Conflict Muziekles

Reactie

Die 30 minuten is volgens de leraar ook echt minimaal. Hij zou zelf liever er een uur van maken maar omdat hij weet dat dochter niet altijd even gemotiveerd is hebben ze dit aangehouden. Dan vordert ze wat minder vlug maar ze vordert wel.

Het is overigens niet via de muziekschool maar priveles. Ze heeft de cello overigens zelf uitgekozen. Ze is begonnen met piano les en hoewel ze daar toen zeker plezier in had wilde ze zelf graag viool leren spelen. Ze heeft toen een paar proeflessen viool gehad en daar de cello ontdekt en dat leek haar nog leuker dan viool (dat ging ook iets vlotter) Ze is toen dus begonnen met cello. Ze heeft eerst twee jaar piano les gehad. Het oefenen was altijd al moeilijk hoor maar de lessen vond ze wel altijd leuk. Pas de laatste maanden lijkt die lol dus ook helemaal weg te zijn. Pianoles was inderdaad ons idee en we hebben dat ook niet echt als een keuze gebracht maar toen was ze natuurlijk nog maar 6.

Ze heeft eerst wel les gehad op de muziekschool maar we zijn toen overgestapt naar een prive leraar omdat dit wat makkelijker was in te passen. In eerste instantie klikte het niet zo met de leraar die ze had dus toen hebben we een andere leraar gevonden maar met deze leraar klikt het op zich vrij goed. Mijn dochter mag hem graag. Hij is inderdaad erg perfectionistisch en heeft veel leerlingen die erg serieus zijn en veel spelen. Het is inderdaad helemaal niet de bedoeling van onze dochter om professioneel verder te gaan met de muziek verder. Dat is ook nooit onze inzet geweest want dan zou ze veel en veel meer moeten spelen uiteraard.

We hebben inderdaad nooit een gesprek gehad de afgelopen jaren met of ze wilde stoppen. Die vraag hebben we haar nooit gesteld eigenlijk. Cello was haar eigen keuze maar we hebben nooit een evaluatie moment gehad. Het is ook niet echt iets wat mijn man zou doen: samen om de tafel zitten en evalueren. Het instrument zelf is niet echt het probleem. Ze wil zelf geen ander instrument spelen maar gewoon helemaal stoppen.

Dat spelen in een orkest noemen jullie bijna allemaal dus misschien is dat toch echt wel een optie. In eerste instantie wel meer werk maar uiteindelijk misschien wel veel leuker en krijgt ze er daardoor ook wat meer lol in. Als we het vragen zal ze waarschijnlijk nee zeggen maar we kunnen het natuurlijk als feit brengen dat ze dat een half jaar moet proberen en dat ze na afloop mag zeggen of ze daarin wil blijven spelen. Ik zal eens peilen bij man en dochter hoe ze hier over denken. Misschien maakt het haar wel enthousiaster. Het geeft in elk geval een nieuwe impuls.

Het argument van dat ik er geen zin in heb is inderdaad geen erg sterk argument. Ik heb dat ook niet zo gebracht in eerste instantie. Ik heb het vooral gehad over dat ze er zelf geen zin meer in had en geen motivatie maar na de zoveelste drama avond rond het oefenen heb ik inderdaad tegen man geroepen dat ik er ook geen zin meer in had en dat het de sfeer verpest. Dat had ik uiteraard niet moeten doen want nu gebruikt mijn man dat dus ook tegen mij en kan daarom minder waarde hechten aan mijn mening. Hij vindt mij sowieso vaak wat te slap en te makkelijk terwijl dat best meevalt volgens mij. Hij is echter wat meer rigide in zijn manier van denken en meer bezig me hoe zaken volgens hem zouden moeten. Het plaatje in zijn hoofd is een kind wat door jarenlang hard werken met soms tegenzin succesvol zal presteren en hierdoor er ook lol in krijgt en uiteindelijk zal beseffen hoe belangrijk de lessen zijn die ze hierdoor geleerd heeft betreffendehard werken, doorzetten, succes, ergens voor gaan en dat ze vervolgens haar ouders hier dankbaar voor zal zijn. Dat is dus zijn beeld van hoe dingen zullen gaan. Mijn mening is dat de realiteit vaak anders is dan een ideaalbeeld en dat het best kan zijn dat het in de praktijk gewoon niet zo werkt.

