Huisartsenpost

Gelukkig nauwelijks nodig geweest (*afkloppen*)

Hier voor wat betreft de kinderen 1 keer met zoon en 1 keer met dochter. Zoon toen die van zijn halfhoogslaper naar beneden was gekukeld met zijn hoofd op de onderrand van de boekenkast. Zoon was even buiten westen en had een (flink) bloedende hoofdwond. Het hoefde gelukkig alleen maar gelijmd.
Ik ben een keer met beide kinderen op de fiets onderuit gegaan. Dochter (toen net een jaar) had een flinke buil op haar hoofd, en was ook even buiten westen. Op de SEH hebben we toen zo lang moeten wachten dat ik uiteindelijk maar een verpleegster heb aangeschoten en gemeld dat we naar huis gingen en dat ik me zou melden als ze rare verschijnselen zou gaan vertonen. Ik kreeg toen wel een wekadvies mee, maar dat had ik zelf ook al bedacht. Behalve dat er nu een bindweefselbobbel zit op haar voorhoofd heeft ze er niets aan overgehouden. Wat ik wel heel jammer vind, en was denk ik te voorkomen geweest als we hadden kunnen koelen. Maar er was geen tijd om even een ijspack te regelen of zo. Als ik thuis had gezeten met haar had ik dat wel kunnen doen. Dus uiteindelijk had ik beter naar huis kunnen gaan. Maar ja, dat is achteraf.

Met man wel 2 keer in redelijk kritieke situaties bij de SEH gezeten. Ondanks dat onze komst was aangekondigd vanuit de HAP. Zelfs toen hij met de ambulance werd binnen gebracht duurde het uren voor hij adequate hulp kreeg. Dat was omdat hij op een andere SEH was binnengebracht, hij was daar nog niet bekend dus hij moest het hele circus van de anamnese (weer) door. Dat was echt naar, omdat hij heel ziek was. Hoge koorts, spugen, ijlen. En we wisten uit ervaring dat snelle behandeling met antibiotica het ziekteverloop sterk zou bekorten, maar daar begonnen ze niet aan (we zaten daar omdat hij die antibiotica intraveneus toegediend moest krijgen). Dat heeft toen inderdaad allemaal heel lang geduurd, een week ziekenhuisopname met als nasleep nog maanden oedeemtherapie.

Zelf 1 keer op de SEH terechtgekomen na een echoscopie van mijn spataderen. Ik reageerde nogal heftig op het knijpen in mijn onderbenen om in de bovenbenen wat stuwing te krijgen. Ik ben ruim 2 minuten buiten westen geweest en mijn hart wilde maar niet meer op gang komen. Dus vanaf de SEH ben ik toen naar cardiologie gegaan. Waar ze eigenlijk niks konden vinden. Toen mijn hartslag enigszins stabiel boven de 36 p/m bleef mocht ik 's avonds weer (met de tram!) naar huis. Achteraf heel raar eigenlijk dat ze me hebben laten gaan zo. Ik was echt nog heel wiebelig. Maar intussen ben ik gestabiliseerd op ca 43 slagen p/m. Dat heeft wel een paar maanden geduurd, had het heel lang heel koud en was nog lang moe en vaak duizelig en draaierig.

Nou ja, ik ben blij dat we er niet vaak hebben hoeven zitten. Het is een drama, altijd. Je zit er tenslotte niet voor je ingegroeide teennagel. En ik heb wel enorm veel bewondering voor de mensen die daar werken, onder die enorme druk. Ze zijn (bijna) allemaal even lief.

Ik kom liever niet op de hap. Alleen als ik het echt niet vertrouw, bel ik en als het telefonisch met een advies van de triageverpleegkundige af kan, vind ik het ook goed. Maar goed, dan ga je omdat je echt wil dat er bij een na een flinke val brakende peuter even gekeken wordt (was hersenschudding, maar verder niets beschadigd. Ze reageerde goed en was helder) en het natuurlijk net 6 uur is geweest. En dan zijn er mensen voor je die de HAP zo handig vinden omdat ze dan geen vrij hoeven te vragen en dat dus ook zo zeggen. Dan kan ik mij ook irriteren. Niet aan de personeelsleden of de urgentielijst, maar aan mensen die dus juist de HAP overbelasten door dat het zo handig buiten werktijd is.

