Onderzoekje over drempels bij ouders bij opvoedingsondersteuning

Nog even een aanvulling

Deze vraag heb ik geplaatst met toestemming van de redactie.

Vaag verhaal

Ik kan hier niets mee. Dan heb ik toch liever concrete vragen met wat vrije mogelijkheden tot antwoorden, zoals de vraag hierboven over de kijkwijzer.

Geen drempel

Ik heb wel eens hulp ingeroepen, en ik heb niet het idee dat ik daarvoor een drempel over moest. Ik heb wel eerst een tijd zelf lopen aanmodderen, maar dat was niet omdat ik me geremd voelde om een deskundige te raadplegen.

Drempels

Wat maakt de drempel hoog voor ouders om opvoedingsondersteuning te vragen?
Daar heb ik geen drempel voor. Dat vraag ik aan familie, collega's, vrienden en kinderen zelf en zo nodig doe ik een gerichte cursus waar ik ook vragen kan stellen. En vaak is het geen vraag maar een uitwisseling van ideeën en kennis. Uitwisseling die me helpt een probleem beter in beeld te krijgen.

Professionele opvoedingsondersteuning

Vraag ik niet meer. Beetje erg slechte ervaring mee.
Geen garantie dat de benodigde deskundigheid aanwezig is.
Het risico dat er iemand de regie van je wil overnemen.
Het risico dat er een zorgmelding gedaan wordt.

Opvoedbureau

Ik ben toen mijn dochter ongeveer 8 was weleens naar een opvoedbureau geweest. Ze concludeerde dat ik héél goed wist hoe de vork in de steel en verder had ik er niet zoveel aan. We hebben het verder op eigen houtje gedaan tot ze op het voortgezet onderwijs een beetje vastliep tussen haar klasgenoten. Toen zijn we een poosje bij Jeugdzorg geweest, althans dochter voor een aantal gesprekken en wij ook twee keer. Om eerlijk te zijn... weinig nut. Aansluitend hierop is ze bij een psychiater gekomen en daar kwam uit de bus dat ze ADD heeft. Ze heeft daarna nog een paar gesprekken met een -oloog gehad, maar ze voelde hier niet bij dat ze er baat bij had. De medicijnen heeft ze al heel snel nooit meer aangeraakt. Ik vond de totstandkoming van de diagnose wel erg makkelijk gaan. Een aantal vragenlijsten, waarvan je de antwoorden misschien ook als momentopnames kunt zien en hopla je hebt een diagnose te pakken.
Samenvattend is het mij uit mijn eigen verleden en nu met mijn dochter iets te vaak opgevallen dat deskundigen niet altijd een nuttige bijdrage kunnen leveren. Maar ik vind nog steeds wel dat het geen kwaad kan om ondersteuning te zoeken. Al is het maar om te constateren dat je het zo beroerd nog niet doet.

Hoezo hoog?

"Wat maakt de drempel hoog voor ouders om opvoedingsondersteuning te vragen? "
Wat maakt dat jij denkt dat die drempel hoog is?
Groet,
Miriam Lavell

Misschien is er wel geen drempel

Hallo Miriam,

Uit informatie uit onderzoek, artikelen en gesprekken met ouders heb ik deze vraag geformuleerd. Om eea te toetsen heb ik deze vraag gesteld. Hij stelt dat er een drempel is. Maar voor hetzelfde geld blijkt dat niet zo te zijn.

Groetjes Joke

Was je tevreden?

Hallo Anna,

Was je tevreden met de hulp die je had ingeroepen?

Uitwisseling van ideeen

Hallo AnneJ,

Fijn dat je in je eigen netwerk voldoende steun kan vinden. Je hebt gelijk dat uitwisseling van ideeen en kennis het beste helpt. Per slot van rekening zijn er vaak geen pasklare antwoorden. Wat werkt voor is voor elke ouder, elk kind, en elk gezin weer anders.

Hoezo hoog?

