regelmatig het gevoel dat de deskundigheid van de mensen zelf, het vertrouwen in hun eigen gezonde verstand ondermijnd wordt door allerhande invloeden.

Zoals ik vorige week nog tegen een vriendin liep te mopperen, het is net alsof ouders alleen nog maar goed zijn om kinderen te maken, maar voor de rest moeten ouders maar niets doen. Daar zijn ze namelijk te dom voor. Het is veel beter om er meteen ogen, agogen en logen op te zetten. Dan komt er nog iets van terecht

Ik vind het al met al heel dubbel. Enerzijds wordt je geacht om als mantelzorger maar overal verstand van te hebben, en e.e.a voor je ouder te regelen, anderzijds wordt je enorm aan het twijfelen gebracht door de opmerkingen die je tussen neus en lippen door krijgt van professionals.

@ sindbad's vrouw

Je kan het ook anders zien. Het zelfvertrouwen van ouders zal toenemen als ze zich goed (kunnen) toerusten op hun taak. (Het hoe laat ik in het midden.)Overigens: Het bouwen van 'een goed nest' is n.m.m. essentieel en daarom stel ik zelfs dat goed ouderschap begint bij goed partnerschap. In een steeds veranderende wereld is ook dat geen vanzelfsprekendheid.

@ passiebloem

Laat ik het daarmee nu eens zijn. Ik geef je gelijk. Deskundigen scheppen afstand en kunnen eigenlijk niet helpen. Deskundigen moeten hun (figuurlijke) witte jas uittrekken en zich gelijkwaardig opstellen. Hun meerdere kennis is alleen van belang als de cliënt daarmee z'n eigen problemen kan aanpakken. De deskundige moet niet tegenover, maar naast de cliënt staan. Dat houdt het 'consulteren'ook in: Raad geven! en meer niet!

Zelfvertrouwen

Je schreef:

Je kan het ook anders zien. Het zelfvertrouwen van ouders zal toenemen als ze zich goed (kunnen) toerusten op hun taak. (Het hoe laat ik in het midden.)Overigens: Het bouwen van 'een goed nest' is n.m.m. essentieel en daarom stel ik zelfs dat goed ouderschap begint bij goed partnerschap. In een steeds veranderende wereld is ook dat geen vanzelfsprekendheid.

Mijn reactie

Weet je, er worden al duizenden jaren kinderen geboren, en al duizenden jaren zorgen ouders voor hun kinderen.
Als alle ouders per definitie "niet zo goed zijn toegerust" voor hun taak, denk je dan niet dat de mensheid al lang zou zijn uitgestorven?

Weet je, ik kwam ooit bij de huisarts en vertelde hem dat ik zwanger was. Zijn eerste opmerking was, hoe weet je dat, heb je een test gedaan. Toen ik dat ontkende, wist hij me te vertellen dat ik niet zwanger kon zijn, want ik had geen test gedaan. Op mijn opmerking dat ik zeker wist dat ik zwanger was, en dat het hele leger van Napoleon ook op de wereld was gekomen zonder zwangerschaps test, bleef het heel lang stil...

Ik wil de stelling dus graag omdraaien, en ik ben er dan ook van overtuigd dat mensen heel goed toegerust zijn om hun kinderen op te voeden, maar dat ze onzeker gemaakt worden door onze maatschappij, en de eisen die die maatschappij stelt.

Een medicijn wat verouderd is kán werken als vergif.

Wat je stelt is toch precies wat ik ook zeg. Zo is het ook een misverstand dat je naar een deskundige kan gaan en verwachten dat die het probleem wel voor je oplost. Die verantwoordelijkheid ligt echt helemaal bij jezelf en die kan niemand je ontnemen.
Laat onverlet dat ouders zich altijd voorbereid hebben op hun taak, maar zich daarbij oriënteerde op hún ouders, terwijl toch duidelijk is dat er zich nu razendsnel veranderingen voltrekken in de maatschappij. Dat was voor mij in de zeventiger jaren de reden om me dieper te informeren over mogelijkheden, omdat ik vond dat de opvoedingsmethode van mijn ouders verouderd was. We staken met wat mensen de koppen bij elkaar en vonden onze eigen weg, met hulp van richtlijnen uit een boek.

