U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Ots bij obesitas
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2686/Binnenland/article/detail/3268131/2012/06/09/Kinderen-onder-toezicht-gesteld-om-overgewicht.dhtml
Wel, mijn standpunt zal duidelijk zijn. Hun advocaat meldde al dat 4 maanden na de uitspraak er nog geen deskundige hulp is ingeschakeld. Nog 8 maanden te gaan, en x gezinsvoogden en x zorgelijke dossiers later, en dan mag dit gezin weer naar de rechter. Hopelijk wordt het, door het inschakelen van de media, geen UHP. Binnenkort zijn er verkiezingen. De eerste de beste partij die deze justitie-en geen hulp-beweging nou eens omkeert krijgt mijn stem. Ik zoek en ik zoek maar de standpunten van de diverse partijen stemmen mij niet hoopvol.
Ouders zijn nog steeds een klasse-an-sich en geen klasse-fur-sich. Dat stemt mij somber.
Suggesties voor volgende ingrepen
- drinkende ouders. Ook de zogenaamde sociale drinkers. Afgelopen week weer meegemaakt hoe rosémoeders zijn, met kleine kinderen die hangerig zijn en omvallen van de slaap, maar mama zit gillend van de lach aangeschoten te zijn. Of papa zit aan het bier te brallen met zijn maatjes. En hoeveel ruzies zijn er niet ontstaan uit alcohol? Allemaal gevaarlijk voor de ontwikkeling v an de kinderen!
- rokende ouders. Hoeft geen toelichting, denk ik.
- ouders die te hard rijden. Mensen die een bepaalde hoeveelheid verkeersovertredingen hebben gehaald, zullen dit waarschijnlijk ook doen als hun kroost in de auto zit en hun kinderen dus potentieel in gevaar brengen.
- mensen die bij een drukke weg wonen en niet kunnen of willen verhuizen, wegens fijnstofgevaar voor de kinderen.
- mensen die in de snackbar staan voor een snack moeten goed in de gaten worden gehouden of ze dat niet te vaak doen. Ook al reageert niet iedereen op snacken met obesitas, het is niet gezond en ze brengen hun kinderen er mee in gevaar.
En dat lijstje is vast nog wel langer te maken met wat creativiteit.
Overigens vind ik zo'n 50 kilo overgewicht ook iets voor een (ziekenhuis)opname met flink wat onderzoeken en leefstijlobservaties, want je moet wel héél extreem schransen voor je als kind (!) zo enorm obese raakt! Er zal omdat er ook broertjes/zusjes zijn met overgewicht vast sprake zijn van een verkeerd leefpatroon, maar toch zou ik ook uitsluiten of een afwijking of medicijngebruik ook (mede) aan dit extreme overgewicht ten grondslag liggen.
"Aan de andere kant denk ik dat er veel meer van die gezinnen zijn waar alle gezinsleden, incl. pa en ma, zwaar overgewicht hebben. Die noemen we Tokkies, en daar maken we tv-series over."
Even iets rechtzetten: Tokkies zijn asociale mensen die, ongeacht hun gewicht, behoorlijk wat amok veroorzaken in hun leefomgeving.
Dikke mensen zijn niet automatisch Tokkies. Zelfs niet met 50 kilo overgewicht. Al denkt het gros van de maatschappij daar anders over, maar dat zegt meer over de mensen die dat vinden dan over de dikke mensen zélf.
De advocaat over de zaak
http://nos.nl/audio/381730-dikke-kinderen-onder-toezicht-van-kinderbescherming.html
De kinderen: waarom worden wij gecontroleerd? Er zijn op straat zoveel kinderen die te dik zijn, waarom worden die niet gecontroleerd?
Van autoriteiten wordt je niet dunner
http://www.nrc.nl/rechtenbestuur/2012/06/08/de-uitspraak-mag-de-overheid-ingrijpen-in-het-gezin-als-de-kinderen-te-dik-worden/
"De boodschap van de Gezondheidsraad in het advies over overgewicht en obesitas uit 2003 –dat er geen effectieve interventies bestaan– is dus nog steeds geldig. Lyons wijst dan ook op de Amerikaanse casus van Anamarie Regino waarin de autoriteiten er ook na zes jaar niet in geslaagd waren dit kind noemenswaardig minder zwaar te laten zijn."
