Eenheidsworstkinderen, zo maar een gedachte

Tsja

Ik herken het beeld wel. Ik weet niet of het vroeger anders was. Eehh dat is te zeggen ik weet wel dat het vroeger anders was. Mijn vader (jaargang 1926) werd aan heel andere standaarden gemeten in zijn schooltijd. Kindertjes die vragen worden overgeslagen. Moet je nu eens kijken! Nu krijgen kinderen in hun rapport de kritiek dat ze wel meer moeten vragen.

Wat mij stoort is de, zoals ik het noem, "brievenbus". Sure, je stelt eisen en geeft kinderen de kans om dingen mee te maken en te kijken wat ze ligt. Maarrr ik proef steeds mee een terugslageffect van citotoetsen, leerlingvolgsystemen en protocollen. En dat is de aanname, de vooronderstelling, dat kinderen zich allemaal op dezelfde manier netjes en lineair ontwikkelen. Dus op alle ontwikkeldoelen in een vast tempo op een vaste route. Dat beschouw ik als pedagogische armoede en ik zie die aanname, onder druk van de Excel, meet- en verantwoordcultuur, gekoppeld aan een zeer magere opleiding, steeds sterker worden in het onderwijsveld. Wat mij betreft een gevaarlijke trend.
Je krijgt dan een verwachtingspatroon van gekoppelde gemiddeldes. Hoe meer gemiddeldes je tegelijk van een kind verwacht, des te minder kinderen zullen daaraan voldoen. En dat is voor mij dus de steeds kleiner wordende brievenbus in het onderwijs. Voor mijn gevoel blijven er steeds meer kinderen over die daar niet doorheen passen.

En natuurlijk zijn er scholen waar wel mensen werken die kinderen zien. Ik hoop dat dat de overhand krijgt, houdt, of weer terugwint.

Perfecte wereld bestaat niet

Mijn dochter was geen last op school, scoorde alle cito's A, en heeft toch een etiket. Niet omdat wij als ouders daar behoefte aan hadden. Niet omdat ze niet geaccepteerd werd door anderen. Ze liep zelf vast omdat alle informatie verwerken die op haar afkomt heel veel energie kost. Wat is ze blij met haar etiket, en wat verklaard het veel! Zij wordt erg goed begeleid.
Ik ben nog steeds erg blij dat we in een land wonen waar juist heel veel vrijheid is. Ik vind juist niet dat er sprake is van een eenheidsworst, er is zoveel keuze aan scholen, informatievoorzieningen, soorten eten etcetera. Juist doordat de wereld groter is geworden en er ruimte is voor persoonlijke ontwikkelingen komen de verschillen naar buiten. Met hier en daar een etiket. Ik begrijp niet waarom die etiketten zo erg zijn. Het helpt juist de individuele ontwikkeling naar een fijn leven. Zo zie ik dat.

En tirza

Ik schrik wel erg van jouw verhaal.

Brievenbus

Wat een mooie analyse, Rodebeuk. En huiveringwekkend.

Fayw

Ik weet dat er op dit forum veel ouders zitten met een kind wat zorgen geeft. Ik weet ook, dat er hier veel ouders zitten die 'de ontwikkelingen' op pedagogisch, maatschappelijk en schoolgebied met kritische zorg volgen. Ik reken mezelf daar ook toe :-)
Wat we echter nog niet zien/hebben/kunnen/weten, is de lange termijn. Kijk, als ik Paul de Leeuw op TV zie denk ik: gut. Zeker als je zijn schoolcarriere in ogenschouw neemt, dan denk ik wel twee keer gut Daar zou vandaag de dag een etiketje op gegaan zijn. Is dat goed, is dat slecht? Ik wéét het niet, ik denk dat hij heel aardig terecht gekomen is - maar er is er maar eentje van. Hoeveel kindertjes/mannen hebben het níet gered om een eigen TV-bedrijf te beginnen? Ik wil niemand bang maken, maar het is moeilijk om dingen op de lange termijn te overzien.
En er is in de psychiatrische zorg zo ontzettend veel veranderd. Mijn schoonzus (tegen de 60) heeft van haar 18e tot haar 35e in de zwakzinningenzorg (zoals dat toen heette) gewerkt en daar word je niet vrolijk van, van die verhalen. 'Alles' werd zo rond het 18e jaar naar binnen geduwd in een inrichting in de bossen en daar bleef je tot je dood ging. Op groepen van 40-70 personen. Van diep-zwakzinnig tot aan hoogfunctionerend Down-syndroom.
Ja, mijn zus had eerder en beter geholpen kunnen worden. Maar tegelijkertijd was autisme tot een jaar of 15 terug nog gewoon de schuld van de moeder (ijskastmoeder.....) en wordt het nog steeds bij vrouwen maar zeer mondjesmaat (h)erkend.
Ik ken mijn zus al ruim 50 jaar en weet hoe ze gaat reageren, wat ze gaat doen, wat ze gaat zeggen. Dat is niet zo verwonderlijk: dat doet ze namelijk al 50 jr zo ongeveer hetzelfde. Wat dat aangaat is het wel overzichtelijk.
Ik zou er een lief ding voor over hebben als er bij haar eerder een diagnose was geweest (die is pas dit jaar gesteld) maar vooral: hulp. Of nee. Niet alleen maar hulp. Compassie. Wat mijn zus nodig heeft, is een moeder. Die haar een beetje om de obstakels heenloodst en dingen alvast 'voorsorteert' zodat ze het wel kan handelen. En met een moeder bedoel ik iemand die niet vanuit een opleiding/professie werkt met een interessant geval, maar iemand die het belang van mijn zus voor op stelt, zonder te denken in kaders. En regeltjes. En wetgeving. En vergoedingen. Enzo.