Het is in elk geval wel duidelijk dat we het er nog een keer samen over moeten hebben. Tegenover dochter laat ik uiteraard heel weinig merken want ik wil niet dat ze vervolgens gaat proberen ons tegen elkaar uit te spelen. Dat is ook niet nodig natuurlijk want we staan al tegenover elkaar.

Nala

"Dat spelen in een orkest noemen jullie bijna allemaal dus misschien is dat toch echt wel een optie. In eerste instantie wel meer werk maar uiteindelijk misschien wel veel leuker en krijgt ze er daardoor ook wat meer lol in. "

Het is daarnaast denk ik een goede stok achter de deur voor het oefenen. Het is niet zo motiverend als je alleen maar iedere dag moet oefenen omdat je vader dat nou zo graag wil. Het is wat anders als je orkestgenoten op je rekenen om jouw bijdrage aan het geheel te leveren. Als iedereen goed oefent, wil jij niet achterblijven.

Overigens vind ik een half uur oefenen iedere dag ook niet veel als je op muziekles zit. Ik weet ook niet beter dan dat het de bedoeling is dat je iedere dag oefent, en niet twee of drie keer per week.

Groeten,

Temet

Kind van dolfijnouder heeft meer succes

http://www.trouw.nl/tr/nl/13484/360-Magazine/article/detail/3552909/2013/11/28/Tijgermoeders-kunnen-nog-wat-leren-van-dolfijnouders.dhtml
"Dolfijnouders gaan op een sociale en speelse manier met hun kinderen om. Ze willen ook dat hun kind goed presteert en op een goede universiteit terecht komt, maar ze zijn flexibeler en realistischer dan tijgermoeders en wolvenvaders. Dolfijnenouders weten dat spelen ook leren is en dat kinderen en tieners zich niet urenlang achter elkaar kunnen concentreren. Leren voor school of oefenen op een muziekinstrument kunnen kinderen het beste in korte tijdblokken doen."

Griezelig

"Het plaatje in zijn hoofd is een kind wat door jarenlang hard werken met soms tegenzin succesvol zal presteren en hierdoor er ook lol in krijgt en uiteindelijk zal beseffen hoe belangrijk de lessen zijn die ze hierdoor geleerd heeft betreffendehard werken, doorzetten, succes, ergens voor gaan en dat ze vervolgens haar ouders hier dankbaar voor zal zijn. Dat is dus zijn beeld van hoe dingen zullen gaan. Mijn mening is dat de realiteit vaak anders is dan een ideaalbeeld en dat het best kan zijn dat het in de praktijk gewoon niet zo werkt. "

Brr wat een griezelige ideeën zitten er bij jouw man in zijn hoofd. Het kind zit al zes jaar op muziekles en mag niet stoppen want daar krijgt ze geen doorzettingsvermogen van terwijl ze al meerdere keren is doorgezet?

Het komt voor mij nog enger over dan die voetbalvaders waar iedereen hier altijd zo bang voor is.

Wat wil je dochter eigenlijk zelf?

het meeste is al gezegd

Ook hier 2 kinderen (zoons) die inmiddels 4 jaar een instrument bespelen (hoorn en drums). Vanaf het begin (nou ja, vanaf dat het niveau het toeliet) ook in het jeugdorkest bij de harmonie. Dat maakt het zoveel leuker, naast de lessen één keer per week 3 kwartier samen repeteren. De orkeststukken hoef je vrijwel niet thuis te oefenen, daar is vaak ook echt niets aan, die worden pas leuk als je samen speelt. De individuele partijen zijn vaak ook niet vreselijk moeilijk, het uitdagende zit hem in het samenvoegen ervan tot een muzikaal geheel. Liefst natuurlijk onder leiding van een bezielende dirigent. Onze zoons hebben in het begin (basisschool) wel bijna dagelijks geoefend, maar dat lukt nu echt niet meer (3e en 4e). Ik ben al blij als ze 3 keer in de week halen, de oudste haalt dat vaak niet eens met de lange dagen die hij op school doorbrengt (3/week pas om half 6 thuis), plus muziekles en een volle avond orkest. Na de kerst ga ik met jongste naast de harmonie ook meespelen bij een regionaal amateur symphonie-orkest, hij heeft er echt zin in (en ik ook).
Er zijn helaas veel kinderen die als jonge puber stoppen met muziek maken, ook bij de harmonie. Vaak omdat ze het zelf niet meer leuk vinden, soms omdat ze door ouders 'gedwongen' worden om keuzes te maken om meer tijd beschikbaar te krijgen voor schoolwerk.
Marjoleine

