Geen zin in kinderen....

het klinkt

niet alleen egoistisch, het is egoistisch. Daarnaast neem je je vrouw blijkbaar ook nog eens niet serieus want je kunt pas ontpannen als zij naar bed is. Om maar even mijn misselijke gevoel te negeren wat ik voel bij je uitspraak van vrouwtje...

Ik heb slecht nieuws voor je en goed nieuws!

Het slechte nieuws is dat je jeugd en je vrijheid en je jonge jaren voorbij zijn. Ergens doe je alsof je totaal niet betrokken bent geweest bij de beslissingen van kinderen met je 'vrouwtje', maar het zij zo, dat is gebeurd en zo staan de zaken. Ze zijn er!

Het goede nieuws is dat je een grote jongen bent geworden en dat het nu de tijd is om je verantwoordelijkheden op te pakken. En dat als je dat echt gaat doen; beseffen dat jij deze mormeltjes op de wereld heb gezet en dat je een hele belangrijke rol in hun leven hebt dat er dan heus een moment komt dat je in gaat zien dat er echt leuke kanten aan zitten. Mijn tip voor jou is om serieus te proberen om je negatieve gevoelens opzij te zetten en vol goede moed een echte vader te gaan worden. Praat eens echt serieus met je vrouw over je kinderen en over jullie opvoedkwesties. Ga er op uit met je kinderen en met je vrouw en besteedt echte aandacht aan ze. Ze verdienen het.

Misschien is het verstandig om professionele hulp in te schakelen. Het is serieus bedoelt: als je aandacht gaat besteden en je gaat verdiepen in, dan worden zaken leuker.
Daarnaast, je bent volwassen, je hebt keuzes gemaakt, wees een vent en pak je verantwoordelijkheden op. (hahaha hoor mij nou, wees een vent! :-)

Sommige mensen hebben meer tijd alleen nodig om bij te komen van het contact met andere mensen dat energie kost.
Het is de vraag of het helpt om jezelf te dwingen die aandacht aan vrouw en kinderen te geven die zij van jou nodig hebben.
Je zult niet de eerste vader zijn die ontregelt raakt van het meedraaien in een gezin waar rust soms niet mogelijk is.

En dat is niet egoistisch, er zit geen kwade bedoeling achter, maar het is egocentrisch.

Wacht niet tot de zaak ontspoort.

Bespreek dit eerlijk met je vrouw en onderzoek jezelf wat het nu zo lastig maakt om tijd door te brengen met je gezin. En hoe je mogelijk meer rusttijd kunt inbouwen voor jezelf om de tijd die je wel met je gezin doorbrengt er beter betrokken bij te kunnen zijn.

Eigenlijk had je eerst moeten oefenen met een babypop voordat je aan kinderen begon en dan ook meteen twee. Nu is het te laat.

pardon?

"Zodra het vrouwtje savonds naar bed is begint voor mij de dag pas."

"Het vrouwtje..."

...

Blijkbaar vallen mensen meer over "het vrouwtje" dan over het echte probleem. Zegt meer over die personen zelfs... Maar maar goed.

Ik weet dat het egoïstisch is... Ik ben mezelf er wel degelijk van bewust. Elke avond denk ik er weer over na. "morgen ga ik echt iets met ze doen"

En dan is het zover... Mijn vrouw is al uit bed. Heeft me 8x geroepen, ik pak een bak koffie en het enige wat ik denk. Waar ben ik aan begonnen.?!

Het is niet zo dat ik er niet ben voor me Kids... We eten altijd savonds aan tafel. Doen echt wel dingen die samen. Gaan 3x per jaar op vakantie.

Ik vind het zo moeilijk om het gevoel al typen uit te leggen.

Komt er op neer dat ik er gewoon achter ben gekomen dat ik niet echt vader materiaal ben.

