U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Is Nederland een rechtstaat?
Tweet van Nora Yorukseven op 2 oktober
Nog 3 uur te gaan dan gaat d strijd om mijn kind beginnen! Zitting bij het
#Hof om #Khan terug t krijgen..waar hij hoort! #NIET bij de staat
De zoon van Nora Yorukseven, Khan, werd uit huis geplaatst omdat een waarnemend huisarts haar verdacht van parasietenwaan toen ze met haar zoontje, beiden met huiduitslag en jeuk, naar het spreekuur kwamen.
Blijkt na onderzoek van de woning een reactie op glaswol te zijn.
Nu, na 4 jaar, is haar zoon nog steeds niet thuis.
Ze wordt vertegenwoordigd door Richard Korver.
Deze (zoveelste) zaak is een testcase voor de rechtstaat die we in Nederland menen te zijn. Over een paar weken is de uitspraak.
Belerend
Werkelijk, kritische lezer, wat een belerend toontje in je verhaal. Er gaan bakken vol belastinggeld naar jeugdzorg, omdat iedereen wel snapt dat het soms nodig is om kinderen te helpen of zelfs op een andere plek op te laten groeien. Die enkele gevallen waarbij het mis is gegaan met kinderen krijgen breeduit de aandacht. De cijfers van 110.000 zijn gepubliceerd vlak voordat er een nieuw kabinet moest worden gevormd: allemaal met als doel nog meer geld en nog meer geld te genereren.
Maar daarnaast zijn er verhalen van mensen die het meegemaakt hebben. En die mensen geven ook een ander verhaal. Niet omdat zij twijfelen aan de noodzaak van hulp, maar wel aan de effectiviteit ervan. Daarin staan ze niet alleen. Lees maar eens wat rapporten over calamiteiten bij de inspectie. Lees het rapport van de commissie Samson. Of de wat oudere rapporten van de jeugdzorgbrigade.
De kritiek is niet dat er helemaal niets zou mogen gebeuren, de kritiek is dat wat er gebeurt niet goed is.
Voor reclamepraatjes over de positieve kanten moet je waarschijnlijk ergens anders zijn, er zijn talloze organisaties die geld binnenhalen over de ruggen van 'mishandelde' kinderen en daar ook reclame voor maken.
De kritiek is simpel samenb te vatten:
1. ouders geven vaak zelf al aan, dt er iets aan de hand is en willen daar hulp bij. Dat 'open staan voor hulp' zou al voldoende moeten zijn om verdere escalatie te voorkomen, maar dat is het niet.
2. een jarenlange zoektocht begint, waarbij zeer veel instanties zijn betrokken, er geen duidelijke probleemstelling komt en er ook geen goed advies over wat er nu moet gebeuren. Bijvoorbeeld bij een kind dat niet meer naar school gaat. Heb je enig idee met hoeveel instanties ouders dan te maken krijgen, zonder dat iemand ook maar iets zinnigs in te brengen heeft?
3. het in gebreke blijven van hulp leidt tot een onduidelijk proces, dat zich afspeelt in overlegsituaties waar je als ouder geen weet van hebt, en daaruit komen dan conclusies die niets meer te maken hebben met de oorspronkelijke vraagstelling, maar vooral te maken hebben met het doel: ingrijpen. Daarvoor is nodig dat de ouders negatief worden afgeschilderd (staan niet open voor hulp).
Waar ouders nu op inzetten met de overgang naar gemeentes is dat er op punt 2 iets verandert: er moeten zeer goede professionals komen, die de hulpvraag van ouders kunnen verstaan en die van daaruit mee gaan denken over een oplossing. Met in gedachte, dat oplossingen die burgers zelf bedacht hebben (via EKC's bijvoorbeeld) veel effectiever blijken te zijn dan de oplossingen van de professionals. Op dat laatste gegeven mag iemand van mij best promoveren: niet zozeer de vraag naar de effectiviteit van de EKC's, maar de vraag naar de gebreken van de professionele hulp: waarom lukt het niet om de hulpvraag van ouders te verstaan.
Een alternatief is: de verwachtingen ten aanzien van de hulpverlening danig bijstellen.
En dan is er inderdaad nog een klein percentage ouders dat geen hulpvraag stelt, terwijl er wel iets aan de hand is, waar het niet goed gaat met de kinderen, terwijl de ouders niet bereid zijn tot een gesprek (geen hulp aanvaarden). Pas als het echt erg slecht gaat heeft het zin om in te grijpen. In alle andere situaties richt je meer schade aan dan dat je goed doet.
Tsjor
Kritische lezer,
'Goed Emine, dat je ondanks jouw ervaringen de noodzaak van een jeugdbescherming wel inziet. Daar kunnen anderen een voorbeeld aan nemen.'
