U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Beter voor je kind willen zorgen, maar het niet mogen. Wat nu?
Hallo,
Als vader van één zoon van 9jr weet ik momenteel niet zo goed wat te doen op gebied van erkenning en gezag. Ik ben op zoek naar informatie, advies en meningen van mensen die hier ervaring mee hebben.
De situatie is als volgt:
Enkele maanden na de relatiebreuk kreeg ik het nieuws van mijn ex dat ze zwanger was. Ik was toen 20jr, zij ook trouwens. Na 3jr geen contact te hebben gehad heb ik vanaf mijn 23e jaar mijn verantwoordelijkheid genomen en ben er sindsdien zeer consequent voor mijn zoon geweest en ben altijd mijn afspraken nagekomen. Hij is om het weekend het hele weekend bij mij en in vakanties is hij vaak ook enkele dagen tot een week extra bij me. Daarnaast breng ik hem op donderdagavond altijd naar zijn breakdanceles. We zijn ook flexibel, mocht een van ons beide de weekenden willen omdraaien, dan zijn we beiden bereid om hiernaar te kijken. Ik betaal zijn dansles, nieuwe kleding, kapper e.d. maar betaal haar geen geld. Dit alles is mondeling geregeld. Er is geen erkenning en geen gezag geregeld.
Mijn zoon woont bij zijn moeder. Zij is nu getrouwd en heeft vier kinderen. De laatste twee zijn van haar huidige man. Het tweede kind ziet hem als vader en is daarnaast licht autistisch. Ze zitten in de schuldhulpverlening en zijn getrouwd zodat haar schuld daarin mee kon. Hij heeft werk en zij niet. Toch hebben ze ook nog drie honden en een kat. Die honden zijn er gekomen toen ze al in de schuldhulp zaten. Ik vind hun huishouden erg rommelig en ongeorganiseerd. In de basis lopen de kids er goed bij, maar ze voeden niet samen op(hij doet wat en zij ook), gebruiken luid stemgebruik en 'pedagogisch opvoeden' lijkt een andere wereld. Ze lijken de kinderen ook niet genoeg aandacht te kunnen geven. Na een toevallig gesprek met een van hun buren blijk ik niet de enige die dat denkt.
Ter vergelijking: In haar omgeving zitten veel werklozen(bij keuze) en hebben de mensen minstens twee kinderen. In mijn omgeving bevinden zich vooral carrière gerichte mensen, die zich nu beginnen te settelen en gaan nadenken over de combinatie carrière/kids. Zelf heb ik een respectabele vaste baan, eigen appartement en besteed mijn 'eigen' tijd aan persoonlijke en fysieke ontwikkeling.
Mijn zoon lijkt zich goed te ontwikkelen. Hij vertoont geen vreemd gedrag, is open, vrolijk, luistert erg goed en vindt het leuk om te leren.
Enkele jaren terug heb ik erkenning besproken en zij vond dat ik dan 200,- per maand moest gaan betalen. Gezag was uitgesloten gaf zij aan. Als ik hem dus zou erkennen zou het verder niks aan de situatie veranderen zoals die was, maar ik zou alleen geen geld meer hebben om leuke dingen met hem te doen en te zorgen dat hij op tijd nieuwe kleding krijgt. Ik concludeerde dat ze het geld niet nodig had en heb toen besloten dat het geen meerwaarde zou hebben.
Sinds een jaar mocht ik niet meer mee naar ouderavonden, omdat ik te veel aanwezig ben. Ik vraag dingen en ben oprecht geïnteresseerd in zijn ontwikkeling. Dit vindt zij vervelend en dus hoor ik nu alleen maar achteraf dat het goed gaat.
Het contact is verder best ok. We doen wel alles gescheiden(verjaardagen enzo), maar er zijn geen problemen. Als ik niet meer te zeggen wil hebben, of kritische vragen stel althans.
Nu ben ik de laatste tijd sterk aan t nadenken over erkenning en gezag. Ik wil het beter voor hem en daarvoor is het van belang dat ik meer betrokken ben bij zijn ontwikkeling/school. Zo denk ik. Daarnaast wil ik natuurlijk dat hij naar mij toe komt wanneer er in hun gezin iets mis gaat, scheiding/overlijden e.d.
Ik weet dat zij het gezag niet wil delen. Erkenning is wellicht te regelen, maar voor gezag zal ik moeten vechten.
Nu is de overweging: Laat ik alles zo flexibel als het is, blijf ik grotendeels uitgesloten van school en verdere ontwikkeling, en blijf ik op papier niemand voor hem. Of zet ik de enigszins goede band, de goede omgangsregeling (contact met mijn zoon)op het spel en ga ik vechten voor zeggenschap en betrokkenheid. Ik vind dit erg moeilijk. En er komt wellicht nog meer bij kijken dan ik momenteel kennis van heb. Daarom hoor ik graag van andere ouders en professionals.
Vriendelijke groet,
Mark
Waarschuwing
Mark, er moet hier ergens een waarschuwing op het forum verschijnen: zeg nooit iets negatiefs over moeders. Maar goed, je wist het niet en dacht dat je je zorgen zomaar kon bespreken.
