U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Een oproep tot ongehoorzaamheid
De persoon Jet Bussemaker, of beter gezegd: haar optreden als minister binnen de Nederlandse politieke arena, herinnert mij automatisch aan de bejegening die ik als schoolverlater heb ondervonden van één van mijn oudere zussen. ¨Al het persoonlijke is politiek¨ voegde zij mij bezwerend toe, terwijl zij mij een exemplaar van het Vrouwen Lijfboek in handen duwde bij één van haar bezoekjes aan mijn studentenkamer. Ik zat in het eerste jaar van mijn studie Geschiedenis en zij had mij wel vaker voorzien van wat extra educatief leesvoer. Leergierig als ik ben, stelde ik dit altijd zeer op prijs. Een zeker praktisch nut had haar voorlichting ook wel. Dat moet gezegd.
Zelf had mijn zus nog maar kort tevoren een studie achter de rug in één van de sociale wetenschappen; t.w. die van de andragologie / andragogie / agogie. Reeds aan het begin van haar studie was zij lid geworden van de Communistische Partij Nederland (CPN). Tot ontsteltenis van mijn ouders; want toen zij nog thuis woonde, had zij zich nu juist nadrukkelijk gemanifesteerd als een actief lid van hun (Rooms-katholieke) kerk. Zodra zij door op kamers te gaan wonen onder het ouderlijk gezag vandaan kwam, ruilde zij de katholieke kerk echter onverbiddelijk in voor de zogeheten linkse kerk.
Haar toewijding aan de communistische partij was al even groot, als vanouds die van mijn moeder aan de katholieke kerk. In haar fanatisme was zij onmiskenbaar een dochter van mijn moeder. Ook evenaarden zij elkaar in hun grondhouding naar mensen van buiten hun eigen club. Beiden waren, zacht uitgedrukt, weinig respectvol naar andersdenkenden. De arrogantie die zij aan de dag legden, kende bovendien een identieke verschijningsvorm: beiden stelden zichzelf onomwonden ten voorbeeld aan de rest van de vrouwspersonen in hun omgeving.
Voor hen sprak het alleen maar voor zich om jezelf tot norm te verheffen. Zelf traden zij immers ook in de voetsporen van lichtende voorbeelden? Daar waar mijn moeder op voorbeeldige wijze het ideaal van de heilige maagd Maria nabootste, profileerde mijn zus zich als iemand die het lichtend pad had verkozen van het meisje met het rode haar.
Op open, inhoudelijke discussies heb ik hun nooit kunnen betrappen. Ze kwamen niet verder dan het elkaar over en weer bestoken met slagzinnen als: ¨Het huwelijk is een sacrament!¨ en ¨Het huwelijk is een vorm van prostitutie!¨ Bijgevolg had het conflict waarin zij als moeder en dochter belandden van meet af aan het karakter van een patstelling, waaruit het zeer moeilijk, zo niet onmogelijk ontsnappen was.
Ik bevond mij overduidelijk tussen twee vuren. En zoals het meestal gaat in geval van conflict: van beide kanten werd druk op mij uitgeoefend om partij te kiezen. Van beide kanten werd ik bestookt met allerhande schuldtrucs, terwijl een ´normale´ communicatie tot de onmogelijkheden bleek te behoren.
Als andragoge zag mijn zus een heldinnenrol voor zichzelf weggelegd mijn leven op het juiste spoor te brengen. Als ik mij nu maar ook als lid aanmeldde bij de CPN, dan kwam het allemaal, in ieder geval in moreel opzicht, wel goed met mij. Tegelijkertijd deed mijn moeder alle moeite mij te behoeden voor ´duivelse´ invloeden. Hun mens-, maatschappij- en wereldbeeld mochten dan formeel wijd uiteenlopen; in hun strijd om een betere wereld bedienden zij zich opvallend genoeg van precies dezelfde middelen. Ook waren zij er alle twee oprecht van overtuigd, dat het doel de middelen heiligde.
Ik had intussen wel even wat anders aan mijn hoofd: uiteraard mijn studie Geschiedenis, maar ook de liefde! Betere afleiding had ik mij niet kunnen wensen. Enfin; gebruikmakend van de grondrechten die een burger in dit deel van de wereld vooralsnog geniet, vulde ik mijn leven uiteindelijk in naar eigen goeddunken en individuele omstandigheden. Net zoals ieder ander wilsbekwaam individu dat pleegt te doen.