De ervaring van Emine geeft aan dat ze de noodzaak van een jeugdbescherming en de daarbij behorende begeleiding, een stuk minder positief heeft ervaring als jij doet overkomen door haar als voorbeeld te nemen. Als ze dit van te voren geweten had, had ze waarschijnlijk anders gehandeld.
jeugdzorg
Had ik best gewild. Iemand van jeugdzorg die samen met mij die puzzel aan had kunnen gaan wat het nu was waardoor mijn kinderen zo van de kook raakten en uit vielen op school. Iemand die samen met jou puzzelt en zoekt en na het uitdiepen van de zaak op zoek gaat naar de kortste weg naar oplossingen.
Maar helaas is de kennis bij jeugdzorg over autisme en aanverwanten hooguit rudimentair aanwezig, had ik zelf ook. En dat is niet genoeg. In plaats van die cursusjes 'kindermishandeling'zou je ze allemaal graag naar een training autisme sturen bij een gerenommeerd instituut en naar speeddates met ervaringsdeskundigen.
En dan de sociale kaart bijbrengen. Leren hoe ze zich een weg door het oerwoud van de bureaucratie kunnen banen en dan samen met ouders en kinderen, naast ouders en kinderen die heisa aangaan.
Had echt fijn geweest.
Nu knok je je ongangs. Je weet er zelf te weinig van en de kennis komt slechts per toeval en mondjes maat tot je.
Dus ik zie best een mooie toekomst voor jeugdzorg mits men deskundiger opgeleid wordt als spin in het web van de route naar echte hulpverlening.
Zal wel een illusie blijven.
Grmbl
Kritische lezer, ik vind het een beetje jammer dat hetgeen je uit mijn reactie haalt is 'dat het goed is dat ik ondanks mijn ervaring de noodzak van een jeugdbescherming inzie.' Dank voor het compliment maar ik vind het een regelrechte trap naar velen hier die eigenlijk allemaal zeggen niet aan het nut van iets als jeugdzorg te twijfelen, maar dat de huidige jeugdzorg niet voldoet. Iemand vergeleek jeugdzorg eens met een dierenarts die in werkelijkheid slager bleek. Een keer extra dierenarts kan geen kwaad baat het niet dan schaadt het niet), maar wel als de dierenarts een slager blijkt te zijn die dieren die geen hulp nodig hadden afslacht en -omdat hij slager is en geen dierenarts- ook de zieke dieren niet beter kan maken. Zo is het ook met jeugdzorg. Kinderen die er onterecht mee te maken krijgen lopen onnoemelijke schade op (ouders erbij) en kinderen die hulp nodig hebben, worden niet geholpen.
Niemand is voor kindermishandeling. Ik wilde met mijn reactie aangeven dat ik ooit mijn hoop en vertrouwen op de jeugdzorg gevestigd had. Ze vonden het erg dat ze me niet konden helpen. Later maakten ze me af. En dat is wat ik nog steeds zie gebeuren. Hoewel je -inderdaad- de zaak niet inhoudelijk kent en oordelen dus moeilijk is, zie ik in zowel de uitspraak in de zaak van de moeder van Hansje als in de eis van de officier van justitie in de zaak Sylvano/Annelies Bontekoe aspecten die ook over mij geschreven werden.
Ook mijn kinderen hadden pas-syndroom (ene ouder maakt kinderen bang voor andere ouder), ook ik heb rechterlijke uitspraken aan mijn laars gelapt en mijn kinderen aan jeugdzorg onttrokken, aldus de stukken.
Dit is de jeugdzorgomschrijving voor dat mijn kinderen bang waren voor herhaling van wat hun vader hen eerder had aangedaan, ik mijn kinderen niet aan hem mee durfde geven en ik dat ook niet deed ondanks rechterlijke uitspraak gebaseerd op het lapperdepoepiewerk van jeugdzorg (waarin ik later gelijk kreeg, het was ook neit verantwoord) en dat laatste (onttrekken aan jeugdzorg) is beter voor mij om niet geheel uit de doeken te doen, maar ik heb om een gegeven moment de gezinsvoogd buiten de deur gehouden omdat mijn gezin kapot ging aan de handelswijze van dat *******-wijf. Maar dan krijg je dus de omschrijving dat je je kinderen aan jeugdzorg onttrekt, wat weer grond kan zijn voor verdere maatregel, tot spoeduithuisplaatsing aan toe. Echt, niemand luistert meer naar je als je erin zit. Niemand. En jeugdzorg wordt aan alle kanten gesteund, geloofd en goedgepraat. En jij moet maar zien dat je gezin blijft draaien.
Ik denk dat ik net op tijd geweest ben, ondanks alle rapporten dat er veel misgaat, krijgt de sector meer en meer macht, die ook gerust wordt ingezet. Het is allemaal nog veel harder geworden dan het toen al was. Maar echte hulp, ho maar. En dat moet natuurlijk veranderen.
Celine
Celine, dank voor je reactie, begrip en interesse.
Mijn kinderen hebben een jeugd gehad zoals ze gehad hebben en het gaat naar omstandigheden goed. Ze vertrouwen geen hulpverlener meer en zijn heel bang dat hun verleden hen parten gaat spelen als ze zelf kinderen hebben, omdat dossiers pas als ze al lang volwassen zijn vernietigd worden.