Hallo M Lavelll
ADD is een vrij nieuwe diagnose en niet makkelijk te stellen denk ik. Wel jammer dat je niet veel hebt gehad aan de ondersteuning die je hebt gezocht. Een diagnose kan helpen om iets meer te begrijpen van je kind. Heeft het ook geholpen bij het vinden van oplossingen?
Goed van je dat je kunt blijven zien dat ondersteuning nooit kwaad kan al is het alleen maar om te toetsen of je op de goede weg zit, je gesteund te voelen, of om ideen op te doen.

Van wie?

"Hij stelt dat er een drempel is. Maar voor hetzelfde geld blijkt dat niet zo te zijn. "
Hij? De vraag bedoel je? Of ben ik onderweg een man kwijt geraakt?
Ik vrees dat je vraag zo vooringenomen is dat je helemaal geen resultaat zult kunnen vinden.
Hulp inroepen bij wie dan? Deze site bestaat bij de gratie van ouders die elkaars hulp en deskundigheid inroepen. Die zich door elkaar laten verwijzen naar boeken, cursussen, professionals of een weekje center parks (want ook dat kan helpen).
Die met elkaar bespreken wat de kleuterleidster, kdv medewerkster de leerkracht, de huisarts of de specialist ervan vindt. Er is hier, maar ook in het echte leven, voortdurend reflectie tussen ouders en professionals over opvoeden. Ik ken geen beroepsgroep die zich net zo makkelijk bloot geeft en het eigen handelen zo frequent reflecteert.
Of reken je dat allemaal niet tot opvoedkundige hulp?
Groet,
Miriam Lavell

Vergissing

Je verwart mij met iemand anders ;-)
Groet,
Miriam Lavell

Drempels

Drempel bij instanties als consultatiebureau, ggd etc is voornamelijk gebrek aan deskundigheid en kennis. Kan legio voorbeelden noemen. Mijn kinderen zijn inmiddels 12 en 13, maar die groeiden niet zo hard, bijvoeden was dus het devies. Heb ja gezegd en nee gedaan, want ik had ouders online en het borstvoedingsforum. Gin oxitocine neusspray halen (heet dat zo, ben er een beetje uit), omdat ik met kolven geen toeschietreflex had, huisarts had er nog nooit van gehoord. Dochter ademde met een maand of 11 heel zwaar, kon nog geen vast voedsel eten etc. Man vroeg ernaar bij het cb, maar dat werd weg gewuifd, toen naar de huisarts en de kno-arts, die keken in de keel en zagen van een paar meter afstand dat die amandelen tegen elkaar aan zaten, kind kon helemaal geen vast voedsel eten.
Bekende kwam met een halfindisch kind naar het cb, kind had zoals vele Aziatische kinderen een mongolenvlek boven de billen, nou daar had de cb-arts nog nooit van gehoord en die begon de moeder uit te vragen, want ja dan moest het wel mishandeling zijn toch?
Nu hebben mijn kinderen verder geen problemen, dus heb ook geen hulp nodig, maar heb wel eens een familielid bijgestaan. Heb haar toen ook aangeraden een particuliere orthopedagoog te nemen en zeker niet jeugdzorg in te schakelen of eea via school te laten doen. Je bent toch bang dat jeugdzorg en consorten overal potentiele tekenen van mishandeling in zien en dat je voor je het weet je kinderen kwijt bent.

Mijn drempel

Mijn drempel is dat er bij de standaard opvoedbureau's geen rekening wordt gehouden met de specifieke kanten van mijn kinderen. Ze hebben werkelijk geen idee, dus ze kunnen volledig de plank misslaan met hun adviezen die zó uit de opvoedboekjes lijken te komen. Desalniettemin gaan wij nu wel ouderbegeleiding krijgen, maar dan gericht op kinderen met "iets". Ik ben reuze benieuwd of ik daar meer ga leren dan hier op het OO-forum.
En idd heb ik in mijn carriere als ouder meer hulp ondervonden van OO dan van het consultatiebureau. Dit omdat er hier (vaak) meer nuance is en veel meer praktijkervaring. Dus met mijn problemen zal ik eerder hier komen dan bij de profs.