In economisch opzicht bevind ik mij inmiddels, voor zover mogelijk, in een onafhankelijke positie ten opzichte van de Nederlandse staat. Ik ontvang noch studiefinanciering, noch een andere uitkering. Mijn studieschuld heb ik reeds lang geleden geheel en al terugbetaald, inclusief de rente. Aangezien ik nooit een hypotheek ben aangegaan tot het aanschaffen van een woning, valt een belastingvoordeel in de vorm van hypotheekrente-aftrek mij niet ten deel. Andersoortige al dan niet aftrekbare schulden heb ik ook niet. Mijn levenspartner trouwens evenmin.
In politiek opzicht ben ik al snel beland bij de sociaaldemocratie, net als Jet Bussemakers uiteindelijk ook; haar voorgangers uit de jaren 60 en 70 van de vorige eeuw zeer erkentelijk voor het openen van deuren binnen het onderwijs, die anders voor mij gesloten waren gebleven. De mogelijkheid mij via de weg van gedegen onderwijs te ontworstelen aan onwetendheid en onkunde heeft onnoemelijk veel voor mij betekend. Een ervaring die ik ongetwijfeld deel met vele andere vrouwen; of zij nu heden ten dage voltijds werkzaam zijn in een betaalde baan, of niet.
In religieus opzicht heb ik stoutmoedig de rol van afvallige op mij genomen. In sociaal-cultureel opzicht ben ik zodoende verzeild geraakt in een soort van Koude Oorlog. Het varen van een eigen koers is me namelijk bepaald niet in dank afgenomen; al heb ik dan een goed bestaan opgebouwd. En verdomd; ook hierin blijk ik niet de enige!
Bij monde van Jet Bussemaker wordt ons, hoogopgeleide vrouwen die geen betaalde arbeid verrichten of ´slechts´ parttime, verweten een kwalijke rol te spelen als het gaat om de staatsfinanciën. Vadertje staat heeft toch zoveel in ons geïnvesteerd, en nu hebben wij de euvele moed niet voltijds te participeren op de Nederlandse arbeidsmarkt! Daarmee plegen wij ook nog eens collectief verraad aan het feminisme, door ons financieel te afhankelijk op te stellen van die vermaledijde mannen van ons! Hoe moet het ooit nog goed komen met de Nederlandse samenleving in het algemeen, de vrouwenemancipatie in het bijzonder, en (vooral) niet te vergeten het begrotingstekort, nu wij het zo laten afweten?
De hoogopgeleide vrouw gereduceerd tot melkkoe voor de Nederlandse staat; nooit eerder ben ik geconfronteerd met een dergelijke eenzijdige, platte invulling van de vrouwenemancipatie. En wat een schrikbarende gelijkenis tussen de manier waarop Jet Bussemaker pretendeert zich over het levenslot te ontfermen van hoogopgeleide vrouwen en de autoritaire, bevoogdende, aanmatigende en laatdunkende grondhouding die ik zo goed ken van mijn moeder en oudere zus. Voor mij niets nieuws onder de zon, maar een regelrecht déjà vu!
Het geeft over haar te denken, dat zij ons zo makkelijk in de luren denkt te kunnen leggen. Zou ze niet beseffen hoezeer wij op de hoogte zijn van onze rechten en plichten binnen onze (sinds de Franse revolutie zo zorgvuldig opgebouwde) democratische rechtsstaat? Beschikt zij zelf eigenlijk wel over voldoende kennis van onze staatsinrichting en de historische achtergronden ervan? Hoe kun je als minister anders zo je boekje te buiten gaan, door als politica een moreel standpunt in te nemen inzake een privé aangelegenheid, alwaar de politiek helemaal geen zeggenschap over heeft, noch behoort te hebben?
Hoe geërgerd en verontwaardigd ik ook ben; medelijden overspoelt me, als ik mij probeer te verplaatsen in de persoon van onze minister van Emancipatie. Aan ambitie zal het haar wel niet ontbreken, maar op deze manier schrijf je geen geschiedenis als groot staatsvrouw. Ik kan me voorstellen dat het kabinet niet als een stelletje Middeleeuwse roofridders te boek wil komen te staan. Impopulaire maatregelen zal men zoveel mogelijk positief willen verkopen aan het electoraat. Maar al ben je dan politica, het geeft werkelijk geen pas om het feminisme aan te wenden als voorwendsel voor impopulaire belastingmaatregelen. Via bangmakerijen de vrouwenemancipatie bevorderen? Het zou een cum laude gepromoveerd politicologe van feministische huize onwaardig moeten zijn. Tenzij deze Nederland graag omtovert in een of andere dictatoriale heilstaat, waarin al het persoonlijke politiek is, natuurlijk.
