Kijktip! de risico's van 's nachts bevallen vanavond 21.05 ned2

1 dan

ik vermijd deze topic.

Als ik geen keizersnedes had gehad was ik beide keren dood gegaan, bij de 1e ben ik de ok ingereden met een inmiddels haperend hart. En dan had ik graag al die mensen die zo makkelijk voor een ander spreken er naast hebben gehad, dan piep je wel anders.

Ander aspect pufcursus

Voor mij ging de pufcursus eigenlijk niet om het puffen ( was overigens ook veel breder opgezet, veel voorlichting, en veel training hoe om te gaan met het zware lijf, trappenlopen, tillen etc.).
Maar voor mij was het, zeker bij de tweede, ook een prettig rustmoment, om even heel intensief met mezelf en de baby bezig te zijn. De rest van de week was ik bezig met de oudste, werk, een verhuizing etc. En ik ben sowieso niet iemand die erg in contact staat met haar lichaam. Leef redelijk in mijn hoofd zeg maar. Voor mij was het dus heel nuttig, ook al heb ik uiteindelijk niet hoeven puffen: twee keer ks, nooit een wee gehad...

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Wie bewaakt de patiënt?

albana:"Het klinkt prachtig 24 uurs aanwezigheid van een gynacoloog, maar is van weinig nut als je er eerst 2 of 3 uur over doet om bij die zorg te komen."
Voor Nederland zal het niet om dat soort reistijden gaan. Binnen 2 uur ben je het land uit. Nou ja, behalve als je op de eilanden woont, maar die zijn al sinds jaar en dag aangewezen op zorg op afstand en vervoer per helicopter.
Maar je hebt gelijk. Afstand kan ook voor onnodig overlijden zorgen.
Ik weet niet waar het kantelpunt ligt.
Wat mij opvalt is dat professionals heel goed hun eigen grenzen bewaken. De specialist is niet 24/7 beschikbaar als daar niet een goed vervangingsrooster voor is. Logisch, want wie heeft er nu wat aan een oververmoeide specialist (die doet het overdag dan ook niet goed)?
Daaruit volgt dat bij kleinschaligheid onvoldoende specialisme beschikbaar is. Iedereen is tevreden, behalve de patienten om wie het gaat.
Wie bewaakt dat belang?
En dat gaat, zoals ik al schreef, niet alleen op voor geneeskunde, maar ook voor al die andere zaken waar doden en gewonden bij vallen.
Wat heb je aan werkstructuren die de werknemers een gezonde setting geven, maar voor het doel waarvoor ze ingezet worden te grote gaten laten vallen?
Ja, afstand is ook een ding. Zal dat wel bewaakt worden bij de centralisatiegolf bij geneeskunde? Ik waag het te betwijfelen.
Mijn stadgenoten zonder auto moeten nu al 45 minuten reizen voordat ze bij de reguliere eerste hulp belanden.
Groet,
Miriam Lavell

Daarom koos ik voor een thuisbevalling

Zeer tegen de zin van mijn vader. Ik had als argument dat als het mis zou gaan ik een 20 tot 30 minuten nodig zou hebben om in het ziekenhuis te komen, net zolang als de gyn die opgetrommeld moest woeden.
Bij de tweede had ik met 39 weken geen leven meer. Ik vond de behandeling in het zh niet heel positief. Geen enkel inlevingsvermogen, geen glaasje water, afgesnauwd worden omdat je even hebt bewogen waardoor de metingen onnauwkeurig zijn enz.
Zelf vind ik het heerlijk om precies te weten wat er allemaal gebeurt dus onderweg naar het zh had ik man geïnstrueerd: of het is ok en we gaan straks naar huis, of het wordt een spoed ks en dan ga jij daar en daar dat merk borstkolf halen en regelt dit en dat of het is helemaal mis maar dat gaan we dan samen regelen.
Gelukkig was met kind uiteindelijk alles in orde, al moest ik een week later alsnog met gillende sirenes naar het zh. Gelukkig een ander ziekenhuis.
Rosa van der Zanden

