Geen zin in kinderen....

Niet alle reacties gelezen

Maar ik wil toch even reageren.

Jij geeft aan dat je niet meer rustig voetbal kunt kijken en dat je continu bezig bent met corrigeren. Voor mij klinkt dat als een ander probleem. Ik zou er ook niet blij van worden als ik continu bezig zou moeten met corrigeren. Dat is in mijn ogen een teken dat er zaken moeten veranderen.

Wat is de reden dat er constant gecorrigeerd moet worden? Zijn er geen duidelijke afspraken in het huis? Zijn er momenten dat jij bijvoorbeeld iets doet met 1 kind, waar jullie beide van kunnen genieten? Vaak werkt het met kinderen beter om juist tijd en energie te investeren in een goede band, maar ook in een omgeving waarin de kinderen zich gehoord voelen.

Probeer eens de basis van de opvoeding: rust, reinheid en regelmaat. Een kind die de hele dag bij de opvang/opa en oma is geweest is waarschijnlijk erg moe. Moe van alle indrukken. Als zo'n kind dan thuis komt is dus rust belangrijk. Geen schermpjes en andere drukke bezigheden. Beter is een rustig muziekje, wat bouwen met lego of het lezen van boek. Misschien helpen met koken. Dat geldt ook voor het naar bed gaan. Een duidelijke structuur en rust is dan heel belangrijk.

Persoonlijk denk ik dat jij je rust kunt vinden in huis met je gezin als jij er samen met je vrouw voor kunt zorgen dat er een ontspannen en positieve sfeer heerst. Daar profiteren jullie allemaal van.

Verder wil ik je nog even aangegeven dat ik het erg knap van je vindt dat jij hiervoor tips vraagt op dit forum. Daaruit blijkt dat jij er aan wilt werken.

Ontlast je vrouw

Ik zou zeggen: de eerste stap is je vrouw ontlasten. Voor haar moet dit ook heel zwaar zijn. Neem de kinderen elk weekend een dagdeel mee. Het wordt zomer dus ga lekker naar speeltuinen en parken, dat is veel leuker dan thuis rondhangen. Zorg dat je vrouw tijd voor zichzelf heeft.

Als je daarnaast ook nog dagelijks een vast momene (10 minuten) kunt inlassen dat jullie beide een kind één-op-één hebben, is dat helemaal mooi (elke dag wisselen welk kind). Dat kan heel erg helpen met het gedrag van de kinderen.

Pas als je vrouw genoeg tijd voor zichzelf en genoeg energie heeft, en pas als de kinderen genoeg positieve aandacht krijgen (en dat is een kwestie van kwaliteit, niet kwantiteit!), pas dan kun je het met je vrouw gaan hebben over de opvoeding. Over afspraken en regelmaat. Misschien een "studeerkamer" maken voor jezelf? Je geeft de kinderen toch al geen aandacht, kun je dan tenminste ontspannen terwijl je de kinderen geen aandacht geeft? En afspraken over hoe jullie reageren op ongewenst gedrag van de kinderen, liefst voordat voordat de emoties hoog oplopen.

Het kan best zijn dat je vrouw niet de opvoeder kan zijn die ze eigenlijk zou willen zijn, simpelweg omdat ze te veel op haar bordje heeft. Mijn oudste was 3 toen de tweede kwam en had echt nog fysieke grenzen nodig ("ik til je nu op en breng je naar je kamer"). Maar ik wilde borstvoeding geven en ik ben daardoor bij hem veel te jong overgestapt op commando's en dreigementen. En dat werkte totaal niet.

Bij jou zou het zomaar zo kunnen zijn dat je vrouw meer bezig is met de kinderen 'stil' houden om jou niet te irriteren, dan met opvoeding. Dat ze sust en afleidt en de kinderen hun zin geeft en dreigementen maakt en dreigementen niet uitvoert, allemaal om huilpartijen en woede-uitbarstingen te voorkomen. De oplossing is niet een "gesprek" over hoe je vrouw moet opvoeden, de oplossing is dat jij laat weten dat je huilpartijen en woede-uitbarstingen volledig accepteert, en dat je ze dan ook daadwerkelijk accepteert, zonder puffen, zonder geirriteerd doen, zonder je terug te trekken (terugtrekken op een lange weekenddag mag best, maar liever niet als reactie op conflict).

