Jeugdzorg 3

Terugkijkend

Nee, de UHP is een traumatische ervaring voor het kind, die had haar bespaard moeten blijven en de regie daarvoor lag in handen van moeder en oma.
Hopelijk groeit het kind op tot een 'normaal' kind, wat zich hooguit zal afvragen hoe het zou zijn geweest als ze bij moeder en oma was gebleven. De ontwikkeling van moeder en oma en hun relatie met het kind zal daarbij een factor zijn.

Tsjor

Loslaten

'Ik blijf maar het idee houden dat er gezocht blijft worden naar argumenten die vervolgens gewichtig gemaakt worden en opgeblazen om toch maar te rechtvaardigen dat dit meisje haar veilige nest wreed afgenomen is.'
Dan moeten er dus mensen zijn die bewust en met verve gaan zoeken naar argumenten voor een UHP. Zij zien een meisje in een veilig nest en gaan dan bedenken: hoe krijgen we dat meisje daar weg? Dat lijkt mij een monstrueuze karikatuur.
Let wel: er is genoeg kritiek te leveren op de hele procedure voor een UHP. Gebaseerd op subjectieve intuïties (onderbuikgevoelens), geen waarheidsvinding, oplossingen aandragen die de problemen niet oplossen etc. Maar ik ga ervan uit dat ze oprecht denken dat ze iets goeds doen. Alleen moet je daarna wel (goede beslagen en goed voorbereid) het gesprek aangaan over de vraag of dit wel echt het goede is: welke observaties hebben geleid tot de intuïtie, die vervolgens een vaststaande mening is geworden; wat zijn de feiten, wat is het probleem en waarom denken 'zij' dat een UHP een oplossing voor het probleem is. Wat is dan het doel, hoe volg je dat doel en wat als dat doel niet bereikt wordt.

'Want uiteindelijk gaat het niet om het kind hier maar om de rechten van de ouders blijkbaar.' Jouw probleem is niet de 'rechten van ouders', maar de rechten van vader. Moeder claimt ook haar rechten, namelijk dat zij het kind mag opvoeden, zonder enig contact met vader, en dwars tegen rechterlijke uitspraken in. Geheel autonoom en zonder enige communicatie met instanties die daar zorgen over hebben. Boven alles en iedereen verheven. Buiten elk gesprek om. Zonder enig kritisch tegengeluid te dulden. En zonder het bestaan van een vader ook maar op enig moment toe te laten in het leven van een kind.

Daar heeft de rechter inderdaad een stokje voor gestoken.

'Wat als vader legaal recht heeft op omgang en moeder (en anderen) laten het niet toe. Wat kun je dan doen? Het kind aan de andere ouder geven is dat wat?'
Zoals ik het lees is de afweging gemaakt: in welke situatie heeft het kind de meeste kans op omgang met beide ouders? Dus zonder het buitensluiten van een van de ouders. Dat was niet bij moeder. Het belang van het kind op contact met beide ouders lijkt in deze uitspraak het belangrijkste.

De uitspraak is nu vrij radicaal: dan gaat het kind naar vader. Maar er zijn heel veel tussenstappen geweest, die hadden kunnen voorkomen dat het tot zo'n radicale uitspraak zou zijn gekomen. Bijvoorbeeld de uitspraak van de rechter dat vader twee uur per week zijn kind mocht zien. Als je niet in staat bent om zo'n uitspraak uit te voeren, dan moet je toch eerst kritische vragen bij jezelf gaan stellen en hulp gaan zoeken. Dan ben je blijkbaar zo getraumatiseerd of geblokkeerd, dat je een deel van het bestaan van je kind simpelweg niet aankunt.

Je kunt het niet versimpelen tot: vader heeft recht op omgang, moeder weigert, dan gaat kind naar vader toe. Er zitten heel veel stappen tussen en op elk moment van elke stap kun je een andere keuze maken dan de keuzes die moeder en oma hebben gemaakt. Als je alles aan je laars lapt, met niets en niemand het gesprek aangaat en elke rechterlijke uitspraak naast je neerlegt, dan kan het zijn dat je in een situatie komt, waarin er beslissingen worden genomen die dwars tegen jouw wensen in gaan.