De feiten
http://zoeken.rechtspraak.nl/resultpage.aspx?snelzoeken=true&searchtype=ljn&ljn=BW5429
Dit ging om het hoger beroep. De OTS zelf is al in oktober 2011 uitgesproken.
De benoemde voogd heeft dus al een half jaar de tijd gehad om wat te doen.
In de uitspraak staat dat ouders al een dietiste hebben ingeschakeld en dat de kinderen op sport zitten.
Het enige dat de voogd in het halfjaar heeft bereikt is :
" Zo heeft de gezinsvoogd bewerkstelligd dat de ouders van ziektekostenverzekeraar zijn gewisseld om voor vergoeding van de kosten van de diëtiste in aanmerking te komen."
Dit lijkt mij verre van voldoende 'resultaat' om hulp in een gedwongen kader te rechtvaardigen.
Misverstanden over ots
"Het doel van een ots is ervoor zorgen dat de situatie waarin het kind opgroeit zo snel mogelijk verbetert. De ots moet er toe leiden dat de situatie waarin het kind opgroeit zodanig verbetert, dat zijn ontwikkeling geen gevaar meer loopt. Een gezinsvoogd ziet er op toe dat dit gebeurt."
Waar staat dat de gezinsvoogd het moet 'oplossen'? De ouders moeten aan de slag.
Even andersom redenerend: "Dat het (nog) niet lukt om onze kinderen te laten afvallen, is ons niet te verwijten. We hebben een diëtist ingeschakeld en de kinderen aangemeld bij sportclubs. Maar we zijn ook met het gezin met vakantie geweest. En de diëtist was met vakantie. Daardoor is tijd verloren gegaan – en het heeft ook wel tot uitstel geleid." (bron NRC).
Ouders hebben al een half jaar de tijd. Dan vind ik die vakantie een slap excuus (3 weken op een half jaar). Aangemeld bij sportclub en inschakelen dietiste = wat houdt dat concreet in.
Ik vind een OTS best vergaan, maar een overgewicht van 51 kg ook niet niets.
Overigens dat er geen evidence based programma is voor dit soort kinderen zegt niet dat er geen effectieve aanpak is. Afvallen = bewegen en minder eten. Zo simpel is het. Al die persoonlijke verhalen van mensen hier prima hoor, maar dit betreft kinderen.
Eens
Eens met Margriet. Ouders moeten aan de slag in deze situatie. En51 kilo poets je niet weg met smoezen over een vakantie van 3 weken. Ik denk dat er iets grondig mis is in de eetgewoontes van dat gezin en dat er ingegrepen moet worden lijkt mij voor de hand liggen. De manier waarop is natuurlijk vreselijk. Maar het stadium 'in de omgeving zoeken naar goede voorbeelden' etc lijkt mij een lang gepasseerd station. Een 13 jarige met 51 kilo overgewicht gaat hier de rest van z'n leven schade aan ondervinden. Dat is vreselijk.
Overigens weegt mijn 13 jarige 42 kilo. Ik schrik me echt rot van die 51!
Simpel
Bedankt voor je inzending Margriet. Anders werd het hier toch wel een beetje onevenwichtig.:-)
Het is me niet ontgaan dat medewerkers van de jeugdhulpverlening en de kinderbescherming er populaire en niet erg wetenschappelijke opvattingen op na houden. Als zelfs de deskundigen worstelen met de materie van overgewicht bij kinderen kun je er dus maar beter een jeugdzorgwerker op zetten. Die weet er wel raad mee blijkbaar.
Ook is duidelijk dat een gezinsvoogd er niet is om ouders en kinderen te helpen maar inderdaad: gewoon voor het (staats)toezicht. Helaas hebben ze daar niet bij de benodigde opleiding als opsporingsambtenaar of verantwoordingsplicht als tuchtrecht of de plicht om de waarheid te vertellen in rechtszittingen.