inderdaad orkest

Hoi

Ook ik zeg kijk eens of er in de omgeving een (jeugd) orkest is waar ze mee kan spelen. Wellicht heeft de celloleraar ook nog tips?

Onze oudste speelt trouwens viool, met wisselende inzet. Op een gegeven moment had ze geen zin meer, vooral omdat ze de leraar zo streng vond (daarvoor hele lieve juf). Ik heb toen gezegd dat ze nu wel op een punt stond dat het wel leuker zou gaan worden, omdat ze nu meer muziek zou gaan spelen, i.p.v. oefeningen (moeilijk uit te leggen). Ze heeft toen wel doorgezet en is vooruit gegaan en dus kan ze nu gemakkelijker leuke muziek spelen.

Ze speelt trouwens al een aantal jaren in het orkest van de muziekschool. Leeftijd varieert van 8 tot 80 en je hoeft niet persé lid te zijn van de muziekschool om mee te mogen spelen. Ze vindt dat heel erg leuk en dat motiveert ook om door te gaan met de lessen.

Wat ook uitmaakt in het plezier van de lessen is het soort muziek wat gespeeld wordt. Onze dochter vindt Klezmer leuk, maar nu is ze helemaal fan van Lindsey Stirling (meid van "elastiek" die viool speelt en zelf muziek componeert). Wellicht ook wat voor jullie dochter?

ik denk dat blijven spelen belangrijker is

Ik denk dat blijven spelen omdat je er lol in hebt héél veel belangrijker is dan altijd maar les en elke dag oefenen.
Oudste zit (soms) ook in orkesten. Zowel harmonie als big band met de sax. En heeft al járen daar geen les meer in.
Want die muziekles heeft ze voor de piano.
En dat is gewoon een héél ander instrument.
En ze bespeelt m dus ook met grote regelmaat.
Volgens haar muziekdocenten (die niet zo enorm fanatiek zijn denk ik) is blijven spelen en er plezier in hebben héél veel belangrijker dan altijd maar weer vooruit gaan en elke dag oefenen daarom.
Wat betreft haar sax kan het zelfs zijn dat ze maanden niet speelt. Of alleen een verloren uurtje tussendoor omdat ze er toevallig zin in heeft. Dan moet ie eerst gepoetst en gestoft en weet ik wat worden. En dan speelt ze even.
Heeft ze echter iets waarvoor ie van stal gehaald moet worden (b.v. rond de kerstdagen, rond de zomervakantie dat zijn standaard de momenten waarop ze m weer nodig heeft). Dan oefent ze 1 of 2 keer voor aanvang van wat ze ook moet doen. Gaat naar de eerste oefening/bijeenkomst. Krijgt haar muziek en gaat weer uit zichzelf aan het oefenen. Tegen de tijd dat iets 'af' moet zijn, speelt ze weer als toen ze jaren terug nog op les zat.
En inderdaad die Harmonie/Symfonie stukken zijn supergemakkelijk. Voor de BigBand (muziekschool) moet ze soms solo's en dan moet ze écht wel even haar best doen, maar die red ze ook altijd wel.
Dan speelt ze dus al met al 2 stukken per jaar, misschien 3 of 4. Maar dan zijn het er 2 vrijwel in dezelfde periode. En ze kan m nog steeds bespelen als ze ooit kon.
Ze gaat niet achteruit, ze gaat wel enigzins vooruit. Ook omdat ze ouder wordt en verstandiger en fanatieker natuurlijk.
En dat zonder les. En zonder oefenen.
Wél met plezier. En dat lijkt mij een heel veel betere garantie dat ze d'r haar leven lang plezier in zal blijven houden.
Oudste vond het wekelijks oefenen bij de harmonie niet zo geweldig. Er zitten ook erg veel 'verplichtingen' aan vast en daar had ze op d'r 12de de buik al van vol. Maar omdat ze nog steeds in de 'vriendenclub' van de vereniging aktief is (denk aan han en spandiensten/vrijwilligerswerk) wordt ze nog met regelmaat uitgenodigd om als aanvulling te dienen. En daar heeft ze wel lol in.
Zo is het ook naast haar piano goed vol te houden.
Oudste kan zichzelf zelfs geen leven indenken zonder instrumenten.
Stoppen met een instrument houd dus niet automatisch in dat je er niet meer op speelt. Een hekel krijgen aan je instrument wél.
groeten albana