Waar ik me denk ik het meest zorgen over maak is de mensen die het net-niet redden. Ik denk, dat de maatschappij vandaag de dag zo is dat je óf vol meedoet óf niet. En bij dat laatste zit je dan in een vriendelijke instelling in een bos, zeg maar. Maar juist dat gebied er tussen - dat baart me zorgen. Kwijlend in een rolstoel hangen en klanken uitstoten: dát is duidelijk: die doet niet mee. Welgekapt en gekleed grijnzend door het journaal schuiven is ook duidelijk: die doet mee. Maar dat grote grijze gebied, waar eisen gesteld worden aan mensen waar ze niet aan kunnen voldoen: dat vind ik zorgwekkend.

Tirza

In aansluiting op izar

Rode beuk oppert naar mijn mening een verkeerde interpretatie van de Cito-toetsen, leerlingvolgsystemen en protocollen. Deze betekenen niet zozeer een andere bejegening van het kind, maar van de school. Daar waar voorheen scholen hoofdverantwoordelijk waren voor het beoordelen van de schoolprestaties van hun leerlingen, delen zij deze verantwoordelijkheid nu meer en meer met onafhankelijke professionals.

De aanleiding voor deze verandering is gelegen in het verschil in presteren van de scholen zelf.

De huidige aanpak is bedoeld om het onderwijsniveau op de minder goed functionerende scholen te verbeteren, teneinde te stimuleren dat ieder kind goed onderwijs geniet.

Het afzetten van de individuele schoolprestaties van kinderen tegen gemiddelden heeft vooral ten doel het presteren van de school te meten; opdat kan worden ingegrepen, waar het niet goed genoeg gaat.

De groep kinderen die als het ware ¨niet door de brievenbus passen¨, betreft de kinderen met leerachterstanden. Daarvan liepen er vroeger minstens zo veel rond. Naar mijn stellige indruk werden zij toen eerder aan hun lot overgelaten, dan heden ten dage. De moderne aanpak in het onderwijsveld lijkt kinderen juist meer bescherming te bieden.

De beoordeling van de schoolprestaties van de individuele kinderen is niet wezenlijk veranderd. Nog steeds krijgen kinderen de mogelijkheid verschillend te presteren per vak.

De verwachtingen ten aanzien van kinderen zijn misschien wel aan verandering onderhevig, maar daaraan liggen heel andere zaken ten grondslag.

Izar

Ik denk dat het idee van een LVS en de manier waarop je dat inzet sterk veranderd is. En dat heeft niet alleen maar ongunstige effecten. Sommige dingen waren vroeger beter, andere juist slechter.

Het is idd afhankelijk van tijd, plaats en persoon. Ik heb begin zeventiger jaren op een dorpsschool onder de rook van Amsterdam, Jenaplan, heel veel differentiatie in de klas gehad. Beduidend meer dan mijn kinderen op een stadsschool in de Randstad 30 jaar later.

Maar mijn punt was vooral dat er een soort verstarring optreedt bij het hanteren van een LVS. Dat zit niet noodzakelijkerwijs in het LVS zelf besloten; je kan daar ook anders mee omgaan.

