Jeugdzorg

Goed gedaan

Van politie en jeugdzorg. Teveel kinderen die beschadigd zijn door incompetente, gestoorde of soms zelfs gewoon in en in slechte ouders. Daar moet tegen opgetreden worden en dat gebeurt dan soms ook (helaas te weinig).

Ik dank AnneJ dan ook voor deze informatie dat er af en toe toch wel wat gebeurt.

Ik ben in ieder geval niet van de "Alle ouders willen in ieder geval altijd het beste voor hun kinderen"-sekte waartoe AnneJ behoort met als motto "liever honderd kinderen doodgemarteld door hun ouders dan één ten onrechte uit huis geplaatst" Dat is een stelling die gelogenstraft wordt door de feiten.Sommigen ouders zijn gewoonweg compleet niet geinteresseerd in het welzijn van hun kinderen, sommige ouders halen er zelfs voldoening uit om hun kinderen te beschadigen, anderen zijn weergewoonweg neit in staat om adequaat op te voeden. Het is niet anders.

raar flanagan

Wat raar dat jij de term 'sommige' in 'sommige ouders' uitlegt als 'alle ouders'. Misschien ken je de term sommige niet? Zoek die eerst eens op in het woordenboek voor je mij de les gaat lezen.

Yeti

Je verspilt hier je energie: er is hier geen ruimte voor jouw ervaringen. Die zijn, aangezien ze niet in het beeld van Annej en Co. passen, per definitie inferieur aan hun gekrenkte ego. Dus wordt het zo gemanipuleerd dat jij gekke Henkie lijkt.

Jo Frost

Net als de informatieve programma's van Jo Frost, haal ik uit de draadjes van AnneJ info waar ik iets mee kan. Waarschuwingen op gebied van onderwijs, waarmee je kan voorkomen dat je je neus stoot of info zoals ziezon.nl om te voorkomen dat er een leerachterstand ontstaat.

Ik voel mij niet inferieur, geenszins van dat. Maar het wilt wel een voorkomen dat in een draadje men zo valt over een bepaald woord dat de essentie van het draadje verloren gaat. Zo snapte ik niet waarom Yeti begon over het woord crimineel, na post #45 dacht ik dat beter te begrijpen. Iemand de les lezen of neerzetten als gekke Henkie, is niet wat ik voor ogen heb. Mocht ik dat wel gedaan hebben; Sorry, dat was niet de bedoeling.

Hier heeft een geweldige leraar op een nieuwe school het beschadigde vertrouwen in mensen kunnen herstellen, zodat kind zich kon richten op het onderwijs. Ik had Jaimey, uit TS, dat ook gegund. Hoe sneller een passende oplossing voor een uiterst vervelende situatie, hoe beter voor een kind.

En @AnneJ, die motto in #52, hoe komt Mark daarbij. Ik heb jou daar nooit op betrapt. Jouw motto is waarheid.

Het geeft te denken

Wie in het middelpunt van de belangstelling wil staan, doet er goed aan om drama te trappen. Moeilijk is dat niet. Een kind kan de was doen, zo weet ik uit ervaring. Stap in de rol van slachtoffer, aanklager of held; en je hebt al snel je doel bereikt: drama. Geheid dat er dan wel een balletje gaat rollen. Wie weet komt zelfs de complete inhoud van een ballenbak wel in beweging! Actie is reactie tenslotte. En de mens is en blijft nog altijd een sociaal wezen; een kuddedier, zo je wilt.

Het lastige is, dat je van tevoren nooit zeker kan weten welke reacties je precies uitlokt. Zo kan een kind dat zich bij zijn ouders blèrend beklaagt te zijn benadeeld door een kwaadwillende actie van een broertje, zusje, vriendje of vriendinnetje tot zijn verrassing zelf een berisping krijgen in plaats van die ander. Blijken je ouders jou als dader te zien en niet als slachtoffer! Je zal het maar beleven; zo’n onaangename verrassing.

Onder alle kinderen die dit meemaken, zullen er zeker bij zijn, die dan ogenblikkelijk in de rol van aanklager stappen. “Maar dat is niet eerlijk. Jullie geven altijd mij de schuld!”, schalt het dan verongelijkt en luidruchtig door de ruimte. En natuurlijk ook: “Ik heb helemaal niks verkeerd gedaan!” Valt er een dwingender oproep tot erbarmen te bedenken?

