Hoe maak je je kind rijp voor de therapeut?

Consequenties

Zelf maakt Lori Gottlieb zichzelf gek met het zetten van consequenties voor levensvragen. Als haar laatste vriendje zijn baard NIET had afgeschoren was het WEL aangebleven.
Dit lijkt me typisch iemand met leuke ideetjes om over te schrijven maar verder zou ik haar vooral met een grote korrel zout nemen.
http://jezebel.com/5463227/fat-like-him-self+help-writers-ex-speaks-out

Hoe ouder je wordt hoe beter je je ouders begrijpt.

Je kunt als ouder alleen je best doen en het best mogelijke aanbieden aan je kinderen, en dat is heel afhankelijk van je kennis, je omstandigheden en economische welvaart.

Acceptatie

Volgens mij is de weg van acceptatie van elkaar, de sterke maar ook de minder sterke kanten, van ouders én kinderen, de manier om de therapeut buiten de deur te houden.

ah, een link

Zei jij daar zelf niet over: "Hoe meer links je weet te citeren om je stellingen te ondersteunen, hoe groter de kans dat je een dwaallicht bent"?

Jippox

Op de bal, niet op de man, Jippox.
Al is het maar omdat dat leuker is voor de toeschouwers.

hear, hear

Hombre, wat apart om dat nu uitgerekend uit jouw mond te horen.

artikel

Ik heb me door dat artikel heen gewerkt, maar snap nog steeds niet waar het over gaat. Dat je gelukkiger bent als je ongelukkig bent, of zo? Wees gerust, the school of hard knocks leert je genoeg, ook al waren je ouders perfect.

interessant artikel

Herkenbaar hoor. Ik heb geen perfecte ouders, maar ben wel (te) beschermd opgevoed en daar ondervind ik nog bijna dagelijks hinder van. Ik zou ook rijp kunnen zijn voor de therapeut, zeg maar :-)

beschermd

Ik geloof het gewoon niet. Ik ben beschermd opgevoed. Dat heeft me juist het zelfvertrouwen en de weerbaarheid gegeven om het ook vol te houden in het slechte weer van het leven. Ik geloof er gewoon niet in dat je kinderen moet 'harden' voor het 'echte' leven. Het 'echte leven' ben je zelf.
Dat verhaal deed me wel denken aan de film 'Eat, pray, love' met Julia Roberts.
http://en.wikipedia.org/wiki/Eat_Pray_Love
Je hebt het heel goed in het leven maar het lukt je niet om er betekenis aan te geven en dat geeft zo'n leeg gevoel.
Komt dat door de opvoeding?

dat denk ik wel

in elk geval deels. Mij is in mijn jeugd geen strobreed in de weg gelegd, er werd me vanalles uit handen genomen zodat ik dingen kon doen die belangrijk waren voor mijzelf. Ik zal een paar voorbeeldjes noemen: ik hoefde nooit wat in het huishouden te doen (in tegenstelling tot de meeste kinderen die ik kende in die tijd). Enerzijds omdat mijn ouders het toch wel alleen afkonden met maar een kind, en het ging sneller/efficienter als mijn moeder het zelf deed; later hoefde het niet omdat ik goed mijn best moest doen op school en tijd genoeg moest hebben voor mijn huiswerk. Die tijd had ik helemaal niet nodig (ik was best slim), dus ik zat een hoop tijd te verlummelen op mijn kamertje achter mijn bureau. Gevolg: ik heb niet leren opruimen/schoonmaken en mijn huis is een redelijke puinzooi. Ik weet werkelijk niet hoe ik het opgeruimd moet houden en ik ben altijd alles kwijt. In bredere zin: ik heb niet geleerd dingen te doen die niet zo leuk zijn (maar die wel moeten gebeuren) dus ik zie vaak als een berg op tegen onaangename dingen en stel dingen uit (terwijl het achteraf altijd meevalt).
Ik vind het bijvoorbeeld ook moeilijk om keuzes te maken, omdat ik bang ben de verkeerde keuze te maken. Nu is er niemand om mijn verkeerde keuze te compenseren (het sportclubje wat toch niet zo leuk was en dan hoefde ik dat niet af te maken maar mocht ik wat anders), of voor mij te kiezen en vroeger wel. Mijn ouders waren ook altijd heel voorzichtig en zagen overal beren op de weg. Pas toen ik op kamers ging kwam ik erachter dat anderen zomaar naar het buitenland gingen op stage of het een of andere clubje (die waren helemaal niet zo bedachtzaam dus), en dat betaalden van hun eigen geld verdiend met vakkenvullen. Nog iets: Ik hoefde nooit te werken, ik kreeg alles wel van mijn ouders. Ik heb wel een keer een bijbaantje gehad, maar financieel was dat niet nodig.
Dat soort dingen.