Ik vraag het me inmiddels serieus af: zou Jet Bussemaker zichzelf misschien zien als een vooraanstaand lid van een intellectueel superieure politieke voorhoede?
Hoe dan ook; niet voor niets trekt de hele kwestie nogal veel aandacht. Het is een politieke uitglijder van de eerste orde, die haar en haar partij veel stemmen zal kosten. Niet wij zitten fout en zouden ons schuldig moeten voelen, maar zij. Als minister verleent zij immers medewerking aan een aantal vrouwonvriendelijke maatregelen in de zorg. Als het haar menens is met het feminisme en haar rol als voorhoedespeler binnen de Nederlandse samenleving, dan zou ze dus de eer aan zichzelf houden en uit dit kabinet stappen. Tot op heden wekt zij vooral de indruk het braafste kindje uit de klas te willen zijn. Een van de lessen uit het verleden echter is, dat je ook te gevoeglijk kunt zijn. Als volksvertegenwoordiger heb je je verre te houden van volksverlakkerij.
Wat jullie?
Rode krullenbol
De cijfers
Wat pubermeiden roepen lijkt mij niet zo relevant, ik ken er ook een die voetbalvrouw wil worden 
.
Als je de cijfers van het CBS kijkt dan zijn er maar weinig autochtone vrouwen die in de bijstand raken als zij alleenstaand zijn. Ik durf te gokken dat dat bij hoogopgeleide vrouwen nog lager is. Misschien moet de minister zich drukker maken over de opleiding en emancipatie van vrouwen waarbij dat echt nodig is. Zonder die vrouwen iets te verwijten!
Cijfers CBS: http://www.cbs.nl/nl-NL/menu/themas/arbeid-sociale-zekerheid/publicaties/artikelen/archief/2013/2013-3752-wm.htm
Ha inderdaad
Ik zie het. Van de autochtone eenouders iets boven 1/10 nog in de bijstand. Het percentage is scherp gedaald het laatste decennium. Je hebt volkomen gelijk Fay: Bussemaker kan zich beter richten op degenen die steun nodig hebben om het huisvrouwenbestaan achter zich te kunnen laten.
Nadere toelichting
In deze moderne samenleving moet je stevig in je schoenen staan en goed je eigen weg weten te kiezen om een gelukkig bestaan te kunnen hebben. Als je niet uitkijkt, dien je aan een wirwar van (eventueel haaks op elkaar staande) eisen te voldoen. Voor je het weet, raak je behoorlijk in de knel.
Als je niet uitkijkt, degradeer je tot mikpunt van spot en minachting, doordat je eigen minister van Emancipatie een karikatuur neerzet van jouw persoon. Dan ben je opeens niet meer iemand die tezamen met haar echtgenoot een goed bestaan heeft opgebouwd, maar een onverantwoordelijke, roekeloze gokker! Terwijl het de politiek zelf alleen maar om het geld te doen is. Hoe frustrerend!
En wie anders dan jijzelf zet dat scheve beeld dan weer recht? Je zou er naast je normale werkzaamheden nog een volledige dagtaak bij krijgen ook! Je zou nog gaan denken, dat het moderne leven heel wat neteliger is, dan dat van vroeger. Als je niet beter wist.
Enfin; de zo weinig benijdenswaardige rol van slachtoffer loert om elke hoek. Een verstandig mens is daar natuurlijk op bedacht. Wat doet die? Die laat zich niet slachtofferen, maar treedt doortastend op, in de hoop het onheil af te wenden. Vandaar mijn oproep tot ongehoorzaamheid.
Voor alle duidelijkheid: ik voel mij in het geheel niet aangesproken door de absurde aantijging van minister Jet Bussemaker aan ons adres. Kort samengevat luidt mijn boodschap: laat haar Emancipatienota maar vooral voor wat die is: een rapport dat wegens gebrek aan kwaliteit zo snel mogelijk in de prullenbak zou moeten belanden.
De toekomst van de Nederlandse samenleving laat zich helemaal niet persen in het keurslijf van een zogenaamd feministische blauwdruk. Van een gedwongen voltijdse participatie van vrouwen op de Nederlandse arbeidsmarkt valt meer nadeel, dan nut te verwachten. Sterker: de rampen zouden niet te overzien zijn. Niet alleen de mogelijkheden flexibel maatwerk te verrichten zouden drastisch worden ingeperkt, maar ook de grondrechten van vrouwen.
