Hoe reageerde je (schoon)moeder

Kobalt,

Wat er leuk was aan de reactie van die oom? Die opmerking was zo walgelijk dat het grappig werd. Hilarisch was, dat hij mij niet gefeliciteerd heeft... Overigens bleek de zwangerschap een jongetje op te leveren. En wat zei de oom? Inderdaad: 'gefeliciteerd jongen, je hebt een stamhouder'... En, Belleman en Bellefleur waren al jaren bij elkaar, toen we besloten te gaan trouwen. En op het feest begroette de oom me met de woorden: Zo. Nu pas hoor je er echt bij. Zo'n oom is het dus. Voor alle duidelijkheid, ik heb een ietwat andere mening betreffende bovenstaande zaken...

Overigens ben ik het met je eens dat as grootouders vaak niet zo uitbundig kunnen reageren, omdat ze beseffen dat er zo veel mis kan gaan. Als ik straks (over een jaartje of 15,20) in de schoenen van Tonny sta, dan weet ik niet of ik zo enthousiast kan reageren als mijn lieve schoonzusje deed. Ik denk eerder als mijn ouders: stil en afwachtend...

Oww bellefleur

Nu snap ik hem, ik had je ironie niet uit je berichtje opgemaakt.

Terughoudendheid

Tja, als moeder van een overleden baby ben ik ook terughoudend,alleen...in gedachten....ik hou die terughoudendheid voor me, heb ik al besloten als het zover is. Want ik herinner me ook nog de zorgenloze blijdschap die ik zelf had tijdens mijn eerste zwangerschap, en dat gun ik mijn kinders ook..:)

Allemaal gelukkig

Ik verbaas me oprecht over de vele kille reacties die sommige van jullie hebben moeten incasseren, terwijl het toch prachtig nieuws is.

Bij beide kinderen waren ze blij, gelukkig, emotioneel. En dat is alleen maar meer geworden. Nooit vergeet ik meer de momenten dat we onze ouders konden bellen dat ze een kleinkind hadden gekregen! Ik zou ze graag nog eens beleven, de blijdschap en ook opluchting dat ik het er goed vanaf had gebracht, de snik van pap toen hij de naam herhaalde...de eerste keer dat ze hun kleinkind in hun armen hadden. Bij de foto's schiet ik nog wel eens vol! Toen mijn vader met de vut ging noemde hij ook de naam van de oudste, toen nog zijn enige kleinkind, in zijn speech. Zijn stem sloeg over bij haar naam...ik koester dat enorm

Wij zijn gezegend met 4 liefdevolle, en gelukkig nog gezonde grootouders. Ze staan voor ons klaar, op een fijne manier. We bespreken eerlijk wat ze wel en niet willen doen qua oppas en wij zorgen ervoor hen niet te vaak en niet te weinig te vragen.

Dus ik kan alleen maar zeggen dat het een verrijking is op alle fonten...

Ik zou uit eigen ervaring dezelfde gedachten hebben, en niet eens alleen de eerste drie maanden. Maar juist daarom zo mijn best doen mijn kinderen hiermee niet te belasten...

Inderdaad p voorzichtigheid van ouders, en planning?

ook hier was ik nogal vroeg met vertellen. Met 6 of 7 weken of zo. Mijn vader citeerde een oude huisarts: "ga dan nog maar niet breien". Met andere woorden: het gaat nog zovaak mis, zeker zo vroeg in de zwangerschap.
Zit misschien iets in, maar ik wilde dit voor mij grootste nieuws toch al wel delen met mijn ouders. Om het nu te verzwijgen omdat het mis kan gaan? Dat wilde ik niet. Misschien wel juist als het misgaat, heb je ze nodig, toch?
En ook weet ik nog goed de reactie van mijn schoonzus die het "zielig" vond voor mijn eerste, dat ik al zo gauw weer zwanger was van de tweede..... alsof het een bestelling bij de super is die je zomaar kunt plannen. Ik was zielsgelukkig. Dat stak echt.
Daarnaast heb ik heel veel, heel leuke reacties gehad, hoor. Maar toch, die zure blijven wel hangen.
En schoonzus zelf heeft, toen ze het zelf "verantwoord" vond om voor een tweede te gaan, na de eerste de grootste problemen gehad. Niet zwanger worden en ook nog twee miskramen. Uiteindelijk toch een tweede met groot leeftijdsverschil, ik was echt blij voor haar. Maar misschien gemeen, ik dacht ook echt wel, zie je nou wel: je hebt het niet voor het zeggen, wees gelukkig met wat je krijgt.

