U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Huisartsenpost
Maarten schrijft over zijn zoon die valt https://www.ouders.nl/columns/de-%E2%80%98eerste%E2%80%99-eerste-hulp
Dat bracht mij terug bij al die keren dat ik op de Huisartsenpost heb gezeten met een van mijn 4 jongens, mijn man, mijn moeder en mezelf. Dat telt toch wel op.
Bijvoorbeeld die keer dat zoon met een vork op weg naar de tafel was en struikelde. Dat leverde een behoorlijk bloedende wond boven zijn wenkbrauw op. Het had ook zijn oog kunnen zijn.
Diezelfde zoon viel met zijn hoofd op een stoepje, weer een ritje. De jongste was gevallen op het kinderdagverblijf maar er was zo te zien, niets aan de hand. Thuis viel hij weer en hij huilde zo enorm dat ik het niet vertrouwde en naar de huisarts ging met hem. Weer een tripje naar de huisartsenpost waar bleek dat hij bij de eerste val zijn sleutelbeen had gebroken.
Die jongste was met 3 jaar al een paar dagen ziekjes. Verhoging, niet lekker. Omdat het toch al een zorgenkindje was ging ik met hem naar de huisarts. Geen rare dingen, gewoon uitzieken. Twee dagen er na 's ochtends was hij nog steeds ziek en ik weet niet waarom maar ineens had ik het gevoel dat er iets mis was. Meteen weer naar de huisarts en de huisartsenpost. Iedereen zag een heel ziek kind maar pas de chirurg die er later bij kwam herkende wat hij had. Een abces in zijn keel wat op springen stond. Gevalletje van net op tijd. Daar heb ik nog lang last van gehad, dat ik het niet eerder had gezien dat hij zo ziek was.
Of die keer dat mijn toenmalige man bevangen raakte door koolmonoxide en met z'n hoofd tegen de gasfles aan knalde. Joekel van een snee. Weer een ritje.
En dan die keer dat ik viel bij het mountainbiken. Pijn in mn arm, echt erg. Maar ja, midden in het bos dus toch maar terug gefietst. Onder het motto niet zeuren ben ik na thuiskomst maar gaan douchen en vroeg naar bed gegaan maar 's ochtends was die arm zo dik en pijnlijk dat ik best schrok. Vervoer geregeld en naar de huisarts. Die dacht dat ie gebroken was en na heel lang wachten op de huisartsenpost werd dat bevestigd. Daar ben ik nog bijna een jaar mee zoet geweest trouwens.
Nou ja, zo kan ik nog wel even doorgaan. Grappig hoe zo'n stuk allemaal herinneringen kan oproepen.
Hebben jullie vaak op de huisartsenpost gezeten?
1 loket is fijn...
Hier in de stad hebben we 2 ziekenhuizen en waren er in het verleden 2 huisartsenposten. Een in het grootste ziekenhuis A, bij de SEH daar, en een dicht bij het andere ziekenhuis B. Die in het ziekenhuis A is al zeker 10 jaar gesloten, dus blijft alleen de ander open, die overigens wel wat centraler in de stad ligt.
Nu wordt helaas de SEH van ziekenhuis B gesloten, dus als je straks van de HAP doorgestuurd wordt naar de SEH zul je opnieuw de hele stad door moeten. Jammer...
Hangkous
Het was een constatering geen waarde oordeel. Ik ben blij dat ze er zijn en ik ben nog blijer dat wij er niet zo vaak heen hoeven.
Maar ik ging er vanuit dat wij redelijk in het gemiddelde vallen maar dat lijkt hier niet te zijn. En dan tel ik mijn zegeningen maar weer eens.
ook zondagsarmpje
Net als Temet hier een keer een dochter met zondagsarmpje.
Mijn dochter was 3 of 4 jaar en we waren bij een feestje van mijn werk. We liepen juist naar huis, een beetje op tijd want thuis hadden we bezoek (man een peuterzoon waren daar al, man kookt voor bezoek). Onderweg richting uitgang werk zwierde dochter tussen een collega en mij in. Even later liepen dochtertje en ik weg maar gaf ze me kruislings haar andere handje. 'X, waarom geef je me niet die hand?' 'Hij doet het niet meer'.
Checken, en inderdaad. Hele arm deed het niet meer.