De manier waarop minister Jet Bussemaker vrouwen van nu tegemoet treedt is hopeloos ouderwets en niet van deze tijd. Terwijl zij als minister het algemeen belang zou behoren te dienen, voel ik mij door haar absoluut niet vertegenwoordigd. Integendeel: ik weet me bedrogen.
Ik zie de noodzaak van het kabinet tot bezuinigen, maar laat de ministers wel met goed doordachte beleidsplannen komen en heuse argumenten in plaats van drogredenen bij het organiseren van draagvlak onder de Nederlandse bevolking.
Rode krullenbol
Zeker tbm?
Ouder dan 45
Ik ben ouder dan 45 en heb gewoon altijd gewerkt. In de jaren 70 en 80 waren werkende vrouwen ook al geen uniek fenomeen. Mijn ouders hadden trouwens een eigen bedrijf dus ik heb mijn moeder ook altijd zien werken. In de tweede helft van de jaren 80 was ik een alleenstaande moeder met twee kleine kinderen en werkte ik gewoon fulltime. Dat was ook toen al niet raar.
Uitkering
Een uitkering zou iets tijdelijks moeten zijn. Natuurlijk kan er van alles gebeuren waardoor iemand even niet voor zichzelf kan zorgen.
Echter tot een aantal jaar terug hoefden bijstandsmoeders met jonge kinderen niet te soliciteren en vaak kwamen ze er nooit meer uit.
Nu is dat gelukkig niet meer zo. Wat dat betreft zijn die maatregelen er al dus loopt Bussemaker wat achter.
Niettemin vind ik het op macro niveau wel degelijk een zorgelijk fenomeen dat zo weinig vrouwen financieel onafhankelijk zijn.
Niet vanzelfsprekend
In 'mijn tijd' en met mijn achtergrond, was het echt niet zo vanzelfsprekend dat een vrouw financieel zelfstandig zou moeten zijn. Mijn opleiding moest ook ruimte bieden voor jezelf ontwikkelen en andere vaardigheden erbij, hobbies en vrijwilligerswerk. Mijn ouders hebben me in die tijd zelfs op een lager schooltype gezet. Daar hadden ze later wel spijt van. Mijn Nederlands lerares schijnt nog voor me opgekomen te zijn. Ik was zelf verbaasd omdat ik de cijfers had voor een hoger schooltype na de brugklas, maar die keuze werd niet met mij gedeeld.
Zelf wilde ik dat wel en ik ben dan ook altijd financieel zelfstandig geweest en heb naast mijn werk gestudeerd. Maar ik heug me nog discussies met mensen die je dan zelfs 'gefrustreerd' vonden.
Ook was het pas in de jaren 70 dat er wettelijk meer gelijkheid kwam in de huwelijkse relatie tussen mannen en vrouwen. Als je trouwde bepaalde de man nog waar je ging wonen en dergelijke zaken. Het onderwerp leefde meer maar het was zeker niet vanzelfsprekend dat een vrouw financieel zelfstandig was.
Grondrechten
Rk, wat zijn dan zo specifiek de grondrechten van vrouwen die getreden gaan worden? Hebben mannen andere grondrechten?
Verder herken ik me als 50plusser niet in het profiel dat Sindbadsvrouw schetst. Gelukkig niet, zeg. Ik heb altijd gewerkt na mijn studie, fulltime, deeltijd, bijna fulltime, verschillende werkgevers, een korte periode werkloos met een uitkering, een burnout, ook weleens salaris ingeleverd om weer aan het werk te komen. Er is vanalles langsgekomen, zoals gebruikelijk in meer dan een halve eeuw leven en werken. Ik zou mezelf niet omschrijven als een carrierebeest, maar ik werk graag en ik vind het heel heel prettig dat ik financieel zelfstandig ben. Vorig jaar was het zomaar nodig na het opbreken van ons huwelijk (na 25 jaar). Dan voelt financiële afhankelijkheid helemaal niet prettig, want dan is die fijne verstandhouding die je in het huwelijk had over wie wat doet weg omdat samen weg is. Ik heb het dan niet eens over een vechtscheiding, want die heb ik niet.
Maar goed, een scheiding overkomt gelukkig alleen anderen, nietwaar?
Verder houd ik graag financiële afhankelijkheid gescheiden van emotionele. Geen enkel bezwaar tegen de tweede, zoals K. Heksenvet het prachtig omschreef. Zou willen dat ik dat weer had, maar dat is een ander verhaal.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Siobo
Vrijheid om niet te werken is prima. Ik vind het best hoor als mensen er voor kiezen om niet te werken. Echter de kosten daarvan op de samenleving afwenden heb ik wel een probleem mee. Je neemt keuzes vanuit je eigen vrijheid en je aanvaart de consequenties daarvan dan ook in vrijheid.
