Is er nog een andere vorm van Munchhausen by proxy?

Genante vertoning

Wel ja AnneJ! Plof maar weer neer, hoor; op de stoel van een ander. En trek je vooral niets aan van het protest. Als je iedereen monddood wil maken, dan moet je wel doorpakken immers. Bereik je eindelijk waar het jou om te doen is: jouw woord is wet. Einde discussie.

Genant?

Deze discussie in dit draadje beginnen lijkt me niet handig. Bovendien vind ik het nogal ongerijmd wat je allemaal beweert over mijzelf en consorten. Leugens, hmmmmm.... Laat ik ophouden.

Emine,

Bedoel je of het gedrag van je moeder is te verklaren met MBP of had je aan een andere uitleg gedacht?
Er zijn al termen genoemd zoals hypochondrie of pds-nos. of denk je aan dubbele persoonlijkheid omdat ze naar jou zo kwetsend was en door anderen zo gewaardeerd werd en mogelijk een andere houding liet zien, die van zelfverzekerdheid.

Als je eruit bent, kunnen we beter je draadje stoppen voordat het bevuild wordt met reacties zoals ontkenning van kindermishandeling terwijl jouw ervaring door de meesten, in het geheel niet wordt gezien als ontkenning van kindermishandeling.

Rode Krullenbol,(ot)

Waarom reageer je zo? Niemand heeft toch getwijfeld aan de de beleving van Emine in haar jeugd, zeker AnneJ niet gezien haar meedenkende reacties.

Maar misschien heb je gelijk en was de moeder een narcist, (jouw stokpaardje).

@Ad Hombre

Is niet waar hoor. Allemaal een opzetje van de Amerikaanse jeugdzorgmaffia. Ouders willen alleen het beste voor hun kinderen. Altijd. Ze hebben alleen soms een beetje hulp nodig.

Sorry,ik was in AnneJ mode. :-)

Tijdsbestek

Over wat voor tijdsbestek heb je het over?
Iemand met een psychische stoornis heeft dit, denk ik, altijd al in zich. Het zal altijd wel weer terug komen
Maar een mens die zo moeite heeft met de opvoeding van haar kind ( in de puberteit?), is misschien ook zwaar overspannen geweest of had een burn-out en reageerde ze haar oncontrolleerbare stress op jou af..

Misschien heeft de dokter hier ooit een notitie van gemaakt in je file, toen hij je antidepressiva voorschreef.

Goede ouders

Je gunt ieder kind goede ouders en een warm nest. Maar ik denk dat Miriam gelijk heeft, er zijn kuddes aanrommelende ouders, en ouders die echt niet ideaal zijn, omdat ze hun handen vol hebben aan henzelf, de crisis, hun relatie, de verhoudingen op hun werk, onuitgewerkte slechte ervaringen. Dat zie je allemaal niet als kind terwijl je er wel de gevolgen van ondervindt. En we zijn niet allemaal empatisch en geschikt en toch krijgen we kinderen. Echter dat geldt ook voor de pleeggezinnen waar kinderen in zo'n geval eventueel heen getransporteerd worden. Dat zijn niet per se beter reagerende ouders.
Ik zeg nog weleens tegen mijn kinderen dat ik het jammer vind dat ik ze geen gewoon gezin met een vader en een moeder bij elkaar heb kunnen geven. Dat had ik hen en ons graag gegund. Maar we maken er maar het beste van en we doen het er mee. Meer is het niet.
Ik had ook best wel wat commentaar op mijn ouders als adolescent. Maar in die tijd had ik veel contact met leeftijdgenoten die allemaal in de fase zaten dat er wat afstand ontstond richting ouders en wat kritische evaluatie. En soms waren er ronduit schokkende verhalen van medestudenten of collega's die in hun jeugd misbruikt waren door familieleden of priesters of die weinig invoelende ouders hadden met vreemde maneuvres. Allemaal aan de buitenkant goede gezinnen waar jeugdzorg nooit achter was gekomen. En ja, wat bezielt die mensen? Van mijn ex laat ik het los. Ik weet vaak niet wat er in hem omgaat maar het is niet anders. We doen het er maar mee al is het soms nog steeds heftig in de omgang. Hij woont niet bij ons en we kunnen altijd weer even afstand nemen.
Je kunt uiteindelijk alleen zelf je best doen om het anders te doen.
En ik prijs me inderdaad gelukkig dat ik zelf uit een goed en warm gezin kom en dat mijn kinderen mijn ouders nog lang hebben meegemaakt. Andere mensen kunnen toch iets compenseren aan warmte en liefde en begrip. En de warmte, liefde en begrip die je jezelf geeft.