Rode krullen bol

Wat jij zegt over het LVS is hoe het hoort te zijn.
Wat ik zeg is wat ik zie wat er gebeurt.
Ik ben het helemaal met je eensch, cito en lvs zijn bedoeld voor de school.

Verder is jouw interpretatie van de brievenbus niet wat ik bedoel. Ik zie ook kinderen links, rechts en boven de brievenbus tegen de deur knallen. De professionaliteit van een gedegen leerkracht houdt ze erbinnen, het eindeloos gemeet en gehannes, dus het niet meer de mens zien, laat ze erbuiten vallen.

Verder: ik bedoel niet één alles omvattende theorie neer te plenzen waarmee ik alles kan verklaren en alles kan wegen als beter of slechter. Dat er vroeger veel kinderen buiten de boot bleven en dat er bijvoorbeeld kinderen ongeletterd van school konden komen of jaar in jaar uit voor spek en bonen in de klas werden gehouden praat ik op geen enkele manier goed.

Kaaskopje

Het vooroordeel over Montessori onderwijs.....
In Amsterdam zitten meer dan 10 montessorischolen waar kinderen prima voorbereid naar het vo gaan. Montessori is natuurlijk meegegaan met de tijd en Jenaplan heeft een aantal zelfde kenmerken.
Mijn kinderen zitten op het montessori en juist aandacht voor het eigen leerproces vind ik een grote Plus.

Naast en boven de brievenbus

Ergens halverwege de jaren 80 gaf mijn moeder (toen al 50) les aan een klasje ouders van háár school die analfabeet waren. Moet ik even rekenen, basisschoolleerlingen die ouders waren dus ergens jaren 50/60 geboren toch?
Dat ging allemaal in het 'geheim' dat wil zeggen de buitenwacht mocht niet weten waarom ze les kregen en waarin. Had de directeur voor elkaar weten te krijgen door ze persoonlijk aan te spreken op dit 'lastige' onderwerp. En ze dit gratis aan te bieden.
Ik vermoed dat daar ook een aantal boven en onder de brievenbus volwassenen bij zaten die dus nu kinderen hadden.
groeten albana

Paradoxaal

Ik heb het idee dat kinderen tegenwoordig juist uniek mogen zijn. Kinderen worden echt als individue gezien. Niemand kijkt meer op van eventuele labeltjes, dat hoort er gewoon bij. 'Lekker jezelf zijn' wordt geprezen. Maarrrrr, ondertussen moeten ze wel, ondanks hun eigenheid, talenten en zwakheden, passen in het schoolsysteem.

Het argument van school en de rest van de omgeving is zo'n beetje wat Bibi63 in haar posting schrijft:een kind moet zich straks én nu wel goed voelen in de maatschappij waarin hij/zij leeft. "Als je bijv. heel verlegen bent, dan zal je daar de rest van je leven mee moeten dealen."

En als de school of de omgeving dan gelooft in de maakbaarheid van het kind, dan is het al gauw: we hebben alle begrip voor je ADHD of verlegenheid, maar je moet toch leren stil te zitten net als iedereen, of spontaan en assertief te zijn, want met zo'n schuchtere houding kom je er niet.

skik

Meten is weten

Voor het vinden van een goede, bevredigende oplossing van een probleem is het van wezenlijk belang het probleem goed te duiden. Tot dusver is in dit draadje nogal suggestieve beeldspraak benut om ´het´ probleem te benoemen. Allicht zijn de woorden ¨eenheidsworst¨ en ¨de brievenbus¨ speciaal gekozen vanwege hun negatieve lading. Dat wil zeggen: om een bepaalde toon te zetten; om precies te zijn: die van aanklager.

Nu twijfel ik er niet aan, dat diegenen die bezwaar maken tegen de gang van zaken binnen het onderwijs, handelen vanuit de beste bedoelingen met de leerlingen. Zij zouden er echter beter aan doen zich bij het uiten van hun kritiek te bedienen van een minder gekleurde, neutralere woordkeus en opstelling. Indien men een debat nodeloos verhit voert, verspilt men energie; niet in de laatste plaats doordat het een helder zicht op de werkelijkheid vertroebelt.

Idealiter zijn de omstandigheden op een school zo, dat elk kind er zich ten volle kan ontwikkelen; onverschillig aangeboren talenten, geslacht en/of afkomst. Belemmeringen bij het verwerven van kennis, vaardigheden en inzichten dienen zoveel mogelijk te worden voorkomen of weggenomen.

