Kinderpaspoort niet genoeg

Nederlandse grens

tinus:"Als ze bang is voor kinderontvoering, is de consequentie dat ze dus niet meer naar familie in F kan (en omgekeerd)."
De kern is dat daar een oplossing voor is. Ze kan naar de rechter om dit uit te vechten. Voor een toestemmingsformuliertje kun je niet naar de rechter. Kan ze nog niet naar haar familie in F als hij treiterig weigert.
tinus:"Ach ja, je blijft je koppig vasthouden aan het idee: reisdocument = toestemming."
Voor Nederland is dat waar.
tinus:"anders was je niet over dat Belgische formulier begonnen -in jouw logica is dat formulier juridisch overbodig."
Kennelijk wel. De Belgische minister vindt het nodig. Waarom weet ik niet, maar het interesseert me ook niet. Dat landen verschillend omgaan met het verstrekken van documenten (en naamgeving trouwens) is me bekend. Ik val niet over de Belgische grenspolitie. Ik val over het gedrag van de Nederlandse in de Nederlandse context.
tinus:"De KMar en de meeste andere immigratie-autoriteiten zijn van mening"
Doe je het weer, de Kmar gelijkschakelen met de grenspolitie van andere landen. Klopt niet tinus. De Kmar staat in Nederland aan de grens. Die context is van belang.
tinus:"De wettelijke basis van de Kmar doet is keurig geregeld via Verordening 562/2006, waar je zelf uit citeert: "
Nee. Juist niet. Daar staat namelijk niet dat de Kmar verplicht is om achternaam als indicator te nemen. Het laat die ruimte wel aan grenspolitie van landen waar dat een steekhoudend argument is. In Nederland is het dat niet. Waarmee de Kmar wel een ritueel dansje doet, maar juist niet doet wat het verdrag oplegt: extra aandacht besteden aan de vraag of de meereizende volwassene wel gezag heeft. Die vraag komt in de Kmar controle niet eens aan bod.
Dc:"is of de theorie dat een andere achternaam een indicatie is dat het kind onrechtmatig meegenomen wordt. Het lijkt me namelijk zinloos als de grensbewaking hier extra aandacht aan besteedt, terwijl het in werkelijkheid een verwaarloosbare factor is. "
Inderdaad.
Helder is dat dat in Nederland, voor Nederlanders een verwaarloosbare factor is. Hoe dat internationaal zit weet ik niet, maar ik val dan ook over het gedrag van de Kmar.
Dc:"Verder, praktisch gezien zou het handig zijn dat er een dokument beschikbaar wordt gemaakt dat internationaal erkend wordt"
Precies. Zoals de Belgen dat kennelijk wel hebben gedaan. Maar de minister weigert dat. Ik kan me daar wat bij voorstellen omdat het reisdocument al toestemming impliceert. De minister zou kunnen volstaan met het internationaal benadrukken dat dat reisdocument die functie heeft.
Dc:"Lastig wordt het als een expartner weigert mee te werken."
Dat is een bijkomend probleem. In die landen waar wel een officieel document beschikbaar is, is een procedure voor vervangende toestemming voorstelbaar.
Hier kun je zo'n procedure niet starten, want de toestemming die je wilt hebben heeft geen formele status: het document is niet verplicht (zie de opmerkingen van vl.ieger eerder). Ondertussen kan zelfs de eigen Kmar je tegen houden bij het verlaten van het land omdat je niks bij je hebt.
Dat is je reinste Kafka.
Groet,
Miriam Lavell

Dat is het lastige

Niks is verplicht, niks is afdwingbaar en of het genoeg is, is ook niet zeker.
De kma adviseert;
verklaring toestemming voor vakantie van de andere ouder (zie voorbeeldformulier NL/ENG);recent uittreksel gezagsregister;recent uittreksel GBA;kopie van paspoort van toestemminggevende ouder;eventueel uitspraak met betrekking tot gezag en omgang;eventueel het ouderschapsplan;eventueel geboorteakte.
Maar daarmee is niet gezegd dat je dan wel zonder gedoe de grens over komt.
Groet,
Miriam Lavell