Als ik kan kiezen tussen avond gamen met vrienden of met de Kids iets gaan doen, mijn keuze super snel gemaakt is. Wat absoluut niet eerlijk. Is tegenover mijn kinderen :-(

"bespreek dit eerlijk met je vrouw"

Het advies van AnneJ om dit met je vrouw te bespreken lijkt mij op zichzelf niet per se verkeerd, maar al te eerlijk zou ik nou ook weer niet zijn. Ten eerste moet het gebruik van het woord "'vrouwtje" absoluut worden vermeden - maar dat snap je hopelijk inmiddels - en ten tweede komt je posting neer op: "ik vind die kinderen maar een last en ben blij dat jij alles opknapt en eigenlijk ben ik het liefste weg". Als je dat "eerlijk bespreekt" moet je niet raar opkijken als ze een vaas naar je hoofd smijt.

Je kan wel met haar bespreken dat de kinderen je soms teveel zijn en dat je meer ruimte voor jezelf wil. Hou dan ook de mogelijkheid open dat *zij* meer ruimte voor zichzelf wil - vrouwen zijn ook niet altijd blij met altijd maar kinderen om zich heen namelijk.

Dus ja, bespreek je problemen, maar bedenk dat eerlijkheid soms meer kapot maakt dan je lief is.

Misschien moeten jullie samen eens op zoek naar een structurele oppas zodat jullie -samen dan wel ieder voor zich - wat meer ruimte krijgen om dingen zonder de kinderen te doen.

Of misschien vindt je vrouw het geen probleem om je meer kinderloze tijd te gunnen zonder te verwachten dat jij haar hetzelfde biedt. Dan heb je mazzel.

Groeten,

Temet

Dank je wel temet

Heb dit vaak besproken met mijn vrouw. Ze weet ervan. Zoals ik al zei heb ik geen "papadagen" meer en geeft ze me enorm veel vrijheid.

Ik ben al weinig samen met mijn kinderen dankzij lieve (schoon)ouders en opvang en nog wordt ik boos/sacho als langer dan een uur met ze ben.

Het continue corrigeren, de rommel die ze maken, het gezeur aan je kop.... Ff rustig zitten op zondag om voetbal te kijken zit er niet meer in. En ik weet dat ik daar toendertijd echt zelf voor heb gekozen, maar dat het me zo zou tegenvallen had ik niet verwacht.

Mijn vrouw geeft me al zo veel ruimte en nog is het niet genoeg.... Ik haat mezelf daar ook enorm om. Maar weggaan doet de Kids ook geen goed... Het is allemaal zo tegenstrijdig.... En heb vaak het gevoel dat niemand me er in snapt.

Als ik mijn vrienden en collega's altijd hoor. Jah ik ga morgen met me Kids dit doen, zus doen... Etc etc... Dan denk ik gelijk... Pfff waar je zin in hebt. Dat is toch verdomme niet goed.

Als ik dat dan tegen mijn vrouw vertel weet ze ook niet wat ze er aan kan doen. Ze weet donders goed dat ik zielsveel van die mormel hou... Maar toch....

Ben gewoon een raar geval denk ik...

Achter het gebruik van het woord "vrouwtje" gaat een wereld van minachting schuil, dus het is niet zo heel vreemd dat de vrouwelijke deelnemers van dit forum daarop reageren als de spreekwoordelijke stier op de rode lap. Dat weet je nu dus ook weer. Misschien is het niet rot bedoeld, maar zo komt het wel over.

Denk jij dat ouders die activiteiten met hun kinderen ondernemen dat altijd alleen maar doen omdat ze het zo ontzettend leuk vinden? Vergeet het. Hoe vaak ik niet met mijn kinderen naar buiten ben gegaan omdat ik vond dat de kinderen nu eenmaal naar buiten moesten (en zonder mij konden ze niet, of, later, gingen ze niet), terwijl ik veel liever thuis was blijven zitten met een boek. Hoe vaak ik niet duffe verhaaltjes heb voorgelezen, stomme liedjes heb gezonden, debiele spelletjes heb gespeeld of interesse heb geveinsd in opstellingen van lego/ playmobil/modeldino's, terwijl ik ondertussen liever hele andere dingen had gedaan. Soms is het leuk, soms is het niet leuk maar hoort het er gewoon bij. Zoals zoveel andere dingen in het leven.

