Jeugdzorg onder ede bij rechtszaken, hoop op betere jeugdzorg?

Slordigheidsfoutjes

zorgen er ook voor dat moordenaars vrijkomen, dat vrouwenmishandelaars weer op straat lopen.
Dus minstens zou het dan mogelijk moeten zijn dat kinderen weer terug mogen naar hun ouders als Jeugdzorg de procedure niet op orde heeft...
Een rechter zou daaraan vast kunnen koppelen dat er bv. vanuit de huisarts begeleiding komt...

Tsjor

Het zijn geen gemakkelijke vragen en je moet je inderdaad afvragen of nieuwe maatregelen als beedigen wel een oplossing gaan brengen of juist weer nieuwe problemen veroorzaken.
Het vreemde van de zaak is ook dat als de protesten van ouders weer eens hoog oplopen en de kritiek op het functioneren van jeugdzorg en de gevolgen daarvan voor ouders en kinderen weer eens onder de aandacht komen, dat dat steevast gevolgd wordt door een periode waarin er juist weer meer repressieve maatregelen volgen.
Het lijkt wel alsof je permanent langs elkaar heen praat.
Ook is het mijn ervaring dat zo'n groep hulpverleners, hoe groter de groep, hoe machtelozer ze zich opstellen, niemand voelt zich dan meer verantwoordelijk. In onze situatie zocht ik al die mensen ook op met een kind waar het om ging zodat ze in elk geval wisten wie ze voor zich hadden, want de wisselingen zijn groot.
Ook hoor ik dat juist in de grote teams als ZAT teams en aanverwanten het juist veel sneller escaleert naar tunnelvisie, zwaardere maatregelen en meldingen. Men versterkt elkaar, dat is een ervaringsfeit.
Samen met de kritiek van de ombudsman, en de ervaringen dat het aantal hulpverleners om een gezin heen al snel de pan uit rijzen, denk ik dat minder meer is.
Je moet het juist niet hebben van de formele besprekingen, hulpgroepen en instellingen. Maar als ik iets geleerd heb dan is het dat je recht op je doel af moet gaan en de persoon zoeken die je nodig hebt. Als de deskundigheid van de jeugdzorgwerkers beter was en de bureaucratie daar minder zou dat de rol moeten zijn. De kaart kennen, de mensen kennen, recht op je doel af voor een kind, voor een gezin. Je waar nodig laten informeren en door gaan.
Dat verhoudt zich niet met groepsprocessen.
Er was ook sprake van een huisarts die zelf een gezinswerker in de praktijk had genomen. Dat soort initiatieven lijken mij veelbelovend.
Maar onder ede horen zou je moeten proberen. Dan inderdaad moet de BJZ-vertegenwoordiger, of de vertegenwoordiger van de Raadsonderzoeker wel met de betreffende hulpverlener op de zitting op komen dagen. Anders gaat het feest niet door.
En ouderondersteuners helpen de ouder in het contact met de advocaat, voor zover die zelf niet voldoende geschoold is in het gezinsverhaal. Zoals het nu ook gaat via de stichting KOG of met andere ondersteuners.
Ik liet mijn verweerschriften ook lezen door anderen die mij vaak goed commentaar konden geven.

Op een hoop

AnjneJ, je gooit nu snel alles op een hoop.

'...en de ervaringen dat het aantal hulpverleners om een gezin heen al snel de pan uit rijzen, denk ik dat minder meer is.'