ik zat in de positie van jouw dochter

Van huis uit hebben mijn broers en ik geleerd een instrument te bespelen en ik was daar eigenlijk best goed in. Mijn vader vond daarom dat ik echt door moest gaan met lessen, terwijl ik er helemaal geen zin meer in had. Hij vond het vooral belangrijk dat ik alle diploma's zou halen, dan zou ik eventueel door kunnen naar het conservatorium (Raar eigenlijk, want een opleiding in die richting zou hij absoluut niet goedgekeurd hebben (denk ik nu), omdat er volgens hem geen droog brood in te verdienen zou zijn - maar dat terzijde). Een ander punt was, net als bij jullie, dat ik daarvan zou leren doorzetten ipv afhaken.
Al met al heb ik inderdaad mijn muzieklessen afgemaakt, d.w.z. alle diploma's gehaald, waarna ik het huis uitging om te studeren - geen conservatorium. Sindsdien heb ik het instrument niet meer aangeraakt (nu 30 jaar al niet meer), behalve dan om mijn zangstukken van koor even te kunnen horen.
Als je dochter dus zo duidelijk aangeeft niet meer te willen, zou ik inderdaad kiezen voor een andere weg: minder frequent les, minder frequent oefenen of muziekmaken op een andere manier/in ander verband. Of helemaal stoppen. Maar met zo grote tegenzin, nee, niet doen...

samen

Het voordeel van een muziekschool is dat je samen met een leeftijdgenoot les kan krijgen. En er zijn vaak verschillende orkestjes/ensembles, zeker voor cello. Ik kan me voorstellen dat priveles op een gegeven moment niet meer motiveert en dat haar plafond zo'n beetje is bereikt tenzij ze vanaf nu keihard aan de bak gaat.

Hoewel er hier veel roepen om te stoppen zou dit nog een optie kunnen zijn: laat haar samen spelen. Dan wordt ze ook veel meer gemotiveerd om te oefenen.
Drillen werkt averechts, ik zou het positief houden :-)

Zelfde ervaring

Ik zet nooit in m'n leven meer een voet op een tennisbaan. Ik geloof dat m'n moeder zelf zo graag had willen leren tennissen in haar jeugd en dus ging ik op tennisles. Ik snap nog steeds niet waarom ze zo hardnekkig was, zelfs een blind paard kan toch zien dat een teamsport meer iets voor mij was en bovendien zat ik ook al met veel plezier op een teamsport. Dus waarom ik nou gedwongen maar moest blijven tennissen, ik heb geen flauw idee. Ik geloof dat ze ook ideeën over doorzetten had enzo, nou, ik kan prima doorzetten als het iets van mezelf betreft. Maar doorzetten omdat een ander het leuk vind dat ik dat doe terwijl ik het zelf niet (meer) leuk vind, nee dat heb ik nooit geleerd. Ik zou ook niet inzien waarom een kind dat zou moeten leren.
Wat betreft je man, ik zou toch maar eens rustig aangeven dat iets wat jij op een verhit moment geroepen hebt, niet steeds in de discussie gebruikt hoeft te worden. Dat je vindt dat het de sfeer verpest, maakt eventuele andere argumenten niet minder valide. Ik vind overigens het argument dat de sfeer verpest wordt een heel goed argument, maar dat is natuurlijk persoonlijk.