Rodebeuk heeft het gevoel dat de Cito-toetsen, leerlingvolgsystemen en protocollen zo´n hindernis vormen. Zelf heb ik het idee dat deze nu juist eerder een bescherming betekenen voor het kind. Ik begrijp niet, hoe men door meten het kind opeens minder ziet als mens.

Met het leggen van een verband tussen de moderne aanpak bij het beoordelen van de schoolprestaties van kinderen en het niet goed passen van kinderen in het onderwijssysteem wordt volgens mij een verkeerd verband gelegd.

Meten is weten. En juist het weten waar het mis gaat, biedt weer (betere) mogelijkheden om het onderwijsaanbod passender te maken. Hier zijn de (alle!) kinderen alleen maar bij gebaat.

Maar misschien kunnen diegenen die zo ontevreden zijn over de huidige situatie in het onderwijs ´het´ probleem wat duidelijker onder het voetlicht brengen aan de hand van wat concrete voorbeelden uit de praktijk?

Nou nee

Daar heb ik niet zo'n zin in eigenlijk. Concreet worden. Ik ga hier niet mijn kinderen en hun klasgenootjes helemaal zitten doornemen op een publiek forum. En het gaat nou juist niet om incidenten maar om telkens weer terugkerende dingen.

Je hebt gelijk dat ik tendentieuze termen kies. Maar het probleem zit hem er nu in dat er een hele saus vaktermen over het geheel gegoten wordt. Zogenaamd neutrale termen. En dat daarmee de vakkunde van de individuele leraar opzij geschoffeld wordt, ingeruild voor een excel-sheet.

Jij praat vanuit een ideale wenselijke situatie. Daar is niets tegenin te brengen. Je hebt gewoon gelijk. Wat jij beschrijft is hoe het systeem bedoeld is.

Maar als jij niet snapt wat meten voor potentieel ongewenste neven-effecten heeft, als jij daar bij voorbaat al categorisch de deur voor dicht gooit, dan heb ik helemaal geen zin om bij alfa en omega te beginnen. "Meten is weten"... iedere meting beïnvloedt het object. En een meting is slechts zoveel waard als de capaciteiten van degene die het resultaat beoordeelt. Om nog maar te zwijgen van de vraag naar de kwaliteit van het meetinstrument.

Concreet voorbeeld, rode krullenbol

Er schrijven twee mensen in dit draadje met 'rode' in hun naam. Van de een lees ik de postings met een glimlach; ik snap wat h/zij bedoelt, ik begrijp haar (denk ik) intentie.
Van de ander lees ik de postings ook met een glimlach. Ze zijn wat licht betweterig, uitleggerig en lijken op een lezing van een goedwillende, licht arrogante docent tegenover een onwillig publiek.

Toch zijn het allebei maar postings. Woorden, tekst, letters. Van (denk ik) betrokken mensen. Door mij ingevuld en gekleurd; ik ken geen van beiden persoonlijk. Zegt dat nou iets over mij, over het onvermogen van dit forum/tekst/taal in zijn algemeenheid, of over de afzenders? En hoe zou het zijn als ik docent was en hun beider debatteercapaciteiten moest duiden?

Tirza

Ok cobi wordt zo algemeen nu..

in die categorie heb ik er ook nog wel eentje.

Juf zegt: ik heb een tijdelijk contract dus ik ga verder geen aandacht besteden aan de A-tjes en B-tjes. Ik wil van de D-tjes een C maken en van de C-tjes een B. Ik werk de methode er in versnelde vaart doorheen zodat ik nog 4 weken kan stampen en herhalen voor de cito, zo krijg ik optimale resultaten. Om in vaste dienst te komen. Nou zaten er in die klas A-tjes en B-tjes waar iets mee was, die een extra of andere behoefte hadden of die versneld waren met toezegging dat er in deze klas meer verbreding mogelijk was. Nou, allemaal leuk en aardig, maar daar kon pas sprake van zijn als juf haar vaste contract binnen had.

Zelfde school: neemt entreetoets al af vanaf groep 5. Resultaat: vanaf groep 5 krijgen klassen instructies over het maken van toetsen en wordt er iedere week tijd voor ingeruimd om cito-maken te oefenen. Ze hebben een mooie methode voor beeldende vorming maar daar hebben we in al die jaren nooit iets van gemerkt. Want ja, dat meet je niet op de cito.

Overigens

Ik bestrijd helemaal niet wat rk zegt. Ik plaats er alleen kanttekeningen bij.