Kortom het is ALTIJD weer de schuld van de ouders

Ik heb me door het zeer Amerikaanse artikel heengeworsteld. In het kort komt het er op neer dat vroegah iemand met depressie e.d bij de therapeut terecht kwam en daar altijd als oorzaak uitkwam dat diegene als kind zo'n ongelukkige rotjeugd gehad had met falende ouders die te hard of ongeïnteresseerd waren
Een hedendaagse psychologe bemerkte dat die vlieger niet meer op ging maar dat zij nu juist onzekere en depressieve paziënten kreeg die juist een gelukkige gouden jeugd hadden gehad met begripvolle ouders die altijd voor hun klaarstonden. Aangezien het voor de psycholoog vaststaat (geen idee waarom) dat de oorzaak hoe dan ook in de jeugd en falende ouders moet worden gezocht bedacht zij maar dat het dan dus wel aan de te gelukkige en zorgeloze jeugd met te aanwezige ouders heeft gelegen. Ze moest toch wat als psycholoog. Op deze manier ipv tig sessies te luisteren naar hoe slecht de ouders wel geweest zijn en hoe het kind daar onder geleden heeft kan ze tig sessies luisteren naar haar paziënten over hoe goed de ouders wel niet zijn geweest en hoezeer ze door hun te gelukkige kindertijd nu niet meer gelukkig kunnen zijn.

Kortom het is ALTIJD weer de schuld van de ouders, was het eerst omdat ze teveel schopten en/of hun kinderen aan hun lot overlieten dan is het nu omdat ze kinderen geen schop onder hun kont geven en teveel helpen. Het is ook nooit goed.
Ik hoop maar dat deze nieuwe mode in psychologenland hier geen vruchtbare aarde vinden anders zitten we straks weer met OTS en UHP omdat je als ouder te goed voor je kind wil zorgen. Van ijskastmoeders die autisme zouden veroorzaken zijn we beland in knuffelberenmoeders die depressie veroorzaken (en straks vast ook autisme, ADHD, borderline e.d. , scoort altijd goed)

Altijd zo geweest

Ach, ik maak me er niet druk om. Ouders maken fouten, of je een kind te veel of te weinig beschermt, of je een kind te veel of te weinig geeft, enz enz enz.
Het grappige is dat wat goed is voor je ene kind, niet het beste hoeft te zijn voor je andere kind. Je hebt altijd een sub-optimale opvoeding omdat er meer mensen zijn, en dat is iets wat inherent is aan samenleven.

zoals mijn goede moeder zei

Het leven is geen lolletje, paraplu paraplu parasolletje.

oorzaak - gevolg

Mammahippie, je schrijft: "ik hoefde nooit wat in het huishouden te doen Gevolg: ik heb niet leren opruimen/schoonmaken en mijn huis is een redelijke puinzooi. Ik weet werkelijk niet hoe ik het opgeruimd moet houden en ik ben altijd alles kwijt."
Joh, geloof jij nu echt dat ik als je vroeger wel had moeten helpen met de afwas en een keer je kamer had moeten soppen, dat je je huishouden nu keurig op orde had kunnen houden en altijd het overzicht had kunnen bewaren? Ik geloof er om eerlijk te zijn niets van.