Mijn drempel

Mijn drempel was er in eerste instantie niet.
Toen ik met de eerste bij het cb was, vond ik het zelfs leuk!?
Vijftien jaar en een aantal kinderen verder moet ik helaas constateren dat ik nog nooit iets van de adviezen van het cb heb gehad. Niet voor mijn kinderen die zich helemaal volgens het boekje ontwikkelden, maar helaas ook niet, als er wel een ontwikkelingsprobleem was. Ze zagen het niet, en als ze het zagen, ondernamen ze er geen actie op. Ze zetten het wel in het dossier, dat wel.
Die probleempjes variëren dan van een heftig spugende baby, tot een peuter die zijn rechterhand niet gebruikt, tot een kind met adhd, tot een kind met eczeem. (niet allemaal hetzelfde kind gelukkig)
De opvoedingsadviezen die ik kreeg, waren ronduit lachwekkend. 'Je moet positief gedrag belonen en negatief gedrag negeren.' Hahaha, duhhh, dat heb ik gisteren ook in de Telegraaf gelezen.
Aan het consultatiebureau heb ik niets gehad, aan de schoolarts nog minder.
Dus wat maakt mijn drempel hoog om hulp bij de opvoeding te vragen? Het onprofessionele geklungel van de 'hulpverleners'. Ik zoek het zelf wel uit. En als ik er echt niet uitkom, ga ik niet naar een 'opvoedkundige', maar naar een echte professional.

Wie zijn dat dan?

In de reacties zie ik nu al de interpretatie die doet alsof Joke doelt op opvoedondersteuning door het CB.
Maar dat is me helemaal niet duidelijk.
Vijf kinderen: "En als ik er echt niet uitkom, ga ik niet naar een \'opvoedkundige\', maar naar een echte professional."
Wie is dat dan weer?
Ik heb zelfstandig werkende gezinscoaches en opvoedondersteuners onder mijn beste vrienden. Er zit er zelfs een in mijn familie (hoewel ik die dan weer niet persoonlijk ken).
Die mensen hebben allemaal werk. Het lijkt me een groeiende bedrijfstak. Opvoedboeken vinden ook steevast gretig aftrek.
Ik ben juist daarom benieuwd naar de oorsprong van de aanname dat de drempel hoog zou zijn. Wie beweert dat? Zou dat voortkomen uit de sector die onder de noemer Jeugdzorg opereert?
Zou kunnen, maar ik weet het niet. Misschien wil Joke ook wel voor zichzelf beginnen?
Groet,
Miriam Lavell

Echte professional

Oh ja, daar was ik niet duidelijk in.
Ik ga dan naar een kinderpsycholoog of kinder-psychotherapeut.
Maar dan gaat het eigenlijk niet meer over 'opvoeden', maar over 'behandelen'. Voor het 'opvoeden' red ik me met OOL, gezond verstand, adviezen van mijn moeder en wat boeken.
Toen ik de openingspost van Joke las, ging ik er van uit, dat zij werkt in 'het veld' van bureautjes, (misschien wel zo'n CJG) en dat ze niet snapt dat de telefoon niet roodgloeiend staat. Waar zijn toch al die ouders die mij zo nodig hebben?
Maar nu ik het weer lees, zie ik dat dit helemaal niet zo hoeft te zijn.

Die drempel wierpen ze zelf op.