Ik zie meer in hervorming van PA zodat men tijdens het huwelijk al bindende afspraken kan maken over het onderhoud van de thuisblijvende partner na de scheiding. Het thuisblijven van een van de partners is een prive kwestie zolang het ook gewoon tussen die partners blijft. Prima als men er in harmonie voor kiest dat de vrouw toch echt thuis moet blijven om voor de kinderen te zorgen maar dan ook na de scheiding de consequenties van die keuze blijven dragen. Immers de vader die het tijdens het huwelijk zo belangrijk vond dat er iemand thuis was voor de kinderen vind dat vaak na de scheiding helemaal niet zo belangrijk meer. Juist voor dat soort gevallen is het van te voren bindende afspraken maken een goede oplossing.
Maylise
"Ik zie meer in hervorming van PA zodat men tijdens het huwelijk al bindende afspraken kan maken over het onderhoud van de thuisblijvende partner na de scheiding."
Maar waarom moet je van bovenaf de PA veranderen. Je hebt als partners/ouders de mogelijkheden om allerhande afspraken vast te leggen in de huwelijkse voorwaarden. Daar niet voor kiezen is ook een keuze. Dan kies je voor in gemeenschap van goederen met de consequenties van dien. Voor de werkende partner betekent dit dat hij/zij ook na het huwelijk PA betaalt.
Bovendien kun je er als overheid voor kiezen om je op het standpunt te stellen dat iedereen in eerste instantie zelf verantwoordelijk is voor zijn/haar inkomen. Bijstand is dan alleen een vangnet. Ik heb nooit begrepen waarom er 100.000den moeder met kinderen onder de vijf jaar wel konden werken, maar de alleenstaande moeders met kinderen onder de vijf zonder baan niet eens hoefden te solliciteren.
Het is goed gelukt
Door Jette om de vrouwen tegen elkaar op te zetten. De maatregelen van dit kabinet hebben meer schade aangericht aan de (vrouwen)werkgelegenheid dan alle niet gebruikte vrouwenstudies bij elkaar.
Ik zie ministers die vooral afbreken, behalve opperhoofd grijnsmachine met oogkleppen. Iemand enig idee welke klappers er in de thuiszorg zijn gevallen onder vrouwenbanen?
Ik kan je totaal niet volgen rode k
Ik kan geen t ouw vastknopen aan je verhaal. Wat is nou eigenlijk je punt?
Siobo
Zoals een aantal weet werk ik (nog) bij een callcenter en daar werken juist vrouwen met kleine kinderen omdat de werktijden zo ingedeeld kunnen worden dat je om de kinderen heen kunt werken, maar zelfs dán is er altijd nog hulp van een ander nodig. Is het niet de eigen partner (wat het meest prettige scenario is) dan wel een moeder of vriendin. Ik geef je dus gelijk in dat het lastig is voor vrouwen met jonge kinderen, maar ik ben inmiddels wel zover dat ik vind dat je het toch moet proberen, ook al is dat maar om je gevoel van eigenwaarde hoog te houden. En dan bedoel ik dat in de zin van dat je dan meedoet, mee kan praten, maar los daarvan ook (niet onbelangrijk) een voet tussen de deur houdt op de arbeidsmarkt. Als een vrouw vijf jaar uit de arbeidsmarkt weggeweest is, is het heel moeilijk om weer terug te keren.
Ik weet eerlijk gezegd niet hoe hoog de kosten voor kinderopvang zijn voor een vrouw met een minimuminkomen. Daar hangt wat mij betreft toch voor een groot deel vanaf of een vrouw kan werken of niet, als ze geen netwerk heeft waar ze op terug kan vallen. En dat zijn er meer dan je zou verwachten. Ik vind dus wel dat het makkelijk praten is om vrouwen te veroordelen als ze het moeilijk vinden om aan het werk te gaan. Dus in die zin ga ik voor een groot deel met je mee.