Domme vraag misschien

maar als je met de auto naar de seh kunt rijden, is die 3 kwartier dan een ramp? Het is vervelend, dat zeker, maar is het levensbedreigend? En hoe lang doe je er met het OV over? Interessanter is naar mijn idee hoe snel je met spoedvervoer, ambulance, in het ziekenhuis kunt zijn. En hoe snel kun je bij de huisartsenpost zijn? Hoe adequaat werkt een huisartsenpost? En als je dan zo ver van het ziekenhuis woont, is het dan niet 'gewoon' belangrijk dat je eerder dan gebruikelijk kunt komen? Dus niet pas als de weeën om de minuut komen bws? Bij onze tweede (oudste dochter) hebben wij vanaf 's ochtends vroeg al in het ziekenhuis gezeten. Al die tijd wel weeënactiviteit, maar we hadden op zich wel langer thuis kunnen blijven. Vanwege de voorgeschiedenis hadden ze daar denk ik geen problemen mee.
Ik woon in een stad met een prima ziekenhuis en de ambulance staat zo'n 5 minuten scheuren bij ons vandaan, dus ik heb geen klagen wat de snelheid en bereikbaarheid betreft. Nog niet. Ze gaan een groot deel van het ziekenhuis naar een aangrenzende gemeente verplaatsen. Vanwege ruimtegebrek zegt het bestuur. Er gaan ook geluiden op dat de huisartsenpost naar die locatie gaat. Belachelijk gewoon. Dan heeft onze stad met zo'n 90.000 inwoners dus geen eigen hap meer. Maar er is crisis in de gemeenteraad, dus wie weet komt het verstand vanuit weldenkendere raadsleden binnenkort weer terug.

Kaaskopje, ov

Op plekken waar je met de auto drie kwartier over doet om bij een ziekenhuis te komen is het OV vaak niet zo denderend. Met het OV doe ik er in het meest gunstige geval anderhalf uur over.
Rosa van der Zanden

Het lastige bij een onderwerp als dit

vind ik altijd dat de meningen enorm gekleurd zijn door persoonlijke ervaringen naar aanleiding van momentopnamen. Zo sprak ik kort geleden iemand waar ik vroeger toen de kinderen nog op de basisschool zaten, net even iets meer mee optrok dan andere ouders. Naar mijn mening neigde ze toen ook al naar een half leeg glaasje in plaats van een half volle. Bij ons laatste ontmoeting bleek dat nog zo te zijn. Ons plaatselijke ziekenhuis was naar haar idee te erg voor woorden. Ze zou niemand aanraden om daar als patiënt heen te gaan. Terwijl ik een totaal andere indruk van het ziekenhuis heb. En ik heb er heel wat keren als patiënt vertoefd. Natuurlijk is het niet 100 procent perfect, dat merk ik ook wel, maar dat vind ik ook niet realistisch.
Met wat doorvragen bleek haar kritiek eigenlijk totaal niets te maken te hebben met de beleving van patiënten, maar met de werkrelatie tussen artsen en verpleegkundigen. Ze had er een tijdelijk gewerkt. Daar heb ik geen oordeel over, omdat ik daar geen inzicht in heb. Ik weet wel dat er altijd artsen tussen zitten waar verpleegkundigen minder mee op kunnen schieten. Mijn zus werkt er al 40 jaar. Zeker in haar begintijd heb ik ook wel eens verhalen gehoord over een 'vreselijke' arts. Maar, egoïstisch gesteld, zolang ik daar als patiënt geen last van heb, is de sfeer tussen artsen en verpleegkundigen voor mij ook niet interessant. Zolang ik maar goed verzorgd wordt. En dat is tot nu toe eigenlijk altijd zo geweest.