Aan de andere kant kan triage ook fouten maken. Zo heb ik anderhalf uur gewacht op de seh op mijn beurt toen ik uiteindelijk flauw viel. De beste plek om te doen en ideaal om de wachttijd te verkorten. Maar ik denk toch dat bij melden van galstenen, 40,5 koorts met paracetamol en echt lijkbleek/blauwe lippen wel iets meer urgentie heeft dan de enkeltjes en kniebanden van de zondagamateurs. Mijn man heeft het na 1 uurtje nog eens netjes gevraagd hoe lang het ging duren, want ik werd zieker en zieker. Uiteindelijk viel ik dus flauw in de wachtkamer. Het bleek een longontsteking te zijn en op het moment van flauwvallen was mijn koorts boven de 42 graden, mijn zuurstofgehalte 87%. Ik heb toen wel alle scans, foto's, bloedonderzoeken gehad en ben nog 5 dagen in het ziekenhuis geweest. Nee, we waren niet boos of agressief, maar hebben het voorval wel gemeld bij het ziekenhuis ter lering van de triage/balie. Dit op advies van de longarts.

Aantal x

1 x met zoon ( toen 2) doorgestuurd met vermoeden van breuk in zijn voet, niks aan de hand foto was goed dus... weer naar huis en week later belt eigen huisarts rond 18 uur waarom we niet naar de gipskamer geweest waren...eeeh...foto was goed? Dus weer terug en toen moesten we bijna 2 uur wachten met zoon die in slaap viel. Dat was een rommelige SEH, wisten niet waarvoor we kwamen, de volgende wilde hem onderzoeken op zijn hoofd want hij was v d glijbaan gevallen, nou nee das een ander jongetje etc

Met zoon HAP gebeld omdat hij zieker werd en ik wilde overleggen, toen wilden ze hem om zijn medische geschiedenis toch zien. Was rustig en snel aan de beurt.
De keer erop had hij een hele grote doorn onderin zijn voet die ik er niet uit kreeg en mochten we ook redelijk snel door. Zoon kan daar snel een infectie van krijgen en er werd prima gehandeld.

Toen man werd doorgestuurd naar de SEH gingen alle deuren meteen open en alles was heel snel gebeurd,terwijl wij zoiets hadden....t valt toch wel mee? Bleek iets ernstiger dan we dachten maar niet zo ernstig als zij dachten.

bijzonder

" En dan zijn er mensen voor je die de HAP zo handig vinden omdat ze dan geen vrij hoeven te vragen en dat dus ook zo zeggen. Dan kan ik mij ook irriteren. Niet aan de personeelsleden of de urgentielijst, maar aan mensen die dus juist de HAP overbelasten door dat het zo handig buiten werktijd is."

En waar komen die mensen dan mee? Schimmeltenen? Serieus: hoe doe je dat? Hier kom je er echt niet door tenzij ze natuurlijk liegen maar ja dat kan die triagepersoon ook niet ruiken.

Hier meerdere ervaringen, een keer liep een zoon een hoofdwond op tijdens zijn sport: naar de SEH zei iemand, dan ben je zo klaar, laatst duurde dat maar een uur! Uh nee zeg ik: de HAP, en inderdaad binnen een half uur stond ik toen buiten.

Overigens kan iemand bij de HAP ook voorgaan omdat die een eerder tijdstip kreeg en gewoon precies op tijd binnen komt.

Alsof iemand voordringt

Overigens kan iemand bij de HAP ook voorgaan omdat die een eerder tijdstip kreeg en gewoon precies op tijd binnen komt.===

Het gebeurt me zelf ook weleens dat ik heel vlot aan de beurt ben, gewoon op tijd eigenlijk, terwijl er mensen langer dan ik in een wachtkamer zitten. En tóch voelt dat dan ongemakkelijk. Nergens goed voor, maar ja, zo is het maar net .

Als bij Triva

Je komt er hier al nauwelijks door met iets ernstigs, laat staan met een futiliteit.

SEH en HAP is hetzelfde nummer en je mag niet komen zonder gebeld te hebben.

Vorig jaar moest ik 2x bellen voordat ik mocht komen. Eerste keer werd.me.paracetamol aangeraden. (Had geen pijn, dus....?) 2 uur later was het erger en bij die triagist mocht ik wel meteen komen. Ze schrokken toen ik binnenkwam en ik werd gelijk in een kamer gezet.

Twee maanden geleden heb ik de zelftriage gevolgd op hun site en die zei: meteen bellen. Maar toen kreeg ik telefonisxh diezelfde vragen weer en de conclusie was: geen idee, ga volgende week maar naar de huisarts. (Het was zaterdag.)

