U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Mijn verhaal als alleenstaande moeder
Ik was 15, weet nog dat ik droomde van een sprookjeshuwelijk. Ik zou nooit scheiden. Zou een perfecte echtgenote en moeder zijn. Dat is ons streven als onschuldig kind.
15 jaar later; er blijkt van alles mis te zijn in mijn beoordelingsvermogen qua partnerschap. De grootste rotzak leren kennen waarvan ik het pas na het ontstaan van onze kinderen besefte. Waarom ik niet eerder inzag dat het een rotzak is en moest maken dat ik weg kom weet ik ook niet. Wist niet beter, dacht dat alle mannen soms erg grof kunnen zijn, tot zelfs geweld aan toe. En ik dacht nog wel, dat het aan mij lag. Probeerde alles beter te doen, misschien zou hij tevreden met me zijn. Maar nee. Hij is gewoon een rotzak. Dat besefte ik pas toen ik letterlijk psychische en lichamelijke klachten begon te ondervinden. Als ik 1 dag langer bij ‘m ging blijven, pleeg ik nog zelfmoord.
Voor mijn eigen veiligheid en die van m’n kinderen, ben ik bij hem weggegaan. Al wilde ik omwille van de kinderen liefst bij elkaar blijven. Maar m’n lichaam wilde niet meer, voelde alsof ik noodgedwongen weg moest gaan.
Ik ben ondertussen al jaren, lijkt wel een oneindig proces, m’n kinderen alleen aan het opvoeden. Qua afwezigheid van hun vader heb ik eindelijk rust, een last die van mn schouder is gevallen.
Maar ik heb in m’n jeugd nooit echt leren verantwoordelijkheid te dragen voor m’n zakelijke dingen. Als kind met een ontwikkelingsachterstand heb ik dat ook nog eens nooit echt kunnen leren. Ik was gewend dat m’n ouders alles deden, vervolgens regelde m’n toenmalige man wederom alles qua zaken. En van hun allemaal, sinds ik klein was, heb ik geregeld moeten aanhoren dat ik niks kan, en dat zij het zelf wel regelen want ik kan het toch niet. Dat ben ik toen gaan geloven, blijkbaar. Nu ik alleen ben met m’n kinderen, weet ik nog altijd niet waar en bij wie ik moet zijn voor hulp. Ik kan prima schrijven, lezen en begrijpen. Maar als het gaat om belangrijke dingen voe ik me op 1 of andere manier ontzettend dom, en klop bij mijn familie aan voor hulp. Het zijn soms simpele formulieren maar ben toch altijd bang dat ik iets over het hoofd zie. En regel ik die dingen altijd het liefst samen met iemand.
Maar zo vaak vraag ik nou ook weer niet om hulp, de brievenbus ben ik angst voor gaan creeëren. Al die brieven, ik kan het niet aan. Het stapelt zich zo erg op dat ik ervoor weg ren. Tot het goed uit de hand liep. Ik heb de teveel ontvangen kinderopvang toeslag, waarvan ik niet wist dat ik teveel ontving, blijkbaar niet op tijd terug betaald. En nu gingen ze al m’n belasting toeslagen inhouden. Voor een paar maanden. Zo kon ik de huur niet meer betalen, want de kinderen moesten eten. Na paar maanden kreeg ik bezoek aan de deur, als ik de huurachterstand niet op tijd betaal word ik uit huis gezet. En pas in dit soort noodtoestanden, grijp ik in voor hulp. Met wat geld die ik kon lenen hier en daar, heb ik de schuld kunnen blijven en mochten we net op tijd, toch nog in huis blijven wonen.
De ingehouden toeslagen heeft me niet alleen een bijna huis uitzetting gekost, ook vele andere schulden stapelden zich op. Ik kon het allng niet meer bijhouden en besloot ik ergens in het psychische gedeelte van m’n brein de brievenbus te skotten. Ondertussen werd ik zonder geldige reden herhaaldelijk lastig gevallen door de buurman, een half jaar getreiter en gescheld. Ik snap nog steeds niet waarom. Uit nood ben ik gaan verhuizen, samen met al de schulden die ik nog had. Maar het nieuwe huis moest ingericht worden en dat kost nogal wat. Maar dacht, alleen vloerbedekking en gordijnen heb ik nodig, De rest kon ik niet betalen, verhuisde al m’n oude versleten meubels gewoon mee.