Ik constateerde dat vooral oudste (toen nog een peuter) zich niet zo ontwikkelde als andere kinderen en dat baarde me zorgen. Het kind vertoonde afwijkend gedrag en dat viel steeds meer mensen op ("jouw kind doet raar"). Alle opvoedmethodes faalden hopeloos en ik wist dat ik hier hulp bij nodig had.
Er was geen drempel toen ik mijn zorgen uitsprak bij het CB en de huisarts. Ik wilde dat er naar gekeken werd, ik wilde handvatten, wie had de gouden tip, wat deed ik verkeerd? Maar niemand heeft toen de moeite genomen me serieus te nemen. Detail: vader (nu mijn ex) zag ook geen problemen. Het lag allemaal aan mij, maar niemand wist concreet te vertellen wát ik nou verkeerd deed. Andere moeders wezen me allemaal na want ik had een raar kind, maar er was "niks aan de hand".
Pas na een jaar of 5 volgde er na veel aandringen een onderzoek, die vader handig wist te manipuleren tijdens de gesprekken: aan het kind was niks mis, moeder spoorde niet. Toen begon de drempel steeds hoger te worden. In de onderzoeken stond duidelijk dat er dingen niet klopten in het gedrag van het kind, maar moeder was depressief en moeder moest maar hulp zoeken?
Pas toen na 10 jaar (!) een juf zich hardop zorgen ging maken, gingen de deuren wel open. En ja, hoor, kind (en broertje) bleken zéér duidelijk een autistische stoornis te hebben...
Ja, ik had inderdaad dingen fout gedaan, maar dat kwam ook omdat ik niet wist hoe je in bepaalde situaties met autisme moest omgaan waardoor het vaak niet leuk was in ons gezin. Enkele gerichte trainingen en cursussen hielpen me daarbij, maar toen waren we alweer een jaar verder. Van "moeder is depressief" en "moeder zorgt niet goed voor ze" bleek absoluut geen sprake. Vader was overigens buiten beeld bij de nieuwe onderzoeken en begeleidingen, wilde er niks mee van doen hebben.

Dit, plus nog een daaropvolgende akelige toestand met BJZ (werd gelukkig opgelost) heeft ervoor gezorgd dat de drempel heel hoog werd, maar ik moest me daar in het belang van de kinderen toch overheen zetten.

Waar ik mee te maken kreeg waardoor die drempel steeds hoger werd: niet geloofd worden, deskundigen die niet willen luisteren. Zelf de schuld krijgen van het gedrag van het kind ("mevrouw is depressief en moet zelf hulp zoeken"). En toen zowaar die diagnose er zwart op wit lag en er een PGB aangevraagd ging worden, werd geconfronteerd worden met leugens, manipulatie en intimidatie (als u niet luistert krijgen uw kinderen een onder toezicht stelling of laten we ze opnemen!). Dat laatste is allemaal rechtgezet, maar achteraf heeft het de drempel extreem hoog gemaakt en sorry, ik wil niet de dramaqueen uithangen, maar ik heb er "posttraumatische stress" aan overgehouden (één van de diagnoses bij mijn burnout) waar ik gelukkig inmiddels voor behandeld ben.
Ik heb met het PGB zélf goede begeleiding voor mijn kinderen gevonden en het gaat naar omstandigheden goed met ze. Het vooruitzicht dat we het PGB gaan verliezen maakt me behoorlijk bang: moet ik dan weer terug naar "instanties" met alle risico's van dien? De regie kwijtraken? Afhankelijk zijn van wat anderen beslissen?

Nee, de drempel is torenhoog geworden en hoewel ik tegenwoordig heel netjes word behandeld door BJZ als het PGB verlengd moet worden, ben ik telkens weer bloednerveus als ik ermee te maken krijg. Ook heeft het niet-serieus-genomen-worden en de intimidatie waarmee ik te maken heb gehad, meegespeeld met de behoorlijk zware burnout die ik vorig jaar kreeg.
Jongste gaat momenteel opnieuw door de molen op mijn eigen verzoek i.v.m. enkele dingen waar we (begeleiding en ondergetekende) tegenaan lopen nu hij ouder wordt, en zijn toekomstperspectief. Weer die drempel over en ik wacht toch best nerveus de resultaten en rapportages van jongste af. Ik kan me namelijk nog steeds erg goed de opmerkingen in de rapportages m.b.t. mijn uiterlijk herinneren (niet eenmaal, maar vaker, en ik verzorg mezelf toch uitstekend, ben alleen dik) en het feit dat onderzoeksuitslagen volkomen in de wind werden geslagen en ik de zwarte Piet kreeg toegespeeld. Ik herinner me ook hoe de rapportages en adviezen die wel deugden volkomen uit hun verband werden gerukt en hoe ik geïntimideerd werd door Jeugdzorg toen ik daar tegenin ging.
Nee, schaamte en zo spelen geen rol. Geld kan dat in de toekomst wel doen als de GGZ, waar je met autistische kinderen mee te maken krijgt, geld gaat kosten, maar vooralsnog zal ik dat wel kunnen betalen. Dan maar niet op vakantie. Maar het feit dat je bent overgeleverd aan willekeur, het risico loopt in handen te vallen van iemand die zijn eigen waarheid er op na houdt, niet gehoord worden (ook al lijkt dat de laatste tijd goed te gaan), en dat je niet kan protesteren als de gang van zaken je niet bevalt omdat dat tegen je kan worden gebruikt, wél.
Mijn vertrouwen heeft een dikke knauw gekregen, gelukkig is de "posttraumatische stress" een stuk minder geworden, maar helemaal kwijt raak je die angst nooit. Ik moet helaas af en toe gebruik maken van hun diensten omdat dat in het belang van de kinderen is en ik voel me daar nog steeds onzeker en bang bij, al is het minder dan eerst.
De échte opvoedingsondersteuning die ik zocht heb ik vooral via het PGB gekregen. Maar voor dat PGB moest ik wel eerst het rondje langs "de instanties" maken. Een heel lang, onzeker, vernederend en helaas dus ook traumatiserend rondje voor het eindelijk geregeld was.

