Kritiek op opvoeding en familiebezoek

voorbespreken

het is misschien prettig voor je man om met jou wat scenario's door te nemen hoe het gesprek kan gaan, je klinkt me als iemand die de zaken helder kan schetsen en je geeft aan dat hij tegen jou ook duidelijk kan zeggen wat hij wil. maar jullie weten allebei hoe ingewikkeld het kan voelen als je in een direct gesprek iets moeilijks moet zeggen en hoe je je rug recht moet houden. dus wat moet hij niet 'beloven' (als ze hem onder druk zetten), welke verwijten gaan ze hem maken (en hoe kan hij voorkomen dat hij zich in excuses gaat putten). Welke uitspraak moet hij blijven herhalen als een hangende plaat (we zien jullie graag, maar kunnen niet zoveel tijd met julie doorbrengen als jullie graag willen omdat wij de tijd met ons vieren en onze aangegane verplichtingen blab la). Ook kijken welke valkuilen er zijn waar hij niet i moet stappen (dat er oud zeer bovenkomt etc).
kun jij niet hem afzetten bij het gesprek, boodschappen gaan doen/mt de kinderen naar kinderboerderij etc en hem dan weer ophalen. je hoeft toch niet die wachttijd bij je schoonouders door te brengen? natuurlijk zullen ze dan achteraf vragen waar je was maar ook jij kunt dat oefenen .
gr Angela

Nogmaals

De sleutel ligt bij je man. Hij moet een keuze maken: wil hij het leven van zijn ouders leiden, of wil hij zijn eigen leven leiden?
Zijn familie heeft zeer ongezonde omgangsvormen en tradities, ziet hij dat zelf inmiddels? Hij mag, nee, hij moet zich losmaken uit dat soort ongezonde patronen.

Waarom kan dat gesprek met zijn zus niet telefonisch? Omdat ze hem dan niet voldoende kan/kunnen intimideren, misschien? Ik zou daar mooi voor passen, 3 uur in de auto met jonge kinderen om je te laten uitschelden. Doe dat gesprek alsjeblieft per telefoon, dan kan hij zelf beslissen wanneer het genoeg geweest is (Beste zus, ik moet nu echt weg, dag!). Desnoods is hij op de dag van het gesprek "ziek" (of iemand anders in het gezin) en dan moet het wel telefonisch.

Kunnen / willen

‘ we zien jullie graag, maar kunnen niet zoveel tijd met jullie doorbrengen als jullie willen ‘

Hm... zulke enorm claimende familie zie je toch niet werkelijk graag? In mijn beleving zijn hun verwachtingen zeer absurd, zelfs zonder verbouwing ( wat mij vreselijk lijkt trouwens ) en carrière ( waarbij het wijs is de betrekkelijkheid ervan in te zien. Tijd komt nooit terug !!)
Ze verwachten dat jullie steeds de reis maken maar zelf vinden ze het te ver. Laat hen de routeplanner eens zien - een kilometer is een kilometer

Veel sterkte met het gesprek en met het stellen van de juiste prioriteiten.

Dag,

Mijn moeder komt om de 3 weken, gedurende de week eens op bezoek, zij moet 50 minuten rijden maar doet het wel. In het weekend is ze veel op stap met haar partner.
Mijn zus heeft schoolgaande kinderen met hobby s en ook een bedrijf.
Dus hebben we beslist om, om de 8 weken elkaar in het weekend te bezoeken. Dat is vooruitgang voor ons. Dat ik mijn eigen familie minder zie is niet zo n probleem voor mij, maar ik wil geen 2-3x per maand een hele dag weg van huis zijn met kleine kinderen om op de koffie te zitten wanneer zíj het zeggen, en omwille van emotionele gelegenheden /feesten die je moeilijk kan weigeren. Bovendien zijn mijn schoonouders/schoonzussen in de mogelijkheid om gedurende week tot hier te komen, regelmatig dag vrij in de week (door hun job).
Ze komen nóóit tot bij ons, vind het dus te ver.
En vinden mij duidelijk een te aanklampende moeder ( kan wel zijn, maar het zijn ons kinderen, ik hoef geen commentaar, zeker van iemand zonder kinderen).