In ieder geval, de inrichting van het huis heeft me meer gekost dan verwacht. Ik heb maanden de huur ervan niet kunnen betalen, om het huis een beetje fatsoenlijk te kunnen inrichten. Op een gegeven moment betaalde ik het wel iedere maand omdat inrichten zo een beetje klaar was, en had ik verwacht de achterstand in termijnen te mogen betalen. Maar de huidige woningbouw is nog strenger dan de vorige want kreeg al dreigementen dat ik uit huis word gezet als ik niet direct betaal.
Dat ging ‘m onmogelijk worden en ging pas wederom in een noodsituatie hulp zoeken.
Nadat ik bij instanties heb aangeklopt voor hulp werd er uiteindelijk besloten dat bewindvoering de beste hulp is die ik kan krijgen momenteel. Ik was daar blij mee, eindelijk werd ik met rust gelaten door de woningbouw en de andere schuldeisers. En kon ik ondertussen rustig aan mezelf gaan werken, wie ben ik en wat wil ik en wat is mijn doel in het leven etc.
Nu 1,5 jaar nadat ik in bewind zit, heb ik gemerkt dat het toch ook weer niet rozengeur en maneschijn is. Met een klein bedragje aan weekgeld moet ik het doen, en ondervind nu de moeilijkheden ervan. De kinderen komen behalve eten een hoop tekort. Want het geld kan aan alleen boodschappen worden uitgegeven, andere kindgerelateerde behoeftes zit er niet in. En dat vind ik sneu. Vooral als ik zie hoeveel leuker hun vriendjes leven. Dan voel ik me schuldig, maar toch, ik heb het gevoel dat ik hier ook niet om heb gevraagd. Dit is mijn lot. Ik ben niet zo sterk als vele andere alleenstaanden moeders die het voor elkaar krijgen om hun kinderen alles te geven wat hun hartje begeert. Dat soort moeders krijgen vaak financiële steun van hun ex-mannen/vaders van de kinderen.
Mij is ook dit niet gegund. Ook niet toen ik nog niet onder bewind zat. Terwijl m’n ex heus financieel kan steunen, en veeeel beter dan mij verdient, maar na vele pogingen tot hem te proberen te overtuigen van de hulp die ik nodig heb vertikt hij het tot de dag van vandaag.
Tuurlijk ben ik lichamelijk in staat om een opleiding te volgen voor een goede baan en betere toekomst. Maar mensen hebben soms makkelijk praten. psychisch gezien geloof ik er heilig in dat ik dat niet aan kan. Ik vind de kinderen verzorgen al ontzettend zwaar. Ben gewoon moe, en soms wil ik dood. Omdat de tegenslagen maar blijven komen, is er net een probleem opgelost mag ik me alweer klaarmaken voor een nieuwe tegenslag. HEt vreet m’n energie helemaal op. Ik word er angstig van en raak in paniek. Alsof er een duiveltje influistert dat het gedaan is met m’n leven en ik niks meer eraan kan doen. In zo een situatie kan ik onmogelijk open staan voor oplossingen.
Tot dusver mijn ervaring als alleenstaande moeder. Let wel, ben misschien qua karakter wat gevoeliger ingesteld dan de meeste alleenstaande moeders. Ik krijg ontzettend veel prikkels binnen van wat er om me heen gebeurt en daar kan ik mee zitten. Miss meer dan de gemiddelde persoon. Met dit verhaal wil ik alleenstaande moeders absoluut dus niet als soort van zielig neerzetten ong iets dergelijks. Dit is mijn situatie omdat ik zo ben als persoon, het ligt aan mij. Ieders situatie is anders.
En intussen
Is stelster, die zo moedig was op taalvaardige wijze haar problemen hier neer te zetten, waarschijnlijk van het forum gevlucht.
Zullen we terug gaan naar het onderwerp? Mamalief, kom je weer terug?
