Kinderwens en ethiek

Keuzes

Mijn jongste heeft ADHD en PDD-nos (autisme) Hij is nog jong maar hij is vastbesloten dat hij een gezin en vooral kinderen wil. Liefst 4 ;)
Hij praat er veel met mij over en ik heb hem er op gewezen dat beide stoornissen erfelijk zijn. Hij vond dat geen reden om geen kinderen te krijgen want hij kan zijn kinderen juist helpen om er mee om te gaan. Dat vind ik een mooie gedachte. Of die uitkomt is natuurlijk afwachten :)
Ik heb het erg zwaar gevonden toen mijn kinderen klein waren. Ik had er vier en ze hadden allemaal autisme en de 2 jongsten ADHD. Het zou wel gescheeld hebben als ik toen wist wat ik nu weet. In dat opzicht kan ik t.z.t. hopelijk helpen.

Samenleving

De kosten van een PGB en het beroep op de samenleving, staat wat mij betreft buiten de keuze.

Ik vind de hoofdvraag of de ouders de zorg aan kunnen. Als ouders om wat voor reden dan ook, de zorg niet aan kunnen, kan je dit een kind niet aan doen.

Reacties

Op wat jullie schrijven, dank.
Wil, dat is een goed punt, zou het familielid met de ziekte zelf een kind hiemee op de wereld willen zetten. De bewuste persoon houdt zich hierover bewust op de vlakte, om niet te beinvloeden. Op zich goed natuurlijk.
Flanagan het gaat niet zozeer of ze denken dat ze de begeleiding aan zullen kunnen (ja) maar voor het kind zelf.
Kaaskopje, heb ik er moeite mee... weet ik niet. Ik slinger. Niet dat dat van belang is want het gaat helemaal mijn beslissing niet zijn, dat is duidelijk hoor Calenzia. Ik zal welke keus dan ook vol respecteren. Het jonge stel vraagt ons mee te sparren in hun gedachtegang en daarvoor zoek ik zelf input en argumenten. Dus ja Mariel ik ben benieuwd naar de discussie. Een kind bewust met cf opzadelen... ik denk dat ik dat niet zou kunnen. Maar dus juist goed om te lezen dat je daar ook heel verschillend in kunt denken.
Ze hebben zich al goed op de hoogte gesteld door gesprekken in het ziekenhuis vandaar dat ze ook echt wel weten wat de mogelijkheden zijn.

Jeetje zeg!

Flanagan, wat jij schrijft vind ik wel heftig hoor. Ik heb een zoon met ernstige dyslexie en ook nog een lager dan gemiddelde intelligentie. Ik heb alleen totaal niet het idee dat hij hierdoor ongelukkiger is. Dyslexie zou voor mij dus absoluut geen reden zijn om niet zwanger te worden. Net zoals ADHD of autisme trouwens. Ziektes als CF, Spina Bifida etc. vind ik van hele andere categorie.

Omatobe

In #26 schrijf ik ook over de beleving van een kind en de emoties en tegenslagen. Ik begrijp het als je zegt aan het kind te denken.

Ik weet niet wat CF is, maar jullie familielid die dat wel CF heeft, kan er mee leven. Begrijp ik dat het in verschillende mate kan optreden? En dat er een kans bestaat dat kind er in licht mate mee te maken kan krijgen? Juist dat grote grijze gebied maakt en biedt ook hoop op een zinvol en maakbaar leven.

Nu schrijf je op een gegeven moment over een klompje cellen. Ik kan alleen maar schrijven dat op het moment dat we het hartje hoorde kloppen, ( 9 weken) we beseften dat het een mensje in mijn buik groeide. En dat besef/ geluid maakt het zo goed als onmogelijk om te aborteren.
Het geluid vaneen hartje, kan je in één klap van mening doen veranderen.

Flanagan

https://www.vumc.nl/afdelingen/cf-dragerschaptest/over_cf/wat-is-cf/

Scheve tanden, een dikke bril, autisme, dyslexie. Dat vind ik geen aandoeningen, maar gewoon kleine onvolkomenheidjes waar we er allemaal wel wat van hebben. Mijn zus heeft kinderen gekregen, terwijl zij en haar man heel klein zijn. Haar zoontje wordt dus misschien maar 1,60 m lang. Dat vind ik 'erger' dan scheve tanden of een dikke bril, maar natuurlijk geen reden om dan maar geen kinderen te krijgen.
Maar ja, dat is allemaal persoonlijk.