Dat er een probleem is is duidelijk. De oplossingsrichting daar kun je ernstig over van mening verschillen. Ik kies voor deskundige hulpverlening en niet voor repressie. En zelfs hulpverlening is nog maar de vraag of dat wat uithaalt, om dezelfde redenen als hierboven door echte deskundigen vermeld: het is een taai ongerief, een groot maatschappelijk probleem, en DE manier om succes te boeken is er niet, hoewel er soms wel hoopvolle ontwikkelingen zijn.
Nee, en dan mogen ouders hier oplossen wat zelfs deskundigen niet gegeven is.
Hoe onrealistisch kun je zijn. En wat een geldverspilling weer.
Annej
"Nee, en dan mogen ouders hier oplossen wat zelfs deskundigen niet gegeven is.Hoe onrealistisch kun je zijn."
En toch zal er hulp moeten komen voor deze 3 kinderen. Je hebt geen vertrouwen in de hulpverlening, wel in de ouders? Huisarts, diëtiste en OTS hebben nog niet tot 1 kilo afvallen geleid, wat gaan we doen in November als de kinderen blijven aankomen? Wat denk jij dat wel realistisch is?
Medisch
Het lijkt me handig om ze eens goed medisch te onderzoeken of er geen medische aanleiding is voor het overgewicht. En verder lijkt het me handig als ze, dik of dun, gezondere eetgewoonten en beweging aanleren. En verder, wat is er dubbelzinnig aan: er is geen oplossing?
Wil40: snel afvallen is toch schadelijk?
wil40: "Als de 13 jarige knul een jaar bij mij woont is hij het grootste aantal kilo`s kwijt. Er zal geen risico meer zijn voor zijn gezondheid."
Wil40, ik vraag me af of het niet juist schadelijk is voor de gezondheid als een kind bijna 50 kg afvalt in een jaar (nog afgezien van de vraag of dit mogelijk is). Ik dacht dat snel afvallen voor volwassenen al niet goed is, en zeker niet voor kinderen in de groei. Het is belangrijker om duurzame gezonde eet- en leefgewoontes aan te leren en om als doel te hebben om niet meer aan te komen of geleidelijk langzaam af te vallen terwijl het kind wel alle benodigde voedingsbestanddelen binnenkrijgt. Een crash-dieet biedt geen volwaardige voeding, en juist in de groei kan dat schadelijk zijn. Bovendien leidt snel afvallen tot verstoring van de stofwisseling en het jojo-effect. En dan is het kind nog verder in de problemen!
Doel moet zijn dat de kinderen gezonder worden, en niet het afvallen op zich.
Inderdaad, goede, extra medische begeleiding, dat lijkt mij belangrijk.
Ik denk...
Dat dit alles al gebeurt is, denk je niet? Het gaat om 3 kinderen in èèn gezin. Het ernstige overgewicht is niet in een jaar ofzo ontstaan. Kinderen zijn via de huisarts doorverwezen naar diëtiste. Zou de huisarts niet op de hoogte zijn van ziektes/medicijngebruik? En zou moeder dit niet tegen haar advocate hebben verteld als dat de reden voor de obesitas was?
Jij vindt dat ze gezondere eetgewoontes moeten aanleren en meer beweging moeten krijgen. Helemaal mee eens. Wie moet dat bewerkstelligen? De ouders lijkt mij, die zijn er 24 uur per dag, 7 dagen in de week om het goede voorbeeld te geven.
"er is geen oplossing?" Dus je bedoelt: achterover leunen en niets doen?
Wisse
Gewoon een gezond dieet onder begeleiding van een diëtiste en liefst kinderarts. Die kunnen prima aangeven wat verantwoord afvallen is. Als ik zeg dat ze bij mij wel vele kilo`s zouden kwijtraken, bedoel ik geen crash-dieet.
Ik ga met ze wandelen, fietsen en zwemmen en wat ze verder leuk vinden. Oftewel, motiveren en stimuleren. Als je kind moet afvallen doe je dat samen, door het goede voorbeeld te geven. Ik heb het gevoel dat dit nu niet gebeurt.
