U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Jeugdzorg 3
https://www.linkedin.com/pulse/psychiaters-en-psychologen-vertik-het-om-de-troep-van-van-hintum/
Malou van Hintum:
"Problemen hebben altijd een context. Een kind maakt onderdeel uit van een gezin, zit op school, woont in een buurt, speelt met andere kinderen, heeft hobby’s of zit op sport. Gezinnen, buurten, scholen en sportverenigingen maken onderdeel uit van een wijk, een stad, een provincie. Allemaal samen maken we deel uit van Nederland, een maatschappij waarin de ongelijkheid toeneemt en de lasten en lusten steeds schever worden verdeeld. Politiek en maatschappij hebben er een handje van om de problemen die dat veroorzaakt, op psychiaters en psychologen af schuiven."
https://www.nporadio1.nl/spraakmakers/onderwerpen/497743-stand-nl-het-minimumloon-moet-fors-omhoog
Mensen een fatsoenlijk inkomen geven voor werk kan een hoop problemen in het gezin voorkomen en verhelpen.
Pas toen ik ging studeren kreeg ik in de gaten dat het in de gezondheidszorg usance is om een patient met een gezondheidsprobleem te behandelen als een eenling zonder context.
Zelfs in mijn gezin gedroegen gezondheidswerkers en jeugdbeschermers zich alsof ik geen context had van werk/hobbies/gezin/contacten en familie.
Het is best begrijpelijk want je kunt er ook teveel bij halen, maar net zoals je in de GGZ ook altijd oog moet hebben voor zintuigelijke problemen als gehoor/zicht en andere mogelijke lichamelijke problemen heb je ook zicht nodig op het weefsel van contacten en het leven van je patient.
Video Vaas
De vader die moest knokken, met 10 rechtzaken, om twee kinderen thuis te houden zit in de video, stukje naar beneden in de tekst.
En wat dat met je doet als je er al alleen voor staat.
Zelf had ik twee rechtzaken en al een trauma. Een watje ben ik.
Kansencirkel, GIRFEC
https://sophiavassiliou.nl/girfec-het-aller-allerbotste-idee-voor-het-gezin/
Kan niet vaak genoeg herhaald. Trap er niet in. Hoe goed bedoel het ook lijkt, dit ondermijnt ouders en maakt het leven van kinderen onveilig, maar is een verdienmodel voor instellingen die daarmee alle macht naar zich toetrekken en achter de rug van ouders om informatie delen en besluiten nemen over jou kinderen.
"Je kind wordt vanaf je zwangerschap constant achter je rug om gemonitord door consultatiebureau, school, schoolarts en zelfs politie. En als er éven ruzie is in je gezin of als er per ongeluk een stoornis wordt vermoed bij je kind, worden de kinderen al gauw uit huis geplaatst door Veilig Thuis. Ik overdrijf niet! Het NJI – Nederlands JeugdInstituut – heeft al folders en werkdocumenten, waarin heel ruiterlijk staat dat ze “ook rekening houden met de ouders”. Maar hoezo rekening houden met ouders?? Jij bent toch de ouder en het is toch jouw kind?? Dit is opgedrongen ‘hulp’ die meer kapotmaakt dan goed en die het ouderlijk gezag ondermijnt! Dat is uiterst schadelijk voor hele gezinnen.
Wat zo ontzettend zorgelijk is aan Girfec, dat is dat de hulpverlening zichzelf keihard mag opdringen. Als zij op de een of andere manier met telepathie – want aan onderzoek doen ze niet – denken dat er ergens een kind misschien per ongeluk eventueel niet helemaal lekker in zijn of haar vel zou kúnnen zitten, staan ze dezelfde dag nog op de stoep om te proberen het vol te proppen met ‘hulp’. Luisteren naar de ouders die proberen het misverstand te verklaren, is er niet bij, want bij Jeugdzorg werken alleen mensen met een enorm ego. Ouders zijn leken, buitenstaanders en dom plebs en nee, ik overdrijf totaal niet. Ook al ben je hoogleraar pedagogiek aan de universiteit, arts of psycholoog: als zij ergens gehoord hebben dat er bij jullie thuis ‘iets’ aan het handje zou kunnen zijn, dan is het over en uit met je gezin. Omdat het kan. En je weet misschien wel dat sommige buren het als een sport zien om gelijk de politie te bellen, als je even ruzie hebt met je kinderen of even een stem moet opzetten om je puberende peuter te laten zien dat hij of zij nu even moet ophouden met drammen."