Adrie

Ik val zomaar in deze draad n.a.v. jouw uitspraken, maar ik ga echt stuiteren door het gemak waarmee jij over de gevoelens van Tamtam heenwalst.
Als een kind tot de slotsom komt dat het niet voor de ouders kan en wil zorgen doordat de ouders geen goede ouders waren voor dat kind, dan is dat geen kinderlijke gril waar je na een goed gesprek met een eerlijke vriendin vanaf kunt stappen.
Ik snap wat je bedoelt met 'is dat oudje nog dezelfde als de ouder die het bloed onder je nagels vandaan haalde?', maar ja, om eerlijk te zijn blijft dat diezelfde ouder, alleen de verpakking is ouder geworden. Bovendien kan ik stellen dat mijn ouders zich meer van mij hebben vervreemd dan omgekeerd door bewust een paar duizend kilometer verderop te gaan wonen met de mededeling 'er is niets wat ons bindt in Nederland'.
Als puntje bij paaltje komt, zou ik mijn ouders niet laten verkommeren, hoewel dit in ons geval eigenlijk een onmogelijke opgave is, maar ik denk dat je beter een professionele hulpverlener bij ouders kunt zetten dan kinderen die 'hun ouders niet willen laten verkommeren' omdat dat nu eenmaal hun plicht is (geworden).

@ kaaskopje

... gril waar je na een goed gesprek met een eerlijke vriendin vanaf kunt stappen...
De uitkomst van zo'n gesprek hoeft natuurlijk niet zijn de ouders weer liefdevol in de armen te sluiten, maar kan ook een bevestiging zijn dat het beste besluit genomen is om, gezien de omstandigheden, de ouders volkomen te negeren en zorg aan een professionele hulpverlener over te laten. Het gaat erom dat TamTam niet blijft zitten met onverwerkte (schuld-)gevoelens. Mensen die problemen hebben geven vaak aan dat ze niemand hebben om een vertrouwelijk gesprek te voeren.
... maar ik ga echt stuiteren door het gemak waarmee jij over de gevoelens van Tamtam heenwalst...
Hebben we het hier nu over jouw gevoelens na het lezen van mijn reactie ... of over de gevoelens van TamTam? Het is vanaf een afstand slecht kijken in iemands binnenste, want wat wordt er eigenlijk bedoeld? Gevoelens kún je niet kwetsen, mensen kunnen wel worden gekwetst en dat kan ervaren worden door een 'gevoel'. In dit geval is TamTam de enige die kan aangeven of haar gevoelens door mij daadwerkelijk zijn 'gekwetst'.
NB Op dit forum hebben sommige gepoogd om mijn gevoelens te kwetsen, maar dat kan helemaal niet. Als ik me erger heb ik zelf het besluit genomen om me te ergeren. Over mijn gevoelens besluit ik helemaal zelf.
Ken je niet dat voorbeeld van die vader die zijn kind uitgefoeterd? Hij loopt paars aan van woede. Dan gaat de telefoon en is zijn baas aan de lijn. Weg woede! Nauwelijks ligt de telefoon weer op de haak of de vader gaat door met zijn woedeaanval waar hij niks aan kan doen omdat hij zulke zwakke zenuwen heeft?
Geloof het of niet, maar maar ik poneer hier dat we onze gevoelens zelf kiezen als we die zinvol achten in de situatie.

Geen verplichting

Ik was 28 toen ik kinderen kreeg, toen mij ouders erg veel hulp nodig hadden kon ik naast mijn werk tijd aan hen besteden....thuis konden ze het zelf wel redden EN het hele gezin kon me steunen in de zorg voor mijn moeder die echt niet mijn vriendin was.
Maar als je zoals nu veel het geval is 10 jaar ouder bent als je kinderen krijgt....dan ben je ook een 10 jaar oudere dochter, heb je thuis nog pubers, een drukke baan een ouder lijf.....
Je kunt iemand niet verplichten voor zijn ouders te zorgen.
In veel gevallen kan je beter/ makkelijker een oudere in je buurt zorg geven
Bovendien is een relatie met een vreemde soms veel makkelijker
Zorg voor de ouders verplichten werkt averechts

Helemaal eens met marjanne

Inderdaad beter zorg voor je buur. Alleen is dat wel moeilijk om te 'verplichten'. De overheid kan er hooguit een campagne aan weiden en wellicht dat veel mensen dat eigenlijk wel een prima idee vinden. Ik zou er voor gaan.
Bibi

Vrouwen

Ik heb 25 jaar geleden een scriptie geschreven over de 'zorgzame samenleving'. Ik weet nog dat ik daarin iemand aanhaalde die zei dat mannen nauwelijks voor hun ouders zorgen. Volgens mij is dat eigenlijk niet veel veranderd. En volgens de case-manager dementie die mijn moeder in haar dossier heeft ook niet. 'Alle mantelzorgers zijn vrouwen' zegt zij. Ik zorg dus ook intensief voor mijn moeder. Uit morele plicht, niet omdat ik het zo graag wil. Maar ik ben de enige en gunde haar lange zelfstandigheid in haar huisje dat ze zo liefheeft. (niet omdat ze het mij nou zo fijn heeft gemaakt: het was een manipulatieve stalker).
Ik wil niet dat mijn kind dit voor mij moet doen ook al doe ik het zelf.
Maar afgezien daarvan wil ik niet dat vrouwen nog zwaarder belast worden in de toekomst. Dat laten we ons toch niet gebeuren?