Een volgende keer, wanneer het andere kind aan de beurt is voor een terechtwijzing, kan overigens datzelfde kind zich plots opstellen als een ware held, door het nadrukkelijk op te nemen voor het ‘slachtoffer’. Uiteraard gaat ook dit gepaard met krachtige bewoordingen, die al even beschuldigend zijn naar de ouders toe. Aan hun is dan de uitdagende (opvoedings)taak deze gezagsondermijnende woorden weer te ontkrachten.

Het is de verantwoordelijkheid van de opvoeders om telkens wanneer het sociale evenwicht en de rust binnen het gezin verstoord raken, deze op een redelijke manier te herstellen. Anders wordt het maar een ongezellig zootje en groeien de kinderen op in een klimaat dat beschadigend is voor hun ontwikkeling tot responsabele volwassenen.

Het gezin is de samenleving als geheel in het klein. Vanzelfsprekend hecht deze samenleving groot belang aan een voorspoedig verloop van het opgroeien van kinderen, ongeacht om welk gezin het gaat. De jeugd vertegenwoordigt immers de toekomst. Wanneer ouders om welke reden dan ook er niet in slagen de kleine drama’s binnen hun gezinnen binnen acceptabele proporties te houden, is het drama niet te overzien. Niets minder dan de kwaliteit en de stabiliteit van de samenleving staan op het spel.

Allicht dient ingrijpen van buitenaf op een redelijke manier plaats te vinden. De mate waarin afbreuk wordt gedaan aan het gezag en de autonomie van ouders, dient passend te zijn bij de situatie. Dat wil zeggen, dat het maatwerk behelst. Om die reden is een en ander bij wet geregeld en zijn specialistische instanties in het leven geroepen als Jeugdzorg en de Kinderbescherming. Tijdelijke of permanente ondertoezichtstellingen, ontzettingen uit de ouderlijke macht, uithuisplaatsingen; geen van deze (vergaande) maatregelen kunnen door de rechter willekeurig aan ouders worden opgelegd. Zijn ouders het niet eens met de argumenten waarmee de rechter het vonnis verantwoordt, dan zijn er mogelijkheden tot beroep.

Wat te denken van iemand die buiten de rechtspraak om op een forum als dit zich de rol van klokkenluider aanmeet en bij hoog en bij laag beweert, dat onze bescherming van kinderen allemaal slechts schijn is die bedriegt, maar in werkelijkheid een complot van de Nederlandse overheid tegen haar burgers? Neem je die persoon serieus?

Natuurlijk! Als welopgevoede en verstandige volwassene sluit je je tenslotte niet bij voorbaat af voor informatie die relevant kan zijn voor jouw leven. Dus je leest de draadjes en de teksten waarnaar wordt verwezen aandachtig, kijkt geïnteresseerd naar de filmpjes en slaat zorgvuldig aan het wikken en wegen. Laat ik vooral niet mijn eigen levenservaring te veel projecteren op het onderwerp en AnneJ, denk je nog.

En zo waar! Je komt tot een heldere, maar enigszins verbijsterende constatering. Voor de zoveelste keer in je leven heeft een regelrechte vandaal op kinderlijke wijze veel te veel van je tijd en aandacht geclaimd. Dit is nu echt de laatste keer dat ik een zelfzuchtige, narcistische dramatrapper veroorloof om empathie en compassie op te eisen; zo neem je je voor.

Je neemt je krant ter hand en leest een column over Monica Lewinski. Die blijkt weer eens de publiciteit te hebben gezocht door een paar dagen geleden een zogeheten TED-talk te houden. Nieuwsgierig naar het waarom klik je op je computer naar de betreffende toespraak. Je ziet en hoort haar ‘haar fout’ toegeven: ze werd verliefd op de president van de Verenigde Staten van America. Geen woord over haar verantwoordelijkheid tot de vraag hoe daarmee om te gaan en de daaruit gevolgde daden. In plaats daarvan schakelt de spreekster slechts in duizelingwekkende vaart tussen de rol van slachtoffer, aanklager en held. Het blijkt haar - hoe begrijpelijk - te gaan om eerherstel. Over het waarom van haar optreden stelt zij: omdat het er de tijd voor is.