Vlakbij was het ziekenhuis (500 meter fietsen) dus we gingen gewoon naar de balie met de vraag of wij terecht konden. Tijdens het maken van een Röntgenfoto kwam het blijkbaar weer goed, daarna zei dochter vrolijk dat 'ie het weer deed. De jonge arts vond ons volgens mij erg lief (het leek wel erg veel op sjans hebben - ik was ook nog geen 30 laat staan 40+, haha...).
zelfde ziekenhuis
Zelfde ziekenhuis en ook vanaf mijn werk. Eronder zit een fietsenmaker en ik dacht: laat ik die oude fiets van mijn werk eens laten repareren. Heeft iedereen er weer wat aan.
Dus ik liep naar het ziekenhuis met die fiets en ging de kelder in waar de fietsenmaker zat. Op een stalen trap met roosters. En halverwege viel ik languit voorover. De fiets denderde naar beneden en in mijn benen zaten trapsgewijs sneetjes, waarbij op mijn rechterknie wat erger en op mijn linkerknie afschuwelijk diep.
Het was ochtend en het is ook een stalling, ongetwijfeld stalden meerdere artsen net hun fiets, maar die hadden natuurlijk ook geen zin om op deze manier direct aan de slag te gaan. Met name de fietsenmaker snelde wel toe en vroeg of ik een stoel wilde.
Dat wilde ik wel. Maar even later kon ik niet meer zo goed horen toen iemand mij iets vroeg. Ik had zo'n ontzettende pijn, waarschijnlijk kreeg ik er een verminderd bewustzijn door. Dus toen hebben ze even iemand van boven gehaald met een rolstoel en werd alles gehecht. Toen ik wachtte was dat misschien wel 1,5 uur, maar wel met pijnstillers en liggend op een soort bedje. Dus dat was niet erg.
en voor de rest...
---verder had mijn man onze dreumes onbeschermd achterop de fiets gezet even gauw-gauw, klassieke fout. Hij kon net lopen, maar nu ging dat voetje dus tussen de spaken en zat hij een paar weken in het gips. Heel zielig.
Zelfde zoontje in groep 8: een jongen (agressief type, waarschijnlijk vanwege traumatische ervaringen op jonge leeftijd) gooide een flinke tak naar zoons hoofd. Oog was deels geraakt. School in rep en roer, man en ik uit ons werk gauw naar de SEH (nou ja man haalde, ik ging dus weer vanuit mijn werk naar dat zkh..). Het zag er heel erg uit. Zoon was niet goed aanspreekbaar meer, waarschijnlijk ook van de spanning. Moest ook overgeven. Vreselijke wond en er zat bloed in de oogkamer. We moesten iedere dag terug naar het ziekenhuis. Litteken is nog altijd zichtbaar (het is nu 5 jaar geleden).
Zelf ging ik eens naar de huisarts omdat ik eigenlijk al weken pijn rond mijn hartstreek had. Je weet ten slotte maar nooit, dus toch even gebeld. Ik moest dezelfde dag nog komen (vertelde heus dat het niet zo erg was en al weken, maar moest toch). Daar aangekomen nog wat vervolgvragen, familie-anamnese en zo (en ja daar zat wel wat met hartproblemen of jong dood vanwege..). Toen kreeg ik een medicijn en moest ik vertellen hoe het daarna voelde.
Nou, binnen een minuut kreeg ik een gigantisch druk op mijn hoofd, echt flink hoofdpijn eigenlijk. Dat vertelde ik. Was best normale bijwerking. Maar hoe voelde mijn hart? Nou, dat voelde ik minder, was dat oké? (waarschijnlijk voelde ik het minder omdat mijn enorme hoofdpijn overheerste). Nou, huisarts moest even overleggen. Ziekenhuis en zij besloten samen dat ik gecheckt moest worden in het ziekenhuis.
Leek mij licht overdreven maar als de dokter het dacht, prima. Wanneer: vandaag nog of morgen of..? Nou..NU. Dokter leidde me naar een onderzoeksruimte naast haar spreekkamer en vertelde me dat ik moest wachten tot de ambulance er was.
Ambulance?? Wat? Joh ik heb niks! Wat genant!
Maar ja, protocol he. Ik mocht zelfs alleen nog plassen met de deur NIET op slot en weer melden als ik weer op het bedje ging liggen.
Zo genant, iedereen keek toen ik mee moest met die ambulance. In het ziekenhuis bleek er ook nog eens weinig tot niets aan de hand. Dus na een paar uur werd ik weer ontslagen en kon ik een stadsbus nemen (en daarna een streekbus), ik moest staan. Ik dacht nog: jullie moesten eens weten dat mijn heenweg met de ambulance was.
