After midlife weemoed

Oudjes aan de kant

Van de week gehoord op televisie of radio dat we die mindset hebben: ouderen eruit om plaats te maken voor de jongeren. Een houding die nog stamt uit de tijd dat de VUT in werd gevoerd.
Daar moeten we nog even ons denken over veranderen want nu moet je nog meer dan tien jaar langer door dan je met de VUT eruit zou gaan. Maar al die argumenten, gelegenheidsargumenten, zitten er nog ingebakken bij iedereen.:

Maar helemaal realistisch vind ik het toch niet. Bij Pauw een tijdje geleden allemaal solliciterende vijftigers die al jaren geen poot aan de grond kregen maar er stuk voor stuk voor gingen en erin geloofden! dat het ze zou lukken om weer aan het werk te komen! Beetje sneu wel, niet helemaal realistisch, maar ach, de aanhouder wint. Of niet.

Ik heb zelf ook weleens op een reizende baan gesolliciteerd. Helaas dacht ex er anders over. Die presteerde het om s'morgens om te pesten zoon niet weg te brengen naar de creche zodat ik al was het weinig, wat te laat kwam. Daardoor meende men dat ik toch niet graag genoeg wilde.

Daarna gelukkig een wat minder betaalde maar ook leuke fulltime baan gevonden, die buitengewoon leuk te combineren was met mijn kinderen.

Het aparte was dat ook bij de reisbaan men aan mijn cv zag dat het mij goed lukte om prive en werk te combineren. Maar of zij dat nou een aanbeveling vonden?:-)

Ik weet niet of ik nog aan het werk kom. Het kan vriezen het kan dooien. Ik zou zo weer fulltime aan de slag gaan. Maar anders maar niet. Ik gun het ook een jongere. Ik heb wel genoeg gewerkt in mijn leven. Maar je kunt ook te graag willen en bij sollicitaties kan er toch maar 1 aangenomen worden. Dat is toch niet gek dat het dan een ander wordt die net zo graag een baan wil. Er zijn er op dit moment gewoon niet genoeg. Ik ben ook niet van de 'willen is kunnen' club.

Genot

Een genot om te lezen hoe verschillende mensen hier in staan!

oud en uitgerangeerd?

'Als wij onszelf zien als oud en uitgerangeerd dan doen we dat onszelf aan.'

Doet iemand dat dan? Ik ben me bewust van het afnemende aantal kansen, maar ik beschouw mezelf niet als oud en al helemaal niet als uitgerangeerd. Ik geniet van mijn leventje, en accepteer dat ik geen piloot zal worden.

ja maar wil je dat dan

"Ik geniet van mijn leventje, en accepteer dat ik geen piloot zal worden."

Sorry hoor, (zegt deze dertiger) maar ook dat klinkt gewoon maar een beetje sneu. LevenTJE....waarom 'tje'? En je accepteert dat je geen piloot wordt.... alsof je het er maar mee doet, alsof je dat eigenlijk wel had gewild, piloot worden. Tenzij je echt je tijd hebt verspild, is het toch niet nodig om zo te denken? Je kunt en hoeft toch niet alles?

Moeilijk

Ik vind het toch maar lastig accepteren dat ik niet meer jong ben. Mijn grijze haren vind ik niet zo erg, maar dat almaar uitzakkende lijf en dat ik merk dat ik toch echt niet meer zo soepel en vlot ben als op mijn 30e vind ik echt wel vervelend. Als ik nadenk over 10 jaar van nu en de plannen die ik heb (als de kinderen groot zijn), bedenk ik vervolgens dat ik dan (pffff) 52 ben en dat ik nog maar moet afwachten of ik dat haal. Mijn moeder was bijna dood op haar 48e, en is daarna nooit meer de oude geworden. Dat vind ik dus best wel een enge leeftijd.
Wat ik ook heel raar vind is dat ik van binnen nog gewoon jong ben. Dus soms zit ik met vriendinnen of collega's heel ludiek te doen en bedenk dan later dat dat er voor 20'ers waarschijnlijk idioot uitziet, stel van die oude w**ven die een beetje lopen te giebelen. Ik waak er wel voor dat ik ons 'meiden' noem ;-)

Precies katniss

Mijn vader overleed op zijn 36e, mijn moeder op haar 42e. Ik ben nu al ouder dan mijn ouders ooit geworden zijn. Ik tel mijn zegeningen, elke dag opnieuw. Maar ik ben me er wel van bewust dat het leven eindig is.

