Onderzoekje over drempels bij ouders bij opvoedingsondersteuning

Opvoedvraag

Ik had graag professionals gehad die met mij die zoektocht konden aangaan zonder daar hun eigen belangen en ideetjes op te projecteren. Daarvan heb ik er gelukkig 1 iemand van meegemaakt. Helaas ging die al snel weer ergens anders heen. Dat was ook iemand die deskundig en ervaren genoeg was om de handen vrij te hebben om maatwerk te leveren. Ze hoefde niet de theorietjes en regeltjes te volgen gewoon omdat ze zoveel wist en de juiste houding had en ook kon relativeren en zeggen dat ze iets niet wist maar het uit zou zoeken.

Annej

Hallo Anne,

Wat een vervelende ervaring heb ook jij gehad in het zoeken naar steun bij jou vragen en onzekerheden oer je zoon. Is er in die tijd ooit iemand bij jou thuis geweest om goed te observeren?
De diagnose Asperger is inderdaad geen makkelijke om te stellen. Maar dan nog is een diagnose nog geen garantie dat voor jou als ouder het probleem is opgelost. Het kan wel even een oplcuchting zijn dat je weet dat je zorgen terecht waren en dat er echt iets aan de hand is. Jammer dat veel hulpverleners, zoals jij dat beschrijft, je het gevoel geven dat ze je de regie uit handen willen nemen. Bij echte opvoedingsondersteuning blijft de ouder altijd zelf de regie houden. Per slot is de ouders degene die zijn/haar kind het beste kent en een weg moet vinden om op een zo goed mogelijke manier met het kind om te gaan en te stimuleren in zijn/haar ontwikkeling.
Heb je nu het gevoel dat je handvatten hebt en ondersteuning bij het omgaan met het specifieke gedrag van je zoon?
Ik wens je in ieder geval veel wijsheid en hoop dat je meerdere mensen op je pad zult vinden die samen met jou op basis van gelijkwaardigheid jou kkunnen steunen en waar jij vertrouwen in hebt. Soms is het ook een beetje geluk hebben, helaas....

Met vriendelijke groet,
Joke Bakker

Waarom koopt niemand chocola?

