U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Collumn van justine gelezen?
Verplichte anticonceptie voor slechte ouders
door Justine Pardoen
Het is gemakkelijk om tolerant, solidair en goedgeefs te zijn in tijden van overvloed. Als iedereen genoeg heeft, heb je minder last van elkaar. Eerlijk delen kost geen moeite als er genoeg is voor iedereen, en elkaar iets gunnen doet geen pijn. Inmiddels zie ik hoe waardeloos deze waarden zijn in tijden van schaarste.
De zeven vette jaren zijn voorbij, nu hebben we zeven magere jaren. Dan is het dus extra moeilijk om te laten zien wat we als samenleving belangrijk vinden: tolerantie, eerlijk delen, uitgaan van vertrouwen, opkomen voor elkaar, en zorgen voor de zwakkeren.
Het lijkt wel alsof al die waarden opnieuw uitgevonden of opnieuw bevochten moeten worden. In tijden van schaarste verdampen vrijheid, gelijkheid en broederschap als sneeuw voor de zon.
Neem nou die discussie die om de zoveel jaar weer de kop opsteekt: moeten ouders die er niets van bakken, verplicht aan de anticonceptie?
Ja, vindt Pieter van Vollenhoven, die zich gespecialiseerd heeft in rampspoed en ongelukken. Veel jeugdzorgers vinden dat ook. Zij vinden dat je ouders hun recht op zelfbeschikking moet kunnen ontnemen. Als dat nodig is. En óf dat nodig is, bepalen zij natuurlijk, want wie anders?
Het gaat daarbij om ouders die verslaafd zijn, een psychiatrische ziekte hebben, of gebrekkige verstandelijke vermogens. De integriteit van het eigen lichaam is blijkbaar alleen voorbehouden aan mensen met hooggeleerde goedkeuring.
Wie komt er straks in aanmerking voor verplichte anticonceptie? Iedereen die zijn kinderen mishandelt? Of met een risicoprofiel voor kindermishandeling? Workaholics zijn ook vaak minder goede ouders. Wel eens gehoord hoe kinderen praten over hun tweeverdienende ouders die ze alleen in het weekend zien? Of wat te denken van gezinnen met streng gelovige ouders, die hun kinderen slaan omdat de dominee of de imam dat zegt?
Ik wil niet flauw zijn. Ik begrijp heus wel dat de kinderbeschermers deze discussie willen voeren in het belang van de kinderen die nu lijden onder slechte ouders. Het leven van die kinderen gaat inderdaad niet over rozen. Ze komen met een slechte start de wereld in, zijn vaak niet goed gehecht, en krijgen niet de beste kansen. Blijkbaar is de zorg die deze moeilijke gezinnen nodig hebben nog steeds niet goed te regelen.
Erik Gerritsen, bestuursvoorzitter van Bureau Jeugdzorg Agglomeratie Amsterdam, stelde al voor om onmachtige ouders onder toezicht te stellen. Dan kun je de kinderen zelfs met de ouders erbij uit huis plaatsen. Kennelijk zijn we met al onze jeugdzorg, maatschappelijk werk, jeugdgezondheidszorg, en wat niet al, niet in staat om ouders en kinderen daadwerkelijk te helpen en bij te staan.
Ga er maar vanuit dat deze gezinnen 24 uur per dag zorg nodig hebben. Maar waarom dóen we dat niet gewoon: zorgen dat zo'n gezin 24 uur per dag zorg krijgt? Omdat het dan nog steeds kindermishandeling is? Of omdat het te duur is? Is dat het: dat we het er niet voor over hebben?
Als dat het geval is, zal dat in tijden van schaarste al helemaal overwogen worden. Dan is verplichte anticonceptie een stuk goedkoper. Te denken valt ook aan verplichte sterilisatie. Dat is nog goedkoper en nog veiliger.