Marianne

Ik ben het ook helemaal met je eens, Als je verder van je ouders vandaan woont is het lastig om voor ze te zorgen, maar voor buren of mensen in de buurt gaat dat makkelijker. Alleen moet je elkaar nog vinden.
Ik kan me voorstellen dat mannen soms meer praktische klussen doen, zoals bv iemand in de tuin helpen of boodschappen doen..

Er zijn ook mannen....

Nou MOET ik even mijn man een 'veer in zijn reet steken'.
Die heeft samen met twee zussen hun moeder ruim een jaar verzorgd/verpleegd totdat er een plekje in een huis van hun keuze vrij was. 3 dagen per week je moeder uit de poep halen, met haar eten etc.....mannen doen het dus ook, maar hij had er ook de mogelijkheid tot. Jullie hebben gelijk dat vrouwen het vaker combineren met werk en de rest van de zorgtaken, en veel mannen geen tijd hebben als ze fulltime werken.
Toch kan je het niet alleen af. Ik heb hulp gevraagd om mijn moeder te douchen 'morgens. Ik kon het wel, maar na een week merkte ik dat het ten koste ging van alle andere dingen die je moet doen als dochter. Ff lekker koffie, samen even naar buiten, administratieve dingen, bezoek aan de dokter..........

Economie

Ik denk dat het voor de welvaart van iedereen belangrijk is dat er gezamenlijke woonvoorzieningen zijn voor mensen, jong en oud, die zorg nodig hebben. Ik kan niet werken als ik ook de zorg voor een dementerende oudere zou hebben. Daarnaast zou het goed zijn om zorg thuis te faciliteren en dat gebeurt ook. Je kunt een indicatie krijgen. Ik vind die bureaucratie en managers wel een enorm geldverslindend dilemma. Je wilt verantwoording en geen fraude maar je wilt ook dat geld naar de zorg gaat en niet naar geldverslindende procedures en dure monomane managers. Daar zou op ingezet moeten worden. Maar als je iedereen gaat verplichten voor de ouders te zorgen verlies je de solidariteit en krijg je weer schrijnende toestanden. De ene familie zal het wel lukken en de ander niet. Moeten we dan weer opnieuw beginnen met armenzorg en liefdadigheid? Neemt niet weg dat ik het fijn vond om voor mijn ouders te zorgen toen het nodig was. Ik zou het niet makkelijk vinden maar ook wel fijn als mijn kinderen voor mij zouden zorgen. Zolang de verhoudingen goed zijn kan het echt wat toevoegen.

Misplaatste nostalgie

Is het nooit verstandig om domweg terug te grijpen op een geromantiseerd / geïdealiseerd verleden; inzake de sociale zekerheid zijn we al helemaal gewaarschuwd voor de narigheid die daaruit kan voortvloeien.

Er is een tijd geweest dat de moderne verzorgingsstaat nog niet bestond en de overheid zich nauwelijks met de sociale zekerheid van de bevolking bemoeide. De risico's van het leven waren er natuurlijk niet minder om. Ziekte, invaliditeit, werkloosheid, ouderdom en overlijden vormden een voortdurende bedreiging voor de bestaanszekerheid. Het was aan de mensen zelf om hier iets aan te doen; zo citeer ik de historicus J. van Genabeek.

Door toedoen van zijn proefschrift ´Met vereende kracht risico's verzacht´ kan eenieder zich terdege op de hoogte stellen van hoe dat toentertijd in zijn werk ging. Zijn studie verklaart tevens de opkomst van de moderne verzorgingsstaat, door te verduidelijken hoezeer en op welke manier het op zichzelf teruggeworpen zijn van mensen tekortschoot.

Enfin: de belangrijkste les die wij kunnen trekken uit het verleden van onze sociale zekerheid is, dat individuele risico´s het beste collectief kunnen worden bestreden. Het idee om kinderen te verplichten zelf voor hun eigen ouders te zorgen, is wat mij betreft gruwelijk ondoordacht en hardleers. In een beschaafde, moderne samenleving als de onze is het echt wel mogelijk die verzorging anders dan vroeger te blijven organiseren.