Joke:"Helaas blijkt dat, zoals jij aangeeft, lang niet alle ouders zo open voor hun behoefte aan delen en onzekerheden durven uitkomen. "
Dat gaf ik niet aan. Ik gaf aan dat ik geen beroepsgroep ken die zo veel en zo vaak en zo makkelijk reflecteert met anderen over het eigen handelen.
Er zijn er zelfs die zich schijnbaar schaamteloos als object laten filmen in opvoed- afval- of paranormale televisie series.
Mijn vraag is dus nog steeds: waar blijkt je stelling uit? Dat is een oprechte vraag. De bron van de veronderstelling bepaalt in belangrijke mate waar je het over hebt en over welke situaties en uiteindelijk zelfs over wie je het hebt.
Nog een keer je stelling:"Wat maakt de drempel hoog voor ouders om opvoedingsondersteuning te vragen?"
Dat is, als er al zo'n probleem bestaat, te algemeen gesteld. Een andere stelling haalt het wel: Wat maakt dat ouders zoveel makkelijker hun handelen bespreekbaar maken dan bijvoorbeeld artsen? Of, om in de buurt te blijven, dan medewerkers JGZ?
Joke:"Het is wel zo dat ik vanuit mijn bedrijf/werk/passie hier beter zicht op wil krijgen en graag wil aansluiten op waar echt behoefte aan is."
Ik heb daar verstand van. Doelgroep en behoefte-analyse, feitelijk hoe je een product neerzet, is mijn broodwinning. Ik vermoedde jouw behoefte al achter de vraag die je stelde.
Maar je zoekt in de verkeerde richting. Ter vergelijking: Je gedraagt je als een chocoladefabriek die een lage afzet van het eigen product op de nek van de consument schuift: wat maakt dat consumenten geen chocola kopen?
Ik hoop dat je in de lach schiet, want dat deed ik ook bij jouw vraag. Ik zie het helemaal voor me, een aanbieder die compleet blind is voor wat de doelgroep bezighoudt en uitsluitend het eigen product als maat der dingen neemt.
Voor zover er beweringen zijn die menen dat ouders te weinig of te laat hulp zoeken, komen die inderdaad vooral bij de gesubsidieerde professionals vandaan. Er zijn niet echt onderzoeken die die bewering staven. Er is Freud (die die vermeende schaamte als algemeen kenmerk bedacht heeft maar niet heeft aangetoond) en er zijn professionals die steeds weer menen dat als er in dit ene geval eerder ingegrepen was, het probleem minder groot zou zijn geweest.
Freud is dood (en zijn tijd allang geweest) en de veronderstelling dat eerdere bemoeienis zou helpen, is vooral ideologisch ingegeven. (leestip: Dier, bovendier-Frank Westerman).
Joke:"Grappig is wel dat juist in een groep op linkedin van professionals van het cjg deze vraag enorm veel reactie heeft gegeven. Ook dat is weer een onderzoekje op zich haha."
Dat is volkomen voorspelbaar. In de ogen van deze professionals is er maar één smaak opvoedkundige hulp, al het andere dat er ook is erkennen ze niet. Resultaat van dit denken: wie niet de hulp van cjg inroept, roept geen opvoedhulp in.
Ondertussen schiet de vrij gevestigde hulp als paddenstoelen uit de grond. Coaches, begeleiders, sites, boeken, films, fora, internaten, particuliere scholen. Een ware groeimarkt.
Dus. Als je iets wilt weten over ouders en de manier waarop ze hulp vragen en reflecteren over opvoeden, verdiep je dan eens in al die groeimarkt. De vraag wordt dan een andere: waarom daar wel en niet bij CJG?
Er zou een subvraag kunnen ontstaan: waarom doet dat type ouder niets?
Ook dat is voor een deel ideologisch te verklaren (wanneer is er eigenlijk sprake van een probleem?). Maar inderdaad: er zijn beslist ouders die hulp zouden kunnen gebruiken en er toch helemaal niet om vragen.
Maar een groeimarkt is dat niet, kun je op je vingers natellen.
Ik durf bovendien met een natte vinger de stelling aan dat het aantal van dit soort ouders aanmerkelijk kleiner is dan het aantal ouders dat bij met name cjg te vergeefs om hulp vraagt.
Wel vragen, zeuren zelfs, maar het gewoon niet krijgen.
De stelling waarmee je je nieuwsgierigheid openbaar maakt, is vernietigend voor je imago. Wat je op voorhand doet is een gebrek bij ouders (als soort, in zijn algemeenheid) poneren. Dat is een bekende houding onder veel ouders. Het is de houding van de professionele gesubsidieerde hulpverleners, die alleen hun hulp als echte hulp erkennen.
Daarmee wordt dat wat ouders zelf doen, zelf organiseren en zelf inkopen, gediskwalificeerd.
Draai het eens om als je werkelijk aan wilt sluiten bij behoefte. Verdiep je in wat ouders al doen. Neem dat wel serieus. Sluit daar op aan.
Groet,
Miriam Lavell

Eerlijk?

Wat voor mij persoonlijk een hoge drempel is om hulp in te schakelen is een bepaald soort toonzetting onder hulpverleners, die ik akelig goed herken in jouw berichten. Een soort van nietszeggend, superieur toontje. Een toontje waardoor het een ietsie lijkt alsof we partners zijn in de kwesties die spelen, maar dat in geen geval zijn.
Ik heb het geprobeerd, via verschillende kanalen, om iemand te vinden die met me mee kan denken over zorgenkind. Uiteindelijk is dat redelijk gelukt, maar het heeft heel wat gekost. Vooral de weg via incompetente hulpverleners die alleen maar standaard verhaaltjes konden bieden heeft ons als gezin veel meer gekost dan opgeleverd.

Naast de ouder

Misschien is dat nog wel een handige tip van Miriam. Eerst aan de ouder goed uitvragen wat die zelf al gedaan heeft aan opvoedondersteuning middels bladen, internet, familie, vrienden, cb geeft niet wat. En wat daar uit kwam. Wat wel hielp en niet hielp. En waar de zorgen liggen. Gek genoeg heeft dat ook niemand bij mij gevraagd. Wel of ik een trauma in de jeugd had of ziektes of weet ik het.
Ja, wij kregen opvoedondersteuning thuis. Breek me de bek niet open.
Mijn tweede tip is accepteren dat niet alle mensen hetzelfde zijn. Dat klinkt als een dooddoener maar is dat niet. Naieve argeloze hulpverleners, was ik zelf ook, hebben nog steeds het idee dat problemen komen door trauma's in de jeugd of zo. Terwijl er gewoon reguliere afwijkingen in het opgroeien zowel als psychiatrische beelden in de aanleg van een kind kunnen zitten waarbij het zeer zeer belangrijk is dat ouders daar adekwaat mee leren omgaan. Die expertise is er gewoon te weinig.
En het relativeren van de opvoedkennis. Het is geen wetenschap en cultureel gebonden en je hebt geen garanties maar moet steeds terugkoppelen wat werkt en wat niet werkt hoewel er wel wat handvaten zijn die je kunt uitproberen. Dus ook je eigen culturele vorming goed onder de loep nemen want dat tekent je mensbeeld en je ideaalbeeld van opvoeding.
Terwijl het achteraf bij mijn kinderen om hele eenvoudige zaken blijken te gaan maar die moet je wel heel serieus nemen.