Martijn
Ik ben helemaal niet “gevlucht” van het forum. Ik lees de reacties allemaal en aandachtig. Sommige reacties heb ik echt wat aan en de complimenten doen me oprecht goed. Dat ik ze niet meteen beantwoord wilt niet zeggen dat ik ben “gevlucht.”.
Ik beantwoord ze zodra het kan, gister van de dokter te horen gekregen dat ik mogelijk in een burn-out ben beland en dan kan ik jammer genoeg moeilijk alles en iedereen direct van aandacht voorzien. Dat doe ik zodra ik het kan. Al is het pas over 10 jaar, ik ben jou verder geen verantwoording schuldig over wanneer ik reacties beantwoord. Fijne dag.
Mamalief
Ik begrijp dat je door je burnout en de hele situatie niet bepaald lekker in je vel zit. Maar ik vind dat je nu wel heftig tegen Martijn uitvalt. Hij bedoelt het niet vervelend volgens mij.
Meelevend.
Martijn was juist meelevend, maar dat wordt ook niet op prijs gesteld?
Een burn-out doet een hoop met een mens aan de heftige reactie van Mamalief te lezen.
Mamalief
Pardon? Ik denk dat je echt snel hulp moet gaan zoeken als je zo doet tegen iemand die meelevend en behulpzaam jegens jou is.
Beter lezen mamalief
Echt beter lezen, er wordt voor je opgekomen.
Een mogelijke burn out geeft je niet het recht te veranderen in een kattekop.
Sorry
Sorry las het inderdaad verkeerd. Zag een aantal negatieve reacties voorbij komen en dacht dat Martijn er 1 van was, sorry Martijn.
Martijn
Goh, je bent wel ineens omgeslagen 
Het probleem van meelevend en invoelend zijn is dat je er een beloning voor verwacht. Als die dan uitblijft voel je je miskend.
Beter gewoon zeggen wat je denkt.
Mamalief
Het is goed.Je krijgt het ook voor je kiezen
Onzin. Gewoon lezen kerel. Ik hoef geen beloning, ik wil niet afgezeken worden en behoud mij het recht voor iemand er op te wijzen dat ik het goed met haar voor had. Ik ben ook niet omgeslagen. Ik vind echt dat als je medestanders op die manier antwoordt, je waarschijnlijk best snel hulp nodig hebt. En dat vind ik nog steeds. Het feit dat Mamalief deze leesfout maakt, zegt ws iets over de mate waarop ze er doorheen zit en ik hoop op snelle goede hulp voor haar.
ik schrok echt toen ik las “beter lezen” etc schaamde me wel een beetje haha. Totaal verkeerd begrepen...ach ja kan gebeuren. De fout was dat ik zag dat iemand tegen Martijns mening is en ging op 1 of gekke manier vanuit dat die andere het juist voor me opnam. Teveel meningsverschillen lees ik hield t ff niet meer bij
Verder wil ik de rest (én Martijn) heel erg bedanken voor jullie begrip en tips, las iets over goedkope vakantieuitjes, daar wil ik zeker wel achteraan gaan, topidee.
Vandaag is het iets beter gegaan qua praktische dingen, soms ben ik zo bekaf dat ik dingen laat liggen maar nu besloot ik om alles gewoon heel traag te doen om noet te stressen, normaal ben ik ongeduldig en wil ik alles snel afhandelen maar de aanpak van vandaag heeft wel goed uitgepakt sterker nog, heb meer voor elkaar gekregen dan als ik alles snel doe. Maar goed tot zover toch nog iets positiefs te melden.
Kaaskopje
"Ga op vakantie, ga er even uit. Even dat stof onder je hersenpan weg laten waaien... Misschien is er dan weer wat ruimte om met een frisse blik naar de dingen des levens te kijken."
Die frisse blik lijkt me meer wat voor jou. Een harde realiteit van het leven is dat fouten in je partnerkeuze je leven compleet kunnen verzieken, met name als je kinderen ambieert. Je hebt (met name als vrouw) maar een beperkte tijd om een stabiele relatie op te bouwen. Lukt je dat niet, pakweg voor je 30e, dan kom je aardig in de knel.