P's idee

Eigenlijk is het inderdaad wel apart dat je geen voorlichting krijgt over borstvoeding. Misschien is het een idee om bij wijze van cadeau bij een babyshower een bon voor een bijpraatgesprek met een lactatiekundige te doen. Nee, niet van de borstvoedingsmaffia maar er zijn ook gewoon deskundigen die je wel kunnen adviseren over de keuzes die je daar in jou situatie in kunt maken. En dan zonder al die praatjes. Of misschien een kaartje met de namen van ervaren moeders die je over de voeding kunt bellen om ook eens een andere mening te horen. Tja, natuurlijk kun je ook altijd nog hier posten.

Nogmaals amc: dubbel

Het is wat ondergesneeuwd omdat iemand het onderwerp "pufcursus" uit het verband rukte en daarover doorzeurde, maar wat ik met mijn eerste posting wilde uitlichten is dit: dat binnen één ziekenhuis per afdeling de kwaliteit enorm kan verschillen, en dat het ook afhangt van individuele verpleegkundigen en artsen, dus ook van toeval wie je treft (al speelt daar op de achtergrond natuurlijk wel degelijk beleid en organisatie mee).

Wat betreft het AMC, en vermoedelijk ook andere academische ziekenhuizen, kan het nog wat toegespitst worden.

Het AMC is voor "moeilijke gevallen" en dat doen ze geweldig goed. Ik ben dan ook ontzettend blij dat ik daar terecht ben gekomen. Wat medisch gezien echt belangrijk was, is heel goed aangepakt. Een VIP-behandeling. * De aankomst met spoed midden in de nacht. Goede uitleg. * De eerste 48-uur dat de weeënremmers en kunstmatig toegediende hormonen hun werk moesten doen, om het kind alvast klaar te maken voor een geboorte. Er werd benadrukt dat het heel belangrijk was om de geboorte tenminste 48 uur uit te stellen zodat de hormonen hun werk konden doen. Ik kreeg een kamer alleen, met een strenge verpleegkundige die er op toezag dat ik niet te veel bezoek kreeg en me niet te druk maakte. * De spoedkeizersnee. Snel, heel kundig, en heel prettig gedaan. "Mooi gedaan", zei een andere arts een keer over het litteken. Nou, dat voor spoed, petje af. * De NICU, intensive care voor babies, enorm deskundig en toegewijd.

Maar de zorg voor de meer "gewone" zaken stond daarmee in contrast. Dat heeft daar misschein gewoon minder prioriteit. Misschien ook minder aandacht en belangstelling. Men werkt daar tenslotte voor de moeilijke gevallen, die ook intellectueel, academisch, natuurlijk interessanter zijn. En die "gewone" zaken, dat is bijv. de zorg na die 48 uur: de baby mocht komen, er was geen speciale zorg meer nodig. Gewoon (oninteressant?) is ook een gewone bevalling, een vrouw met weeën waarvan het kind een normale hartslag heeft en geboren mag worden. (Toen hartslag kind kelderde, kwam er actie.) Dat is ook de kraamafdeling, waar "gewoon" zorg verleend moet worden. Hier had kennelijk de kwaliteit binnen de organisatie minder prioriteit.

Nou, als je in mijn geval moet kiezen: goede specialistische medische zorg daar waar het echt telt, of een fijne zorg en begeleiding van de normale zaken – dan kies je natuurlijk voor het eerste. (Ofwel: een rotbevalling en een goede NICU.) Dus nogmaals, ik ben ontzettend blij dat ik in het AMC terecht ben gekomen, omdat ik het idee heb dat dat het beste voor mijn kind was. Maar het is zo jammer dat die goede specialistische medische zorg niet gepaard gaat met goede "gewone" zorg, want volgens mij moet dat best mogelijk zijn. Volgens mij zijn er makkelijk wat verbeteringen in te voeren die weinig geld en moeite kosten, of zelfs geld en moeite kunnen sparen. Maar het is misschien vooral een mentaliteitskwestie.