Terugkijken NPO2 56 UP - 23,25

Deel 1 Kinderen van 7 - elke 7 jaar gefilmd - inmiddels 56 jaar
http://www.npo.nl/2doc/24-06-2015/VPWON_1245315

Deel 2
http://www.npo.nl/2doc/01-07-2015/VPWON_1245316

Het derde deel komt zo.
Wat is ervan terecht gekomen.

coaching

Na 15 jaar in mijn eentje voor een kind te hebben gezorgd was ik ineens bijna 50 en het kind groot. Met een eigen zaak in een hippe, jonge branche begon ik me af te vragen of ik niet eens iets anders moest gaan doen. Straks besluiten mijn klanten toch liever een jonger iemand te nemen en is het kind het huis uit.
Mijn lieve, wijze, oudere zus gaf mij een half jaar voor mijn 50e verjaardag een serie van 12 sessies bij een life coach (een dame van mijn leeftijd) cadeau. Dat bleek echt een schot in de roos. De eerste paar sessies liepen de tranen steeds over mijn wangen, al het onderdrukte leed en de angst voor de toekomst kwamen eruit. Dat vond de coach overigens doodnormaal. Tegelijk kwamen ook de oude wensen en verlangens naar boven, die diep waren weggestopt. De coach leerde mij op een andere manier naar die verlangens te kijken. Nee, je zult nooit meer prima ballerina worden, maar dansen kun je op elk niveau (als voorbeeld dan he, ik wil echt geen ballerina worden).
Ineens was het leven weer vol nieuwe kansen en uitdagingen. Een paar van mijn vriendinnen hebben me op mijn 50e verjaardag meegenomen om iets te doen waar ik vroeger vreselijk van genoot en wat ik sinds mijn 30e nooit meer had gedaan. Daarna zijn we met een grotere groep gaan eten. Zonder mannen, zonder kinderen. Ik keek naar die club wijze vrouwen en was zo intens gelukkig.
Sindsdien hang ik letterlijk de slingers op bij iedere feestelijke gelegenheid. Een paar klanten hebben inderdaad een keer een jonger iemand een opdracht gegeven en dat bleek vreselijk mis te gaan. Dus ervaring telt ook in een hippe, jonge wereld.
Ik heb mijn rol van meisje verruild voor die van ervaren vrouw en ik voel me er goed bij.

Maakbaar

“De coach leerde mij op een andere manier naar die verlangens te kijken. Nee, je zult nooit meer prima ballerina worden, maar dansen kun je op elk niveau (als voorbeeld dan he, ik wil echt geen ballerina worden).
Ineens was het leven weer vol nieuwe kansen en uitdagingen”

Dit speelt denk ik een grote rol. Je idee van een kans loskoppelen van het maatschappelijk idee van succes.

Tijdens deze discussie viel mij een bepaald ding op.

Een groepje users vond dat, aks de kinderen de deur uit waren het belangrijkste deel van je leven toch voorbij was omdat je geen nieuwe carrière meer kon maken en geen ballerina meer kon worden. Een andere groep users was het daar niet mee eens. Zij vonden dat je het zelf in de hand hebt, of je nog een vol leven hebt of niet.

Gek genoeg waren sommige mensen die vonden dat een vol leven maakbaar is, juist de mensen die qua werk weinig kansen meer hebben. (Kaaskopje, Hortensia en ik, want ik zit ik hetzelfde schuitje). Een tegenstelling toch? Juist omdat zij ervaren hebben dat het leven niet maakbaar is, en je soms in een doodlopende weg komt qua carrière.

Maar tegelijkertijd heel logisch. Want als je accepteert leer je kijken naar wat nog wél kan. Richt je je op andere mogelijkheden om uitdaging te vinden. En leer je zien dat er veel meer mogelijkheden zijn dan alleen die carrière..

Andernikkie

Ik heb momenteel ook een coach en vorige week heb ik het hele uur zitten snotteren. Ik ben een positief mens en weiger bijna te vinden dat veel van mijn 'problemen' voortkomen uit dat men vroeger niet altijd aardig tegen mij was. Als iemand vraagt of ik gepest ben als kind, is het eerste wat ik zeg 'nee hoor', maar het is wel zo. Men heeft mijn lichamelijke 'zwakheden' omgezet in scheldnamen. Het heeft nooit invloed gehad op mijn humeur. Het positieve zit tot in mijn tenen, maar de woorden onzeker, weinig zelfvertrouwen en minderwaardig kleven wel aan mijn persoon. En daar moest ik zo van snotteren. Positief ben ik, maar vooral over anderen. Het wordt tijd dat ik dat achter me kan laten.