Tango, en Vesper Lynd

Ik reageer uit de beleving die ik bij mijn kinderen waarneem. Ze zijn natuurlijk niet continu ongelukkig maar kennen zeker verdriet ervan. Denk aan de stille tranen op de kussen. Of de trieste manier waarop de bs ermee om ging en kind zich niet welkom voelde.. Het ging daarbj ook gepaard met strijd met school en kinderen zijn niet doof of blind.
Een van de kinderen heeft geestelijk zwaar geleden onder de werkwijze van de bs. ( denk aan gepest door lklasgenoten en ook leekracht). Daarnaast zijn het kinderen met een bovengemiddelde intelligentie en hebben ze zeker moeite met met het accepteren van hun beperking.

Dyslexie valt echt niet niet onder de kleine onvolkomenheden. Het is uiterlijk niet te zien, wat ze van binnen voelen en hoe hard ze moeten werken. Als je alleen kinderen kent met een lichte vorm, lijkt het mee te vallen. Maar kinderen met een zwaardere vorm, hebben een ijzeren wilskracht nodig om zich niet verloren te voelen.

@Tijgeroog, cf of ms of verdikte slijmproduktie, dyslexie, welke erfelijke ziekte dan ook. Het gaat erom in welke mate het optreedt en of de ouders in staat zijn een kind te verzorgen zodat het kind ouders heeft.

Flanagan

Het gaat niet om CF hoor, dat was een voorbeeld vam Mariel.
Dat het geluid van een hartje ineens besef van een kind kan geven snap ik wel maar daarom is het denk ik ook goed om juist van te voren je beslissingen te nemen. Nog zonder beladen te zijn door emoties van het moment. Want dat hartje klopt al eerder dan 9 weken natuurlijk, echt iets verandert is er dan niet.
Wanneer een kind een kind is en niet een verzameling cellen, ja dat is ook weer een discussie. Daarom zijn er memsen die geen spiraaltje willen omdat ze dat als voorbehoeding door hele vroege abortus zien.

Flanagan

Ik vind de hoofdvraag of de ouders de zorg aan kunnen. Als ouders om wat voor reden dan ook, de zorg niet aan kunnen, kan je dit een kind niet aan doen.===

Of het het aankunt blijkt meestal tijdens de praktijk. Je groeit er in.

Wat betreft je voorbeeld van dyslexie ben ik echt wel in lichte shock. Ik dacht eigenlijk dat je een willekeurig voorbeeld had gekozen om je verhaal duidelijk te maken, maar het is blijkbaar serieus. Heel veel mensen moeten leren omgaan met tegenslag in de vorm van beperkingen of gebreken. Allemaal door het putje omdat het zo ingewikkeld kan worden?

Ik heb mijn bijziendheid van mijn vader geerfd, nog meer ook. Mijn zussen idem dito. Het is puur mazzel dat mijn dochters niet zo bijziend zijn. Het is een vervelende kwaal, waardoor ik op veel problemen stuit. Maar ik heb nooit bedacht dat ik er liever niet geweest was. Dat je dyslexie als voorbeeld noemt baart mij zorgen. Ik ben niet tegen abortus, maar ik ben wel heel terughoudend in het toepassen ervan. Ik gun niemand een beperking, zeker niet de echt ernstige, maar ik vind wel dat daar plaats voor mot blijven in de maatschappij. Valt dyslexie onder echt zwaar lijden? Nee volgens mij niet. Ik heb pech met mijn ogen, maar zwaar lijden is het niet. Er is nog genoeg wat het leven mooi maakt.

over de zorg aankunnen

"Ik vind de hoofdvraag of de ouders de zorg aan kunnen. Als ouders om wat voor reden dan ook, de zorg niet aan kunnen, kan je dit een kind niet aan doen."

Mijn hoofdvraag is een andere: kan dit kind een prettig leven leiden? Als ouder kun je van te voren helemaal geen inschatting maken welke zorg je wel of niet aankan. Als je zeker weet dat je éxtra zorg aan een kind niet aankan, dan moet je je afvragen of je überhaupt aan kinderen moet willen beginnen. Fijn als je een bepaalde erfelijke aandoening van te voren hebt kunnen uitsluiten, maar de meeste (ernstige) aandoeningen zijn van te voren niet bekend - of ontstaan pas tijdens of na de geboorte.