De kinderen waren niet eens lid van een sportclub, zegt mij al genoeg.
Leesvoer
Het was te verwachten dat ze zich zou melden en inderdaad: Asha ten Broeke schrijft vandaag over deze zaak in Trouw. Lezenswaardig, vooral vanwege de literatuur die zij aanhaalt. Ook haar conclusie: dit is onzin.
Nog even over Knurf, want ik was gisteren begonnen een reactie te typen en dat kwam niet meer af. Het gaat te ver om zonder meer ahdv een concreet overgewicht te stellen dat er dus sprake is van een levensbedreigende situatie. Er is een verband tussen overgewicht en allerhande akelige aandoeningen, maar dat is statistiek. Er zijn ook mensen met een te hoog BMI die gezond zijn: nette cholesterol- en suikerwaarden, keurige bloeddruk, goed functionerend hart. Dat kan. In plaats van meteen te roepen : X= dik dus X is ongezond is het zinniger om eerst eens vast te stellen of X inderdaad ongezond is (zo ja, in wat voor opzicht), en dan vervolgens aan die ongezondheid iets te doen. De remedie voor de bewuste aandoeningen zal in veel gevallen ook betekenen dat betrokkene afvalt. Dat hoeft trouwens niet.
In Amerika komt er nu een beweging op: HAES- Health At Every Size. Boodschap, als ik het goed begrepen heb: die strijd tegen de kilo's winnen we feitelijk toch niet, maar op het vlak van gezondheid is er nog een hoop te bereiken. Laten we ons daar maar op richten. Dat lijkt me eerlijk gezegd ook een stuk zinniger.
En dan zijn we trouwens weer terug bij Ten Broeke, die zegt dat ook.
Groeten,
Temet
Do not harm
En weer reageren inzenders op het artikel van Asha ten Broeke hoe erg het wel allemaal niet is en hoeveel gezondheidsschade die kinderen gaan oplopen en hoe onverantwoordelijk het allemaal is van die ouders. Het lijkt wel of mensen niet kunnen lezen! Ze willen er niet aan. Elk pondje gaat door het mondje en het moet maar eens afgelopen zijn met die flauwekul. Simpel zat.
Maar juist dankzij die houding lopen kinderen schade op. Aan hun zelfbeeld en hun zelfvertrouwen in andere mensen.
"Professor Jennifer O'Dea, die zich specialiseert in het zelfbeeld van dikke kinderen, sluit zich daarbij aan. Nu is in kinderobesitasland het gewichtsverlies de maat voor succes, maar eigenlijk zou dat gezondheid en kwaliteit van leven moeten zijn, schrijft ze in een van haar publicaties. Haar redenen: afvalpogingen falen bijna altijd op de lange termijn, ook bij kinderen, maar ondertussen zijn die obese kinderen wel de hele tijd herinnerd aan hun gewicht en de onwenselijkheid daarvan. Volgens O'Dea is de kans groot dat ze daardoor een hekel aan hun lijf krijgen en lopen ze meer risico's op allerlei eetstoornissen."
Anne j
Zelfs op dit forum worden dikke mensen gelijk gesteld aan Tokkies.
Ik vind dat eigenlijk veel schadelijker voor de gezondheid en de ontwikkeling van een kind: weten dat ze worden beschouwd als uitschot, puur afgaand op hun uiterlijk.
Kamille
Die publieke opinie krijg je niet zomaar omgedraaid helaas. Ik denk dan maar, kijk naar jezelf, het is al moeilijk genoeg om je eigen vooroordelen eronder te krijgen.
Het was een leerzaam draadje en ik heb veel gedacht aan de dikke mensen die ik zelf ken. Niets mis mee, sommigen juist keurige kerkmensen. En inderdaad het verdriet dat je uitsteekt als een zere duim en iedereen zo vol oordelen zit over jou, zonder je te kennen.
Heb je al een probleem, morbide obesitas, en dan heb je er nog een veel groter probleem bij, dat altijd eerst je omvang in beeld komt voor mensen je verder leren kennen.
