U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Is overbescherming een vorm van mishandeling?
Ik las in het boek: "Kindermishandeling: een complex probleem" een hoofdstuk over overbescherming. Je hoort het natuurlijk wel vaker er zijn zelfs termen voor: helicopter ouder, curling parent, enz.
Als ik dan denk hoe ik ben als ouder, dan denk ik niet dat ik dat ben. Mijn dochter van 12 gaat gewoon lekker zelfstandig naar school en naar vriendinnen (overdag, na een bepaalde tijd 's avonds wordt het anders). Ze gaat ook zelfstandig naar het centrum om een cadeautje te kopen voor een vriendin. Als ze een probleem heeft en geen telefoon, dan vraagt ze iemand om te bellen. Bij een ruzie probeert ze het uit te praten en soms heeft ze daar nog wat hulp bij nodig. Ze kookt één keer in de week, als ze bij mij is. Verder heeft ze sinds een half jaar kleedgeld en gaat daar tot nu toe goed mee om.
Nu heb ik ook een jongeman in mijn omgeving die wel erg beschermd wordt opgevoed, zijn moeder brengt hem altijd naar sport, hij heeft zijn zakgeld niet onder zijn eigen beheer en spreekt nooit wat af met vrienden. Hij is 14 en vindt de wereld eng, hij gaat naar school en gaat weer naar huis. Thuis zit hij voornamelijk op zijn kamer. Ik vind het altijd zo lastig, is moeder zo beschermend omdat ze weet dat haar kind zo bang is, of is het kind zo bang omdat de moeder zo beschermend is?
Een kind met een ASS-diagnose kan ook prima zijn mannetje staan. Die van mij is dol op spreekbeurten houden en toneelspelen. Ik vond dat aanvankelijk vreemd, maar mij werd uitgelegd dat mensen met ASS daar minder moeite mee hebben omdat het grotendeels eenrichtingsverkeer is en ze in die situaties meestal geen interactie hoeven aan te gaan. Dus dat past wel bij ze.
Maatwerk
Moederschap is maatwerk. Dat weet je toch. Een angstig kind naar buiten duwen, lekker zelfstandig op weg laten gaan: kans dat de angst groter wordt. Met jou zou hij bij wijze van spreken juist zomaar angstiger worden.
Bovendien kan deze jongen wel ASS hebben maar niet in het bezit van een diagnose zijn, dat weet je niet. Halve diagnoses worden niet uitgedeeld maar hij zou zomaar wat aspecten van ASS kunnen hebben. Of je moet een professie hebben waarbij je een diagnose mag stellen, dat zou kunnen.
Ik zou mij gewoon lekker op mijn eigen kind concentreren en als ik dat andere kind ergens mee kan helpen, geen probleem. Maar je helpt hem niet door aan de stoelpoten van zijn moeder te zagen. Dan ben jezelf het probleem, lijkt mij.
Mijn haren gaan hier ook recht van op staan. Tussen de regels door lees ik eerder dat dit verhaal eigenlijk om jou gaat en helemaal niet om hem (helpen). Misschien heb ik het verkeerd maar die indruk krijg ik niet weggeduwd.
Het gaat toch niet om een ex van huidige partner of iets in die richting, of wel?
Autimam,
Ik bedoel niet dat een kind met een diagnose zijn mannetje niet kan staan.
Ik ergerde mij aan de reacties waar steeds een diagnose bij gehaald werd alsof dat de situatie verklaarbaar maakte. Paddington had nergens aangegeven dat dit speelde.
Flanagan
Elk gedrag heeft een achtergrond een verklaring en elke mening daarover ook.
Aannemen dat iets er niet is, is net zoiets als aannemen dat iets er wel is.
Wat is er met deze moeder (en jongen) dat TS haar blik op vanuit boek op hen mag plakken en vervolgens een genadeloze mening over uitstort? Tegen zo iemand zou ik zeggen dat die maar eens goed in de spiegel moet kijken om te achterhalen waar die neersabelende behoefte van komt. Het doet namelijk denken aan naijver, kift, afgunst, rivaliteit.