Dus als je nou eens het idee loslaat dat je geen vader kan zijn als je activiteiten met je kinderen niet leuk vindt, dan scheelt dat allicht.

En praten met een therapeut is misschien ook wel een goed idee.

Overigens: als je kinderen wat ouder worden en zichzelf beter kunnen bezighouden, en bovendien ook "nu even niet, ik kom zo" wat beter leren begrijpen, wordt het waarschijnlijk ook wat makkelijker. Nog wat later worden ze overigens puber en dan willen ze je helemaal niet meer zien of horen of iets van je aannemen (behalve geld), noch in je buurt worden gezien, dus dat scheelt dan helemaal.

Maar goed, ik zou zeggen: doe jouw deel in de zorg, laat je vrouw niet alles opknappen, geef je kinderen af en toe een compliment of een aai over de bol en dan doe je het al heel behoorlijk. Hoef je je verder niet schuldig te voelen, dat scheelt dan weer. En ja, het ouderschap valt soms vies tegen. Alweer: zoals zoveel andere dingen in het leven.

Sterkte ermee

Temet

Reactie temet

Excuus naar de vrouwelijke deelnemers voor het woord "vrouwtje". Ze weet dat ik haar zo noem, wat eigenlijk hilarisch is omdat ze een kop groter is dan me... Maar goed ik snap het...

Iig bedankt voor je reactie temet. Ik vind het gewoon heel moeilijk om iets te doen wat ik niet leuk vind. Ik probeer me er vaak over heen te zetten en zal het blijven proberen.

Ik wil er ook echt wel aan werken, maar ben er blijkbaar gewoon ee de slappe zak in. Geef het veels te snel op...

Ik hoop idd dat het strax wat makkelijker wordt als ze wat ouder zijn en wat meer begrijpen en zichzelf kunnen vermaken.

Ik blijf doorbikkelen...

Iig bedankt voor je reactie. Wordt zeer gewaardeerd.

Leeftijd?

Ik weet niet hoe oud je kinderen zijn, maar veel dingen worden ook makkelijker (of anders in ieder geval) als ze ouder worden. Dan kun je bijvoorbeeld coach worden bij een jeugdteam waarin ze voetballen, om zomaar eens iets te noemen. Het worden steeds meer 'echte' mensen waar je ook interesses mee deelt.
Maar als ze nog erg klein zijn, ja dan vraagt dat nog wat geduld. Neemt niet weg dat je wel nu de basis legt voor je relatie met je kinderen later.

Geen zin vind ik dan een beetje een flauwekul argument. Misschien heb je ook niet altijd zin in je werk, en ga je liever met vrienden op stap dan werken. Maar je snapt best dat werken nou eenmaal moet.

Zo is het met je kinderen ook. Leuk of niet, het moet gewoon, dus maak er maar het beste van. En vertrouw erop dat het steeds beter zal gaan (minder plicht, met plezier) naarmate ze ouder worden.

Overigens kan het jouw gevoel versterken als je juist steeds minder met je kinderen doet. Misschien is toch wèl een papadag dan niet eens zo'n slecht idee....

Terugstoppen kan niet....

En die kinderen hebben hier ook niet om gevraagd. En je 'vrouwtje' waarschijnlijk ook niet. Dus hup schop onder die kont en maak er iets van! Meer opties zijn er niet.

Waarom ben je überhaupt ook aan een tweede begonnen als de eerste zo'n opgave was?

burnout?