De belgische oorsprong

Hier http://www.childfocus.be/uploads/documents/102-478-
aeroport_zaventem-nl-print.pdf vind je het rapport dat ten grondslag ligt aan het Belgische initiatief om wel een verplicht en afdwingbaar toestemmingsdocument in te voeren.
Dat gaat helemaal niet over vechtscheidingen, maar over mensenhandel en verwarrende (want verschillende) regels per luchtvaartmij.
Het onderzoek is gepleegd in het kader van het schengenprotocol. Ik heb geen Nederlandse versie gevonden.
Groet,
Miriam Lavell

Verdachte vreemdeling

tinus:"Er wordt een hoop geklaagd over ambtenaren, bureaucratische regeltjes, documenten en formulieren, maar zodra de mensen in dit draadje zelf oplossingen moeten verzinnen, gedragen ze zich als de ergste bureaucratische ambtenaar door nieuwe regels, documenten en formulieren te verzinnen."
Nou ja zeg. Nu doe je alsof ik die waslijst van paperassen op de site van de Kmar heb gezet.
Er wordt gevraagd om paperassen. Van een soort bovendien die een flink deel van de mensen niet op kan hoesten (uittreksel gezagsregister bijvoorbeeld), al zouden ze willen. Het zijn bovendien papieren die niks toevoegen aan de Nederlandse documenten.
"De hele Verordening gaat er juist van uit, dat documenten niet alles zeggen (want: onvolledig, verouderd, vervalst, etc etc etc) en dat dat niet op te lossen is met meer documenten."
Waarmee je feitelijk beweert dat er bij EU besluit is vastgelegd dat we vrij mogen reizen, maar dat aan onze reisdocumenten getwijfeld moet worden.
Lekker dan.
tinus:"Zoals ik het lees, heb je geen andere documenten nodig zoals je verplicht een paspoort of ID-kaart nodig hebt. De grenswachter (KMar) moet ervan overtuigd zijn, dat je niet bezig bent met iets illegaals, zoals het onttrekken van kinderen aan het ouderlijk gezag."
Dat lees je verkeerd. Die grenswachten beweren zelf dat aanvullende documenten daarbij kunnen helpen. Het probleem is dat de Nederlandse overheid weigert om helderheid te geven over het bestaande document (reisdocument = toestemming) én weigert aanvullende documenten verplicht en dus ook beschikbaar te stellen.
Ondertussen staat als een paal boven water dat verschillende (ook Europese) landen wel dat soort documenten verplicht stellen/beschikbaar hebben.
Dat rechtvaardigt niet het gedrag van de Kmar tov Nederlandse burgers met Nederlandse reispapieren. Het rechtvaardigt wel de aanvullende reisinformatie dát er landen zijn die om dit soort papieren vragen. Bovendien en vooral: dat dat ook onder Schengenlanden gewoon kan zijn die zich daarbij beroepen op de Schengencode en daarmee min of meer logischerwijs verwachten dat Nederland (ook Schengen) ook wel dit soort documenten verplicht zal stellen.
Uit het Belgische stuk blijkt bovendien dat de airlines de dienst voorschrijven. Zij bepalen wat een unaccompanied minor is (daar waar de Schengencode zich op richt) en wie een third party is (de niet ouder die het kind begeleidt, extra gevaarlijk want mensenhandel).
Dat gaat van dik hout snijdt men planken: andere naam begeleider = third party (bent u wel de moeder?).
Dit geeft mogelijk antwoord op de vraag waarom iemand uit de rij gepikt wordt: Een stewardess heeft een vinkje op de passagierslijst gezet. De Kmar doet mogelijk niets anders dan een samenwerkingsafspraak tussen airline en grenspolitie nakomen.
Waar de Schengencode extra aandacht vraagt voor mensenhandel, vragen de Amerikaanse luchtvaartregels aandacht voor ontvoering door ouders.

International Flights

Children traveling alone on international flights face even closer scrutiny, in part because of the fear of child abductions. In fact, children traveling with only one parent are subject to strict regulations to ensure that a parent is not KIDNAPPING the child from a custodial parent. Any child under the age of 18 who is traveling with one parent to Mexico must show notarized consent from the other parent or a sole CUSTODY DECREE from the accompanying parent. If the other parent is dead, the airline requires the travelers to show a death certificate.