Mijn hart ligt bij de kinderen en hun beschermers. Maar mijn hoofd zegt: niet doen, het verplichten van anticonceptie. Ik begrijp alle goede bedoelingen heus wel. En ik weet dat die kinderen het niet gemakkelijk hebben. Maar ik ken ook ouders en kinderen die ermee leren leven: dít zijn mijn ouders, maar ik ben blij dat ik er ben. En zwakke ouders zijn vaak blij met de structurele hulp, hoewel het soms een tijd duurt voordat ze het rouwproces door zijn om te accepteren dat ze dat nodig hebben.
Het komt er nu op aan te laten zien wat onze fundamentele menselijke waarden ons waard zijn: dat we tolerant, goedgeefs en solidair kunnen zijn en kunnen opkomen voor de zwakkeren, ook in tijden dat het zwaar wordt en er wat minder te verdelen valt.
Ga rondom die gezinnen staan, ook al kost het een boel. Ga met al je middelen en menskracht helpen waar het echt nodig is, in plaats van alle Nederlandse gezinnen lastig vallen met onnozele controles. Blijf verslaafden, andersdenkenden, criminelen, geestelijk gestoorden en zwakbegaafden als mens zien. Zie jezelf in de ander en vraag je dan af: wat zou ik willen?
Laten we in ieder geval voorkomen dat we gaan tornen aan fundamentele mensenrechten, zoals het recht op zelfbeschikking als het gaat om het krijgen van kinderen. Geen arts, geen jeugdzorger, geen lid van het koninklijk huis die voor een ander mag beslissen dat hij zich niet mag voortplanten.
Laten we bewijzen dat we pal staan voor de belangrijkste waarden die een samenleving menselijk maken. Juist nu komt het erop aan om de volgende generatie te laten zien hoe je dat doet: samenleven in niet ideale omstandigheden.
Justine Pardoen
justine@ouders.nl
Ik vind wat Justine noemt een slechte start voor kinderen van deze ouders wel erg zacht uitgedrukt. Er zijn een hoop kinderen die er niet levend van af komen of hun hele leven met ernstige trauma's te kampen hebben. Niet zelden volgen ze door zo'n verwrongen wereldbeeld ook nog eens de slechte voorbeelden van hun ouders. Met alle gevolgen vandien voor de volgende generatie.
Ben het er dan ook niet mee eens. Vind dat heel veel ouders, waar dan echt wel heel zorgvuldig naar gekeken moet worden, echt gedwongen anti-conceptie zouden moeten krijgen.
Behalve dat is het ook nog eens zo dat het handen vol geld kost om al deze ouders de kans te geven en hen dus te begeleiden bij het ouderschap. Om uiteindelijk toch tegen allerlei grenzen aan te lopen. Zouden al die ouders daar nou ook echt gelukkiger van worden, van dat recht op het maken van kinderen om er dan toch achter te komen dat ze in de praktijk het eigenlijk toch niet aankunnen? Want zo is het uiteindelijk ook nog vaak: dat die ouders die hun eigen beperkingen niet overzien bedenken dat ze waarschijnlijk erg gelukkig worden van het krijgen van een kindje maar dat ze ook daarin eigenlijk hevig teleurgesteld worden en nog weer eens, knalhard, tegen hun eigen beperkingen oplopen. Deze mennsen moeten echt tegen zichzelf in bescherming genomen worden. En ja, dan maar bemoeizorg. Beter dan het 'recht' op een kind voor hen die daar niet mee kunnen dealen.
Nee, in deze kwestie wo4rdt er echt te weinig gekeken naar wat een kind verdient als het op deze wereld komt.
Dat is dus
wat Evenzo, ervaringsdeskundige en bromvlieg stellen.
Fiorucci
"Er zijn "hulpverleners" zonder empathie. En ook mensen zonder echte opleidingen kunnen veel betekenen."
En vv.