Oh margriet...

Ik zie dat ik mijn reactie aan jou niet verstuurd heb.
Om eerlijk te zijn heb ik Montessori-onderwijs nooit als iets verkeerds gezien. Wij hebben er niet voor gekozen, niet meer en niet minder. Toch vond ik het wel frappant dat zo'n school in het nieuws kwam doordat voor veel kinderen de overgang naar het voortgezet onderwijs een probleem opleverde. Hoe graag ik kinderen ook hun geheel eigen onderwijsplan toewens, denk ik dat een zekere mate van 'eenworstigheid' om dat toch maar even te gebruiken, niet te voorkomen is. Dat zal bij het Montessori-onderwijs vast in de meeste gevallen lukken, jammer van deze school. Maar Iederwijs... tja, daar heb ik echt nooit van gedacht dat dat een verstandige aanpak was.

Het onderwijs

Geconfronteerd met zoveel onbegrip ten aanzien van ons onderwijsstelsel, voel ik mij geroepen toch nog een ´lezing´ toe te voegen aan dit draadje.

Het onderwijsstelsel zoals wij dat in Nederland kennen, is een pluriform stelsel, dat idealiter aan alle ouders precies dat te bieden heeft, wat zij wensen. Het is voortgevloeid uit democratisch overleg. Ook het individuele beleid van scholen bestaat uit afspraken, die in goed overleg binnen de school tot stand zijn gekomen. Geen directeur die zo maar van alles solo kan bepalen. De autonomie van leerkrachten is eveneens nogal beperkt. Als ouder heb je o.a. via de Medezeggenschapsraad een zekere inspraak in het beleid van de school. Veel beleid wordt echter niet op het niveau van de school bepaald, maar komt van hogerhand.

Het mag voor zich spreken, dat, net als ons moderne democratisch bestel, een school niet iedereen helemaal tevreden kan stellen. De uitkomsten van het overleg vertolken ´slechts´ wat wij ook wel noemen: het algemeen belang. Individuele belangen kunnen daar van afwijken. Soms zelfs fors.

Daar waar een individueel belang niet geheel, of geheel niet overeenkomt met het algemeen belang, is sprake van (tegen)strijdige belangen. Meestal leidt dit tot conflict; tenzij diegene die het individuele belang vertegenwoordigt uit zichzelf pas op de plaats maakt, zich voegt naar wat men als algemeen belang heeft geduid, en daar min of meer vrede mee heeft.

Ik kan mij echter niet aan de indruk onttrekken, dat het steeds gangbaarder wordt om zich hoe dan ook, ongeacht de gevolgen, vooral strijdbaar op te stellen. Ik leid dit niet alleen af uit mijn dagelijkse omgang met mijn medemens, maar ook uit actuele ontwikkelingen in de politieke arena.

Aan het firmament van de landelijke politiek zijn naast de christelijke partijen steeds meer partijen verschenen, die uitdrukkelijk opkomen voor een beperkter belang, dan dat van alle inwoners van Nederland. Ook lokaal zijn partijen opgericht met een dergelijke invalshoek. En terwijl allerhande particuliere belangenorganisaties als paddenstoelen uit de grond schieten, dreigt onze vakbeweging ten onder te gaan aan tweespalt en onderlinge strijd. Op aandringen van de rechterzijde van het politieke spectrum is de overheid sinds de jaren 1980 meer en meer teruggetreden uit het maatschappelijke leven.

Het is dat ik atheïst ben, maar anders zou ik zeggen: het lijkt wel dat het ieder voor zich, en God voor ons allen is geworden!

Gelukkig leven we nog altijd in een democratie. Dat maakt dat wij ondanks alles nog wel een eenheid vormen.

Het is niet meer dan logisch, dat binnen ons democratisch bestel het algemene belang in principe voorgaat op bijzondere belangen. De middelen zijn nu eenmaal schaars, en worden, ook binnen het onderwijs, vanzelfsprekend zo ingezet, dat zoveel mogelijk mensen er profijt van hebben. Mag ik er tot slot aan herinneren, dat het onderwijs vanouds een publieke voorziening betreft; en niet een product op de particuliere consumentenmarkt?

Uiteraard is het ieders goed recht uiting te geven aan zijn/haar onvrede. Aan de manier waarop men dit doet, mogen we evenwel eisen stellen. Zo dient kritiek een opbouwend karakter te hebben, de argumentatie steek te houden en de manier waarop men zaken voorstelt waarachtig te zijn. Om maar eens een paar gedragsregels te noemen, die niet onbelangrijk zijn bij het voeren van de samenspraak waarmee wij met z´n allen vormgeven aan de toekomst.

