Ontevreden kinderen

Wat een boel herkenning!

En Lizelot, bedankt voor je rake opmerking dat een gamer nog geen verslaafde hoeft te zijn!
Zolang mijn zoon nog zonder al teveel gemok de coputer of xbox afsluit en het protest van zijn (verslaafde?) medegamers afkapt met een opmerking als: "Ik heb ook nog een écht leven" of een (respectvolle!) opmerking over die lastige moeders van tegenwoordig weet ik dat het wel goed zit

Omdenken

Kijk eens naar het filmpje op deze link, ik vond het wel verfrissend :)
http://www.omdenken.nl/praktijk/casusarchief/512

Tink, in de link zie ik wel herkenning..

Ik was vroeger (èn nu) een boekenwurm. Ook dat was niet goed volgens mijn moeder, ik moest naar buiten, want omgaan met andere kinderen is goed voor jou!
En inderdaad, waren die on-linegames eerder uitgevonden dan was de kans groot dat het lezen (gedeeltelijk) werd afgekeurd.

Ha ha

Leuk Tink.
Mijn ouders zijn allebei kinderen uit grote, arme gezinnen. Bij hen werd er schande van gesproken dat ze hun tijd verdeden met boeken lezen. 'Ga eens iets doen, foei, zit maar de hele tijd met zijn neus in de boeken, zo verpest je je ogen hoor!' Mijn vader is nog steeds erg gek op lezen.
Mijn moeder kan zich nog herinneren dat toen haar broertje levensbedreigend ziek is geweest, het eerste kinderboek daar in huis kwam. Mijn moeder was toen zeven jaar, ze kon al lezen. Dat boekje heeft ze honderd keer aan haar zieke broertje voorgelezen, niet omdat hij het zo graag wilde, maar omdat zij wilde LEZEN.
Verder was er alleen de Statenbijbel.
Tijden veranderen.

Belle

Gerard Ekdom ken ik helemaal niet. Ik zal er eens op gaan zoeken.

Als tiener deed ik zelf wel veel dingen. Ik vond het ook heerlijk om af en toe een hele middag lang te lezen of te tekenen. Vooral in de zomer deed ik dat wel. Dan nam ik al mijn boeken en tekenspullen mee naar buiten en ging ergens in het bos zitten. Bij ons thuis was het gevaarlijk om te lang in een boek te zitten lezen of sowieso een activiteit te doen die geen huiswerk maken was want voor je het wist had mijn moeder wel een leuk klusje verzonnen. Ja ik ben nu aan het lezen zei ik dan. Volgens mijn moeder kon je ook uitstekend aardappels schillen en lezen tegelijk

Maar ik deed wel altijd veel verschillende dingen, toneel club, natuur club, veel met vriendinnen er op uit trekken... Thuis huiswerk maken en helpen en dan 's avonds wel vaak een boek lezen of collages maken met plaatjes van beroemdheden. Dat soort dingen.

Ik vind overigens computer gebruik met mate helemaal geen probleem. Het ging mij ook niet zozeer om de tijd die mijn zoon er achter doorbracht want dat kon ik best begrenzen maar het was vooral het gefixeerde wat ik niet fijn vond. Het feit dat hij echt ging zitten wachten tot hij weer achter de computer mocht en dat hij gewoon nergens anders aan toe leek te komen terwijl ik zeker wist dat hij die interesses best kon ontwikkelen.

Nu kan hij wel gewoon met de computer omgaan. Hij vindt het nog steeds leuk en dat is prima maar daarnaast doet hij ook veel andere dingen.

En ik kan niet ontkennen dat ik ook een voorkeur heb voor andere activiteiten die in mijn ogen wat authentieker zijn en meer toevoegen. Nu hangt het er wel vanaf wat je achter de computer doet. Je kan ook achter de computer heel creatief bezig zijn met allerlei ontwerpprogramma's bijvoorbeeld. Bij mijn zoon ging het echter om gamen. Ik zou overigens ook niet blij zijn als iemand de hele dag op alle sociale media wil zitten.