Ontkenning
En dat typeert de jeugdzorg. We zouden moeten accepteren dat zij de deskundigen zijn want de beste stuurlui staan aan wal en zij doen dit moeilijke werk en weten hoe het moet. Laat het maar over aan de deskundigen. Terwijl overduidelijk is dat die deskundigen worstelen met een beroepspraktijk zonder de juiste deskundigheid en middelen maar met een hoog politiek en bureacratisch gehalte, en geleid door goedbedoelende maar naar totalitaire dwang neigende te duur betaalde bestuurders die zich in elk geval al niets aanttrekken van de kritiek van hun doelgroep. Je zou je toch eens wat aanttrekken van de kritiek niet waar? Daar sta je toch gewoon boven?
Margriet
Als je dat rapport gezondheisraad waar ik in mijn vorige berichtjes aan refereer had gelezen, dan was het je duidelijk geworden dat wat jij wilt een utopie is.
Voor een kleine selecte groep zijn er nu al mogelijkheden voor verplichte anticonceptie of ze daartoe overhalen. Wil je het ook aan de mensen die buiten die groep vallen verplichten, dan kan dat alleen als je aan de grondrechten komt van een veel grotere groep mensen, waar zij binnenvallen. Daarbij zal dat middel voor meer slachtoffers zorgen dan de kwaal die je genezen wilt.
Leuker kan ik het niet maken.
Verder blijft het mensenwerken en mensen maken fouten. Jeugdzorg neemt zelf niet de verantwoording voor die fouten. Veel interventies zijn onwetenschappelijk natte vingerwerk waarvan niet duidelijk is of dat nou de beste manier van oplossen is. Meer macht geven zal leiden tot meer en grotere fouten.
Dit voorstel betekent dat potentieel veel mensen mishandeld zullen worden door jeugdzorg en hulperverleners zelf om een zeer kleine groep selecte onverwekte kinderen te beschermen, nou ja te beschermen, om ze niet te laten bestaan.
Annej
Hoho, niet zaken aan elkaar gaan verbinden. Mirreke zit ontzettend op de jeugdzorg af te geven, generaliserend zeg maar en daar reageer ik op. Ik vind haar verhaal weinig onderbouwd en ze roept PVV mentaliteit etc etc. Ik verwijt haar dan dat de beste stuurlui aan wal staan omdat ik het idee heb dat ze geen idee heeft van dilemma's in de jeugdzorg. Dat betekent niet dat ik het beter weet (of breder de jeugdzorg) maar dat het te gemakkelijk is om alleen de jeugdzorg te beschuldigen. Ik kijk graag breder naar alle partijen (waar blijft het netwerk van al deze mensen waar we het over hebben om maar eens weer even ontopic te gaan?). We hoeven het niet met elkaar eens te zijn maar er zitten altijd meer kanten aan een verhaal.
Primavera
Dat probleem wat jij schetst, het onbedoeld via een wet mogelijk maken dat onschuldigen ook gedwongen ac om de oren krijgen, is in mijn ogen vrij eenvoudig te ondervangen door het aan de rechter te laten om die beslissing te nemen. Bij jeugdzorg zitten naast ervaren krachten ook twintigjarige troela's die geen flauw benul hebben, dat lijkt me riskant. Vandaar: de rechter moet dit vonnis vellen. Desnoods bepaal je erbij dat er naast jeugdzorg een of twee andere onpartijdige bronnen moeten zijn. Zoiets. Maar om niets te doen uit angst de verkeerden ook te treffen - nee, daarvoor zijn mij de gevolgen te vreselijk voor de kinderen die zulke ouders treffen.
Primavera
Het is maar wat je uit het onderzoek haalt. Ik ben altijd benieuwd naar de beperkingen van het onderzoek.
Ik lees ook in de aanbevelingen dat er verder onderzoek moet komen naar anti-conceptie onder dwang.
"Verder blijft het mensenwerken en mensen maken fouten. Jeugdzorg neemt zelf niet de verantwoording voor die fouten."
Kun je me uitleggen waar je dit op baseert?
"Veel interventies zijn onwetenschappelijk natte vingerwerk waarvan niet duidelijk is of dat nou de beste manier van oplossen is. Meer macht geven zal leiden tot meer en grotere fouten."