"k heb niet geleerd dingen te doen die niet zo leuk zijn (maar die wel moeten gebeuren) dus ik zie vaak als een berg op tegen onaangename dingen en stel dingen uit"
Ook hierbij zie je een oorzaak en een gevolg en daar kun je toch echt vraagtekens bij zetten.

De maakbare maatschappij. Als je je kinderen maar stevig aanpakt, dan komt het allemaal goed. Keep on dreaming. Verder sluit ik mij helemaal aan bij Primavera. Jammer trouwens dat zoveel mensen de behoefte lijken te hebben om andere ouders de maat te nemen. Het is zo makkelijk om vanaf de zijlijn te oordelen wat andere mensen anders zouden moeten doen.

ijsvogeltje

Ah, interessant. Ik neem mijn ouders de maat en ik weet er niks van hoe mijn ouders mij hebben opgevoed. Kom zeg. Misschien zou ik thuis niet alles spic and span hebben als ik wél zou hebben geleerd de troep achter mijn kont op te ruimen, maar ik ondervind in het dagelijks leven wel degelijk nadeel van dingen die ik niet heb geleerd in mijn jeugd. Ik ken nog wel een paar generatiegenoten die ook zijn gepamperd in hun leven en met dezelfde problemen zitten (of depressief zijn, zoals in het artikel wordt beschreven).

Ik snap heus wel waarom mijn ouders dat op die manier hebben gedaan (met alle goede bedoelingen) maar dat maakt niet persé dat het de juiste manier is. Wat ik niet snap is dat je geen énkele kritiek mag hebben op andermans opvoeding, zelfs niet op je eigen ouders opvoeding blijkbaar. Beetje jammer weer van dit forum.

Mamahippie

Ik herken veel van je verhaal. Maar mijn man heeft een heel andere opvoeding gehad en die denkt net als ik. Ik wijt het daarom niet aan m'n opvoeding, maar aan de ADD die iedereen hier in huis lijkt te hebben.

Mammahippie

Dat 'de maat nemen' ging niet om jou, maar in zijn algemeen om het artikel waarnaar wordt verwezen, en de stelling (volgens mij was het dat in ieder geval) van Hombre.

Maar wat ik schreef over oorzaak-gevolg meen ik echt serieus. Ik geloof direct dat je niet blij met met de opvoedingsstijl van je ouders, en het zou mijn manier ook niet zijn, maar dat maakt het nog niet automatisch de oorzaak van de dingen waar je nu moeite mee hebt.
Er zijn zóveel dingen in een mensenleven die (ook) een rol spelen in de dingen die je makkelijk of moeilijk vindt. Denk ook aan je karakter, je aangeboren talenten, je partner, je opleiding, feedback die je uit je omgeving krijgt, coaching, cursussen, je familie en vrienden....

mamahippie

Ik kan best opruimen en huishouden, maar het lukt me niet van nature. Mijn zus is superefficiënt en zo'n moeder die met een baan en vier kinderen en een hond toch altijd een opgeruimd en schoon huis heeft. Zelfde ouders. Heeft zij het geleerd omdat het vroeger bij ons thuis niet al te opgeruimd en schoon was en ze zich daaraan ergerde? Of ergerde ze zich eraan omdat ze van nature een grotere behoefte aan opgeruimd en schoon heeft dan mijn ouders (en ik)?

Na je 25ste moet je (extremen daargelaten) niet meer je tekortkomingen of sterke kanten in de schoenen van je ouders en je jeugd schuiven, terecht of onterecht. Dan heb je 25 jaar aan klei in je handen waar je zelf een mooi asbakje van moet fabrieken. Hoe dat asbakje uitpakt, heb je zelf in de hand.

Mamahippie

Mamahippie, hoe bedoel je dat? Wat voor hinder ondervind jij van je beschermde opvoeding?

