Gek word ik van de kinderpostzegels en de grote clubactie!

ach, ik ben slap :)

Ik koop bijna alles en geef aan bijna alles, gewoon een kleinigheidje. Nou ja, niet op straat, maar wel als er kinderen aan de deur komen. Al is het maar om bij te dragen op een vriendelijke kijk op de samenleving.

Ik weet nog hoe irritant het vroeger was toen onze kinderen met van alles en nog wat (hierboven is genoeg opgesomd) op pad werden gestuurd door school en /of vereniging. Wij hadden geen familie in de buurt dus onze buren en vrienden (zelf ook ouders van kinderen in dezelfde leeftijd) waren de klos Maar er waren altijd kinderen van wie de ouders op het werk de collega's bestookten. Dat vind ik nou weer apart.

Het goede doel op straat

Ik ben wel eens heel onvriendelijk de mantel uitgeveegd nadat ik naar waarheid zei: "Aan dat goede doel geef ik al met een vaste donatie." Riep die knul over straat me achterna: "Ja dat doorzichige smoesje moet ik geloven zeker als jij niks voor een ander overhebt!" Die had al zeker te vaak "nee" te horen gekregen. Duidelijk ongeschikt voor het vak. Ik was van plan een klacht in te dienen maar ben nogal lui met zulke voornemens dus daar is het nooit van gekomen.

Verde koop ik de Grote Clubactieloten van mijn dochter allemaal zelf. Kunnen ze misschien weer een stukje paard erbij kopen bij de manege...

Moedermop

Maar zou je dan niet gewoon liever de contributie iets verhoogd zien, dan ben je toch ook van dat hele gedoe af?

Tonny

Ik vind niet dat netjes en vriendelijk tegen een kind zeggen dat je geen belangstelling hebt, een onvriendelijke kijk op de samenleving geeft.

Tonny

Ik vind 3 euro echt geen kleinigheidje hoor als lot voor de grote clubactie. Er doen heel veel meer mensen mee aan Jantje Beton gewoon omdat je dan ook een klein muntje in de bus kan doen. Ik vind die 3 euro echt te veel om te vragen, ook aan familie.

Fiorucci

We lijken het niet helemaal eens te worden:-) Ik voel mijn opmerking over dat ik het budget er even niet voor heb niet als 'verantwoorden'. Ik misbruik die opmerking om mijn doel te bereiken. En het soms nog waar ook. En 'heb ik al', is dan ook echt zo. Als onze krant gepromoot wordt, heb ik 'm al tenslotte. Straks hebben we hem niet meer en dan zeg ik 'net opgezegd, dus nee jammer'. En dit gebeurt al lopende voort.
Ik zeg niet dat ik alles wat op straat aangeboden wordt plezierig vind, maar het is er nu eenmaal en dus moet ik ermee leven. Ik pas zoveel mogelijk de negeerblik toe, die ik al eerder noemde en dat helpt. Alleen bij onze supermarkt doe ik dat niet. Daar zit elke dag dezelfde man en regelmatig ook zijn vrouw. We krijgen langzaam maar zeker de indruk dat deze mensen echt bij ons in de buurt wonen, want hij gaat op zijn fiets weer naar huis (of waar hij ook heen gaat). Niet aardig van mij, maar ik geef nooit wat. Maar ik beantwoord zijn groet wel netjes. Om eerlijk te zijn vind ik zijn constante aanwezigheid veel lastiger dan de verkopers in de stad. Omdat ik daardoor dagelijks wordt geconfronteerd met dat ik hem negeer wat het krantje betreft. Die verkopers in de stad zijn mij een meter verderop al weer vergeten.

Tonny

Ik koop niet van kinderen, om ze een fijne kijk op de samenleving te bezorgen:-), maar ik sta er wel bij stil dat ik het vroeger niet leuk vond om onaardig bejegend te worden. Ik ging met mijn unicefkaarten uiteraard ook bij de moeders van mijn vriendinnen langs en een moeder gaf nooit wat. "Nee hoor, daar begin ik niet aan." Je mocht toen per kaart kopen, dus het ging echt niet om een hele doos kaarten in een keer. Ik vond het zo apart dat ze zelfs een zo'n kaart niet wilde kopen. Ik snap nu heus wel dat je niet mag verwachten dat iedereen maar mee wil doen, maar ik probeer dat onaangename gevoel bij kinderen toch zoveel mogelijk te vermijden. Dus 'daar begin ik niet aan', zul je van mij nooit horen.