Overigens alle keren 20-30 minuten in de wacht gehangen....

Kortom

Als je zelf het gevoel hebt dat het ernstig is kun je mooi in paniek raken. Ik vind dat heel erg. Het zal misschien aan de muziek liggen die ik nu op mijn oren heb (Adagio van Hauser) maar mijn traanbuizen staan nog net niet op actief als ik aan dat gevoel van paniek terugdenk.

Leren van eerdere keren

Ik ben geen dokter maar wel paramedisch opgeleid en dus beperkt bekend met medische terminologie.

Bij onze huisarts is het soms al moeilijk om dezelfde dag terecht te kunnen, vaak vragen ze of het morgen kan of na het weekend.
Met schimmeltenen of andere aandoeningen die niet echt dringend zijn wil ik best tot morgen wachten of tot na het weekend maar soms kan dat gewoon niet.

Van de vele keren HAP en drie keer SEH heb ik wel wat terminologie in mijn koppie opgeslagen die bij een volgend paniek geval van nut kan zijn om zaken wat te bespoedigen.
Bewusteloos raken/ geweest zijn is er zo een.
Vorig jaar nog geleerd dat een kind leeftijdsadequaat moet kunnen reageren. Een peuter noemt elk pijntje buikpijn, een puber moet preciezer kunnen aanduiden waar hij pijn heeft. Dat geldt ook voor motorische vaardigheden overigens.
Een nog vitale 75 plusser moet ook bepaalde vragen goed kunnen beantwoorden, zeker dingen die hij vorige week nog goed kon (klokkijken bijvoorbeeld) kan een alarmsignaal zijn als hij dat nu ineens niet meer kan.

Geen idee

Geen idee wat ze hadden of aan de Triage gezegd hadden. Het waren twee volwassenen en leken er redelijk gezond bij te zitten. Maar dat is wat ze zeiden toen we met ons spugende peutertje binnen kwamen.

meer dan ik dacht

kind gebroken pols, kind met ambulance afgevoerd om wat een epileptisch insult leek (3x), kind met brandwonden per ongeluk tegen een hete ketel aangehouden), moeder met delier door blaasontsteking, ik zelf een keer of zes/ zeven met blaasontsteking. Lang wachten vaak ja

Wij komen er zeer regelmatig.

En dan eigenlijk altijd met de jongste. Omdat ze haar inmiddels goed kennen, mogen we altijd komen. Soms moeten we lang wachten, maar dat is dan maar zo. Wij grappen altijd maar: 'Hoe langer het kan wachten, hoe minder erg het is'.

SEH in Frankrijk

Paar jaar geleden waren wij op vakantie in Frankrijk. Bloedheet toen we aankwamen bij de camping, waardoor we tegen de kinderen zeiden: gaan jullie maar naar het zwembad terwijl wij de tent opzetten.
Kwartier later heel hard gehuil en oudste komt met jongste aangelopen met een enorm gat in haar kin. Ze was achteruit het zwembad ingesprongen, maar niet ver genoeg waardoor ze met haar kin op de betonnen rand van het zwembad was beland.
Campingpersoneel wist niet goed wat ze ermee aan moesten en verwezen ons naar het ziekenhuis zonder duidelijke route-uitleg. Ach dachten wij, we zetten het wel in de navigatie, waarna we eerst tot driemaal aantoe naar een verpleeghuis werden geleid. Uiteindelijk in een ziekenhuis aangekomen en daar uren zitten wachten op een arts. Een moeder die er met haar zoon zat ging helemaal door het lint omdat het zo lang duurde, waardoor wij, als "straf" voor haar eerder geholpen werden (het is jammer dat ik geen Frans versta, ik had mevrouw graag verstaan )
De verpleegkundigen en artsen spraken geen engels, maar probeerden heel lief op allerlei manieren onze dochter gerust te stellen. Uiteindelijk mochten we haar met hechtingen en een hechtingverwijderset (zodat ik zelf op de camping de hechtingen weer kon verwijderen), weer meenemen en konden we in het donker de tent verder gaan opzetten ;-)
Driekwart jaar later viel ze thuis buiten op straat weer een gat in haar kin ...

Ja hoor heel vaak

Ons gezin kent welgeteld één sportend lid en hiermee zitten we gemiddeld toch wel vijf keer per jaar bij de HAP. Soms is er iets gebroken, soms alleen gekneusd. De laatste keer heb ik de gehuurde krukken maar gekocht...