Vaas uitspraak brits gerechtshof
Sorry, poosje niet gereageerd, omdat ik niet op mijn scherm te zien kreeg dat er nieuwe bijdragen waren gedaan. Heel gek, ik zie nu pas nieuwe postings, terwijl die al op 3 september zijn geplaatst...
UItspraak, of eigenlijk was het een judicial review, een rechterlijke toetsing aan de (Europese) wet.
De bedoeling was dat een Named Person almachtig was, dat houdt in dat een NP zou kunnen ingrijpen in beslissingen die ouders nemen. Bv. een autistisch kind kreeg niet de hulp die het nodig had, omdat de NP vond dat het kind niet autistisch was.
En er zijn meer van dit soort voorbeelden. Het is wel degelijk staatsvoogdij, (ik denk dat je het kunt vergelijken met een OTS) omdat de NP in principe ELKE beslissing van zou kunnen terugdraaien of wijzigen, en sterker nog, een NP zou ook op eigen houtje dingen kunnen gaan beginnen.
En deze zeg maar OTS zou dan gelden voor ELK KIND, dus elk kind staat ahw onder toezicht (of liever, de ouders). En het staat er ook: het woord Statutory Guardian staat letterlijk vermeld.
Er staat verder heel vriendelijk dat een NP een contactpersoon zou zijn, maar het is een contactpersoon voor iedereen met verregaande macht. Enfin, daar heeft het Britse hooggerechtshof een stokje voor gestoken, evenals voor het ongebreideld verzamelen van gegevens over ouders en gezinnen. Inmiddels lijkt Girfec een beetje doodgebloed, omdat het juist draait om die persoon met macht en het verzamelen van gegevens om mensen te profileren.
https://www.supremecourt.uk/cases/docs/uksc-2015-0216-judgment.pdf
reactie
' Dat zou je gezien hebben dat hiervoor niet een hele nieuwe structuur opgetuigd wordt, maar dat de named person (die dus geen voogd is, daar heeft hij helemaal de bevoegdheden niet voor) gewoon iemand uit de bestaande structuur. Als jet het zou vergelijken met de Nederlandse situaties .zou dat voor babies en peuters bijvoorbeeld iemand van het consultatiebureau zijn, en voor schoolgaande kinderen bijvoorbeeld een docent van school.'
Ten eerste, dus wel een voogd, mag kind uit huis laten halen, mag kind behandeling opdringen of weigeren, enz. enz.
Gewoon de bestaande structuur: ja, dat is natuurlijk helemaal het enge: is de huisarts de NP, kun je daar niets eens meer met je kind naartoe als het met z'n kin op het tafeltje is gevallen.
Een docent van school moet precies dat zijn, een docent van school. En niet iemand die zich inhoudelijk gaat zitten bemoeien met de opvoeding en daarmee de autoriteit van ouders en de band tussen kinderen en ouders ondergraaft.
Een linkje naar een artikel in de DailyMail. Niet een krant waar ik naar zou verwijzen als het om brexit gaat, maar in dit geval legden ze toch de vinger op de zere plek:
Ja, en 'Smart Start' GIRFEC op school
"They should sort out kids in care first. It's a proven fact that kids in state care are more likely to end up homeless, jobless and/or in prison" volgens een reageerder.
Maar daar valt blijkbaar niet mee te scoren en te verdienen. Met de zogenaamde 'hulp' van 'Named Persons' valt ook niet te scoren maar in elk geval is er weer een verdienmodel bij. Ten koste van echte ondersteuning van gezinnen en kinderen.
Blijven waarschuwen voor die termen als Kansencirkel, GIRFEC en wat er verder nog aan eufemismen komt bovendrijven. We zullen er beslist het laatste nog niet over gehoord en gezien hebben.
Hogescholen en instellingen congresseren en bloggen zich momenteel suf.
https://www.sterkhuis.nl/jeugdhulp-in-schotland-getting-it-right-for-every-child/
De powerpoint "Van 'Getting it right for every child’ tot Smart Start" over 'jeugdhulpspecialisten' die zich opdringen in het onderwijs.
