Documentaire de gezinsvoogd

Liora

En wat vind je dan van het alternatief? In een pleeggezin die je achtergrond niet respecteert en je ouders zelden mogen zien?

Dit bericht is suggestief

Jouw bericht is wel heel suggestief Liora.

Je somt wat dingen op dit inderdaad door een hulpverleenstertje gezegd worden dat zo zijn. Maar dat zo'n hulpverleenstertje dat zegt, wil nog niet zeggen dat het zo is. Of dat het erg is....

Was het echt het kind dat het huishouden runde of werden deze kinderen opgevoed met de gedachte dat zij moesten helpen in het huishouden?

Lachte moeder werkelijk om sexueel overschrijdend gedrag (ik kan dit gedrag overigens even neit terughalen) of werd zij ongemakkelijk en reageerde zij zo om zich een houding te geven, haar kind niet af te vallen en is hij later achter de schermen wel degelijk aangesproken?

Werd er werkelijk niets aan het sexueel misbruik gedaan of probeerde moeder toch op haar manier zoveel mogelijk schade te ruimen? Vergeet niet dat dit een andere cultuur betreft waar een verkrachte jongen niet mals wordt aangepakt.

Ja, de baby brak een been. Mishandeling of een ongeluk? Ik vind het verhaal aannemelijk van hoe dit kwam. Nee, de kinderen hadden niet op de bank mogen springen waar een baby op lag. Maar ze deden het, zoals kinderen dat doen. En het pakte verkeerd uit. En jeugdzorg ging ermee aan de haal.

Constanten

Er zijn enkele constanten in de zaak van Yunus, die vrijwel alle mensen die met BJZ te maken krijgen en negatieve ervaringen hebben zullen herkennen:
- plotselinge uithuisplaatsing, zonder kind voor te bereiden, zonder dat ouders weten waarom. Ja, soms is dat nodig om te voorkomen dat kinderen verdwijnen. Maar niet altijd;
- mishandeling als reden, altijd goed voor een crisismachtiging, geen rechter zal dat tegenhouden. En terecht. Maar er worden geen eisen gesteld aan de onderbouwing van de bewering. Papier is geduldig.
- Ouders krijgen daarna zeer kort tijd om voor de rechter de crisismachtiging aan te vechten, te kort om de feitelijke mishandeling te weerleggen. Normaal gesproken moet je een beschuldiging hard maken, maar dat is in strafzaken zo en hier gaat het om familierecht, dus mag je beschuldigen op basis van vage indicaties, zonder dat je dat verder hoeft te onderbouwen met bewijzen. Het is dan aan de 'beschuldigde' om het te weerleggen. Ouders ervaren het als straf, als aanklacht, als schuld, terwijl iedereen roept dat het niet om strafzaken gaat maar om familierecht. Dat verschil levert ouders een machteloze positie op en een compleet misverstand rond het juridische proces waarin zij verzeild zijn geraakt. Met als gevolg: het kwijtraken van alle vertrouwen in de rechtspraak.
- Wat als blijkt (zoals heel vaak) dat die feitelijke mishandeling nooit heeft plaatsgevonden? Ouders beginnen een lange juridische strijd om die ernstige aantijging tegen hen te weerleggen; zij krijgen gelijk, maar de gevolgen (de UHP) worden niet opgeheven. Daar snappen ouders niets van. Dit is het uitzonderlijke fenomeen: in familierecht gaat het niet om waarheid. De hele discussie over waarheidsvinding gaat niet over de vraag of ouders de waarheid vertellen, maar of dergelijke zware beschuldigingen op waarheid berusten en hoe BJZ dat hard kan maken. Bij Yunus is overigens wel forensisich onderzoek gedaan, met een belastende uitkomst voor de ouders van Yunus.
- In de papieren worden dan weer andere 'zorgen' gemeld door BJZ. Bepaald gedrag van kinderen, waarvan BJZ zegt dat het voortkomt uit de thuissituatie en de ouders zeggen dat het voortkomt uit de plotselinge UHP. Om een of andere reden is het ondenkbaar voor BJZ dat kinderen getraumatiseerd worden door een plotselinge UHP, terwijl de bewijzen daarvoor legio zijn, kijk alleen al naar de hoeveelheid straatkinderen met een jeugdzorgachtergrond.
- Het verhaal over misbruik blijft meedraaien in het interne systeem, zodat het wanneer nodig onbetwist en ongerectificeerd weer van stal kan worden gehaald, bijvoorbeeld als een bepaalde 'behandeling' ten einde loopt en het kind overgeplaatst moet worden. Niet naar huis, want....misbruikverhaal. Moedeloos word je daarvan.- voor de veiligheid ook de andere kinderen uit huis plaatsen, aangezine daar echt geen gronden voor zijn komen die kinderen soms wel weer thuis.
- De wijze waarmee uithuisgeplaatste kinderen en hun ouders met elkaar om mogen gaan berust op een archaïsche mythe: de hechting. Die mythe ziet er zo uit: door kontakt met biologische ouders drastisch te beperken kan het kind zich veilig gaan hechten aan de pleegouders en daardoor gezond en veilig opgroeien. Daarvoor moet de UHP kost wat kost gecontinueerd worden. In het belang van het kind. En dat geloven mensen echt. Sterker nog: ouders die langer dan een jaar strijd voeren tegen de UHP handelen dus niet in het belang van het kind (Hermans recent in Trouw) en als ze zich dat niet realiseren zijn ze dus onbekwaam of onmachtig en volgt een ontzetting uit de ouderlijke macht. Heerlijk ook om mee te dreigen. Natuurlijk, de juridische strijd kost handenvol geld aan beide kanten. Maar wat BJZ niet begrijpt is dat ouders die strijd niet kúnnen stoppen, omdat zij voor hun gevoel het kind dan opgeven. Het is eigenlijk de enige weg die ouders nog open staat om de liefde voor hun kind tot uitdrukking te bregen, zeker wanneer vrijwel ale andere mogelijkheden (verjaardagsbezoek, kadootje geven, kleren kopen) afgesloten worden.