Een compliment voor het CB: ze hebben op tijd het luie oog van zoon vastgesteld. Maar dat heeft niet direct met opvoeding te maken. Over opvoeding hadden ze in mijn beleving weinig te vertellen en dat hoefde ook niet.

Maar inderdaad: gaat dit wel over CB? Of schoolarts, Jeugdzorg, psychiater, weet ik veel?

Evanlyn

"Maar inderdaad: gaat dit wel over CB? Of schoolarts, Jeugdzorg, psychiater, weet ik veel?"

In mijn verhaal (ik betrek het dan ook echt op mijzelf ) begon het met een opvoedprobleem. Een kind dat zich totaal anders dan andere kinderen gedroeg. Ik wist totaal niet wat ik met hem moet aanvangen. Waarom kon mijn kind niet zoet spelen zoals andere kindjes? Waarom reageerde hij zo anders? Enzovoort. Ik als opvoeder kón niks met dat kind en had totaal geen handvatten meer. Als opvoeder zocht ik die handvatten.

En dat begon bij het CB, bij de huisarts, op school (de juf die aan de bel trok was van de nieuwe school), nog maar eens CB en huisarts, uiteindelijk GGZ wat eerst nog een zeperd werd, de "Opvoedwinkel" die ons alleen maar kon doorsturen naar BJZ, BJZ die vervolgens na de intake een jaar (!) niks liet horen, en pas toen die nieuwe juf bevestigde wat ik inmiddels al 10 jaar riep, en dit goed onder woorden kon brengen voor de verwijskaart richting GGZ, begon het balletje te rollen.

Ik had een opvoedprobleem, ik wilde daarover praten hulp zoeken en heb de hele santenkraam daarvoor moeten lastig vallen (zo voelde het tenminste wel). Ook het CB.

Opvoedingsvraag

Je opvoedingsvraag deskundig beleggen valt eigenlijk niet mee. Jeugdzorg heeft de multiproblemgezinnen als doelgroep zeggen ze zelf, dus daar hoef je niet aan te komen.
Het CB of de GGD heeft zorgopgeleide professionals geen pedagogen.
Het CJG heeft een ratjetoe maar voor speciale kinderen hoef je er ook niet te komen.
De JeugdGGZ heeft ook teveel dramatische clienten om veilig te zijn voor een gemiddelde ouder met een bijzonder kind.
Dus ja, waar vind je nou eigenlijk de opvoedingsdeskundigheid die je nodig hebt?

Hij was inderdaad de vraag

Hallo Miriam,

Ja de ouders die op deze site actief zijn zijn inderdaad denk ik al ouders die utgebreid gebruik maken van alle kanalen die er in de directe omgeving aan ondersteuning te vinden zijn. En dat is helemaal top! En inderdaad is dat de ultieme vorm van opvoedingsondersteuning....laagdrempelig, dichtbij en delen van ervaringen en tips.
Helaas blijkt dat, zoals jij aangeeft, lang niet alle ouders zo open voor hun behoefte aan delen en onzekerheden durven uitkomen. Laat staan er over durven refelcteren in alle openheid en kwestbaarheid. In de praktijk blijkt dat als er problemen zijn veel ouders heel lang blijven rondlopen...te lang eigenlijk. Eerder ondersteuning krijgen voorkomt een negatieve spiraal....