In plaats dat je daar een aantal extra leerkrachten en onderwijsassistenten en echte speciaal onderwijsspecialisten neerzet die hand in hand kinderen echt begeleiden bij het onderwijs. Liever een paar speurneuzen naar vermeend ouderlijk falen.
Zijn zij dan geen ouders?
https://www.youtube.com/watch?v=AEsnH_Zl53o
Het congresseert over de verdiensten van GIRFEC in Schotland. Geweldig.
Zijn deze mensen zelf geen ouders? Of denken ze dat ze over andere ouders mogen regeren vanwege een diploma waarbij zij beter zouden moeten weten?
Kennen zij de politieke beladenheid van de 'jeugdbescherming' niet?
'Bescherming' wat betekent dat kinderen de bescherming van hun ouders en zelfs hun ouders zelf kunnen kwijtraken.
Taferelen als misbruik in de jeugdzorg, verslaving, schulden, dakloosheid, gebrek aan onderwijs in de instellingen.
Justitie en geen hulp?
Kennen zij de geschiedenis niet? Of zit dat niet in hun pakket?
In deze zelfde week de rechtzaak tegen de overheid die alleenstaande moeders gedwongen van hun kinderen ontdeed in bevallingsklinieken, in de 2e helft van de vorige eeuw.
De taferelen rondom het (niet) herenigen van de ondergedoken kinderen van Joodse teruggekomen kampslachtoffers.
Onder aanvoering van zeer goedbedoelende maatschappelijk geengageerde 'deskundigen'.
De schandalen die nu boven water komen rondom de zeer goedbedoelde adopties.
Zijn hier geen ouders onder het publiek. Of denken ze dat het altijd over 'anderen' gaat?
Weten ze niets van de maatschappelijke oorzaken van armoede, uitsluiting, werkeloosheid, verslaving, dakloosheid, achterstanden.
De erfelijkheid, het lot, de genetica, van (ernstig) zieke kinderen. Weten zij niet dat dat niet de schuld is van de ouders? Hebben zij geen weet van heksenwagen en schandpalen? En van de WGBO? De rechten van ouders en kinderen. Leren zij dat niet op hun opleidingen?
Denken ze met 'bescherming' deze 'wicked problems' voor 'ieder kind' uit de wereld te werken? Pedagogiek kan ik het niet eens noemen.
Weten zij dan niet dat de 'voorschool' niets toevoegt en soms zelfs afdoet aan kinderen? Weten zij niets van de band van ouders en kinderen en het stimuleren van werkelijk onderbouwde (taal) ontwikkeling. Blijft het bij zorgelijk het hoofd schudden over zoveel afwijking van de norm?
Leren zij niets over machtsmisbruik in dit soort beroepen, de valkuil van projectie, de tunnelvisie, machtsongelijkheid.
Wat leren ze dan wel, naast de protocollen van de meldcode? Geld verdienen?
Dwaas. Dat is het.
Ik denk, Anne
dat men werkelijk denkt dat het altijd over anderen gaat... Het betreft ook profilering bijvoorbeeld, het gaat om armen, eenoudergezinnen, mensen met een andere culturele achtergrond, mensen die in bepaalde wijken wonen, mensen met schulden. En dan is het natuurlijk comfortabel om te bedenken dat het jou niet zal betreffen. Totdat het jou eens een keer wel betreft...
Klein voorbeeld: een docente van de school van mijn kinderen gaat met haar gezin (partner en meerdere kinderen in basisschoolleeftijd) een jaar naar het buitenland om daar te wonen en te werken. Beide partners zijn docent.
En tot haar eigen verbijstering heeft ze nu een probleem met de leerplichtambtenaar. Alles geregeld, huizenruil, kinderen ingeschreven op school daar, en toch schopt de lpa stennis.
Ik snap het zelf ook niet, maar op zich denk ik dat het wel goed is als dit gebeurt. Als docenten (en dus ook scholen) hier zelf ook mee te maken krijgen, zullen ze hopelijk ook meer begrip krijgen voor andere ouders die dit overkomt, en hopelijk zelf ook gaan nadenken. Het is echt absurd want echt alles is goed dichtgetimmerd. En zelfs als kinderen hierdoor een jaar over zouden moeten doen op de Nederlandse school, staat daar een heel bijzonder jaar levenservaring tegenover...