Ben je niet zo overbelast op het moment dat je niets kunt hebben?
Werk is georganiseerd en gestructureerd. Verder kunnen de meeste mensen daar op hun beurt wachten. Thuis gebeuren een stuk meer onverwachte zaken, zeker met kinderen. En als je overbelast bent kun je vaak te weinig (mentale) energie opbrengen om daar de lol van in te zien.

meer tijd

Ik denk dat je juist moet proberen meer tijd door te brengen met je kinderen. Wij hebben ook twee kleine kinderen (ruim twee jaar en ruim 1 jaar) die heel veel aandacht vragen. Steeds moeten corrigeren, de hele dag geschreeuw in huis, ze nog moeten helpen bij werkelijk àlles... Ik ben de hele dag met ze bezig en mijn man ziet ze dus alleen 's avonds en in het weekend. En ik merk dat hij ook veel minder kan hebben dan ik. Hij is gewoon sneller geirriteerd of boos dan ik. (Hij speelt ook veel en graag met ze hoor, dus hij heeft niet hetzelfde probleem, maar is net als jij dus gewoon minder geduldig met ze.) En ik denk dat dat komt omdat hij ze minder ziet. Als je ze elke dag de hele dag hebt wordt je vanzelf geduldig en kan je bv ook lawaai beter negeren. Je moet nl wel, want anders zou je gek worden Dat maakt je relaxter en dat is wat jij mist denk ik. Want je bent helemaal gefixeerd op wanneer ze eindelijk eens slapen of weg zijn. Zo kom je volgens mij nooit af van die negatieve gevoelens. Ik zou dus juist proberen meer tijd met ze door te brengen en proberen onstpannen te zijn. Je hoeft niet per se iets met ze te doen, je kan er ook gewoon bij zitten als ze spelen of buiten op een bankje als zij aan het buitenspelen zijn oid. Je bent nu alleen maar bezig met het te ontvluchten.

Misschien helpt het zelfs als je een week vrij neemt, je vrouw op (volgens mij een zeer welverdiende) vakantie stuurt en eens even 24/7 voor ze zorgt, wie weet ben je dan gelijk genezen Maar dat is wel heel rigoreus.

wat ik dus al eerder zei

verdiep je eens echt in de kinderen en leer op die manier de leuke kanten zien. je bent nu heel negatief ingesteld, je verwacht al van jezelf dat je het niet leuk gaat vinden en je geeft het geen kans.
door alles zo veel mogelijk aan anderen te laten kom je er niet. Probeer serieus bijv. met een kind echt iets leuks te gaan doen.
En verdiep je in de wijze van opvoeden. Je hoeft namelijk niet constant te corrigeren als je probeert om op positieve manier ander gedrag te stimuleren. Maar als je maar blijft hangen in het negatieve dan oefen je je daar ook niet in.
En...PS: zorg alsjeblieft dat het niet meer nodig is dat je vrouw je 8 x moet roepen. Je bent haar derde kind toch niet?

Vrouwtjes en woordjes

En dan het woordje 'egt'! Volgens mij is het maar beter dat dit 'mannetje' zich niet teveel met zijn kinderen bemoeit. Misschien is het wel besmettelijk...

Er van uitgaande

Dat je gewoon gezond van lijf en leden bent en geen depressie of burn out hebt... Geef jezelf een trap onder je kont. Je moet je doodschamen dat je vrouw je 8 keer moet roepen! Hoezo moet zij je roepen?
Wat je zegt over je kinderen: dat vind ik deels herkenbaar. Ik vond het ook niet leuk toen oudste bijna 3 was en jongste een paar maanden en iedereen riep dat ik er van moest genieten. Waarvan? Dacht ik dan. Gelukkig is het goedgekomen toen ze wat ouder werden. Basisschoolleeftijd vond ik super en nu zijn ze puber en geniet ik nog steeds iedere dag van ze.