Ja, het aantal hulpverleners rondom een gezin is dramatisch, daar zijn talloze praktijkvoorbeelden van, hoe ernstig dat uit de hand kan lopen.
Maar dat is iets anders dan een 'woordvoerder' namens de ouders toevoegen aan vergaderingen waar beslissingen worden genomen.
Ik vind het vreemd dat bij zat-teams, jeugdzorgoverleggen etc. niemand is die namens de ouders kan praten. Ik snap dt het lastig is als ouders daar zelf bij moeten zitten, omdat zij emotioneel volstrekt anders in het verhaal zitten dan de andere deelnemers. Maar het zou goed zijn als iemand namens hen kon praten, iemand die als taak heeft de gezinsband te verdedigen. Het liefste iemand die ouders zelf uitkiezen, maar anders zijn er ook genoeg 'ervaringsdeskundigen' zoals de mensen van KOG, oudernetwerkjeugdzorg etc. die dat zouden kunnen doen, als je niemand in je eigen omgeving hebt. Ik denk dat de tunnelvisie-angst dan juist minder wordt, want er is dan iemand die consequent en per definitie tegengas moet geven.
Dat wil niet zeggen dat die mensen altijd gelijk zullen krijgen. Maar mijn ervaring is dat je als buitenstaander wel degelijk tegenwicht kunt bieden, juist als je niet emotioneel betrokken bent en wel goed op de hoogte van de stukken en van de gezinssituatie.
In het ergste geval zou je mensen dan wel kunnen uitleggen waarom bepaalde beslissingen genomen worden zoals ze genomen worden en wat ouders eventueel kunnen doen om de gezinssituatie te verbeteren.
Zelf verweerschriften schrijven en laten lezen is natuurlijk ook goed, maar dan sta je al voor de rechter; niet iedereen kan het goed verwoorden (bijvoorbeeld omdat men de taal niet spreekt) en niet iedereen weet de weg naar deskundige adviseurs.

Tsjor

Tsjor

Ik denk dat het een goed idee is. De aanwezigheid van iemand die de belangen van de ouders vertegenwoordigt zal er - zeker op termijn - toe kunnen leiden dat de tunnelvisie minder wordt, omdat de hulpverleners zich (als het goed is) bij elke stap zal gaan afvragen hoe dat tegen die oudervertegenwoordiger te verkopen.

Het doet een beetje denken aan het systeem van de bijzonder curator die in bepaalde rechtszaken de belangen van de minderjarige behartigt. Je zou misschien een soort pool moeten hebben van professionele oudervertegenwoordigers. Misschien te vullen met weggelopen/afgeknapte jeugdzorgers

Groeten,

Temet

In het kerkelijk recht heb je een 'defensor vinculi': verdediger van de huwelijksband. Die moet dus de huwelijskband 'verdedigen' in echtscheidingssituaties. Dat wil niet zeggen dat er geen echtscheiding komt (ook volgens het canoniek recht kunnen mensen scheiden), maar wel dat 'de andere kant' sterker belicht wordt.
Maar zoiets is het inderdaad.

Tsjor

Waarom

Zou ik een woordvoerder moeten hebben? Het ontgaat mij echt. Verreweg de meeste ouders zijn prima in staat hun belangen te verdedigen. Ouders hebben rechten nodig, geen woordvoerder. Belastingbetalers hebben deskundige hulpverleners nodig, geen extra kosten vanwege woordvoerders. De ene helft van Nederland adviseert de andere helft al, dit gaat nergens meer over.

Verreweg

'Verreweg de meeste ouders zijn prima in staat hun belangen te verdedigen.' Dan zouden er weinig problemen zijn. Op papier hebben ouders heel veel rechten.
En als je niet wil hoeft het niet. Ik denk alleen dat ouders (ik zelf inclusief) emotioneel zeer betrokken zijn als het gaat over hu kind en dat die emotionele betrokkenheid, boosheid, woede, verontwaardiging etc. je in de weg zit als je 'zakelijk' moet praten over wat de problemen zijn van je kind en wat een goede oplossing is.
Als je patiënt bent wil je wel dat je arts je op de hoogte houdt van zijn diagnose en behandeling, met alle voors en tegens, maar je hoeft niet bij de bespreking te zitten tussen artsen onderling over jouw situatie. Met jeugdzorg is het net iets anders, omdat ouders wel de verzorgers zijn en 'partners' zouden moeten zijn voor hulpverlening, maar soms ook het probleem zijn voor een kind.
Dat laatste komt ook voor, daar moeten we onze ogen niet voor sluiten.
Niet iedereen spreekt de taal, snapt in welk jargon er gesproken wordt ('ernstige zorgen',), is in staat om alternatieve oplossingsmogelijkheden te bedenken etc. Terwijl de insteek van ouders wel degelijk meegewogen mag en moet worden als er in een team overleg is over 'de situatie'. En ouders recht hebben op eerlijke informatie over de inschatting van de problematiek van zo'n team.

Tsjor

Tsjor medisch

Ik begrijp dat bv bij ouders van kinderen met kanker, dat zij steeds meer betrokken worden bij de gesprekken tussen artsen, over mogelijkheden en onmogelijkheden van behandelingen en keuzes.
Daar worden ouders dus wel serieus genoeg genomen, en als medeprofessionals gezien.