Overigens off topic
en heel vreemd:
Ik krijg wéér in het overzicht niet te zien dat er nieuwe bijdragen na die van mij waren geplaatst. Van andere topics krijg ik dat wel te zien in het overzicht. Ik heb nu speciaal op dit onderwerp geklikt omdat ik het wilde controleren.
Krijg jij dat wel te zien AnneJ?
Ik zie je wel Mirreke
Dit topic was omhoog met 2 nieuwe bijdragen.
Ja, en wat bezield zo'n leerplichtambtenaar zou je denken. Waarschijnlijk gewoon een gevalletje protocol, iets met een datum of zo. Of een ontbrekend stuk of andere bureaucratie. Mensen mogen hun gezonde verstand niet gebruiken.
De klusjesman: wat ruik ik, wat hoor ik, wat voel ik?
https://www.nporadio1.nl/reporter-radio/onderwerpen/512919-help-de-klusjesman-kijkt-mee
Ook de klusjesman moet ook zijn onderbuik laten spreken. Geen waarheidsvinding maar waar maak je je zorgen over. En dan melden natuurlijk.
"Nietsvermoedend laat u een klusjesman binnen van uw woningbouwcorporatie. Uw keukenkastje wordt netjes gerepareerd, maar dat is niet alles…. Er wordt sinds kort zonder dat u het weet meegekeken achter uw voordeur. Zit een kind ziek thuis, is het vies in huis, ziet uw hond er verwaarloosd uit? Allemaal mogelijke signalen. Stichting Kadera geeft sinds december 2017 trainingen aan medewerkers van woningbouwcorporaties met als doel kinder-, ouder en dierenmishandeling te herkennen en te signaleren. Gefinancierd door de Europese Unie, als onderdeel van het safe at home project."
Reageren naar Reporter Radio
Het programma Reporter Radio vraagt mensen te reageren die ervaring hebben met het melden of 'brede' vragen stellen van klusjesmannen, schoonheidsspecialisten en kappers.
[email protected]
Positief en negatief. Mijn kapster wist nog van niets.
Ik las het...
In 2017 heb ik het al eens gelezen.
Hier een mooi stuk van Peter Prinsen (oudadvocaat o.a. familierecht) over de vermarkting van kindermishandeling...
Gepost op het blog van Dark Horse Jeugdzorg.
http://svensnijer-essays.blogspot.com/2017/08/peter-prinsen-over-jeugdzorg-deel-2.html?m=1
Het artikel is van 2017...
quote:
Terug naar de praktijk van de kinderbeschermingsmaatregelen. Wat kan toch de verklaring zijn voor de ongecontroleerde jacht op onze kinderen - dat is de vraag waar ik ‘s-nachts van wakker lig. Onze kinderen zijn vogelvrij, de waarheid speelt geen rol, logisch redeneren is afgeschaft, meningen zijn feiten, feiten worden verdraaid, insinuaties overtuigen, verweer wordt zelfbeschuldiging, goed wordt fout en fout wordt goed, kinderen zijn van de Staat, het recht is uitgehold, de wet doet er niet toe. Hier moet iets aan de hand zijn! Wat kan dat zijn, zo’n twee eeuwen na de Verlichting? Drie eeuwen na de heksenprocessen van Salem!
‘Kindermishandeling’ is het woord. Emeritus hoogleraar jeugdbescherming Ido Weijers spreekt van een ‘morele paniek’ - een sleutelbegrip uit de sociologie - die zich in het jeugddomein van ons heeft meester gemaakt. Morele paniek, dat slaat de spijker op de kop. Ik heb die gedachte uitgewerkt en op 20 juni 2017 gepubliceerd in het toonaangevende Nederlands Juristen Blad (NJB-25). Om de morele paniek te verklaren moeten we mijns inziens beginnen bij de opkomende wereldwijde aandacht voor de Rechten van het Kind, kort na de Tweede Wereldoorlog. Die kinderrechtenstroming opende onze ogen voor een geheel nieuw maatschappelijk aandachtsgebied, met tot dusverre nog niet bestudeerde onverwachte nevenaspecten.