Het is maar de vraag of de interventies die zijn ontwikkeld bij elke groep aansluiten. Onderzoek is vaak gericht op een bepaalde groep, die heel veel anderen uitsluit. Gezinnen zijn niet zo gekaderd.
"Dit voorstel betekent dat potentieel veel mensen mishandeld zullen worden door jeugdzorg en hulperverleners zelf om een zeer kleine groep selecte onverwekte kinderen te beschermen, nou ja te beschermen, om ze niet te laten bestaan."
Het dilemma van de vals negatieven en vals positieven. 27 gevallen met (bijna) fatale afloop in de periode tussen 2004 en 2007 vind ik wel veel. Hoeveel had daarvan de jeugdzorg kunnen voorkomen en hoeveel van deze gevallen worden gemist doordat er te weinig zorg en zicht is vanuit het netwerk op deze mensen (weer even terug naar ontopic). Waar ligt hun verantwoordelijkheid???
Het is echt achterhaald om de jeugzorg maar altijd de 'schuld' te geven. Hoeveel mensen trekken hun handen ervan af of willen niets bieden of bieden oplossingen die schijn oplossingen zijn als er een beroep op het netwerk wordt gedaan (kind gaat naar drie maanden toch weer terug naar de jeugzorg omdat het zo ingewikkeld is). Waarom niet èn èn?
Margriet
De schuld geven helpt niemand, maar het zou wel helpen als er binnen de hele jeugdhulpverlening meer hulp verleent zou worden dan papier gevuld en toezicht gehouden. En dat die kindermishandelingshysterie nou eens ophoudt.
Ja, kindermishandeling is erg, maar met een vingertje wijzen en niets doen is erger als het je taak is om mensen te helpen.
Je kunt niet blijven doen alsof het allemaal zo erg is en ondertussen zelf niet willen weten van de slachtoffers die je maakt uit ondeskundigheid, angst en gebrek aan overzicht over de gevolgen van je handelen.
In 99% van de gevallen luistert de kinderrechter naar de jeugdzorg. Zelfs bij de zittingen waar ik bij was zaten ze ook naast de kinderrechter, dus hoe bedoel je onafhankelijke rechtsspraak. Bovendien zijn die rapporten geen weergave van de werkelijkheid maar een gevalletje dossiertje bouwen van het ergste soort. Wie kan nou zo'n beeld weerstaan dat uit die rapporten naar voren komt? Hoe kan zo'n kinderrechter zich daar nou een goed beeld bij vormen. Alleen als je zelf heel mondig bent heb je een kans, anders ben je overgeleverd aan de willekeur van inderdaad de jongedames, waarvan de meeste geeneens kinderen hebben en geen idee.
Rechter
Een rechter past alleen de wet toe. Als we in de wet schrijven dat we bepaalde groepen moeten discrimineren, dan zal de rechter een discriminerend vonnis vellen. Hij kijkt alleen in hoeverre het voorstel aan de wet voldoet. Hij kan niet een verkeerde wet weer rechtbuigen.
Mirreke
""Wat een domme, nare, veroordelende reactie. Jij snapt echt helemaal niets van de echte discussie""
Helemaal niet ik zie wat ik zie en jij ziet wat jij wilt zien, dat is het verschil.
""Dus omdat naar jouw almachtige oordeel deze mensen \'lui\' zijn en die spiraal \'gewoon\' even hadden moeten laten zetten veroordeel je ze en mogen ze aan de preventieve anticonceptie.""
Hoe zo naar mijn allemachtig oordeel?, dat is gewoon mijn mening. En die spiraal laten zetten was volgens mij al langer in de planning dat heb ik niet verzonnen!. ""Tsss, ik mag hopen dat je niet in de hulpverlening werkzaam bent.""
Want wat dan?.
Fiorucci
Je hebt gelijk ik ben aan het muggeziften op woorden. Ik zal dat niet meer doen. Voor de rest ben ik het met je eens.