Door een voorstelling van zaken te geven, alsof er aan de andere kant alleen maar monsters zijn (vader, raad, rechter, jeugdzorg etc.) die erop uit zijn om een lief klein kind zomaar uit een veilig nest te jagen jaag je ouders (moeder en oma in dit geval) een fuik in, waarin ze niet anders kunnen doen dan verder weg zwemmen, tot ze uiteindelijk helemaal vast komen te zitten. Ik denk niet dat dat de beste bijdrage is tot een betere oplossing.

Tsjor

Moeilijk

Wat ontzettend moeilijk om te oordelen vanaf de zijlijn.

Ik kreeg iig een zeer ongemakkelijk gevoel bij het lezen van de uitspraak, het klopt toch niet voor mijn gevoel.
Het lijkt te gaan om het afdwingen van een aantal zaken.
Pijnlijk vond ik ook het aanhalen van het geen ruimte laten door moeder en oma van andere meningen in deze.
Maar waar is de ruimte voor de _andere_ mening van moeder en oma, bijv omtrent het moment van communicatie met meisje over vader?

Zelfs als vader idd het slachtoffer is van een liegende ex dan nog ben ik het eens met AnneJ dat de ingreep voor het meisje niet te verantwoorden valt in deze proporties.
Je moet er toch niet aan denken dat vader daadwerkelijk een monster is, dan is de uitspraak wel echt dramatisch.

Die ruimte is er

'Maar waar is de ruimte voor de _andere_ mening van moeder en oma, bijv omtrent het moment van communicatie met meisje over vader?' Die ruimte is er wel degelijk: ze wilden geen enkele communicatie en geen enkel verband tussen kind en vader en dat hebben ze kunnen verdedigen op verschillende momenten, maar ze hebben geen gelijk gekregen.
Je kunt ook geen gelijk krijgen. Zelfs al ben je de moeder.
Wat betreft de proporties, blijkbaar vinden moeder en oma dit minder erg dan dat het kind twee uur per week contact zou hebben met vader.
Eerlijk wat kan vader aan monsterlijks doen in twee uur per week? Bovendien heeft vader een nieuw gezin, vriendin en kind. Als hij dan een monster zou zijn, dan zou dat wel heel situationeel zijn: alleen maar ten aanzien van dit kind.
Denk het even andersom: vader neemt kind mee naar eigen land en belemmert moeder elk kontakt met het kind. Daar kun je televisieprogramma's mee vullen, hoe erg dat is, voor de moeder althans. Kind groeit ondertussen gewoon op, gaat naar school etc.

Tsjor

AnneJ

'Daarvoor moet het meisje wel eerst weggerukt worden bij moeder en oma. En dan moeten moeder en oma ook nog meewerken. Goed geregeld?'
Er is nu in elk geval een mogelijkheid op contact met beide ouders en die mogelijkheid was er voorheen niet. Het ligt er inderdaad aan of moeder en oma gaan meewerken, dat hebben ze nu zelf in handen. Ze kunnen het drama zo groot en zo klein maken als zij willen. Ligt eraan hoeveel ze ten koste willen laten gaan van het kind. Tot nu toe hebben ze er geen blijk van gegeven het belang van het kind boven hun eigen visie en gevoelens te kunnen stellen, zelfs niet als dat leidt tot de meest dramatische beslissing, de uithuisplaatsing. Ze zijn bereid om ook dat te gebruiken voor hun eigen propaganda, ten koste van de privacy van het kind. Wat er met het kind gebeurt maakt ze echt niets uit.

Tsjor

Blikvernauwing

Ik heb de zaak niet gevolgd en de uitspraak niet gelezen maar op basis van wat hier lees, lijkt de blikvernauwing van moeder en oma me de grootste aanjager van de ontstane dynamiek. Dat is iets wat ons allemaal kan gebeuren en mij in ieder geval niet vreemd is. Toch ben ik het in grote lijnen met Tsjor eens dat de situatie zich uiteindelijk zo dramatisch heeft ontwikkeld, voor het kind, doordat haar moeder zichzelf heeft afgesloten voor andere invalshoeken. Het gaat in mijn beleving helemaal niet (meer) over de rechten van vader. Het gaat erom dat moeder en oma oprecht lijken te denken dat zij de enigen zijn die het belang van het kind kunnen vertegenwoordigen, die met absolute zekerheid denken te weten wat zij nodig heeft, wat in haar belang is. Dat zijn geen realistische beweringen. Als je in contact komt met hulpverlening en familierecht en niet in de gaten hebt dat dit rode vlaggen zijn voor hulpverleners, ben je los aan het raken van de werkelijkheid. Als je een dergelijke claim, ‘ik weet het en verder niemand’, zelf niet meer kunt nuanceren, je niet meer afvraagt ‘wat is er met mij aan de hand dat ik zo star ben gaan denken?’ dan is er terecht twijfel aan iemands realiteitszin, hoeveel begrip je verder ook hebt voor de angst en twijfel van de ander.

