U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Is er nog een andere vorm van Munchhausen by proxy?
Ik wil het draadje dat al loopt niet vervuilen. Vandaar een nieuw. Ik vroeg mij iets af nav de hele munchhausen-discussie die nu speelt.
De bekende variant is dat een moeder haar kind ziek maakt/houdt/faked, en dan zelf de aandacht krijgt. Maar is er ook een andere variant. Bv die waarin een moeder haar kind ten onrechte neerzet als slecht/onhandelbaar/gestoord/dom/altijd in de problemen komend en de moeder zichzelf vervolgens neerzet als iemand die zeer met het kind afziet, maar er o-zo-ontzettend voor het kind is. Terwijl er feitelijk niets met het kind aan de hand is en de moeder voornamelijk bezich is met (de aandacht voor) zichzelf.
Is dit ook een vorm van munchhausen?
Ik ben zelf opgegroeid met een moeder die de grootste drama's maakte van alles wat mij gebeurde en dingen enorm-enorm opblies. Dingen de wereld injoeg die niet zo waren of sterk overdreven. Waarbij ik ook in mijn volwassen leven er wel eens op ben aangesproken dat mijn moeder het niet gemakkelijk had met mij. Dat ik haar maar een beetje moest sparen. En mensen meenden het nog ook. Zo ingepakt waren ze.
Gelukkig woon ik nu aan de andere kant van het land dan zij. Ik heb een oppervlakkig contact, vertel haar geen persoonlijke dingen en zo nog wat trucjes om geen last van haar te hebben. Maar met heel de discussie komen er zo wat herkenbare dingetjes naar boven, dat ik denk: zou ik een moeder hebben met een soort munchhausen? Of is dat toch echt iets anders?
achteraf
"Als kinderen mishandeld en/of misbruikt zijn, hebben ze (onbewust) de boodschap gekregen dat hun wensen en ideeën niet belangrijk zijn. [...] Dan is een huisarts of leraar die (in welke vorm dan ook) ingrijpt toch heel belangrijk."
Je kunt er wel een logische analyse van maken - achteraf - maar dat betekent niet dat kinderen het zelf herkennen als mishandeling. Laat staat dat huisartsen of leerkrachten het kunnen herkennen.
Gisteren op radio 1 ontstond er een discussie tussen Felix Meurders en Roué Verveer over mishandeling.
Beluister http://www.denieuwsbv.nl/Singleview.12722.0.html?&tx_ttnews[tt_news]=139102&cHash=dd2fdc394121aead74aebac2d01a31d7
Hoe oud zouden zijn kinderen zijn? Wie zal zich geroepen voelen om in te grijpen in zijn gezin? Wat vinden zijn kinderen er eigenlijk van? Waarom vindt Felix het kindermishandeling en hij niet?
De analyse van mishandeling - zeker ook in de nieuwe definitie van MbP - impliceert een moedwillige kinderzielvernielzucht ten eigen bate. Ik ben van die moedwil niet zo overtuigd. Sowieso niet zo van ingewikkelde constructies rond aandachttrekkerij.
De analyse van wat dat met kinderen doet gaat ok mank. Er wordt wel gesproken van eindeloze en onterechte loyaliteit. Van Stockholmsyndroom achtige verschijnselen. Van ontkenning omwille van..
Ik vrees dat het allemaal zo eenduidig niet is.
Volwassenen zoeken nog steeds naar woorden en verklaringen voor wat er toen aan de hand was. Met terugwerkende kracht doet het misschien wel meer pijn dan ze toen als kind aan een dokter of leerkracht konden laten zien.
Surinaamse opvoeding
Die opvoeding is al lang geleden overgenomen van de Hollanders. Net zoals men boerenzakdoeken gebruikt, jenever strooit, of superschoon in het huishouden is. Overgenomen Hollandse waarden. Het ingehamerde 'nee is nee' is dan ook een gedeelde oerherinnering.
Loopt alleen nog achter. Onder veranderde omstandigheden ga je anders opvoeden.
Dat dreigen zit ook in de taal: 'ik ga je slaan'.
Maar ik vraag me af of het ook in Suriname niet een kwestie van sociale klasse is. Ik heb hier Surinaamse collega's die zich zo echt niet meer gedragen. Die hebben misschien wel een jengelende Wesley in de supermarkt.