Annej
""Het probleem met lui en dom is dat er geen perspectief in zit maar alleen maar een beschuldiging en een excuus om je handen er vanaf te trekken.""
Het frustrerende lijkt mij als hulpverlener dat na herhaaldelijk verzoek tot uitvoering en met planning er geen uitvoering tot stand komt.Geen inzicht tot de gevolgen hebben maar dit is wel herhaaldelijk verteld door hulpverlening. De voogd bepaald wat de voorwaarden zijn. De voorwaarden weten ze en daar wordt aan gewerkt. Als blijkt dat ze niet aan de voorwaarden voldoen (waar ze echt wel de tijd voor hebben gehad)volgt er een sanctie, op dat moment beseffen ze pas dat het menus is. Het trieste is dat ze zich te laat beseffen wat de gevolgen zijn. Het geen inzicht hebben in de gevolgen van hun "onkunde" is iets waar heel veel hulpverleners tegen aan lopen.
""Er is geen reden om naar jezelf te kijken. En dat juist maakt het verschil. Als je wel bereid bent om naar jezelf te kijken en uit te puzzelen met hulp van je talenten en je opleiding waar jij het verschil kunt maken met welke praktische oplossingen.""
De praktische oplossingen worden wel geboden maar niet altijd aangenomen.Dat staat ook in dat stuk van de gezondheidsraat van Primavera. Dat maakt het ook zo ingewikkeld voor zowel de cliënten als de hulpverleners. Met alle gevaren van dien voor de cliënten en de kinderen.
""En de relatie die je met je client het is verzakelijkt""
Zou dat niet komen door wat er opgedragen wordt door de voogden?. Die stellen eisen en daar moet de cliënt aan voldoen. Misschien moeten die voogden niet zulke hoge eisen gaan stellen?.
Primavera
Huu ik heb het ook gelezen((http://www.gezondheidsraad.nl/sites/default/files/02@14nnw3.pdf). maar maak daar niet uit op wat jij nu schrijft!.
Ik moet zeggen dat ik het stuk vanaf pagina 79 echt interessant begon te vinden. Dat ging over de risicofactoren voor een goed verloop van de opvoeding.
Linda
Is ok, ik denk dat we het meer eens zijn dan we denken..:))
Annej, ongelooflijk
AnneJ: Ja, kindermishandeling is erg, maar met een vingertje wijzen en niets doen is erger als het je taak is om mensen te helpen.
Dit kun je niet serieus menen. Lees zelf nog eens wat je hier schrijft. Ik kan niet geloven dat iemands wereldbeeld zo egocentrisch is dat kindermishandeling ondergeschikt wordt gemaakt aan het zelf ervaren menselijk tekort van de jeugdzorg.
Denk jij dan eens na over het volgende: Ik doe er ALLES aan om een kind te redden van mishandeling.
Annej
Ik heb erover nagedacht. Echt. Het is zondag, ik heb de tijd. Maar ik kom er niet uit, lieve meid. Wie is die ik? En waarom moet ik over een 'ik' nadenken die alles wil doen om een kind te redden van mishandeling? En waarom gebruik je hoofdletters? Is dat om aan te geven dat je met alles echt alles bedoelt, dus ook het platbombarderen van een woonwijk waar ouders met losse handjes wonen? Ach weet je, misschien is het beter als we het eens worden over ons niet eens zijn.
Historisch perspectief
Wat ik mis in de discussie is het historische besef, dat de huidige 'problemen' het gevolg zijn van een ingezette emancipatie, waarbij we mensen die zwakbegaafd zijn etc. een gelijke kans wilden bieden op een zo normaal mogelijk maatschappelijk leven. Daarbij stuiten we nu op grenzen: beperkte capaciteiten om kinderen op te voeden bijvoorbeeld. Maar ook dat de bewegingsruimte van mensen in een gewoon huis in een gewone straat veel beperketer is dan in een beschermde woonomgeving (de instellingen in een bos, waar mensen vrij konden bewegen). Het heeft geen zin om mensen dan lui of dom te noemen, het is simpelweg het gevolg van een keuze die wij als samenleving hebben gemaakt indertijd. Met alle goede bedoelingen overigens.