Nu ook meldcode bij de Scouting
"Onderbuikgevoel klopt vaak"
"Dinsdag 7 maart reikte wethouder Hans van der Velde de certificaten uit aan de deelnemers van de training ‘Omgaan met de meldcode huiselijk geweld en kindermishandeling voor vrijwilligersorganisaties’. In drie avonden volgden de 13 enthousiaste vrijwilligers een speciale training over hoe zij kunnen handelen bij huiselijk geweld en kindermishandeling. De deelnemers waren onder andere vrijwilligers van Careyn de Rozenhoek, Stichting Zijweg, SBO, Samen Spelen, Vluchtelingenwerk, stichting Turkse vrouwencommissie, Scouting Hellevoetsluis en de scholingswinkel Albeda college."
Net als de gezondheidszorg, aan de voorkant van de jeugdhulpverlening, is nu ook het verenigingsleven voor de kinderen onderhevig aan de meldcode. Gezellig spelen krijgt nu ook de schaduw van de opsporing.
Scouting. Nog even niet bij hockey en paardrijden?
Named Person word niet meer nagestreefd in Schotland
https://www.spiked-online.com/2019/09/23/good-riddance-to-the-named-person-scheme/
Men bleef het maar proberen om in te voeren hoe dan ook, maar de minister van onderwijs in Schotland kondigde aan dat dat nu iook afgelopen moet zijn.
"The highly therapeutic idea of wellbeing, especially when coupled with an exaggerated sense of childhood vulnerability and officialdom’s growing distrust of parents, meant that the potential for intrusion into family life was extraordinary....
...The scrapping of the Named Person scheme is very welcome. But a problem remains: the ethos behind the scheme – the suspicion of ordinary families and the presumption that parents and children need support in every part of their lives – is still intact. Support for early intervention into kids’ lives and a preoccupation with ‘wellbeing’ are still widespread in the professional classes."
Tsja
Join the club. Hier vinden "hulpverleners" ook dat ze alles beter kunnen dan ouders. Ze vergeten dat hun taak niet is om alle kinderen van het land volgens hun normen te laten opvoeden, maar om mishandeling op te sporen en te behandelen. Daar zit een wereld van verschil tussen.
Hier ook weer een leuke casus
Ik sprak gisteren mijn vriendin de gezinsvoogd die net een gezin van haar collega had overgenomen. Oudste dochter van een gezin wat net een verblijfsvergunning heeft zit niet goed in haar vel. Ze is een jonge puber, heeft de vlucht bewust meegemaakt en het gezin heeft ook in het land van herkomst echt wel wat dingen meegemaakt die je niet in de koude kleren gaan zitten. Nu er eindelijk zekerheid is, komen de spanningen er uit en kan er begonnen worden met verwerken. Ouders hebben een lage tot geen opleiding en best wel moeite met de taal. Dochter ging naar de lagere school, heeft de taal al heel behoorlijk onder de knie en is erg slim. Ouders zijn ook absoluut niet dom, maar hebben vroeger niet de kans gekregen en voor hen speelt school niet zo'n grote rol hoewel ze trots zijn op hun dochter en haar erg stimuleren om vooral straks dokter of advocaat te worden.
Dochter is dus een slim en gevoelig meisje die vanwege het leren van de taal in een lagere klas zit (twee jaar) dan op grond van haar leeftijd verwacht mag worden en ze is onzeker of ze nou wel echt slim is want ze vergelijkt zich liever met leeftijdsgenoten dan met dat kleine grut uit haar eigen klas. Ouders durven school niet te vragen haar te versnellen want de juf zal het echt het beste weten. Ondertussen voelt dochter zich nergens thuis en is lusteloos, misselijk en voelt zich niet fijn (lees: behoorlijk depri). De huisarts heeft psychologische hulp voorgesteld, maar daar heerst in hun cultuur nogal een stigma op. Eigenlijk wil de huisarts voor het hele gezin psychologische hulp want er is nog behoorlijk wat te doen aan traumaverwerking en hij heeft dat ook geadviseerd aan het zorgteam op school, de juf maakte zich namelijk ook zorgen over haar lusteloze leerlinge. Het zorgteam heeft opgeschaald naar jeugdzorg vanwege gezinsproblemen.