Ik krijg de indruk dat moeder en oma zich gaandeweg het proces steeds meer zijn gaan isoleren, geen feedback meer toelaten, niet meer de ruimte ervaren om op een ‘creatieve’ manier om te gaan met de dynamiek. Dit is een proces van polarisatie wat ik echt wel zorgelijk vind, ook in relatie tot het kind. Ik zou me als betrokkene zorgen maken dat het kind wordt meegezogen in de isolatie van moeder, in haar heilige overtuiging dat zij de enige is die weet wat de werkelijkheid is en wat haar dochter nodig heeft. Voor een kind is dat op den duur niet veilig maar heel beklemmend.

Niemand betwist volgens mij de goede bedoelingen van moeder. Maar door haar onvermogen, hoe begrijpelijk ook, zich open te stellen voor andere gezichtspunten en mogelijkheden, kleine stappen te zetten (bijvoorbeeld de twee uur pw) is de situatie van grijs, gepolariseerd naar zwart-wit. En dan valt een beslissing dus ook zwart-wit uit. Natuurlijk is dit een slechte beslissing voor het kind. Maar eerlijk gezegd zou het andere uiterste, kind bij moeder laten zonder zicht op een opening naar vader en de daarmee verbonden visies op de werkelijkheid, mij ook niet gerustgesteld hebben voor wat betreft het lot en welzijn van het kind.

Het is echt een heel trieste situatie. Je zou hopen dat alle partijen ruimtelijk genoeg gaan denken en handelen om de wereld van het kind inclusief in te richten, haar ervaringen te laten opdoen en ruimte te creëeren om daar zelf iets van te gaan vinden zonder dat ze bang moet zijn dan ze daarmee mensen van zich vervreemdt. Dat zal nog een hele uitdaging worden.

Waar dan?

' Je dicht die mensen zaken toe die je zelf concludeert maar waar niets van waar hoeft te zijn.' Waar dan?
'Wij weten dat het niet redelijk verloopt maar dat het aan elkaar hangt van de subjectieve verhalen zonder onderbouwing en bewijs.' Helaas leveren moeder en oma zelf keer op keer het bewijs, bijvoorbeeld dat ze bij de laatste rechtszitting niet de gevraagde zorgverdeling aanleveren. En dat is maar één voorbeeld.
'Wie het ook doet, het is traumatiserend voor het meisje. Het is een inhumane juridische werkelijkheid die slachtoffers maakt.' De juridische werkelijkheid is op zich niet inhumaan, maar de uitspraak wordt in dit geval door een van de twee partijen ervaren als inhumaan. Dat is iets anders. Het is vooral triest, omdat moeder en oma zelf alles in handen hadden om dit te voorkomen.
Waar het mij vooral om gaat is de suggestie dat er een automatisme is: als je eenmaal in handen bent gevallen van de jeugdzorg, dan gaat het zeker altijd mis. Nogmaals, er zijn heel veel afslagen geweest die tot een andere uitkomst hadden kunnen leiden. Ik vind het belangrijk dat mensen zich dat realiseren. Het hoeft niet zo te eindigen.

Tsjor

Tsjor

Dat schreef ik niet.
In de uitspraak komt nadrukkelijk naar voren dat er een conflict is ontstaan mbt moment van communiceren over vader met het meisje. Dat wordt ook expliciet naar voren gehaald als een zorgelijk teken.
Oma gaf aan pas over vader te willen praten als meisje zelf met vragen kwam over vader. Raad en rechtbank vonden dat meisje veel eerder opheldering moest krijgen over wie haar vader is.
Los van wie hier gelijk heeft vind ik het erg aanmatigend de mening van moeder en oma op een onbehoorlijke manier aan de kant te schuiven en moeder vervolgens te verwijten niet open te staan voor leningen van anderen.
Dat riekt naar een machtstrijd.