"Heel veel mensen moeten leren omgaan met tegenslag in de vorm van beperkingen of gebreken. Allemaal door het putje omdat het zo ingewikkeld kan worden?"

Kaaskopje, volgens mij ligt op dit vlak nou juist de moeilijkheid. Wat is dusdanig ernstig dat je dat echt niet wilt voor je kind? Dat is enorm subjectief en hangt sterk samen met je eigen ervaringen. Mijn neefje met syndroom van Down leidt misschien wel een zorgelozer bestaan dan iemand met een gemiddeld IQ en zware dyslexie. Zijn kwaliteit van leven is misschien wel een stuk beter dan van iemand met zware migraine. Toch is Down voor steeds meer mensen reden om de zwangerschap voortijdig af te breken.
Ooit was in Nederland een gender-kliniek. Speciaal opgestart om ouders snel duidelijkheid te geven of ze zwanger waren voor een jongen of meisje, zodat ze op basis daarvan de zwangerschap evt. nog konden afbreken. Er was veel kritiek op - maar er was wel degelijk een markt voor. Voor veel mensen blijkt het geslacht van hun kind echt een rol te spelen.

De maakbaarheid van de mens.

Lastig

Dit soort vragen zijn moeilijk te beantwoorden als je niet principieel tegen abortus bent.
Wanneer is het leven waard om geleefd te worden?
Het zwaar gehandicapte kind kan een gelukkiger en fijner leven hebben dan een gezond kind dat later tegen depressie of verslaving moet vechten.
Dat kan je van te voren niet zeggen.

En wat je als ouder aan kan? Dat kan je niet van te voren weten. Dat is niet te voorspellen.

Het zijn heel moeilijke vragen waarop eigenlijk geen zinnig antwoord te verzinnen is.

Ik kan voor mij persoonlijk de vraag over abortus wel beantwoorden. Ik geloof in de bescherming van het leven vanaf het begin tot het natuurlijk einde.

De vraag echter of je wel of niet aan kan kinderen kan beginnen als je een kans hebt op een gehandicapt kind ligt voor mij veel moeilijker. Dat zou ik zo niet weten. Dat hangt erg van de handicap af en hoe ernstig die is. Met name hoeveel pijn het kind zal hebben.

Bij een pijnlijke ziekte of handicap zou ik dan liever kiezen voor adoptie of pleegouderschap. Uit ervaring weet ik dat die vorm van ouderschap net zoveel voldoening geeft als biologisch ouderschap.

IJsvogeltje

Ik vind het syndroom van Down dan ook geen reden om abortus te laten plegen. Mijn dochter denkt daar anders over. Ik heb de indruk dat de drempel voor een abortus bij mijn dochter lager ligt dan bij mij. Ook van haar vriend. Verstandelijk gezien vind ik het heel begrijpelijk dat bij bepaalde aandoeningen gekozen wordt voor abortus, maar ik moet er niet aan denken dat ik daar een beslissing over had moeten nemen. In mijn geval heeft de 'natuur' de beslissing genomen. Mijn zoontje had een vorm van spina bifida en is niet levend geboren. Ik had er daardoor wel vrede mee. Door die ervaring weet ik wel hoe een kindje van 5 maanden zwangerschap er uitziet (daar was de groei blijven steken, ik was 7 maanden in verwachting). Een compleet mensje met alles erop en eraan. Ik hoop daarom echt dat men niet stilzit en steeds vroeger in de zwangerschap kan uitzoeken of een kindje een afwijking heeft. Ik vind de grens tot waar abortus gepleegd mag worden nu veel te hoog.

Impact

Ik denk dat het er vooral aan ligt hoeveel impact de aandoening op het kind heeft. Kan kind wel gelukkig zijn. Is het met eventuele medicatie goed te behandelen. Kunnen de ouders het zelf aan. Is hun wens voor een kind zo sterk dat ze er hoe dan ook voor willen gaan.

Bij mijn man in de familie komen allergieën voor. Hij heeft zelf eczeem, astma en hooikoorts. Zijn vader heeft hooikoorts en verschillende andere familieleden hebben hier ook last. Wij wisten van tevoren dat onze kinderen dit ook mee kunnen krijgen. Voor ons geen reden om niet voor een kind te gaan. Onze zoon bleek naar twee maanden een ernstige vorm van koemelkallergie te hebben en daar kreeg hij over zijn hele lijf eczeem door. Open plekken op zijn gezicht. Hij is vanaf twee jaar overal over heen gegroeid. Maar inmiddels wel hooikoorts ontwikkeld en gevoelig om ook astma te ontwikkelen. Eczeem nog steeds last van, maar gelukkig niet zo erg mee.