Voor die emancipatiebeweging gebeurde het wel, dat mensen onvrijwillig anticonceptie kregen, gesteriliseerd of gecastreerd werden, op basis van overleg tussen ouders en artsen. De huidige ophef over gedwongen castratie van zwakbegaafde homoseksuele jongens is leerzaam wat dat betreft: wacht ons over enkele jaren eenzelfde ophef als we deze weg in slaan? Homoseksualiteit was toen een probleem, zijn wij nu ook onderhevig aan 'problemen' die vooral iets zeggen over 'de geest van de tijd'. Is er iets voor te zeggen om het weer neer te leggen bij 'ouders en artsen' (ouders kennen hun kind immers het beste en weten meestal als geen ander wat zij zelf aan opvang moeten doen om een kind zo goed mogelijk te laten functioneren, plus dat zij de eersten zijn die opvang verzorgen als hun kind zelf een kind krijgt. Of moeten we naar een systeem, waarbij het echt een aparte beslissing wordt van een rechter (het is immers onvrijwillig ingrijpen in de lichamelijke integriteit) en zou je dan een evaluatiemoment moeten inbouwen, vergelijkbaar met de onderzoeken die nu bij TBS-ers worden uitgevoerd; in dat evaluatiemoment/onderzoek zou de vraag moeten worden beantwoord: hoe groot is de kans op herhaling of voortzetting van eerder geconstateerde mishandeling of verwaarlozing. Ik zou dan willen pleiten voor een onafhankelijk onderzoeksinsituut dat zich specialiseert in die vraag. Het is immers een ingrijpende vraag, als je dat niet bij de burgers (ouders en artsen) wil laten, maar als overheid naar je toe wil trekken (de rechter) moet je goed onderbouwd te werk gaan en niet alleen maar af gaan op 'niet-pluis' gevoelens van jeugzorgwerkers.
Tsjor
Hulp of toezicht
Wisse schetst op een scherpe en duidelijke manier de wijze waarop de hulpverlening werkt in haar bericht: hulp of toezicht. AnneJ maakt dat mooi inzichtelijk met haar verhaal over de bakker.
De reactie daarop van Margriet en Linda: 'Het beroerde is dat er bij deze groep juist zo weinig zelfreflectie aanwezig is en daarom deze groep zo moeilijk te begeleiden is. Het is dan ook zo moeilijk om als niet en wel hulpverlener deze groep er van te doordringen om geen kinderen meer te nemen omdat het gewoon niet lukt om kinderen op te voeden.'
Wat daar overigens ook meestal bij hoort is klagen over gebrek aan tijd en geld bij de hulpverlening (bij ouders wordt dat gezien als een diskwalificatie van de ouders, bij hulpverleners als een logische verklaring voor gebreken).
Nu even terug naar de situatie zoals Wisse die schetste: het probleem was niet om de ouders ervan te overtuigen, ze waren al overtuigd. Maar de praktische uitvoering liep niet goed. Wat is nu het probleem van de hulpverlening (mensen met normale of bovengemiddelde kwaliteiten als het gaat om kunnen bewegen, sociale vaardigheden, zelfreflectie etc.) om dat mét die ouders samen naar de huisarts te gaan, in plaats van elke week een gesprek om te constateren dat het niet is gebeurd.