Ik heb al met mijn man het gesprek overlopen, dat is een goed idee inderdaad. Maar hopelijk plooit hij niet en komt met een rothumeur terug. Ik heb geen idee wat zijn zussen gaan zeggen, maar ze zullen in elk geval op zijn gemoed drukken dag hij zijn (groot)ouders teleurstelt en zij geen band kunnen opbouwen met ons kinderen.
Ze zien ze trouwens niet minder dan mijn eigen zus, en onze kinderen zijn nog zo klein, ze zijn altijd gelukkig als ze familie zien, ze reageren niet op hun als vreemden.

Ik denk inderdaad dat hij hangende plaat zal moeten spelen , maar hij voelt zich nu al als een slecht familielid vooral naar grootouders toe.
Daar zit hij het meest mee in. Dus ik heb bang dat zijn zussen daar op zullen drukken.

Vandaar ook mijn voorstel, zal zijn, om hem af te zetten en na 30min-1u op te pikken om naar zijn grootouders te gaan, dat het beter is met hun positieve tijd te spenderen, dan zijn zondag afgekraakt te worden.

Zal allezins de laatste keer zijn dat ik het achterste van mijn tong laat zien bij schoonfamilie, volgende keren wat harder zijn en gewoon zeggen wanneer we niet kunnen zonder uitleg en ongenoegen naast mij leggen , en voor de rest sois belle et tais-toi . Zit toch al in de rol van bazige schoonzus/dochter, dan zal ik mij er maar naar gedragen. Maar mijn man zal er ook mee moeten omgaan met de afkeuring, en daar zit het hem.

wat zou de winst voor je man kunnen zijn

kan hij met jouw hulp formuleren wat de positieve effecten zullen zijn als hij in staat is om papagaai te zijn / hangende plaat? Afgezien van meer tijd met zijn gezin en verbetering van zijn gezondheid? Zou het hem helpen als hij deze keer succesvol is in het vasthouden aan zijn beloftes aan zichzelf en jou, als hij niet boos wordt op zijn zussen en zijn stresslevel kan beheersen? Dat zijn allemaal elementen die hem als mens en als ondernemer sterker maken en ook menselijker. Het raakt hem natuurlijk diep, maar die afstand die jullie al genomen hebben kan ook positiever gaan werken in de toekomst.
gr Angela

afstanden

ik ben opgegroeid in Friesland. Mensen die vanuit Den Haag naar Friesland moesten komen, vonden dat te ver weg voor een bezoek van 1 dag(deel). Maar ze verwachtten wel dat wij vanuit Friesland naar Den Haag zouden komen. Ik kan je verzekeren - dat is dezelfde afstand...
Dus als zijn familie die afstand te ver vindt, dan is die afstand ook voor jullie te ver.

Wat als je de bezoeken om en om zou verdelen, dus de ene keer gaan jullie naar hen en de volgende keer komt een van hen bij jullie. Zij kunnen die bezoeken verdelen over meer mensen en zijn dan dus eigenlijk nog in het voordeel, ze hoeven relatief minder vaak te reizen. Dan kunnen jullie je bezoek aan hen dus uitstellen tot er weer een van hen 'helemaal naar jullie' is gereisd.

Anders is misschien het beste idee; dat mijn man terwijl hij toch thuis wacht op mij en oudste (zwemmen) , belt met zijn zus en we nadien naar de grootouders samen kunnen.
Als ik het positief kader, zodat de grootouders meer tijd hebben met hun achterkleinkinderen, kan mijn man en zijn zus daar toch moeilijk nee op zeggen.
En dan kan het telefonisch gebeuren zonder dat zijn 2de zus er op in pikt. En hoe langer hij belt, hoe langer het duurt voor we op bezoek kunnen die dag.