Over discriminatie gesproken en met 2 maten meten
Gezien bovenstaande discussie vraag ik me af wat jullie dan van het volgende vinden:
Mijn man heeft kinderen uit vorig huwelijk. Zijn ex-echtgenote werkte tijdens hun huwelijk (na komst kinderen) niet. Toen ze gingen scheiden (kinderen waren toen aan het eind van het VO), is zij gaan werken (praktisch ft). Kinderen woonden bij haar en zij had de voogdij. Dit speelt zich ca. 5 jaar geleden af. Kind 1 ging studeren en kreeg een aanvullende beurs. Dit omdat het inkomstenbelastingjaar waar ze vanuit gingen (dit omdat de def. belasting altijd later is) nog een jaar was waarin moeder geen inkomen had, alleen vader. het jaar daarop kreeg kind een brief dat ze geen aanvullende beurs meer kreeg gezien het inkomen van vader (dat stond er dus letterlijk bij). Ook mijn man kreeg dit per brief meegedeeld plus de mededeling dat werd geacht dat hij het mislopende bedrag dan aan zijn kind moest betalen. Tevens werd in brief aan vader het bedrag van zijn inkomen vermeld (die gelijk was aan dat van het jaar daarvoor). Aangezien vader dus helemaal niet in inkomen vooruit was gegaan en wij er niets van begrepen, hebben we het IBG gebeld (een oveheidsonderdeel die hierover gaat). Zij vertelden toen dat dat kwam omdat in het nieuwe belastingjaar moeder ook een inkomen had. Dat klopte. Dus dat er met de 2 inkomens opgeteld geen recht meer was op een aanvullende beurs, was dus op zich niet raar. Onze vraag waarom aan kind én vader dan wordt gemeld dat basisbeurs niet meer werd gegeven ivm ZIJN inkomen, gaven zij aan dat dat was omdat vader de hoofdverantwoordelijke was.......... Ik viel bijna van m'n stoel en snapte er absoluut niets van. Dus? Moeder hoeft niet bij te dragen? Dan kan wel, was het antwoord, maar dat moeten jullie onderling regelen, vader blijft hoofdverantwoordelijke..... Yeh, right, als je aan kind meldt dat de basisbeurs vervalt door vaders inkomen (waar zij natuurlijk verder helemaal niet precies van op de hoogte was en hoeft te zijn) én vader en moeder niet on speaking terms waren. Maar goed, dat is niet de zorg van de overheid, maar wél het feit dat zij dus aangaven dat vader hoofdverantwoordelijke is én dat dus ook aan kind melden. Ik heb hier nog een brief over geschreven aan de toenmalige minister (was toen 2007 of zoiets). Ik kreeg brief terug dat IBG gelijk had.
Nu jullie weer...
Bibi
Vader betaalde uiteraard alimentatie voor de kinderen, plus voor zijn ex totdat zij ging werken.
Bibi63
Wat een verongelijkt verhaal van jou over de kinderen van je man. Ik snap dat niet. Zelf zou ik zo verschrikkelijk afknappen op een man die moeilijk doet over het feit dat hij moet betalen aan de opleiding van zijn kinderen. Dat is een forse uitgave, maar toch tijdelijk. Goed zorgen voor heeft ook een financiële component! Dat hij als hoofdverantwoordelijke werd gezien heeft misschien te maken met belastingaangiftes die eerder door hem werden verstuurd of zo? Bovendien lees ik dat JIJ van je stoel valt omdat ZIJ als ouders het onderling anders kunnen regelen. Lijkt me dat jij je drukker maakt over zijn portemonnee dan hij dat zelf doet, omdat jij ook in de pen klimt naar de minister, maar misschien vergis ik me.
Wees blij dat je man zijn verantwoordelijkheden wil nemen voor zijn eigen kinderen. Is de kans ook groter dat zijn kinderen een band met hem houden, uiteindelijk.
Verongelijkt?
Daar gaat het verhaal helemaal niet om. Het gaat erom dat er wordt gesteld dat de vader hoofdverantwoordelijke is financieel en dat in 2007. Dat is toch van de zotte.
Nog een anekdote. Mijn ouders wilden in 1986 een huis kopen, ik was toen 17 en mijn broertje 13, mijn vader was gesteriliseerd en mijn moeder had geen baarmoeder meer, toch mocht mijn moeders inkomen niet meetellen voor de hypotheek, want als er kinderen kwamen zou de moeder stoppen met werken.
45+ slimme meid
Ben ook ruim boven de 45 en altijd gewerkt na mijn studie, net als mijn vriendinnen en studiegenoten. De campagne “een slimme meid…”begon in 1990, toen was ik aan het begin van mijn carriere, net twee jaar afgestudeerd. Dus die boodschap kreeg ik nog wel mee.
Wel zag ik, jaren later toen ik kind had, op het schoolplein nog behoorlijk veel moeders (en dus leeftijdgenoten) die inderdaad niet meer werkten. Maar die waren meestal lager opgeleid dan mijn vriendinnen en ik. Daar kan het wel wat mee te maken hebben denk ik, in onze generatie.