Wel denk ik dat de band met mijn kinderen sterker is dan gemiddeld. Maar dat is niet gek natuurlijk, als je als kind zo gezien hebt hoe je mama werd aangepakt.
escalatie.
"1. ouders geven vaak zelf al aan, dt er iets aan de hand is en willen daar hulp bij. Dat 'open staan voor hulp' zou al voldoende moeten zijn om verdere escalatie te voorkomen, maar dat is het niet."
Is dat zo? Dat als de ouders meewerken er nooit een uithuisplaatsing zal komen?
Stel ik heb een ontsteking aan mijn been. Als ik naar de dokter stap sta ik open voor hulp. Ik erken dat er een probleem is en wil erger voorkomen (amputatie).
Dan kan de dokter toch nog steeds constateren dat de ontsteking zo vergevorderd is dat amputatie alsnog nodig is?
Ja Fred
Of ouders constateren, samen met de hulpverlening, dat het thuis niet meer gaat. Daar hoeven ze niet toe gedwongen te worden.
En dat is nog steeds geen 'kindermishandeling'.
nee Fred
Als de ouders meewerken, komt er in het huidige systeem juist wèl tot een uithuisplaatsing. Twee redenen:
- je komt voor hulp maar jeugdzorg heeft niet de deskundigheid in huis om die ook te geven;
- als ze je eenmaal in hun klauwen hebben, laten ze je niet zomaar gaan. Ze moeten hun quota halen. Zie het verhaal van Emine: pas toen zij alles op de rails had en voor elkaar had dat de kinderen niet meer mishandeld werden door de ex, kwam jeugdzorg in actie om de kinderen alsnog even geestelijk te mishandelen.
En dan dat gezin waarvan de kinderen permanent aan de mishandelende vader toegewezen werden door jeugdzorg, omdat de moeder de kinderen niet aan zou kunnen? En ik weet dat niet van de moeder, maar van het kind, dat dit aan mijn kind verteld heeft.
Of valt dat weer onder "Tja, waar gehakt wordt, vallen spaanders, jammer dan"? Als jeugdzorg zich er niet mee bemoeid had, werden die kinderen nu niet mishandeld. Nu, op dit moment.
Voordat je gaat roepen dat er toch gevallen zullen zijn waarin geen enkele hulp helpt (wat ik me best kan voorstellen), zul je toch moeten constateren dat er in het overgrote deel van de gevallen geen hulp wordt geboden en de situatie alleen verergerd wordt voor het kind. Eerst maar eens echte hulp bieden en dan pas gaan kijken of er zulke gevallen bestaan, zou ik zeggen. Daar is nu nog geen sprake van en dat zie ik ook niet snel gebeuren.
Klok en klepel Fred?
Fred, krijg een beetje het idee van de klok en de klepel.
Een uithuisplaatsing is lang niet altijd gedwongen. Natuurlijk is het het allerlaatste wat ouders willen (ik heb tenminste geen kind gekregen om het met 15 jaar ergens te laten plaatsen), maar soms zijn ouders en kind het er zelf al over eens dat het thuis (op dat moment) niet meer gaat. Een wenselijke situatie zou zijn dat je je dan tot een jeugdzorg kon richten, die je kon helpen om een plaats voor het kind te vinden. Probleem is alleen dat als op een gegeven moment het probleem waardoor het thuis niet meer ging is weggevallen en kind en ouders weer wel vinden onder 1 dak te kunnen wonen, de jeugdzorg dan niet meer loslaat. En dan overstapt naar gedwongen hulpverlening, oftewel de uithuisplaatsing gedwongen in stand houdt, terwijl vaak vooraf was beloofd dat het tijdelijk zou zijn. En dat zou dus niet moeten kunnen, je vrijwillig aanmelden en in eht gedwongene belanden.
Maar ook op ander vlak wordt zo vaak vrijwillig hulp gevraagd die in uithuisplaatsing eindigt. En dat zit dan vaak niet in de band tussen ouders en kinderen, maar in de band tussen gezin en jeugdzorg. Als de jeugdzorgwerker het niet voor elkaar krijgt, betaalt het gezin de prijs: ze worden uiteen gerukt, met maar heel kleine kansen om terugdraaien.