Izar
... Het is dus niet altijd iets dat je overkomt (genetisch of medisch) zonder dat je er wat aan kunt doen..... Het vervelende is dat andere mensen gaan beoordelen of je geacht wordt hier iets aan te kunnen doen. En dat bij voortduring. En er zijn ook mensen die het wel gelukt is om af te vallen. Zie Erica Terpstra en Hanneke Groenteman. Van kinderen is minder bekend omdat ze niet in de publieke arena zijn. Fijn dat het hen wel gelukt is maar geen reden om zoiets dan maar te veralgemeniseren. Net als die kinderen van jou dikkere vrienden. De uitzondering kun je niet verplicht stellen voor de hele groep dat is dwaas.
Tokkies
Guttegut ik maak een keer een opmerking over Tokkies, waarbij ik helemaal niet zeg dat ik er zo over denk, en er wordt gelijk (bij herhaling) gedemoniseerd. Even voor de duidelijkheid, ik vind dikke mensen geen Tokkies. Als ik alle geluiden moet geloven heeft straks meer dan de helft van de Nederlanders overgewicht, dus kom je vanzelf in een uitzonderingspositie als je mager bent.
Annej
Je blijft volwassenen met kinderen vergelijken en de manier waarop ze moeten afvallen. Maar wat is nou het verschil tussen een volwassene en een kind. Zie bijv. de kinderrechten. Ouders zijn verantwoordelijk. Daar hoeft van mij geen OTS bovenop, ik denk ook niet dat het veel helpt. Maar ik zou wel graag zien dat huisarts maar ook ouders een stap verder doen naar de kinderpoli bijv. in het ziekenhuis. Baadt het niet dan schaadt het niet. In een artikel dat ik een tijdje geleden las was daar niet het doel om de kinderen slank te krijgen maar in kleine stapjes kinderen slanker te krijgen. Stap 1 is nog niet eens gezet. Door de gezinsvoogd niet maar zeker ook niet door de ouders (want wat is er nou concreet veranderd?).
Enneh een discussie is leuker als je niet stap 1 mij welkom heet en daarna direct enorme kritiek op de jeugdzorg uit. Dat weet ik nu wel. Beetje inhoud graag en argumenten graag, iets verder dan hullie tegen zullie.
En 51 kg te dik
door aanleg. Mwahh lijkt me erg onwaarschijnlijk.
En 3
Ik kies voor deskundige hulpverlening en niet voor repressie.
-> Kan dit niet samengaan, waar staat dat het elkaar bijt?
En zelfs hulpverlening is nog maar de vraag of dat wat uithaalt, om dezelfde redenen als hierboven door echte deskundigen vermeld: het is een taai ongerief, een groot maatschappelijk probleem, en DE manier om succes te boeken is er niet, hoewel er soms wel hoopvolle ontwikkelingen zijn.
-> Dit vind ik zo'n doemscenario. Met een OTS geef je wel te kennen dat wat er nu gebeurt niet geaccepteerd wordt. Aan het werk dus!
Omgevingsfactoren
Hoe worden alle kinderen van een gezin zo zwaar? Ik kan zo voor de vuist weg heel wat redenen bedenken die (deels) ook gelden voor te dikke nichtjes in de familie van mijn man. Op een rijtje:
1. Ouders of grootouders hebben zelf in hun jeugd honger geleden en hangen de zeer onwesterse zienswijze aan dat mollige kinderen gezond zijn (en magere zielig).
2. Voedsel is binnen de cultuur van het gezin (kan de Turkse zijn maar ook een andere gastvrije gemeenschapscultuur) een teken van gezelligheid, warmte, samenzijn, liefde, alle goede dingen des levens. Overal wordt eten bij gesleept en gasten en kinderen worden overladen met aangeboden hapjes en drankjes.
3. Bewegen om het bewegen (sport, spel) is in sommige gezinnen en subculturen een vrij onbekend fenomeen. In het thuisland werd bijvoorbeeld al niet veel buiten gespeeld (want iedereen moest werken) en al helemaal niet door meisjes (want die komen vaak niet buiten de deur zonder begeleiding). Ook in de achterstandswijken in Nederland waar veel te dikke kinderen opgroeien, is buitenspelen gevaarlijk, onveilig en onprettig. Onwenselijk dus. En dan zitten ze dus thuis en groeien in sommige gevallen langzaam dicht.