Voorland outback

Met het concentreren van de zorg in hooggespecialiseerde centra wordt de Australische situatie ons voorland.
Met 32 weken ga je van huis weg als je buiten de stad woont om in een hotel vlak bij het ziekenhuis je bevalling af te wachten.

Afstand

De aanrijdtijden zijn hier al 20 minuten gemiddeld om bij het ziekenhuis te komen. Dat gaat dus om spoeddingen en om ambulancevervoer, niet eens om gewoon vervoer iets waar bij een 'gewone ziekenhuisbevallig meestal sprake van is. En dat gaat om ons 'streekziekenhuis' dan praten we niet eens over gespecialiseerde zorg en dit is gewoon in Nederland. Specialistische zorg, als het om een academisch ziekenhuis gaat is minimaal meer dan een uur rijden. In de spits gaat het om zeker 1,5 uur en dat kan als je pech hebt ook wel 2 uur worden. Gelukkig wonen wij om de hoek bijna....maar ik denk niet dat ik me erg 'veilig' zou voelen te weten dat ik er met onze gewone auto zeker een half uur over zou doen. Dan hebben we het nog over rustige tijden, dus buiten de spits om. En mijn bevallingen die waren nogal gecompliceerd.
Ik denk zelf dat dat idee van gespecialiseerde zorg in enkele ziekenhuizen gewoonweg niet kan i.v.m. de afstand. Afstand kost ook geld. Voor mijn dochter moest er een specialist komen vanuit een gespecialiseerd ziekenhuis om haar te bekijken en te beoordelen en evt. te opereren. Specialist moest 1 uur heen en retour en dochter bekijken 20 minuten. Dochter was niet 'vervoerbaar' op dat moment. Dat is wel al 10 jaar geleden. Maar er is nog niks veranderd. Mijn nichtje is een half jaar geleden met spoed geopereerd door een gespecialiseerde arts die met de traumaheli was ingevlogen op Zondagmiddag vanuit een universitair ziekenhuis. Ook onvervoerbaar en zelfs de digitale verbindingen die er tegenwoordig zijn voorkwamen dat niet. En die wonen nog wel in een beter bereikbare en grotere woonplaats met een groter ziekenhuis dan het onze. Zo'n relatief dure ingreep kost ook levens.....De hele Zondag is afgewacht en getwijfeld over wel/niet operen en/of kind vervoeren en/of arts invliegen.....en verschillende specialisten digitaal geraadpleegd. Op dat 'kantelpunt' dat afstand ook levens kost zitten we al lang.
groeten albana

Afstand

Daarom moest ik ingeleid worden met 38 weken. Vanwege een voorliggende placenta moest ik in het ziekenhuis bevallen. De bevalling afwachten was niet slim, omdat ik de gewoonte heb mijn kinderen te lanceren, heel snel dus, en ik dan niet op tijd in het ziekenhuis zou zijn. Dus: prik maar een datum mevrouw, dan wordt u ingeleid.

Raar

Bij mij bleef de verloskundige bij mij in het ziekenhuis. De "schuld" ligt dus ook voor een deel bij de verloskundigen die bevallende vrouwen in de steek laten.

Opsommend

want deze discussie met alle input van alle kanten:

- te weinig geld voor 24/u specialist in het ziekenhuis
- te weinig geld voor 24/u ok paraat in het ziekenhuis
- te weinig overleg tussen verloskundigen en ziekenhuis
- te afwachtende houding van verloskundigen als ontsluiting of persen niet voorspoedig verloopt
- te weinig openheid over risico's tang of vacuumpomp verlossingen
- te lang doorlopen met zwangerschap
- te weinig echo's aan het eind van de zwangerschap check ligging kind.

Inderdaad, er wordt te veel gepraat uit de eigen ervaring.