Een paar dingen vallen me op. Je bericht begint met de vraag: hoe kan ik beter voor mijn zoon zorgen. Wat is je overweging om dan aan 'erkenning' en eventueel 'gezag' te denken? Gaat het je alleen om situaties waarin de moeder overlijdt, of ook om je angst dat de Raad voor de kinderbescherming ten tonele verschijnt? Zijn er gronden voor die angst? In het algemeen is het zo, dat vaders, ook met erkenning en gezag, zeer afhankelijk zijn van de ruimte die moeders bieden. Officieel niet, maar in de praktijk wel: als moeder niet wil dat jij meegaat naar de ouderavond, dan wordt de ouderavond voor jou een probleem. Mis je informatie op die manier en zo ja, zijn er andere, legale en normale manieren om aan die informatie te komen? Bijvoorbeeld tussendoor een gesprek met de leerkracht, of email, of, nou ja, wat je kunt verzinnen.
Denk nog eens goed na over je motieven om nu weer opnieuw te gaan nadenken over de mogelijkheden van erkenning. In je verhaal spreekt enerzijds oprechte betrokkenheid met je kind en de angst om door moeder buiten spel gezet te worden; anderzijds bespreek je de situatie van moeder ook zeer kritisch, kan het zijn dat je onderhuids eraan denkt om je zoon naar je toe te halen? Enw at voor motieven zouden dat dan zijn? Ik kan me voorstellen, dat je wellicht als je zoon naar de middelbare school gaat, dat hij dan bij jou komt wonen, mits een middelbare school bereikbaar is in jouw buurt. Vroeger, met de grote katheolieke gezinnen, waren er families die alle kinderen op puberleeftijd naar een internaat lieten gaan. Dat scheelt een hoop gedoe in huis! Maar nu, met 9 jaar, een school waar het goed gaat, ik geloof niet dat je je kind dan moet verplaatsen.
Wat me verder opvalt is, dat jij maanden na beëindiging van de relatie pas hoorde dat je ex-vriendin zwanger was. Hoorde je dat van haarzelf? Hebben jullie toen niet gesproken over elkaars rol en positie ten aanzien van het kind?
Dan valt op, dat je drie jaar lang geen kontakt hebt gehad met je kind en de moeder van je kind. Blijkbaar had je tijd nodig om volwassen te worden, te studeren, de goede baan op te bouwen die je nu hebt. Maar let wel, de eerste jaren zijn kleine kinderen echte handenbinders. Als moeder zelf niet zo sterk is of was, als er geen ondersteunende omgeving voor moeder was (inclusief ontbrekende vader) dan zijn dat voor haar cruciale jaren geweest, waarin zij juist niets heeft kunnen opbouwen, alleen maar zorgen, weinig geld waarschijnlijk, moe, geïsoleerd etc.
Ik vind het zowel van jou als van moeder knap, dat jullie na drie jaar samen de draad hebben opgepakt en zo goed mogelijk hebt gezorgd voor je kind, ieder naar eigen eer en geweten. en eigen mogelijkheden. Het is voor een kind heel belangrijk dat er een vader in beeld is, die activiteiten met hem onderneemt. Je zorgt dat je kind belangrijke dingen kan doen, dansles, kleding, kapper. Dat scheelt de moeder toch weer geld, zo kan ze van de kinderbijslag andere dingen doen. Jullie hebben het tot nu toe goed gedaan, je kind ontwikkelt zich goed, daar kun je echt trots op zijn.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik een beetje vervelend word van de opmerking van moeder over erkenning: dan kost het je ook geld. Alsof ze een prijs aan haar kind hangt, alsof ze haar kind verkoopt. Naar is dat. Ze had ook kunnen waarderen wat je tot nu toe doet en beseffen dat dat ook geld kost. Maar anderzijds, denk je dat ze niet in de schulden terecht gekomen was als jij haar alimentatie had betaald? 9 jaar maal 12 maanden maal 200 euro, dat is een behoorlijk bedrag. Anderzijds is er ook een kans dat je zoon dan nooit gedanst had, raar koppie had of slecht in de kleren zat.
Moeder is hertrouwd en heeft nu 4 kinderen. Ik begrijp dat de oudste van jou is en de twee jongste van haar nieuwe partner en dan is er blijkbaar nog een kind gekomen. En ze heeft blijkbaar in de afgelopen jaren zoveel schulden opgelopen, dat ze nu in de schuldsanering zit. Er zijn al veel zinnige dingen gezegd over alimentatie betalen en schuldhulpverlening. Wellicht is dit niet het goede moment om alimentatie te gaan betalen. Vraag het de moeder eens, want zij zal ook snappen dat het beter is om de dansles, kleding en kapper van het kind betaald te krijgen, dan het geld te laten verdwijnen in de grote pot met schulden. Misschien kun je dan ook bespreken of zij wellicht een testament wil laten maken (eventueel op jouw kosten), waarin jij benoemd wordt tot voogd, mocht haar iets overkomen. Je zou even bij de notaris moeten navragen welke mogelijkheden er zijn.
Nog een tip: als je met de moeder praat en dingen wil voorstellen, doe dat dan nooit in de vorm van kritiek, maar met de vraag: helpt het jou als.... Helpt het jou als ik het kind erken, gezag krijg, alimenatie ga betalen etc. Nog beter zou zijn: helpt het ons kind als ..... Eigenlijk de vraag die je hier boven al stelde: hoe kan ik beter voor mijn kind zorgen. Dat jij haar irriteert, dat zal zo zijn, jullie zijn niet voor niets uit elkaar gegaan. Dat zou eigenlijk geen issue moeten zijn en ook geen reden van haar om jou buiten te sluiten.
Tsjor