Kinderen krijgen, maar er niet voor zorgen

Wat nodig is

om brood op de plank te krijgen is nogal relatief. Je hóeft niet voor een dergelijke baan te kiezen. Genoeg andere banen die beter te combineren zijn met kinderen. Als je allebei werkt hoef je niet zo belachelijk veel uren te maken. Een uur of 60 samen is echt voldoende om rond te komen.

Jaren- of maandenlang.

Ja, dat is teveel, je hebt gelijk. Regels en limieten moeten er zijn. De perfecte verdeling in zorg voor de kinderen is wel de basis.
Paar weekjes weg is oké, maar meer niet, strakke grenzen. Eens hoor.

Maar lieve schat

Als er een van een set ouders een niet zo doorsnee baan heeft dan is het vanaf de start toch al anders? Dan richt je je leven toch anders in?
Toen wij net onze oudste kregen verplaatste de werkgever van mijn man de werkplek. Ineens geen 30 minuten maar 90 minuten reistijd.

Daar vind je een oplossing voor, zonder meteen je huis te koop te zetten. En ja dan ziet vader zijn kind doordeweeks even wat weinig. Dat is niet anders.
Een baan in internationaal transport of op een booreiland zijn ook dingen die je al weet als je aan kinderen begint, dus stem je alles daar op af.

Nogmaals

Als je op een boorplatform werkt, ben je niet maanden- of jarenlang van huis. Dat is een misvatting van jou.
Op de grote vaart heb je dat wel, dat zou ik zelf ook te moeilijk vinden met kinderen thuis. Maar er zijn mensen die het doen, dus het kan.

Waarom moet alles

afgestemd worden op die baan dan? Zou andersom niet veel logischer zijn?

Sommige werkzaamheden ziin niet te combineren met betrokken ouderschap. Een lange reistijd die ervoor zorgt dat je je kinderen zowel s ochtends als s avonds niet ziet, zou reden kunnen zijn om (op termijn) van baan te wisselen.

Wat zou jij doen als je ineens 3 uur reistijd had? Zou je ja zeggen als je werkgever morgen zegt dat je per direct wordt uitgezonden naar Argentinië?

Lanza

Ik heb nooit gezegd dat alles voor het werk moet wijken.

Uitzenden, dat is al gebeurd. Niet Argentinië, wel een ander land dat ik niet zag zitten. Ik heb gezegd dat ik graag een andere functie wilde. Dat kon gelukkig, ze wilden mij graag houden. Toen kon ik naar een land dat ik wel zag zitten. Thuis overlegd, man wilde het ook, peuter onder de arm genomen, een maand later waren we weg.

Je man

had zelf geen baan? Voor mij/ ons zou het een duidelijk en helder nee zijn op dit moment. Oudste zit hier op school, heeft vriendjes en onze familie is belangrijk voor ons. Ik wil ook mantelzorg kunnen blijven doen voor een familielid en mijn vrienden zijn belangrijk voor me.

Werk is niet het belangrijkste van alles. Bij lange na niet.

Als je ergens zelf niet voor zou kiezen (bijvoorbeeld een tijd naar het buitenland) dan is het meteen ook volkomen fout en onbegrijpelijk als een ander dat wel zou willen?

Wat een angstig benepen blik laat je hier zien.

Nee hoor

dat kan prima, maar het is wel een groot verschil of je kinderen en man dan meekunnen, of dat je in je eentje bijvoorbeeld een jaar weggaat en de rest kan het uitzoeken.

Het eerste kan ik me goed voorstellen dat je dit overweegt, het tweede niet.

Baan opgezegd

Jawel, mijn man had een baan zoals ik in #75 al schreef, maar hij heeft die opgezegd. Hij is een paar jaar huisman geworden. Dat had ik in een ander draadje ook al gezegd, maar je hebt nogal wat moeite met begrijpend lezen en/of een heel kort geheugen, heb ik gemerkt.

Het is toch wel bijzonder dat andere hoogopgeleide mensen weloverwogen tot andere besluiten dan jij kunnen komen, en daar zelfs gelukkig mee kunnen zijn, vind je niet? Ex-man werkt nu alweer jaren volop hoor, interessante baan aan de uni. Een goede opleiding biedt gelukkig meer keuzemogelijkheden, maar niet iedereen heeft die luxe., zoals ik eerder al schreef. Hij staat nog steeds achter zijn keuze van destijds.

Kaaskopje

"In situaties waar vaders zich totaal niet om hun kind bekommeren, is er meestal gelukkig nog wel een moeder die ongetwijfeld liefdevol zo goed mogelijk met de situatie omgaat."

Ho, ho, dat waren wel die moeders die eerst die vaders hadden uitgekozen om zich mee voort te planten. Dus de kans is groot dat daar een meer dan gemiddeld aantal steekjes aan los zit.

Jullie

gingen als gezin samen, dat is nogal een verschil met al die vaders die in hun eentje het gezin verlaten. Jij hebt in het buitenland ook gewoon voor je kind gezorgd, neem ik aan.

Pennestreek

"Gaan we nou toch weer met zijn allen de 'discussie' aan? Hou nou toch op...."

Blijkbaar voorziet ze in een behoefte, want het draadje gaat alweer hard richting 100.

Lanza.