Ik ken nog weinig kinderen die echt verslaafd zijn. De hoeveelheid uren vind ik ook niet zo interessant. Wat ik wel zorgelijk vind is als een kind niks anders meer kan verzinnen om zich mee bezig te houden. Daar ken ik wel kinderen van; wiens leven volledig om TV en computer draait en die als ze deze activiteiten niet kunnen ondernemen niks anders kunnen verzinnen. Dat vind ik wel zorgelijk. Zorgelijker dan een kind wat wel veel tijd doorbrengt achter de computer maar die daarnaast ook nog volop ruimte en belangstelling heeft voor andere activiteiten.

Sociale contacten

Ik vind sociale contacten ook belangrijk maar dat wil niet echt lukken bij mijn kinderen. Wat moeten ze dan op straat doen? Bekeken worden door de buurtkinderen omdat ze zich niet aansluiten?
Net als bij Belle deden hier op het laatst ook de volwassenen mee om mijn oudste zoon van de straat te jagen; telkens als hij ergens was, stond er wel een of andere buurvrouw voor de ramen te loeren of hij ook iets verkeerds deed of zei.
Later werd hij gewoon de speeltuin uitgejaagd als hij daar voetbalde en op het laatst durfde hij niet meer.
We namen een trampoline in de tuin maar aangezien zoonlief Tourette heeft en er vanalles en nog wat uitflapte, hadden we de buren van verschillende kanten over de schutting met hun ongezouten commentaar.
En echt hoor, we hebben uitgelegd, gepraat, gesust maar op het laatst zaten we zo gespannen achter in de tuin dat het voor ons ook niet leuk meer was. Toen de trampo stuk was, hebben we geen nieuwe meer genomen, al was het wel een heerlijke uitlaatklep voor de kinderen!
Nu zitten ze binnen, zomer en winter, dochter houdt nog van zwemmen dus daar ga ik wel mee naar het zwembad maar de jongens doen niet veel anders dan computeren.
De buurt heeft nu rust, en wij worden met rust gelaten alleen wordt er nu gekletst dat onze kinderen wel veel mogen computeren. Tja..
Komt dit jou ook bekend voor Belle? Daar ben ik erg nieuwsgierig naar.
Nou ja gelukkig voelen onze kinderen zich op dit moment wel happy en het loopt allemaal lekker hier bij ons.
Maar sociale contacten? Ik moet bijna zeggen: wat is dat?

Eira

"Komt dit jou ook bekend voor Belle? Daar ben ik erg nieuwsgierig naar."

Achtergrond is iets anders, de uitwerking niet.