Hier

Alle zwangerschappen hebben de (schoon)ouders van mijn man gehoord. Hij belde met goed en met slecht nieuws. Ze is zwanger en ligt in het ziekenhuis.
Het was dus vijf keer al bekend voordat ik acht weken zwanger was.
De reakties waren bezorgd en blij. De drie keren dat het na de 19 weken mis was heb ik van mijn schoonfamilie geen reakties gehad, behalve dan een hele lauwe.

Vera

Nooit meer zonder zorgen......

M'n ouders en schoonouders waren alle 4 keren onwijs blij. M'n moeder zei de eerste keer toen ze het hoorde na een stilte en een diepe zucht; nu is je leven nooit meer zonder zorgen. Hierna was ze blij maar ik vond het een iniote uitspraak. Ik kwam er wel echter dat het waar was war ze zei maar vind het geen passende opmerking als je dochter blij vertelt dat ze zwanger is.

Hier

Mijn moeder was jarig vlak nadat ik had ontdekt dat ik zwanger was en we hadden de zwangerschapstest ingepakt en gegeven met de mededeling dat het een symbolisch cadeautje was. Ze pakte het uit en had geen idee wat het was. Een dopje? Toen ze hoorde dat het een positieve zwangerschapstest was, kon ze alleen maar roepen: oh... oh....ohhhhhh (op een blije toon). Mijn vader zat stilletjes te glunderen, die was misschien nog wel blijer.
Schoonouders was een ander verhaal. 'Nou, 't moet maar,' was de reactie. De geboorte van dochter ging vreselijk mis en dochter zweefde twee weken tussen leven en dood in een academisch ziekenhuis ver van huis, waar ook ik was opgenomen wegens complicaties. Mijn ouders reden vrijwel iedere dag heen en weer met schone pyjama's en waren contactpunt voor onze vrienden. Schoonouders kwamen na een week eens kijken. Schoonma zei: 'We geven jonge ouders altijd een fotoalbum voor de baby cadeau, maar jullie niet, want deze kan nog dood gaan.' Later hebben we het boek alsnog gekregen, mijn moeder heeft het bij mijn scheiding volgeplakt met foto's van dochter en aan ex meegegeven.
Door alle trauma's rond dochters geboorte is het voor mijn ouders bij dit ene kleinkind gebleven (ik durfde een tweede niet aan en mijn zus heeft geen kinderen gekregen). Maar ze zijn dik tevreden en als ik hun vrienden moet geloven scheppen ze verschrikkelijk op over hun fantastische kleinkind (wat die vrienden natuurlijk ook doen over hun eigen kleinkinderen). Dochter ziet haar andere opa en oma misschien twee keer per jaar.

Ik merk dat het hedentendage ook niet ongebruikelijk is dat mensen de eerste drie maanden niets zeggen op een kleine kring na misschien. In dat opzicht is er niet veel veranderd volgens mij.

Geniet er van nu het nog kan/dit is de leukste tijd

Uitspraken als in de titel en van Liedewij zijn niet bepaald oppeppertjes:-)
Wij hadden toen de oudste net 2 weken oud was een cameraploeg over de vloer van de EO. Dat had met ons huis te maken. De interviewer zag dat kleine hummeltje en kirde "Dit is de leukste tijd, geniet er van zolang het kan!" Goedbedoeld uiteraard, maar later hadden man en ik het nog eens over deze uitspraak en we waren het er niet mee eens. In dat eerste jaar komt er zoveel op je af. Ik was eigenlijk blij toen het eerste jaar om was. 'Nooit meer zonder zorgen" is gewoon een feit, maar het klinkt zo aan het begin van een zwangerschap wel als een donderwolkje:-)

Kaaskopje

Helemaal eens met jou. Ik vind bijvoorbeeld deze periode, met drie pubers in huis ook enorm leuk.