School afschilderen als een worstfabriek ...
Suggereren dat de Cito-toetsen, leerlingenvolgsystemen en protocollen een onmenselijke bejegening van de leerlingen teweeg hebben gebracht ...
Je medestanders portretteren als ervaren, vakkundige leerkrachten met hart voor de leerlingen, en een juf die haar prioriteiten anders blijkt te leggen dan jij wil als een jeugdige, onervaren en onbekwame nieuwkomer, die klakkeloos medewerking verleent aan het nastreven van persoonlijke ambities van een onder de maat functionerende directeur ….

Toe; help mij eens even: aan welke politicus doen dit me nu toch denken?

Leuk verhaal hoor rk...

Maar als ik niet keihard voor mijn zoon had gevochten, had hij nu op het SBO gezeten met bijbehorend toekomstperspectief. Inderdaad zit er een vlekje aan zoon en dat vinden scholen niet leuk. Dat heeft niets met geld, mankracht of politiek te maken. Het is alleen maar zo'n gevoel bij school van "dit soort kinderen hoort hier niet", "daar zijn wij niet voor". Maar ik wil dat hij gewoon naar het VWO gaat straks, want dat kan hij op zijn sloffen. Tja, dat is dan zeker mijn beperkte, individuele belang tegenover het algemene belang van de schoolleiding. Nou, sorry hoor.

Maar wie vertegenwoordigt hier nu eigenlijk het algemeen belang? De luie schoolleiding, die weigert een poot uit te steken voor 'zo´n soort kind', terwijl dat wel degelijk tot hun takenpakket hoort? Of de vechtlustige moeder die opkomt voor de rechten van haar zoon?

Natuurlijk ben ik niet met die houding begonnen. Eerst dacht ik echt dat school begaan was met mijn kind. Maar nu ben ik er achter dat school vooral begaan is met school. En dat is toch echt niet niet wat wij met z´n allen hadden afgesproken.

Evanlyn

Eens. Precies dezelfde ervaring.
'Eerst dacht ik echt dat school begaan was met mijn kind. Maar nu ben ik erachter dat school vooral begaan is met school.'

Rode krullen bol

Hoi Rodekrullenbol.

Ik zeg dat Cito en lvs een terugslageffect _kunnen_ hebben. Niet dat het kind per definitie niet gezien wordt. Maar pedagogisch minder onderlegden _kunnen_ gaan verwachten dat kinderen zich in een vaste tempo met een vaste volgorde dingen eigen maken.

En daar reageer jij helemaal niet op.

Nog een onbedoeld negatief effect van lvs en toetsen en testen

Mij is nog een (potentieel) negatief effect opgevallen aan al dat toetsen, testen en bijhouden. Ik weet niet precies hoe ik het moet noemen, maar het is het idee dat verslaglegging zelf al een actie is. Dus kind is getest en getoetst, alle uitslagen liggen vast, dossier is up to date en dan zijn we zo'n beetje klaar. Het lvs en de toets- en testmanie kan op die manier zorgen voor een apathische houding. Ik zie dit met name bij leerlingen die zwak scoren. "Ja, hij loopt drie jaar achter bij spelling en begrijpend lezen, maar ja, hij heeft - kijk maar, hier staat het - een IQ van 71, wat wil je dan?". Terwijl een IQ-test een momentopname is en een laag IQ helemaal niet betekent dat je niets kunt leren. Ik vind dat een vervelend neveneffect dat ik teveel zie in onderwijsland. Als ik een euro kreeg van elke ouder die het eens is met de stellin"g "Het gemiddelde handelingsplan is en blijft een papieren tijger", kon ik gaan rentenieren.

mag ik je gironummer?

Papieren tijgers

Klopt Mea, ook mijn ervaring. Als school een op papier gesteld dyslexie protocol heeft of het pestbeleid heeft opgeschreven, of een behandelingsplan heeft gemaakt, dan zijn ze klaar. Uitvoeren..?? Moet dat OOK nog?!

Volgens mij beschrijf je een tendens die zich niet alleen in de onderwijswereld voordoet. Maar daarmee vertel ik je waarschijnlijk niks nieuws

(zelf roep ik ook wel eens: het maakt ze niet uit of je het goed doet, als je het maar goed opschrijft)

Groeten,

Temet