Grappig is wel dat juist in een groep op linkedin van professionals van het cjg deze vraag enorm veel reactie heeft gegeven. Ook dat is weer een onderzoekje op zich haha.
Begrijp me goed. Het is zeker niet zo dat ik met deze vraag suggestief heb willen zijn of drempels wil creeeren.
Het is wel zo dat ik vanuit mijn bedrijf/werk/passie hier beter zicht op wil krijgen en graag wil aansluiten op waar echt behoefte aan is.

Met vriendelijke groet,
Joke Bakker

Reactie op iedereen...

Dank julie wel voor al deze openhartige reacties.
Als ik jullie ervaringen zo lees dan:
1. Wordt je bijna moedeloos van al dat van het kastje naar de muur gestuurd worden
2. Van al die verschillende instanties die zich ermee bezig houden en geen echt verstand van zaken hebben
3. Het niet duidelijk ingesteld zijn op opvoedvragen van het nieuwe CJG.
Inderdaad zit mijn motivatie voor dit onderzoekje in het feit dat ik zelf een bedrijf in opvoedingsondersteuning heb. Ik wil zo goed mogelijk aansluiten bij wat er op dit gebied leeft en waar echt behoefte aan is.
Ook heb ik een missie en en visie over het belang van opvoeden enz...dus mijn passie ligt er ook echt.
Mochten jullie specifieke vragen aan mij hebben stel ze gerust....
De antwoorden hier maken mij duidelijk dat er een grote groep ouders is die in hun sociale netwerk, in boeken en via allerlei social media hun vragen kwijt kunnen en hun onzekerheden kunnen delen. Dat is de ultieme vorm van opvoedingsondersteuning.
Het wordt een ander verhaal als je merkt dat eriets aan de hand is, zaken echt niet meer lekker lopen.....
Klopt dat?

Joke Bakker

Veronderstellingen

1. In de praktijk blijkt dat als er problemen zijn veel ouders heel lang blijven rondlopen...te lang eigenlijk.
Volgens wie? Ik denk dat je niet moet vergeten dat het soms moeilijk te plaatsen is wat het probleem nu eigenlijk is vooral voor professionals. Maar ook familieden, kennisen of vrienden kunnen adviezen geven die niet aankomen. Mijn zoon had typische gedragingen maar het kwartje viel maar niet totdat hij in een crisis raakte en de diagnose Asperger kreeg. Mensen kunnen je iets adviseren dat bij een andere leeftijd hoort of kunnen de zaak eenzijdig bij jou als ouder zoeken of een etiketje plakken dat het ook niet is als je dat gaat uitzoeken. Ik heb zo lang advies en hulp gezocht net als Belle Epoque zonder dat het kwartje viel. Pas in crisis bleek iemand ineens te kunnen duiden wat dat nou was. Dus maak me nou niet wijs dat je een crisis kan voorkomen met preventie. Daarvoor ontbreekt gewoon de expertise en de ervaring. Pas als je er niet meer omheen kunt lukt het om iets in beweging te krijgen. Ook moet je je eerst door allerlei deskundigen heenworstelen die wel kennis hebben maar niet voldoende en je dan doorverwijzen. Of je moet eerst een langdurig traject in voor een diagnose voor je hulp krijgt, dan is de zaak ook al geescaleerd. Volgens mij is het een fabeltje van hulpverleners die gewoon proberen door logisch te denken: eerder hulp is beter, zichzelf aan het werk houden,

Eerder ondersteuning krijgen voorkomt een negatieve spiraal.... Hoe eerder je ondersteuning krijgt van professionals hoe eerder het kan escaleren omdat het probleem uitvergroot wordt zonder dat er iets gedaan wordt en ondertussen loop je maar het risico dat iemand de regie van je over wil nemen, je het bos in stuurt of zelfs een zorgmelding met juridische trajecten bezorgt. Die negatieve spiraal begint juist bij vroege hulpverlening. Tenzij je een overduidelijk geval bent heb je er niets te zoeken.