Bij een tweede weet je dat als nr 1 dit heeft de kans groter is dat nr 2 het ook heeft. Toch heeft ons dit niet tegen gehouden. We wilden gewoon heel graag nog een kind. Ik vond het een vervelende gedachten dat onze zoon alleen zou opgroeien. Nr 2 volgde na twee jaar en het enige waar zij last van had als baby was een beetje eczeem op haar benen. Op dit moment heeft ze helemaal nergens last van.

Op kleuterleeftijd zijn we er via fysio achtergekomen dat zoon hypemobiel is. Ook erfelijk en waarschijnlijk van mijn kant van de familie mee gekregen. Het komt er op neer dat zijn motoriek houterig is en iets achterloopt.

Ik heb nooit spijt van mijn kinderen gehad. En ondanks problemen met zoon, hebben we het altijd kunnen handelen. Ik zou ze voor geen goud kunnen missen.

Flanagan

Dyslexie is helemaal niet zo duidelijk erfelijk, het blijft daar om kansen gaan. Erfelijke ziekten als CF vererven heel anders.

Ik begrijp dus jouw vragen al niet omdat er alleen een oma dyslexie heeft, jij en je partner hebben het dus niet?

Verder zei je: "Is het gevoelloos om je af te vragen of hoe het voor een kind is om met zware dyslexie te dealen?
Jullie gaan er blijkbaar van uit dat ik daar geen zin in had. Dat ik geen zin had in het begeleiden van een kind met huiswerk en de ritjes naar de logo. Of een minder geslaagd 'produkt'..... Jammer dat jullie deze kant negeren. Ik heb juist niet aan mijzelf gedacht maar mij geprobeerd voor te stellen hoe moeilijk dat moest zijn.."

Nou ik hoopte wel dat je zo zou denken en niet in de trant of jij het wel aan kan of niet. Vervolgens zeg je: 'Ik vind de hoofdvraag of de ouders de zorg aan kunnen. Als ouders om wat voor reden dan ook, de zorg niet aan kunnen, kan je dit een kind niet aan doen.'

Wat is het nu dan?

'cf of ms of verdikte slijmproduktie, dyslexie, welke erfelijke ziekte dan ook. Het gaat erom in welke mate het optreedt en of de ouders in staat zijn een kind te verzorgen zodat het kind ouders heeft.'

Durf je echt dyslexie in dit rijtje te zetten? Oef eigenlijk zijn we dan uitgepraat...

Maar goed: Over dyslexie: voor het eerst dat ik iets over dyslexie niet aan mijn zoon zou durven vertellen. Hij heeft het ook heel moeilijk gehad op de basisschool met klasgenoten etc en de acceptatie maar ik denk dat dat meer een karakterdingetje is, hij had het ook moeilijk toen hij om iets ander gepest werd.

De meeste kinderen komen met wat tegenslagen een stuk verder in het leven maar of je die nu wel of niet wil voor je kind, daar heb je weinig in te zeggen. Er zijn zoveel dingen veel erger dan dyslexie en dan is dyslexie niet eens zo duidelijk erfelijk.

Wat mij overigens ook pijn deed is dyslexie aan de intelligentie hangen. Alsof het minder erg is als een kind dyslexie heeft in combinatie met een lagere intelligentie. Elk kind met dyslexie heeft problemen en moeilijkheden te overwinnen en een hogere intelligentie heeft daarbij voordelen én nadelen maar dat heeft een lagere intelligentie ook (al moet ik daar meer zoeken naar de voordelen).

Joh, je weet het toch nooit. Wij hebben geen ziekten in de familie, niets wees erop dat wij een gehandicapt kind zouden krijgen. Ook de combinatietest liet zien dat er een te verwaarlozen kans was op een kindje met down of chromosoomafwijking.
Dit bleek ook pas na een paar jaar, toen was onze jongste met een prachtige 10 apgar-score na zijn geboorte ernstig verstandelijk gehandicapt, veel ernstiger dan een kind met down (meestal). Maar je kan je dan toch ook weer niet voorstellend dat het er niet geweest is, of van tevoren bedenken of je deze zorg kunnen dragen?
Het blijft een gok, een kind krijgen, hoe dan ook.

down

De moeilijkheid met Down is dat er zo verschrikkelijk veel gradaties zijn en je dus toch de mensen ziet in de 'hoogste' categorie. Met het oog op je buurjongen die gewoon werk heeft kiezen om een kindje met Down te laten komen en dan vervolgens een kindje krijgen die zeer ernstig verstandelijk gehandicapt is wel een 'tegenvaller' en daarom begrijp ik de dochter van Kaaskopje ook wel.

