Is er nog een andere vorm van Munchhausen by proxy?

FF zo

Ook al is het uit onmacht of uit de manier hoe de moeder van Emine mogelijk door haar ouders is behandeld of welke zakelijke belangen een ander persoon dreef, wat het ook mag zijn, het is gebeurd. Je kan wel vergeven maar niet vergeten. Hoe langer je erover nadenkt hoe meer de geschiedenis herleefd wordt.
Het maakt niet uit welke personen nog meer een rol speelden in het gebeuren, dat verandert de geschiedenis niet.

Jezelf vergeven

Iedereen heeft wel een fase waarin je zit te wachten op de excuses van een ander voor hetgene wat jou is overkomen. Daaraan terug denken, bezorg je geen positieve gevoelens terwijl die ander er niet aan terug denkt en niet gekweld wordt, anders had diegene allang excuses aangeboden.
Als je beseft dat je je eigen tijd verdoet met het terug denken en het wachten op een excuus, vergeef dan jezelf dat je daar naar verlangt en zodoende je tijd verdoet en gelijkertijd blijft hangen in de herinneringen.

Hang niet in de groef door het maar te willen begrijpen zodat je het kan plaatsen. Die keuze om geen behoefte te hebben aan het willen begrijpen , maak jezelf.
Het zal moeiljker zijn als dat iemand betreft die je nog vaak ziet. Maar ook die weet niet welk stil verdriet je binnen laat komen door daar aan terug te denken.

Met de kennis van nu

Zonder iets af te doen aan de beleving of armoedige relatie:
Onbeholpen ouderschap is heel gewoon. Elke generatie ouders heeft er een kudde van.
Als je met de kennis van nu terug kijkt, zie je er nog veel meer.

Ik weet niet of de moeder van Emine gezien moet worden als een onmachtige ouder.
Je kunt er in ieder geval donder op zeggen dat zij in haar tijd niet geleerd had dat kinderen sowieso van moeders/vaders kwalen, ongenoegens en boosheid denken dat het hun schuld is.

Als moeder dat wel geweten had, dan had ze zich misschien ingehouden.

"Jammer dat er niemand in haar omgeving was (volwassene) die haar daarmee heeft kunnen helpen. Ben ook wel benieuwd naar de rol van je vader in dit geheel."
Ook dat zijn vragen die bij deze tijd horen. Ouders van toen kunnen het niet met die termen goed maken. De omstanders kunnen onbeholpenheid niet met terugwerkende kracht corrigeren.

De moeder van mijn ega was een secreet van een mens die werkelijk geen moment voorbij liet gaan om mijn ega de schuld van haar droevige bestaan te geven.
Maar in haar tijd en haar omgeving een keurige ouder die van harte werd aangemoedigd te blijven doen wat ze deed. Ze hield het vol totdat dementie al haar remmen had opgevreten. Toen werd ze ongeremd lief.

Munchhausen by web

Shocking verhaal:

http://www.bbc.com/news/world-us-canada-32226616?post_id=1230813038_10206361906506440

Ad Hombre

En je punt is...?

Zie Jeugdzorgdraadje #183

Er is alleen indirect bewijs en er komt nog een hoger beroep. Dus, het is of een van de zeldzame gevallen van echt opzettelijk schade berokkenen aan een kind danwel een kind dat een zeldzame vorm heeft van een te hoog zoutgehalte dat tot de dood leidt.
Er komt nog een hoger beroep.
Ouders worden vaak in hoger beroep vrijgesproken bij gebrek aan bewijs.

@AnneJ

Hoe lang geleden is het eigenlijk, dat jij jouw rechtszaken hebt gewonnen?

Vijf of zes jaar geleden. Zit er een termijn aan?
Mijn 'zaak' heeft helaas nooit op 'rechtspraak' gestaan, nog een paar jaar heb ik af en toe het nummer van de laatste uitspraak ingetoetst of andere steekwoorden ingegeven.

http://www.rechtspraak.nl/Uitspraken/Selectiecriteria/

Het beschermen van de ouders ten koste van het kind

http://www.alice-miller.com/books_en.php?page=11a

Mogelijk heb je iets aan het werk van Alice Miller. Met voorbeelden van beroemde personen als Dostojevski, Hitler, Kafka, maar ook het werk van Freud waar ze mee gebroken heeft, beschrijft ze hoe kinderen slachtoffer worden van ouders die hen beschadigen, maar de ouders die door de politieke, culturele en religieuze omgeving beschermd worden.

"We have to break free of our (internalized) parents' grip on us, that of the biblical injunction, "Honor (obey, worship,) thy father and thy mother." Until then we, in a sense, feel and behave and think like the little children we once were; we cannot grow up. Worse, because as children we weren't accepted and loved for who we were, parents repeatedly punished us in attempts to force us into the imaginary mold they had prepared for us, i.e., what a child should be."

"Dr. Miller was moved to write this book after she heard about a mother who deliberately used medical preparations to provoke illness in her children, which ultimately resulted in death. This condition is known by the psychiatric community as Factitious Disorder by Proxy (FDP), and is more widely known as Munchausen Syndrome by Proxy (MBP). Most commonly, MBP is a pattern in which caretakers—usually mothers—deliberately induce physical problems in their preschool children, present their ailing offspring for medical attention, and then deny knowing anything about the cause of the child's malady. This is, of course, a most egregious example of an all-too-common betrayal."

Het gedeelte uit dit boek gaat met name over de herinneringen van je lichaam aan fysieke mishandeling geinspireerd door het concept van MBP. Maar mijn beste herinnering is aan haar boeken 'Het drama van het begaafde kind' en 'Gij zult niet merken'.
Met name emotionele en psychische mishandeling worden besproken als vanzelfsprekend ingebakken in de omgang met kinderen.