Let wel, in dit horrorscenario kan iedere ouder en elk kind terecht komen, vooral als je in paniek met je kind op de EHBO komt, hulp zoekt voor probleemgedrag, een ijverige IB-er op school hebt, naïef bent als het gaat om goede bedoelingen van hulpverlening en de taal van de hulpverlening niet snapt, waardoor je 'ernstige zorgen' niet goed interpreteert.

Elke ouder kan erin terecht komen en de weg eruit is zo goed als afgesloten, daar helpt geen advocaat tegen en geen rechter. De stappen zijn voorspelbaar en bijna onontkoombaar.

Tsjor

Goed zo!

Weer grandioos verwoord.

Je schrijft dat er onderzoek is gedaan en dat de uitslag belastend was voor de ouders van Yunus. Bedoelde je hier niet: ontlastend?

Wat te doen?

Ik geloof niet in een algemene veroordelende demonstratie, dat levert geen nieuwe praktijken op. Liever houd je de ontwikkelingen in de tweede kamer bij, zoek je kontakt met woordvoerders van partijen en beïnvloed je zo de wetgeving. De wet gesloten jeugdzorg is een voorbeeld van echte verandering die door een zeer kleine groep ouders zeer aktief en effectief is bewerkstelligt.

Maar er is meer te doen en er gebeurt ook meer.
- de naïviteit van ouders weghalen. Daar helpen het publiceren van verhalen voor, op televisie, in de krant, op internet, maakt niet uit. Ouders moeten de taal gaan verstaan waarin over hun kind gesproken wordt;
- de discussie over waarheidsvinding die is aangezwengeld door ouders moet op tafel blijven, tot er andere rechtsprakijken zijn ontwikkeld in het familierecht;
- de mythe van 'hechting' en vooral het geloof dat die 'hechting' kunstmatig opgebouwd kan worden met pleegouders. De praktijk is er niet naar als je ziet met hoeveel overplaatsingen kinderen te maken krijgen na een UHP. De resultaten zijn er niet naar als je ziet hoeveel jongen met een jeugdzorgverleden op straat belanden. En ook als je ziet hoeveel kinderen na hun 18e nog kontakt hebben met de pleegouders, dat is zeer beperkt. Kinderen gaan dan toch vaak op zoek nar biologische ouders, en soms blijven ze juist daardoor ontheemd achter, zonder familie om op terug te vallen.
Over die 'hechting' moet meer en beter worden nagedacht. Ik denk zelf dat 'geur' bijvoorbeeld heel belangrijk is voor een kind, al vanaf het begin van het leven. Die geur zit in het geheugen en correspondeert met 'thuis'. Hechting is niet alleen kontakt met de moeder (fenomeen met grote M), maar ook met familie, met geschiedenis.
Op dit moment vind ik het belangrijk dat er veel beter nagedacht wordt over de positie van op-afstand-gezette-ouders. Om twee redenen: de hechting kan niet kunstmatig worden veranderd, er zal dus plaats moeten komen voor het vorm geven van de dubbele situatie waarin een uithuisgeplaatst kind terecht is gekomen: wortels in het ene gezin ook al is dat wellicht problematisch, die problematiek moet het kind door en verwerken in zijn/haar leven; en opgroeien in een ander gezin.