Relatief

Gisteren heerlijk genoten van de Nanny en van Derick Ogilvie. Die Nanny was meer een soort 'oorlog in de keuken', de ouder was LUI. Derick vond ik geslaagder. Die ging zelf laten zien hoe je gaat voorlezen bij een drukke jongenstweeling en hoe je door zelf rustig te zijn de sfeer vriendelijk kan maken.
Wat bij al die gezinnen weer kwam bovendrijven was het idee dat kinderen moeten luisteren naar de ouders. Dat als rechtstreekse leidraad nemen en maar worstelen met timeoutplekken kan ik vreselijk van genieten, gewoon leedvermaak.:-)

Mijn school

Op de school van mijn zoon wordt een soort algemeen cursusje gegeven voor ouders. Ik ben niet geweest, maar veel ouders wel, lijkt aardig laagdrempelig, en een plek waar je vragen kwijt kunt. Misschien kun je kijken of daar interesse naar is bij jou in de buurt?

Reactie op waarom koopt niemand chocola

Hallo Mirjam,

Ik begrijp uit je antwoord dat je verstand hebt ven doelgroep en behoefte-analyse. Het is je broodwinning. Dat is het van mij niet. Ik ben Pedagoge en vanuit die invalshoek benader ik dit onderwerp.
Ik heb in mijn vorige antwoord al aangegeven hoe ik tot mijn stelling ben gekomen. Het voert te ver om hier concreter alle data te noemen. Feit is dat uit diverse onderzoeken en uit veel info van ouders enz....er in voldoende grond is om de stelling te hebben dat er over het algemeen een hoge drempel is om zelfs onzekerheden met andere ouders te delen (ook dat versta ik oa onder opvoedingsondersteuning vragen). Ik kan het dan ook niet eens zijn met jouw stelling dat ouders de beroepsgroep bij uitstek is die zo veel en makkelijk reflecteert op eigen handelen. Het kan zijn dat dat jou ervaring wel is. Het verschilt ook uiteraard. Ook da t heb ik al in mijn vorige antwoor aangegeven. En ik laat me door dit onderzoek graag overtuigen van het tegendeel. Tot nu toe zijn de antwoorden die ik heb gekregen voor het grootste deel zeeer bevestigend.
Ik vind de vergelijking met de doelgroep als artsen niet opgaan. Opvoeden is een gezamenlijk maatschappelijk belang. Ook in de kinderopvang op scholen en in buurten wordt opgevoed. Uiteindelijk worden het allemaal volwassenen die in de maatschappij hun plek moeen vinden.
Deels kan ik je volgen in je vergelijking met de verkoop van chocola. Opvoeden is echter geen luxe-product maar, wat ik net al aangaf, een belang van ons allemaal. Misschien bedoel je het niet persoonlijk, maar het komt grof op mij over dat je verondersteld dat ik blind zou zijn voor wat ouders bezighoudt en uitsluitend mijn eigen product voor ogen zou hebben. Ik stel hier een simpele vraag en ik vind dat jij er nogal mee aan de haal gaat. Je kent me niet, maar trekt wel vergaande conclusies.
Heb je de discussie op linkedin gelezen? Ook hiet trek je een concusie namelijk die onterecht en zelfs onjuist is. In deze discussie waren alle professionals juist heel kritisch op hun eigen handelen en met elkaar daarover in gesprek.
Tot slot is het jou interpretatie van mijn vraag dat maakt dat je concludeert dat het slecht zou zijn voor "mijn imago". Ik stel een vraag met de oprechte bedoeling hier zicht op te krijgen. Ik veronderstel geen enkel gebrek bij ouders. Opvoeden van kinderen kan niemand alleen. Vroeger was het zeker ook niet ideaal maar waren zaken wel duidelijker en hadden mensen over het algemeen een veel groter sociaal netwerk om zich heen waar ze heel laagdrempelig hun vragen cq zorgen kwijt konden (buren, familie, de bakker, de slager enz.....)De maatschapij is zoveel complexer geworden en eisen zoveel hoger.
Positieve opvoedingsondersteuning is inderdaad in de eerste plaats het beste als het dichtbij kan. En alles wat ouders zelf organiseren het beste! Ik snap niet waar je de indruk vandaan hebt dat ik zou vinden dat wat ouders doen niet oke is! Duidelijk is wel dat professionele organisaties als Jeugdzorg en het CB een hele slechte naam hebben die ze niet in de laatste plaats aan zichzelf te danken hebben. Het CJG wordt hiermee nu in 1 adem gezien heb ik gemerkt. Jammer maar niet geheel onterecht.Het CJG heeft wat betreft ontkokering nog een lange weg te gaan.
Dank je voor deze discussie. En ik neem je advies om echt aan te sluiten bij waar ouders behoefte aan hebben zeker,nu nog meer, ter harte.:-)
Met vriendelijke groet,
Joke Bakker

