Dankbaar zijn?

Autisme en meer

Van autisme genees je inderdaad niet maar er kan wel een verkeerde diagnose gesteld zijn. Dat is waar ik meer aan denk.
Verder heeft hij onderdak bij mij, zijn moeder. Zijn vader is vertrokken en daar hoeft hij ook niet aan te kloppen.
Ik ben inderdaad niet goed in dingen vragen/eisen. Op de een of andere manier loopt iedereen over me heen. Dat is een constant punt van aandacht voor mij. Het is niet dat ik bang ben dat ze me niet meer aardig vinden of zoiets maar ik vind het heel moeilijk om mezelf voor op te zetten. Ik vind de behoeften van een ander altijd belangrijker en loop over van begrip, ook al gedraagt iemand zich slecht. Probleem is dat ik wel weet waar ik de fout in ga maar het is lastig om er iets aan te doen.
Ik voel me altijd erg ongemakkelijk als iemand me bedankt. Dan wimpel ik het gauw af met dat het toch vanzelfsprekend is. Dat geldt ook voor complimenten trouwens. Laatst kreeg ik nog te horen dat ik er dan snel over heen praat. Ik vind dat moeilijk.

Dank je wel versus dankbaarheid

Ik ben een moeder van een zoon van 8 maanden en een dochter van bijna 2. Ik heb mijn dochter geleerd om ‘dank je’ te zeggen als ze iets krijgt (wat eigenlijk volkomen normaal is). Kinderen moeten bepaalde beleefdheidsregels meekrijgen voor hun verdere leven. Als kinderen eenmaal ouder zijn, vind ik het normaal dat ze hun ouders eens bedanken als ze bijvoorbeeld iets krijgen of als je voor hen iets doet. Toch zal ik nooit van mijn kinderen verwachten dat ze mij dankbaar zijn voor de algemene zaken die we voor hen doen (zoals bijvoorbeeld de kans op onderwijs, een dak boven hun hoofd, een gezellige thuis, enz. ...). Wij hebben immers gekozen om onze kinderen op de wereld te zetten en daar moeten wij dan ook de verantwoordelijkheid voor dragen en dit houdt nu net in je kind een zo mooi en goed mogelijk leven geven. Een dank je wel is dus zeker op zijn plaats, maar algemene dankbaarheid dat mag je van je kinderen echt niet verwachten.

Dubbel

Nu ik erover nadenk is het eigenlijk best dubbel: het kind heeft er niet zelf voor gekozen om op de wereld te komen, dus je kind hoeft je niet dankbaar te zijn (omdat je er zelf voor hebt gekozen en daardoor verantwoordelijk bent voor alles wat je voor je kind doet).

Aan de andere kant, als je denkt aan de slapeloze nachten vooral als moeder tijdens de zwangerschap, bevalling, etc. en alle moeite, inzet, tijd en energie die je in je kind steekt, is af en toe een bedankje niet te veel gevraagd )

Ik ben wel dankbaar voor deze deel van ouderschap wat van ze helemaal niet gevraagd was, om je naar theater of bioskoop te brengen. Ok een dure concertkaart kopen of muziekinstrument of een dier. Of momenten wanneer ze wel met hoofd knikte en niet allen van principes en klaarbedachte vast kneep.