En het lijkt idd vrij waarschijnlijk dat moeder eea niet handig (genoeg) heeft aangepakt. (In het meest onschuldige geval dan) Dat rechtvaardigt niet deze traumatiserende maatregel voor het meisje.

Er is ook een conflict geweest met betrekking tot erkenning en de omgangsregeling. Het ging niet alleen over 'communicatie'
'Oma gaf aan pas over vader te willen praten als meisje zelf met vragen kwam over vader. ' Ondertussen noemde oma vader geen vader, maar verwekker.
Er is in elk geval een beslissing gevallen. Geen beslissing tussen het goede en het kwade, maar een beslissing tussen twee kwaden, zoals de rechtbank zelf aangaf.
Moeder gaat nu in hoger beroep. Dat maakt de situatie nog langer instabiel.

Tsjor

De indruk

Ik ga niet lukraak lopen beweren dat ik iets weet wat ik niet weet. Daarom benadruk ik mijn subjectiviteit. Ik ben hier niet beroepsmatig bij betrokken. Ik hoef de beslissing niet te verdedigen, te heroverwegen, evalueren etc. Het enige wat ik doe is een andere denkrichting verkennen, met andere interpretaties, andere mogelijkheden, op een forum. Ik heb de waarheid niet in pacht, net zo min als jij en alle anderen hier.

Ik vrees dat de situatie nou eenmaal niet zo duidelijk zwart-wit is. Ik krijg het persoonlijk spaans benauwd dat er zoveel 100% onmogelijk en onbespreekbaar is in dit verhaal. Aan zo’n alles of niks-houding moet je je dan kennelijk onderwerpen? Misschien zou ik dat persoonlijk nog wel doen ook, omdat ik voor mijn kind geen verschroeide aarde zou willen. Maar ik kan me ook voorstellen dat er een andere afweging wordt gemaakt, op basis van informatie die ik dus niet kan hebben omdat ik niet bij de zaak betrokken ben.

Jo Hanna

Het zou kunnen, dat de situatie niet zwart wit is.
(maar nogmaals, stel nu toch dat moeder verkracht en mishandeld is, dan kan ik dat rigoureuze wel invoelen, dat is niet perse hetzelfde als goedkeuren!)
Maar vind jij dan niet dat de rechtbank hier gekozen heeft voor een erg rigoureuze, nogal zwart-witte, oplossing voor een klein kind van 3?!

Nogmaals

Ik kan niet oordelen over deze situatie, dat kunnen we allemaal niet.
Maar het verslag vd rechtbank roept vragen bij me op.
Zo werd er ook gesproken over verwachte kwalijke gevolgen van de veronderstelling van moeder dat het belang van een vader in algemene zin niet zo groot hoeft te zijn. (of iets dergelijks, als ik goed heb gelezen)
Blijkbaar wordt het als een risico/gevaar gezien als moeder er dat soort ideeën op na houdt??
Eng hoor.

Inderdaad eng

Het recht van het kind op family life wordt hier met voeten getreden. Eerst naar een pleeggezin en dan naar de vader die ze niet kent. Trauma na trauma. En misschien is de moeder niet heel slim, of erg bang voor instanties, maar er worden volksstammen opgevoed door zulke moeders, met prima resultaten. Dat is geen bedreiging voor de ontwikkeling van het kind.

Om een kind zo'n trauma aan te doen zou je zeker moeten weten dat het mishandeld wordt waar ze nu is. En niet uit huis plaatsen op grond van jouw ideeën hoe de ideale mieder er uit miet zien. De irritatie en gekwetstheid van de rechter klonk door hele uitspraak heen. Maar het gaat niet om de rechter en ook niet om de moeder, het gaat om het kind en haar vertrouwde, veilige situatie. Die hele uitspraak had een hoog "wie niet horen wil moet voelen" gehalte. En niet "wat is het beste voir het kind".

Grondrecht

Het gaat om een grondrecht: omgang met je ouders. Niet over een ideale moeder.
Ondertussen kijk ik naar Zomeravonden met Jaap Goudsmit die o.a. zich uitspreekt over wat het betekent, opgroeien met een afwezige vader.

Tsjor