Ik heb er de balen van!

Inderdaad, verlichting zoeken

Dus iedereen laten meehelpen in het huishouden. Dat wordt dan een stuk lichter voor jou! En wat die grote mond betreft van de kinderen: dit hoort bij het puberen, maar waak er wel voor dat ze niet over grenzen heen gaan (jou uitmaken voor t*wijf, etc.). Jij bent per slot van rekening diegene die keihard werkt, voor het eten zorgt, kleding koopt en de huur of hypotheek betaalt en dan moet je zo behandeld worden? Jij bent niet hun sloof. Als ze als volwassenen behandeld willen worden dan kunnen ze ook volwassen klusjes op zich nemen. In een rustig moment kan je een gesprekje aangaan met de kinderen en met ze bespreken dat het voor jou ook niet leuk is dat jij, zo toegesproken wordt. Dat vinden zij toch ook niet leuk als dat met hun zou gebeuren? En in de meeste gevallen hebben die pubers daar best wel begrip voor en dan kan je goede afspraken maken wie wat doet in huis.
Ook is het belangrijk dat je je kan terugtrekken en wat voor jezelf kan doen. Het kan in huis zijn aan een bepaalde hobby werken, een weekend met een vriendin weg of een of twee dagen in de week sporten of een cursus doen?

Joyeux

wat klink jij zuur zeg, echt niet normaal.
Heb met je te doen, het kan niet anders zijn dan dat je een hoop frustraties met je meedraagt, want anders zou er helemaal geen reden zijn om er zo fel in te springen.
Normaal gesproken wind je je nl. niet zo op over dingen die je niet raken.

Als je deze draad en wat ik daarop te zeggen heb zo irritant vindt richt je dan op een andere draad, of ga je overal zo fel tekeer?

Je hebt echt geen flauw benul. Lees nou eens de input van bijv. Sasvangent. Dáár gaat het over. Maar jij blijft maar raaskallen over dat strijken.. het was maar een voorbeeld. Over dramatisch doen gesproken?

Moniqued

dank voor je input, daar kan ik wat mee. Je hebt gelijk!

Madelon

Het is zeker herkenbaar wat je vertelt. en helaas is het niet mogelijk om, net als toen je 19 was, een paar vuilniszakken te pakken en weg te gaan. Hier ook een dochter van 14 die soms behoorlijk onbehoorlijk uit de hoek kan komen. Meestal raakt het me niet, want dan zie ik gewoon een puber voor me. Maar soms raakt het me wel en dat laat ik dan ook merken. Ook het gevoel dat je alles meot doen, altijd de aanjager moet zijn, dat herken ik zeker. Terwijl ik ook heel goed weet dat ik het zelf ben die het zo organiseert. Dat laatste leerde ik op een kamp van klasgenoten: de organiserende ploeg rende zich rot om alles voor elkaar te krijgen en was boos dat de rest niets deed. Aan het einde bleek dat de rest boos was dat ze er niet bij betrokken werden. Ik heb daar veel van geleerd (maar pas het lang niet altijd goed toe). Het betekent dat je soms je handen op je rug moet houden, terwijl ze wel jeuken.
Je kinderen en je man zijn oud genoeg om nieuwe afspraken te maken, bijvoorbeeld: een dag per week is een van hen verantwoordelijk voor het eten. Denk zelf even na over hoe je het met de boodschappen wil doen. Het kan zijn dat ze een lijstje geven en dat jij het haalt als je alle boodschappen halt; het kan zijn dat je een bepaald geldbedrag afspreekt en dat ze daarvoor zelf de boodschappen moeten doen. De jongste zal nog hulp hierbij nodig hebben. De oudste in het begin ook. Bij koken hoort dan: uitzoeken wat je wil eten en het op tijd klaar maken. Koken is maar één voorbeeld waarop je de betrokkenheid kunt organiseren. Je kunt ook schoonmaaklijstjes maken: wie is verantwoordelijk voor de badkamer etc. Je maakt nu een fase van verandering door: d ekinderen denken nog dat je de moeder bent die alles voor hen doet, maar in feite komen ze in een fase waarin zij medeverantwoordelijkheid moeten gaan dragen voor het huishouden. Ik hoop dat je dit met je man eerst kunt bespreken, zodat hij ook begrijpt welke fundamentele verandering er in het huis moet komen. en dat hij je steunt daarin, niet eens zozeer vanwege jezelf als wel vanwege de opvoeding van de kinderen.