Handig is dat ze tegenwoordig bij de HAP in het weekend een speciale blessure-mevrouw of -meneer hebben geplaatst: iemand die de eerste check doet op beweeglijkheid e.d. Twijfelt deze, dan wordt de arts er bij gehaald.

Ik vind de wachttijden echt heel acceptabel, zeker omdat ik toch heel blij ben dat er buiten kantoortijden een arts beschikbaar is. Word je doorverwezen naar de Eerste Hulp voor bv een foto, dan duurt het inderdaad soms uren. Maar daar stel ik me dan maar op in. Boekje mee en klaar.

Bij echt ernstige situaties konden we meteen bij de Eerste Hulp terecht trouwens. Hier vond ik het wachten veel erger, vooral omdat je je dan erg veel zorgen maakt en het zo eng "stil" is op zo'n afdeling. Dat is dan toch anders dan bij iets relatief simpels als een gebroken arm of voet.

Rutiel

Dat is een dienstdoende doktersassistente/triagist met een opleiding SOH.
Die is er niet overal of altijd. Ze draait een dienst en dan verdelen ze de taken.

"Een Spreekuur Ondersteuner Huisarts (SOH) is een goed opgeleide assistente die de logistiek van het (eigen) spreekuur waarborgt door semi-spoedeisende patiënten de aandacht te geven die ze nodig hebben. Van allergische reacties tot brandwonden, vaak is snel duidelijk of een spoedbehandeling nodig is en hoeft de huisarts er niet noodzakelijk bij te komen"

wat vaak

Wat zitten sommigen van jullie vaak op de HAP zeg.

Hier wordt ook veel gesport maar tot nog toe slechts 1x ivm met sport op de HAP bij vermoeden scheuring enkelbandjes. En dan 3x in 13 jaar met een snel opkomende blaasontsteking.

o, en 15 jaar geleden heb ik mezelf geknipt met een snoeischaar. Toen kreeg ik na hechting een Harry Potter sticker bij gebrek aan neutrale stickers.

HAP?

Wij komen nooit bij een HAP, ik zou niet eens weten waar die zit. Wel een keer met spoed naar het ziekenhuis, via de spoedeisende hulp.

herstel

die keer van mij ging ik met een ambulance en die zal dus wel niet meetellen, maar met kind 6 was ik 1x vergeten. HAP ben ik nooit geweest, altijd spoedeisende hulp. Ik weet niet eens of we hier een HAP hebben ( Belgie)

Yanea

Laat ik het kort zeggen: Als we nooit gebruik hadden gemaakt van de HAP/SEH en hadden gewacht tot morgen of tot maandag had ik hier niet kunnen zoeken naar info over het opvoeden van pubers.
Dan zat echtgenoot op een forum voor rouwverwerking en hoe dat te begeleiden bij 1 puber.Dan was ik er niet meer geweest en jongste kind ook niet.

Een aantal keer met zieke peuters en babies, oa met roodvonk (maar dat is daar toen niet herkend, werd als allergische reactie afgedaan) en een astmatische aanval. En een peuter die om 5 over 5 tegen de tafelrand viel. Maar dat is allemaal inmiddels lang geleden.
Laatst bij een sportwedstrijd van m’n dochter met een pijnlijke enkel wel een afspraak bij de hap gemaakt, maar dat was logistiek ingewikkeld. Toen werden we aangesproken door een andere moeder, arts, die naar de enkel gekeken heeft en ons gerustgesteld heeft. Dus de afspraak weer afgezegd.

Bij de SEH met een gebroken pink lang moeten wachten. Foto’s waren al gemaakt, eerst bij de huisarts geweest, toen naar de röntgen en daarna met diagnose doorgestuurd naar de SEH voor gips. De pink zat aan een jong hongerig meisje maar ze mocht al die tijd niets eten of drinken en er was ook niets te lezen of spelen. Dat was wel jammer. Wel in de wachtkamer, maar we waren al snel doorgestuurd naar een behandelkamer. Toen ik even naar de wc was kwam de arts aan haar uitleg geven en vertellen wat er verder ging gebeuren. Was al weer weg toen ik terug kwam, bijzonder...