Reacties

NAV jullie reacties heb ik besloten om in eerste instantie te proberen om de muziekles wat te veranderen zodat ze er hopelijk weer meer lol in zal krijgen. Ik ga het onderwerp eerst een paar weken laten rusten (we hebben er vorige week ruzie over gehad voordat ik het eerste bericht hier neer heb gezet). Het woord stoppen zal ik voorlopig sowieso niet gebruiken. Ik ga aan man voorstellen dat ze bij een orkest gaat spelen. Ik ben inmiddels aan het kijken wat de mogelijkheden zijn en er lijkt hier wel wat in de buurt te zitten. Hier zal hij vast mee akkoord gaan. Daarna zal ik voorstellen dat we de muzieklessen verminderen tot 1x in de 14 dagen zodat ze genoeg tijd over houdt voor het orkest en de verplichtingen die daarmee samen hangen. Hij vindt het ook heel belangrijk dat ze genoeg tijd heeft voor school en andere zaken dus het kan goed zijn dat hij hiermee akkoord gaat.

Hopelijk zal mijn dochter hierdoor het spelen weer leuker gaan vinden en hoeven we voorlopig de strijd niet meer aan te gaan over het eventueel stoppen.

en wat als

ze helemaal niet door wil gaan en juist niet zit te wachten op nog extra verplichting (ivm orkest) erbij? Mag ze daar zelf ook nog wat van vinden?
Je moet niet aan je man voorstellen dat je dochter bij een orkest gaat spelen, je moet het aan je dòchter voorstellen! Ik heb met haar te doen, blijkbaar boeit het niemand wat zij eigenlijk zelf wil, hoe eenzaam moet dat voelen...

Oh jee

De ergste, echt de allerergste conflicten die ik me met mijn ouders kan herinneren zijn die over muziekles, piano. Ik vond het af-schu-we-lijk en mocht ook jarenlang niet stoppen. Ik praat nu wel over decennia terug.

Uiteindelijk wel, maar dan moest ik wel een ander instrument, dan in godsnaam maar gitaar. Maar dat was ook echt niet van harte, ben er na twee jaar ook mee gestopt.
Het was echt hangen en wurgen bij mij, een afschuwelijk dieptepunt elke dag, het oefenen. En dan naar de les, waar natuurlijk elke keer weer gezeurd werd dat ik het niet kon. Wat ik ervan heb geleerd is dat mijn kinderen juist absoluut niet hoeven wat ze echt, echt, niet willen.

En nooit meer een muziekinstrument aangeraakt.

Overigens ben ik een enorme doorzetter en doorbijter.

Ehm, ik lees nu:

Je man moet ermee akkoord gaan, maar je dochter moet het doen??
Vind ik echt een beetje raar.
Ga eens met je dochter praten. Overleg met haar of zij ideeën heeft over hoe het leuker kan worden, of ze sowieso denkt dat het nog leuker kan worden.

Nala

Het is handiger om met je man te bespreken dat deze houding van hem tav muzieklessen niet echt handig is op de lange termijn.
Je kunt met je dochter bespreken of zij in plaats van wekelijks muziekles muziekles en orkest wil combineren, met als doel te kijken of ze het nog leuk vindt of niet. Als ze het echt niet leuk vindt kun je beter stoppen, al is het zonde.

Reactie

Natuurlijk mag mijn dochter ook haar mening hierover geven. Wat mijn strategie is: eerst even alles laten rusten. Vervolgens eerst met man over het orkest idee praten. Het heeft tenslotte geen zin om het eerst te bespreken met dochter voordat ik weet hoe man er over denkt. Ik kan hem wel wat inschatten dus ik denk zeker dat hij dit goed zal vinden. Tegelijk zal dochter het idee om extra muziek te gaan maken op dit moment niet zo leuk vinden. Ze zal misschien het orkest idee en samenspelen met anderen wel leuk vinden maar niet als ze hier veel extra tijd voor moet opgeven. In verschillende reacties hier stond de mogelijkheden om tijdelijk minder vaak les te nemen.