Enigszins getergd en voor de broodnodige afleiding klik je snel weg naar het actuele nieuws. Twee zussen en een ex van Willem Holleeder blijken schokkende belastende verklaringen te hebben afgelegd over hem, die alleen maar de indruk bevestigen die je toch al van hem had. Je vraagt je niet af, hoe deze antisociale narcistische psychopaat t.z.t. zijn straatje zal willen schoonvegen, want dat heb je inmiddels wel begrepen.

De detective in je is in volle kracht bij je naar boven gekomen, als je, puur uit de macht der gewoonte, weer eens een blik werpt op het forum van Ouders Online. Een draadje van AnneJ genaamd ‘Het houdt niet op’ blijkt een andere naam te hebben gekregen van forumbeheer. Jeugdzorg’ heet het nu voor alle duidelijkheid. Voortaan kan iedereen in één oogopslag te weten komen, dat Annej nog immer haar vaste stokpaardje wenst te berijden. Zal ik dan ook nog maar weer eens een bijdrage schrijven, waarin ik nadere uitleg geef over zaken als motief, gelegenheid en middelen?; zo vraag je je met gezonde tegenzin af.

Ondanks niet mis te verstane bijdragen van anderen blijkt namelijk het kwartje nog helemaal niet gevallen bij AnneJ. Met dit draadje dendert zij weer eens in allerijl met gierende banden door een te korte bocht. Ook het geval Jaimey is, net als al die andere door haar aangedragen zogenaamd alles-zeggende voorbeelden uit de praktijk, overduidelijk voor meerdere uitleg vatbaar.

Logisch wel, dat zij ons haar interpretatie als de waarheid wil verkopen. Het is haar uitweg uit de ellende naar een ‘veilig’ toevluchtsoord. Het zo gangbare alternatief van het onderkennen van de eigen verantwoordelijkheid inzake binnen het gezin gerezen problemen, is voor haar klaarblijkelijk geen optie. Ongetwijfeld speelt een kunstmatig opgeblazen positief zelfbeeld hier een doorslaggevende rol, in combinatie met een soort van minderwaardigheidscomplex.

Wie uit angst voor kritiek zichzelf buiten alle kritiek plaatst door stelselmatig de ander de schuld te geven van zijn/haar problemen, vlucht een hoek in, die maar één (voor zichzelf) acceptabele uitweg kent: winnen (van die ander). Tenzij diegene zich weet te omringen met louter spreekwoordelijke ja-knikkers, raakt hij/zij dan gegarandeerd verstrikt in conflict. Menig volwassene zal ervoor waken zijn identiteit zo in te zetten in de strijd. Gevaarlijk spel spelen trekt niet iedereen in gelijke mate aan. Welke volwassenen zich er – als waren zij nog kind - wel mee inlaten? Dat lijkt me voer voor psychiaters. Terwijl ik als leek denk: de stap naar normaal gedrag is toch eigenlijk maar een kleine.

Mocht een zelfverklaarde “trauma-emo" tot het nemen van die stap niet in staat zijn, dan doet zij er beter aan om stante pede professionele hulp te zoeken. Uitstel daarvan onder het mom van dat dit opportuun is i.v.m. een nog altijd dreigende uithuisplaatsing, voegt slechts nodeloos toe aan het drama.

Rode krullenbol

Misschien wat meer feiten en minder emotie? Dat zou je posts een stuk leesbaarder maken. Is je mening dat alle UHP's per definitie terecht zijn? Zeg dat dan ook eerlijk, sta voor je mening en verhul die niet met allerlei geklets.

@Evanlyn

Het is zeker niet mijn mening dat alle uithuisplaatsingen per definitie terecht zijn. Ik pleit voor een assertieve grondhouding van burgers. Als men het niet eens is met een vonnis, gaat men idealiter in hoger beroep.