cruella de vil

"Het is gewoon een diepe interesse: wat is het dat een ouder zo tegen/over een kind kan doen."

Ja. Ik denk ook dat dat de diepe motivatie achter kwalen als MbP is.
Je kunt je niet voorstellen dat ouders hun kinderen dat aandoen. Nog erger: men kan zich niet voorstellen dat moeders dat hun kinderen aandoen.

Zoals vrouwen iets in zich zouden hebben waardoor zij meer op kinderen gericht zijn dan mannen (een seksistische gedachte), zijn vrouwen die dat niet hebben (of die negatief gericht zijn) ziek. Terwijl mannen die hun kinderen negeren of stelselmatig iets aandoen geen ziekte hebben maar een naar karakter.

Ik denk dat dat nare karakter ook bij vrouwen de beste verklaring is.
Omstanders kunnen daarvan weg lopen. Haar in de steek laten (dat gebeurde de moeder van mijn man haar hele leven). Kinderen kunnen niet weg lopen. Ze zijn bij uitstek manipulatieobject.

"Ik kan nog niet begrijpen dat de arts toen niet heeft ingegrepen. De arts constateerde dat er weinig aan de hand was en ging naar het volgende geval. Dat werd een hele nare avond voor me."

Wat had hij moeten doen? Welk alternatief zie jij voor je?

In jouw tijd (en tot voor kort) hield dat bijvoorbeeld nog in dat kinderen expres heen en weer geslingerd werden van adres naar adres om te voorkomen dat dat kind een band ontwikkelde. Dat moest niet gebeuren, want die moederband mocht niet vervangen worden. Alsof het kind alle rechten verloren had. Niet zelden betekende dat dat kinderen na 'gered' te zijn van het slechte karakter van moeder, bij haar kwade kopieën belandde.

Die situatie is nog steeds niet echt verbeterd.

@Emine

Weet je ook wat er met die antidepressiva die jij voorgeschreven kreeg, maar van je moeder niet mocht slikken, is gebeurd? Heeft je moeder die misschien voor eigen gebruik achtergehouden?

Mogelijkerwijs had zij de moed niet om er voor zichzelf om te vragen?

Kun je (bijvoorbeeld via een oom of tante) overigens nog achterhalen of je moeder zelf ooit psychiatrisch is behandelend? Wie weet wat je ontdekt, als je de juiste vragen aan de juiste personen stelt.

Wel goed van die ene arts, dat hij jou toen niet zo maar heeft platgespoten, ook al vroeg jouw moeder daar om!

huh?

Rode krullenbol: "Wel goed van die ene arts, dat hij jou toen niet zo maar heeft platgespoten, ook al vroeg jouw moeder daar om"

Jee, dat zou wel absurd zijn, als artsen zouden gaan spuiten als moeders daarom vroegen.

toen en nu

#62 Emine, tegenwoordig belt de dokter om minder de politie.
Dat leidt tot onmiddellijke uhp.
Had je dat gewild?

Dat gebeurt tegenwoordig wel

Daar heeft een arts geen excuus als MbP voor nodig.
Volgens mij is het voeren en oprekken van die term alleen maar extra verwarrend.