Triva

Ik ben volledig met je eens dat dyslexie niet thuishoort in het genoemde rijtje. Ik zie daar een glijdende schaal in. Ik schrik daar van.

Ik snap mijn dochter ook wel. Ik sta er anders in, maar dat moet ik accepteren. Down is voor haar overigens wel een twijfelgeval.

Flanagan ot

Just out of curiousity, hoe weet je dat Oma dyslectisch was?
Een familielid van me kreeg heel vroeg, in het begin van de jaren '60 een diagnose leesblindheid of woordblindheid. Dat was heel bijzonder in die tijd. Echt een soort van novum. En dat familielid is nu tegen de 65 dus ik zou denken een stuk jonger dan jouw oma. Wanneer werd het bij haar dan duidelijk?

O ja

En die leesblindheid of woordblindheid (ik weet niet welk van de twee woorden uiteindelijk gebruikt werd) was natuurlijk wat pas veel later dyslexie ging heten.

Flanagan

Bij herlezing denk ik dat een deel van mijn vraag al beantwoord is: het ging niet om de oma van jou of jouw man, maar om een oma van de kinderen, dus om jouw moeder of die van je man? Dat is al een generatie later dan ik dacht. Dat zou een diagnose meer verklaarbaar maken.

Triva, geestelijk verzorger,

Triva, Ik begrijp dat jij vanuit jouw ervaring schrijft. Je hebt wel eens eerder geschreven dat het voor jouw kind op school moeilijk was omdat er minder leuke opmerkingen gemaakt werden over zijn lees/schrijfvaardigheden.
Maar jullie hadden geluk met de onderwijzers. Je gaf aan blij te zijn met de directeur en zijn visie.

Het kan ook een paar graden erger als je kind dat geluk niet heeft, als een bs alles in het werk zet om je kind over de schutting te gooien, als de regels van PO-raad worden overtreden en de ouders gepoogd wordt de mond te snoeren dmv een amk-melding. Als je die ervaring niet hebt, is het ook moeilijk voor te stellen hoeveel graden erger het 'welbevinden' van een kind kan zijn.

Frappant dat je wel de dochter van kaaskopje aangaande ziekte van Down begrijpt, maar niet mij niet. Ook dyslexie is in vele graden, niet alleen door de mate van moeilijkheid maar vooral door de mate van hulp/begeleiding. Die verschillen zijn ten dele bepalend voor het gevoel van een kind met een moeilijkheid, ongeacht welke moeilijkheid.

Een jong mens kan je niet beschermen tegen tegenslagen, het vormt hen. Daar ben ik ook niet bang voor. Maar als je ervaren hebt dat in het onderwijs eerder zakelijk dan menselijk, eerder uit belang van het imago dan vanuit de ontwikkeling van een kind, wordt gehandeld, dan verscheurt je hart en vraag je je af wat je je kind hebt aangedaan. Dan besef je dat je kinderwens best egocentrisch was. Versta het niet verkeerd. Ik hou ontzettend veel van mijn kinderen. Maar ik had hen dit verdriet bespaard gebleven. Ze hebben mogen meemaken dat in deze maatschappij mensen bestaan die het niet zo nauw nemen met de gevoelens van zekerheid en veiligheid van een kind. Heus, mijn mening is niet zomaar.

Dyslexie en intelligentie:
Ik reageerde op Tango die aangaf dat haar ernstige dyslect niet ongelukkig was. Ze gaf ook aan dat hij minder intelligent was. Waarop ik reageerde dat mijn kinderen wel te maken hebben met het moeilijk accepteren omdat ze voelen hoe dat het hen remt. Daarmee zeg ik niets over minder intelligentie maar leg ik uit waarom mijn kinderen het anders beleven. Ook door de tegenwerkingen door school om de groeiende achterstand te beperken.