Wat ik constateer is dat sommigen zich daaraan niet wagen, maar dan wel lafhartig drama komen trappen op een forum als dit. En daarmee een ronduit verwrongen, scheve beeldvorming in het leven roepen, die angsten alleen maar aanwakkert i.p.v wegneemt.

Rode krullenbol

Lafhartig?

Er zijn genoeg schandalen in de samenleving - denk aan het jarenlang treiteren van klokkenluiders, schandalen die in de doofpot gaan enzovoorts. Ik vind het geen schande om het niet altijd eens te zijn met wat een rechter beslist. Rechters zijn ook maar mensen en ik heb er laatst in een draadje eentje geciteerd die letterlijk toegaf dat ze altijd deed wat Jeugdzorg zei, zonder zich daar een oordeel over te vormen. Als de rechter zelf het zegt, waarom zou AnneJ het dan niet mogen zeggen? Ik vind het juist dapper.

Angst is alleen slecht als het gevaar waar de angst voor waarschuwt niet bestaat. Anders heeft het een nuttige functie.

Rode krullenbol

Ik vind dat je op een akelige manier communiceert, volledig zonder respect naar je 'slachtoffer' toe. Dat je het nogal bloemrijk neerzet verhult je neerbuigende toon niet. Jammer.

Juridische procedure

RK, helaas is de ervaring van veel ouders die met jeugdzorg te maken heeft dat een juridische procedure niet oplevert wat men ervan verwacht. Dat komt omdat het zoeken naar 'waarheid' niet centraal staat, maar de zorg om het opgroeien van een kind. Zo kan het best 'waar' zijn dat deze jongen buiten eigen schuld niet naar school kan gaan, maar kan tegelijkertijd de wijze waarop ouders ermee omgaan te belastend voor het kind gevonden worden, waardoor de kansen voor het kind op een 'normale' (ik zet het niet voor niets tussen aanhalingstekens) ontwikkeling verstoord wordt.

Om zoiets te beoordelen moet je veel informatie hebben over een particuliere situatie. En dat is wat berichten zoals deze lastig maakt. Je kunt wel meehuilen of meeschreeuwen over onrecht, maar het gaat om een individuele zaak, waarvan je als buitenstaander gelukkig niet alle aspecten kent. Daarom is er ook geen zinnig debat over te voeren en kan AnneJ alleen maar adhesie vragen en gaan foeteren als ze die niet krijgt. Bij gebrek aan informatie over alle aspecten kun je niet gaan discussiëren met argumenten.

Dat het om een individuele beoordeling gaat blijkt wel uit het feit dat gelukkig niet alle kinderen die school vermijden of niet toegelaten worden uit huis geplaatst worden. Dan zou er een structureel probleem zijn en daar zou je wel met elkaar over kunnen debateren.

Aan een uithuisplaatsing is altijd een onder-toezicht-stelling vooraf gegaan. In de stukken over die OTS zou moeten staan wat het probleem is volgens de instanties. Je kunt het oneens zijn met die visie, maar je moet hem wel serieus nemen, want het is de basis voor beslissingen. Vervolgens kun je twee dingen doen: fel gaan bestrijden, maar dat levert een risico op: je doet niets aan het probleem dat gesignaleerd wordt en je toont je ook niet bereid om eraan te werken. Of je vraagt je af wat in de ogen van de instanties een oplossing zou kunnen zijn, vraagt desnoods hun medewerking, legt alles vast op papier en toont bij de rechter overtuigend aan, dat er in feite geen oplossing is, ondanks alle medewerking die je hebt ingezet; waarbij je ook meteen moet aantonen dat een eventuele uithuisplaatsing ook geen enkele oplossing biedt.

Soms wordt een kind uithuisgeplaatst op basis van een crisismachtiging. Dan gaat alles heel snel achter elkaar: OTS en UHP zonder dat je stukken hebt ingezien, en pas achteraf een toetsing door de rechter. Dan moet er wel iets heel ergs aan de hand zijn, iets waarbij elk uitstel levensgevaar voor het kind oplevert. In de ogen van instanties kan dat ook zijn: het gevaar dat ouders het kind zullen onttrekken aan een eventuele OTS en op de vlucht zullen slaan. Als er sprake is van een crisismachtiging zou je dat kunnen aanvechten door te laten zien dat je niet van plan bent om te vluchten, dat je kind niet in levensgevaar is en dat er dus geen enkele aanleiding is om zo pardoes in te grijpen.