De oplossing van de gezinsvoogd was een aanwijzing voor psychologische hulp want anders halen we je kinderen bij je weg. Ze had al gemeld dat dochter dan gesloten opgenomen zou gaan worden om die hulp zeker te stellen. Ouders en dochter in alle staten, ze wilden absoluut niet van elkaar gescheiden worden want wie weet of je elkaar dan ooit nog terug ziet. Het gesprek over psychologische hulp was toen helemaal niet meer mogelijk.
Mijn vriendin vond dit een onnodig botte aanpak. Ze heeft eerst eens kennis gemaakt en vervolgens een passende kindercoach gezocht die aan huis wilde komen om dochter te helpen bij leren, taal, rekenen en beter in haar vel zitten op school. Het laatste was nodig, de eerste drie dingen alleen om de laatste stap mogelijk te maken.
Als mijn vriendin dit gezin niet had gekregen was dochter waarschijnlijk gesloten opgenomen en dat zou voor niemand goed geweest zijn.
Mijn vriendin heeft wel gigantisch op haar kop gekregen dat ze de kindercoach had geregeld want dat moeten ouders zelf doen, anders zijn ze niet meewerkend en dan moet er opgeschaald worden.
Mijn vriendin zit langzaam op het punt dat ze het bijltje erbij neer wil gooien, ik hoop dat ze het volhoudt.
Politiek correcte werkers
http://researchonline.gcu.ac.uk/portal/files/26623243/Crafting_the_Society_of_Control.pdf
Zo'n systeem corrumpeert de werkers. Er wordt niet samengewerkt met ouders en kinderen maar men 'bewerkt' de klanten om zich, onder dwang, politiek correct gewenst te gedragen.
" The scheme is underpinned by notions of normative compliance resulting in social
work practice becoming distanced from its social change agenda, instead working on families rather than with families."
Jeetje Fransien
ik schrik (weer eens...).
Bedenkt dan niemand (behalve jouw vriendin, maar ik bedoel dus in setting van de situatie voordat je vriendin het overnam) dat je mensen met een oorlogs- (of ander) trauma niet van elkaar kunt scheiden omdat het trauma dan alleen maar erger wordt...? Even los van de vraag of een dergelijke setting dit meisje überhaupt zou helpen. En ook, waarom wordt een gezin niet in z'n geheel begeleid?
Ook de oplossing die school heeft geboden vind ik op nogal wat fronten tekortschieten. Het meisje valt al buiten de boot vanwege achtergrond, taal enz. Waarom niet gewoon in dezelfde klas als haar leeftijdsgenoten en dan bijspijkeren ondertussen?
En waarom dan opschalen naar jeugdzorg, dat helpt toch niks... Schrikbarend zeg.
Chapeaux voor je vriendin!
En niet meewerkend? Als mensen uit een andere cultuur niet meteen staan te trappelen om zelf dingen uit te zoeken die vanuit hun culturele achtergrond totaal onbekend zijn?
Dit is toch aan alle kanten mismanagement? Dit is een melding waard, van jeugdzorg en school als mishandelaars welteverstaan.
coach regelen hadden ze zelf moeten doen...?
Ik vraag me echt af waar jeugdzorg dan nog toe dient. Zij zijn er juist om passende, aanvaardbare hulp te leveren, dat is de hele reden van bestaan. En iedereen die oplet weet inmiddels dat gesloten instellingen al helemaal geen hulp leveren, geen zorg, geen onderwijs, niks. Alleen maar wachten tot je 18 bent.
Jeugdzorg
Jeugdzorg is er volgens mijn vriendin alleen voor het individuele kind, niet voor het gezin. Als het individuele kind elders beter af is dan is dat voldoende reden voor uithuisplaatsing, wat dat ook voor gevolgen heeft voor de rest van het gezin.
Doel jeugdzorg versus middelen jeugdzorg
Jeugdzorg doet alsof ze er zijn voor het belang van het kind. De meldcodes gaan daar ook vanuit. De verplichte meldcode voor scholen houdt in dat ze elke bedreiging voor de ontwikkeling van het kind moeten melden, ongeacht waar die bedreiging vandaan komt.
Maar als je kijkt naar de middelen die jeugdzorg heeft, dan kan jeugdzorg alleen iets doen tegen dreigingen die komen vanuit de OUDERS. "If all you have is a hammer, every problem looks like a nail." Als de enige middelen die je tot je beschikking hebt als jeugdzorgmedewerker gericht zijn op het veranderen of onder druk zetten van de ouders, ga je vanzelf denken dat elk probleem bij het kind veroorzaakt wordt door de ouders.