Moeder

Je vraagt het aan Moedermop, maar ik zou het dus wel bezwaarlijk vinden als de contributie omhoog gegooid wordt als de reden is dat de grote clubactie daarmee afgeschaft kan worden. Leuk als je die verhoging kunt betalen, maar dwing iemand die dat niet kan daar niet toe. Loten kopen is vrijwillig. Dus als Moedermop zich geroepen voelt het hele zooitje op te kopen, dan is dat haar keus.

die grote club

Het lastige daarvan vind ik vooral, dat vrijwel iedereen in mijn vriendenkring het heeft. Ik ken hier in mijn buurt vooral mensen met kinderen. Zij en/of hun kinderen zitten ook op sport/muziek/creaclub/ietsanders. Nu kun je theoretisch zoiets doen als: "koop jij wat van mij, koop ik wat van jou, iedereen blij. " Maar dat loopt ook nogal in de papieren, want als ik op die manier zes mensen een lot kan aansmeren, moet ik er dus zelf ook zes kopen. In de praktijk komt het erop neer dat iedereen de eigen club sponsort met een paar loten, er nog eentje aan (schoon)ouders verkoopt (die ook voor alle kleinkinderen moeten meedoen) en verder nauwelijks iets kwijtraakt. Het hele idee van de clubactie vind ik best sympathiek, maar de praktijk is weerbarstig.

Contributieverhoging

Een contributieverhoging geldt voor iedereen van de club, dat wil ik niet aan iedereen opleggen. Maar of ik nu geld doneer aan actie "Beter Paard" of Grote Club-loten koop doet er bij mij niet toe.

Maar kaaskopje

Jij denkt dat loten vérkopen ook nog steeds vrijwillig is maar dat is dus niet zo, het komt behoorlijk verplicht over. Net van de week weer een mail: X en Y hebben nog geen boekje ingeleverd en Z en Q hebben een leeg boekje ingeleverd. Kom op, iedereen moet minstens 3 loten verkopen!

Ik vind dat je teveel denkt vanuit de koperskant en van 10 jaar geleden maar ik heb dit draadje geopend omdat ik de verkoperskant niet meer leuk vind. Ik vind het te veel om mijn kind bij familie te laten bedelen om 3 hele euro's. De straat door helemaal, mensen kopen echt maar zelden nog een lot van een onbekend kind.

kaaskopje

Die straatkrantverkoper vergeet jou net zo hard, er komen elke dag zoveel mensen langs. Ik heb echt niet de illusie dat hij gedag zegt uit herkenning, ze willen gewoon die krant verkopen, simpel.
Ik zie overigens niet waarom een vriendelijk : Nee dankje, niet zou mogen bij kinderen. Zelfs niet als het om een kaart gaat, heb ik daar meestal geen behoefte aan. Mijn buurvrouw smijt de deur in hun gezicht dicht, kijk, dat vind ik ook flauw.

ps kaaskopje

Waarom vindt je het niet aardig van jezelf dat je niks geeft? Je kunt toch niet altijd en eeuwig geven? Geven kan ook op een andere manier, met gesloten beurs. Ik geef heel veel aan anderen,kwa hulp en goederen, dus echt, ik voel me geen seconde bezwaard. En fondsenwerving is wellicht nodig, maar mensen kunnen zelf ook nadenken en beslissen te geven, zonder dat straatgedoe.

Fiorucci

` En fondsenwerving is wellicht nodig, maar mensen kunnen zelf ook nadenken en beslissen te geven, zonder dat straatgedoe.`

Nou, daar wil een mens wel eens goed over nadenken. Geven zonder straatgedoe komt neer op overmaken. En daarna word je dus nog jarenlang door het betreffende goede doel gestalkt. Ik heb het een keer gedaan bij het Astmafonds, het duurde jaren voor ik weer van die lui af was.
Wat dat betreft ben ik dus een liefhebber van collectebussen, waar ik dan graag een paar losse euro's ingooi als het doel mij aanspreekt in de wetenschap dat ik verder niet wordt lastiggevallen (wat dat niet aan papier en porto kost!). Alleen komen er hier in Amsterdam niet zo vaak collectes langs de deur. Op straat zie je ze af en toe, maar meestal die jongelui met clipboards die je meteen als vaste donateur proberen binnen te hengelen.

Groeten,

Temet

Temet

Klopt. Collectes aan de deur krijgen altijd van mij. Ik bedoel meer: als je thuis rustig nadenkt, opzoekt, wikt en weegt kun je een weloverwogen keuze maken. En als je die keuze weloverwogen maakt en erachter staat, heb je ook minder moeite met eens een mailing extra ofzo. Mits het binnen de perken blijft natuurlijk.