Kaaskopje
Alleenstaande ouders met een minimuminkomen krijgen heel veel kinderopvangtoeslag. Netto betaalden ze vorig jaar 0,27 euro per uur. Misschien is dat iets meer geworden, maar het blijft weinig. Voor tien uur opvang ben je dus 2,70 kwijt. Daar zitten vaak luiers, fruit, brood etc bij in. Dat de kinderopvang duur is, vind ik - nog steeds - een kulargument. Het is nog steeds betaalbaar. Als je veel verdient krijg je veel minder kinderopvangtoeslag dan voorheen. Het is bij ons een aanzienlijke kostenpost en dat zal het bij meer gezinnen zijn. Maar er is niemand in NL die voor niets werkt... Bovendien zijn drie kinderen onder de vier in de kinderopvang natuurlijk prijzig. Maar op een gegeven moment gaan die kinderen naar school of naar Vo en dan heb je wel een baan, een inkomen...
Kajoes
Wat een idiote reactie van jou! Het gaat er TOTAAL niet over dat mijn man zijn verantwoording niet zou willen nemen en niet nam. Het gaat over het onderwerp van dit draadje. Het gaat er over dat de overheid EN velen in dit draadje vinden dat man en vrouw gelijkwaardig zijn en niet van elkaar afhankelijk moeten zijn. Dat druist volledig in tegen die situatie die ik hierboven schets. Waarin door de overheid letterlijk wordt gesteld dat de MAN dus blijkbaar WEL de financieel verantwoordelijke is.
Heb je de inhoud van het draadje uberhaupt gelezen, of ben je een gefrustreerde gescheiden vrouw?
Eerst verantwoordelijke, bibi
Ik had wel begrepen waarom het je ging, maar in 1 dingetje zou kajoes wel gelijk kunnen hebben: Het heeft waarschijnlijk niets te maken met man/vrouw zijn, maar met het feit dat hij het hoofdinkomen van het (vroegere) huishouden binnenbracht. En eventueel ook degene was die de belastingaangifte indiende voor het hele huishouden. Die persoon wordt waarschijnlijk geregistreerd als de hoofd-financieel verantwoordelijke, ongeacht of dat een man of vrouw is.
Die bibi!
Wat een emotionele reactie. Bedankt Stenna, dat was nou precies wat ik bedoelde!
Nee, ik ben geen gescheiden vrouw. Ik ben zeer lang getrouwd met de vader van mijn kinderen én financieel onafhankelijk vanwege een inkomen door werk. Dat zijn wij beiden overigens, maar daar gaat het in mijn reactie niet om. Jij haalt er in deze discussie, die ik overigens wel in zijn geheel gelezen heb, een ander onderwerp bij: de kinderen en wie hoofdverantwoordelijk is. Waar ik op aansloeg is die houding 'hoe durven ze mijn man hoofdverantwoordelijk te maken voor de studiekosten van zijn kinderen'. Ik denk dat je hiermee voorbij gaat aan de manier waarop dat door de fiscus bekeken wordt, rekening houdend met de ingediende formulieren van de voorgaande jaren. Mijn punt is dus, ook al vindt de regering dat iedereen financieel onafhankelijk van elkaar moet zijn (waar ik mijn gerede twijfels over heb), dat je als mens verantwoordelijk blijft, ook en vooral financieel, voor de kinderen die je deze wereld in hebt helpen komen totdat ze hun opleiding hebben afgerond en op eigen benen kunnen staan. Ongeacht het inkomen dat de andere ouder (als die er nog is) van je kinderen heeft. Nogmaals: waarom schreef jij die brief aan de minister over deze kwestie, en niet je partner? Maak jij je er drukker over dan hij, en wil hij misschien ook wel gewoon als (hoofd)verantwoordelijke voor zijn eigen kinderen gezien worden? Daar zou ik respect voor hebben en ik zou geen boze brieven gaan schrijven hierover aan de overheid. Wees blij dat je man kinderen heeft!