Het tweede wat me verbaast is dat je een eigen analyse niet serieus neemt. als de constatering is dat mensen niet ins taat zijn tot ee vorm van zelfreflectie die jij van ze verwacht, waarom vraag je dat dan steeds en stel je je hulpverlening niet erop in dat ze dat niet kunnen? Van iemand zonder benen verwacht je toch ook niet dat die kan lopen als je maar hard genoeg roept dat ze het moeten en te lui zijn als ze het niet doen? Je bent ingeroepen als hulpverlener omdat mensen iets niet kunnen. Er is geen ander bestaansgrond voor je werk dan dat. Als je dat niet aankunt moet je er gewoon niet aan beginnen: sorry mevrouw, ik snap dat u hulp wilt, maar wij beginnen daar niet aan, want wij weten het alleen maar als iemand wél over die capaciteiten beschikt. Het onderstreept bovendien dat veel uithuisplaatsingen eigenlijk alleen maar voortkomen uit onvermogen van de hulpverlening om ergens mee om te gaan. Om dat te verhullen kan gebruik gemaakt worden van het machtige en prestigieuze middel van de uithuisplaatsing. Wat daarna gebeurt (geen paradijs en soms nog veel meer ellende dan daarvoor) staat dan weer helemaal niet ter discussie of wordt geschoven op eigen onvermogen (gebrek aan tijd en geld).
Tsjor
Tsjor
Tsjor zo eenvoudig is het niet
Je haalt nu het uithuisplaatsen erbij. Je stelt dat ouders het wel of niet kunnen en legt het onvermogen bij de hulpverlening om met zaken om te gaan. Kom ik toch weer terug met de de eerste verantwoordelijkheid van ouders om goed voor kinderen te zorgen. Jij legt die verantwoordelijkheid bij de hulpverlening. Ik vind dat die bij de ouders hoort. Ik hoor je trouwens nu niet over netwerk, verbaast me eigenlijk.
Bij uithuisplaatsingen is het niet zo eenduidig dat ouders het niet kunnen maar dat er op dat moment (tijdelijk!!!) ingeschat wordt dat ouders het niet lukt (en het netwerk ook niet, anders zou je vrijwillig in het netwerk kunnen plaatsen en is het formeel geen UHP). Juist die gevallen waar het niet zo eenduidig is vragen ook reflectie van ouders op hun eigen handelen. En die ontbreekt regelmatig. Volgens mij is de verwarring dat ik het over een bredere groep heb, ook ouders (bijv. verslaafden) die best op zichzelf kunnen reflecteren maar er voor kiezen hun eigen belang en wensen voor te laten gaan.
Verder er vanuit te gaan dat een UHP geen paradijs zou zijn, daar kan ik het niet met je eens zijn. Waarbij ik niet wil stellen dat ik voor UHP zou zijn, zie ik teveel gevallen waarvan duidelijk was dat de situatie bij ouders/stiefouders/opa en oma ook niet wenselijk is. Zo simpel ligt het niet is het dus niet te stellen....
Als laatste hulpverleners inroepen als mensen iets niet kunnen en daar alle heil van verwachten, sorry dat is jaren negentig.... Volgens mij leven we niet meer in een tijd dat hulpverlening het overneemt, volgens mij is het nu de bedoeling dat beide samenwerken. En ik ben bang dat beide partijen daar nog niet hun weg in hebben gevonden.
Suf idee
Los van de argumenten die Justine aanvoert en alles wat dat ondersteunt, is er ook een praktisch bezwaar tegen dit plan.
Een schizofreen kan voldoende functioneren als de behandeling en medicatie maar gedisciplineerd ondergaan wordt. Op diezelfde manier is met depressie vaak een leefbare situatie mogelijk en kunnen verslaafden van hun verslaving afkomen.
Maar het lukt niet om die mensen hun pilletjes optijd te laten slikken. Hoe lukt dat dan wel met anticonceptie?
Waarom zou je wel tot anticonceptiemedicatie willen dwingen en niet tot behandeling van de kwaal?
Groet,
Miriam Lavell
Dat is eerlijk
Dat is tenminste eerlijk Margriet. De hulpverlening is er niet om mensen te helpen. Dat is zo jaren negentig. Nee, in de huidige tijd is de hulpverlening er om toezicht te houden. Als ouders dat nou ook maar goed weten dan kunnen ze tenminste voor hulp elders gaan zoeken.