Mijn oudste dochter lag met haar hoofd verkeerd, paste gewoon niet door mijn bekken heen, ook met 2 afschuwelijke vacuum pogingen, ik was toen al weg aan het zakken. Mijn jongste dochter (geplande keizersnede nota bene !) bleek geheel overdwars te liggen (niet goed gecheckt door het ziekenhuis vooraf) en veroorzaakte ook paniek omdat ze er niet uit kwam (ook dus met een volle ok en DE meest ervaren specialist erbij).

Kijk mijn kinderen liggen gewoon graag dwars en mijn bekken is al niet zo optimaal gebouwd door ondervoeding in mijn vroege kindertijd en om daar een half westers kind door te krijgen gaat gewoon niet makkelijk. En ik wist ook niet dat het in heel enkele gevallen het erg moeilijk is om een kind met een keizersnede eruit te krijgen. Ach ja, ze liggen nu nog steeds regelmatig dwars

Nog eentje

te weinig specialisten (en huisartsen).
http://www.artsennet.nl/Nieuws/Nieuws-uit-de-media/Artikel/124373/Relatief-weinig-artsen-in-Nederland.htm
"Per duizend inwoners heeft Nederland één specialist en 0,53 huisartsen, meldt de Volkskrant.

Europa
In andere Europese landen zijn gemiddeld meer artsen. Oostenrijk heeft bijvoorbeeld 2,29 specialisten en 1,55 huisartsen per duizend inwoners. Frankrijk heeft veel huisartsen (1,65 per duizend inwoners), Zwitserland heeft juist veel specialisten (2,35)."
Dat lijkt me ook een dingetje.
Weinig consulten en veel patiënten op een dag worden (naast selectie aan de onderwijspoort) als redenen genoemd. En dan ook "Vooralsnog vormt het relatief geringe aantal medisch specialisten geen probleem. Elk jaar bezoeken 7 miljoen mensen er een en dat gaat goed', zegt een NVZ-woordvoerder. "
Maar ja, dat is dus maar betrekkelijk en slaat weer terug op mijn eerdere vraag: wie bewaakt de patiënt?
Zijn de artsen en specialisten tevreden, of zijn er ook werkelijk meer probleemgevallen in Nederland als gevolg van dat lage aantal specialisten (weinig consulten, veel patiënten op een dag)?
We deden het slecht op de schaal van incidenten bij bevallen. Is dat nog steeds zo?
Groet,
Miriam Lavell

Gaat goed

Elk jaar bezoeken 7 miljoen mensen er een en dat gaat goed', zegt een NVZ-woordvoerder. " ===
Tja, wat heet 'goed'? Dat een patiënt het kan navertellen?
Ik kan gelukkig zeggen dat wij tot nog toe altijd de hulp hebben gehad die nodig was. Mijn jongste is afgelopen pinksteren met spoed in het ziekenhuis beland, een op wacht zittende chirurg is opgetrommeld en was er ook heel snel. Door het snelle en vakkundige ingrijpen leeft ze nog.
Ons eerste kindje is niet levend geboren. De bevalling heeft akelig veel tijd nodig gehad. Van woensdag tot de maandag erna. Meerdere opwekmiddelen zijn toegepast, zonder resultaat, tot er dan toch een wel erg effectief paardenmiddel aan te pas kwam. En ik had alle aandacht. Geboorte oudste... alle aandacht. Een kamer vol artsen en verpleging. Maar ja... 's avonds en tijdens zondagsrooster, niet middenin de nacht dus. Het lijkt mij bijzonder naar als je door de nachtelijke omstandigheden het gevoel of de ervaring hebt dat je niet de zorg krijgt die je nodig hebt.

'Bij mij bleef de verloskundige bij mij in het ziekenhuis. De "schuld" ligt dus ook voor een deel bij de verloskundigen die bevallende vrouwen in de steek laten.'

Nee, want de vk draagt de zorg over aan het ziekenhuis. Zij mag op dat moment officieel dus zelfs niets meer doen, heeft de verantwoordelijkheid overgedragen. Bovendien heeft ze vast meer cliënten, die ook wel eens kunnen gaan bevallen. Dus bij een andere bevalling langsgaan, of nog even snel wat slaap krijgen, lijkt me ook niet nutteloos.