Jeugdzorg denkt niet vanuit het kind, jeugdzorg denkt vanuit de ouders. Op welke manier dragen de ouders bij aan het probleem van dit kind? Hoe kan ik de ouders doen veranderen? En als dat niet kan, hoe kan ik ouders (de bedreiging) en kind van elkaar scheiden?
De plank mis slaan
Ja, ik ben het er volledig mee eens dat jeugdzorg de plank regelmatig mis slaat. In dit voorbeeld gaan processen en procedures voor, er zijn richtlijnen en als je je daar aan houdt komt alles goed.
School signaleerde terecht dat het meisje niet vrolijk en gelukkig was, maar had moeite om met de ouders te overleggen. In zo'n geval bespreken ze het aan de zorgtafel waar ook de wijkagent en het wijkteam (jeugdzorg light) bij zitten en dan is het een gevalletje richtlijnen volgen. Er wordt er zo enorm ingestampt dat je de richtlijnen moet volgen want anders 'heb jij het op je geweten' cq 'ben jij aansprakelijk' als er iets gebeurt. Juist de oude rotten (mijn vriendin zit al 25 jaar in het vak) weten waarvoor de richtlijnen dienen en durven er nog wel eens van af te wijken, maar daar krijgen ze steeds meer gedoe mee vanwege de angstcultuur die vanuit het management gecreëerd wordt. Het management zorgt ervoor dat iedere keer dat een gezinsvoogd zich moet verantwoorden dat breed uitgemeten wordt intern en er iedere keer bij gezegd wordt dat dit niet gebeurd zou zijn als de persoon zich aan de richtlijnen gehouden had.
Het werken in de jeugdzorg is volgens mijn vriendin op het moment niet leuk meer vanwege het bijna niet kunnen afwijken van de richtlijnen. In dit geval vond ze het absoluut in het nadeel van het kind als er gesloten opgenomen zou worden. Ze heeft kinderen in de gesloten opvang zien gaan die vervolgens geen enkele vorm van behandeling kregen en er slechter uit kwamen dan dat ze er in gingen en zal nooit naar de rotte appels verwijzen. Zij is gezinsvoogd geworden uit idealisme en wil graag het kind en het gezin waar dat kind een integraal onderdeel van is helpen. Daarom wijkt zij regelmatig af van de richtlijnen, maar helaas krijgt ze daar steeds minder mogelijkheden voor.
In dit geval heeft ze de boel kunnen redden door op cultuurverschillen te wijzen en in haar team een stevig pleidooi te houden om het doel van de richtlijnen in het oog te houden, maar ze heeft van haar manager een waarschuwing gekregen dat dit de laatste keer moet zijn dat ze de regels aan haar laars lapt, de zorg en werkwijze van jeugdzorg moet voorspelbaar zijn om in rechtszaken niet met jurisprudentie van andere zaken om de oren geslagen te worden. Gelijke zaken moeten gelijk behandeld worden...
Ze heeft het er moeilijk mee, zo kan ze niet de gezinsvoogd zijn die ze wil zijn.
Ja, zo gaat dat
In de jeugdhulpverlening ben je afhankelijk van medewerkers die nog wel hun geleerde deskundigheid en hun gezonde verstand weten te gebruiken en zonodig bereid zijn om van de targets en de protocollen af te wijken.
Daarmee krijg je een ingebouwde controverse tussen medewerkers. Zelf zijn wij hier ook het meest geholpen door enkele 'witte olifanten' in het onderwijs en de hulpverlening. Die niet altijd goed lagen in hun team.
Die enkele kinderrechter die niet standaard afging op het roddeldossier van de 'kinderbescherming'.
Het gaat natuurlijk niet alleen om jeugdzorg
Het is beleid om kinderen en ouders als losse entiteiten te gaan zien, los van elkaar, niet binnen een gezinssysteem. Als je het zo bekijkt, is het ook helemaal niet erg om een kind van zijn ouders te scheiden, want je redt het immers alleen maar. Je bezorgt het helemaal geen trauma of zo, welnee...