Lukt het je wel, maar kleun je mis dan zit je met je kindertjes vast aan een kerel die je niet wilt. Dat kost je bergen met geld. Een echtscheiding is een financiele ramp voor beide partners, en met een beetje pech heb je een leven van conflicten met je ex en/of vervreemding van je kinderen voor je.
En dan ben je ook vaak nog afhankelijk van financiele steun van de gemeenschap. En die gemeenschap, dat zijn wij. Daar betalen wij de belastingen voor.
Kaaskopje
Ik ben trouwens net op vakantie geweest!
In augustus ga ik trouwens weer, nu wat verder weg.
Misschien helpt dat... ;-)
Als er iemand in jouw omgeving na jarenlang roken longkanker oploopt ( hier in de hoofdstad gaat het momenteel nogal vaak over de twee lokale heiligen Cruyff en Van der Laan, vandaar dat dit nu bij mij opkomt), wijs jij de zieke er dan ook fijntjes op dat het toch grotendeels aan de eigen stommiteit te wijten is, dat de kosten voor de gemeenschap zijn, en dat alles onder het mom dat de zieke nu eenmaal niets opschiet met medeleven?
Zo nee, waarom dan niet?
Groeten,
Temet
Nu er over vakantie wordt gesproken.
Ben 3 weken terug een weekje op vakantie geweest in Egypte, Hurghada, Titanic beach hotel. Je komt daar heerlijk tot rust en wordt er gelukkiger van, miss een aanrader voor AD. En voor alle mama’s die er even tussenuit willen. Is per persoon ook helemaal niet zo erg duur.
En ook weer nu ik dit zeg; toen ik terug kwam van vakantie is de soort van burn-out begonnen. In de week van vakantie was er namelijk nogal stress met de kinderen enz., met het voorbereiden van de vakantie en tijdens de vakanties zelf, lijkt erop dat dat weekje me volledig heeft uitgeput en zelfs lichtelijk depressief ben geraakt.
Heeft er iemand tips hoe je zo ontspannen mogelijk blijft voor en na de vakantie?
Tijdens de vakantie werd ik via sms ook nog herhaaldelijk lastig gevallen door m’n ex, mij verwijten van alle mislukkelingen in m’n leven, opeens was ie zogenaamd begaan met de kinderen en had ie beters voor ze gewenst. Uitgerekend als we er eens een keer tussenuit gaan. En nu terug in NL is ie een nog ergere rotzak geworden als voorheen. Dit is ook zoiets wat altijd zo gaat. Je zit in overlevingsmodus en ertussen uit gaan word je psychisch voor gestraft. What a life...
Mamalief
Al die dingen bij elkaar inclusief een verwijtende ex is niet bepaald goed voor je rust.
Heb je al eens professionele hulp gezocht om dit op een rijtje te krijgen? Ik heb dat als bijzonder verhelderend ervaren toen ik een burnout kreeg. Je leert dan anders met al die ellende omgaan. Omdenken en zo. Het is ook niet handig om te denken dat je gestraft wordt, want daarmee suggereer je dat je stout bent geweest en zo'n ex from hell wel zult hebben verdiend. Onzin natuurlijk! Daar kunnen zij je mee helpen. De situatie zal er niet leuker van worden, wel de manier waarop jij er mee om leert gaan.
Daarbij is het ook gewoon heel prettig om al je ellende te kunnen spuien bij een professionele zorgverlener. Anders kropt het alleen maar op en mijn ervaring is ook dat je real life omgeving het al snel zat is als ze je steeds in de ellende zien zitten zonder dat er verbetering komt.
Maak een afspraak met je huisarts. Echt doen!
Temet
Forums zijn echt iets heel anders dan het echte leven.
Ongetwijfeld, maar zelf heb ik nou nooit de neiging om hier dingen te roepen die ik in het echte leven niet ook zou kunnen roepen. Zal mijn gebrek aan fantasie wel zijn.
Groeten,
Temet
Mamalief
Kun je er geen extra telefoon bijnemen met een nieuw nummer?
Zet je de oude alleen aan wanneer je dat wilt en ben je voor overige familieleden of vrienden evt. te bereiken.
Of een pre-paid voor ex.