Alice Miller maakt je gevoelig voor de, soms verschrikkelijke, ervaringen van kinderen, vanuit het perspectief van kinderen. En het ontziet de ouders niet.

Nogmaals antwoord op de vraag van Emine

MBP is een etiket. Je vraagt dus of je op roddelen over je kind ook dit etiket kunt plakken. Ik kan je alleen maar aanraden om contact op te nemen met dr. Worm. Die is dolblij met elk nieuw geval. Ze zal zeker bereid zijn de definitie te verruimen. Iets dergelijks geldt voor de stichting van Nina Blom. Ook die zullen je met open armen ontvangen. Even Googelen.

Evanlyn

Ik zie met een half oog dat jullie lekker zitten te kwebbelen over MBP en ik zie een relevante zaak. Punt zat.

Perspectief Emine

Ik denk dat Tegeltje wel gelijk heeft. Je kunt vanuit het perspectief van Patries Worm en Nina Blom naar de situatie met je moeder kijken. Dat kan je helpen om zaken scherper in beeld te krijgen. Want het is natuurlijk niet jou fout dat je moeder vanuit haar eigen motieven jou behandelde zoals ze deed. En waar je als kind geen verweer tegen had. Het geeft je een perspectief.
Maar of er ook sprake is van een strafbaar perspectief, opzet, dat kun je uiteindelijk niet bewijzen, maar die betekenis kun je er alleen zelf in leggen op grond van je gevonden argumenten.
Het kan ook een projectie zijn. Als je continu van je moeder het idee krijgt dat je strafbaar bent vanwege volkomen onschuldige kinderlijke ontplooiing en gedrag, kun je dat ook op je ouder richten.
Er komt een dag dat we inzien hoe onhandig het is om kinderen te straffen, hoe dan ook. Denk ik dan.

half oog

Voortaan maar eerst even het draadje lezen, Ad. Met een blik op de eerste post kom je al een heel eind.

Emine,

De reacties # 25 t/m 29, kan je daar iets mee?

De link van Anne Miller is wel een eye-opener voor een persoon dat als kind loyaal was naar de ouder en om de gevoelens te kunnen plaatsen, leert begrijpen waarom de ouders dat deden en zo afstand kan nemen en een eigen leven mag leven. Maar ze schrijft niet hoe het voor iemand is die afstand heeft genomen en een eigen leven leeft maar er wel slechte herinneringen aan heeft over gehouden.
Dus niet hoe verwerk je het, maar hoe kijk je erop terug.

Alice Miller beschrijft ook hoe we ons onverwerkte leed doorgeven aan de kinderen en van onze kinderen onze moeders maken, zij staan in dienst van het gemis uit onze kindertijd.
Je kunt eigenlijk geen afstand nemen van je ouder. Misschien wel fysiek, maar niet emotioneel.

AnneJ,

Dat lijkt mij weer heel persoonlijk. Als je partner en je kinderen de leegte door het psychisch afstand nemen van je ouders kunnen vullen met warmte en liefde, wordt het een stuk 'gemakkelijker'. Daarnaast zijn zij je toekomst.

Emine

De reactie van AnneJ was wel to the point. Niet over jeugdzorg of zo.
Dat het voor jou niet relevant is, betekent niet dat haar reactie niet nuttig is. Die reactie is namelijk nooit voor één persoon. Er zijn meelezers die er misschien wel iets aan hebben. Dan geldt alleen het criterium of de reactie bij het onderwerp past.

@Emine

Voor iemand als jij is internet je vriend. Voor ons is het moeilijk oordelen op basis van de summiere gegevens die je hier hebt gegeven. Zodra iemand zichzelf (hoe dan ook) ophemelt ten koste van een ander, zou ik in ieder geval rekening houden met narcisme.

Maar als jij ook medisch ingrijpen hebt ondergaan (door bijvoorbeeld zware psychofarmaca voorgeschreven te krijgen en te moeten slikken) zonder dat daar goede aanleiding voor was, dan kan er eventueel ook Munchhausen by proxy in het spel zijn geweest. Volgens mij sluit het één het ander niet uit.

Zonder medisch ingrijpen kan er ook geen sprake zijn (geweest) van Munchhausen by proxy.

Rode krullenbol

Emine

Ze zijn een beetje 'touchy' hier...

"Ze"

AnneJ en haar strijdmakkers leggen een dogmatische in plaats van een realistische kijk aan de dag als het gaat om kindermishandeling. Teneinde hun handen in onschuld te wassen, leggen zij schuld en verantwoordelijkheid steevast neer bij de kinderen.

In woord erkennen dat kindermishandeling bestaat, maar (in daad) elke individuele rechtszaak afschilderen als fout? Doodeenvoudig ontkennen dat er zoiets bestaat als kindermishandeling? Slachtoffers die hun verhaal vertellen, wegzetten als leugenaar? Ik vind het opportunisme van de ergste soort.

Bovendien is hun grondhouding er eentje van peilloze arrogantie. Zij doen alsof zij het beter weten, dan welke betrokkene dan ook: slachtoffer, jeugdhulpverlener, arts, rechter, beleidsmaker, of wie ook. Op wiens stoel gaan die betweters nu eigenlijk niet zitten?

Rode krullenbol

Ontkenning RK

Ontkennen dat jeugdzorg vaak door systeemgegevenheden de plank misslaat, een staat in de staat is en leed van diverse soorten toevoegt aan het leven van een kind, als het om kinderbescherming gaat, is net zo blind.