U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
De dagelijkse ergernissen, hoe gaan jullie daar mee om?
Laat ik beginnen met te zeggen dat wij de methode van het chaotische huishouden hanteren. Alle vier zijn we even chaotisch en rommelig. Overal liggen spullen, en we storen ons vooral aan de spullen van een ander. Omdat ik van ons vieren het meeste thuis ben, ruim ik het meeste op. Maar ik vind dat het niet mijn taak is om alles achter , excusez le mot' de kont van een ander op te ruimen. Dus als iemand vergeet zijn ontbijtbordje naar de keuken te brengen, dan laat ik dat staan. Als iemand na het lezen van de krant die niet in de papierbak gooit, blijft ie liggen tot die persoon dat wel doet. Maar, het probleem is, dat ik me zo aan die rommel stoor. Ik word er moe van, en de ergernis er over bouwt op. Tot ik boos word, en iedereen schichtig aan het opruimen slaat. Dat is niet effectief en gezellig. Maar een oplossing heb ik niet. Om nu als een bitch de hele dag te roepen: ruim je ontbijtbordje op, neem spullen mee als je naar boven gaat, en gooi lege verpakkingen weg, lijkt me ook niet fijn. Hoe gaan jullie met zulke dingen om? Nog één voorbeeld: op het nachtkastje van mijn man ligt een gebaksvorkje. Al maanden. Waarom weet ik niet. Ik laat het liggen. Mijn man is namelijk volwassen, en ik ben zijn sloofje niet. Toch zie ik dat vorkje dagelijks liggen, en stoor me er aan. Die vork wordt in mijn hoofd groter en groter, tot hij het ergernisformaat van een mestvork krijgt. Wat doe ik? Ruim ik dat ding op, of blijf ik bij mijn standpunt dat ik niet de werkster in deze toko ben?
In principe eens met merel
met als uitzondering één vriendin die een ongezellig huis heeft, met te veel harde materialen zodat het hol klinkt. Ook saaie blokker/action schilderijtjes aan de muur (voor hetzelfde geld koop je op marktplaats iets leuks denk ik dan), en o gruwel lamellen voor de ramen. En toch...zij is degene aan wie ik álles kwijt kan en altijd voor ons klaar staat. Gouden vrouw!
Bril af
Ik kom uit gezin waar drie keer per week een schoonmaaksters rond waarde. Was dus gewend aan de VT wonen look maar deed zelf nagenoeg niks.
Volwassen geworden merkte ik - DAMN - da's een hoop werk als je geen hulp kan betalen. Heb nog een paar jaar hijgend het ideale plaatje na lopen streven, stik sjagerijnig werd ik er van. Heb m'n troepgrens opgeschroeft en m'n bril afgezet. Kan je verzekeren, dat scheelt stukken.
Nu zetten we op zaterdag een muziekje aan, ieder doet een paar vaste klussen, man jaagt de stofzuiger er door, we harken de boodschappen binnen en ik verklaar het KLAAR.
Heb nog maar een allergie: rondslingerende schoenen. Af en toe houd ik een actie en verstop ik alle schoenen waar ik mijn nek over breek. Heb ik heel veel lol van in m'n eentje. Helpt verder niks.