U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Ik weet niet zo goed wat ik hiermee aanmoet!
Het miss een heel bizar iets dit maar ik word sinds meer dan een half jaar weggepest op het schoolplein door moeders!
En het erge is dat mijn kind hieronder moet leiden.
Ik ben nog nooit gepest of zoiets en het is echt niet dat ik het verzin!
Mijn kind komt elke week wel weer met een opmerking die ze tegen hem hebben gezegd die een kind van zijn leeftijd echt niet verzint!
Als ik vraag van wie hij het heeft raakt hij in paniek gaat huilen zegt dat hij misselijk en moe is.
Of komt met de opmerking ik heb dat van me hersenen:-s
De manier waarop ze smorgens al naar me kijken of wanneer ik hem kom ophalen is echt niet leuk meer en ze zullen het niet recht in me gezicht zeggen ik hoor het steeds weer via mijn kind terug.
Ik weet niet zo goed wat ik hiermee aanmoet.
Het doet pijn die opmerkingen en ik zou graag willen weten wie het is dan kan ik die persoon erop aan spreken wat haar of zijn probleem is?
Iemand herkenning?
Optie 3
Optie 3 (en dat zou ik doen) denken stik er maar allemaal in en roddel maar een eind weg! Hoofd omhoog en neus in de wind en een mantra zingen van: 'Ik heb lekker tóch vrienden genoeg en mijn kind ook!' en gewoon erbij gaan staan en doen of je gek bent en niks merkt :)
groeten albana
Interpretatie (lang...)
Ik heb meegelezen en begrijp dat je je erg rot voelt onder de situatie. Maar kan het toch niet meespelen dat je bepaalde gebeurtenissen zo interpreteert dat ze erop wijzen dat er over je geroddeld wordt?
Je schrijft dat je je weer goed voelt, weer zonder medicijnen bent. Kan het zijn dat je je nu weer op bent gaan maken en beter bent gaan verzorgen? En dat de dingen die je zoontje zegt, vanuit hemzelf komen? Dat hij weer moet wennen aan mama met make-up? Dat hij je zonder mooier (meer zijn mama of zo) vindt? En dat hij vandaar uit niet weet waar hij het van heeft? Dat hij aan jouw reactie merkt dat hij het niet mag vinden en van daaruit in paniek raakt, gaat huilen en aangeeft moe en misselijk te zijn?
Dit zijn zomaar vragen, of dingen die zouden kunnen. Zo zijn er nog veel meer dingen waar de gebeurtenissen op kunnen wijzen. Roddelen is maar een van de vele. En het lastige is dat je een rot gevoel krijgt wanneer je gelooft dat het roddelen de juiste interpretatie is.
Wat schiet je er mee op wanneer je gelooft dat deze vrouwen zo met jou bezig zijn en over jou roddelen?
"Mijn man is een keer naar een moeder toegelopen en heeft gezegd dat ze erg stoer is dat ze andere kindjes wel kerstkaarten geeft en zijn kind niks krijgt."
Als het niet vanuit school is, is iedereen toch vrij om kaarten te geven aan wie hij wil? Wellicht is de betreffende moeder er helemaal niet mee bezig geweest?Misschien is jouw kind niet de enige die geen kaart kreeg? Of misschien is het toevallig dat hij er geen kreeg? Als je bewijs wil vinden voor het feit dat ze tegen je zijn, over je roddelen etc, dan ZUL je dat ook vinden. Dat is het lastige...
Bedenk dat het ook zomaar allemaal anders kan zijn. De blik waarmee je (niet jij maar in het algemeen) de wereld beziet wordt gekleurd door verwachtingen en eerdere ervaringen. Het maakt een wereld van verschil of je het schoolplein beziet als vijandig of niet. De saus van interpretatie maakt het verschil. Ik zou me niet zozeer boven ze stellen. Maar het neutraal houden. Laat jouw eigenwaarde en gevoel niet afhangen van wat anderen al dan niet van je vinden. En misschien is er wel een vrouw bij die het prettig vindt anderen de grond in te stampen en rotopmerkingen te maken... Of twee. Tja.... Bedenk dan dat deze vrouwen het heel moeilijk moeten hebben dat ze het nodig menen te hebben om anderen te kleineren. Dat is hun probleem, maak het niet het jouwe. Er zullen altijd mensen zijn die je mogen of niet mogen. En die het uiten of niet uiten.
Door in je achterhoofd te houden dat het zomaar kan dat je vanuit je verwachting 'ze zijn tegen me' steeds bevestiging ziet dat ze allemaal tegen je zijn, kun je ook voor een andere interpretatie kiezen. Het is nooit zo zwart-wit. Wat je aandacht geeft, groeit...