Ouders en pleegouders moeten veel meer duidelijkheid krijgen over die dubbele agenda en ook over de positie van ouders daarin. al het gedoe over omgangsregelingen, over uurtjes bezoek, over verjaardagen en feestdagen, het kost handenvol tijd, geld en ergernis, terwijl er ook op een hoog niveau goed over nagedacht kan worden hoe je standaard de dubbele levensagenda van een kind kunt invullen. en ouders een perspectief kunt bieden hoe zij op constructieve en gewaardeerde manier vorm kunnen geven aan hun liefde voor hun kind. Andere manieren dan alleen die verbeten juridische strijd, waar je ook als ouder financieel, emotioneel en sociaal niet beter van wordt, terwijl je tegelijkertijd niet anders kunt. Ik hoop dat mensen van het formaat van Hermans zich daar eens over willen buigen: enerzijds hoe geef je vorm aan de dubbele levensopdracht van een uithuisgeplaatst kind (leven in een pleeggezin met wortels in het eigen gezin ook al is dat wellicht problematisch); anderzijds: hoe kunnen ouders op een constructieve en gewaardeerde manier uiting geven aan hun liefde voor een uithuisgeplaatst kind, anders dan dat zij de juridische strijd zouden moeten opgeven. Eventueel daaraan toegevoegd: hoe kun je ervoor zorgen dat het kind met de oorspronkelijke familie verbonden blijft, want ook opa's, oma's tantes en ooms worden nu helemaal uitgevlakt en dat doet pijn bij hen, maar is ook een verarming voor het kind.

OIn de geschiedenis zijn talloze experimenten geweest met het weghalen van kinderen uit hun eigen omgeving en overplaatsen naar een andere omgeving, omdat dat beter zou zijn. Maori's, Argentijnse kinderen van dissidenten etc. en altijd weer wordt in de loop van de geschiedenis de rekening daarvan gepresenteerd. Het mislukken van dergelijke projecten zou inmiddels ook bij de mensen die erop gestudeerd hebben moeten zijn doorgedrongen om te beseffen, dat overplaatsing vanuit de ellende naar de hemel geen gelukkige kinderen oplevert. Achterlaten in de hel levert nog veel grotere problemen op. Maar een kind dat opgroeit met eigen ervaringen van zowel hemel als hel, dat zelf kan constateren dat de hel erg is en de hemel goed, dat is een kind dat zich evenwichtig ontwikkelt.
Ik baseer dat op twee observaties: rond de scheiding geloof ik dat het beter is voor een kind om zowel met vader als met moeder kontakt te hebben, ook al verketteren ouders elkaar en kan de ene ouder een probleem zijn voor het kind. En kinderen die jong uithuisgeplaatst zijn en soms op veel latere leeftijd op zoek gaan naar de biologische ouders, om dan pas te ontdekken dat het echt problematische ouders zijn; dan pas kan het verwerkingsproces van hun eigen geschiedenis beginnen. Dat is laat, het zou beter zijn als het verweven was in het opgroeiproces.
Dit zeg ik als algemene opmerking, niet specifiek over Ynus, want ik kan geen enkele uitspraak doen over de ouders van Yunus. Ik neem wel serieus (in het algemeen) dat er situaties zijn, waarin ouders echt niet goed zijn voor kinderen.