"Voor mij/ ons zou het een duidelijk en helder nee zijn op dit moment. Oudste zit hier op school, heeft vriendjes en onze familie is belangrijk voor ons. Ik wil ook mantelzorg kunnen blijven doen voor een familielid en mijn vrienden zijn belangrijk voor me." #83

"dat kan prima, maar het is wel een groot verschil of je kinderen en man dan meekunnen, of dat je in je eentje bijvoorbeeld een jaar weggaat en de rest kan het uitzoeken.
Het eerste kan ik me goed voorstellen dat je dit overweegt, het tweede niet." #85

Je nee is dus toch niet helemaal duidelijk en helder? Als je als gezin naar het buitenland kunt vertrekken zijn school, vriendjes, familie, mantelzorg en vrienden minder een issue?

Maar ook

Als je daardoor je baan zou verliezen, niet meegaan naar een andere stad of land als je werk verhuist, dan moet je het natuurlijk wel doen. Want teren op de gemeenschap is toch niet nodig? Of nee, er zijn zoveel andere banen, dan gaat je gezin voor en dan 'neem' je gewoon een andere baan, in de buurt.:-)

Zelf ken ik inderdaad ook mensen die zich, als gezin, voor een tijd hebben laten uitzenden naar verre buitenlanden. Inderdaad, dan komt de partner in de meeste gevallen tijdelijk zonder baan te zitten. Maar ze vinden de inkomsten en de ervaringen dan belangrijker. En soms komt het juist op een goed moment. Ik ken iemand, met kleine kinderen, van wie de baan werd weggereorganiseerd, dus toen de partner een mooi aanbod in het buitenland kreeg was dat geen punt van overweging.

Quote:

Je nee is dus toch niet helemaal duidelijk en helder? Als je als gezin naar het buitenland kunt vertrekken zijn school, vriendjes, familie, mantelzorg en vrienden minder een issue?

Voor ons is het nu een helder en duidelijk nee. Dat je met een peuter wel die keuze maakt en weinig verdere binding met Nederland snap ik heel goed, als gezin dan. In je eentje emigreren en je gezin achterlaten begrijp ik dan weer niet.

Het knullige is wel vaak

dat die grote kans voor de ene, het ontslag van de ander betekent, dus onder de streep heb je dan alsnog een probleem als gezin. Je moet er maar zin in hebben als partner- van.

Lanza

Je kan het als knuligs zien, maar ook als iets moois. Iemand geeft iets op voor zijn/haar partner en het komt ook nog goed met die mensen.

Je lijkt op mijn partner. Hij scant altijd zijn omgeving om iets te zoeken waar hij kritiek op kan geven. Ik heb er wel eens grapjes over gemaakt. Tijdens het autorijden bijvoorbeeld gaat het vaak over weinig anders dan het slechte rijgedrag van anderen. Het lijkt een soort behoefte.

Thera

Precies dat. Voortdurend om je heen kijken of er iets is om kritiek op te leveren. Want iets of iemand voldoet niet aan je eigen standaard. En dat is voor sommigen de lat waar iedereen aan moet voldoen.

Daar herken ik mezelf niet in

Alleen ik ben er wel gevoelig voor als ouders niet voor hun kinderen zorgen ja, dat valt me op. Dat zou eigenlijk iedereen op moeten vallen. Kindermishandeling is een groot probleem, maar wordt nog heel vaak genegeerd door de omgeving.

Lanza

"Alleen ik ben er wel gevoelig voor als ouders niet voor hun kinderen zorgen ja, dat valt me op. "

Je zou kunnen uitzoeken waar die gevoeligheid vandaan komt. Natuurlijk vindt iedereen hier dat ouders voor hun kinderen moeten zorgen. Jij komt nogal dwangmatig en neurotisch over. Ga dat eens onderzoeken, het is echt niet normaal. Het zegt iets over jou.

Dus jij hebt geen problemen

met kindermishandeling (verwaarlozing is een vorm van kindermishandeling)? Lees je eens in.

Een verhaal dat hier wordt genoemd, een alleenstaande moeder die geen kinderopvang regelt tijdens haar werk voor kinderen onder de 10. Een vader die het helemaal laat afweten en zich volledig onttrekt aan de zorgplicht. En dat is nog maar één voorbeeld van de duizenden vergelijkbare situaties die na een scheiding waarbij de vader met de noorderzon vertrekt ontstaan.

Doet dat jou dan helemaal niks?

Lanza

Maar wat wil je daar dan aan (laten) doen?

Lanza

Ga eens voor je kinderen zorgen. Het is spitsuur en je zit de hele dag al op het forum en nu nog steeds. Je reinste verwaarlozing van je kinderen (en je man). Om van een slecht voorbeeld maar te zwijgen.

Het zou mooi zijn

als je alle jongens rond een jaar of 15 tijdelijk kon laten steriliseren. Zodra een man vader wil worden dan volgt eerst een gesprek. Pas wanneer de man met goede argumenten komt hoe hij het ouderschap gaat combineren met andere verantwoordelijkheden en hij realistisch kan aangeven hoe hij alles gaat regelen kan de sterilisatie ongedaan worden gemaakt.

Hetzelfde geldt voor meisjes, die krijgen een spiraal en krijgen dezelfde behandeling.

Vanaf het moment dat de vrouw zwanger is zou je nog een zorgplicht en financiële plicht kunnen uitroepen. Weigert iemand? Dan volgt een boete en in het ergste geval een gevangenisstraf.