Of eventuele bezwaren het gaan redden in ene juridische procedure is koffiedik kijken: je weet het niet, het is geen recht-toe-recht-aan redenering, maar een afweging van risico's en mogelijkheden. Wat het meeste helpt is als je heel overzichtelijk op 1 A4-tje hebt kunt laten zien wat je zelf al gedaan hebt aan de gesignaleerde problemen en kunt aantonen dat een eventuele OTS/UHP werkelijk niets toevoegt aan een oplossing. Maar stel dat het kind na de uithuisplaatsing wel naar een school gaat, dan sta je al met 1-0 achter.

Tsjor

Tsjor

AnneJ

Ik ken er ook een die van huis uit met alle mogelijke moeite en inzet van veel hulptroepen niet naar school te krijgen was. Maar na een OTS en een (vrijwillige) plaatsing in een jeugdzorginstelling wel naar school ging (school op terrein). Toen dat goed ging mocht ze weer naar huis, waar zich hetzelfde drama herhaalde. Moeder heeft het opgegeven met haar. Achteraf gezien was het misschien wel beter geweest als ze in die instelling was gebleven, totdat ze wat beter grip had op haar eigen leven.

Tsjor

Telkens weer

'En zal er een andere dagbesteding gezocht moeten worden, maar waarom dat pas kan als het kind eerst overal de snufferd gestoten heeft vind ik ook tamelijk dramatisch voor dat kind.' Ja, en als ze dat te snel doen, dan worden 'ze' daar weer op afgerekend, omdat ze het kind geen kanen bieden.

Kijk AnneJ, het kan best wel zo zijn dat je gelijk hebt, maar de intense negativiteit die je ongeremd uitstrooit over alles wat hulpverlener is maakt, dat mensen denken: gaat dat nog wel helemaal goed bij jou? En als er dan een probleem met je kind is en hulpverleners krijgen geen goed kontakt met jou, dan heb je inderdaad de poppen aan het dansen. Gelijk hebben alleen is niet voldoende. Met deze manier van communiceren krijg je het in elk geval niet voor elkaar, dat ik jouw mening deel. Ik ken de problemen met jeugdzorg heel erg goed en van binnen uit. Maar ik zal zelf altijd proberen om het gesprek aan te gaan, te blijven nadenken, reflecteren, boven het micro-niveau uitstijgen, ervan uitgaan dat er goede bedoelingen achter zitten (ook al zie ik die niet altijd) en dat er binnen de democratie mogelijkheden liggen om zaken structureel te veranderen.

Op radio 1 hoorde ik gisteren het zeer romantische verhaal van een man die over de liefde sprak. Zijn vriendin en hij hadden een knipperlichtrelatie. Soms moest hij weg, omdat ze bepaalde gewoontes van hem niet accepteerde. Wat die gewoontes dan waren? Drugsgebruik. Als hij dat wilde huurde hij ergens een kamertje en verdween voor een periode. Op een gegeven moment was hij zo 3,5 jaar lang verdwenen en ondertussen ontdekte zijn vriendin het casino. Toen hij weer eens boven water kwam was zij verslaafd aan gokken. Op een dag stond zijn dochter voor de deur: moeder had zelfmoord gepleegd. Met de dochter is het helemaal goed gekomen, master behaald op de universiteit. Maar gun jij nou een kind om te moeten opgroeien met een drugsverslaafde vader en een gokverslaafde moeder? Ik weet niet hoe het kind zelf hierover denkt en hoe oud ze was en wat ze meegemaakt heeft van dit alles. Maar ik ben wel blij dat er organisaties zijn die op zo'n moment eens even achter de deur kijken hoe het met het kind gaat. Vader en moeder zorgen ieder wel voor hun eigen behoeftes, daar ontbreekt het niet aan. Maar wie kijkt er dan nog naar het kind? En ja, het is afschuwelijk als dat anonieme organisaties worden met professionals die aan hun uren denken. Als je een beter alternatief hebt, kom er dan maar mee, ik hoor het graag.