Nee stenna
Dat is het hem nou juist. Het wel of niet (gedeeltelijk) ontvangen van een aanvullende beurs wordt beoordeeld op basis van BEIDE inkomens. Beide ouders (of ze nu wel of niet gescheiden zijn) krijgen een formulier (een 'vader' en een 'moeder' formulier) waarin ze hun inkomen moeten vermelden. Vervolgens wordt dit gecontroleerd bij de belastingdienst en dan volgt er een definitieve beoordeling, waar én kind én vader én moeder apart bericht over krijgen. Op het formulier van vader staat dat op basis van ZIJN inkomen (het inkomen wordt ook vermeld en is ook louter zijn inkomen, niet die van moeder erbij opgeteld) er geen recht meer is op aanvullende beurs. Op formulier van dochter stond exact hetzelfde (uiteraard zonder vermelding van inkomen van vader, maar wel met de de mededeling dat dit op basis van inkomen van vader was). Dat is al idioot op zich. En natuurlijk begrijp ik dat het IBG zich niet gaat bemoeien binnen een huishouden of bij een scheiding, wie welk deel op zich neemt. Of hoe ouders dat wel of niet regelen. Dat zou hun ook helemaal niet moeten uitmaken. Maar ik heb toen ook aan het IBG gevraagd hoe ze dat dan zat als moeder de kostwinner was. Hun antwoord: 'dan is vader wettelijk nog steeds de hoofdverantwoordelijke'.
Bibi
Kajoes
Jij neemt allerlei stellingen aan waar je niets van weet. Je hebt het in je vorige posting over het versterken van de band tussen vader en kind. Hoezo moet die band versterkt worden als die band super stevig is?
En waarom zou vader hoofdverantwoordelijke zijn? BEIDE ouders zijn toch even verantwoordelijk? Je kunt binnen een huwelijk afspraken maakt wie voor het (grootste deel) van het inkomen zorgt en wie welke taken op zich neemt. Maar dat is nou net de grap: overheid én posters hier vinden dat nou juist zo verkeerd..... Ze moeten allebei voor inkomen zorgen en pa moet net zoveel in het huishouden doen. Los van het feit dat ik vind dat ieder daar z'n eigen afspraken over moet kunnen maken, is dit totaal in strijd met hoe IBG e.e.a. ziet én hoe jij daar op reageert. Beide ouders hadden een zelfstandig volledig inkomen (ook moeder) en dan toch is vader dan ineens de hoofdverantwoordelijke. De melding had moeten zijn dat gezien het inkomen van vader en moeder, kind geen recht meer heeft op aanvullende beurs. Hoe vader en moeder dat onderling dan financieel regelen is aan hun en afhankelijk van allerlei situaties waar zij afspraken over moeten maken.
Het gaat niet over ingevulde formulieren van voorgaande jaren. Je krijgt nl. elk jaar een nieuw formulier en op basis daarvan wordt bekeken of er recht is. Zo bleek ook, gezien het feit dat dochter geen aanvulling meer kreeg. Terecht, daar gaat het ook niet om. En natuurlijk is het vanzelfsprekend dat vader verantwoordelijk blijft tot afleiding is afgerond, helemaal mee eens, maar dat is ook absoluut niet het punt. Het punt is dat die 'last' blijkbaar bij vader wordt neergelegd en dat moeder daar dan ineens niet (financieel) verantwoordelijk voor is. Zoals ik hier direct boven schreef: Bij vraag aan IBG hoe het dan zat als moeder altijd hoofdkostwinner was geweest en nog steeds een volledig inkomen heeft. Was het antwoord dat vader dan nog steeds hoofdverantwoordelijke is. Als je nu het punt nog steeds niet snapt, totaal in strijd met alles wat hier in het draadje wordt gezegd, dan weet ik het ook niet meer.
En verder, jij schrijft: "Nogmaals: waarom schreef jij die brief aan de minister over deze kwestie, en niet je partner? Maak jij je er drukker over dan hij, en wil hij misschien ook wel gewoon als (hoofd)verantwoordelijke voor zijn eigen kinderen gezien worden? Daar zou ik respect voor hebben en ik zou geen boze brieven gaan schrijven hierover aan de overheid. Wees blij dat je man kinderen heeft!" Weer neem je een stelling aan. Ik schrijf omdat man het net zo idioot vind als ik, alleen hij is niet goed in brieven schrijven, dus dan doe ik dat SAMEN met man. Niet omdat hij niet voor de kinderen wil zorgen of de verantwoording niet wilt nemen. En je opmerking "wees blij dat je man kinderen heeft". Waar slaat dat op?
Bibi
Rode krullenbol
Sorry, beetje late reactie (en bijna mosterd na de maaltijd nu het draadje een beetje ontspoord), maar toch:
Geweldig, wat een mooie opening. Er zijn er weinig die zo mooi hun punt (kunnen) formuleren.
Dank je wel!
En op naar het volgende forum feuilleton. :)