Zorgen voor ouders?

Ik krijg kriebels bij de gedachte dat ik verplicht word om voor mijn (schoon)ouders te moeten zorgen.
Mijn stelling: kinderen zijn geen oudedagsvoorziening. Als je er zelf voor kiest, soit, maar opleggen? No way. Het kan ook niet altijd: wat als je zelf niet gezond bent? Of je woont aan de andere kant van het land? Of je hebt geen goede relatie met je ouders? Of, nu ja, er zijn zoveel redenen waarom het niet kan! Bovendien: de overheid wil dat alle mensen werken, mannen, vrouwen, oud of jong. Stel: je bent een koppel, je hebt een paar kinderen, werkt beiden vier dagen, zo'n gekke situatie is dat toch niet, vandaag de dag? Hoe moet je dan de zorg aan je ouders geven? Ik zou niet weten hoe ik dat moest regelen? Stel ik ga het toch doen, dan ga ik minder werken, dan breng ik minder op voor de maatschappij. Als ik blijf werken, draag ik bij aan de schatkist, samen met iemand die er voor geleerd heeft, zorgen we voor mijn ouders, deze man of vrouw draagt ook bij aan de maatschappij, heeft geen uitkering nodig etc etc. Dat is toch win / win?

Voorzover ik het kan overzien

Is de 'zorg' die nu niet meer vergoed en gedaan gaat worden door proffesionals (al over 2 jaar!) géén écht zorg. Het gaat om 'bijzaken' géén verpleegkundige taken of écht verzorging. Het gaat om dingen als huishoudelijke zorg, naar de huisarts, naar de apotheek, boodschapjes doen, brood smeren, naar de kapper, eten koken, adminstratie doen, bed opmaken en verschonen, medicatie op tijd innemen, helpen met scheren. De échte zorg zoals douchen, wassen, steunkousen aantrekken, wondverzorging, helpen met voedsel ingeven, aankleden etc.etc. blijft gewoon vergoed worden. Ook als je thuis woont (en dat zal het gros heel lang blijven/moeten doen).
Je hoeft dus voorlopig niet je moeder of buurvrouw te douchen. En er zijn ook andere oplossingen mogelijk. Je kan huishoudelijke hulp ook inhuren zoals jongere mensen dat ook doen. Je kan je boodschappen bestellen en laten bezorgen. Of je buurvrouw een briefje meegeven en vragen of ze het voor je meeneemt als ze zelf ook boodschappen doet en wekelijks een bloemetje geven daarvoor. Je kan de glazenwasser laten komen en ook binnen laten wassen. De apotheek kan je medicatie bezorgen, je kan met de taxi of regio-ouderen-bus naar de kapper en als die meteen je scheert ben je weer even klaar. Je eten kan je kant en klaar laten bezorgen door de slager of de diepvries-aan-huis-meneer. En zelfs je brood kan je gesmeerd en wel aan huis laten komen. Of je maakt pap .
Kort gezegd komt het erop neer dat alle dingen die wij ook gewoon zelf moeten doen of financieren, ouderen ook zelf moeten doen of er zelf voor moeten zorgdragen/financieren dat iemand anders het voor hen doet.
Ja dat is heel anders dan hoe het nu gaat. Maar al die dingen daar hoéf je in principe ook geen proffesionals op te zetten. Dat kan jan en alleman doen. Daar hoef je niet voor opgeleid of gespecialseerd te zijn. Dat zijn dingen die je voor jezelf ook dagelijks doet.
Dat zijn de zaken die uit de vergoedingen zijn gehaald. Zowel uit de WMO alsook de ziektekostenverzekering.
groeten albana

Ik ken een enig kind

Van gescheiden ouders. Beide ouders hebben een nieuwe partner. Er zijn geen andere kinderen en er is ook nog een zeer hoogbejaarde grootouder. Met een beetje pech heb je zo ineens de zorg voor vijf bejaarden en als je een partner treft in een soortgelijke situatie kun je wel meteen een bejaardenhuis beginnen. oet je wel regelen dat je ouders weer met elkaar willen praten natuurlijk en dat ze jou kant op verhuizen.....