Anonieme vader

Ik vind het wel een goed teken dat je last van dit gevoel hebt. Het klinkt alsof je jezelf steeds onder druk zet om het leuk te moeten vinden met je kinderen, terwijl je er steeds meer tegenop gaat zien.
Ik zou eens beginnen met de kinderen 5 minuten echte aandacht te geven. Dus echt met ze spelen, een trein bouwen, puzzel leggen, dat soort dingen. Kijk dan wat ze doen, wat zeggen ze, hoe bewegen ze? Het gaat even helemaal om hen. Maar na 5 minuten is het klaar en mag je wat leuks voor jezelf doen (in overleg met je vrouw natuurlijk)
Klein beginnen, beloon jezelf, wees niet te streng voor jezelf, maar doe het wel.Bouw de hoeveelheid tijd langzaam op. Overleg met je vrouw, vraag of ze je wil helpen het contact met je kinderen beter te maken.
En wat anderen zeggen, voor je het weet zijn ze ouder en heb je een leuk gesprek met ze of kun je zelfs met ze gamen ; )

Eens met

sommigen hier, juist meer tijd met ze doorbrengen.
Prima dat weekje alleen of toch een papadag inlassen. Als ze maar met je alleen zijn!
De verantwoordelijkheid moet bij jou liggen.

Dan worden de kinderen meer 'van jou' en ga je wellicht eerder juist al die stomme dingen tóch met heel veel liefde doen.
Onbekend maakt onbemind en hoe dichter je bij ze staat, hoe meer je van ze zult kunnen verdragen.

Ik zou me verder niet schuldig voelen over je gevoel, jij ervaart dat nu eenmaal zo en chapeau dat je het hier bespreekbaar maakt.

Hoe is het relatie verder? Hoef je niet op te antwoorden natuurlijk maar wellicht speelt dat ook nog een rol in hoe je relatie met de kinderen zich ontwikkelt.

goed idee van Bennikki

Klein beginnen. Vijf minuten is absoluut op te brengen. En de tijd die je daarna voor jezelf hebt, voelt beter en ontspannener, omdat je het "verdiend" hebt.
Verder: je hoeft het niet leuk te vinden, je hoeft het alleen maar te doen. Dat klinkt flauw, maar ik bedoel dat je het jezelf onnodig moeilijk maakt als je ook nog eist dat je het allemaal maar leuk moet vinden, dat gedoe met dat kleine grut. Je moet van je kinderen houden, ze verzorgen en beschermen met je leven. Maar met lego spelen hoef je nooit _leuk_ te vinden. Wat niet betekent dat je niets kunt verzinnen met ze wat wél leuk is, natuurlijk. Maar dat is makkelijker te bedenken wanneer ze wat ouder zijn. Samen kanoën of zoiets.

En echt: het wordt makkelijker. Wanneer ze opgroeien, komen er uiteraard nieuwe zorgen en ergernissen bij (uitgaan, puberen, roken, huiswerk, weetikveel), maar op sommige vlakken gaat het je minder opvreten. Ze kunnen meer zelf, hoeven niet meer vermaakt te worden, je krijgt meer voor jezelf. Probeer niet te veel in het nu te hangen, maar ook wat op de lange termijn te denken. Komt wel goed. Fijn dat je zo eerlijk naar jezelf kijkt, én zo'n geduldige en begripvolle partner hebt.

Oja nog een tip

Bedenk iets wat echt iets van jou en de kinderen is. Hoeft niks groots te zijn. Gewoon een klein dingetje, een liedje, een grapje, een bepaald verhaaltje dat je af en toe voorleest. Of ff stoeien, iets wat ze alleen met jou doen. Dat soort exclusiviteit versterkt de band en je gevoel van saamhorigheid.

"En ik weet dat ik daar toendertijd echt zelf voor heb gekozen, maar dat het me zo zou tegenvallen had ik niet verwacht."
Dit hebben zoveel mensen...je zou ze de kost moeten geven. Maar niet veel mensen zullen het hardop zeggen. En toch houden ze allemaal erg van hun kinderen. De overgang is som gewoon erg groot.

https://www.rtlnieuws.nl/nieuws/binnenland/heb-je-kinderen-dat-blijkt-geen-garantie-voor-geluk

Anonieme Vader

Ik had eerder een reactie geschreven, maar die bleek ik niet verstuurd te hebben en daar ben ik blij om, want ik reageerde nogal boos. Inmiddels heb je meer verteld. Het belangrijkste wat ik ben tegengekomen is dat je zielsveel van je kinderen houdt. Gelukkig! Want dat kwam in je openingsverhaal totaal niet naar voren.