#Ad # 38
"....Lukt het je wel, maar kleun je mis dan zit je met je kindertjes vast aan een kerel die je niet wilt. Dat kost je bergen met geld. Een echtscheiding is een financiele ramp voor beide partners, en met een beetje pech heb je een leven van conflicten met je ex en/of vervreemding van je kinderen voor je...."
Klopt wel wat je zegt maar daar heeft niemand iets aan. Wanneer weet je dat je miskleunt? Eenderde van de mensen kleunt mis. Helaas. En stel dat je in de gaten hebt dat je partner geen "familiemateriaal" is en dat je hem de deur uit doet, wie zegt dat de volgende keuze (gok) raak is? De kans op miskleunen is dan nog groter omdat dan de tijd echt begint te dringen. En als je dan de ellende compleet hebt zit je ook nog in de overgang...
Mamalief, weet je, het valt ook allemaal niet mee maar je moet je realiseren dat het is zo als het is. Je kunt hulp zoeken en het misschien ook krijgen je staat er toch uiteindelijk alleen voor met je kinderen en jij bent de enige die de boel op de rit kan houden en dat doe je en dat kan je. Geloof me ik weet het. Zorg dat je het met je kinderen zo gezellig mogelijk maakt, de rest komt wel en eis niet te veel van jezelf. Maar zorg wel dat je in beweging blijft, een dag bijvoorbeeld geen zin hebben in het huishouden kan maar zorg dat je de volgende dag wel weer wat doet al is het iets kleins. Sommige dingen kunnen nu niet en dat is dan zo, je er heel erg druk over maken heeft geen zin. Sterkte!
Temet
Wie weet. Voor mij is de belangrijkste (niet enige) functie van dit forum de mogelijkheid om te discussiëren.
Update
Nogmaals hartelijk dank voor alle bemoedigende woorden. Het heeft me in de afgelopen dagen dat ik het even zwaar had en veel thuis zat door de oververmoeidheid oprecht goed gedaan. Soms heb je het even nodig.
Wat vakantie betreft, heb inderdaad ervan geleerd en zal de volgende keer dat nummer waar ik laat van heb lekker blokkeren. Probleem opgelost.
Sinds gisteren lijken de vermoeidheidsklachten te verdwijnen, ik kan makkelijk bij wijze van een half uur blijven lopen zonder te zuchten en duizeligheid etc. Dat was hiervoor namelijk wel het geval, kon amper overeind staan.
Op m’n werk (waar ik parttime werk dan heb ik het over 1 dag per week) heb ik de situatie uitgelegd en begrepen het gelukkig en kon tijdelijk thuis blijven zitten. Mijn kinderen zijn groot genoeg en heb boodschappen doen dus vaak aan hen overgelaten. En zelfs mee geholpen in het huishouden wat ze normaal gesproken nauwelijks doen. Zo heb ik aan veel rust weten te komen en na ruim 3/4 weken gaat het gister voor het eerst goed. Vandaag voel ik me nog beter dan gister en heb zin om eindelijk eens richting de stad wandelen voor wat nieuwe kleding voor m’n kinderen. Het gaat weer de goede kant op.
In ieder geval, tijdens de afgelopen weken veel thuis zitten heb ik me heel veel verdiept in onder andere psyche en het werkt voor mij zeg maar best verlichtend nu ik mensen beter snap en waar hun gedrag vandaan komt. Want heb me toch met een stel nare mensen om me heen te maken waar ik doodmoe van word. Maar ook heb ik mezelf beter leren kennen, volgens alle testen die er maar zijn ben ik hooggevoelig (HSP) wat de prikkels (van mensen) om me heen er tien keer harder in gaat bij mij dan de gemiddelde persoon. Alleen, als je het hierover gaat hebben met familie en vrienden lijkt niemand het echt te snappen dus ik hou het liever voor me en praat er niet meer over.
Het is wel jammer dat ik na al die jaren van alleenstaande ouderschap er nu pas achter kom waarom ik vaak ziek was en vermoeidheid klachten had en niemand me begreep, vonden dat ik me aanstel en zelfs dat ik “lui” was. Maar goed.