Vertaald naar jouw voorbeeld van de ontsteking en de amputatie zou je dan dus krijgen dat je bij de arts komt met een ontstoken teen, wat op verschillende manieren kan worden opgelost. Je vertrouwt op de arts en denkt zelf dat verwijdering van de nagel een oplossing is. Daar ga je voor. Maar de arts wil het zekere voor het onzekere. Preventie, weet u. Je verlaat het ziekenhuis met twee geamputeerde benen, zodat je nooit in je leven meer een ontstoken teen zult hebben. Of een andere variant, de arts weet niets van tenen, alleen van beenamputaties. Die hij ook nu doet, want hij moest zich eens missnijden in je teen.....En tegen wie je je verhaal ook doet om het tegen te houden, iedereen zegt dat de arts dat niet zomaar doet, dat er vast een reden voor was, blablabla. De artst wordt gesteund door het ziekenhuis, jij moet maar zien hoe je het geld voor je advocaat ophoest, je werk volhoudt en noem het maar op. Dat is wat jeugdzorgslachtoffers meemaken Fred. Dat er soms echt amputaties nodig zijn, is geen reden om standaard amputaties te doen. Dat er soms echt mishandeld wordt, is geen reden om kinderen massaal uit huis te plaatsen. Dat de beslissingen ingrijpend zijn, is alle reden om zorgvuldig te zijn.
Dat gebeurt niet. En dan krijg je dus net als bij sylvano dat een kind spijbelt, uit huis geplaatst wordt, het kind naar huis loopt omdat het thuis wil zijn, de moeder het onderdak verschaft (wat moet je dan????? als moeder?????), de moeder wordt opgepakt en het kind weer terug naar het internaat gaat. Het kind vervolgens onderduikt en de moeder celstraf tegen zich geeist krijgt. Dat kun je toch op geen enkele manier zo praten dat dit in het belang van het kind is? In het belang van het kind was geweest: om te tafel, jongen voor jou ontwikkeling is nodig dat jij naar school gaat, hoe kunnen we nou zorgen dat je dat ook gaat doen?
En by the way, ik denk dat Sylvano nu echt wel begrijpt dat hij naar school moet gaan. Dus waarom nog jagen en niet de veiligheid bieden waarbinnen hij weer kan opduiken en dan een oplossing zoeken?
massaal
Worden kinderen dan echt zo massaal uit huis geplaatst?
Als ik zie hoe je in Nederland hemel en aarde moet bewegen om hulp te krijgen die verder gaat dan het advies om het nog even aan te kijken.. Dan denk ik dat ze heus niet scheutig zijn met een dure maatregel als een OTS.
Bij een ziekenhuisopname ben je ook uit huis. Dan proberen ze je met man en macht zo snel mogelijk naar huis te krijgen zodat je niet langer een duur bed bezet. Zou dat voor Jeugdzorg anders zijn?
Verder ben ik het met je eens dat er meer mogelijkheden moeten zijn om een beslissing aan te vechten en te her-evalueren.
geregelde financiering Fred
Organisaties willen ook blijven bestaan. Daarom maakt men vooraf productieafspraken. Die dan wel behaald moeten worden.
Daardoor krijg je ook weer een tegenbeweging van het nodeloos laten vollopen van voorzieningen vanwege de productieafspraken. Haal je die niet dan moet er onvoorzien personeel weg of kan je begroting gaten gaan vertonen.
Zo heb ik op mijn werk gezien dat men via een omweg de OK beter ging uitnutten, er werd gewoon een vraag 'binnengehaald' of gecreeerd. Zelf kon ik weg, de dag na een operatie, maar moest toch de verplichte 5 dagen blijven.
Zou dat voor Jeugdzorg anders zijn?
Hulpverleners zouden zelf in staat moeten zijn om zich te onttrekken aan dit soort perverse prikkels in het belang van hun patienten en clienten.
Daarnaast is veel werk van BJZ een luchtbel. Omgangs OTS of een OTS waarbij anderen het werk bedenken en uitvoeren en BJZ ernaast staat in het gunstigste geval. In minder gunstige gevallen verergeren ze de situatie door hun ondeskundigheid.
De gespecialiseerde jeugd GGZ is door haar aanbod heen in een moeilijke situatie en dan verwijst men naar de gezinsvoogd. Alsof die het nog zou weten als de echte deskundigen het niet meer weten? Dan volgt helaas UHP en verdere escalatie van situaties die met wat geduld en intervisie binnen de jeugd ggz beter af zouden zijn.
Zonodig vraag je een consult bij het CCE. Voorkomen moet worden dat kinderen met een psychische hulpvraag in residentiele voorzieningen terecht komen waar ze zich niet kunnen weren en geen behandeling, juiste begeleiding en scholing krijgen.
En natuurlijk doe je er alles aan om de kwaliteit van die voorzieningen, de veiligheid en de opvoedmethoden op orde te krijgen.
flexibiliteit
Lang geleden was het voor instellingen mogelijk om flexibel te zijn. Er werd gewoon een bed bij geschoven voor een noodgeval. Iemand werd direct ingestuurd zonder dralen, duidelijk was dat de plaatselijke voorziening ingeschakeld werd door de wijkhulpverlening. Extra personeel werd gebeld en zette tijdelijk een tandje bij.
Op een kraamafdeling werden bedden bij gezet tot op de gang omdat er zwangeren ingevlogen werden die bij slechte weersomstandigheden alvast van de eilanden gehaald werden.
Nu is het maar net waar er plaats is en moet er soms eindeloos rondgebeld worden. Maar die flexibiliteit kun je niet leveren vanwege de strakke productie- en personeelsplanning. En als jij de enige bent wordt je overlopen.