Ik denk dat als alle ouders eerlijk zouden zijn, er een heel gevarieerde mening uit zou komen. Van 'ik ben stapelverliefd op mijn kind vanaf dag 1', tot 'ik vond ze het eerste jaar helemaal niet leuk' of 'pas toen ze ouder waren en terug konden praten kon ik er wat mee'. Maar ook mensen die kinderen echt tegen vinden vallen. Met dat laatste heb ik echt moeite, maar goed het bestaat.

Jij houdt van je kinderen. Dat is dé basisvoorwaarde om een band met je kinderen op te kunnen bouwen. Ik heb door hoe je je vrouw noemde (hopelijk is dat nu verleden tijd!) en dergelijke de indruk dat de rolverdeling bij jullie een beetje 'ouderwets' is. Ik begrijp dat jullie allebei werken, maar je vrouw moet denk ik daarnaast het gezin draaiende houden. Ik stel voor dat jullie een verdeling gaan maken in de werkzaamheden. Terwijl de een de afwas opruimt, poetst de ander de kinderen een beetje schoon en brengt ze naar bed. Deze knuffelt (de tijd voor nemen!) de kinderen gedag en gaat weg, de ander gaat met ze lezen. Plaatjes kijken en daarover babbelen is ook lezen. Ook voorlezen is lezen. Dat mag niet afgeraffeld worden. Echt lekker met twee kinderen op een bed gaan zitten, dus een kind gaat mee naar de kamer van het andere kind en dan lekker tussen ze in zitten en met ze lezen. Dit doen jullie voortaan om en om.

Overdag, in de weekenden, zou het een idee kunnen zijn dat jij met één kind de deur uit gaat naar een speeltuintje in de buurt, zaterdag kind 1, zondag kind 2. Je kind zal enorm genieten van die persoonlijke aandacht. Of neem kind mee voor een klein wandelingetje langs slootjes of een ander stukje natuur. Jij hoeft amper iets te doen, kind zal zelf van alles aanwijzen en daar kun jij op reageren of over uitleggen. Ga naar een kinderboerderij en zie hoe ze genieten van de beestjes. Kortom: sta open voor het genieten wat je kinderen doen, dus van jouw aanwezigheid en wat ze in jouw (hun held!!) doen.

Jullie zouden er ook over na kunnen denken of jullie elkaar een uitslaapochtend kunnen gunnen. Zaterdag gaat je vrouw een rondje met de kinderen om en jij zondag, of omgekeerd, net hoe het uitpakt. Zet je kinderen voor en achter op de fiets en ga een rondje om. Daarvoor kun je de kinderboerderij ook gebruiken. In of vlakbij veel plaatsen is wel íets van beestjes wat je kunt bekijken, dat kunnen ook gewoon koeien in de wei zijn. Kinderen en beestjes zijn over het algemeen een succes. Ze hoeven er niet tussen te staan als ze dat eng vinden.

Wat is jóuw interesse? Jouw hobby? Daar kun je vast smakelijk over vertellen. Doe je dat wel eens waar de kinderen bij zijn?

Nog een laatste puntje: omdat ik het gevoel heb dat jullie een wat conservatieve rolverdeling hebben vraag ik me af hoe dat met straf geven gaat. Doet je vrouw dat of moet jij vooral de boeman spelen? Als dat het geval is, moeten jullie daarover praten. Het moet voor de kinderen ook duidelijk zijn dat jullie allebei het héle pakket bieden. Liefde, zorg, correctie, straf, kennisoverdracht enzovoorts.

wat ze in jouw (hun held!!) doen.

Moet zijn 'wat ze in jouw (hun held!!) aanwezigheid doen.