Mijn kind kreeg onlangs op school een vuistslag onder zijn oog. Wij waren allemaal erg overstuur.
Later zei mijn zus: acht, dat gebeurt af en toe. Misschien vroeg hij er wel om, en anders was het een kwestie van 'wrong time, wrong place'.
Oef! Ik hoopte hem hier wel tegen te kunnen beschermen, maar misschien 'groeit hij er uiteindelijk wel van' (zoals een juf op school zei).

Sorry

Zag latere reacties nog niet. Mamahippie heeft al gereageerd.

Mamahippie

Ik kan je verzekeren dat ook kinderen die in hun jeugd wel moesten opruimen dat niet per se in hun volwassen leven kunnen. Was het maar waar. Dan had ik nu een opgeruimd huis gehad.

Meer inhoudelijk: Primavera heeft gelijk. Overigens ben ik halverwege met het stuk gestopt omdat ik dacht 'dit heb ik allemaal al eerder gelezen' en dat kon wel kloppen, het stuk is uit 2011. Maar inderdaad: weer iets nieuws om ouders een schuldgevoel over aan te praten. En voor ouders lees moeders, want de gelijkberechtiging der sexen wordt in deze tak van sport volgens mij vooral met de mond beleden

Groeten,

Temet

overigens

Als tobberige en overbeschermende ouders tobberige kinderen krijgen dan is het natuurlijk een leuke vraag wat er opvoeding is en wat erfelijkheid. Daar heb ik nu thuis een n=2 experimentje over lopen, en mijn tussenconclusie is dat erfelijkheid er flink mee te maken heeft

Groeten,

Temet

huishouden

Ik kon nog geen aardappel schillen toen ik de deur uitging. Mijn moeder maakte gezellig chocoladecake als we samen iets in de keuken deden. En inderdaad, als ik huiswerk had, had ik altijd natuurlijk, hoefde ik niet af te wassen of te drogen.
Toen ik in de zorg ging werken deed ik 3 uur over het schoonmaken van mijn eerste paar toiletten. Gelukkig kreeg ik de kans om het wiel uit te vinden.
En koken heb ik geleerd in de eetgroep die ik met vrienden jaren heb gehad. Gek genoeg kook ik nu vaak net zo als mijn moeder.:-)
Mijn moeder was grotendeels thuis, zelf heb ik jarenlang een fulltime baan gecombineerd met een bewerkelijke thuissituatie. Snap ik nog niet helemaal hoor, maar ik denk dan juist dat mijn ouders mij een goede opvoeding hebben gegeven, maar ook dat ik een onverwoestbaar optimistisch karakter heb, daar ben ik mee geboren.

Even wat rechtzetten

Ten onrechte zou door het eerste bericht van hombre in dit draadje, de indruk kunnen ontstaan dat ik van mening ben:
"dat het verstandig is om van school en omgeving te eisen dat alles en iedereen zich aanpast om jouw speciaal getalenteerde kind een zo speciaal mogelijke behandeling te geven"

Dit is dus niet zo.

Sterker nog, het is mij een raadsel hoe hombre er bij komt dat die zogenaamde 'discussie' daar over ging.

Voor wie het gemist heeft en alsnog wil weten waar het wèl over ging, bedoeld wordt het draadje: "Hoe krijg ik dochter gemotiveerd om te leren?"

mamahippie, boekentip

http://www.bol.com/nl/p/the-nurture-assumption-why-children-turn-out-the-way-they-do/1001004006515061/

Dit boek beschrijft en toont aan dat de invloed van ouders veel kleiner is dan je denkt. Toen ik het 15 jaar geleden ging lezen dacht ik op voorhand: echt niet, waar ben ik dan de hele tijd mee bezig, en waarom leveren mijn uitgekiende opvoedingsmethoden dan zo'n uitermate geslaagd kind op (zeker als je kijkt naar de splinter in andermans ogen). Maar al lezende ben ik van de standpunten van Judith Rich Harris (de auteur) overtuigd geraakt. Erg bevrijdend. Niet alleen hoef je je ouders weinig meer kwalijk te nemen, je eigen handelen richting je kinderen is ook niet meer zo beladen. Relaxed!

skik