Het andere punt is dat je zelf heel goed weet dat je extra kwetsbaar bent op het punt van snauwen en afzeiken. Dat is een kwetsbare plek in jouw leven. Misschien helpt cognitieve therapie je, dan leer je om andere paden te bewandelen, andere gedachtes te krijgen en ook anders te handelen. Zodat je zelf iets sterker wordt op dit kwetsbare punt. Dan kan zelfs Joyeux je niet raken, omdat je ziet dat ze vanuit een bepaald gevoel van jaloezie reageert dat voor haar gevoel misschien wel terecht is, maar dat jou verder niet raakt.

In elk geval kan ik je wel zeggen dat, als je duidelijk bent over het gedrag niet als normaal beschouwen, maar interpreteert als horend bij de puberteit, dat het gedrag wel overgaat. De twee oudsten zijn bij mij boven de 20 en dan is de sfeer gelukkig echt wel anders (alhoewel, dat zijn jongens, meisjes zijn toch heftiger op dit punt, moeten zich meer onderscheiden en 'concurrenten' verdringen denk ik).

Tsjor

Het referentie kader

Waar vergelijk je jezelf mee? en is dat echt nodig? ik denk dat dat ook een beetje is waar joyeux zo op hamert: wie heeft er nou iemand die de strijk voor hem doet? nou, ik zie ze best veel!!! En als ik me vergelijk met sommige "buurtjes" kan ik me heel misgenoegd en tekortgedaan voelen. Jaren geleden moest ik mijn baan opzeggen, omdat de combinatie kinderen, man met eigen zaak en huishouden voor ons niet te doen was. Bah wat voelde ik me een loser, want om me heen zag ik dat het WEL kon, waarom kunnen die vrouwen wel alles en ik niet? dacht ik dan. Nou, bijvoorbeeld, omdat oma komt oppassen in die twee dagen dat mama werkt, en dan ook meteen de strijk heeft gedaan en gekookt als mama na een lange dag werken moe thuis komt. Of de iets "minder bedeelde" straatgenoten die wel iedere week hun huis eens fatsoenlijk gepoetst krijgen, een man hebben die ook nog iets in het huishouden bijdraagt, en een hulpje dat de tuin doet (??? echt waar!).
Hier niets van dat al ;)
Maar goed, tot zover het "verkeerde" referentiekader dus, waardoor je het glas altijd half leeg gaat zien. Laatst nog zeurde iemand tegen me dat het economisch zo slecht ging, terwijl hij 3x per jaar op vakantie gaat! oooooh dat groene draakje zit alweer klaar op mijn schouder, ik ben nog nooit op wintersport geweest. Oh ja, nu hou ik op, want ik klink al zielig genoeg he ;)
Na een aantal jaren in een heel klein wereldje met kleine kinderen wordt mijn wereld weer wat groter, en zie, niet iedereen heeft een poetsende moeder en een tuinman. Ik trouwens wel (dat laatste) mijn man doet de tuin! haha, dat dan weer wel. Niet iedereen heeft uberhaupt een moeder... ik wel! al komt die ammenooitniet bij mij poetsen, we drinken wel gezellig koffie samen. Niet iedereen kan op vakantie, ook niet 1x per jaar, ik ontmoette een alleenstaande moedere die helemaal in de wolken was met een geleende caravan in Zeeland, alhoewel het een prut zomer was en ze met haar dochter door de regen liep; het was haar eerste vakantie sinds jaren, en het was een prachtige vakantie!
Maar om dat soort "details" draait het eigenlijk niet... wat heb je nodig om je leven weer op de rit te krijgen en zelf de koers te bepalen? want je wordt geleefd, en geloof me, dat herken ik heel erg! en dat heeft niks met vakanties te maken. Zorg dat je sterker in je schoenen komt te staan, zodat je er ook weer frisser tegenaan kunt met je meiden. Ennuh, dat lukt helaas echt niet van vandaag op morgen. Soms kan therapie helpen, of gewoon iets heel nieuws en anders: een andere sport, een andere opleiding of cursus, ontmoet nieuwe mensen dat helpt ook geweldig! want ze laten je weer anders tegen dingen aankijken.
En last but not least: hou vol!
groetjes, Tess

en ik zie hier ook zoveel leuke tips voorbij komen... soms hoef je zelf het draadje niet eens te starten ik moet hoognodig mijn kinderen wat meer gaan opvoeden naar zelfstandigheid! ik denk dat het mijn goede voornemen voor 2012 wordt!
Tess

Kinderen aan het werk zetten

Ik herinner mijn zoon aan zijn eigen woorden: wij zijn een team...... als hij de weekboodschappen moet doen of het huisvuil weg moet brengen. Gelukkig ziet hij er de humor van in en zucht dan dat hij zo'n spijt heeft van die opmerking.:-)