Geen algemene aanklagende demonstratie voor mij dus. Ik ga wel door met het inzetten op verbeteringen, daar besteed ik mijn tijd liever aan, omdat dat constructiever is.

Tsjor

Belastend = ontlastend

Tjsor je schrijft: "Bij Yunus is overigens wel forensisich onderzoek gedaan, met een belastende uitkomst voor de ouders van Yunus."
In het juridisch overzicht dat openbaar is gemaakt lees ik dat de rechtbank in 2007 zegt: Op 19 juni 2007 oordeelt de meervoudige kamer op basis van een forensisch
onderzoeksrapport uit 2005 en de verklaring van een
arts van 4 januari 2006 (die door Bureau Jeugdzorg in april 2007 in procedure is gebracht) dat dit de ouders in
belangrijke mate ontlast voor wat betreft de eerder
veronderstelde mishandeling en beslist dat de broertjes van Yunus naar huis mogen.BJZ blijft van mening dat er
genoeg andere zorgen zijn los van de vermeende mish
andeling en stelt hoger beroep in tegen deze uitspraak.
12 juli 2007. Het hof acht het, gelet op de inhoud
van alle overlegde deskundigenrapporten niet aannemelijk dat de ouders Yunus danwel de twee andere kinderen in het verleden hebben mishandeld en/of een zodanig onveilige situatie hebben gecreëerd dat mishandeling heeft kunnen plaatsvinden. Het hof stelt dat BJz door gebrek aan recente onderzoeksgegevens de noodzaak van de uithuisplaatsing niet voldoende kan onderbouwen. Door het verstrijken van de tijd kiest het hof voor een snelle terugplaatsing van de broertjes van Yunus.

Belastend

Emine, wat ik in de hoeveelheid tekst zag was dat een eerste onderzoek op basis van rontgenfoto's oude breuken zou hebben aangetoond. Dat is in een tweede onderzoek onderuit gehaald, maar het eerste onderzoek was belastend voor de ouders.

Tsjor

Belastend

Van de genoemde site:
'In de dagen daarop worden t.b.v. een aanvullend onderzoek röntgenfoto’s gemaakt door het JKZ van het skelet van de baby aan de hand waarvan het JKZ concludeert dat er “oudletsel” op de foto’s te zien is en het idee wordt geboren, in overleg met het AdviesMeldpunt Kindermishandeling (AMK) dat waarschijnlijk mishandeling de oorzaak hiervan is.'

Dat is het moment waarop de hele santemekraam in werking komt. en dan kun je nog zo boos zijn, maar ontegenzeglijk blijft, dt bij een dergelijke bevinding mensen gaan reageren. Als mijn pleegdochter zegt dat ze seksueel misbruikt is, dan kan ik boos worden omdat ik weet dat het niet klopt. Maar ik snap wel dat iedereen dan gaat handelen zoals die handelt en pleegdochter 'in veiligheid' brengt en wij niet mogen weten waar ze is.
Alleen als daarna het politieonderzoek uitwijst dat het niet klopt, dan verwacht ik wel dat BJZ naar die bevinding handelt en laat ik me niet afschepen met 'dat zijn twee verschillende processen'. Daar gaat de hele discussie over 'waarheidsvinding' over.
Of zoals hier, als een second opinion uitwijst dat de conclusies van het eerste onderzoek niet kloppen dan mogen wij, nee moeten wij ervan uit kunnen gaan dat dat meegenomen wordt in het hele proces. Dat zoiets vervolgens achtergehouden wordt is onverteerbaar. Het laat ook zien dat men eigenlijk wel degelijk geïnteresseerd is in waarheidsvinding, maar alleen als die waarheid overeen komt met de eigen waarheid.
De boosheid over dat tweede aspect laat onverlet, dat het eerste onderzoek wel degelijk belastend was voor de ouders.