Zie de scholen. Overal in de grote steden wordt geloot en is een overschot. Vroeger fluctueerden die aantallen veel minder en werd er meer flexibel bijgebogen.
Het is niet anders en je kunt niet terug maar in plaats van een bezuiniging draagt het bij aan hogere kosten door de extra bureaucratie die dat oplevert en de extra vraag om gaten in het budget te voorkomen.
Ook zorgt het in de jeugdzorg voor weinig efficiente hulp. Omdat de hulp die nodig is wachtlijsten heeft wordt de minder geschikte of zelfs ronduit voor de client slechte hulpvoorziening gekozen gewoon omdat daar wel een plekje is.
Dat daar schade optreedt waardoor het hulptraject nog langer duurt is een kostbare bijkomende maar onvermijdelijke zaak.
Zelf ben ik dan ook van het standpunt dat je voor de best mogelijke hulp blijft gaan en de wachtlijsten trotseert maar afblijft van niet geschikte hulp. Hoe dan ook.
Verborgen ots
Het is niet zo dat wat je niet ziet niet bestaat Fred. 'Gewone mensen' met een ots praten daar vaak niet over. Omdat het voelt als een schande en als het bekend wordt kinderen neit meer met het jouwe mogen spelen.
Ik heb even wat cijfers ter vergelijk opgezocht.
In Nederland waren in 2013 570 verkeersdoden. De kans om slachtoffer te worden is op een bevolking van 17 miljoen 1 op 29825
In Nederland zijn 2200 honderdjarigen. Op een bevolking van 17 miljoen is de kans dat je 100 wordt 1 op 7727
In Nederland zijn 50000 ots-en en 30000 gedwongen uithuisplaatsingen. Op een bevolking van 17 miljoen hebben we 4 miljoen minderjarigen. De kans dat je kind met ots te maken krijgt is 1 op 80, met uho 1 op 133.
De 'vrijwillige hulp' (waaronder ook gedwongen vrijwillig, ouder ziet u het niet meer zitten om met ons verder te gaan omdat u de hulp niet effectief vindt, dan zullen wij melding doen en komt u in het gedwongen kader) heb ik niet meegerekend, maar dan is het nog veel meer. Ik vind het behoorlijke cijfers.
Noem het weinig, ik vind het veel. Hoe het nu is weet ik niet, maar in de tijd dat ik mijn kinderen kreeg, werd je vrucht vanaf 36 jaar getest op down omdat men 1 op 150 vanaf 36 jaar een hoog risico vond.
Ach emine
Ongeveer 1 op 7 kinderen wordt thuis mishandeld, misbruikt of verwaarloosd. Daartegen afgezet worden er helemaal niet zoveel kinderen uit huis gezet.
Je doet nu net alsof kinderen random uit huis worden gezet. Alsof iedere ouder een even groot risico loopt. Alsof er geen selectie plaatsvindt.
1 op de 7?
Jee, dan zal ik wel stekeblind zijn. 1 op de 7, dat betekent dat ik dus ontzettend veel mishandelde, misbruikte of verwaarloosde kinderen moet kennen. En van al die kinderen mis ik dus totaal alle signalen.
Kennen jullie die kinderen dan wel?
in elke schoolklas zitten dus drie à vier kinderen die mishandeld of misbruikt worden. Niet die van Mark of mij natuurlijk, dus dan moet het wel de rest zijn. En dan vooral die van laagopgeleide of allochtone ouders.
Een soort moderne heksenjacht.
Het valt me op dat noch Mark, noch Fred op de gegeven argumenten ingaan. Ze roepen alleen steeds hun eigen ongefundeerde mening en "waar rook is, is vuur", "de experts van jeugdzorg (ha!) zullen het heus wel weten". . Een beetje Onno-achtig.
Hahaha
...tuurlijk Mark, 1 op 7, evacueer Nederland zou ik zeggen.
Dat cijfer klopt natuurlijk van geen kant, zelfs de instanties zelf spreken over beduidend lagere aantallen.
En ja, er vindt een selectie plaats. En ja, deels komt de 'hulp' op de plaats terecht waar hulp nodig is. Maar of de hulp dan ook nog werkelijk hulp is of vooral een juk dat de problemen nog groter maakt, is een ander verhaal. En dan heb je ook nog een deel 'hulp', die op plaatsen terecht komt waar de hulp helemaal niet nodig is. En waar dus problemen ontstaan door de 'hulp'. En dat is waar het hier om gaat.
Hoeveel mensen ken jij Mark die echt niet voor hun kinderen kunnen zorgen en alleen met grove dwang hulp accepteren en/of het zelfs met grove dwang niet kunnen zodat de kinderen uit huis gehaald moeten worden. En die dan als de kinderen weg zijn nog niet bereid zijn hulp te accepteren? Ik ken er niet een. En toch ken ik meerdere OTS/UHP-kinderen. Dat zegt voor mij dat er meer 'geholpen' wordt dan nodig.