Ik denk dat het al een poos zou schelen als je als ouder gelijkwaardig was aan de andere partijen die rond jouw kind staan. Als ik een gesprek met bv. leraren van school heb, voel ik mij sterk en zeker, en vooral dé expert op het gebied van mijn kind. Dat zou ook zo moeten zijn in gesprekken met een kind in een jeugdzorg-situatie.

Wat ik mij kan voorstellen is dat er een loket is, waarbij je als ouders wel terecht kunt als je een dergelijke contactpersoon/zaakwaarnemer wilt inschakelen. Wat ik mij van vroeger vooral kan herinneren (naast de stress) is hoe ontzaglijk veel tijd ik ermee kwijt was. Het leek wel een baan! In die zin zou ik best e.e.a hebben willen uitbesteden. Maar ook weer niet, want het was zo ontzettend belangrijk dat we overal bovenop zaten!

Een niveau daarboven

Mirreke, ik begrijp je verhaal heel goed en ja, het is een volledige dienstbetrekking als je voor je kind moet vechten, daar zal een 'woordvoerder' weinig aan kunnen veranderen.
Maar je vergeet één niveau en dat is het niveau waar de overwegingen worden gemaakt. Bij de medisch specialisten is dat in het onderling overleg tussen specialisten. Bij de school is dat in het lerarenoverleg.
Je krijgt wel met de uitkomsten van zo'n overleg te maken (wij denken dat we het beste XX kunnen doen), maar niet met de overwegingen en afwegingen. En als ouder wil je daar ook niet bij zitten, want het gaat te snel, het gaat boven je pet, en alle ins- en outs zijn niet van belang. Je wil het resultaat wel horen. zou jij als ouder bij een lerarenvergadering willen zitten als het over jouw kind gaat?
Maar bij jeugdzorg is dat anders.
Mijn eigen voorbeeld: wij kenden dochter als iemand die mani[uleert, verhalen verzint etc. Jeugdzorg leert dochter kennen als iemand die in kringen van alcoholisten verkeert en roept dat ze seksueel misbruikt is door haar pleegvader. Jeugdzorg handelt naar dat beeld en brengt dochter 'in veiligheid'. Wat in onze eogen dus onveiligheid is, want daar kan ze weer eindeloos manipuleren, wat ze ook doet.
Ik zou wel willen hebben gehad dat er iemand bij dat overleg had gezeten die ons punt had gewaarborgd: maar wat als dochter manipuleert, hoe krijgen jullie dat helder, wat gaan jullie daarmee doen, span je het paard zo niet achter de wagen etc.
Als ouder had ik daar zelf niet bij moeten zitten, want ik was laaiend geworden, heel boos, had eindeloos gedebatteerd en boos geworden als er niet naar me geluisterd was. Terwijl ik rationeel wel snap, dat jeugdzorg iemand met zo'n verhaal 'in veiligheid' moet brengen.
Achteraf hoorden we dat er intern ook wel twijfels waren over het verhaal van dochter. Kijk, dat had ik dan graag eerder gehoord, want daarover hadden we met elkaar in gesprek kunnen gaan. Maar een beslissing wordt verteld als een beslissing en niet met alle overwegingen erbij die daaraan ten grondslag liggen. En als ouder word je per definitie buiten spel gezet, het wachten was op de komst van de gezinsvoogd (die er nooit gekomen is).
Als er iemand was geweest die namens ons had deelgenomen aan alle overlegsituaties, dan was er beter zicht geweest op wat dochter aan het doen was, had zij minder kans gekregen om te manipuleren, was er een samenwerking tot stand kunnen komen met ons en had pleegdochter wellicht nog thuis kunnen wonen. Dan zou de vraag naar nut en zin van een eventuele OTS op tafel hebben gelegen als vraag en niet als 'hoe onderbouwen we dat'. Dat had een hoop tijd en geld bespaard, van ons wellicht, maar vooral ook van de hulpverlening.

Tsjor

Maar tsjor

Ik begrijp wel wat je bedoelt, maar moet dat dan niet een enorm vakkundig en goed iemand zijn, die ongelooflijk op de hoogte is van het gezin en het kind waar het om gaat en zich niet laat ondersneeuwen door dat geweld van die organisaties. Ik vraag me af of die personen er echt wel zijn...

Het liefste doe ik het zelf.