Gillende Keukenmeid.
Dus je weet tot op heden niet waar die pijn rond je hart vandaan kwam? Het ging van zelf over?
Hangkous
Ik ben eens gaan zoeken op 'huisartsenpost' bij ons in de buurt. Die blijkt in een naastgelegen (kleine) stad te zitten, samen met de SEH, in hetzelfde pand als het ziekenhuis. Wist ik niet eens.
Ben nu wel benieuwd naar het verschil tussen de HAP, de SEH en de vroegere EHBO. Van de website wordt ik niet wijzer ☺
Yanea
Bijzonder dat die site jou dat niet uitlegt. Het verschil was ook te horen in radioreclames.
De hap is de dienstdoemde huisarts. Dat valt in de basisverzekering. De SEH is het ziekenhuis en valt daar niet onder, dat betasl je dus eerst met je eigen risico.
Yanea
HAP is huisartsenpost: de plek waar de bereikbaarheid van de huisartsen in een bepaalde regio geregeld is.
SEH is SpoedEisendeHulp van het ziekenhuis: de plek waar de ambulance binnenkomt en waar oa de huisartsen maar ook de medisch specialisten hun spoedgevallen naar doorsturen (als die niet naar Eerste HartHulp, CardioCare of StrokeCare moeten voor hart- en neurologische spoed). Vroeger werd dat EHBO genoemd.
Aagje
Zie de post van Triva
Voor het financiële verschil.
Overigens heb je voor vergoeding op de SEH in principe een verwijzing nodig: ofwel van een arts (ha of medisch specialist) ofwel van de ambulanceverppeegkundige (die beslist of er reden is om je mee te nemen naar de SEH). Als zelfverwijzer loop je een serieus risico dat je je consult zelf moet betalen.
Aagje
Trivia
Ik luister nooit naar de radio, daar zal het door komen ☺
Overigens
Blijkbaar hebben wij de huisarts nog nooit nodig gehad buiten de uren dat de praktijk open is. Mocht dat wel zo zijn, dan zou ik, denk ik, eerst het nummer van de huisarts bellen. Dan krijg je vast een bandje met het nummer dat je kunt bellen. En dat zal dan de HAP zijn, vermoed ik. Bij de dierenarts is dat zo, dus dat zal bij de huisarts toch ook wel zo zijn?
Verschil in kosten groot
Bij ons hing of hangt (ben al een poosje niet binnen geweest) een bord aan de muur waarop de kosten van een HAP-bezoek staan vermeld. Toen ik dat zag schrok ik daar best van. Het is alweer een poosje geleden dat ik het zag, maar een consult was toen 90 euro! Zo'n beetje het tienvoudige van een consult bij de huisarts zelf. De huisarts krijgt overigens buiten het consulttarief ook een soort 'abonnements'-geld voor iedere patiënt, ook al kom je er nooit. Dat wordt ook uit de basisverzekering betaald. Dat gaat om een aantal 'tientjes' per kwartaal, hoogte is afhankelijk van de wijk waarin je woont.
HAP en SEH
Mijn postcode valt onder een HAP die 20 minuten rijden is. Op 15 minuten rijden zit een HAP in een ziekenhuis, met apotheek, maar daar mag ik dus niet heen als ik alleen naar de HAP moet. Echt heel irritant.
Heel irritant ja
Bij ons ook zo'n constructie. Moesten we met een letterlijk doodziek kind naar de HAP 20 min zuidwestwaarts, de HAParts wilde de mening van een kinderarts/neuroloog, konden we toch naar de SEH 15 minuten noordoostelijk van onze woonplaats.
Zijn ze bij de SEH verbaasd over de lange aanrijtijd, u woont toch in Hangkousendorp? Ja maar daar waren we niet.
Niet naar een HAP mogen?
Dat je niet naar de dichtstbijzijnde mag vind ik ook wel raar.
Kaaskopje
Bij een bepaalde huisartsengroep/plaats hoort een bepaalde HAP.
De HAP waar wel een SEH is krijgen het anders veel drukker.
Waar wij wonen is het voor veel mensen ook handiger om naar de HAP in de nabije grote stad te gaan, maar die zou dan overvol raken.
Hangkous
Bij mijn kerstincident heb ik wel even overwogen om te zeggen dat ik op bezoek was in de buurt van het ziekenhuis. Volgens mij moet je er dan wel gewoon heen kunnen.