Ik ken trouwens inderdaad mishandelde kinderen. Die van mezelf. Vreemd maar niet ongebruikelijk bestond de hulp uit het bestrijden van de ouder die een veilig heenkomen voor ze zocht en vond.
Machtsmisbruik
Herkenning kan een feestje zijn, maar evenzogoed droevig stemmen. Vandaag de dag maken velen zich zorgen over extremisme binnen de Islam. We lijken (maar al te graag) te vergeten, dat ook onze christelijke cultuur vanouds radicale uitwassen kent.
In reactionaire geloofskringen is het kind vrijwel altijd het spreekwoordelijke kind van de rekening: het ondervindt slechts de nadelen van het godsdienstige fanatisme van zijn ouders. Misschien wel, doordat het woord ‘kind’ niet voorkomt in de tien geboden. Wie zal het zeggen?
Bij alle gebrek aan onderling respect, zijn de extremisten uit/onder de verschillende geloofsgroepen het op één punt meestal wel eens: op het punt van soevereiniteit in eigen kring; het gezin in het bijzonder. Als er al in hun ogen naast de kerkelijke macht een staatkundige macht mag bestaan, dient deze zich naar hun mening strikt afzijdig te houden van gezinszaken. Zoiets als ontheffing uit de ouderlijke macht zien zij per definitie als vloeken in de kerk.
Nu heb ik geen flauw idee van jouw positie inzake religie, AnneJ, maar ik ben er inmiddels wel heel nieuwsgierig naar. Jouw woorden over het Bureau Jeugdzorg hebben namelijk onmiskenbaar eenzelfde strekking. Neem me kwalijk, dat ik het zo onomwonden vraag; maar is jouw argumentatie misschien ook ontsproten uit een godsdienstige levenshouding? Of speelt religie geen rol in jouw standpunt inzake overheidsbemoeienis met gezinszaken?
En nu ik mij toch op het persoonlijke vlak heb gewaagd; mag ik je aansluitend dan ook nog vragen, of er eventueel een politieke overtuiging aan ten grondslag ligt? Een wantrouwige/vijandige houding jegens de Nederlandse overheid treft men immers eveneens aan in extreemrechtse en extreemlinkse politieke kringen? Of kent jouw handelen slechts een sociale basis; die van rancune en assertiviteit?
Zoals gezegd: ik zou het graag weten, met het oog op de transparantie van de discussie. Net als jij (en vele anderen met ons) hou ik niet van perverse mechanismen. Dat neemt niet weg, dat het jou uiteraard vrij staat deze vragen al dan niet te beantwoorden.
Filosofisch beschouwd, bedien jij je van een inductieve argumentatie. Dat wil zeggen, dat je van het bijzondere naar het algemene redeneert. Met het aandragen van zoveel mogelijk voorbeelden/gevallen waarin het Bureau Jeugdzorg zou hebben gefaald (in de eerste plaats jouw eigen geval ), probeer je te bewijzen/aannemelijk te maken dat het in zijn algemeenheid faalt. Ik geef toe: op zichzelf is dit een volstrekt legitieme denk- en werkwijze.
Ik heb er ook alle begrip en waardering voor, als iemand naar aanleiding van negatieve ervaringen met een overheidsdienst het functioneren ervan ter discussie stelt, teneinde een positieve bijdrage te leveren aan onze samenleving. Voor mij staat het als een paal boven water, dat klokkenluiders met het aan de kaak stellen van misstanden het algemeen belang dienen. Wat en waar zou onze democratie zijn zonder kritische en heldhaftige burgers?
De medewerkers van de bureau´s Jeugdzorg bewandelen overigens de weg van de deductie. Zij redeneren van het algemene naar het bijzondere. Ervan uitgaande dat zoiets als kindermishandeling bestaat, proberen zij, indien zij daar aanleiding toe zien, per geval te bepalen of er sprake van is. Zij gaan daarbij voornamelijk af, op de signalen die de kinderen afstaan. Desnoods schakelen zij de kinderbescherming in. Net zoals een consultatiebureau, school, arts, verpleegkundige en ieder ander medemens dat kan doen. Ook deze denk- en werkwijze is volstrekt legitiem, lijkt mij.
Waar het mis kan gaan, is in de praktische uitvoering. En dat geldt voor beide (theoretisch juiste) benaderingen.
De signalen die kinderen afstaan, kunnen (inderdaad) ten onrechte worden aangezien voor tekenen van kindermishandeling. Stoornissen als autisme kunnen (inderdaad) eveneens een verklaring vormen. Ja; “The devil is in the details”! Bij het vellen van een oordeel dient een ieder zich dus grondig te informeren en bovendien te beseffen, dat een onjuiste interpretatie van feiten geheid leidt tot verkeerde, misleidende voorstellingen van zaken. Zo is het maar net.