Social stories

Ik vertel mijn kinderen altijd dat ik nog geen aardappel kon koken toen ik de deur uitging en hoe onhandig dat was en hoe blij ik ben dat zij dat al wel kunnen. Ik geeft toe, het is natuurlijk ook vaak aanmoedigen en erbij blijven en je blijft altijd degene die eromheen regelt en opruimt maar het begint toch wel vruchten af te werpen. En gezellige momenten.
En gelukkig lukt het om me niet teveel te ergeren en er luchtige tekst bij te maken: de slavernij in Nederland is afgeschaft in 1863.
Echt zelfstandig wordt het natuurlijk pas als ze op zichzelf zijn maar onlangs lukte het zoon om na het boodschappen doen de maaltijd voor zichzelf en zijn zusje te maken waarna zusje de boel opruimde en in de afwasmachine deed. Zodat ik thuis gekomen na een ouderavond een warme maaltijd en een netjes huis had.
Maar ja, die vruchten pluk je altijd veeeeeeeel later dan je zou willen. Inderdaad verwachtingen bijstellen en luchtiger maken denk ik.

Afwassen

Ik heb nog steeds geen afwasmachine, en zeker in de puberteit ben ik daar blij mee. Het is gemakkelijk praten als je wat te doen hebt. Tussen de kopjes en de theelepels door kun je allerlei zware en minder zware onderwerpen bespreken. De stelregel hier is: wie kookt hoeft niet af te wassen. Dus na het koken heb je even vrij en kunnen man/kinderen onder elkaar praten. Oren dicht voor eventuele ruzies en boos zijn als het daarna een puinhoop is (wat gelukkig nu niet meer voorkomt).
Ik denk dat ik pas aan een afwasmachine begin als de kinderen de deur uit zijn. In je eentje lopen praten is zo vervelend.

Tsjor

Tsjor

Wij hebben wel een afwasmachine, mar we koken vaak samen..:)

Moeders die helpen.....

Op een onderdeel wil ik nog wel ff ingaan (Joyeux).

De opmerking van Madelon herken ik wel dat ze alles alleen moest/moet doen en weinig tot geen vangnetten had die het van haar konden overnemen.

Werd op gereageerd als zijnde verwende eis en dat het tegenwoordig amper voorkwam.

SORRY, ik heb om me heen wel anders gezien...

Hier talloze verwende moedertjes waarbij oma regelmatig bijspringt. Oma's die oppassen, oma's die hele huizen schoonmaken voor hun kids, de was en de strijk doen, boodschappen doen voor de hele week enz...

Het komt in mijn omgeving heel veel voor dat moeders een heel wat leuker en relaxter leven hebben omdat oma of schoonoma meerdere keren per week bijspringt...

Ik heb een buurvrouw waarvan de moeder in hun vakantie het hele huis van boven tot onder sopt, alle vuile wasgoed wegwerkt en zorgt dat bij thuiskomst alle boodschapppen zijn aangevuld.. En buuf vindt dat normaal en vanzelfsprekend dat mams dit voor haar doet..

Het scheelt wel degelijk of je er alleen voor staat of hulptroepen hebt en dat heeft niks maar dan ook niks te maken met dat je eisen stelt.... Of het verwende moederskindje speelt als je die wens kenbaar maakt...

Anna

En dan nog?

Tja, je kunt je vergelijken met mensen die hulp hebben. Maar helpt het jou om dat te doen?

Ik woon ver weg van familie, hoef nooit op hulp te rekenen, heb geen financiele ruimte voor een hulp in de huishouding, heb al 10 maanden geen nacht doorgeslapen, en heb een vriendin die niet werkte en 2 keer per week een huishoudster heeft, de boodschappen laat bezorgen, en haar 2 kinderen gaan elke ochtend naar opvang. Daar kan ik me zielig over gaan voelen, maar ik zie het liever anders, het is haar leven, maar het zou voor mij zo leeg aanvoelen. Mijn leven met 3 kinderen (2 thuis) is nu vrij druk, maar ik zou het niet anders willen. En als ik adempauze nodig heb, dan regel ik dat ik dat krijg. Ik ga niet (lang) over mijn grenzen heen.

Je vergelijken met anderen die meer, beter of gewoon anders hebben is enkel constructief als je een methode kunt bedenken om heen te werken waar je heen wilt. Jaloezie op zich werkt enorm destructief.

Anna en dc

Ik sluit me bij Anna aan; ik ken er ook zat.. Ik zit hier niet de hele dag huilie huilie mezelf te vergelijken, maar zonder hulptroepen is het soms gewoon veel.