Dit principe heet de 'zichzelf bevestigende voorspelling'. Een kopie van wikipedia legt het helder uit: Binnen de klinische psychologie is het verschijnsel selffulfilling prophecy een bekend verschijnsel. Zo hebben volgens de cognitieve gedragstherapie mensen die lijden aan een klinische depressie of angststoornissen de neiging om negatieve voorspellingen te doen over zichzelf, de toekomst en de wereld om hen heen, die ze door een focus op negatieve gebeurtenissen in het algemeen vaak daadwerkelijk zien uitkomen. Een voorbeeld is de gedachte "De wereld is slecht, en het zal slecht aflopen met de mensheid". Iemand met een depressie zal daarna alleen maar bewijzen zien dat deze voorspelling inderdaad klopt. Binnen de cognitieve gedragstherapie wordt deze voorspelling vervolgens uitgedaagd en getest op zijn houdbaarheid, in de verwachting dat er een rationeler alternatief voor geformuleerd kan worden die minder depressief of angstig maakt.
Een heel verhaal maar wellicht de moeite dit eens te onderzoeken voor jezelf. Ik weet niet (en hoef ook niet te weten) wat voor medicijnen je slikte maar wellicht heb je een casemanager of zo waarmee je dit bespreekbaar kunt maken. Of iemand anders die jou en je patronen goed kent.
Veel sterkte in ieder geval.
Over interpretatie
Een voorbeeldje hoe je dingen (verkeerd) kunt interpreteren, als aanvulling op wat Serra schrijft.
Mijn man werkte toen in een winkel en iemand van het hoofdkantoor kwam. (ik was er ook net op dat moment) een schap was behoorlijk leeg, dus de man van het hoofdkantoor zei 'het is wel leeg hé'.
Mijn man (slechte ervaringen met de mensen van het hoofdkantoor) dacht meteen 'oh ik heb het niet voldoende aangevuld" (maar magazijn was leeg en alles in bestelling) en ik dacht " ja goed, hé, we hebben reuze veel verkocht de afgelopen dagen!. Ik zag het helemaal niet als negatief en zo klonk die man namelijk ook helemaal niet.
Zo zie je maar hoe interpretatie kan gaan.
Vervelend
Wat vervelend dat je je zo slecht op je gemak voelt op school!
Ik wil ook graag met je meedenken, maar ik merk dat ik het nog steeds onduidelijk vind. Wat gebeurt er nu precies? Je schrijft "ze moeten mij steeds hebben." en "ze pesten mij weg". Wie zijn 'ze' precies? En wat zeggen ze, of wat doen ze dan? Kun je het wat concreter maken? Ik denk dat het helpt om even heel objectief te kijken wat er nu aan de hand is. Wie zegt of doet wat en op welk moment?
Hierover praten?
Hai Anoniempje,
ik reageer ietsje laat op dit forum.
Hoop dat je problemen inmiddels opgelost zijn, zowel voor jou en je man als voor jullie zoontje.
Ik weet dat dit soort gepest vaker voorkomt. Heb dat bij een kennis van mij ook zien gebeuren.
Het rare is dat je soms geen idee hebt wat de aanleiding is. Maar als het er eenmaal is, is zo'n verrotte sfeer enorm lastig te veranderen. Wanneer dit je overkomt, lijkt het alsof jij de enige bent. Maar da's dus absoluut níet zo!
Ik ben redacteur en wil nu, met mijn kennisje als inspiratie, een verhaal gaan schrijven voor een vrouwenweekblad over dit onderwerp. Ook om moeders te tonen dat ze niet alleen staan met dit verhaal.
Vandaar mijn vraag of jij misschien bereid zou zijn om anoniem jouw verhaal aan mij te vertellen. Dat hoeft natuurlijk absoluut niet en misschien is het gebeurde nu voorbij, maar mocht je wél interesse hebben, laat het me dan alsjeblieft weten.
Groetjes en sterkte, L
hallo Leslie
Ik heb zelf gedurende een aantal jaar een heftige manier van schoolpleinterreur meegemaakt met sociale uitsluiting door de ouders van de dadertjes en pesterijen die ook thuis plaats vonden, zodat mijn kinderen niet meer buiten konden spelen zonder gevolgen (oorzaak: autisme van mijn kinderen, dus "eigen schuld want ze doen raar") en ik wil dit graag anoniem met je delen, omdat ik inmiddels weet dat mijn verhaal helaas niet uniek is. Hoe kan ik je bereiken?