Voor een goede beoordeling van het functioneren van het Bureau Jeugdzorg volstaat het niet om slechts voorbeelden van (vermeend) fout handelen aan te dragen. Het is tenslotte denkbaar, dat het bureau slechts bij uitzondering belabberd functioneert en in de regel goed werk aflevert. Nee; het zou een kwantitatieve evaluatie vergen, uitgevoerd door een betrouwbare, wettige, neutrale partij. Anders doet zich al snel een eenzijdige, scheve beeldvorming voor.
Waar jij wat mij betreft in de fout gaat, AnneJ, is dat je vergaande gevolgtrekkingen verbindt aan je persoonlijke ervaringen en die vervolgens presenteert als onontkoombaar, terwijl die dat niet per se zijn. Nota bene je eigen verhaal, dat overduidelijk voor meerdere uitleg vatbaar is, maakt dat duidelijk! Naar mijn interpretatie impliceert het, dat Vrouwe Justitia jou nu juist heeft beschermd tegen misbruik van overheidsmacht.
Nu ga je zelfs zo ver te suggereren, dat Nederland geen rechtsstaat is. Dit komt niet alleen neer op eigenrichting, maar zet er ook toe aan. Hoe wrang! Want van alle vormen van machtsmisbruik, zo leert de geschiedenis, is voor eigen rechter spelen nog wel één van de ergste.
Rode krullenbol
Wat heet mishandeling
http://humaniseringvandejeugdzorg.nl/2014/08/
Omdat alles 'kindermishandeling' is en er knippend en plakkend, appels en peren, een getal uitkomt lijkt het alsof er veel 'mishandeld' wordt.
"In de 15 jaar dat ik werkzaam was in het onderwijs, ben ik geen ouders tegengekomen, die hun kinderen mishandelen. Er waren natuurlijk problemen in de gezinnen van de leerlingen, zoals in elk gezin, zoals in elk leven. Sommige kinderen voelden zich alleen, sommige ouders hadden geen begrip, er was ruzie of een pestende broer, ouders hadden geen tijd omdat ze veel werkten, sommige ouders lazen hun kinderen nooit voor. Dat soort dingen hoort bij het leven en is geen mishandeling. Maar tegenwoordig heet dit allemaal mishandeling of verwaarlozing. En daar vliegt men uit de bocht."
Zo is dat hier ook. Ik ken echt geen kinderen die mishandeld worden. Zelfs niet het kind dat ik ken dat inmiddels een gezinsvoogd heeft. Niet mishandeld. Wel hulp nodig maar ja, kom daar maar eens om bij gezinsvoogd. Geen idee.
Rode Krullenbol
Ik ben een aanhanger van de rechtstaat en zelfs van hulpverlening. Mijn religie heeft er misschien wel iets mee te maken. Een redenering die ook bij ongelovigen in een protestant Nederland kan voorkomen.
Door het afschaffen van de Roomse tussenlaag aan priesters en pauzen is protestanten geleerd dat er een een op een relatie bestaat direct toegankelijk tot God. Zit niemand tussen. Uiteindelijk zelfs de staat niet. Dat heet emancipatie.
In dat opzicht kan het christendom een kritiek inhouden op de rechtstaat. Niet alleen als souvereiniteit in eigen kring. De opvattingen van de diverse christenen zijn velen. Er zijn ook christenen die geloven dat je de overheid ten allen tijde moet volgen want gegeven door God. Dus religie gaat je niet helpen.
Het is de individualisering die er voor zorgt dat je zelf na gaat denken. En ik ben misschien wel de fanatiekste criticaster omdat ik geloof in de rechtstaat en in de hulpverlening. Dan verwacht je er ook wat van.
Valt soms nogal tegen.:-)
Ik mag dan uiteindelijk gewonnen hebben, die jaren van angst en stress en overbeladen agenda naast werk en zorg heeft veel schade aangericht bij ons allemaal, dat komt nooit meer goed, dat valt niet in te halen.
Bovendien geloof ik dat we bij toeval een goede rechter troffen die het geheel doorzag. Dat is een toevalstreffer. Ik ben niet beter dan een ander die het niet gewonnen heeft. Dat besef dus.
Extremisme
Toen je begon over extremisme Rode Krullebol, dacht ik: die heeft het bij de horens. Een geloof is oke, maar extremisme niet. En zo is het met jeugdzorg ook, jeugdzorg is oke, maar niet in extremistische vorm zoals nu in mijn ogen aan de gang is.
Maar je verhaal ging een andere kant uit. En ja, AnneJ is door de rechter beschermd. Daar mag ze blij om zijn, want velen halen het niet. Vaak vaart de rechter op jeugdzorg, jeugdzorg hoeft niets aan te tonen, alleen maar te zeggen. En zelfs als ouders dan kunnen aantonen dat het niet zo is, gaat het gewoon door. Met een neiuw verhaal. Er zijn te veel verhalen om te stellen dat jeugdzorg functioneert zoals het zo moeten en te veel rapporten.