Gesstelijk verzorger en Triva;
Familie:
Die ene oma was duidelijk dyslect nieau 5 of hoger. Dat zag je al aan het hanehandschrift en de fouten in een kort berichtje. Over het tijdstip van diagnose laat ik mij niet uit. Dat vind ik niet terzake in dit draadje. Achteraf gezien heeft haar zoon mogelijk niveau 1-2 maar nog wel werkbaar. Een van de nichtjes heeft mogelijk niveau 1 maar door intelligentie lang onzichtbaar gebleven.
De zus van oma heeft diverse (klein)kinderen met diverse niveaus van dyslexie. Wiskundig bekeken hadden wij met wat kansberekeningen eigenlijk een grotere kans op een kind met dyslexie maar omdat haar eigen kinderen buiten de erfelijkheid leek te vallen en de kleinkinderen ook, gaven we toe aan onze kinderwens.

Wij kennen vrienden die bewust geen kinderen hebben. Maakt dit hen minder mens? Wij hebben wel voor kinderen gelozen en brengen hen groot met alle liefde in ons hart. Maar als wij niet voor kinderen hadden gekozen, waren wij nog steeds een lid van deze samenleving.
Wie besust niet voor kinderen kiest, schijnt zich zo te moeten verantwoorden voor hun keuze. Dat bespeur ik ook in jullie reacties.

Ik had begrepen van Omatobe dat het paar kinderwens hebben. Ze is dus nog niet zwanger. Er hoeft nog geen keuze gemaakt te worden voor abortus. De vraagstelling was meer als....
Die vraag zou nooit verrijzen als het stel koos voor kinderloos huwelijk of adoptie.
Voor duidelijkheid, ik kan ook geen kind aborteren.

Geestelijk verzorger (ot)

Waarom heb jij gekozen vor deze nickname? Schrijf je beroepshalve?
Je schreef eerder ' er met je hoofd niet bij te kunnen' . Voor een geestelijk verzorger die open dient te staan voor andermans mening, niet zo zwart-wit, vreemde uispraak naar iemand die je niet persoonlijk kent. Als of ik niet goed bij mijn hoofd ben,want iji kan het weten want jij bent geestelijk verzorger.

Ha, het doet mij denken aan die deskundigen op school die wisten hoe je een kind moest onderwijzen. Het enige wat ze deden was demotiveren en hun zelfvertrouwen verlagen.

Als je nieuw bent, kies dan voor een neutrale nickname. Nu kom je over alsof je, gezien het beroep, deskundige ben.

nou je zit echt fout

De leerkrachten hebben in groep 3, 4 en 5 gezegd dat mijn zoon geen dyslexie kon hebben en met zijn cijfers kon dat maar 1 ding betekenen... Oerdom. Toen bleek dat hij juist een ernstige vorm had hebben ze hem redelijk goed begeleiding gegeven. Met de directeur heb ik daar nooit over gesproken. Mijn zoon was toen al wel flink psychisch "verpest". De grootste klap kwam toen hij niet naar de middelbare school van zijn keuze mocht. Dat lag niet aan de basisschool, niveau was volgens leerkracht geen enkel probleem. Dit was wel de nekslag voor zoon. Hele zware tijd. Dat hij nu vmbobasis doet met een IQ van ooit iets boven de 100 was moeilijk te verteren maar het is iig geen praktijkschool geworden.

Dit alles heeft met van alles te maken maar niet met mijn zoon en zijn dyslexie alles komt van buiten, domme pech. Daarom vind ik dyslexie als reden van geen kinderen willen zo ontzettend een vervanmijnbedshow. Waar blijven we dan? Hoog IQkans ook maar niet?

Verder vind ik eigenlijk dat je tov de mensen met cf die dyslexie moet terugnemen uit dat rijtje. Zonder transplantatie worden die mensen een jaar of 20!

Maar sowieso Flanagan,

is dyslexie écht reden genoeg om abortus voor te laten plegen. Ik vind dat echt erg. Wat mag je voortaan nog meer niet hebben, omdat het zo vreselijk is? Misschien kan iemand met dyslexie wel een érg gelukkig leven krijgen in een creatief vak. En zelfs áls je in de wia of wajong belandt door een aandoening, kun je gelukkig worden. Ja... dan leef je op kosten van de maatschappij. Ik hoop dat we dat nog erg lang normaal blijven vinden en dat we niet gaan vinden dat kinderen met een 'uitdaging' (brrr...) teveel kosten. Het hoort de keus van de ouders te blijven en niet van de maatschappij.