Nou....

Kaaskopje:"Door het snelle en vakkundige ingrijpen leeft ze nog."
Maar vooral ook door jullie eigen inzet en vasthoudendheid. De hap zat niet op nog een klant te wachten.
Eigenlijk vind ik de case van jouw dochter er ook zo een die misschien wel duidt op te weinig specialisten/huisartsen. Te weinig consulten ook (de dokter wil niet komen).
Groet,
Miriam Lavell

Babysterfte in nederland

De opsomming van Manda Rijn klopt helaas. En helaas is er nu nog steeds niets mee gedaan wat we al jaren weten. Kijk hier maar eens na. Deze uitzending van Zembla komt uit 2009.
http://zembla.vara.nl/Afleveringen.1973.0.html?&tx_ttnews[tt_news]=19229&tx_ttnews[backPid]=1963&cHash=df817c7e5349a65106bfcbc1992eeefc

Miriam

Ja de hap heeft niet bepaald bijgedragen dat is waar. Ik vrees dat we de schuld hiervoor toch bij de dienstdoende telefoniste moeten leggen. Onzorgvuldig handelen en verkeerd inschatten van de ernst door niet het script te volgen. Dat was nieuw en daar was ze nog niet in thuis. Maar daar hebben ze uitgebreid excuses voor gemaakt en bloemen voor gestuurd. De situatie van mijn dochter wordt nu gebruikt als 'lesmateriaal'. Ze zijn door het stof gegaan. Dat we er nu achteraf zo mild mee om kunnen springen, komt doordat dochter het heeft overleefd. In een ander scenario hadden we anders gereageerd. Zo werkt dat nu eenmaal.
Ik heb ze dit weekend weer gebeld. Ook oudste heeft nu de symptomen van Pfeiffer. Het hemd werd van mijn lijf gevraagd. En ze nam geen genoegen met een gesprek met mij. Ze moest mijn dochter spreken. En dat terwijl ik dit keer alleen advies voor pijnstilling wilde hebben:-)
Of ze Pfeiffer heeft weten we nog niet. Dat moet nog blijken. Er is vrijdag al bloed geprikt voor bloedonderzoek.