Schoonfamilie ging er gewoon van uit dat ik en onze kinderen verlengenden worden van hun familie, en al hun tradities die er van kindsaf zijn klakkeloos voortgezet worden.
Dat er voor hun dus niets zou veranderen, gewoon een bordje bij aan de feesttafel...
En man is inderdaad er nog mee aan het worstelen dat hij vooral naar zijn eigen gezin moet leven...
Er is al veel verbetering gekomen, doordat je naar het ritme van kleine kinderen moet leven.

Maar 2 jaar geleden, zat ik nog met een krijsende baby van 2 maand die niet in een feestzaal wou slapen.
Stap 1 was, dat we naar elk feest gaan maar volgens de uren die best zijn voor ons kinderen. Stap 2 is niet meer naar álles gaan, maar dat is niet simpel.
Hij wil voor iédereen goed doen, maar zijn familie heeft hij vroeger nooit moeten telleurstellen natuurlijk.

snelle stappen

het is misschien wel goed om je te realiseren dat jij in de gedachten al verder bent dan hij, en dat je hem deze gedachtenexercities ook zelf laat maken zonder hem een heel concreet voorstel te doen. want hoe meer hij het gevoel heeft dat hij zelf aan het roer staat in zijn communicatie hoe zekerder hij zich zal voelen. Daarmee bedoel ik dus niet dat jouw redeneringen geen zoden aan de dijk zouden zetten, maar hij moet zichzelf wel daarin kunnen vinden. is ook een procesje ;-)
gr Angela

Dag Tine winkel,

Ik ben zeker voorstander van uw idee.
Maar mijn schoonfamilie wil ook niet flexibel zijn:

Toen mijn kleinste 2 weken oud was, was het Pasen. Mijn schoonmoeder wil altijd dat Pasen, kerst, sinterklaas bij háar thuis is, en dus de kinderen met hun gezin bij haar komen.
Omdat onze baby reflux had en erg veel huilde wou ik niet tot daar komen, met veel tegenzin zijn ze tot bij ons gekomen, zijn zussen wouden niet meer naar het paasfeest komen omdat het bij ons te ver is. Schoonmoeder was hier niet blij mee, en heeft dit duidelijk geuit naar mijn man. Dus mijn man was weer t zwart schaap met de bazige vrouw.

Toen had ik nog een "excuus" met veel negativiteit als gevolg. En liep mijn man ook weer dagen ambetant van rond omdat híj moeke telleurgesteld had, terwijl zij niet graag flexibel is en zijn zussen niet wouden komen. Het is altijd ons schuld zie je.
Feesten moeten altijd bij schoonmoeder plaats vinden, zij is het gezinshoofd.

En als de grootouders (80+ ) iets organiseren dan is het in een zaaltje bij hun in het dorp, die mensen willen al helemaal niet zo lang meer in de auto zitten. En aangezien de hele grote familie (neven, nichten) quasi in hetzelfde dorp woont, zal alles ook altijd daar georganiseerd worden. We zijn de enigen die ver wonen, en dat is duidelijk ons probleem, je moet maar naar alles naar toe gaan en zo ver in de auto zitten was jou keuze.

Zo zien zij het dus

Angel67,

Dat is waar, mijn man heeft een minder directe aanpak dan ik (wilt het ook op zijn manier doen, vandaar dat hij toch bij zijn zus op gesprek gaat, ik zou dat niet doen) en meer tijd nodig ook om los te komen van verwachtingen van familie .

Dat frustreert mij, maar hij zal niet veranderen.

Ik ben al blij dat hij geen kopie is van zijn familie, en zijn eigen leven wil. Maar 30 jaar familienormen en waarden ingepompt, dat neem je niet zomaar weg.

Ik zou meer je eigen plan trekken

Je bent geen verlengstuk van je man. Laat hem wat vaker naar zijn ouders en zussen gaan als hij geen ruggengraat toont dan is dat zijn probleem, niet iets waar jij in mee hoeft te gaan.