Is niet eens een heel extreme situatie....

mijk

typen op mijn i-pad is lastig!p

Mantelzorg

Er zijn, ook op dit forum, mensen, al dan niet alleenstaande ouders, die zelf sukkelen met hun gezondheid en ook nog kinderen hebben met een extra zorgvraag. Ik ben daar één van, maar er zijn er meer, ook hier op het forum.
Mijn eigen situatie: mijn kinderen en ik worden ongelooflijk gekort op de zorg, hebben elke maand minder te besteden de laatste tijd, maar er is niemand die voor ons kan zorgen als volgend jaar het PGB van ons allen wegvalt omdat we niet aan de tienurennorm voldoen. Omdat ik zelf al heel veel mantelzorg met mijn eigen beperkingen, kan ik straks mijn op een uur rijden wonende ouders er niet bij hebben als die ook gaan sukkelen. Sterker nog: wie is er dadelijk voor ons, als onze huishoudelijke ondersteuning niet verlengd wordt, als de begeleiding van de kinderen weg valt, en als mijn eigen begeleiding (met o.a. het invullen van de ongelooflijke stapels formulieren m.b.t. uitkering, nog resterende voorzieningen, bezwaarschriften...) ook weg valt.

Met de buren is slechts een oppervlakkig contact, maar ik wil mijn buren, hoe vriendelijk ze ook zijn, niet zo nauw betrekken bij onze privézaken. Verdere familie is er niet. Vriendinnen wonen op afstand en hebben het te druk. Er is gewoon geen vangnet.

Ik wil dolgraag voor mijn ouders zorgen, als het nodig is. Maar het is de vraag of we binnenkort nog wel wel voor onszelf kunnen zorgen. Het is nu al overleven.

En mijn situatie is niet uniek, helaas.

Mijk ik zou het doen..........

Ik zou het doen...Als er iemand in mijn buurt woonde die zo aanvullend zorg nodig zou hebben. Gewoon omdat ik zo ben. Ik heb het ook al meerdere keren gedaan. Ik heb jaren voor mijn nogal eigenwijze eigengereide buurman die soms amper fatsoenlijk aanspreekbaar was gezorgd in deze vorm. Ik deed zijn boodschappen, zette zijn maaltijden in de magnetron, reed 'm naar de dokter en de kapper. Mijn kinderloze buurman dat dan weer wel.
Buurman was zo eigenwijs dat hij per sé alles zelf wilde doen, ook al toen hij het allang niet meer kon (kon nog amper lopen of fietsen). Maar als ik als buurvrouw gewoon tussen het dagelijkse praatje aanbood om die boodschappen even mee te nemen (moet toch boodschappen doen) was het wel oke.
Het idee dat er speciaal 'iemand' moest komen kon buurman niet verkroppen. En ik was er toch al en ging toch al...dat is 'anders'.
Het maakte me ook gewoonweg écht niet uit.
Het is amper 'werk' als je zo vlakbij woont. En ik kan gewoon erg slecht tegen mensen die zelf die mogelijkheden niet hebben en het wel zo graag willen...Dan gaat zoiets vanzelf. Dan bied ik het aan voor ik het zelf in de gaten heb.
En nu doe ik dingetjes voor een tante van mijn vader. Ook bepaald niet het zonnetje in huis...maar al in de 90. En de buurvrouw van tante doet ook het een en ander. Ook te eigenwijs om betaalde/vergoede hulp te aanvaarden. Hoewel ze geld genoeg heeft. Maar w.s. heb ik er nu zo gek gekregen dat ze een poetshulp neemt...(die wij dus gaan zoeken). Tante woont ook vlakbij. Ik fiets gewoon even langs op weg naar mijn werk. Of bel op als ik boodschappen doe etc.etc.
Echt er zijn zulke mensen...Vast ook in jouw buurt.
De clou is vaak alleen dat mensen moeten weten dat jij die hulp nodig hebt. En dáár zit 't 'm in.
Die oude mensen die bijna niet kunnen lopen...daarvan kan iedereen op afstand zien dat ze een heleboel vast niet kunnen. Bij jongere mensen is dat lastiger. Dus maak dat duidelijk!
Als je mijn buurvrouw was en ik zou het niet weten, gewoon omdat je altijd de schijn ophoud en ik zou er later achter komen zou ik dat vreselijk vinden. En me schuldig voelen. Want wat is het nu voor 'n moeite om die han en spandiensten die je voor jezelf ook doet meteen even voor een ander ook te doen?
Dus zeg gewoon hardop dat je het bijna niet meer red zo met zo weinig hulp. Tegen iedereen die er maar om vraagt. En ja inmengen in priveleven is altijd moeilijk. Maar dat doen die proffesionals ook. Ik zie het verschil daar zelf niet echt in. En je kan ook de dingen die het minste prive zijn (boodschappen b.v. die ziet toch iedereen op die band bij de supermarkt?) juist uitbesteden. Dan houd je die andere voor jezelf als mantelzorger.
groeten albana

Sorry het was voor 'een moeder'

Gevalletje nog niet goed wakker denk ik.
sorry!
Albana