Tsjor

Ook deze UHP is onnodig en schadelijk

Als een mens door politie opgehaald wordt, is dat zeer beangstigend en intimiderend. Jeugdzorg zou zich moeten houden aan de kwaliteitsstandaarden voor uithuisplaatsing, opgesteld door de Verenigde Naties, http://www.q4c.nl/kwaliteitsstandaarden_nl.html, waaruit blijkt dat UHP menselijk kan, voor als thuis wonen echt niet gaat. UHP zou een laatste maatregel moeten zijn, maar is het in Nederland niet.

Problematische schoolgang is helemaal geen reden tot UHP, temeer daar in Nederland zeker 8000 kinderen thuis zitten. Niet omdat ouders en kinderen het slecht doen, maar omdat het onderwijssysteem niet deugt. De kinderombudsman heeft hier onderzoek naar gedaan, ´Van leerplicht naar leerrecht´, en hij concludeerde dat passend onderwijs niet bestaat, lpa´s meedenkend zouden moeten worden en dat klaarstaan met straffen en proces-verbalen averechts werkt.

In vrijwel alle landen is thuisonderwijs mogelijk, niet in Nederland. In Nederland worden ouders van thuiszitters massaal beschuldigd van verwaarlozing van onderwijs, terwijl juist het schoolsysteem, dat op gehoorzaamheid en reproductie gericht is, voor uitval zorgt.

Een kind van ons viel ook uit van school, en jeugdzorg wilde dit kind ook uit huis plaatsen. Terwijl ik 1e-graads docent ben en dus uitstekend in staat thuisonderwijs te geven. Maar ja, met jeugdzorg valt niet te praten, ze vullen een afvinklijst in, waaruit zou moeten blijken dat je je kind verwaarloost en hup...het kind moet uit huis.

Lichtpuntje is dat de gemeenten nu voor de enorme en overbodige kosten voor UHP moeten betalen. Ik zou de ouders aanraden naar de gemeente te stappen en deze voor te houden dat een kind thuis beter af is en dat dat de gemeente veel geld scheelt.

En vertel dat de dossiers van jeugdzorg niet kloppen. Want uit ieder onderzoek (kinderombudsman ´Is de zorg gegrond?´, Ido Weijers: Tekortkomingen bij de uithuisplaatsing, enz.) blijkt dat jeugdzorg de dossiers zo aan weet te passen, dat een negatief beeld van de ouders geschetst wordt en dat zo rechters gemanipuleerd worden verzoeken tot uithuisplaatsing in te willigen. Zeer kwalijk!

Nu moet er aan waarheidsvinding gedaan worden en geldt tuchtrecht. Dus ouders: Dien klachten in tegen diegene, die verantwoordelijk is voor de UHP en blijf alles openbaren.

En, heel belangrijk: Schaam je niet! Jeugdzorg is een kinderverslinder en uithuisplaatsing kan helaas ieder gezin overkomen. Alleen door alles te openbaren, kan deze idiotie gekeerd worden.

Ik wens deze ouders veel sterkte, een lange adem en blijf in jezelf geloven. Jullie kind hoort bij jullie!

'Problematische schoolgang is helemaal geen reden tot UHP, temeer daar in Nederland zeker 8000 kinderen thuis zitten.' Dus moeten er andere redenen zijn dan alleen de schoolproblemen. Ik weet dat niet, ik hoef dat ook niet te weten, maar daarom heb ik ook geen oordeel over de rechtmatigheid. Ik sluit me wel aan dat het altijd een drama is, voor kinderen, ouders, buurt, familie etc.

Tsjor

Helder verwoord Kik

En ik ben het helemaal met je eens.

Er zijn zeker veel zorgen omtrent thuiszitters, kinderen die vaak na vele pogingen en zorgen thuis komen te zitten.

Iemand die zich erg inspant om problemen hierbij te voorkomen is (alweer) Katinka Slump.
Zij probeert wanneer het nog kan, dus wanneer het nog een onderwijskundig probleem is, de zaak in goede banen te leiden, en is tevens druk bezig om samen met de ouders van thuiszitters, ruchtbaarheid aan deze problemen te geven.