Reacties op iedereen

Oeps, ik heb aan iedereen een reactie geschreven. Ik zie er nu maar eentje hier staan! Hebben de anderen hem misschien persoonlijk ontvangen?

Joke

Tja, Joke. Ik ken jou onderzoeken niet, maar ik vraag me dus echt af of het wel klopt. Als ik de draadjes hier lees, dan lees ik vooral dat mensen hun neus hebben gestoten aan de reguliere hulpverlening en dat ze veel meer hebben aan wat ze bijvoorbeeld hier halen. Wat lees ik in jouw bericht:

citaat: "En ik laat me door dit onderzoek graag overtuigen van het tegendeel. Tot nu toe zijn de antwoorden die ik heb gekregen voor het grootste deel zeeer bevestigend. "

Sorry hoor, maar dan lees je wel heel selectief.
Plus je vooroordelen: mensen hadden vroeger een groter sociaal netwerk. En dan noem je de bakker, de slager en de buren. Tegenwoordig hebben mensen ook sociale netwerken. Via internet bijvoorbeeld. Is het je wel eens opgevallen hoeveel fora er voor ouders (vooral moeders) zijn? Waar allerlei vragen waar je mee zit door allerlei verschillende mensen beantwoordt worden. Wat heb ik in de babytijd veel geleerd van Kindje op Komst en engelstalige fora over attachment parenting. Heb ik daar nou zelf veel gevraagd? Nou nee, maar dat is juist de kracht van fora. Er is een heel archief waar je je vraag gewoon tegenkomt, of een ander post hem en dan lees je aandachtig mee omdat jij met hetzelfde zit. Je post je eigen ervaringen en daar krijg je weer reacties op. Hardstikke interessant. Boeken, ook zo'n goede bron. Leer je heel veel van. En dan weer daarover praten op fora.
En dan heeft iedereen natuurlijk ook nog de vriendinnennetwerken en de contacten met ouders op het kdv, pz en later school. Waar wordt over gepraat? Over de kinderen. En je leert van elkaar. Inclusief positieve ervaringen met professionals indien nodig.

Het spijt me echt, maar als ik jouw post lees, dan denk ik echt dat je de boot mist. Weet je wat werkt? Je kennis delen op een forum. Zo zitten op het hb-kindforum een paar in hb gespecialiseerde deskundigen. Die geven af en toe verdraaid zinnige informatie als het gaat over een IQ test bijvoorbeeld. Reken maar dat dat goed voor hun praktijk is.

Maar jouw vraag? Mijn antwoord: omdat ik geen enkele behoefte heb aan iemand die op basis van een studie pedagogiek roept dat ze deskundig is.

Weet je wat werkt? Je verdiepen in marketing. Ga naar plekken waar je doelgroep zit en geef inhoudelijk antwoord op vragen. Zo laat je blijken dat je inderdaad inhoud hebt en weten je lezers meteen of die inhoud past bij hun ideeën. Bouw een site met goede artikelen, geef regelmatig content. Geef een maandelijkse nieuwbrief uit met een leuk kort artikeltje over opvoeden. Twitter over opvoeden, facebook erover. Of doe andere dingen als deze niet bij je passen waaruit blijkt dat jij inderdaad een deskundige bent.

Abonneer je eens op wat niewsbrieven van mensen die aan marketting doen. En dan zul je er snel achter komen dat het precies is zoals Miriam zegt: er is geen drempel bij ouders. Wel een beroepsgroep die niet doorheeft dat de tijden veranderd zijn en ze hun deskundigheid eerst moeten bewijzen voor ze klanten krijgen.

Eens met gerry en m lavell

Jij leest inderdaad selectief.