Fiorucci

Die man bij de supermarkt ligt niet wakker van mij, dat is zeker. Maar hij is er elke dag zo'n beetje dus ik denk wel dat hij de gezichten kent.
Op zich vind ik het niet erg om eens niet te geven, maar ik moet dan voor mezelf wel een reden hebben. Dus als kind a al met de kinderpostzegels is geweest, piest kind b naast de pot helaas en dat zeg ik dan ook (niet van dat piezen hoor:-)) En als ik geen geld heb, is dat ook een goede reden, dat zeg ik dan ook. In de stad zet ik standje erlangs kijken aan. Dat heeft effect. En wie daar toch doorheen komt krijgt óf een eerlijk antwoord 'geen geld' of 'heb ik al' óf ik doe een enkele keer alsof en dat is omdat ik het niet leuk vind om echt af te wijzen.
Ik weet niet of ik je gelijk moet geven bij dat mensen zelf ook wel kunnen nadenken over waar ze aan willen geven zonder dat straatgedoe. Ik denk dat veel mensen daar ook een beetje lui in zijn en door er met de neus op gedrukt te worden best bereid zijn een poosje mee te doen. Zo ben ik ook aan een paar dingen begonnen en mijn man was nooit voor de hartstichting gaan collecteren als zijn vriend hem daar niet voor gevraagd had, zo werkt dat soms.

eerlijk

Ik vind zelf dat ik hen geen antwoord verschuldigd ben. Gewoon: Nee, bedankt vind ik voldoende. Het nadeel van jouw redenatie is ook dat mensen dan geven aan de grote gemene deler, terwijl er nog zoveel andere goede doelen zijn, ook buiten dit land, waar minder aan de strijkstok blijft hangen. Want al die opdringerige verkopers moeten ook betaald. Overigens geloof ik niet in de luie mens. Niet in die mate dat we daar al dat straatgedoe voor nodig hebben. Ooit lukte het ook prima zonder.

Dat vind ik een lastig punt

Goede doelen mogen binnen 25 procent van de opbrengst kosten maken. Ik heb alleen wel eens het gevoel dat de goede doelen beter moeten kijken hoe die kosten ontstaan. Door het werven uit te besteden, gaan er andere belangen meespelen. En als het letterlijk opgedrongen wordt middels typische callcenter'technieken' dan vind ik dat ook geen reclame. Als een goed doel wordt behandeld als een commerciële activiteit, gaat er toch een stukje glans van 'een goede daad' verloren. Wat dat betreft is het niet zo vreemd dat mijn ex-werkgever mij liever kwijt dan rijk was. Ik was voor dát werk niet commercieel genoeg. Ik heb ook gemerkt dat de manier van benaderen anders is geworden in de jaren dat ik bij het callcenter werkte. In het begin, mochten we een eigen patroon ontwikkelen. Als het maar het gewenste resultaat had. Dat is meer en meer in een bepaalde mal gegoten, waar je je aan moet houden. Dan heb ik toch de neiging om de straatmethode sympathieker te vinden. Uiteraard is daar ook het enige doel om mensen zover te krijgen, maar het contact is natuurlijker. Ik hoorde van collega's die dat af en toe moesten doen ook dat ze het leuker vonden.

als het letterlijk opgedrongen wordt

Ik lijk met die uitspraak opeens totaal anders te denken over telefonisch werven en dat is niet zo. Ik denk dat het zinvol is om daar toch mee door te gaan. Maar of dat door commerciële callcenters gedaan moet worden vraag ik me wel eens af.

Sticker

Ik heb ook wat stickers op de deur dus geen last van verkoop of geloofsovertuiging waar ik niet op zit te wachten.
Zo hoefmik me er ook niet aan te ergeren.
En mijn kinderen wil ik ook niet langs de deuren hebben, ze zullen maar ergens naar binnen worden getrokken, hebben jullie daar wel eens aan gedact?

Mummums

Ja, ik heb daar wel eens over nagedacht, maar ik weiger in die angst voor het ergste mee te gaan. Dan zul je je kind ook overal naar toe moeten brengen, want stel je voor dat zij/hij aangereden wordt.

Zo kan je natuurlijk ook niet leven maar dingen die niet perse nodig zijn laat ik mijn kinderen niet doen.

maar... (ot)

Als je alles wat niet perse nodig is maar laat, omdat er een minimale kans is dat je een gek treft, wat blijft er dan nog over? Zo zou ik niet kunnen leven hoor.
Zit de lol van het leven nou niet juist vaak in die dingen die niet perse hoeven?? (niet specifiek in loten verkopen natuurlijk...)

Mummums

En hoeveel gevallen ken jij precies van kinderen die bij het verkopen van loten/kinderpostzegels naar binnen zijn getrokken door kwaadwillenden?

Gezien de enorme aantallen kinderen die het jaarlijks betreft zouden de eerste gruwelverhalen toch zolangzamerhand wel uitgebreid in de media moeten zijn geweest. Zelf ken ik er niet éen.

Groeten,

Temet

Wat ik wel gedaan heb

is mijn kinderen daarvoor waarschuwen: nooit binnen wachten, maar vóór de deur. Behalve bij mensen waar ze normaal ook binnen komen natuurlijk.