Merkwaardig
'Kom ik toch weer terug met de de eerste verantwoordelijkheid van ouders om goed voor kinderen te zorgen. Jij legt die verantwoordelijkheid bij de hulpverlening. Ik vind dat die bij de ouders hoort. Ik hoor je trouwens nu niet over netwerk, verbaast me eigenlijk.'
Situatie: ouders kunnen zorg voor kinderen nauwelijks aan. Om erger te voorkomen vindt 'men' dat er geen kinderen meer moeten komen. ouders stemmen in, maar zijn niet in staat de nodige handelingen daarvoor te verrichten. Hulpverlening komt wel elke keer praten en rapporten maken, maar vertikt het om mee te gaan naar de dokter. Als het niet de verantwoordelijkheid van de hulpverlening is om hulp te verlenen, dan zouden ze zich er toch helemaal niet mee hoeven te bemoeien?
In jouw jaren tien-visie kan het inderdaad gebeuren dat er heel vele hulpverleners zijn die zich ergens mee bemoeien, zonder dat er iemand is die konkrete zaken als stromend water (Roermond), of anti-conceptie voor elkaar krijgen.
Margriet, ik vind het echt het beste pleidooi om de hulpverlening helemaal te stoppen. Als je mensen die hulp nodig hebben alleen maar wil wijzen op de eigen verantwoordelijkheid, dan is het allerbeste om zelfs maar de suggestie dat ze terug kunnen vallen op hulpverlening weg te nemen.
Een tweede reden om hiermee hulpverlening te beëindigen is, wat iedereen hier zelf aanvoert: je kunt eindeloos tegen mensen zeggen dat ze de eigen verantwoordelijkheid moeten nemen, maar ze doen het niet! Met andere woorden: het effect is nul.
Ik zie miljarden, aan bezuinigingen in het verschiet liggen, want als er ergens veel geld naartoe is gegaan dan is het wel jeugdzorg, niemand durfde het aan om 'nee' te verkopen. Dit is dé kans: nee verkopen.
Als ik ziek ben ga ik naar een dokter. Als die dokter niet verder komt dan 'wat denk je zelf', dan hoef ik na drie keer (ik ben traag lerend) geen dokter meer. Ik modder dan wel weer zelf wat aan.
Het verschil is wellicht dat wij, burgers, ouders, dénken dat er speciale kennis is, die mensen waar ervoor geleerd hebben over beschikken. En dat die mensen ons, onnozelen en onwetende amateurs, met hun kennis inzichten etc. kunnen bieden. Er is zeker een suggestie ooit eens geweest (was het in de jaren negentig?) dat die speciale kennis bestond en dat er een duurbetaalde sector voor moest worden opgericht.
De ballon knapt nu. Dat is jammer, want het zou echt belangrijk zijn dat iemand het water weer kon laten stromen, of ervoor kon zorgen dat die mevrouw met de prikpil begint. Of moeten we dat soort konkrete hulpverlening nu, jaren tienerig, aan het 'netwerk' overlaten?
Tsjor
Over het netwerk
De eigen-kracht-conferenties bestaan inmiddels al geruime tijd. Er is een boekenkast aan onderzoeken verschenen, waaruit blijkt hoe succesvol ze kunnen zijn. Het is een zeer actieve manier om het netwerk' te mobiliseren. Alleen, het gebeurt wel door een onafhankelijke burger die de conferentie organiseert. De rol van de hulpverlener is marginaal. Dat verklaart wellicht ook de hoge mate van weerstand onder hulpverleners om over te gaan op het inschakelen van eigen-kracht-conferenties (met uitzondering van Overijssel). Liever wil men netwerkberaden, waarbij de hulpverlener het netwerk mobiliseert, maar die verklaart opa te oud, oma te dik, buurvrouw te chronisch en nichtje te jong.
Margriet, als je echt netwerken wil inschakelen, trek je dan snel terug en zorg dat de familie eerst een EKC organiseert. En confirmeer je aan het plan dat het netwerk zelf maakt. Het lost niet alles op, maar een heleboel wel.
Tsjor