Mijn draad ging vooral over het gesnauw en gegrauw, de toon die tegen mij wordt aangeslagen. En al die ander zaken komen daar (vanzelfsprekend) bij. De hele zooi op een hoop is me nu gewoon too much. Ik ben moe, vermoeid, ik heb al zoveel jaren gegeven, mag ik ook een keer wat?

dc, iedereen kan zich altijd vergelijken met mensen die het beter of slechter hebben, daar gaat het helemaal niet om.
Ik snap echt wel dat het gras bij de buren niet altijd zo groen is als het lijkt.

Van jaloezie is in mijn geval geen sprake, maar je op een na laatste zin daarvoor slaat de spijker op zijn kop: Je vergelijken met anderen die meer, beter of gewoon anders hebben is enkel constructief als je een methode kunt bedenken om heen te werken waar je heen wilt.

En dat is precies dat ik nu doe op dit punt in mijn leven. Mag ik a.u.b. mezelf vergelijken met andere levens, en op die manier ontdekken wat ik wel en niet wil, of anders zou willen?

En één ding is daarin belangrijk: ik wil vrede in mijn leven, en niet het gevoel heb dat ik in een loopgraaf lig en moet survivelen... figuurlijk dan, voor Joyeux

Moontje - madelon

Ik heb sinds een poosje een andere nick (Madelon) omdat er al meerdere Moontjes waren, sorrie

Dat gesnauw

Volgens mij is de enige manier waarop je anderen kunt veranderen, je eigen instelling veranderen. Zolang jij op een bepaalde manier reageert op het gesnauw, dan zal het doorgaan. Boos erom worden is volgens mij enkel een rode lap voor een stier houden.

Rustig aangeven dat je zo niet aangesproken wenst te worden, en bij een 2e keer naar de kamer sturen, zou dat op termijn kunnen werken? Het is zo ontzettend moeilijk om zelf kalm te blijven in dat soort situaties, maar volgens mij is het de enige methode die echt werkt.

Snauwen

Snauwen = einde discussie. Kom maar bij me terug als je in staat bent normaal te communiceren. Bij oudste wil dat nog wel eens uitdraaien op een ellenlange discussie (en sommige pubers kunnen zo goed kromkletsen, daar win je het niet van), maar ik hou voet bij stuk (en dat is moeilijk, als ik dit schrijf komt de hoofdpijn alweer opzetten, arggghhh!!!!).
Ik ben dan wel hun moeder, ik wens wel met respect behandeld te worden.
En ja, ik ben ook een mens, met fouten. Daarom zal ik hen mijn excuses aanbieden als ik zelf eens uit de bocht ben gevlogen. Maar ik verwacht dat ook van hen. Juist pubers vliegen wel eens uit de bocht, maar ik hoef dat echt niet te accepteren. Of, in Belle-termen: "Ik betaal hier de huur en koop het eten. Zolang jij je voeten onder MIJN tafel steekt en je in MIJN badkamer wast, gedraag je je volgens MIJN regels. En de belangrijkste regels zijn: altijd de waarheid spreken en géén grote bekken."
Ik moet eerlijk bekennen dat deze zeer strakke, kort-door-de-bocht-benadering is ontstaan na een huwelijk waarin grote bekken aan de orde van de dag waren. Op de dag dat ik mijn eigen huisje kreeg heb ik gezworen: in mijn huis zal ik van NIETS en NIEMAND een grote bek accepteren, ook niet van mijn kinderen.
Vergissen is menselijk, iedereen ploft wel eens, maar ik sluit het gesprek af, tot het weer mogelijk is om op een normale, respectvolle manier te communiceren. En daarbij mag je de ander best wel kritiek geven en wijzen op zijn/haar gedrag, ook als je een kind bent, maar altijd op een respectvolle manier.
Het is best lastig, zeker met een verbaal begaafde 16-jarige, maar ik merk dat het toch werkt, met vallen en opstaan, dat wel. En het werkt twee kanten op. Want ik merk dat mijn kinderen ook leren te zeggen: "Mam, ik vond het niet zo leuk wat je daarstraks zei, want..." En ik kan het dan uitleggen en als het moet (en dat gebeurt ook) mijn excuses aanbieden.
Want grote monden, snauwen, afzeiken... Het zijn allemaal vormen van intimidatie om je zin te krijgen en een ander naar je hand te zetten. En dat wil ik nooit meer meemaken.

Belle epoque

dank voor je input, daar kan ik echt wat mee, ik moet dit principe gewoon nog eens flink in mijn oren knopen, én toepassen!! Je hebt gewoon helemaal gelijk. Het is een soort geleidende schaal, tijd om weer paal en perk te stellen aan een aantal zaken :-)