Zeg absoluut niet tegen je vrouw dat je "misschien" weg zou willen gaan. Dat is manipulatief. Daarmee dwing je je overbelaste vrouw om nog harder te werken om jou te behouden, en maak je het onmogelijk voor haar om haar kritiek of behoeftes te uiten. Ook al bedoel je het niet zo, dat is het effect wat je op je vrouw zult hebben. Dus houdt het voor je. Het probleem zit in jou. Jij moet veranderen. En dat kan best.

wat is de leeftijd

van de kinderen? Misschien is het al genoemd en heb ik er overheen gelezen, dat kan ook.
Sommige ouders vinden kinderen vooral leuk als ze erg jong zijn, de babytijd, peuter- en kleutertijd. Zelf vond ik dat ook best een leuke tijd hoor maar ik begon het leuker te vinde naarmate onze zoon ouder werd, basisschoolleeftijd en ouder. Mijn man daarentegen is meer van de hele jonge kinderen en was vaak spelend en kruipend over de vloer te vinden in die periode. Het ene is niet beter dan het andere.
Het is echter wel heel belangrijk dat je kinderen het gevoel hebben dat ze belangrijk voor je zijn.

vroeger verwend?

hoi; ik lees hiero mee. ik zie een paar dingen en heb het idee dat je vroeger wellicht een beetje verwend bent. Toevallig heb ik in mijn omgeving een gezin waarvan de kinderen alles mogen, geen enkele barrière hoeft te worden genomen, beetje hoofdpijn of geen zin, je hoeft niet meer naar school ga-zo-maar-door.
Is dit vroeger wellicht bij jou ook zo geweest? Soms moet je echt dingen doen die je niet leuk vindt, helaas zo is het leven, anders moet je ergens achteraf in n boomhut gaan wonen en je eigen groente verbouwen. Gaat dit op het werk ook zo? Vervelende klusjes niet doen?
Daarnaast: als je maar negatief blijft denken, blijft het niet leuk. De meeste mensen hebben het zo: als de kinderen lol hebben, heb jij het ook. Je zou er van moeten/kunnen genieten. Je kunt toch ook iets doen samen wat jij ook leuk vindt (af en toe)??
Verder: de kinderen zijn nog erg klein dus heel veel communicatie op wat volwassener nivo is er nog niet. Dit wordt natuurlijk steeds beter, maar dat kan dan toch wel een tijd duren.
Wat ik zou adviseren is: naar een therapeut samen en ervoor zorgen dat je niet perse iets wilt op het moment dat je bij de kinderen bent, dan heb je niet het idee dat je iets anders 'mist'.

Wat ff zo zegt, komt ook in mij op: ja euh, soms moet je gewoon wel. Je hebt deze kinderen op de wereld gezet, step up to it. Je kan ook zin maken en leren het leuk te vinden. Ergens is het ook een keuze om via een beetje wilskracht voor het beste tussen jullie te gaan. Word niet een van die mannen die als ze zestig zijn zeggen 'het enige waar ik spijt van heb, is dat ik niet meer met mijn kinderen heb gedaan'

Goed dat komt in me op maar ook dit: je zegt dat er wel liefde is. Ga daar helemaal naar terug en deel dat met je kinderen. Anders schaad je ze voor het leven.

Daarnaast: je houdt toch van je vrouw? Lijkt me dat je alleen al voor haar je hart meer moet inzetten voor het gezin. Blijf geen klein jongetje, zo klink je nu. Word een fiere volwassen vent waar de kids en vrouw in liefde naar op kunnen kijken.

overigens

Mijn complimenten dat je er gewoon voor uit komt. Dat vind ik wel een soort van fris. Ik zie zoveel vaders hetzelfde hebben en zeggen 'ik wil gewoon mijn vrijheid' maar ze komen er niet voor uit tegen hun vrouw en vinden het ook geen probleem. Terwijl ik denk dat het best schadelijk voor kinderen is een vader te hebben die zich niet commiteert aan een fijne tijd met hen. Het duurt maar kort he? Over tien jaar is alles anders, over vijftien zijn ze volledige zelfstandige individuen. Als je nu je hart niet voor ze opent, krijg je later spijt

Timmer aan de lange weg

' Het duurt maar kort he?' De kindertijd duurt maar kort, maar dat is nu net de periode die Anonieme Vader niet zo leuk vindt. En met hem veel ouders.
Ouderschap duurt echter levenslang! Dus je hebt nog tijd genoeg om jouw manier van vader-zijn te vinden.
Er zijn heel wat vaders die pas bij hun kleinkinderen erachter komen, dat kinderen leuk zijn en dat ze toch wel veel gemist hebben. Sommigen door werk. Maar ik ken ook een hele, aardige, lieve vader, die achter in zijn tuin een hok-voor-vader heeft gebouwd. Daar kan hij zich terugtrekken als hij daar zin in heeft. Hij doet daarnaast wel veel dingen met de kinderen, dat wel. Maar de behoefte om je terug te kunnen trekken uit het strijdgewoel heeft hij, met ieders instemming, mooi geformaliseerd. Zijn vrouw heeft die behoefte niet, of wellicht is het een van de redenen waarom ze graag in de keuken staat.
Ik vraag me wel af of je zelf gelukkig bent met je eigen leven nu: werken, bank hangen en voetbal kijken, of gamen. Je denkt daaruit te kunnen breken met een drang naar vrijheid. Ik hoop dat je iets constructiefs vindt, waarin je de drang om wat van je eigen leven te maken kunt realiseren. Ik hoop dat je kinderen later een ander vaderbeeld hebben dan de man die bankhangt en gamet. Dat wil niet zeggen dat je veel met hen moet doen. Maar ik hoop wel dat je ze kunt laten zien dat het leven meer in petto heeft dan dat, en dat je daarvan kunt genieten; en dat zij dan trots op je zijn. Daar mogen ze best 25 jaar voor worden, of ouder. Dan ben je toch echt hun vader, ook al los je nu de kinderruzies niet op.
Mijn advies: ga timmeren. Maak een speelbankje voor ze, of een doos met vormpjes, of een hobbelpaard. Jij wordt niet gestoord en zij zien dat je voor hen bezig bent.