Tsjor

Bestuursrecht

Tsjor, je geeft een mooi betoog.

Alleen wat veel advocaten uit het familierecht onvoldoende rekening mee houden is dat de ondertoezichtstelling en alle beslissingen die daarna komen ook onder het bestuursrechts valt. Binnen het bestuursrecht moet er wél aan waarheidsvinding worden gedaan.

Je kunt de kinderrechter verzoeken om de beslissingen bestuursrechtelijk te toetsen. Dit houdt in: is de beslissing berust op feiten, is het deugdelijk gemotiveerd, is het zorgvuldig, voldoet het aan de gestelde termijnen, en is er geen sprake van partijdigheid. Wanneer de rechter deze toetsing zou doen dan is er heel wat leed te voorkomen.

Bij mij precies zo

OTS vanwege omgangsregeling, kinderen waren al jaren in behandeling voor wat zij mee hadden gemaakt met vader. Hadden goede band met therapeuten en resultaten waren goed. Jegudzorg moest alleen zorgen dat de omgang veilig kon plaatsvinden. Promt werd mij verboden de hulpverlening voort te zetten, daar gingen zij over zeiden ze. De door hen ingeschakelde hulpverleners waren allemaal voor ons en als die dat lieten blijken, moesten ze ermee stoppen. Degene die meepraatte mocht blijven en kreeg veel gewicht. Uiteindelijk toch weer zelf hulpverlening ingeschakeld, toen die rapporten uit waren brak de pleurus uit, of de rechter ze terzijde wilde leggen, want moeder had achter de rug van jeugdzorg om gewerkt en dit mocht niet beloond worden. Merkwaardig genoeg legde de rechter het terzijde, zonder te willen kijken naar de verschillen tussen de rapporten van jegudzorg en meerdere andere hulpverleners. Ik was schuldig, zonder kans op escape.

Richard

Ken jij een situatie waarin dit middel met succes is beproefd? En hoe gaat dat dan in zijn werk, de rechter vragen om de beslissingen bestuursrechtelijk te toetsen?

Tsjor

Ben bang van niet

Richard, ik snap wat je zegt en het lijkt ook wel logisch omdat jeugdzorg in feite een overheidsorgaan is, maar volgens mij valt dit gewoon niet onder het bestuursrecht. De regels over het instellen van beroep etc zijn te vinden in het BW, niet in de Algemene wet bestuursrecht.

Je komt ook bij kinderrechters terecht die volgens mij bijzonder vreemd op hun neus kijken als jij betoogt dat er niet gekeken moet worden naar de BW-bepalingen maar wel naar de algemene beginselen van behoorlijk bestuur.
Maar bepaalde principes gelden natuurlijk in meerdere rechtsgebieden. Ook in dit soort zaken kan je natuurlijk betogen dat een beslissing niet voldoende is gemotiveerd etc. De belangrijkste troef lijkt mij de eisen van proportionaliteit en subsidiariteit: wordt het gekozen middel ingezet voor een legitiem doel, en is het geschikt en noodzakelijk om dat doel ook daadwerkelijk te bereiken. Kan het niet een onsje minder. Die eis geldt hier in volle hevigheid omdat het een inbreuk op grondrechten betreft, en dergelijke betogen mogen wel eens beter uit de verf komen, heb ik het idee. Maar ik denk niet dat je zonder meer kan stellen dat de beslissingen van Jeugdzorg als bestuursrechtelijke beslissingen behandeld en beoordeeld moeten worden.

Groeten,

Temet