4. Er is niet altijd heel veel kennis aanwezig. Wij met informatie doordrenkte OO'ers realiseren ons volgens mij te weinig hoe anders het leven is als je de taal (welke westerse taal dan ook) niet voldoende machtig bent, nooit op internet komt, niet buitenshuis werkt en eigenlijk vooral familieleden spreekt (die niet objectief naar je kinderen kijken en je sowieso nooit op hun gewicht zullen aanspreken omdat elkaar aanspreken op de kinderen in sommige culturen gewoon taboe is. Dat doe je niet.)
En dan kun je nog zo van goede wil zijn, je doet van alles fout zonder het te weten. Een kind is ook niet van de ene op de andere dag zo zwaar, dat gaat geleidelijk. En al die tijd ziet zo'n moeder heus wel dat het kind te zwaar is, maar ze hoopt dat-ie een groeispurt zal krijgen of dat het op een andere manier vanzelf minder erg wordt. Intussen draait bij dat kind (en in feite bij het hele gezin) alles om eten en zie dat er maar eens uit te krijgen. Zeker als voedsel in jouw cultuur zoveel positieve markers heeft, moet je dan als moeder helemaal in je eentje tegen de stroom opboksen. Dat valt niet mee.
Ik denk niet dat een kind vanzelf zo zwaar wordt, ik denk ook niet dat het aan aanleg of medicatie ligt en ik vind een OTS te zwaar. Maar ik denk wel dat het goed zou zijn als er meer gemeenschapsgeld werd gestoken in obesitasklinieken voor kinderen. Mijn school heeft zeer positieve ervaringen met bijvoorbeeld Heideheuvel. Die kinderen hebben wel degelijk een probleem, sociaal, lichamelijk en psychologisch.
Overigens vind ik het wel interessant wat wil40 (meen ik, kan niet teruglezen) zegt over die puber in huis nemen en dan binnen een jaar tot normale proporties terugbrengen. Mag ik dan ook bij jou in huis, wil40? Er moet bij mij ook nog twintig kilo af na de laatste zwangerschap.
Margriet
Totaal geobsedeerd ben ik. Moeilijk om daar wat afstand van te nemen. En ja ik krijg hulp met mijn kind maar ook repressie en ik kan je garanderen dat dat bakken met energie kost die ik wel beter kan gebruiken nu ik een kind heb waar zorgen over zijn.
Het is een zwartenpietenspel: wie is er aan zet en wie krijgt er de verantwoording of de schuld. Ik leef hier weer helemaal op scherp. Gelukkig ken ik inmiddels de regels beter dan de eerste keer maar het blijft een dwaze zaak.
Als ik kon zou ik me er aan onttrekken. Ik heb er overigens alle vertrouwen in dat het goed gaat verlopen maar het raakt een gevoelige snaar en alle emoties, woede, wanhoop, angst, van de vorige ronde komen boven. Daar heb ik mijn handen vol aan. Ook om er mijn kind niet mee op te zadelen. Die heeft een kalme betrouwbare moeder nodig die haar erdoor sleept.
Identificatie
Ja, ik identificeer me met deze Turkse moeder die hulp vroeg voor haar kinderen en nu zo in de kou gezet wordt. Haar advocaat klinkt gelukkig behoorlijk kien en hopelijk krijgt ze steun van haar familie en vrienden. Want ik geef het je te doen. Iets dat voor haar bedoeld was om het leven van haar kinderen en haarzelf gezonder en beter te maken is ontaard in een nachtmerrie. Geen begrip voor haar positie als gescheiden ouder of vakantie houden bij je familie in het land van herkomst of een dietiste die op vakantie is. Zaken waar je niets mee kunt maar die je wel in de schoenen geschoven worden. En die de consequentie kan hebben dat ze haar kinderen kwijtraakt. Een positie waar hulpverleners maar al te makkelijk aan voorbij gaan want het gaat om het belang van het kind. Angstig ja.