Yeti
Inderdaad Yeti, je hebt je een jeugd lang ongelukkig gevoeld, maar je weet pas later dat het onrecht was wat je werd aangedaan. Het mechanisme heeft voor mij precies zo gewerkt als dat jij omschrijft. Ik heb toen ik later met een man trouwde die mij als ****** behandelde, niet (meteen) herkend dat het zo was. Echter toen deze man zich tegen mijn kinderen richtte, heb ik het wel herkend. En ingegrepen. Wie mij uit de andere draadjes kent, weet hoe dat is uitgepakt. Gek genoeg kreeg ik ook hier de blame: hoezo, geen omgang omdat uw man naar uw zeggen uw kinderen mishandelt? U hebt toch zelf kinderen met hem genomen?.......Tja......
emine
Moeilijk lijkt me dat. Waarschijnlijk heb je die man juist uitgekozen omdat je onbewust het gevoel had dat je precies zo iemand 'verdiende'. Wel fijn dat jij het uiteindelijk inzag en niet dezelfde opvoedmethodes bij je eigen kinderen gebruikt. Dat neem ik tenminste aan 
Ja....
...neem dat maar gerust aan...:D
Dezelfde ervaring
Ik herken mijn eigen moeder zo erg in de omschrijving van de jouwe, Emine. Al van kleins af zijn wij de rotste kinderen ooit. Volgens haar heb ik niet alleen last gehad van tics maar ook van stotteren. Later werd er HSP vastgesteld en bij mijn broer autisme. Dat dachten we, want toen mijn vader bij de kinderpsychiater langsging die dit vastgesteld had kreeg hij te horen dat mijn broer te weinig symptomen vertoonde om de diagnose te verkrijgen. Mijn moeder heeft ons lichamelijk nooit mishandeld maar geestelijk was er altijd iets mis met ons. We leken op onze vader die onze moeder (naar haar zeggen) elke dag sloeg, we waren net zoals hem lui en manipulatief en logen veel. Vaak werden we verbaal uitgescholden als ze boos werd omdat er een lege plastieke fles op de grond viel of andere storende geluiden weerklonken. Mijn moeder heeft de beste relatie met haar twee zoons en de slechtste met de twee dochters, ik en mijn zus. Ze zei vaak dat mijn zus OCD had en dat ze dacht dat ze borderline had. Omdat mama blijven zoeken is naar "oplossingen" voor haar is mijn zus in een instelling terecht gekomen. Maar daar vertelde de psychologen dat er met mijn zus niets aan de hand was, buiten dat het een moeilijke puber was, en dat het probleem bij mama lag. Mijn moeder was woedend toen ze dit hoorde. Mijn zus geraakte aan de drugs en volgens mama moest zij dan antidepressieva nemen en naar een psycholoog gaan. Dat deed m'n zus maar als je drugs combineert met antidepressiva gaat je brein helemaal naar de maan.
Mijn zus functioneerde niet meer en lag heel de dag in bed, begon supervreemde dingen te zeggen en na een tijd ook dingen te horen. Jarenlang dit en uiteindelijk werd ze opgenomen in de psychiatrie. Een week of twee later vertelde m'n moeder, tijdens een bezoek aan de dokter voor een of ander voorschrift, dat ikzelf ook hallucinaties en angsten heb, dat ze niet kon geloven een tweede dochter te verliezen aan schizofrenie maar het was nu eenmaal een familiekwaal langs mijn vaders kant. (Niemand langs vaders kant heeft psychologische problemen.) De dokter schreef meteen een antipsychoticum voor en het was pas dan en daar dat ik besefte dat mijn moeder ziek was. We zijn rustig naar huis gegaan maar na een dag of twee ben ik van mama gevlucht omdat ze bleef zeggen dat ik die pillen moest nemen. Ik heb me laten onderzoeken door verschillende dokters die allemaal niets konden vinden bij mij, ik ben (op aanvraag van mijn tante) naar een familietherapeute gegaan. Deze vrouw kent mijn familie een beetje omdat mijn tante al jaren bij haar komt. Nog voor ik mijn verhaal begon vertelde ze me dat ze al jaren vermoed dat mijn moeder problemen heeft en ik uit haar buurt moet blijven. Dat ze het spijtg vindt van mijn zus maar vreest dat zij niet meer te redden is. Ik mocht van haar en de andere dokters de pillen in geen geval nemen. Ik heb al een week geen contact meer gehad met mijn moeder.
De dokters vrezen echter dat, nu ik en mijn zus "uit huis" zijn, mijn broers nu met vanalles gediagnosticeerd gaan worden.
Ook ik vraag me af of mijn moeder een vorm heeft van MBP of dergelijke. Fysiek is er nooit iets gebeurd maar geestelijk is het teveel om op te noemen.
jeetje
wat vreselijk moet dat zijn (geweest). Het lijkt me een groot wonder als je na zo'n jeugd nog een beetje kunt functioneren in het leven eigenlijk. Als ik bekijk hoe ik ben opgevoed (ook niet persé heel positief) en wat dat al heeft gedaan met mijn zelfbeeld... terwijl dat nog níks is vergeleken met wat hier beschreven is.
Maar maakt het uit of het MBP is, of dat het anders heet? Wil Emine niet gewoon weten of het een bekend verschijnsel is, andere verhalen horen?