Ik kan het zo verkopen naar dochter dat ze minder reguliere les kan nemen (tijdelijk in elk geval) en dan dus in het orkest kan spelen. Ik denk dat ze dit idee wel ziet zitten. Ze is dan per saldo nog steeds ongeveer even veel tijd maar het is wat afwisselender. Dochter zal dan waarschijnlijk wel kiezen voor het orkest als de keuze is elke week muziekles of 1x in de twee weken muziekles en daarnaast orkest.

Het enige zwakke punt is om man het idee te verkopen dat minder vaak les ook kan. Als ik het op school gooi en haar andere hobbies/bezigheden die ook tijd kosten dan heb ik het idee dat hij dit wel goed zal vinden als ik het op het juiste moment ter sprake breng.

Daarna zullen we dan eens verder zien hoe het loopt. Misschien gaat dochter er weer veel meer lol in krijgen en kiest ze er zelf voor om voorlopig door te gaan. Misschien blijft ze de tegenzin houden. In dat laatste geval zal ik de optie van stoppen weer ter sprake brengen.

Maar dochter mag dus zelf beslissen of ze wel of niet in een orkest gaat spelen. Daar ga ik haar niet toe dwingen verder.

je man

Zou het iets zijn om je man naar muziekles te sturen? Misschien dat hij dan na veel oefenen samen met je dochter muziek wil/kan maken. Als je dochter tegen die tijd nog zin heeft in muziek maken.
Als het hem wat tegenvalt wel door laten gaan hoor! Anders wordt het maar een slapjanus.

Mieke

Mijn man heeft muziekles gehad. Hij is er mee gestopt jaren geleden omdat het toen te duur was. Nu zou er weer geld voor zijn maar door een ongeluk kan hij nu zijn handen niet meer goed genoeg gebruiken om mee te spelen (hij speelde piano). Het is geen echte handicap maar de beschading verhindert dat. Hij zou overigens zeker doorzetten. Zijn probleem is meer dat hij vrij hard is voor zichzelf en tot het uiterste door zou gaan en hierdoor minder begrip heeft voor anderen.

Nala

Oh Nala, sorry! Wat erg voor je man. Via je dochter kan hij toch nog iets verwezenlijken, dat kan ik begrijpen. Weet je dochter dit ook? Dat kan voor haar misschien een stimulans zijn om toch te proberen vol te houden.

Pfffff

Als ik dit zo lees dan komt je man heel erg over als een enorme boeman. Je moet je eigen reacties nog maar eens nalezen. Je zegt dingen als " en als ik het zo en zo regel dan gaat hij wel akkoord en ik moet het brengen op een goed moment etc, etc. Ben je soms bang voor je man? En ook deze alina

"maar na de zoveelste drama avond rond het oefenen heb ik inderdaad tegen man geroepen dat ik er ook geen zin meer in had en dat het de sfeer verpest. Dat had ik uiteraard niet moeten doen want nu gebruikt mijn man dat dus ook tegen mij en kan daarom minder waarde hechten aan mijn mening. Hij vindt mij sowieso vaak wat te slap en te makkelijk terwijl dat best meevalt volgens mij"

Kom op zeg. Waarom zou je dit niet mogen zeggen. Je bent ook maar een mens en ik persoonlijk vind het een heel goed argument. Maar dan nog. Je kan er toch wel gewoon over praten. Ik heb de indruk dat je man de dienst uitmaakt thuis en dat jij het allemaal wat dragelijker probeert te maken maar ondertussen gewoon niet de discussie met je man durft aan te gaan. Voel je je hier zelf wel prettig bij?

molleke

Ik snap nu ook beter waarom de man van Nala z'n poot stijfhoudt; z'n dochter moet de kansen grijpen die hij niet heeft gehad. Alleen zo werkt dat niet met kinderen en al helemaal niet met pubers. Zij moet haar eigen leven gaan leiden en daarbij andere keuzes kunnen maken, zij mag ook 'fouten' maken (en wie zegt dat?).
Je kan hooguit de intrinsieke motivatie voor muziek wat proberen aan te wakkeren door er minder druk op te leggen en er weer lol in te krijgen. Je kan het idee opperen bij je dochter, maar als zij echt niet wil houdt het op. En als ze MOET houdt het ook op.