Ook bijzonder was toen ik met een brandwond (door kokend water, dus een flink blaar) op de SEH kwam, vanaf m’n werk. Ik wilde graag op m’n werk blijven koelen, maar de collega’s dachten daar heel anders over. (Stel je de volgende situatie voor: ik, nog jong en niet zo assertief, op de dames-wc, met m’n hand onder de kraan. Daar omheen een stuk of 30 mannen (voornamelijk heftruckchauffeurs en orderpickers) die heel bezorgd in en voor dezelfde wc-ruimte gepropt staan en roepen dat ik meteen naar het ziekenhuis moet en mij uiteindelijk met een natte theedoek in een auto schuiven) Dus, ik in het ziekenhuis, daar nog koelen tijdens het wachten en uiteindelijk naar een behandelkamer waar een verpleegkundige brandzalf op de wond doet. Vervolgens komt de arts, die kijkt er naar en zegt.... "met die zalf erop kan ik niets zien, doe er maar een verband op, dan kan ze naar huis"

De keer dat ik met ambulance de SEH op kwam hebben ze de traumakamer voor me leeggeveegd. Zelfde sport, zelfde enkel als bij m’n dochter, maar bij mij was meteen duidelijk zichtbaar dat dat niet vanzelf over ging gaan... ;-)

Hangkous

Waarom zeg je dat tegen mij?

Omdat jij zegt

Wij komen nooit bij de HAP.
Ik liever ook niet maar soms moet je, denk je zelf dat het nog wel meevalt en zit je toch ineens in het ziekenhuis.

Raar hangkous

Wat een rare reactie van je. Moet ik me nu gaan excuseren omdat wij nooit iets ernstigs hebben?

Sorry Yanea

Denk dat mijn reactie meer bedoeld was voor Flavia #41. Ik probeerde mijn post te versturen, maar had geen titel. Toen ik terug scrolde dacht ik dat jij het was. Nu ik nog even goed teruglees was het meer voor Flavia.

valt mee

Onlangs een keer gebeld, eindeloos in de wacht gehangen (want het had geen bloedspoed en dan duurt het in Amsterdam momenteel erg lang voor je te woord wordt gestaan), bezoek bleek niet nodig. Twee keer geweest met dochter, eenmaal wegens aanhoudende koorts, als baby, en een keer toen ze om onduidelijke redenen ineens vreselijk pijn aan haar arm had. Maar ze praatte nog niet, dus we kwamen niet verder. Gebeld, en het advies gekregen: beter HAP dan SEH, want bij de HAP kunt u op afspraak en als het nodig is verwijzen ze intern wel door naar de SEH.
Dat bleek een goed advies: dochter werd keurig op de afgesproken tijd geholpen. Het bleek een zondagsarmpje, dokter draaide iets en ze was weer als nieuw. Een heel stuk prettiger dan eindeloos wachten met een peuter op de SEH.
Verder nog 2 x SEH, een keer zoon die bij zijn eerste keer op de schaats meteen zijn elleboog brak - blind mazzel gehad dat we razendsnel aan de beurt waren - en een keer zelf toen ik bij een onhandige aanvaring met een paaltje een flink bloedende hoofdwond opliep. Toen heb ik vrij lang zitten wachten, maar zo dramatisch was het ook niet en dat de grauw aangelopen meneer die lang na mij in een rolstoel werd binnengereden en kennelijk een voorgeschiedenis van hartklachten had direct werd doorgelaten vond ik alleszins redelijk

Maar goed, wij hebben dus de mazzel dat we iha een goede gezondheid hebben en kennelijk ook vrij stevige botten.

groeten,

Temet

Meer hap dan huisarts

Mijn kinderen hebben het talent om bij voorkeur buiten kantooruren van hun skateboards te vallen (viel mee, geen gebroken maar een gekneusde pols), omver gereden te worden tijdens het pizza bezorgen ( wel een gebroken pols), vuurwerk in hun hand te laten ontploffen (nieuwjaarsdag, dus ook de hap), in een beitel te grijpen (twee hechtingen) of knetterhoge koorts te krijgen (longontsteking, dat schijnen magere jongens in een groeispurt verrassend vaak te krijgen), en oh ja in de babytijd twee koortsstuipen achter elkaar, midden in de nacht natuurlijk.

Nu ik er over nadenk zijn een paar bezoekjes misschien ook wel seh geweest. Zit hier achter één loket in het ziekenhuis. Wel handig, want als je denkt de hap nodig te hebben en het laat zich toch ernstiger aan zien, dan word je eenvoudig opgeschaald naar seh. En röntgen zit een gang verder, ideaal.
Soms lang wachten inderdaad, maar ik ga er maar van uit dat ze een goede triage hebben.