En ja, als je in de jeugdzorg zit zoals Anne, ik en nog een aantal anderen erin zitten of hebben gezeten, je kinderen kwijtraakt of dreigt kwijt te raken, zonder eerlijk proces en op basis van onjuistheden die maar neit hersteld worden, dan vraag je je inderdaad af of Nederland een rechtsstaat is.
Mark
Hoe kom jij bij 1 op 7?
Heb je een bron?
En wat versta jij eigenlijk onder kindermishandeling die ots en uhp rechtvaardigen?
Ken jij echt (veel) kinderen die mishandeld worden? Hoe dan? En geldt daarvoor een ots of uhp?
bovendien
Ouders, vaak moeders maar ook vaders, die zelf met deze beweging te maken hebben gehad gaan andere ouders en kinderen helpen. Ook vanuit de hoop dat jou ervaring niet voor niets is geweest, zodat je er toch nog iets aan hebt om te voorkomen dat een ander in dezelfde ellende trapt zonder het te weten.
Dus dan zie je nog eens een hoop zaken voorbij schuiven waarbij je je afvraagt waar het eigenlijk om draait. Want hulp is het niet.
Zeker niet in de gezinnen met kinderen met autisme. Daarvoor mankeert gewoon de deskundigheid en het gebrek aan inzicht in de sociale en medische kaart op dat gebied. Of men heeft last van de publieke discussie dat kinderen meer moeten voetballen en ouders maar eens grenzen moeten stellen. Zo eenvoudig is het echter niet.
Met jou ervaring kun je dan soms een ander iets beter de weg wijzen en helpen de rug recht te houden in het belang van een kind dat het broodnodig heeft om gehoord te worden, geholpen en niet gestraft en uithuisgeplaatst.
Ach rode krullenbol
...
meer heb ik je eigenlijk niet te zeggen...
Emine, schijnbaar vrijwillig maar ondertussen...
Dat was idd bij ons het geval. Als wij niet deden wat werd voorgesteld, dan was daar altijd die dreiging van OTS.
Weet je dat wij overal waar onze dochter zat de ENIGE ouders waren! Al die andere kinderen hadden een voogd, die ze vaak maar enkele dagen per jaar zagen, en die vooral gezellig thee kwam drinken met de leiding van de tehuizen. En die voelden zich vooral in de steek gelaten, die kinderen. Wij hebben veel met de andere kinderen gepraat. WAnt wij gingen wel op bezoek, minimaal 2x per maand, en vaak elke week. Als enige ouders daar. En wat ook opviel is dat instellingen eigenlijk helemaal niet weten wat ze met ouders aanmoeten. Want die zijn niet tot nauwelijks in beeld...
Wij kwamen inderdaad ook om hulp, en door melding door leerplicht. Beide zaken kwamen samen.
Nooit hulp gehad, natuurlijk, alleen maar iets van 10 plaatsingen, een bizar iq onderzoek, en dus geen hulp.
De enige therapie die ze ooit heeft gehad was een EMDR-traning die IK geregeld heb. Oh ja, en dat was ook alweer een vreemde zaak volgens jeugdzorg, want hoezo moest IK dat regelen, de stiefmoeder, en niet de vader of moeder... Dat wij dat met zn drieën in overleg deden drong niet door...
En voor degenen die nog steeds denken dat het in werkelijkheid anders is en dat wij verblind zijn door haat of zo: nogmaals: mijn stiefdochter kent nog redelijk wat vroegere meiden, allemaal via het internet weer opgesnord. En NIEMAND van hen heeft een fijn goed leven. Ik zei het al eerder: geen opleiding, vaak zwerven, of heel jong een kind en uitzichtloos in de bijstand. En oh ja, als er kinderen zijn, dan zijn die vaak ook weer afgenomen, want Jeugdzorg blijft zich als een bloedzuiger vastklampen aan eerdere slachtoffers.
Ik ken verhalen van ouders die om hulp kwamen, en van wie de kinderen met wie het GOED ging uit huis werden gehaald. Ik ken inderdaad verhalen van kinderen die bij de mishandelende ouder werden geplaatst. Een meisje van wie de baby tijdens het borstvoeden door jeugdzorg uit haar armen werd gerukt, en OTS en UHP. Terwijl ze nota bene in het ziekenhuis uitstekend werd begeleid in het jong moeder zijn. Maar ja, ze was al bekend bij jeugdzorg, zat in hetzelfde tehuis als mijn stiefdochter. Hartverscheurend is dat geweest...
Ik schreef het al, met mijn stiefdochter gaat het best goed: maar, ze heeft wel een paniekstoornis, en iets wat lijkt op een posttraumatische stressstoornis... Fijne erfenis van de jeugdzorg. Oh, en een hechtingsstoornis, moeite met relaties.... om die te houden.
En dat ze in de zorg werkt, en daar hogerop in wil komen, komt ook omdat ze vergelding wil, omdat zij niet wil dat kinderen behandeld worden zoals zij ooit behandeld werd. Omdat ze hoopt dat ze ooit een begeleider van toen tegenkomt, en die een poepie kan laten ruiken.
Het laat zoveel sporen na....