@lanza

Ik wil net tijd met ons 4, gezin alleen spenderen in het weekend. Dus hij die alleen gaat is geen oplossing. Hij wil ook bij zijn gezin zijn, en wil niet alleen gaan.
Hij wil al die familiefeesten óok niet, maar kan moeilijker met de emotionele druk om dan ik.
Ik heb cru gezegd geen grote band met zijn familie, hij wel en wil nog te veel hun goedkeuring.

Je man wil duidelijk

geen tijd met jullie 4. Misschien zegt hij van wel, maar zijn acties zeggen iets anders. Hij geeft de prioriteit aan zijn werk, daarna komt het klussen aan jullie huis,, daarna komt zijn ontspanning, daarna zijn familie en ergens onderaan bungelen jij en zijn kinderen.

Heel verdrietig, maar zo zit het wel.

Dag lanza.

Ik vind uw reactie nogal kort door de bocht, en onterecht. Dat mag uw mening zijn, het is gelukkig niet de mijne.

Mijn man is gewoon iemand die veel te veel wilt in het leven. En moeite heeft om los te komen van zijn gezin van oorsprong.

Groeten en fijne dag nog

Ik snap dat het

een boodschap is die je liever niet wil horen, maar al je berichten samen geven toch echt deze conclusie. Dat hij pas na 2 jaar een keer mee is geweest naar de speeltuin zegt ontzettend veel. En nu dit gedoe weer. Ik zou het lekker bij hem laten en zelf meer naar je eigen familie trekken.

lesje

Deze schoonfamilie geeft wel een lesje 'voor jezelf opkomen', zeg.
Je man kan vaker afspreken bij jullie (ook al komen ze niet, dan gaat de afspraak niet door), of op een plek in het midden, of niet. Zijn poot stijf houden. Hij moet heel duidelijk zijn en ook aangeven als het hem teveel wordt. Jammer dan dat het jullie eigen schuld is omdat jullie zonodig zo ver weg gingen wonen. Dat moest nou eenmaal qua werk.
Gelukkig zijn jullie het met elkaar eens. Moeilijk is het wel! Aan de verwachtingen zullen jullie wel nooit kunnen voldoen. Misschien kan je beter het niet meer zo erg vinden om niet aardig gevonden te worden.

de gezondheid

van je man gaat voor, als hij de weekenden nodig heeft om bij te tanken, dan gaat dat voor familiebezoeken. Daar moet zijn familie maar begrip voor hebben, ze kunnen zelf ook komen, de reis is voor hen even ver als voor jullie.

ja Zebra

Inderdaad, eens met de meesten, behalve de hardere reacties.

Ik vind het zo'n erg verhaal dat je in je kraamtijd ernaartoe moest! Onacceptabel. Twee weken! Ik heb toen omwille van mijn stiefkinderen een vakantie in eigen land gehad, een klein uur rijden. Dat vond ik ook al heel wat, zowel voor mijn pasgeborene als voor mijzelf.
Schandalig gewoon, misschien is het ooit wel mogelijk voor jou / jullie om in dit soort gevallen te zeggen: hoe durven jullie dat te vragen, ik zit nog in mijn kraamtijd!
Nu komt die kraamtijd bij jullie waarschijnlijk niet meer, maar het is misschien ook wel van toepassing op andere gebieden.

Ik zie hier trouwens wel een cultuurverschil. In NL zal dit vast ook wel voorkomen, maar wel héél zelden. Er zijn ook veel minder peters en meters. Maar dat maakt net uit, dit forum is voor iedereen die Nederlands kan.
Sterkte en succes ook voor je man.