Mijn opa zaliger zag het wel zo, kinderen zijn leuk totdat ze oud genoeg worden om je tegen te spreken of bewust iets stouts uit te halen. Opa is denk ik niet de enige met deze mening.
Wat er ook achter kan zitten, is het idee "kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen". Die hoor ik best vaak om me heen.
Ik heb geen mening, verder, onze kinderen zijn nog klein en we genieten ons suf, geheel naar verwachting. Al vind ik wat Kaaskopje zegt ook juist, dat eerste jaar is best zwaar met al die gebroken nachten en dat gesjouw met een baby van tien kilo (ahum, niet iedereen heeft een Dikkie Dik, maar wij dus wel).
En mijn schoonouders vinden kinderen geweldig en die van ons al helemaal omdat ze die heel weinig zien (grote afstand). Ik kan het iedereen aanbevelen, schoonouders op 3000 km. Dat blijft altijd leuk.
Groetjes
Massi

"Waarom kun je alleen genieten van kleine baby's? Worden ze daarna te lastig om van te genieten? Wat is het achterliggende idee van die opmerking?"

Zodra ze leren te praten, en met name "nee" leren te zeggen, is de lol er wel vanaf. Phoe hee, wat vind ik een baby heerlijk die je altijd kan knuffelen en kussen en nog niet kan zeggen "nee mama, laat me met rust!"

;-)

Anders begrepen

"Waarom kun je alleen genieten van kleine baby\'s? Worden ze daarna te lastig om van te genieten? Wat is het achterliggende idee van die opmerking?"
Baby's zijn helemaal van jezelf. Vanaf een maand of zes wordt er steeds meer langs de lat gelegd. Op tijd tandjes, lopen, etc. Na de babytijd gaat de halve wereld zich met je kind bemoeien, peuterjuffen, basisschoolleerkrachten, etc. Ze vinden allemaal wat van je kind. Dit te laat in de ontwikkeling, dat te vroeg, dat teveel zus of zo. Dat verpest het onbekommerde ongelimiteerde genieten een beetje.

Vind ik niet

Ik geniet nu ook onbekommerd, als ik gezellig in de bios zit met mijn puberella, of wat zit te kletsen met mijn jongens. Ik vind juist nu dat je terugkrijgt wat je erin gestopt hebt al die jaren..:)

Ja wel, maar

Twee van haar vier dochters waren ook zwanger en ja, eigen is toch anders. Hoezo? Je zoon wordt toch vader?
Ik voel nog steeds het verschil tussen de kleinkinderen van de dochters en de schoondochter.

Baby's o.t.

Ik heb me ook suf geknuffeld met mijn baby's. Lekker kusjes geven, lekker wangen tegen elkaar, liedjes zingen bij het ledikantje. Heel lief en ontroerend. Maar niet onbekommerd. Drie maanden krampjes, huilen zonder dat ik wist waar ik het moest zoeken. Later een baby (de oudste) die bang was voor nieuwe situaties. Het strand, de tuin, de kapper die de schaar in mijn haar zette... huilen, want het was nieuw dus schrikken. Daarnaast: heeft mijn baby dezelfde oogafwijking als ik (zeer bijziend)?, dus daar na een half jaar voor naar de oogarts. Natuurlijk zijn dit situaties die niet elke dag aan de orde waren, maar wel voorbeelden uit het eerste jaar.
De tweede ging makkelijker, maar ook bij haar was de eerste verjaardag toch geen moment van heimwee naar die heerlijke babytijd. Ik was ook altijd veel te nieuwsgierig wat er zou volgen.