Kaaskopje

Wat mooi geschreven en goede tips!

Hier trouwens een moeder die echt helemaal niks heeft met dat grut. Vader trouwens ook niet zo. Maar ja, je hebt ze op de wereld gezet, hè. Maar al heb je het zelf gewild, dat het zo overweldigend zou zijn had je nooit kunnen bedenken.

Ik vind het mooi dat dat op dit forum gewoon gezegd kan worden. IRL zouden heel veel mensen over je heen vallen als je vertelde dat met kinderen spelen niet je hobby is. En inderdaad: het wordt snel beter!

Probeer die band te behouden, doe wat je kan. Of ontlast in elk geval je vrouw een beetje. Voor mij was het heel belangrijk dat ik zaterdagmiddag een paar uur kon "rusten" - in mijn bed, anders werkte het niet, want als ik me vertoonde werd ik besprongen. Zo'n moment zou je vrouw ook moeten hebben. Want juist als er veel op haar neerkomt, is het belangrijk dat ze even iets voor zichzelf kan doen. Wij gingen ook ieder een avond per week iets met vrienden doen.

En inderdaad, het wordt beter. We hebben het nu echt gezellig met zijn allen en de kinderen vinden dat ze een fantastische jeugd hebben gehad. Dus als je je er toe kan zetten, valt het die kinderen helemaal niet op dat je het (nog) niet van harte doet. Kinderen zijn namelijk nog 10x zo egocentrisch als jij. Maar die momentjes vrijheid moet je wel hebben, en je vrouw ook. Dan kun je daar naar uitkijken. Ook af en toe samen.

Oh ja....

Ik was ook blij als ze in bed lagen. We hebben heel lang het patroon gehad dat ze om half 8/8 uur naar boven gingen, dus ook toen ze nog baby en peuter waren, dan was ik ongeveer half 9 klaar en dan begon 'mijn tijd'. Toen ze ouder werden en die tijd opschoof naar een later tijdstip, voelde dat eerst ook een beetje als een aanslag op 'mijn' tijd. Maar dat went ook wel weer. Je zult wel moeten .

Ik bedenk door wat ik net schreef, dat bij ons de verdeling van het naar bed brengen ook vooral bij mij lag. Dat vond ik op zich niet erg, ik vond het echt leuk om met ze te lezen en zo, maar later vond ik dat we die situatie niet zo hadden moeten laten 'inslijten'.

Het is voor kinderen goed als ze gewend zijn aan de zorg van allebei. En als een van de twee plotseling in het ziekenhuis belandt, is het fijn als de ander niet in de stress raakt over al het onbekende wat op zijn of haar schouders komt te liggen.

Ik ben een paar keer een weekje met een vriendin op vakantie geweest. De eerste keer kwam ik thuis en vertelde man dat hij om tien uur zijn bed in rolde omdat hij bekaf was. Hij begreep de eerste keer plotseling volledig waarom ik rond die tijd standaard zat te knikkebollen op de bank .

Dora

Ik denk dat er heel wat ouders zijn die met een schuldgevoel rondlopen over hoe ontaard ze wel niet zijn als ouder zijnde. Een bekende van mij had totaal niets met haar kind in het eerste jaar. Ze snapte dat zelf ook niet. Ik snap het om eerlijk te zijn ook niet. Maar goed, het was zo. Het heeft totaal geen zin om dat kwalijk te nemen. Als je dat al doet, doe het dan tegen je man of zus, iemand die je in vertrouwen kúnt nemen. Als je met zo'n gevoel zit, dus 'ik heb niks met mijn kind', kan dat alleen al door er over te mogen praten, de druk van de ketel halen, waardoor er weer ruimte ontstaat voor nieuwe aanvoer van gevoelens. Dus ook bijvoorbeeld 'hé, dat was me nog niet opgevallen... wat leuk/lief/fantastisch!'. Ik hoop van harte dat TS door het nu bespreekbaar gemaakt te hebben, dit ook zo zal gaan ervaren.