Er zijn in Amerika kennelijk maar twee smaken: dood of een-oudergezag waarvan dan ook nog een document bestaat. In Nederland zijn er meer smaken: Vrouw met andere naam dan kind, levende vader zonder gezag, niet geregistreerd in het gezagsregister (vader heeft nooit gezag aangevraagd).
Die vrouw kan de gevraagde formulieren niet leveren.
De oplossing van dit probleem kun je zoeken in aanvullende formulieren (zoals de Kmar doet), maar dat zou in Nederland een extra bureaucratische stroom opleveren (iedereen moet in het gezagsregister).
Een veel eenvoudiger oplossing is op het reisdocument van de kinderen vermelden dat dat document toestemming van de (andere) ouder(s), voor zover nodig, impliceert. Een stukje tekst is voldoende.
tinus:"Ik snap niet zo goed waar nou het idee vandaan komt dat vrouwen het op dit punt makkelijker hebben dan mannen. Als dit waar is, zou je je medevrouwen er op moeten aanspraken -kinderontvoering is steeds meer een vrouwenzaak (iirc 70%). "
Past dit nu in je theorie van sociale verantwoordelijkheid, alle moslims verantwoordelijk voor elkaars gedrag, alle vrouwen ook?
Ondertussen:
De door mannen gemaakte regels zijn zo dat vrouwen én vaker verdacht worden van ontvoering (andere naam dan hun kind) én vaker vervolgd worden. Zie Leendertz. Die kreeg zomaar gezag in Amerika en hij kreeg zijn kind zomaar mee in het vliegtuig.
Zie bovendien de Italiaanse zaak, de regels in Spanje, etc.
Het is zaak dat Nederlandse vrouwen er voor kiezen dat hun kinderen hún naam dragen. Ze moeten bovendien weigeren om achter de carriere van hun man aan te reizen. Dat helpt.
tinus:"het probleem is, de waarde van elk formulier beperkt is."
En toch vraagt de Kmar erom. Rara.
tinus:"Dus kijkt de grenswachter niet alleen naar de papieren, maar ook naar de situatie. Het werkt allebei niet 100% -maar geen systeem is perfect."
De feitelijke situatie van Nederlandse reizigers met Nederlandse reisdocumenten, zou bij de Kmar bekend moeten zijn.
Dat dat anders is bij personen komend van Ghana of ander landen vanwaar mensenhandel een issue is, kan ik me helemaal voorstellen. Het Belgische stuk geeft er een mooie casus van.
Het is zot om op Schiphol nota bene, Nederlandse burgers te behandelen als ongewenste of verdachte vreemdelingen.
Groet,
Miriam Lavell

Met de auto?

Als ie met de auto gaat, gaat er niks gebeuren.
Groet,
Miriam Lavell

Antwoord

Ik kreeg (een tamelijk schokkend) antwoord van kinderontvoering.org
Mijn retour
Uw antwoord roept helaas meer vragen op dan dat het antwoorden geeft.

U schrijft "U was ter goeder trouw en zo zijn vele ouders. De dagelijkse praktijk leert echter dat ouders (69% moeders en 31% vaders) met het kind reizen met het doel niet meer terug te keren naar de oorspronkelijke verblijfplaats en zich schuldig kunnen maken aan een internationale kinderontvoering. "

Waar heeft u deze risico-analyse vandaan?

Verderop schrijft u "Ieder jaar worden er rond de 250 kinderen ontvoerd door een ouder van en naar Nederland. "
Dat is een getal dat niet eens in promillen uit te drukken is tov het aantal reisbewegingen met kinderen. Waarom overdrijft u zo?

U schrijft "Het meenemen van een verklaring met toestemming
van de andere ouder kan onmiddellijk verhelderen dat deze toestemming aanwezig is."

Maar ook dat staat op gespannen voet met de werkelijkheid, ik citeer de minister: "Het Nederlandse beleid bij grenscontrole is dat van ouders niet wordt verwacht dat zij standaard een verklaring bij zich dragen waaruit het ouderlijk gezag blijkt of dat het kind onder begeleiding met de alleen reizende ouder de grens over mag. De waarde van een dergelijke verklaring is ook betrekkelijk. Zodra de verklaring is afgegeven, kan de situatie immers gewijzigd zijn." (TK 2010-2011, 25 764 nr 48)

Op basis waarvan gelooft u dan wel in dergelijke paperassen?