Tsjor

niet goed nee

Dat is mooi k** als je erachter komt dat je er eigenlijk niks aan vindt, een gezin.

Wat wil je eraan doen? Scheiden? Of het het beste ervan maken? Voor het laatste staan hier wel genoeg tips denk ik, en is op de lange termijn wel de beste oplossing voor je dierbaren, tenzij je een ontzettende hork bent voor je familie maar dat lijkt me niet het geval voorzover ik kan oordelen.

Sterkte ermee..... het lijkt me heel vervelend, maar misschien wordt je ook eens volwassen nu:-) Ik denk dat er best mensen zijn die iets dergelijks als jij ervaren, ook op andere gebieden die bij het volwassen leven horen (bijvoorbeeld werk).

sterkte

Ik denk dat een uur per dag ook wat kort is om je kinderen te leren kennen. Dan is het gewoon druk gefriemel in het weekend.
Mijn advies is ook: doe de dingen die gedaan moeten worden (koken, stofzuigen, tuinieren, klussen) en doe dit samen met je kinderen. Het gaat wat minder snel (vooral met peuters en kleuters) maar iedereen voelt zich nuttig bezig Dus doe iets met ze (actief)
Wissel ook eens af, zodat een van jullie iets met vrienden kan doen
En vooral sterkte voor je vrouw eigenlijk Je laat haar toch niet alles alleen doen?

buurman Baasje

Wat je zegt over lastige kinderen doet me denken aan buurman Baasje:

Ik ben trouwens blij dat ik niet met jou getrouwd bent. Een van onze kinderen is zorgintensief en als mijn man niks zou doen zou die allang uitwonend zijn.

Tsjor

"Maar de behoefte om je terug te kunnen trekken uit het strijdgewoel heeft hij, met ieders instemming, mooi geformaliseerd. Zijn vrouw heeft die behoefte niet, of wellicht is het een van de redenen waarom ze graag in de keuken staat."

Waarschijnlijk wel ja. Vrouwen wordt die behoefte minder gegund.

Een mooi stukje hierover van Asha ten Broeke:

http://ashatenbroeke.nl/2011/10/26/column-ik-ben-een-schuurtjesmoeder/

Als vrouwen tijd en ruimte voor zichzelf willen moeten ze daadwerkelijk het huis (en erf) verlaten, want zolang moeder nog op schreeuwafstand is, gaat de rest van het gezin er iha van uit dat ze nog 'gewoon' beschikbaar is.

Maar goed, misschien gaat nu de helft van de vrouwelijke forummers mij vertellen dat ze zich in eigen huis af en toe kunnen terugtrekken van het gezinsgewoel zonder gemekker en scheve gezichten, dan heb ik het mis.

Groeten,

Temet

Temet

Helemaal met jou eens .

Moet wel zeggen dat het nu met oudere pubers beter lukt om me in huis terug te trekken, omdat ze gewoon veel minder momenten hebben dat ze een ouder (dus mij....) nodig hebben.

Maar vroeger was het zeker zo. Zelfs op het toilet kreeg ik niet altijd rust.

Temet

Ik ben het ook met je eens. Op een avond met allemaal bevriende stellen gingen de mannen zeggen dat ze meer vrijheid behoefden. Waarop de vrouwen, allemaal moeders, zeiden dat zij dat ook wilden alleen dat er dan niemand meer over bleef om voor de kinderen te zorgen.

Temet

I wish....

Tegenwoordig blok ik ze wel met: Even niet....

En dan vooral dat mamaaaaaaa!!!
Gek word ik ervan.

Met de kinderen weg

Het idee is niet door ons bedacht, maar kennissen van ons vertelden ooit dat de man van het stel op zondag de kinderen mee naar buiten nam, een rondje fietsen, langs een kinderboerderij, ijsje halen, dat soort zaken en dan kon de vrouw van het stel heerlijk uitslapen. Omgekeerd kan dat ook uiteraard. Dat vonden wij een heel erg goed idee. Je kunt dan tenminste echt even wat langer slapen of op zijn minst een uurtje of twee in alle rust thuis zijn.

Ik gaf deze tip ook aan Anonieme vader, in zijn geval moet hij de kinderen dus meenemen voor een uitje van twee uur. Geen haast, lekker de tijd nemen.

Temet

werkelijk 1 voordeel van gescheiden zijn, op regelmatige basis heb ik het huis heerlijk helemaal voor mij alleen.