Cultuur

Meeliften:
Ik ken een Indonesische man die wanneer hij in zijn vaderland een vakantiehuis huurt, die zo groot moet zijn dat zijn hele familie daar ook kan vakantie vieren. Owee als hij weigert; dan zijn zijn ouders zo boos want zij hebben hem financieel ondersteund en hem de kans gegeven carrière te maken; doodzonde.
Nu zal dit in geval van Elaria* iets anders zijn, omdat ze in Europa wonen. Toch kunnen familieleden willen meeliften op het succes van anderen en kunnen dit zelfs als hun recht zien.

Afstand:
Nu zou je mogen stellen dat een huis op flinke reisafstand voldoende zou moeten zijn om uit die greep van familie te komen. Dus niet, blijkbaar.
Toch zal door die reisafstand die band wel wat gaan verwateren wanneer de kinderen wat ouder zijn en eigen activiteiten hebben.
Toen hier de kinderen op zaterdag sportten of huiswerk hadden, was er nooit bezoek bij grootouders. Want tja, verplichtingen.
Dus even op houtje bijten en tegelijkertijd je rug recht houden.

Nageslacht:
Begrijp ik het goed dat jullie de eerste binnen de familie met kleine kinderen zijn, die ook nog dezelfde familienaam dragen? Als de zussen ook kinderen krijgen, kan dit de aandacht van de grootouders doen verschuiven.

Hou je gewoon even lekker op de vlakte, tijd doet de rest. Steek in ieder geval niet je hoofd boven maaiveld.

Wij hebben inderdaad de eerste kleinkinderen geschonken. De (kwade) zus is overigens zwanger van haar eerste, schoonmoeder zal er elke dag op passen voor/na crèche, aangezien schoonzus in shiften werkt. Dus ja, ik hoop dat het de aandacht wat weg trekt.
Maar toch, ze willen erg veel in familieverband vieren, zeker sinds er kleinkinderen zijn. En schoonzus heeft al hoge verwachtingen naar onze kinderen , ze zal dat zeker ook naar ons toe hebben op betrekking met de hare.
Dus of dat echt veel beterschap zal brengen...

Ik hoop inderdaad dat als de kinderen huiswerk en hobby's krijgen ze niet zomaar mee willen/kunnen naar al die feesten.
Maar dan zijn we nog paar jaar verder.
Onder tussen zou ik ook graag van mijn gezin met kleine kinderen genieten: samen naar de speeltuin, gezellig voor tv zitten, gaan zwemmen, wandeling etc. Niet telkens in die donkere living bij de schoonfamilie op koffie.
Juist omdat mijn man zijn kinderen maar kort of niet ziet in de week, is dat erg belangrijk voor mij om gezinsactiviteiten te doen.
Mijn (schoon)familie mag daar best bij zijn, maar ze willen zo ver niet rijden en hebben niet genoeg tijd in het weekend om hele dag weg te zijn.

Dus pot verwijt de ketel in feite, waar ze voor ons geen begrip kunnen tonen, zijn ze zelf niet beter.
Schoonzussen springen dikwijls maar 2u binnen op feestje en zijn weer weg (vrienden, hobby, werk dat roept), wij kunnen dat dus niet.
En met uitzondering van zijn ouders komt zijn familie nooit bij ons, dan vind ik 1x per maand wij naar daar netjes, als het altijd 1 richtingsverkeer is.

Ik zie geen meerwaarde van een gesprek met zijn zus. Mijn man heeft al heel duidelijk en respectvol geformuleerd dat zoveel bezoek niet haalbaar is , en details over ons druk leven vertelt én dat hij het niet meer trekt.

Enige respons dat er kwam: het gaat gewoon om "eens" gezellig samen te zijn, en we hebben allemaal een druk leven.

En nadien tegen de grootouders gaan roddelen over ons dat we niet mee willen, omdat zíj niet wouden wachten op ons tot na kerstmis.

Valt niet te spreken met schoonfamilie.
Daarom dat het voor mij erg moeilijk is, ik heb al pogingen gedaan tot een gesprek maar heb duidelijk dat mandaat niet volgens hun.
En ondertussen klagen de familieleden tegen mijn schoonmoeder en die brengt de boodschap naar haar zoon.