Hier...
Met zoon toch wel regelmatig bij de HAP gezeten, gebroken teen, gat in hoofd, snee in wenkbrauw.. Het kleine werk zeg maar, gebeurde natuurlijk net buiten de doktersuren..
Voor mijn oude, zieke vader de HAP al een paar keer moeten bellen voor overleg wat te doen. In alle gevallen werd na overleg de ambulance gestuurd en werd hij opgenomen in het ziekenhuis. Fijn dat we op zulke momenten zo goed gehoord en geholpen werden.
Ervaringen
Hier ook wel wat ervaringen met de huisartsenpost. Zowel positief als negatief moet ik zeggen.
Vooral met dochter zaten we er een aantal keer met ook de gekste dingen: 1 keer een achterkantje van een oorbel in het oor gehad. En een keer na een vechtpartij met zoon twijfelden we of ze een gebroken neus had.Bleek gelukkig niet het geval. En verder ook eens met een gebroken pols na wave-boarden. Uiteindelijk moest je dan nog van de huisartsenpost naar een verder gelegen ziekenhuis om te gipsen.
De laatste keer met dochter was echt een vervelende ervaring. Ze had een heftige blaasontsteking, met bloed plassen. Kwam ze zelf ook wel laat mee, want ze was naar een verjaardag. We zaten dus rond 24.00 u. op die huisartsenpost, waar niemand zat verder, maar de arts was nog op visite rijden dus moesten we wachten. Omdat het wel erg lang duurde en de assistente intussen wel had gezien dat het inderdaad een blaasontsteking was, werden we uiteindelijk toch een beetje kattig naar binnen geroepen. Daar werd dochter onderworpen aan een vragenvuur: of ze seks had gehad etc. Uiteindelijk konden we een kuurtje gaan halen, maar de apotheek in het ziekenhuis bleek gesloten dus moesten we naar een ander ziekenhuis op 20 minuten afstand. Liepen we daar dus midden in de nacht in een uitgestorven ziekenhuis met alleen maar bewakers. Niet echt een lekker gevoel. De apotheek-mevrouw moest ook de kuur nog even elders gaan halen dus dat duurde ook nog lang. Ik denk dat we uiteindelijk na 2.00 u. pas in bed lagen.
Tango
" Daar werd dochter onderworpen aan een vragenvuur: of ze seks had gehad etc. "
Dat is heel normaal en zorgvuldig om te vragen, net zoals het vrij normaal is om die vragen ongemakkelijk te vinden. Maar dat valt toch niet onder negatieve ervaring?
Ik heb je post 3 x gelezen. Behalve wat ongemak ( verklaarbaar gezien het tijdstip), wat was er nu zo heel vervelend?
Nou gips
Met een kind van 11 bij een onbekende arts snap ik dat die vraag gesteld wordt maar de sfeer werd er wel wat ongemakkelijk van. Vooral voor dochter voelde het niet fijn.
Er staat niet bij goe oud de dochter van Tango was.
Ze was
Daarvoor naar een verjaardag, dat lijkt me dan tenminste een 14/15-jarige. Die moet je die standaardvraag echt stellen. Het gaat dan even niet om de gezelligheid, maar om uit te dokteren of er nog iets anders aan de hand kan zijn wat absoluut niet over het hoofd gezien mag worden. Maar als dat al als nare ervaring wordt gezien...tja...
Maar wie weet was het verhaal niet compleet, dat kan.
Rijk land.
Om 24.00 uur, dus midden in de nacht, bij een dokter terecht kunnen, midden in de nacht direct medicijnen kunnen halen en 2 uurtjes later weer in een warm bedje liggen.
Wat leven we toch in een rijk welvarend land. Als dat in een mensenleven qua gezondheid als een negatieve ervaring kan worden gezien dan mag je je zegeningen tellen.
Ach welnee gips
Een verjaardag in groep 8 duurt hier ook tot een uur of 23.00 als het geen slaapfeestje is, dan blijven ze de hele nacht weg.
23.00 uur halen, HAP bellen, er heen rijden (als je al meteen mag komen) het is zo diep in de nacht.
En die vraag stellen ze dus ook bij 11 jarigen en dat is voor het kind ongemakkelijk /een nare ervaring.
Mijn dochter vond het nogal schokkend toen het haar overkwam. Ik ook trouwens.