Even wat reacties op jouw uitspraken in je laatste reactie:
"er in voldoende grond is om de stelling te hebben dat er over het algemeen een hoge drempel is om zelfs onzekerheden met andere ouders te delen"
Dit forum spreekt die drempel tegen: "Maandelijks ontvangen we 300.000 bezoekers, die 8 miljoen pagina's opvragen en 30.000 berichten op het Forum plaatsen."
Ik ben het dus eens dat ouders zo veel en makkelijk reflecteren.

"Vroeger was het zeker ook niet ideaal maar waren zaken wel duidelijker en hadden mensen over het algemeen een veel groter sociaal netwerk om zich heen waar ze heel laagdrempelig hun vragen cq zorgen kwijt konden (buren, familie, de bakker, de slager enz.....)De maatschapij is zoveel complexer geworden en eisen zoveel hoger."
Niet mee eens. Het sociale netwerk voor laagdrempelige zorgen is juist veel groter geworden. Ouders Online is nog maar één forum voor ouders, hoewel wel de grootste.
Vroeger konden mensen alleen in hun directe omgeving terecht met vragen. Daarna volgt dan de sociale controle: heb je het advies wel opgevolgd. Als ik hier een vraag stel (of andere vragen en antwoorden lees) krijg ik uiteenlopende antwoorden. Daar leer ik veel van en ik kan eruit pakken wat voor mijn kind het beste werkt. Niemand die mij controleert, aanspreekt, etc. Maar door de brede beantwoording ben ik mij wel bewust van andere meningen en kritischer op mijn eigen keuze. Ik stel dus liever hier een vraag dan aan mijn moeder of buurvrouw (de slager sla ik over als potentiële raadgever, die had ook vroeger maar één belang en dat was de betalende klant).
De eisen zijn inderdaad hoger geworden en daarom is het alleen maar fijn dat de kwaliteit van de adviezen uit het sociale netwerk ook hoger is geworden, juist omdat dit netwerk breder is geworden.

Ik ben er wel klaar mee

Jij hebt een opvoedwinkel en je wilt klanten. Kennelijk lukt dat niet zo goed, of ben je hier alleen maar om je naamsbekendheid te vergroten? In dat geval: Meld dat even aan de redactie en betaal even netjes.
Maar dat is alweer een zijstap.
Dat de klanten niet bij je binnenstormen is jouw probleem. Je hebt verder weinig interessants te melden. Je beroept je op onderzoek waarvan je het dan weer te ingewikkeld vindt om daar verder uitleg aan te geven. Dat nodigt niet uit om discussies van jouw hand op Linkedin volgen (ik heb wel werk).
Ik ben er wel klaar mee.
Mijn sociale netwerk is van een hogere kwaliteit.
Groet,
Miriam Lavell

Suggestief

"Tot nu toe zijn de antwoorden die ik heb gekregen voor het grootste deel zeeer bevestigend."

Ten eerste is dit volgens mij niet waar, ten tweede is je vraagstelling erg suggestief. Als je je een beetje verdiept in enquetes, dan weet je dat je met een suggestieve vraag onbetrouwbare resultaten krijgt.

Ik zou een pseudoniem aanmaken, en hier een tijdje meediscussieren over allerlei onderwerpen. Dan zul je merken of we wat hebben aan je, en in welke onderwerpen je je misschien nog wat meer in kunt verdiepen, omdat daar blijkbaar veel vraag naar is.

Drempel

Het lijkt mij duidelijk dat er geen drempel is bij ouders voor het onderling bespreekbaar maken van zaken maar wel een aarzeling en soms een hele drempel om een deskundige te raadplegen.
Gisteren in de opvoedcoach in dagblad Metro een aardig verhaal over het omgaan met een huilbaby. Echt aardig. Maar waarom het advies nu ook is om baby niet op schoot te laten inslapen maar regelmatig in haar bedje te leggen? Dan denk ik, laat maar, waarschijnlijk wordt dit niets. Krijgen we zo'n strijd over dat gaat em niet worden. En maar blijven oefenen om huilbaby in dat bedje te krijgen. Mag best van mij maar waarschijnlijk is het zes keer de plank mis. Huilbaby's hebben je erg nodig en huilen minder als ze gewoon bij je blijven. Ja, erg vermoeiend ja, maar een drilloefening in bedje leggen lijkt me erger.

Annej - ot

Bij een echte huilbaby werkt niets. Bij een overprikkelende baby kan in het eigen bedje iets zijn wat de moeite waard is om te proberen. Maar het is zo belangrijk om naar de hele situatie te kijken, en niet met "zo of zo is beter". Hangt vaak af van kind, ouder en omstandigheden.

Joke, aanvulling

Ik heb een bericht geplaatst in peutertijd over mijn zoontje van 3. Misschien heb jij nog goede tips?