Kwetsbaar

Je man maakt zich ergens kwetsbaar als hij zegt dat hij het niet meer trekt. Dan weten ze juist dat ze over hem heen kunnen hollen.
Leg hem uit dat hij zich beter wat ‘zakelijker’ kan opstellen, net als op zijn werk als hij met een opdrachtgever of klant een deal maakt. Zo heeft hij uiteindelijk minder gedoe met zijn zussen, en meer tijd voor zichzelf en zijn gezin..

Twee uurtjes

Oh, dus de zussen gebruiken ook excuses om op tijd weg te gaan.

Jullie zijn gewoon te ‘braaf’.

Flanagan.

Exact, mijn man is te braaf in het algemeen en zeer plichtsbewust, en ik heb schrik om openlijk de confrontatie aan te gaan met schoonfamilie. ik vind ook dat het mijn man zijn taak is.

We zullen zondag zien, ik ben benieuwd hoe het zal verlopen. Zijn zussen zijn vrij pittig, maar mischien als ze hem uitlokken hij het ook zal zijn.
Ze zijn tenslotte samen opgegroeid, misschien valt de drempel dan wat weg om klare taal te spreken.

Eens

Ik ben het eens met Flanagan.

Jullie kunnen ook best na 1,5 - 2 uur opstappen hoor. Doen wij ook en wij moeten ook 1,5 uur rijden om bij mijn schoonmoeder te komen. Zo is mijn man ook een tijdlang elke week 1 avond in de week daar gaan eten. Dat scheelde weer een bezoek in het weekend.

Mijn schoonmoeder kan ook heel claimerig doen. Zo verkondigde ze jaren geleden op de verjaardag van 1 van de kinderen waar mijn ouders bij zaten dat met 1e kerstdag altijd iedereen bij haar kwam met alle kleinkinderen en dat dat zo gezellig was bla bla. Ik zag het gezicht van mijn moeder al betrekken maar ze zei niks. Mijn ouders vinden het immers ook leuk als wij een keer daar naar toe gaan op 1e kerstdag. Maar laat dat maar aan mijn man over. Hij keek alleen maar naar zijn moeder en zei toen. Ja, maar dit jaar gaan wij naar naam van mijn ouders met kerst.

Zo klaar. Gelijk duidelijk.

Bij jou heb ik het idee dat de schoonfamilie veel te veel ruimte krijgt. Schuldgevoel? Julllie zijn verhuisd om logische redenen. jullie zijn nu een eigen gezin. Jij hebt ook familie. Dat wegcijferen van jouw familie is niet ok. Ik hoop dat je man het lef heeft om heel rustig te blijven en vriendelijk nee te leren zeggen. Ook tegen de zussen. (Ik denk nog steeds dat hij niet moet gaan).

Vlinder72,

Ik vind dat je gelijk hebt.
Maar mijn man heeft duidelijk moeite om op te komen voor zichzelf/zijn gezin.
Om grenzen te stellen, vooral naar zijn moeder en gelegenheden met betrekking tot de grootouders.

Hij is al gebetert, heeft geleerd dat je best het ritme van kleine kinderen volgt, maar probeert toch nog altijd naar álle feesten te gaan.
Familie kent ook zijn gevoelige snaren.

We hebben wel onder ons 2 de afspraak gemaakt: 1x keer per maand naar zijn familie en dan moet hij maar kiezen naar welk feest. Maar we zullen zien of hij het volhoudt.

Ik vrees eerlijk gezegd dat vroeg of laat ik echt mijn mond niet meer kan houden. Ik heb hem ook gezegd dat hij klare taal moet spreken, want bij mij de emmer al lang aan het over lopen is, en ik ben niet zo diplomatisch van karakter als hij.

Hun claimerige houding werkt eerder averechts bij mij. Ik heb het gevoel dat mijn man rationeel wel snapt dat dit niet zo langer kan. Maar gevoelsmatig nog te veel tussen de twee zit.