Voorts verwijst u naar Canada, waar het document verplicht zou zijn. Maar ook dat is niet waar, zie http://www.voyage.gc.ca/preparation_information/consent-letter_lettre-consentement-eng

Bovendien gaat u voorbij aan mijn belangrijkste vraag: Waarom twijfelen aan de Nederlandse reisdocumenten van het kind, terwijl in de verstrekkings- en geldigheidsprocedure, toestemming van de gezaghebbende ouders al zo prachtig geregeld is?

Dat roept in ihkv kindontvoering nog een vraag op: waarom richt uw informatie zich op dat (eenvoudig te vervalsen of met huiselijk geweld af te dwingen) toestemmingsformulier, terwijl ouders in vertrouwenstwijfel een adequaat middel hebben om hun partner van ontvoering te weerhouden?: Zie de paspoortwet. ZIe ook de uitspraak LJN: BD7027

Daarmee is het Nederlandse reisdocument voor kinderen het meest betrouwbare document bij vragen over gezag en toestemming. Dat zegt natuurlijk niets over reisdocumenten uit andere landen, u moet doen en adviseren op dat punt wat u niet laten kunt, maar voor de Nederlandse situatie voegen uw adviezen niets toe.
Ik durf zelfs de stelling aan dat het pad dat nu bewandeld wordt, alleen maar meer onduidelijkheid schept.

Dan vraagt u zich nog af waarom de werkwijze discriminatoir zou zijn. Ik dacht dat ik dat afdoende had uitgelegd, maar ik zal het nog eens proberen: Kinderen dragen meestal de naam van hun vader (niet van de moeder dus!). Ook kinderen die niet uit een huwelijk geboren zijn en zélfs als vader helemaal geen gezag heeft. Ik hoef dat simpele gegeven en de implicaties daarvan toch niet verder uit te spinnen?

Ondertussen rust het gezag van rechtswege in ieder geval bij de moeder en bij beide ouders als er sprake is van een huwelijk, geregistreerd partnerschap. In al die gevallen is er geen registratie in het gezagsregister. Deze mensen kúnnen tav gezag niks anders meenemen dan het reisdocument van het kind. In plaats van vanzelfsprekende gezaghebbers, zijn ze door de door u ondersteunde werkwijze nu ineens onderwerp van extra onderzoek.

Omgekeerd kan met de werkwijze _iedereen_ zich op een formuliertje of in levende lijve (vader neemt een vrouw mee) voordoen als mede-ouder die gezag heeft. Dat valt niet te controleren door de Kmar, juist omdat er zoveel gezag niet apart geregistreerd is.

'Bent u wel de moeder' is de standaardvraag van de Kmar bij dit soort ongemakkelijke avonturen.
Dat valt al helemaal niet te bewijzen!

Het lijkt mij zinnig én in het belang van de strijd tegen kinderontvoering, dat uw organisatie de Nederlandse werkwijze met reisdocumenten voor kinderen van harte omarmt. Niet verkrijgbaar zonder toestemming van zo nodig beide ouders/voogd, waarmee het document in zichzelf al een weerslag is van gezag.
Het lijkt me bovendien zinnig dat u in uw informatie luid en duidelijk vermeldt dat de toestemming voor dat document ook weer in te trekken is. Zoals in de casus LJN: BD7027 gebeurd is, binnen een vechthuwelijk. Wat denkt uw organisatie nou? Dat die man wel bij machte is zijn vrouw binnen te houden, maar niet in staat is haar een kopie van een paspoort en een toestemmingsformulier voor de reis te ontfutselen?

Ik ben bijzonder benieuwd naar uw antwoord.
Ik hoop van harte dat dat wat beter in elkaar steekt dan het voorgaande.

Groet,
Miriam Lavell

Dat schrijft ze niet

Ik vat het niet verkeerd op, ze schrijft het verkeerd.
Zoals het er staat, beweert ze werkelijk dat 69% van de met kinderen reizende moeders en 31% van de met kinderen reizende vaders, dat doet met het plan niet terug te keren (ontvoering dus).
Dat kan een slordigheidje zijn, maar dat is dan van het soort dat je je in dit soort kwesties als organisatie niet kunt permitteren.
Het kan ook een volksmennende overdrijving zijn.
Groet,
Miriam Lavell