Overigens over kinderen met kanker. Ouders worden juist bij deze interdisciplinaire overleggen betrokken, dat is een nieuwe benadering, dus ook de overleggen tussen artsen, juist omdat het om zulke ingrijpende behandelingen gaat. Wat dat betreft vergelijkbaar met jeugdzorg dus, ingrijpend met enorme gevolgen.
In de geneeskunde worden ouders steeds meer als een volwaardige partij gezien, dat zou bij de jeugdzorg ook zo moeten zijn.

Eerlijk gezegd

Mirreke, ik denk dat ik niet voor mezelf in zou staan als ik geduldig en met enige afstand zou moeten deelnemen aan een gesprek over mijn kind.
Het verschil met een medisch overleg is dat je niet als ouder zelf ter discussie staat. Je hebt een gedeelde probleemanalyse en dat maakt het makkelijker om ook samen over een oplossing te praten. Dat is nu in kwesties met jeugdzorg vaak niet het geval, je hebt geen gedeelde probleemanalyse.
Het moeten wel mensen zijn die enerzijds goed bekend zijn met een gezin en anderzijds enige afstand hebben. Ik denk dat mensen die zelf wel kunnen vinden en dat er anders ook wel via allerlei belangenorganisaties mensen te vinden zijn.

Tsjor

Waarheid en moraliteit

Niet alleen waarheid maar ook moraliteit is van belang. Voor beiden kan het helpen als er een eed afgelegd wordt. Maar ook dat rechterlijke bevelen afgedwongen kunnen worden door ouders zonder tijdverlies. Noodzakelijk is ook dat de rechters, zoals in de zaak van Yunus, zaken doorzien en het doel voor ogen houden dat ouders en kinderen bij elkaar horen tenzij daar ernstige feitelijke bezwaren tegen zijn.
De huidige manier van werken van de kinderbescherming en de jeugdhulpverlening, het aanhoudend blijven beschuldigen van ouders met alles wat beweegt, of dat nou realistisch is of niet, daarmee verliest men aan waardigheid. Het is een gebrek aan ambtelijke en morele integriteit. Door wat voor omstandigheden dan ook, die je moet zien te veranderen. Die omstandigheden maar ook de instelling van medewerkers, desnoods door werkweigering. Het is niet toelaatbaar om mensen zichzelf zo te laten corrumperen. Dat is niet in het belang van kinderen en gezinnen.
In het voorbeeld van Yunus wordt niet geprobeerd het gezin heel te houden, in het belang van de kinderen, maar om de UHP van de kinderen door te zetten, no matter what. Dat is immoreel en niet passend bij de missie van de kinderbescherming, de afspraken die we als samenleving daarover hebben gemaakt. Het is verraad aan kinderen en gezinnen. En daar staan helaas geen sancties op dan afkeuring door de rechterlijke macht en publieke afkeuring. De rechter heeft niet kunnen voorkomen dat jeugdzorg de zaak opnieuw ging rekken door nieuwe beschuldigingen die volgens protocol weer onderzocht moesten worden. Nu werken de ouders niet meer mee. In de eerste fase werkten de ouders naief mee en werd er door Jeugdzorg zonder onderzoek en met het achterhouden van ontlastende gegevens een misplaatst drama gemaakt van een ongeluk.