Tijd en inzet en vasthoudendheid

Juist het gebrek aan 'tijd' is een allesbepalende factor vind ik in Ned. bij medisch gedoe. Of het nu een consult of een bevalling is....dat is altijd een 'probleem' dat gebrek aan tijd en aan mankracht.
Het enige dat dat gebrek aan tijd kan compenseren is je eigen inzet en vasthoudendheid. Ik hoor te vaak dat mensen worden 'afgewimpeld' met (blijkt achteraf) best risico volle dingen. Zelf hebben we dat ook een aantal keren ervaren, ook met mijn eerste bevalling. Waar ik mijn persweeën maar moest 'wegpuffen' omdat de gyn 'even' weg was....en dat was nog wel op een zeer cristelijk uur in het begin van de avond en na 24 uur weeën en een kind dat al overleden was. Dat 'even' duurde me te lang (al half uur gewacht) dus nam ik het heft maar zelf in handen. Mijn kind was er al niet meer dus de boom in met die gyn.
Met een nogal ernstig ziek kind hebben wij het ook aan onze doortastenheid en doorzeuren te danken dat ze er nog is. De huisarts (weekenddienst)vond ons maar 'overbezorgde' ouders, zei dat ook zelfs hardop, daar dachten ze op de kinderafdeling heel anders over toen ze werd opgenomen, ze kon meteen door naar de I.C. En ze waren er bepaald niet over te spreken dat we niet een dag eerder al doorgestuurd waren (waren we ook al op de H.A.P.). Nog weer een dag later kwam die specialist vanuit het academisch ziekenhuis er speciaal voor naar hier. Liever hadden ze gehad dat we eerder waren geweest, dan was ze nog vervoerbaar geweest en had ze dáár gelegen.
Wij gaan wel eens naar Duitsland voor reguliere specialistische zorg, dat kan als je er zo dicht bij woont en de afstand is vaak minder dan als we naar een spcialist in Ned. zouden gaan. Denk aan afspraken die je hebt voor controle bij oogarts, huidarts enz. Altijd weer valt mij het grote contrast op qua 'tijd' die Duitse artsen en ook ander medisch personeel voor jouw als patiënt hebben ingepland. Er is 'ruim' tijd, tijd om met jouw en als het een kind betreft ook nog met kind te praten. Wat bedoeld kind als het dat en dat zegt? Hoe voelt dat dan? Prikt dat dan? Of steekt het of zeurt het? En zoals wat? Heeft kind dat wel eens eerder gehad, dat gevoel? En dat alles in half Duits/Ned. dat we gelukkig allemaal wel verstaan en snappen. En anders 'tolk' ik even voor jongste die het soms wel lastig vind, die ingewikkeld vragen. En dan gaat het alleen nog maar om een gewone oogcontrole, die je in Ned. bij een ortoptist met een kind doet. En nooit meer dan 10 minuten qua tijd kost waarna je voor je het weet al weer buiten staat met een receptje met de nieuwe glazen voor bril, terwijl je nog allerlei vragen in je hoofd had. Ik begreep laatst wel dat de zorg in Duitsland nog veel 'duurder' is dan in Ned. Dus of het wel een goed idee is om onze zorg zo in te richten? Maar zolang het zo is en mag maken wij er maar 'gebruik' van als dat nodig is. Maar ja om nu te bevallen in Duitsland lijkt me ook nog niet alles, maar dan gaat het vooral om emotie.
groeten albana

Albana

Ik heb wel degelijk dezelfde ervaringen als jij, en dat is toch echt gewoon hier in NL. En geen uitzondering,maar regel. Ook mijn man heeft dezelfde ervaring, in weer een ander ziekenhuis, ook in NL.

Nou het wemelt

Het wemelt hier anders van de verhalen waar tijd een hele belangrijke ( tegenwerkende) factor is. Ik ben bepaald niet de enige die zulke ervaringen heeft. Misschien als de afstand minder speelt dat het minder vaak voorkomt, een arts is denk ik sneller geroepen als hij dichtbij woont dan als een ZH weet dat ie van ver moet komen. Maar de meesten wonen hier toch in dichtbevolkte gebieden.
Groeten albana

Verloskundigen

Ik ben dolgelukkig met mijn verloskundige, zij luisterde tenminste naar mij en verdedigde mij naar de kraamzusters toe. Dat heeft bevallingen op ongelegen plekken gescheelt.
In de oude situatie, klein streekziekenhuis met goede samenwerking tussen gynaecologen en verloskundigen, deed zij ook de bevallingen met medische indicatie in het ziekenhuis, erg prettig voor de bevallende (geen vreemd gezicht aan je bed) en erg prettig voor de gynaecoloog, die had een goede overdracht en een stel extra handen totdat hij ook in het ziekenhuis was.
Nu in de nieuwe situatie zijn er medisch verloskundigen waar je onder controle blijft bij medische indicatie, een flinke pool en je krijgt iedere keer een ander gezicht. Wat mij betreft, ik wilde zo snel mogelijk weer terug naar mijn eigen verloskundige, dat scheelde zoveel in de communicatie. Het toppunt daarvan was nog wel dat de medisch verloskundige vond dat ik nu een vervelende tweede zwangerschap had, ik protesteerde dat het al mijn vierde kind werd, haar antwoord: dat is niet zo want dat staat niet in het systeem...

Albana

Ik denk dat iemand met een nare ervaring ook sneller zijn verhaal wil delen, het van zich af wil praten, zeg maar.
Ik heb ook een paar matige ervaringen, maar ook veel hele fijne ervaringen.