Want laten we ons niet vergissen, deze werkwijze ontstaat natuurlijk alleen maar met goedkeuring van het ministerie, er wordt druk gelobbied en overleg gevoerd over de wijze waarop moet worden gewerkt.
Dat jeugdzorg er alleen oor het individuele kind zou zijn is natuurlijk in oorsprong quatsch. Destijds ging het om hulp en begeleiding van gezinnen, maar dat is al wel heel lang geleden. Er is een trend gaande om kinderen als losse individueeltjes te zien, en om de band tussen ouders en kind te bagatelliseren en zelfs in een kwaad daglicht te stellen, want kinderen worden door hun ouders gehersenspoeld oid. Alsof dat andersom dus niet is.
Het is een zorgwekkende tendens en er wordt de laatste tijd gelukkig meer over geschreven.
In Engeland werd naar aanleiding van de focus op ACEs (Adverse Childhood Experiences...) het volgende artikel geschreven:
Neuroscience and family policy: What becomes of the parent?
In die onderzoek wordt gekeken hoe langzamerhand de opvattingen veranderen, het gezin niet meer als een centrale en ontwrikbare unit wordt gezien en er steeds meer wordt gepeuterd aan de opvatting dat ouders en kinderen bij elkaar horen:
'We can see here a relative withdrawal from a moral component to family pol-icy, in which the sanctity, benefits or even the historical truth of a particular family form (married, stable) are all disputed. This seems at first to contradict the overall content of the reports, which makes the case for the legitimacy of governmental concern to support ‘families’, ‘think family’ or ‘support all’. The last quote indicates how this disavowal of ‘old’ concern for the external form of the family is bound up with an embracing of a new approach which relies on ‘evidence-based’ rather than moral claims for government interest in family life, where concern for the quality of relationships within ‘families’ replaces any interest in the structure that ‘the family’ assumes.'
En:
‘The family’ is not therefore described as a strong foundational unit of society, building block, but rather, ‘family life’ is understood to contain vulnerable relationships, meaning that there ‘has never been a more important time for the Government to support families and family relationships’.
'The child is thus estranged from adults by its distinct biological character and its complex developmental needs. This in turn leads to the argument that expert-led, neuroscientifically-informed parenting support is necessary to train the parent in the correct way to nurture the child while its brain grows at an extraordinary rate. The scientific vocabulary, here of ‘neurons’, but elsewhere of ‘synapses’, ‘cognitive capacities’, ‘cortisol’ or ‘auditory maps’, suggests the relationship of care between babies and parents must be medi-ated through the scientific and medical interpretation of experts.The idea of a ‘critical period’, typically 0–3 years, when certain ‘inputs’ must occur to enable normal brain development is also a key brain claim. But this is increasingly extended back before year zero, into gestation, where the vulnerable foetus is equated seamlessly with the born infant.'
Enfin, ik zou het hele artikel wel willen plaatsen, zo interessant is het. Uit de conclusie:
'As ‘partners’ in their child’s development, parents are consigned to a position nominally equal with paid professionals who have no intimate knowledge of the child and do not love the child. However, this ‘partnership’ is not, in fact, equal because the professional has a superior claim to expertise, having the task of training the parent. Not only that, state-employed professionals have the responsibility and power to monitor, evaluate and act upon parental ‘skills and competencies’. This instrumental, biologised way of thinking about family life expands and intensifies the obligations of parents to new levels while at the same time inherently de-authorising the parent as a ‘mother’ or a ‘father’, with a unique relationship to the child.'
'We therefore conclude that the uncritical embracing of early years determinism has authoritarian consequences for the relationship between all families and the state because it fundamentally reconceptualises all parents in a demoted position relative to ‘expertise’ and state agencies. This policy approach particularly stacks the odds against poorer parents. In rewriting social class and economic position as reproduced solely through parenting, a justification is created for the targeting of families deemed incapable of
Macvarish et al. 265adequately developing their children’s brains in the name of rescuing the child but also progressing society (or at least saving society from future expen-diture). Policies informed by the ‘first three years movement’ also risk the child’s well-being by hastening their permanent removal from birth families and undermining the possibility of spontaneous relationships of love and care.'
Ik vergeet de link
https://journals.sagepub.com/doi/10.1177/0261018315574019
Het hele artikel kun je openen via sci-hub.