De media en de kinderbescherming beroepen zich op de latere veroordeling van de ouders.
Dat schept een vals beeld. De ouders zijn door het doorprocederen van jeugdzorg en de Kinderbescherming in een onmogelijke positie gebracht. Zodra er geen uitvoering werd gegeven aan het terugplaatsen van de kinderen, de gefaseerde terugplaatsing van Yunus, waren de ouders en Yunus verloren.
In zo'n geval zou de Kinderbescherming en jeugdzorg buitenspel gezet moeten kunnen worden. Niet: bij twijfel weghalen bij de ouders, maar na de nu gebleken ongeschiktheid van de beschermingsinstellingen, bij twijfel kinderen terug naar de ouders en beschermingsinstellingen verbieden door te procederen omdat je een gezin daarmee kapot maakt. Kansen voor kinderen, kansen voor gezinnen. Daar zou het om moeten gaan. Recht doen aan gezinnen en aan kinderen is niet de doelstelling van de procedures bij de Kinderbescherming. Je organisatorische gelijk halen is het doel en dat mag niet zo doorgaan.
Zie in deze discussie met name de reactie onder het stuk van de Ombudsvrouw van de Volkskrant.
http://vkredactieblog.wordpress.com/2013/04/08/ombudsvrouw-over-yunus-krant-verslikt-zich/
"Vandaar ook dat de rechter het voorstel van Jeugdzorg om het onderzoek in 2007 alsnog te verrichten, direct van de hand wees (terecht vertrouwde hij Jeugdzorg niet, bovendien kans op niet meer terug kunnen plaatsen wegens onthechting) en Jeugdzorg gebood de oudste 2 direct terug te plaatsen en de jongste (toen 3 jaar) gefaseerd terug te plaatsen om het aan de moeder te laten wennen.
Jeugdzorg was echter vastberaden om Yunus bij zijn biologische ouders weg te houden (tijd rekken, (ont-)hechting). Via de oude beschuldigingen (vermeende mishandeling uit 2004, pedagogische onmacht zelfde periode) kon Jeugdzorg niets meer bereiken omdat de rechter in zijn vonnis, verder tijdrekken van Jeugdzorg geblokkeerd had door de ouders vrij te stellen van onderzoek.
Jeugdzorg misbruikte hierop haar dubbelfuncties.
Jeugdzorg als signaleerder schreef een rapport met een stel nieuwe ongefundeerde beschuldigingen. Volgens de procedures dienen die wel onderzocht te worden aangezien het nieuwe “signaleringen” betrof."
Niet meewerken van de ouders.
"Jeugdzorg als verzoeker tot uhp, verzocht de rechter tot ongeschikt verklaren van de ouders omdat de ouders niet meewerkten aan het onderzoek. Rechter had door het niet meewerken geen andere keuze als ongeschikt verklaren. De latere veroordelingen zijn dus puur gebaseerd op het niet meewerken.....Linksom (wel meewerken, maar tijd verliezen) of rechtsom (niet meewerken en als ongeschikt beoordeeld worden), Jeugdzorg kon haar zin krijgen en gewoon de rechter uit 2007 ondermijnen en zichzelf boven de rechter stellen."

Terug naar huis

Zonodig zou, op bevel van een rechter, door politieingrijpen, een kind weer teruggebracht moeten kunnen worden naar de ouders.
Zonodig zou een strafrechterlijk onderzoek ingesteld moeten kunnen worden naar misstanden in instellingen en pleeggezinnen. We moeten niet langer doen alsof die boven alle verdenking verheven zijn.
Ouders zijn niet perfect, maar instellingen en pleeggezinnen zijn dat ook niet, zelfs nog veel minder. Het kan niet zo zijn dat die een soort diplomatieke onschendbaarheid genieten en boven en onder de wet kunnen opereren zoals dat nu aan de orde is.
Dat hebben deze instellingen aan zichzelf te danken omdat ze het nu zo georganiseerd hebben dat ouders en kinderen ernstig te lijden hebben van de kinderbeschermingsprocedures.
Het is niet vol te houden dat die 'zorgvuldig' zijn. Ze zijn vooral een overmacht aan beschuldigingen en gebrek aan feitelijke hulp maar een overdosis aan justitie.

Cold cases

Het zou van politieke moed getuigen om een onderzoek te doen naar 'cold cases' en waar mogelijk kinderen direct terug te plaatsen, al is het na jaren, bij hun ouders en die ouders dan ook te steunen, ze hebben vaak ernstig te lijden gehad onder de overdosis aan beschuldigingen en bedreigingen.
Te beginnen met Yunus, Arlette Heskes, het door Robert M. misbruikte kind van Monique, en nog een aantal beroemde zaken waar ouders op valse gronden hun kinderen zijn kwijtgeraakt.
Daarmee kan de overheid het vertrouwen van burgers herstellen en recht doen aan een groot maatschappelijk onrecht.
Ook mag de term 'kindermishandeling' niet langer misbruikt worden om ouders die hulp nodig hebben aan te duiden. Dat wordt in de publieke opinie een machtsmiddel om ouders monddood en rechteloos te maken omdat men er meer achter zoekt dan dat er aan de hand is. En dat wordt door instellingen misbruikt om ouders blijvend aan de kant te zetten.
Kindermishandeling moet gereserveerd worden voor mensen die opzettelijk en met aantoonbare schade, feitelijk, kinderen kwaad doen.