Ik geef je hier weer wat argumenten voor munitie, Nala :-)Het zou leuk zijn als jij ook wat te zeggen hebt, maar daarbij moet je je niet afhankelijk opstellen naar je man. Jullie zijn samen de ouders, jouw stem is net zo veel waard.
Ik hoop je man z'n eigen dingetje hierin ziet en wil investeren in een prettig contact met zijn dochter, of dat nu over muziek gaat of over andere dingen.

Grote valkuil:

Dat kinderen de (niet-waargemaakte) ambities van hun ouders moeten waarmaken.
Ik denk dat je man beter kan proberen zijn frustratie over zijn eigen pech met zijn muzieklessen te verwerken, dan te proberen via zijn dochter zijn eigen muzikale idealen te realiseren.
Ik zou dit op deze manier zeker niet aan je dochter doorgeven, zoals Miekemieke suggereert. Een kind van 12 hoeft toch niet uit medelijden of weetikveelwat met haar vader iets vol te blijven houden wat zij niet leuk vind.

Grote valkuil:

Dat kinderen de (niet-waargemaakte) ambities van hun ouders moeten waarmaken.
Ik denk dat je man beter kan proberen zijn frustratie over zijn eigen pech met zijn muzieklessen te verwerken, dan te proberen via zijn dochter zijn eigen muzikale idealen te realiseren.
Ik zou dit op deze manier zeker niet aan je dochter doorgeven, zoals Miekemieke suggereert. Een kind van 12 hoeft toch niet uit medelijden of weetikveelwat met haar vader iets vol te blijven houden wat zij niet leuk vind.

Ik denk dat haar man niet alleen zo reageert met de muzieklessen. Dat kan ik me niet voorstellen.

Reactie

Miekemiek: nee, het is niet zo heel dramatisch hoor. Ik vond jouw idee van samen les nemen op zich wel heel leuk. Het is niet zo dat mijn man een carriere als toppianist had en nu niet meer kan spelen of zo. Zo dramatisch is het niet gelukkig. Nee, hij heeft als volwassene een aantal jaar met veel plezier muziekles gevolgd. Is toen gestopt vanwege dat we op dat moment weinig geld hadden. Het was op dat moment zeker de bedoeling om het ooit weer op te pakken. Daarna heeft hij een ongeluk gehad waardoor hij bepaalde dingen fysiek niet meer kan. Het is echter niet zo dat hierdoor nu een grootste carriere is verloren gegaan. Natuurlijk vond/vind hij het jammer maar ik geloof niet dat er een enorme frustatie zit op dit specifieke punt.

Rafelkap: dat van die kansen grijpen dat klopt zeker, niet alleen op muziekgebied overigens. Mijn man heeft in zijn jeugd weinig kansen gehad op gebied van onderwijs en persoonlijke ontwikkeling en hij wil inderdaad dat zijn kinderen gebruik maken van de kansen die zij wel hebben. Hij snapt oprecht niet zo goed waarom dochter niet zo dankbaar is voor de kans om muziekles te krijgen bij een goede leraar en zich op dit gebied te ontwikkelen.

Molleke: nee, ik ben niet bang voor hem. Hij kan wel zeer bepalend zijn. Hij heeft een bepaald beeld in zijn hoofd van hoe dingen zouden moeten en waaraan een ieder moet voldoen. Mijn ervaring is dat er heel hard tegen in gaan niet altijd veel oplevert behalve een eindeloze herhaling van dezelfde ruzie waarbij geen van beide partijen toe wil geven. Door wat strategischer te spelen krijg je meer voor elkaar en in betere harmonie. Als ik nu dochter openlijk zou steunen dat ze moet stoppen dan zou dat de sfeer in huis niet ten goede komen Dan zouden we steeds flinke ruzies hebben en dat zou dochter ook heel erg vinden. Ze is vrij gevoelig en ze haat ruzie. Dat wil ik dus vermijden.

Natuurlijk mocht ik dat wel zeggen maar daardoor kreeg mijn man het idee dat het meer om mijn gemak ging dan om de wensen van dochter en dat is natuurlijk voor hem een reden om mijn argumenten minder serieus te nemen.