Ik moet bekennen dat ik het verhaal niet zo graag meer vertel, heb het in het verleden al vaak gedaan en ik wil het achter me laten, maar als het herkenning biedt wil ik het wel van stal halen ;-)
Mijn kinderen hebben asperger en waren op de basisschool dus "stom", "nerd", "homo" en dat soort kreten. Van school naar huis werden er regelmatig dingen afgepakt en vernield, maar ik werkte en kon ze niet ophalen. En school is niet verantwoordelijk voor wat er tussen school en huis gebeurt, zeiden ze (of dit waar is, doet er nu niet meer toe).
Het escaleerde, de wijkagent werd erbij betrokken, enkele ouders waren zwáár beledigd want hún kind deed nóóit wat en mijn kinderen lokten het allemaal zelf uit (waarmee? Niet met schelden, niet met agressie, alleen met "anders zijn"). Het liep zelfs zo hoog op dat een moeder, met back-up van vriendin plus diverse kinderen, in onze flat binnendrong en op de galerij stond te schelden.
Dit waren dus keurig nette mensen, koophuis, tweede autootje, modieuse klertjes, gekapt en zo.
Ik was al gescheiden en stond er volkomen alleen voor. We zijn maanden (achteraf weet ik niet meer precies: 1 jaar? Anderhalf? Twee?) gepest. In de buurtsuper en op het schoolplein trokken mensen (bekend van school) hun kinderen weg en keerden me de rug toe, want er gingen praatjes over me rond. Geen idee wat precies, maar in die tijd werkte er een verre kennis van me bij de sociale dienst en die vertelde me op een dag schaterend van het lachen dat "iemand" had gebeld met de mededeling dat mevrouw Époque zwart bijkluste en mannen ontving, hahaha, en je hebt helemaal niet eens een uitkering, hihihi!
Na een tijdje ebde het weg. Mensen verhuisden, mensen vergaten, oudste ging naar het speciaal voortgezet onderwijs en jongste maakte de overstap naar speciaal basisonderwijd.
Maar buitenspelen hebben ze sinds 2006 niet meer gedaan. Wel de hond uitgelaten. Maar die is inmiddels dood.
Achteraf kan ik eerlijk toegeven dat dit voor ons allen een heel traumatische periode is geweest (sorry voor het gebruik van het woord "traumatisch") waarbij mijn jongens nog contactgestoorder werden dan ze al waren en ik een enorme angst ontwikkelde om in de bijstand te komen (stel dat iemand onterecht zou klikken...).
Inmiddels kunnen we allang weer veilig over straat, maar sociale contacten in de directe omgeving hebben we nog steeds niet (ik ook niet, wel op afstand) en voor buitenspelen zijn de kinderen inmiddels te oud.
Heel eerlijk gezegd wil ik er niet te diep op in gaan, want ik merk dat het schrijven weer een boel bij me oproept en daar is niemand bij gebaat maar dan heb je ongeveer een idee hoe dat hier ging.

Serwe

Ik begrijp wat je bedoelt ;-)
En ik denk dat ik het op die manier ook wel met je eens ben. Mijn kinderen hebben ook hobbies naast het beeldscherm, hoewel dat wel een belangrijke rol speelt in hun leven. Maar het is allemaal te hanteren ;-)

Belle epoque

Wat een triest verhaal ook van jou..
Ik herken daar erg veel in. Mijn oudste is ook van de straat weggepest, ook wij hebben hier in de buurt geen sociale contacten en de kinderen ook niet.
Net zelfs, waren ze buiten vuurwerk aansteken, (net als iedereen hier in de buurt), is er weer een buurman die vervelend doet en ze wegstuurt.. Ik heb er buikpijn van nu.
We hebben net als jij het ergste achter de rug want de oudsten spelen ook al lang niet meer op straat. Maar áls ze op straat komen, staat er meteen een buurtgenoot achter het raam of zegt iets vervelends tegen ze dat ze weg moeten gaan.
Geen wonder toch dat ze veel computeren, daar is hun wereld tenminste veilig.
Ook bij mij roept erover schrijven of praten nog heel veel emoties op, logisch ook toch, het blijft een zere plek.
Ik zou eigenlijk best eens met jou hierover van gedachten willen wisselen via prive mail, als je dat wilt? Maar voel je niet verplicht hoor;)
Dank je wel iig voor je verhaal.

Eira

"Ik zou eigenlijk best eens met jou hierover van gedachten willen wisselen via prive mail, als je dat wilt? Maar voel je niet verplicht hoor;)"

Ik begrijp die behoefte heel goed. Maar ik doe dat liever niet. Dat spijt me, want het kan voor jou heel goed zijn om er over te praten. Maar ik zeg eerlijk dat ik deze periode liefst achter me wil laten. Ik heb het in dit topic wel genoemd, maar daar wil ik het liever bij laten, sorry.

Ik wens je heel veel sterkte toe, en dat die buren maar snel mogen verhuizen, want dit is echt zo ellendig...

Geeft niet

Voor ons ligt het ook al twee jaar achter ons, maar af en toe komt er nog eens wat boven, zal bij jou net zo zijn misschien.
Het is ook beter om er niet teveel aandacht meer aan te besteden, anders blijf je er in hangen.
Onze kinderen zitten weer lekker in hun vel gelukkig en daar kan voor hun een vervelende opmerking van een buurman niks meer aan veranderen.