@Emine

Vermoedelijk heeft de huisarts van je ouders hun vertrouwen in hem niet willen beschadigen en vertrouwde hij erop, dat jij van huis zou weglopen. Bijvoorbeeld door aan te kloppen bij een JAC. Daarmee zou een heel andere situatie zijn ontstaan: één waarbij veel meer mensen verantwoordelijk en betrokken zouden zijn, dan alleen hij.

Had je maar

Dat klinkt als "had je maar weg moeten rennen". Als een verkapte beschuldiging.

Ik vind het veel logischer om te denken dat ze heeft gerekend op de dokter als scheidsrechter (de dokter zal zien dat het aan mijn moeder ligt). Dokters (diagnose stellers) zijn zelden doordrongen van de gedachte dat ze die functie krijgen toebedeeld. Dat ze functioneren als lakmoesproef.

Het JAC bestaat niet meer trouwens.

Er is wel internet. Kinderen hebben vaker toegang tot informatie van buiten of geheim contact. In theorie dan. Ik weet niet of je dat ook durft als je als kind feitelijk in die situatie zit.

@Emine

M. Lavell vindt mijn vorige bijdrage beschuldigend klinken en verdraait mijn woorden tot "had je maar weg moeten rennen".

Ik heb slechts een mogelijke verklaring willen aandragen voor het gedrag van jullie huisarts toentertijd.

Ik hoop het niet

Ik hoop niet dat die dokter dat dacht.

Het nadeel van mogelijke verklaringen

is dat je de aandacht weghaalt van waar het eigenlijk naar toe moet gaan. Namelijk het gevoel van Emine.

Ook voelt het als "goedpraten" en had degene die het overkwam (emine in dit geval) maar anders moeten handelen.

Je weet niet wat er in het hoofd van de arts omging. Klaar. Speculeren op alle mogelijke oorzaken waarom hij handelde zoals hij gedaan heeft heeft geen enkele nut. Want je weet het niet. De enige manier om het te weten te komen is door het hem te vragen. En dan nog. Dan heb je een antwoord, maar dat antwoord lost helemaal niets op.

Het gevoel blijt.

@Emine

Voor alle duidelijkheid: ik ben het helemaal met je eens, dat jouw huisarts toen nalatig is geweest in zijn zorg voor jou.

waarschijnlijk

Kwam die huisarts uit dezelfde school als AnneJ, en was hij er van overtuigd daar ouders het altijd goed bedoelen.

Illusie

De verklaringen voor het gedrag van de arts in kwestie gaan van de gedachte uit dat hij doelbewust overduidelijke kenmerken van mishandeling heeft genegeerd.

Dat lijkt me onzin.

Hij heeft het gewoon gemist.

Je zou de vraag kunnen stellen of de nieuwe interpretatie van MbP deze dokter had kunnen voorzien van handvatten om het wel te zien. Maar dat denk ik niet.

probleem

'Ik weet niet of je dat ook durft als je als kind feitelijk in die situatie zit.'

Daar zit het probleem, denk ik. Als kinderen mishandeld en/of misbruikt zijn, hebben ze (onbewust) de boodschap gekregen dat hun wensen en ideeën niet belangrijk zijn. Hun grenzen worden stelselmatig overschreden en wat ze willen is niet relevant. Die kinderen zullen zich wel ongelukkig voelen, maar ze zullen niet snel het gevoel hebben dat ze recht hebben op hulp. Of zelfs maar op een luisterend oor. Vaak krijgen kinderen ook nog aangepraat dat ze zelf schuldig zijn, omdat ze zo stom zijn (of überhaupt geboren zijn: 'weet je wel hoe zwaar mama het had bij jouw bevalling'), dus dat maakt het zelf actief inschakelen van hulp moeilijk.
Dan is een huisarts of leraar die (in welke vorm dan ook) ingrijpt toch heel belangrijk.