Ik heb geloof ik voor het eerst een doel in het leven, zou wel wat met psychologie willen doen en daar werk van maken. Ben wel echt geïnteresseerd in de mens en m’n positieve eigenschap is dan ook dat ik graag en oprecht luister naar anderen, de vrienden die ik heb benoemen dit als 1 van de redenen waarom ze me een fijne vriendin vinden. Ben altijd al wel zo geweest. Lijkt me dus super als ik er nog echt werk van kan maken.
Alleen, heb nog geen idee waar ik moet beginnen. Dus dat moet ik even gaan onderzoeken. Ik geloof er heilig in (en dat heb ik met een sterk voorgevoel altijd al geloofd) dat m’n leven stukken beter uit zal zien als ik doe waar ik echt gelukkig van word. Bovendien vind ik dat ik er nu wel klaar voor ben, m’n kinderen heb ik succesvol verzorgd tot bijna-pubers en zijn redelijk zelfstandig en leiden een eigen leven. Tijd om meer aandacht aan m’n eigen verlangens te besteden en hopelijk komt er iets goeds uit.
Mamalief
Mooi, dat je je in psychologie wil gaan verdiepen!
Maar is het misschien een goed idee om eerst hulp voor jezelf te gaan zoeken? En dan niet alle vragenlijsten die je tegenkomt invullen, maar echt gericht hulp. Dan leer je hoe je om moet gaan met al die binnenkomende prikkels. Die zijn afschuwelijk vermoeiend, ik weet er helaas alles van. Je kunt er heel ziek van worden.
Je kunt pas voor een ander zorgen als je goed voor jezelf zorgt en zo te lezen heb je die hulp hard nodig. Dat is geen schande. Maak dus die afspraak met de huisarts, vraag om een doorverwijzing (tenzij je een vrijgevestigde psycholoog of therapeut kunt betalen) en grijp die kans om aan jezelf te werken met professionele hulp!
Stapje voor stapje
Inderdaad Mamalief, ik heb de indruk dat je wat impulsief kunt reageren. De vondst dat psychologie een interessante uitdaging voor je kan zijn, zie ik ook als zo'n impulsieve ingeving. Ik herken dat 
. Maar je eigen leven is nu uitdaging genoeg, als je daar een beetje tevreden over bent, kun je elke studie gaan doen die bij je mogelijkheden past. Niet iedereen is goed in multitasken. Ik vind thuis studeren met onrust van het gezin om me heen een héle opgave. Het lukt me wel, maar ik weet niet of ik er aangenamer van word.
Ik weet niet waarom je 'maar' 1 dag werkt, maar zie je twee dagen als onmogelijk? (Als je het weer aan kunt uiteraard!) Met werken kun je je zinnen ook een beetje verzetten. Even iets anders dan de huiselijke en persoonlijke sores.
Wat hooggevoeligheid betreft vermoed ik dat héél veel mensen hooggevoelig op onrust, geluiden, emoties, sfeer e.d. reageren als hun eigen stressniveau te hoog is. Je kunt gewoon minder hebben als de boog altijd gespannen staat. Ik denk ook dat héél veel mensen érgens hooggevoelig voor zijn. De een voor geluid, de ander voor kou en warmte, weer een ander voor de smaak van eten (pittig, zout, zoet). Het is goed om zelfkennis te hebben en te weten waar je gevoeligheid ligt. Daardoor kun je soms beter aangeven wanneer de grens voor jou bereikt is.
Ik dacht als 20+-jarige ook dat ik lui was, want waarom kwam ik toch niks? Ik ben toen in therapie gegaan, maar ik merkte niet dat ik daar iets aan had. Ruim 30 jaar later heb ik de diagnose ADD gekregen. Er zijn de nodige puzzelstukjes op hun plaats gevallen. Mijn advies: ga naar een psychiater, doe je verhaal en vraag haar of ze of hij het zinvol vindt om je voor het een en ander te testen. Dat hoeft echt niet om ADD of ADHD te gaan, wie weet komt er iets anders uit de bus, maar het kan je hoe dan ook helpen om je zelfkennis te vergroten en daar mee om te leren gaan. Van daaruit kun je misschien ook beter omgaan met anderen, zoals je ex. Hem minder vat op jouw levensgeluk te laten hebben bijvoorbeeld.